RPG || OUAT Back in the enchanted forest || Speeltopic 1 - Speeltopics

Hier dus de speeltopic.
Het is een zomerse dag in de Enchanted Forest mensen zijn nog bezig om alles op te bouwen wat er vernield is wegens de vloek, steeds meer begint alles weer terug te komen. Iedereen begint gewoon bij hun eigen huis/plek waar ze wonen.


Rollentopic: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=178413
Praattopic: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=178575


Veel plezier (:

Rumplestiltskin
Ik loop naar de kelder om wat voorraden te checken, ik hoorde iets zachtjes vallen het was bijna niet hoorbaar dus misschien had ik het wel verkeerd gehoord, maar het eerste wat ik zag toen ik de deur open deed was Jo, haar hart en een mes lag langs haar ik zag bloed uit haar pols stromen. Ik schrok en rende naar haar toe. 'Jo!' ik sloeg zachtjes op haar wang in de hoop dat ze reageerde maar dat deed ze niet, 'Jo nee, nee nee wat heb ik gedaan.' ik pakte haar polsen vast en heelde de wond helaas kon ik er niet voor zorgen dat ze weer genoeg bloed binnen kreeg zodat ze gelijk, zonder enkele klachten bij kon komen, ik wist ook niet hoelang ze hier was dus of ze het nog zou redden wist ik niet, ik voelde of ze nog een hartslag had, ja wel zwak maar ze had die nog. Voorzichtig tilde ik haar op en verdween ik naar haar kamer, ik legde haar zachtjes op haar bed en deed de dekbed over haar heen, ik ging op haar bed zitten met mijn rug naar haar toe. Ik legde mijn hoofd tussen mijn handen en tranen stroomde over mijn wangen. 'Wat heb ik gedaan.' fluisterde ik zachtjes. 'Ik ben echt een verschrikkelijk mens, ik vergeef het mezelf nooit als ze dood zou gaan.'

Jo

Ik weet niet hoe lang ik hier al lag maar het voelde als jaren. Toen ik eindelijk de kracht had om te horen en mijn ogen te openen was alles vaag, naast me zag ik iemand zitten, met zijn rug naar mij toe, volgens mij te huilen.
Ik kwam omhoog zitten maar plofte meteen weer terug, ik was echt heel draaierig. Alles draaide, ik had barstende koppijn maar mijn zicht en gehoor werd beter. Na ongeveer 5 min zag ik alles weer scherp, nouja, ik kon alles weer zien en ik kon zien wat iets was. Ik zag dat mijn vader naast mijn bed zat, wacht, was ik niet in slaap gevallen ergens anders? Wat is er gebeurt? Ik probeerde me het te herinneren maar het kwam niet boven.
Waarom was mijn vader aan het huilen?
Weer ging ik overeind zitten, al werd de hoofdpijn erger en werd is steeds meer draaierig.
"Wat..." begon ik, echt goed praten lukte niet, "Is... erg gebeurt?" vroeg ik, mijn stem was schor, ik hoop dat hij het kan horen.
"Ben je aan het huilen?" vroeg ik aan mijn vader die op mijn bed zat.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Rumplestiltskin
'Wat...' hoorde ik ineens, ik rechte mijn rug. 'Is...er gebeurt?' Jo was blijkbaar bijgekomen. 'Ben je aan het huilen?' vroeg ze, ik schrok even en droogde snel mijn tranen. ik draaide me naar haar om. 'Nee, ik was niet aan het huilen.' ik keek haar aan ze zag er nogal wit uit maar gelukkig leefde ze nog. 'Je hebt geprobeerd om jezelf te doden.' zei ik, ik merkte dat mijn stem een beetje trilde.

