Once Upon A Time (speeltopic) ~7 - Speeltopics

Het was een mooie dag in Storybrooke, alle vloeken waren verbroken en de doden waren weer tot leven gekomen. Mensen uit alle werelden waren samen, kinderen speelde buiten en volwassenen kletsen samen.

De dagen werden slechter er liep een moordenaar rond die ze niet kunnen pakken, tegelijkertijd belanden er veel mensen in het ziekenhuis, er zijn vloeken bezig. Zouden ze het nog wel kunnen redden?

De vloek is uitgesproken en iedereen is vergeten wie hij is. Hoe loopt dit af?

Jo
"Met allerlei vuile zaakjes die ik niet kan doen, en die ik ook mijn dochter niet wil laten doen."
Ik wou nog zeggen dat ik ook zijn dochter was maar ik was er te moe voor, het enige waar ik nog aan kon denken was dat ik wakker moest blijven, anders zouden er erge dingen kunne gebeuren. Gold stond op en knielde naast me neer, met een snelle beweging trok hij mijn hart eruit, Wat!? Hoe kan je iemand hart eruit halen, dat kan niemand, tenzij je magie hebt....
Het deed pijn, verschrikkelijke pijn, ik trilde/schokte en ik voelde me leeg, "Hoe kan je dat doen?" vroeg ik nog... "Magie?"

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Rumplestiltskin

Ik grijnsde 'inderdaad dearie, magie zwarte magie wel te verstaan, ik weet niet of je t al weer maar tegenwoordig ben ik de dark One de meest gevaarlijke en machtigste tovenaars ooit.'
Ik streelde zachtjes haar wang.
'Welkom thuis Jo-mari Gold.'

Jo

'inderdaad dearie, magie zwarte magie wel te verstaan, ik weet niet of je t al weer maar tegenwoordig ben ik de dark One de meest gevaarlijke en machtigste tovenaar ooit.' zei Gold vals, waarom had ik niet naar het stemmetje geluisterd!?
Hij streelde zacht mijn wang,
"Welkom thuis, Jo Mari Gold..."
"Waarom weet ik niets meer?" was echt de laatste vraag wat ik nog kon doen.

Ik wou wakker blijven maar het lukte haast niet, ik moest me overgeven, ik kon niet winnen.
Langzaam sloot ik mijn ogen, ik kon alleen nog luisteren...

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Jens Potter

'Hier heen.' Zei de vrouw. We wandelen richting de tuin. Er stonden voornamelijk oude, verroeste wrakken. Ik keek rond en verwachtte er niets te vinden. Ik haalde van een hoopje wat fietsen weg en onderaan lag een fiets ik vrij goede staat. Maar zonder ketting. "Deze neem ik. Maar kan u er dan wel een ketting opleggen." Er hing ook geen bel op. Of lichten. "Een bel en lichten zouden ook wel handig zijn..." Ik glimlachte.

Rumplestiltskin
'Door een vloek,' ik ruimde haar kopje op en liet haar daarna zweven waarna ik naar een slaapkamer liep zodat ze daar kon slapen.
'Nu weet je ook niet meer dat ik je hart heb en wat ik je aan heb gedaan, je weet alleen dat je mijn dochter bent en dat je alles voor me zou doen wat ik wil.' Ik sloot haar kamer deur en pakte een kistje waar ik haar hart indeed met twee kettingslot, sloten en vele soorten moeilijk te doorzeillend magie sloot ik het kistje en borg ik het goed op.

Vittoria Gold
'Natuurlijk als je anders over een uur terug komt? Dan zorg ik dat dat geregeld is.'
Ik glimlachte vriendelijk naar hem.

[ bericht aangepast op 14 juni 2016 - 15:10 ]

Jo
'Nu weet je ook niet meer dat ik je hart heb en wat ik je aan heb gedaan, je weet alleen dat je mijn dochter bent en dat je alles voor me zou doen wat ik wil.' zei Gold.
Klootzak! dacht ik maar verder kwam ik niet want mijn hersenen konden het niet meer aan. Ook mijn geluid werd minder en viel ik in slaap.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Ruby

Graham kwam direct naar mij toe om mij te ondersteunen. Samen liepen we naar de voordeur en belden aan. 'Ruby Eileen Mills en Graham Humbert, wat hebben jullie uitgespookt?!" gilde Regina. Mijn gezicht vertrok, hier was ik al bang voor. "Er ging wat mis tijdens een veldonderzoek." Mompelde Graham. Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen. Gelukkig kwam mijn vader er bij staan en nam mij over van Graham. "Kom naar binnen joh." Glimlachte hij. Hij moest naar zijn werk dus nam afscheid. Nu waren we weer met z'n drieën. "Veldonderzoek?" vraagt Regina. Graham knikt vervolgens. "We hebben een dossier gevonden van een wolf in Storybrooke." Hij begon er enthousiast over te praten, maar al snel onderbrak Regina hem. "Graham, lieverd, weet je niet meer dat je die wolf neer geschoten hebt? Hij terroriseerde de stad? Ik neem aan dat je al die dossiers met dooie mensen ook hebt gelezen?" Verbaast keken ik en Graham naar Regina. "Als je me niet gelooft..." ze zucht diep. "neem dan een kijkje bij het museum daar staat hij tentoongesteld." Ik had mij tijdens deze conversatie stil gehouden, voornamelijk omdat ik m'n moeder niet kwaad wilde maken en daarnaast ook barstende hoofdpijn had. Mijn ogen schoten wijdt open. 'Dat zou Graham nooit doen,' riep ik uit. 'Die wolf heeft niets misdaan.' Het voelde alsof ik iets dierbaars had verloren, ook al was het maar een gewone wolf. Ik keek boos naar Regina en Graham, maar ik merkte dat deze uitbarsting veel te veel kracht kostte en liet mij zakken op de bank. Ik hield mij weer stil om de pijn te onderdrukken.

