Joseph Lloyd Dombrowski
"Maar ik heb Kay wel vermoord! Sorry dat ik zo schreeuw jij kan er niets aan doen..." Ik wist met mijn emoties geen blijf, dus in vertelde alles maar. "Op een stormachtige avond in Thailand, moesten Kay, ik en enkele anderen op wacht staan. Opeens kreeg ik een sms. Het was mijn zus. "Onze ouders zijn allebei overleden in een auto-ongeluk." Dat kon ik niet geloven. Ik werd zo kwaad en verdrietig, dat ik een wolf werd. Kay nam zoals altijd mijn cape. Hij wilde hem over mij gooien maar ik stribbelde tegen. De andere manschappen probeerden me tegen te houden maar ik beet in het wilde weg. De meeste liepen weg, behalve Jay, Zane en Cole. Ze probeerden me tegen te houden maar ik beet ze 1 voor 1. Kay, die nog steeds probeerde de cape over mij te gooien, had nog niets. Jay en Zane kropen weg maar Cole hield me tegen. Toen Cole op me afliep beet ik Kay's been eraf. Cole had zoveel verdriet, maar deed de cape nog snel over mijn toe ik terug mens werd, kon ik niet geloven wat ik had gedaan. Ik ging, samen met Cole, mezelf aangeven. Ik moest voor 3 maanden in de cel, aangezien ik voor de rest altijd heel betrouwbaar was. Ik werd weer vrijgelaten, en toen werd me gezegd dat Jay en Zane enkele dagen na dit voorval ook waren gestorven. Enkel ik en Cole bleven over. Cole werd mijn nieuwe Cape-man, maar enkele weken later zat onze legerdienst er al op. Sindsdien heb ik Cole niet meer gehoord of gezien. Ik heb er echt spijt van. Vanaf die avond ben ik geen wolf meer geweest, tot nu dan toch. Daarom dat ik je op voorhand waarschuwde. Als ik je ooit echt iets zou aandoen dan... Moet je me maar... vermoorden..."
