Once Upon A Time (speeltopic) ~7 - Speeltopics

Het was een mooie dag in Storybrooke, alle vloeken waren verbroken en de doden waren weer tot leven gekomen. Mensen uit alle werelden waren samen, kinderen speelde buiten en volwassenen kletsen samen.

De dagen werden slechter er liep een moordenaar rond die ze niet kunnen pakken, tegelijkertijd belanden er veel mensen in het ziekenhuis, er zijn vloeken bezig. Zouden ze het nog wel kunnen redden?

De vloek is uitgesproken en iedereen is vergeten wie hij is. Hoe loopt dit af?

Graham

Ruby hielp me omhoog te komen, al merkte ik wel dat ze er moeite mee had. Dat was begrijpelijk, want ja deze spiermassa. Eenmaal boven haalden we beide opgelucht adem. 'Kon je zelf niet boven komen sheriff?' ik wist dat het plagend was, maar als nog reageerde ik erop. "Tuurlijk wel, maar dan had het langer geduurd en mevrouw Mills kon weer eens niet wachten." Ik keek om me heen. "Nou waar is die afdruk waar je..." geschrokken keek ik om, toen ik Ruby heel even hoorde gillen. Ik kon nog net zien dat ze naar beneden gleed. "Ruby?!" gilde ik. Ik rende naar de helling liet me neer vallen op mijn buik en probeerde haar met mijn hand nog vast te grijpen, maar dat was te laat. Met een klap kwam ze met haar hoofd op een steen terecht. "Ruby?!" gilde ik opnieuw. Achter hoorde ik het geluid van een motor, die plots stopte. "Hulp nodig, Sheriff?" ik herkende deze stem niet.

---

Do I look like Mother Teresa?

The Stranger

Ik voerde de snelheid van mijn motor nog wat op en genoot van de wind in mijn gezicht. Het was heerlijk om gewoon even door de bossen te kunnen rijden zonder dat er tegenliggers waren en zonder dat de wet je een bekeuring gaf voor te snel rijden. Ik trapte volop op de rem, toen ik in de verte een politieauto langs de kant zag staan. Op een langzaam tempo reed ik de wagen voorbij en zag dat deze leeg was.
"Ruby?!" hoorde ik iemand gillen. Ik reed wat verder en zag iemand. die overduidelijk de Sheriff was op de grond liggen en zijn hand uitreiken naar iets of iemand die beneden de helling was. "Ruby?!" gilde hij opnieuw. Wacht, lag Ruby daar? "Hulp nodig, Sheriff?" riep ik naar de man toe net nadat ik mijn motor had uitgezet. De Sheriff keek verbaast om. Ik had hem nooit gezien in Storybrooke. "Wat hulp zou ik nu wel kunnen gebruiken." ik merkte dat hij een klein beetje in paniek was geraakt, maar ook weer niet zo erg. Er waren weinig emoties uit hem te halen. "Ik laat mezelf naar beneden glijden. Jij pakt een touw en gooit die naar beneden, nadat je het aan je auto hebt vastgemaakt. Vervolgens trek je Ruby en mij omhoog." Ik zag een verbaasde blik in zijn ogen.
"Hoe weet je dat...?" ik snapte gelijk zijn vraag.
"Ze Ruby heet?" maakte ik zijn vraag af. "Je hebt meerdere keren naar haar geroepen." De Sheriff kleurde lichtjes aan, terwijl ik me naar beneden liet glijden. Met mijn hand gaf ik een klein tikje op Ruby's wang. "Hè, wordt eens wakker."

---

Do I look like Mother Teresa?