---

When you believe your dreams come true

---

Jens is allang uit het zicht verdwenen, als ik besluit iemand te bezoeken. Iemand die ik bijna net zo lang ken als Odi, en iemand die me waarschijnlijk nog wel herinnert. Het is niet lang zoeken - als het niet al helemaal geen zoeken is - tot ik bij het antiekwinkeltje aan ben gekomen dat zo typisch Rumple is dat het onmogelijk van een ander kan zijn. Bovendien werd ik hier wakker toen ik weer terug naar mijn eigen lichaam ging.
Ik gooi de deur open, er zijn gasten, maar gelukkig staan die buiten. Ik loop dus zonder pardon naar de kamer waar Rumple is, een meisje ligt slapend op tafel. 'Zo, Rumple, is zij niet een beetje jong voor je?' vraag ik brutaal.

[ bericht aangepast op 14 juni 2016 - 16:46 ]

---

obsessive rage

Rumplestiltskin
'Zo Rumple, is zij niet een beetje jong voor je?' hoorde ik iemand brutaal vragen ik draaide me gauw om en zag daar de jongen staan die ik hoopte nooit meer te zijn. 'Pan,' zei ik dreigend.
'Dit is mijn dochter als je het nog niet wist, dus hou je smerige gedachtes maar voor jezelf.' ik keek hem even onderzoekend aan. 'Wat doe je eigenlijk hier?' ik keek hem doordringend aan.

[ bericht aangepast op 14 juni 2016 - 16:57 ]

---

Een grinnik vliegt over mijn lippen bij het horen van Rumples reactie. 'Ik weet heel goed wie ze is.' zeg ik. 'Ze is een Lost Girl. Omdat je haar net zo achter hebt gelaten als Baelfire, je hebt haar verwaarloosd. Maar goed, maakt ook niet uit. Ze weet er nu toch niets meer van.'
'Wat doe jij eigenlijk hier?' vraagt Rumple dan. Ik haal mijn schouders op.
'Kijken hoe een stel prutsers hun geheugen is verloren.' zeg ik kalmpjes. 'Oh, en natuurlijk naar je ondergang.'
Ik laat het verhaal van Odi even achterwege, want in feite is dat niet waarom ik hier ben. Dus ik heb geen enkele leugen verteld.

---

obsessive rage

Rumplestiltskin
Ik werd woedend door wat hij zei dat ik haar net zo in de steek heb gelaten als Bealfire waar ik nog steeds van hoop dat hij ooit nog terug neemt.
'Ik heb haar niet achter gelaten! ze had gewoon niet tegen mijn wensen in moeten gaan, het is een waardeloze nietsnut als ze een eigen wil heeft.'
ik liep wat dichter naar hem toe. 'Maar nu, nu heb ik veel meer aan haar.' een krankzinnige lach ontsnapte uit mijn mond.
Gelijk keek ik hem weer dreigend aan toen hij over mijn ondergang begon.
'Mijn ondergang? je bedoelt de jouwe zeker.' ik grinnikte en wende mijn blik geen minuut van Pan af.

---

'Mijn ondergang?' herhaal ik Rumple en rol met mijn ogen. 'Nee, nee. Die is niet hier. En als dat wel zo is gaat ze gezellig weer mee naar Neverland, al heeft ze geen idee wie ik ben.'
Ik ga aan tafel zitten en leg mijn voeten er asociaal op, maar ach, wat hebben beleefdheidsregels voor zin. Anders dan regels voor een spel heb ik geen moeite met het breken ervan. 'Maar dus, je voelt je weer ontzettend stoer, gaat zakenmannetje spelen en dan maakt dat spelletje plaats voor dat van mij.' ga ik verder. 'Gelukkig maar, want ik zie echt niet in wat je zo leuk vindt hieraan. Harten uitrukken was altijd al een hobby van je, maar de rest... Leg dat eens uit, jochie.'

---

obsessive rage

Rumplestiltskin
Die sarcasme ook altijd van hem, als die nou eens oprot naar Neverland zeg ik in mijn hoofd.
'Ik kan haar voor dingen gebruiken waar ik geen tijd voor heb en waar ik mijn andere dochter ook niet voor wil gebruiken,' zeg ik tegen hem geen idee waarom ik het hem vertel maar vooruit. Nadat hij jochie tegen mij zei zet ik woedend mijn hand op tafel en kijk ik hem woedend aan. 'Jochie? herhaal dat nog een keer en je wordt leermateriaal voor Vittoria!'

---

'Jochie.' herhaal ik pesterig. 'Moet ik nu bang zijn?'
Langzaam sta ik op, mijn kin geheven, armen gekruist. 'Want dat ben ik niet bepaald.'
Zijn pissige gezicht laat me grinniken, alsof het een lachfilm is, een enorme grijns staat op mijn gezicht en ik ben er klaar voor die te verdedigen wanneer Rumple hem zal proberen te laten verdwijnen.

---

obsessive rage

Rumplestiltskin
Ik haat het als ik iemand niet bang kan krijgen en laat Pan nou precies diegene is waar dat vrijwel onmogelijk is woedend kijk ik hem aan de neiging om magie te gebruiken, maar wetend dat dat bij hem geen zin heeft.
'Oke, wat moet je van me? wat wil je van me?' vraag ik aan hem.