Jo
Mijn vader rechte zijn rug toen ik tegen hem aan het praten was, 'Nee, ik was niet aan het huilen.' ik keek hem ongelovig aan, "Ik weet... dat ik niet altijd... de slimste ben... maar ik weet heus... wel wanneer iemand huilt en.... wanneer niet..." zeg ik langzaam, tegen mijn hoofdpijn ingaand.
'Je hebt geprobeerd om jezelf te doden.' zei hij met trillende stem, de herinneringen schoten naar boven, het mes, mijn hart...
"Oh..." was het enige wat ik kon uitbrengen en ik keek naar beneden, van schaamte en schuld.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Rumplestiltskin
'Ik weet... dat ik niet altijd.... de slimste ben....maar ik weet heus...wel wanneer iemand huilt...en wanneer niet...' zei ze langzaam een klein glimlachje sierde mijn gezicht,
'Oh.' zei ze daarna als enigste over wat ik haar vertelde. Ík toverde een water met glas voor haar. 'Hier drink op.' ik keek weg. 'Waarom deed je dat?' vroeg ik haar ik keek haar nog steeds niet aan.

Jo
Rumple toverde een glas water voor me en gaf het aan me, ik nam een slok, ik voelde de koude vloeistof door mijn hele lichaam gaan.
"Waarom deed je dat?" vroeg Rumple terwijl hij wegkeek.
"Nou... Ik weet het... niet..." moest hij nou serieus over dit beginnen, "Ik ben geen goed kind... geen goed stiefkind... geen goede zus... Ik ben niets..." vertelde ik, "En kijk, het boeit me totaal niet wat jij van me vind... of met me doet..." ik stopte even, "Tenzij je me niet je kind waardig vind... Maar verder maakt het me niet uit, maar ik wil niet... dat Evan een voorbeeld neemt van mij..." ik keek weer naar mijn vader.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Ivy

Ik vlieg rond. Het is een mooie zomerse dag. Het familiehuis is al ver achter me. Plotseling zie ik een groot en statig huis. Ik weet niet wat het is, maar ik voel dat het huis een geheim met zich mee draagt. Ik land op een klein balkonnetje. Door een raam kan ik naarbinnen gluren. Ik zie een man in vreemde kleren. Ook zijn ogen zijn vreemd. Hij zit op een bed, naast een meisje. Het meisje heeft lang blond haar. Ze verteld wat aan hem. Ik voel opeens een enorme pijn in mijn vleugels. Ik tuimel naar beneden, want ik kan even niet meer vliegen van de pijn. Als ik op de grond land in het bos, hap ik naar adem. Ik ben in het bos geland. Snel pak ik wat modder, en smeer het op mijn vleugels want ik weet dat het helpt. Even later doen mijn vleugels geen pijn meer.
Ik moet uitvinden wat die man met mijn vleugels deed. Niemand kan zomaar een elf pijn laten hebben.
Misschien is hij wel een groot gevaar voor alle elfen.

[ bericht aangepast op 27 juni 2016 - 23:28 ]

Rumplestiltskin
'Nou... ik weet het...niet, Ik ben geen goed kind... geen goed stiefkind... geen goede zus... ik ben niets.' vertelde ze. 'En kijk, het boeit me totaal niet wat jij van me vind of met me doet, tenzij je me niet je kind waardig vind, maar verder maakt het me niet uit, maar ik wil niet dat evan een voorbeeld van mij...' ik keek terug naar haar en glimlachte. 'Je bent wel een goede zus, want je wilt niet dat Evan een voorbeeld aan je neemt.' ik stond op en liep naar het raam toe terwijl ik naar buiten keek praatte ik verder. 'Het is mijn schuld dat je zo bent, doordat ik je nooit liefdevol hebt opgevoed, dat ik je nooit de aandacht hebt gegeven die je verlangde, dat ik snel boos op je werd en je pijn deed.' ik draaide mijn ring steeds rond om mijn vinger. 'En het spijt me voor dat, het spijt me voor alles wat je hebt gemist.' ik keek haar weer aan. 'En je bent altijd sterk geweest, en blijf alsjeblieft sterk.'

[ bericht aangepast op 27 juni 2016 - 21:58 ]

Jo

'Je bent wel een goede zus, want je wilt niet dat Evan een voorbeeld aan je neemt.' hij stond op en liep naar het raam toe terwijl hij naar buiten keek praatte hij verder. 'Het is mijn schuld dat je zo bent, doordat ik je nooit liefdevol hebt opgevoed, dat ik je nooit de aandacht hebt gegeven die je verlangde, dat ik snel boos op je werd en je pijn deed. En het spijt me voor dat, het spijt me voor alles wat je hebt gemist.'
Ik lachte, "En mis... Denk maar niet dat ik door dit ongelukje ineens een heel braaf kind ga worden ofzo." ik ging met mijn voeten uit bed, staan leek me niet een heel goed idee.
Ik pakte de spiegel naast me en keek erin, van schrik laat ik hem vallen, ik lijk wel een spook.
"Hoe komt het dat ik zo bleek ben?"