Ruby

Ik voelde dat ik een tikje tegen mijn wang kreeg gevolgd door een stem die zei "Hè, wordt eens wakker." Ik opende mijn ogen maar sloot ze direct weer. Een knallende pijn schoot door mijn hoofd. 'Graham?' Fluisterde ik zachtjes. Ik probeerde voorzichtig mijn ogen te openen, alles draaide. Ik zag alleen een wazig persoon en ging er vanuit dat het Graham was. Met mijn hand wreef ik langs de zijkant van mijn hoofd en zag dat ik bloedde. 'Heb je een pleister?' Mompelde ik. Het was lastig om mijn ogen open te houden, steeds zakte ik weer een beetje weg. Helder nadenken lukte niet.

[ bericht aangepast op 13 juni 2016 - 8:44 ]

---

When you believe your dreams come true

The Stranger

Heel even had Ruby haar ogen geopend, maar al snel vielen ze weer dicht. 'Graham?' Fluisterde ze zachtjes. Ze kon het niet zien, maar ik schudde mijn hoofd. "Nee, Graham gooit zo een touw naar beneden." ik kon nu wel het hele plan uitleggen, maar dat zou ze toch niet meekrijgen. Opnieuw gingen de ogen van Ruby open. Ze bleven langer open dan net, maar wanneer ze gesloten waren, bleven ze ook een tijdje dicht. 'Heb je een pleister?' Mompelde ze nadat ze met haar hand langs de zijkant van haar hoofd had gewreven. "De Sheriff heeft vast wel een EHBO-doos." Nu pas drong het tot mij door dat de Sheriff Graham moest heten. Mijn focus op Ruby was weg, toen ik bijna een hoopje touw op mijn hoofd kreeg. Ik greep Ruby bij haar middel beet. "Oke, sla je armen om me heen en houd me stevig vast." Ik hielp Ruby hierbij, aangezien ze nogal vrij duf was. "Rijden maar Sheriff!" gilde ik naar boven, terwijl ik Ruby en het touw stevig vasthield.
Al vrij snel waren we weer bovenop de helling.

Graham

Ik stopte gelijk de motor toen ik in de spiegels zag dat Ruby en de man weer boven waren. Ik rende naar Ruby toe. "Ruby, gaat het?" ik merkte dat ze niet echt 100% bij bewustzijn was. "Ik neem aan dat er in die auto een EHBO-doos ligt?" vroeg de man terwijl hij zijn helm vastmaakte. Ik rende naar de achterbak en haalde hier een EHBO-doos uit. Ik rende terug naar Ruby om haar wond te verzorgen. Achter hoorde ik het geluid van de motor. "Hey?!" gilde ik naar de man. Hij keek terug naar mij. "Ik heb je naam niet goed gehoord." De man lacht een klein beetje. "Dat komt omdat ik die niet heb vertelt." daarna geeft hij gas en zijn Ruby en ik weer alleen.

---

Do I look like Mother Teresa?

Ruby

Van de reddingsactie zelf had ik vrij weinig meekregen, ik voelde dat ik omhoog getrokken werd en dat er geluid van een auto klonk. Hierna werd ik zachtjes neergelegd. 'Ruby gaat het?' Hoorde ik Grahak vragen. Ik mompelde wat onverstaanbaars terug. Mijn gezicht vertrok van de pijn toen iemand mijn wond begont te deppen. Ik nam aan dat het Graham was. 'Hey,' hoorde ik hem schreeuwen. Er volgde een korte conversatie waarna een motet wegscheurde. Ik probeerde na te gaan wie het was, maar de knallende koppijn hielp niet echt mee. 'Wie was dat?' Vroeg ik met een klein stemmetje. Ik probeerde overeind te gaan zitten, maar toen alles begon te draaien ging ik snel weer liggen.

---

When you believe your dreams come true

Graham

'Wie was dat?' vroeg Ruby aan mij. Aan haar stem te horen had ze aardig wat pijn. "Geen idee." mompel ik. "Ik had zijn naam niet goed gehoord." Wanneer Ruby overeind wil komen wil ik haar weer terugduwen, maar ze is me voor en gaat zelf alweer liggen. "Gaat het een beetje?" wat een domme vraag was dat toch. Ik kon overduidelijk zien dat het niet ging. Ik ging verder met het verzorgen van de wond, maar keek ondertussen naar de weg, waar de vreemde man uit het zicht verdwenen was. "wis ik maar wie hij was..." mompelde ik.

