In twee dagen Life is Strange uitgespeeld. Ik heb me echt nog nooit zo gevoeld na een simpel spel. Ik voel me rot, opgelucht en verdrietig tegelijkertijd. Ik heb zitten janken, lachen en bang zitten wezen om de badguy, het is maar een spel, wat een onzin, toch? Wat een sick freak.. That's some fucked up criminal minds shit in there..
Verkeerde keuzes gemaakt en goeie, het rotste blijf ik me voelen over Kate die desondanks aan het einde oke is. Ik ben er echt over gaan nadenken... Vooral bij Kate, omdat dit, treurig genoeg, overal op de wereld gebeurd. Helaas is er dan niemand om hen te stoppen..
Ik denk dat dit me nog lang bij gaat blijven. Misschien zelfs mijn manier van denken wat veranderen. Keuzes zijn overal, misschien moet ik om sommige wat langer nadenken voordat ik ze maak..