Rage ahead. Want god, kind, je bent tweeëntwintig. Je mag echt wel iets van verantwoordelijkheidsgevoel tonen. Om zes uur 's ávonds kom je aan met de vraag of ik de hond uit wil laten, omdat je er niet uitziet en je geen zin hebt om je voor alleen dat om te kleden. Eén: ik heb de hele, godganse dag gewerkt en ik heb alsnog voor het eten gezorgd en alles ook weer afgewassen, dus ergens hoopte ik dat jij ook wat van de taken op je zou nemen in plaats van de hele dag boven te liggen ronken. Twee: hieruit blijkt dat de hond vandaag sowieso nog niet verder dan de tuin is geweest. Je hebt al meer dan acht jaar een hond. Je snapt intussen toch hopelijk wel dat je een hond vaker dan één keer op een dag moet uitlaten? Drie: Je laat de hond uit. Je hoeft geen modeshow te lopen, dus in die broek en dat shirt kun je heus wel naar buiten. Vier: Je kan wel leuk zeggen dat jij morgen dan wel voor hem zorgt, maar we weten allebei dat jij degene bent die morgen aan het werk is. Dat betekent dus dat ik morgen ook gewoon aan de beurt ben, net zoals ik morgen voor het eten ga moeten zorgen, net zoals ik degene zal gaan zijn die ervoor zorgt dat het huis netjes is en al jouw zooi achter je kont kan gaan opruimen. Oh, en net zoals ik degene ben die het wc-papier vervangt. Nog bedank voor dat, ook. En nee, ik ben niet zielig, maar het zou toch in ieder geval wel tof en sociaal en zo zijn als we tenminste allebei iets doen. [/raging]
She's imperfect but she tries
Frodo