---

Do I look like Mother Teresa?

Ruby

"Geen idee." mompel hij. "Ik had zijn naam niet goed gehoord." Ik knikte. "Gaat het een beetje? Vroeg hij bezorgt. Ik glimlachte tussen de puimstenen door. 'Kan niet beter,' grapte ik. Ik liet mijn wond verzorgen en hoopte dat de duizeligheid weg zou gaan. Graham was overduidelijk nog met de onbekende man bezig. "Wist ik maar wie hij was..." mompelde hij. Ik voelde dat de pijn een beetje begon af te zakken en dat alles weer wat helderder werd. Voorzichtig deed ik een nieuwe poging om overeind te komen. Dit keer ging het beter. Het lukte mij wankelend om op te staan. Ik hield Graham stevig vast om mijn evenwicht te bewaren. 'We moeten nog naar die pootafdruk,' ik probeerde het kloppende gevoel in mijn hoofd te negeren.

---

When you believe your dreams come true

Graham

Een zwak glimlachje verscheen op het gezicht van Ruby. 'Kan niet beter,' zei ze. Ik bleef met een serieuze blik naar haar kijken. Humor was nu wel het laatste wat ik nodig had. Ruby deed een nieuwe poging om op te staan. Deze lukte met hier en daar wat hulp van mij. Ze hield mij stevig vast om niet om te vallen. 'We moeten nog naar die pootafdruk,' ik schud mijn hoofd. "Die wolf kan wel wachten. Jij neemt de rest van de dag vrij en gaat naar huis." ik tilde Ruby op en zette haar in de auto neer. "Je kan hoog springen of laag springen, maar jij gaat mooi naar huis jongedame. Straks krijg ik op mijn kop van je ouders."

---

Do I look like Mother Teresa?

Ruby

Ik zag dat Graham nu geen zin had in grapjes. Hij schudde zijn hoofd toen ik zei dat we naar de pootafdruk moesten kijken. "Die wolf kan wel wachten. Jij neemt de rest van de dag vrij en gaat naar huis." Ik wilde protesteren, maar nu merkte ik hoe wankel ik op de benen stond. Graham tilde mij op en zette mij in de auto. Tegenstribbelen lukte niet, daar had ik de kracht niet voor. "Je kan hoog springen of laag springen, maar jij gaat mooi naar huis jongedame. Straks krijg ik op mijn kop van je ouders." Geïrriteerd keek ik hem aan, ook al had hij gelijk. Mijn moeder kon heel snel boos worden, dus ik snapte dat hij dat niet wilde riskeren. Maar ik baalde wel dat dit veldonderzoek niet meer door kon gaan. Onderweg keek ik in de spiegel, ik zag er belabberd uit. Vervolgens sloot ik mijn ogen, de bomen leken voorbij te flitsen. Ik hoopte dat Regina niet heel boos zou zijn, het was mijn eigen stomme schuld, ik had beter op moeten letten. Bij het huis aangekomen maakte ik mij alvast klaar voor haar reactie, ik zuchtte diep. Voorzichtig kroop ik uit de auto, het ging moeizaam maar ik probeerde me groot te houden bij Graham.

---

When you believe your dreams come true

Jens Potter

"Ja, is goed." Zegt ze. "Oke. Mevrouw, langst waar is het precies?" Ik kijk rond en probeer een deur op te sporen.

