[300] In a Heartbeat || Speeltopic - Speeltopics

Rollen:
Jongen / Meisje
[Land van Herkomst[tijdsverschil met London / minimale vliegtijd naar London] - Naam[Geliefde] - Speler]
De vriendengroep:


De liefdes:


Extra familieleden, vrienden, etc.:



Regels:

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!


Het verhaal:

Het Begin:
Het is 15.00 op kerstavond. De jongeren hebben besloten om deze kerstavond met z'n zevenen kerst te vieren en met kerst naar hun ouders te gaan. Misschien zullen sommigen daar blijven, terwijl anderen de 26ste gewoon weer terug zijn in London, om te studeren, voor werk, of om nog een hele andere reden. Nu zijn ze bezig met hun eigen kerstdiner, maar er is duidelijk een flink gemis: de liefjes die ze op hun reizen bij elkaar hebben gescharreld. Misschien hebben sommigen wel een idee hoe ze hun liefjes aan de lijn kunnen krijgen, maar met tijdzones en andere culturen en gebruiken is dat toch altijd lastig.

[ bericht aangepast op 25 dec 2015 - 15:06 ]

---

Bowties were never Cooler

Mouse maakte me rustig. Zijn zachte gespin en zijn kopje die telkens opnieuw in mijn hals drukte. Zijn zachte vacht gleed door mijn vingers en even vergat ik hoe gerirriteerd ik was. Ik luisterde zwijgend naar Sebastian die me nog duidelijker probeerde te maken, waarom mijn plan stom en ondoordacht was. Ik wilde snauwen dat ik toch al dan niet had gezegd, maar in plaats daarvan mompelde ik welke oke. Ik wilde geen ruzie. Maar dit maakte wel duidelijk hoe snel we in die avontuur waren gesprongen. Misschien moest ik inderdaad mijn leven hier niet opgeven voor iemand die ik een keertje gezien had. Al zou ik het met alle liefde doen. En niet alleen omdat ik van avontuur hield. Ik dacht namelijk echt dat Sebastian het waard was. Ik zuchten hard, waardoor meteen duidelijk werd dat ik nooit schoon maakte onder mijn bed, door de stof die op kwam. Een proestbui kwam opzetten door het stof en Mouse maakte dat hij weg kwam, net als ikzelf. Moeizaam en nog altijd hoestend rolde ik onder mijn bed vandaan, waar heel even na proestend en uithijgend op de grond bleef liggen. Zuchtend sloot ik mijn ogen. 'Mij ook pumpkin.' Langzaam kwam ik overeind en probeerde ik Mouse die weggedoken zat op het raamkozijn te kalmeren. Dat beest was ook echt een schijterd. Maar dat was al duidelijk toen hij de eerste dag zelfs al wegrende voor Wiskey. Ik aaide langzaam over zijn kopje en keek naar buiten. Het was stil op straat en buiten de zwerver die altijd op de hoek zat, was er niemand. Langzaam ging mijn hart branden en wist ik het perfect wat ik moest doen om niet verder in de put te raken. 'Wacht even Seb!' Ik gooide mijn telefoon op het bed en trok razendsnel mijn schoenen aan, stopte ik mijn portomonee in mijn kontzak en wilde de deur al uitrennen. Nog net optijd bedacht ik me mijn telefoon mee te nemen. 'Zo terug!' Gilde ik door het huis terwijl ik in de hal mijn jas aantrok en naar buiten holden.

[sorry, ben na een jaar stage weer begonnen met school en ga straks mijn examens in. Dus het was allemaal nogal druk.]

[ bericht aangepast op 20 jan 2016 - 22:44 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Succes. Was je stage leuk?]

---

Bowties were never Cooler

BenjaminSolo schreef:
[Succes. Was je stage leuk?]

