Regina Mills 'The Evil Queen'
“The Evil Queen is inside me, always trying to get out”
Emma trok haar wenkbrauw op en sloeg haar armen over elkaar. Ze wilde iets zeggen maar hield zich stil, waar ik haar dankbaar voor was. Na een tijdje verbrak ze toch de stilte. 'Wat is er gebeurd, nadat jullie terug waren gegaan naar The Enchanted Forest?' vroeg Emma mij. 'Graham is terug. Je dochter waarvan niemand iets afwist is hier opeens. Gold is helemaal gek en blijkt ook een dochter te hebben en oja, Robin ook?' Nu begon Emma te ijsberen door de kamer. 'Henry en ik dachten Storybrooke nooit meer te zien, maar hier zijn we weer.' Ik volgde Emma met mijn ogen en voelde een steek van medeleven. "Sorry, ik ben egoïstisch." een moeilijk glimlachje verscheen op mijn gezicht. "Jij hebt het net zo zwaar en je verdient een uitleg." Ik klom langzaam overeind, want dat praatte iets makkelijker. "Ik heb een dochter en een zoon. Quinn en Hendrick, Daniël is de vader." ik slikte even, het was nog altijd moeilijk om hier over te praten. "Toen ik bij Rumplestiltskin in de leer ging heb ik ze achtergelaten bij mijn moeder. Ik was er niet klaar voor om kinderen op te voeden. En mijn haat voor Snow was te overheersend." Een gevoel van schaamte kwam naar boven. "In The Entchanded forest waren Robin en ik eindelijk een gelukkig leven aan het opbouwen. Ik ben langzaam weer met Hendrick in contact gekomen, Quinn wilde niets van mij weten." Ik zuchtte, waarom vond ik het zo moeilijk om over mijzelf te praten? "Ik weet niet in detail wat er met Rumplestiltskin is gebeurt, er gaan verhalen rond dat hij Belle vermoord heeft. Je weet wat zij voor hem betekende, dat zou verklaren waarom hij zo gek is geworden." vertelde ik verder. Ik was even aan het nadenken, er was zoveel te vertellen. "Ohja en Graham," ik wierp een blik op de slapende man. "Hades heeft hem terug gestuurd, ik heb geen idee wat zijn plan met hem is." Ik staarde Emma aan en zweeg. Een onrustig gevoel bekroop mij, "Quinn, lieverd. Is alles oké?" Ik wist even niet wat ik met mijzelf aan moest. Het feit dat wij hier in een cel waren opgesloten hielp ook niet mee. "Oh Emma, ik weet het even niet meer." Ik keek haar ernstig aan, met een brok in mijn keel.
Elsa 'Queen of Arendelle'
“The Cold Never Bothered Me Anyway”.
'Het bos lijkt me op dit moment het meest logisch.' antwoordde Hook. Ik liep in de richting van het bos, maar merkte plotseling dat Hook niet meer naast mij liep. "Hook? Waar ben je?" riep ik met lichte paniek in mijn stem. Ik keek om mij heen, maar hij was nergens te bekennen. 'Elsa!' hoorde hem roepen. Ik rende in de richting waar het geluid vandaan kwam. Ik zag Hook op de grond liggen en een jongeman die wegrende. "Hé, blijf staan." schreeuwde ik. Ik liet de benen van de jongeman bevriezen, zodat hij niet verder weg kon rennen. Ik stopte eerst bij Hook om te kijken of hij oké was. "Gaat het goed?" Ik keek naar de jongeman, hij leek op een jongere versie van Hook zelf. "Wie denk je wel niet dat je bent," riep ik naar hem. Hij kon momenteel geen kant op, dus zou wel antwoord moeten geven op mijn vraag.
When you believe your dreams come true
