
Luke MacNamara
Hufflepuff || This will be a Sad Christmas
Ik was de tortelduifjes, en bovenal James, helemaal zat. Die jongen en ik lagen elkaar helemaal niet en zodra hij in de buurt kwam, wilde ik zo snel mogelijk weg. Ik wilde Lily zeker niet alleen laten, zelfs niet met James, maar ik kon het echt niet meer aan. Ik wilde gewoon weg, zo snel mogelijk. Ik wist me nog wel even rustig te houden met het aaien van de dieren voor ons, maar zelfs dat lukte uiteindelijk niet meer. Ik rende weg, zonder nog iets te zeggen, terug naar het kasteel. Ik had geen idee meer waar ik heen moest gaan of wat ik moest doen. Ik dwaalde door de gangen, hopeloos en alleen. Ik draaide uiteindelijk een gang in, zonder te kijken, waar een koude wind waaide. Ik hoorde hier waarschijnlijk niet te zijn, maar ik liep toch maar steeds verder de gang in, waar het steeds kouder werd. Mijn blik was gericht op de grond, terwijl het lege en diep trieste gevoel in mijn lichaam steeds erger werd. Aan het einde van de gang, toen mijn benen zo zwaar waren geworden dat ik ze amper nog voor elkaar kon zetten, verscheen er een bekende gestalte in mijn blikveld. Ik zag Dorian als een klein hoopje ellende op de grond zitten, precies zoals ik me voelde. In doodse stilte liet ik me naast hem zakken en legde een van mijn handjes voorzichtig op die van hem. Ik wilde hem niet laten schrikken, maar ik wilde hem wel laten weten dat ik er voor hem was als het nodig was. Het enige was dat ik mijn stem niet vertrouwde. Mijn wangen waren nog vochtig van de sneeuw en de tranen, mijn ziel leek leeggezogen van levenslust, en zelfs het idee dat ik terug mocht naar Ierland om daar met mijn Benji te zijn kon me niet opvrolijken. Ik zuchtte zachtjes en staarde wat verloren naar de stenen vloer. Ik had even geen behoefte te praten. Eigenlijk wilde ik gewoon even in stilte ongelukkig zijn met iemand die even diep in de misère zat als ik. Dat was misschien een heel raar ding om te denken, maar soms was het erg geruststellend om gewoon het slechte gevoel toe te laten. Het gevoel waar ik jaren in had geleefd, voelde nu als een oude vriend, hoe verschrikkelijk het misschien ook was, het voelde veilig en vertrouwd.
Bowties were never Cooler