[Ja het was enorm leerzaam. maar het is raar om weer terug te zijn op school en moet overal weer even inkomen.]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Sebastian Cooper Thomas
Plots begon de jongen aan de andere kant van de lijn enorm te hoesten en te proesten. "Gaat het?" vroeg ik na me nogmaals verontschuldigd te hebben voor het neerschieten van zijn dromen. Ik haalde een hand door mijn haren en aaide zacht over het hoofd van de hond die op de grond lag te doezelen. Ik wilde het liefst dat hij lag te slapen, want het was laat en de morgen zou genoeg drukte brengen met kerst en alles. Ik hoorde plots allerlei gerommel aan de andere kant van de lijn. Ik hoorde nog wel dat ik moest wachten, maar het gerommel en gebonk zorgde bij mij zowel voor nieuwsgierigheid als voor zorgen. Ik was namelijk ook vrij bang dat hij was gevallen ofzo en zich pijn had gedaan, al klonk het nog niet zo. Het gestommel veranderde in wat onverstaanbaar geroep op de achtergrond en daarna luid geblaas van de wind. Ik had geen idee waarom hij naar buiten was gegaan, maar ik had niet het gevoel dat hij zijn telefoon aan zijn oor had. "Aid. Aiden. Wat ben je aan het doen, maat? Waarom ga je zo plots naar buiten? Is er iets aan de hand? Is Mouse ontsnapt?" Ik had geen idee, maar de jongen was duidelijk heel druk met iets waarvan ik geen idee had wat het was. Plots kwam er bij mij uit de tuin een verschrikkelijk gegil en gegrom, wat maar een dier kon maken: vechtende Tasmaanse duivels. Tuurlijk was ik blij dat de dieren zo'n populatie hadden dat ze hier in de stad kwamen, maar het was echt een verschrikkelijk geluid dat je tot op het bot deed rillen. Het was echt een van de meest akelige geluiden ter wereld, zelfs al was ik met het geluid naast mijn slaapkamerraam opgegroeid. Je kon er alleen niets aan doen, dus ik had ermee leren leven, net als iedereen op dit eiland, maar zoals iedereen hier waren er genoeg slapeloze nachten geweest door de dieren die aan het vechten of paren of wat dan ook waren. Ik haalde nog een hand door mijn haren en zuchtte zacht. Dit zou een nog korter nachtje worden dan gedacht, omdat ik niet kon slapen zolang dit door zou gaan, wat waarschijnlijk de hele nacht zou zijn. Hierdoor zou ik als een zombie aan het kerstontbijt zitten, zouden er zoizo grappen worden gemaakt over mij met mij lange afstandsvriendje, en zou ik in slaap vallen op de tafel. Ik zag er dus niet echt naar uit, maar hopelijk zou ik op het strand nog wat kunnen slapen in de schaduw van een parasol.

[Dat is het altijd, maar het lukt je vast.]