Graham

Ruby had de hele weg geïrriteerd naar me gekeken. Ze was niet blij met mijn beslissing, maar ze moest het maar respecteren. Na een lange stille rit waren we dan eindelijk aangekomen bij het huis van de familie Mills. Ruby kroop alvast uit de auto. ik versnelde mijn pas en zorgde ervoor dat ik haar kon ondersteunen, of ze het nou wilde of niet. Ik drukte op de bel en al vrij snel ging de deur open. "Ruby Eileen Mills en Graham Humbert, wat hebben jullie uitgespookt?!" gilde Regina. Ik draaide mijn hoofd even weg vanwege het harde gegil. "Er ging wat mis tijdens een veldonderzoek." mompelde ik. Robin kwam er ook bijstaan en nam Ruby van mij over. "Kom naar binnen joh." zegt hij op een vrolijke manier. Hij legde Ruby neer op de bank. "Schat, kan jij voor haar zorgen. Ik moet nu echt weg." Regina knikte en ze gaven elkaar een zoen. We waren weer met z'n drieën in één kamer.
"Veldonderzoek?" vraagt Regina. Ik knik vervolgens.
"We hebben een dossier gevonden van een wolf in Storybrooke." ik begon er enthousiast over te praten, maar al snel onderbrak Regina mij. "Graham, lieverd," onderbrak Regina mij. "weet je niet meer dat je die wolf neer geschoten hebt? Hij terroriseerde de stad? Ik neem aan dat je al die dossiers met dooie mensen ook hebt gelezen?" Verbaast keek ik naar Regina. "Als je me niet gelooft..." ze zucht diep. "neem dan een kijkje bij het museum daar staat hij tentoongesteld."

---

Do I look like Mother Teresa?

Rumplestiltskin
Mijn mondhoek krulde zich effe om in een glimlach het was inderdaad mij dochter.
'Je doet me denken aan iemand die ik lang geleden kende.' Ik keek even rond door de straten.
'Wat doe je eigenlijk hier alleen?' Vroeg ik aan haar ik hoopte haar vertrouwen wat te winnen.

Jo

De man glimlachte, 'Je doet me denken aan iemand die ik lang geleden kende.' zei hij vriendelijk.
"Oh..." daarom ging hij dus naar me toe...
'Wat doe je eigenlijk hier alleen?' Oké nu komt mijn hele verhaal, ik vertrouwde de man wel en het is niet echt privé maar er was toch iets, een stemmetje dat zei dat hij niet te vertrouwen was, alsof hij me haatte ofzo....
"Ik weet het niet... Niet meer in ieder geval, het enige wat ik nog weet is dat ik naar dat huis was gegaan." zei ik en wees naar het grote witte huis, "Om te vragen waar ik woon want ik was de weg kwijt geraakt en nu blijkt dat ik alleen woon en... en ik weet het gewoon allemaal niet meer! Ik voel me leeg, er mist iets in me!" riep ik paniekerig uit.

[ bericht aangepast op 14 juni 2016 - 12:53 ]

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Rumplestiltskin
Ze begon te vertellen en eindigde helemaal in paniek, geruststellend pakte ik haar schouders vast en kalm keek ik haar aan.
'Weet je wat Jo, waarom kom je niet met mij mee naar mijn winkel? Dan krijg je wat te drinken en kunnen we verder praten ik heb ook een dochter daar als dat je meer geruststelt want ik snap natuurlijk dat je niet zomaar met een man mee wilt.' Ik keek haar vriendelijk aan en kreeg daarna het besef dat ik mezelf niet eens had voorgesteld. 'Ow mijn naam is me. Gold.'

Jo

'Weet je wat Jo, waarom kom je niet met mij mee naar mijn winkel? Dan krijg je wat te drinken en kunnen we verder praten ik heb ook een dochter daar als dat je meer geruststelt want ik snap natuurlijk dat je niet zomaar met een man mee wilt. Mijn naam is me. Gold.'
Gold... Ik herken het ergens van... misschien van een droom...?
"Euhm... Ik weet het niet..." ik keek hem doordringend aan, wat was er toch met hem, en wat was er toch met mezelf aan de hand?
"Nouja, ik ga wel mee!" zei ik, eigenlijk best opgelucht, terwijl het stemmetje in mijn hoofd hard protesteerde.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]