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Rumplestiltskin
Ze lachte, 'En mis... Denk maar niet dat ik door dit ongelukje ineens een heel braaf kind ga worden ofzo.' ik zuchte en rolde met mijn ogen. 'Zei ik dan dat dat moest?'
Ze pakte een spiegel en liet die van schrik vallen.
'Hoe komt het dat ik zo bleek ben.' ik liep naar haar toe. 'Omdat je misschien veel bloed hebt verloren..''

[ bericht aangepast op 27 juni 2016 - 22:16 ]

Jo

"Nee, dat heb je niet gezegd maar anders ben je misschien teleurgesteld..." van schrik laat ik de spiegel vallen en vraag waarom ik zo bleek ben,
'Omdat je misschien veel bloed hebt verloren..''
"Oh... Blijf ik nu altijd zo bleek?" Ik pakte een glasscherf, "Auw!" ik had me weer gesneden, snel stop ik mijn vinger in mijn mond, maar ik proef geen bloed...
Ik haal de vinger uit mijn mond en zie dat er niets bloed, "Pap... Ik heb geen bloed..." zeg ik angstig, hoe?! Niemand kan leven zonder bloed!

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Rumplestiltskin
''Nee, dat heb je niet gezegd maar anders ben je misschien teleurgesteld.' ik grinnikte. 'Ik ben zelf ook niet goed, dus van jou verwacht ik dat ook niet.'
Ze pakte een glasscherf en sneed zichzelf eraan ik rolde met mijn ogen, echt serieus ik had haar wel wat slimmer verwacht. 'Wees nou voorzichtig, misschien ben ik door de schrik wat enthousiast met mijn magie geweest.'


"Nee, dat heb je niet gezegd maar anders ben je misschien teleurgesteld..." van schrik laat ik de spiegel vallen en vraag waarom ik zo bleek ben,
'Omdat je misschien veel bloed hebt verloren..''
"Oh... Blijf ik nu altijd zo bleek?" Ik pakte een glasscherf, "Auw!" ik had me weer gesneden, snel stop ik mijn vinger in mijn mond, maar ik proef geen bloed...
Ik haal de vinger uit mijn mond en zie dat er niets bloed, "Pap... Ik heb geen bloed..." zeg ik angstig, hoe?! Niemand kan leven zonder bloed!

Jo

'Wees nou voorzichtig, misschien ben ik door de schrik wat enthousiast met mijn magie geweest.'
Ik keek hem schuin aan, "Wat heb je gedaan met magie...?" vraag ik wantrouwend.
Ik snap dat hij geschrokken was maar toch vertrouw ik hem nog niet 100%, hij heeft me vroeger nooit gemogen dus waarom dan nu wel...

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Rumplestiltskin
'Wat heb je gedaan met magie?' vroeg ze wantrouwend. 'Ik heb alleen je wonden geheeld, zodat je niet meer zou bloeden.' ik wilde eigenlijk nog zeggen had je anders ook wel gewoon dood willen laten bloeden maar dat hield ik maar even achterwegen. 'Ik heb trouwens ook nog geen bedankje gehoord dat ik je leven heb gered.'

Jo

'Ik heb alleen je wonden geheeld, zodat je niet meer zou bloeden. Ik heb trouwens ook nog geen bedankje gehoord dat ik je leven heb gered.'
Ik werd rood, nouja, zo voelde het maar waarschijnlijk was ik nog erg bleek,
"Je hebt me niet gered! Ik deed het toch..." maar de laatste woorden slikte ik in, "Bedankt..." stotterde ik. Ik bleef even stil,
"Blijft het nu voor altijd zo? Dat ik geen bloed heb want dat maakt me niet zo erg veel uit, lijkt me wel grappig... Of heb ik nog bloed?"

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]