---

Bowties were never Cooler

Verzonken in mijn eigen wereld. Het gebeurde we vaker. Blind door hetgeen wat ik voor ogen had, waardoor ik al het anderen spontaan vergat. Zelfs mijn vriendje aan de telefoon. De kou sneed in mijn gezicht zodra ik een stap buiten zetten en ik stond even verteld van hoe koud het was. Verbluft werd ik uit mijn eigen gedachten getrokken door Sebastian zijn stem en heel even keek ik verbaast om me heen. Vergetend dat ik een telefoon aan mijn oor had. 'Nee, Mouse is niet ontsnapt.' mompelde ik afwezig. 'Dekentje.' bedacht ik me hardop. Hij had het vast koud. De deur die ik nog niet achter me dicht had getrokken gooide ik weer open en ik rende naar mijn kamer om mijn bank dekentje waar ik 's avonds altijd onder zat van de bank te trekken. Om vervolgens weer naar de deur te hollen en de deur dit keer wel achter me dicht te trekken. Ik besefte me niet dat ik Sebastian nog altijd geen echt antwoord had gegeven. 'Hoe duur zou het zijn om alle daklozen in Londen van dekentjes te voorzien?' Ik vroeg het me meer hardop af, dan dat het werkelijk een vraag naar Sebastian was. Hij moest het me maar niet kwalijk nemen. Het was al vrij vroeg duidelijk geweest hoe ik in elkaar zat, zelfs voordat hij echt met me in zee ging. Ik was nu eenmaal een chaoot die niks tegelijk kon. Ik wilde me te snel naar de hoek van de straat werken, waardoor ik drie keer mijn evenwicht moest bewaren, omdat het toch wel glad was buiten. Voor de dakloze man ging ik bijna echt op me smoel, waardoor ik een klein gilletje sloeg en me moest vastgrijpen aan de lantarenpaal. Ze wisten hier totaal niet van strooien. Ik probeerde mijn hart weer wat te kalmeren en lachte onschuldig naar de man die verkleumt onder een balkon zat te schuilen voor de natte sneeuw die naar beneden kwam. Ik zetten mijn telefoon op speeker en legde hem naast me neer, nadat ik voor de man was neer geknield. Ik kende hem langer dan vandaag en hij mij. Waardoor ik meteen een klein glimlachje terug kreeg. 'Ik kom zo warme chocolade melk brengen.' Ik sloeg de deken helemaal om de man heen en pakte hem goed in. 'Dankjewel Aiden. Je bent een goede jongen.' Ooit had ik ook geweten hoe de man heten. Maar ik maakte dagelijks met wel honderden mensen een praatje en ik was behoorlijk slecht in namen. Het enige wat ik nu wist, was dat ik me schuldig voelde dat ik hem niet mee naar binnen kon nemen. 'Jij hebt hem harder nodig dan ik. Ik ben zo terug.' Ik klauterde overeind en wilde alweer wegrennen. 'Je telefoon!' Verbluft draaide ik me om. Owjah, ik had een vriendje waarmee ik aan het bellen was. 'Dankje.' Ik gristen mijn mobiel van de grond en begon me meteen volmondig te verontschuldigen, terwijl ik op en hoog tempo naar huis liep.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Sebastian Cooper Thomas
Aiden bazelde van alles in de telefoon, over dekentjes en daklozen. Ik wist inmiddels van hem dat hij graag iets deed voor zijn medemens, maar ik kreeg nu niet helemaal mee wat hij probeerde te doen. Nu kon dit er ook aan liggen dat mijn hoofd ongeveer even goed functioneerde als een paard met 3 benen, niet dus. Ik wachtte dus maar en staarde het donker van de tuin in, waar het verschrikkelijke geluid van de duivels doorging en het kippenvel op mijn lichaam steeds erger maakte. Plots werd het geritsel luider en hoorde ik dingen over chocolademelk. Langzaam begon door te dringen dat hij naar buiten was gegaan, maar wat hij met chocolademelk moest. Mijn gedachten schoten meteen naar het feit dat hij daar misschien wel iemand erop nahield omdat ik er niet was, en gewoon was vergeten op te hangen. Het voelde als een ijspegel dwars door mijn hart: Ijskoud en pijnlijk. Het rillen wat ik nu deed was dan ook niet van het geluid van buiten, maar het geluid van mijn vriendje aan de andere kant van de lijn. De stem die volgde klonk wat oud, maar ik had wel eens gehoord over Sugar Daddies, en zelf er wat onderzoek naar gedaan, maar als dat zo was kon hij het toch gewoon zeggen. Als hij niets van me moest hebben, of een scharrel had omdat we zover van elkaar verwijderd waren, moest hij dat zeggen, want dit deed echt veel pijn. Hij begon zich na even te verontschuldigen, maar ik wilde er even helemaal niets van horen. Ik was hier veel te moe voor. "Hou het voor jezelf, Aiden. Je had me ook kunnen vertellen dat je een Sugar Daddy had, of wat degene ook is met wie je zo chocolademelk gaat drinken. Ik had je met je verjaardag willen verrassen door langs te komen, of misschien wel eerder. Ik ben bezig geweest met een stage in de UK, maar als je me toch niet moet, kan ik net zo goed hier blijven." Mijn woorden waren kil en vol van verdriet. Als hij me dit niet vertelde, wat dan nog meer niet. Ik dacht dat ik hem redelijk goed kende na al onze oneindige gesprekken die tot middernacht, voor hem of voor mij, duurden. Duidelijk niet, duidelijk had hij een dubbelleven. Nu had ik het ook moeten verwachten met een jongen als Aiden, die zo ondoorgrondelijk was als de nacht, maar tegelijkertijd soms zo'n open boek leek. "Je had ook gewoon eerlijk kunnen zijn, maat. Alles kunnen uitleggen, wat zo erachter komen is heel erg pijnlijk, veel erger dan dat je het gewoon had gezegd." De tranen stonden inmiddels in mijn ogen en stonden op het punt om over mijn wangen te rollen. Ik trok Charlie dicht tegen me aan, om mezelf stil te kunnen houden en wat troost te krijgen. Ik was hier ook gewoon veel te moe voor. Ik had mijn hart aan hem vergeven, en merkte nu pas het grote gat in mijn borstkas wat het had achtergelaten.

---

Bowties were never Cooler

Ik kon geen twee dingen tegelijk , dat was nu wel duidelijk. Ik wilde teveel dingen en mijn brein werkte daarin niet echt mee. Zo vergat ik in een keer dat ik mijn vriendje aan de telefoon had, die aan de andere kant van de wereld woonde en nu dus eigenlijk hoorde te slapen vanwege het tijdsverschil. En dat alles door een zwerver op de hoek. Maar het was kerst. Je moest iets goeds doen voor je mendemens. Ik had pas door wat ik allemaal aan het doen was, toen ik erop gewezen werd dat ik mijn telefoon had laten liggen. God was wat ik af en toe ook een eikel. Sebastian bleef speciaal voor mij op en ik was met totaal andere dingen bezig. Ik voelde me dan ook oprecht schuldig en begon exuuses te maken terwijl ik terug naar huis holde. ik probeerde met trillende handjes mijn sleutel in het slot te krijgen. Het was echt koud. Sebastian onderbrak me kil en meteen viel ik stil. Mijn adem stokte ik mijn keel en ik liet verschik mijn sleutels vallen. 'Wat.' Ik was verward. En dat was nog zacht uitgedrukt. Ik snapte echt geen woord van wat hij uitkraamde. 'Suger daddy?' Herhaalde ik langzaam. Mij hoofd draaide overuren en ik was dringend opzoek naar iets wat ik verkeerd had gezegd. Maar ik kon op niks komen. Ik staarde versteend naar mijn sleutels op de grond en luisterde zwijgend naar Sebastian zijn tweede aanval. 'Ik begrijp je niet.' Fluisterde ik zachtjes en ik kon het feit dat ik gekwetst was niet onderdrukken. Sebastian zijn woorden dreunde na in mijn hoofd. En langzaam drong het tot me door en drukte hard mijn kiezen op elkaar. 'Zins wanneer is het vreemdgaan als je chocolademelk en een dekentje geeft aan een dakloze man die buiten bijna bevriest van de kou?' Ook ik werd boos nu. Kwaad griste ik mijn sleutels van de grond en duwde ik de goede in het slot. Hoe jaloers kon iemand zijn zeg.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Sebastian Cooper Thomas
Het ging wel lekker zo met het feest van liefde en vrede tussen ons. Dit was de tweede ruzie waar we in een korte tijd in verzeilt waren geraakt, en het voelde verschrikkelijk. Aiden leek compleet verbijsterd van wat ik had gezegd, maar wat dacht hij dan. Ik had geen idee wat hij was gaan doen, en hij had het ook nu niet echt goed uitgelegd. Ik had alleen wat dingen opgevangen, en we hadden elkaar al tijden niet gezien, dus ik wist niet wat ik moes denken. Toen hij tegen me uitviel, kromp ik als vanzelf in elkaar. Daar kon ik echt niet tegen en zorgde er alleen maar voor dat ik me nog slechter voelde. "Weet ik veel, Aiden. Ik kon nu niet goed verstaan wat er werd gezegd, gezien het daar buiten wel wat waait. Ik vind alleen op dat je warme drankjes gaat delen met een oudere man, waarvoor je manisch het huis uit bent gerent. Dat doen de meeste mensen niet voor iedereen. Ik weet dat jij verre van iedereen bent, en daar ben ik blij om, maar kan je het me dan kwalijk nemen dat ik dingen ga denken? Ik wil niet denken, maar het gebeurt, okay? Het is midden in de nacht, buiten klinkt het alsof de meest gruwelijke moorden gepleegd worden. Dat doet dingen met je brein." Hij was duidelijk overstuur, maar ik ook. Ik had hem niet willen beschuldigen, maar alles had erop gewezen in mijn hoofd. Ik zuchtte luid en haalde een hand door mijn haren. "Het spijt me dat ik zomaar dingen aannam, maat, maar we zijn zo ver weg van elkaar en je bent zo leuk dat het me gewoon niet vreemd leek dat je er iets aan over zou houden." Ik snapte het echt niet. Het was niet dat ik er niet blij mee was, ik was dolblij om hem de mijne te kunnen noemen, maar ik snapte het niet, want hij kon zo veel beter krijgen, bij hem in de buurt waarschijnlijk zelfs. Waarom zou hij dan trouw blijven aan mij, een mager scharminkel aan de andere kant van de wereld? Ik zuchtte en geeuwde weer luid. Al deze emoties maakte mijn slaap alleen maar erger, net als mijn slaaptekort eigenlijk.

---

Bowties were never Cooler

Ik had alles behalve nog zin in warme chocolademelk te maken en het liefst wilde ik gewoon weer onder mijn bed gaan liggen. Maar ik had het beloofd en bolftes kwam je na. Ik gooide mijn Jas op de grond en liep naar de keuken, terwijl Sebastian ondertussen met een tegenaanval bezig was. Ik had de neiging zonder pardon op te hangen toen hij beweerde dat het mijn fout was omdat ik niet duidelijk genoeg was. 'Sorry, ik zal voortaan stap voor stap vertellen wat ik aan doen ben. Omdat je anders denkt dat ik hier lig te flikflooien met een of andere suger daddy.' Nee ik was zeker niet iemand zoals de meeste mensen. Maar dat wist hij voordat we besloten alles officieel te maken. Hij wist dat ik impulsief was en inderdaad van hak op de tak kon springen zodra ik me iets bedacht. Het pannetje met chocolademelk stond nu op het fornuis en ik draaide het vuur aan op het opnieuw warm te maken. 'Dankjewel. Voor het vertrouwen dat je in me hebt. Dat waardeer ik enorm.' De sarcasme droop er nog net niet van af. Maar hij had me echt pijn gedaan. Daarbij voor hoe dom zag hij me aan. Als ik al vreemd zou gaan, zou ik eerst met hem opgehangen hebben voordat ik met me suger daddy afsprak. Zodra de chocolademelk warm was draaide ik het gas uit en schonk ik een grote mok vol. 'Dus als je het niet erg vind. Ik heb nu blijkbaar een date met die lekker oude vent op de hoek, die al een jaar niet gedoucht heeft. Weltrusten.' Ergens kon ik me vinden in de onzekerheid die Sebastian voelde. Maar ik was te verliefd geweest om er ook maar over na te denken dat Sebastian een ander zou hebben. En misschien omdat het ook nog nooit bij mezelf was opgekomen. dus ik kon me ook niet voorstellen dat hij dat wel over mij dacht. En het voelde echt alsof hij me veraden had. Dus hing ik op. Ik liep altijd weg van mijn problemen en dat deed ik nu dus ook.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Sebastian Cooper Thomas
Aiden was duidelijk enorm gekwetst door mijn beschuldigingen, die duidelijk ongegrond waren. Ik had hem echt willen vertrouwen, maar door het feit dat hij zeker een tien was, en ik een mager 6je op een goede dag, zorgde er wel voor dat dit soort dingen in mij opkwamen. "Zo bedoel ik het niet, Aid. Ik kan alleen nogsteeds voorstellen dat iemand als jij ooit iets zou kunnen voor een sukkeltje als ik." Ik zuchtte en hoorde hem met vloeistof in de weer, wat zou betekenen dat de chocolademelk klaar was. Hij beet me nog wat harde woorden toe, die ik compleet had verdient door mijn tekort aan vertrouwen in hem. Hij zou me niet bedriegen, nooit niet, daar was hij de jongen niet voor, maar natuurlijk hadden we eerst weer moeten ruziën voor ik dat inzag. Toen ik iets wilde zeggen, hing hij me op. Ik vloekte luid, zo erg dat Charlie van schrik opsprong. "Shhhh, het spijt me." zei ik snel tegen de hond, die me verward aankeek en de kamer rond zocht voor de bron van de herrie. Ik keek even naar het scherm, waar op de achtergrond de enige foto van ons twee pronkte. Het was een half bewogen dronken selfie, maar het was een heel dierbare foto voor me. En dan te bedenken dat ik hem bijna weg had gegooid. Ik wilde dit uitspreken, voor ik ging slapen. Ik had altijd geleerd om iet boos naar bed te gaan, want het kan de laatste keer zijn dat je elkaar spreekt. Nu was het misschien nog wel schrijnender, met kerst om de hoek. Ik drukte dus maar weer op het telefoontje en daarna op Aiden zijn naam. Ik hoopte dat hij op zou nemen en niet te gekwetst en boos zou zijn dat hij me weg zou drukken. Dan hadden we altijd whatsapp nog, maar ik was bang dat hij me daar dan ook zou blokkeren. Ik wilde het gewoon heel graag uitpraten. Ik had deze zooi veroorzaakt en ik moest het ook oplossen, want zo konden we de kerstdagen niet beginnen. Het zouden dagen vol liefde en genegenheid moeten zijn, niet dagen gevuld met ruzie en andere zooi.

---

Bowties were never Cooler

Ik wilde niet eens weten als wat voor persoon Sebastian me aanzag, dat die zo over me dacht. Dit had niks te maken met zijn onzekerheid, maar zijn wantrouwen aan mij. En ik had niet eens naar andere jongens gekeken zins in terug was. Het was niet eens in me op te komen. En ik was hier niet voor in de stemming. Daarom hing ik uiteindelijk gewoon op. Ik wilde geen dingen gaan zeggen waar ik later spijt van kreeg, al had ik dat waarschijnlijk allang gedaan. Ik wilde geen ruzie. Al was het daar een beetje laat voor. Het was nu al de tweede keer in de tijd dat we aan de telefoon waren. Ik propte mijn telefoon in mijn achterzak en pakte de mok met chocomelk. Mijn jas liet ik voor wat het was en ik stapte er gewoon overheen in de gang. Ik was toch zo weer terug. wel zorgde ik dat ik mijn sleutels bij me had, voordat ik mezelf buiten op zou sluiten. Nu weren er mensen thuis, maar het zou niet de eerste keer zijn dat gewoon niemand open zou doen, omdat iedereen dacht dat iemand anders het wel zou doen. Een stuk voorzichtiger dan daarnet begaf ik me naar de hoek van de straat, waar ik de hete mok in de dakloze man zijn handen duwde. 'Fijne feestdagen.' Voor hoever hij deze kon hebben. Normaal gesproken zou ik even bij hem gezeten hebben, maar ik had nu nergens meer behoefde aan. Zelf niet om mijn mobiel op te nemen die begon te trillen in mijn achterzak. Het kon toch maar een iemand zijn. En de foto die was opgelicht op het scherm bevestigde het. Ik twijfelde enorm of ik op ging nemen. Ik had niks voor niks opgehangen. Toch deed ik het. 'Ga slapen Seb.' Mompelde ik. Niet kwaad of dwingend, eerder moe. Ik was nu eenmaal slecht in ruzie maken en het liet me slecht voelen. Ik kreeg er nog net geen buikpijn van. Ik strompelde terug naar huis en ik had spijt dat ik voor die paar meter toch geen jas aan had gedaan. Toch ging ik niet naar binnen toen ik voor de deur stond en ging ik op de stoep zitten.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Sebastian Cooper Thomas
Ik was al heel blij dat Aiden me niet ophing, maar zijn woorden waren niet heel hoopgevend. Hij klonk bovenal moe, alsof hij dit helemaal niet wilde. Ik schudde mijn hoofd, maar kwam er natuurlijk net te laat achter dat hij het niet kon zien. "Nee. Ik ga niet slapen terwijl we ruzie hebben, Aiden. Ik weet dat het mijn schuld is, dat ik nooit er ook maar aan had mogen denken om ooit aan je te twijfelen. Ik wil het alleen goedmaken voor ik in de woonkamer in slaap val. Ik rekte me uit, in de hoop lang genoeg wakker te blijven om onze relatie weer aan elkaar te kunnen maken, of er in elk geval genoeg hechtingen in te zetten dat het mijn nacht zou overleven. Dan konden we daarna altijd nog bellen of skypen, want face to face was vaak toch beter dan alleen praten. Dan gebeurde dit namelijk. Daarbij wilde ik met kerst toch wel graag zijn gezicht zien. Dat was het beste kadotje wat ik dit jaar zou krijgen, als hij het toe zou laten. "Ik hou van je, Aiden, en ik wil geen ruzie met je maken." Mijn stem was niet meer dan een windvlaag en ik was ten einde raad. Ik wilde hem niet kwijt, nooit niet. Mijn hart lag daar bij hem in London, en die had hij compleet verdient. Hij mocht het houden, maar dat zorgde er wel voor dat ik in deze situatie een enorm gapend gat in mijn lichaam voelde zitten. Ik kan je een ding vertellen: Dat voelt echt verschrikkelijk. Het liefst zou ik nu direct het vliegtuig pakken naar London, maar dat ging natuurlijk niet. Ik had nog geen visum, geen tickets, helemaal niets. Alleen de wens om bij Aiden te kunnen zijn met kerst, en dit alles op te lossen, maar dat was niet genoeg om het land in te komen. Ik strompelde naar de bank en ging er languit op liggen. Ik was op, en het vechten maakte me nog vermoeider dan ik al was. Dat Charlie letterlijk bovenop me kwam liggen, hielp ook niet, maar ik was te moe om er iets tegen te doen. Ik hoopte voor nu gewoon dat Aiden me zou vergeven, of in elk geval genoeg, want deze spanningen tussen ons waren verschrikkelijk, en ik keek zo uit naar februari, waarin ik naar hem zou vertrekken. Als hij me dan nog wilde hebben.

---

Bowties were never Cooler