• I'd move anywhere in the world for love in a heartbeat.


    Een groep vrienden uit London heeft tijdens een gap year een wereldreis gemaakt voor ze begonnen met hun studies. Ze hebben alles gezien, van Kaapstad tot Tokyo en van Wellington tot Toronto. Veel tijd voor de liefde hebben ze dus niet gehad, omdat ze altijd maar onderweg waren. Maar wat als de bezienswaardigheden in het buitenland niet de enige schoonheden zijn die de vrienden tegen zijn gekomen? Wat als iedereen verliefd wordt in een ander land, een ander continent zelfs. Gewoon op straat, of in een lokale kroeg of in het zwembad van het hotel. Wat zal er gebeuren met de toekomstplannen van de jongeren? Zal de liefde dezen veranderen? Of worden het extreem lange afstandsrelaties? Of vinden de vrienden een manier om toch vaker bij hun geliefden te zijn?

    Inmiddels is de kerstvakantie begonnen, en in deze donkere dagen mis je degene aan wie je hart toebehoord toch wel het meest. Wie komt er met een plan om z'n geliefde toch te zien, en wie zit eenzaam of afwezig bij de familie aan het kerstdiner?



    Rollen:
    Jongen / Meisje
    [Land van Herkomst[tijdsverschil met London / minimale vliegtijd naar London] - Naam[Geliefde] - Speler]
    De vriendengroep:
    Brighton, England, Groot-Brittannië[0uur / 0uur] - Ariel Noah Sanders [Louw] - Sir
    Oxford, Engeland, Groot-Brittannië[0uur / 0uur] - Aiden Matthew Quinn [Sebastian] - AdoreDelano
    [R]Bradford, Engeland, Groot-Brittannië[0uur / 0uur] - Charlie Elliot Willow [Nova] - Negan
    [R]Florence, Toscane, Italië -> London, Engeland, Groot-Brittannië[0uur / 0uur] - Hélene Laure Anverd [Zach] - LanieH
    Hemsworth, Engeland, Groot-Brittannië[0uur / 0uur] - Joel Peter Munroe [Jonas] - Pines
    [R]Crawley, Engeland, Groot-Brittannië[0uur / 0uur] - Emilia Babette Rondan [Milène] - caIypso
    Blackpool, Engeland, Groot-Brittannië[0uur / 0uur] - Abigail 'Abby' Jensen [Miya] - Altieri


    De liefdes:
    Kaapstad, Zuid-Afrika[2uur voor/ 11 1/2uur] - David Lodewikus Botha [Ariel] - MikeGClifford
    Toyonaka, Osaka, Japan[9uur voor / 14uur] - Miya Kaida Fukaro [Abby] - Poppys
    Zaragoza, Aragón, Spanje[1uur voor / 2uur] - Nova Luiza Estevez [Charlie] - Mirin
    Port Said, Egypte[2uur voor / 5uur] - Jonas Ravic Abedi [Joel] - Altieri
    [R]Toronto, Ontario[5uur achter / 8uur] - Zachary Nicholas Amell [Hélene] - Wallen
    Devonport, Tasmanië, Australië[11uur voor / 24uur] - Sebastian Cooper Thomas [Aiden] - MikeGClifford
    [R]Aguilares, Argentinië [3uur achter / 22uur] - Milène Abril Mendoza [Emilia] - Negan


    Extra familieleden, vrienden, etc.:
    -



    Regels:
    - Minimaal 10 regels, 300 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals: Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, gebeurtenissen van vroeger, ...
    - Graag met leestekens en hoofdletters typen.
    - Houd het REALISTISCH! Liefde groeit en je bent niet van de ene op de andere dag 8 maanden zwanger zonder dat iemand het weet. Ook ben je niet zonder slag of stoot binnen een uurtje van New York in London zonder jetlag.
    - OOC graag met haakjes; [] {} () - -
    - Het blijft zo lang kerst als dat deze RPG duurt, misschien dat het rond Juli verandert in zoiets, maar voorlopig niet
    - Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon of herrindering uit.
    - Reserveringen blijven 3 dagen staan. Reservatie telt tot dat de rol HELEMAAL af is, dus niet voor de helft invullen. Later aanpassen mag wel.
    - Minimaal eens per 3 dagen schrijven. Haal je dit niet: Graag doorgeven
    - Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
    - Geen Mary Sue's (perfecte personages)
    - 16+ is geoorloofd. Graag wel onder 'spoiler' voor mensen die het liever niet lezen
    - Geen personages van anderen besturen. Dat is echt super irritant.
    - Alleen MikeGClifford maakt nieuwe speel, rollen en kletstopics aan.

    Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

    Veel plezier!


    Het verhaal:
    Het Begin:
    Het is 15.00 op kerstavond. De jongeren hebben besloten om deze kerstavond met z'n zevenen kerst te vieren en met kerst naar hun ouders te gaan. Misschien zullen sommigen daar blijven, terwijl anderen de 26ste gewoon weer terug zijn in London, om te studeren, voor werk, of om nog een hele andere reden. Nu zijn ze bezig met hun eigen kerstdiner, maar er is duidelijk een flink gemis: de liefjes die ze op hun reizen bij elkaar hebben gescharreld. Misschien hebben sommigen wel een idee hoe ze hun liefjes aan de lijn kunnen krijgen, maar met tijdzones en andere culturen en gebruiken is dat toch altijd lastig.

    [ bericht aangepast op 25 dec 2015 - 15:06 ]


    Bowties were never Cooler

    Hélene Laure Anverd



    Ik wandel de trappen op omdat ik geen antwoord krijg. "Iemand thuis?", roep ik door de gang daarna klop ik aan bij mijn zusjes kamer. Wachten op antwoord doe ik niet, ik ga gewoon haar kamer binnen. De enige reden waarom ik klop is omdat ze er vroeger altijd een probleem van maakte. Ze kan nu dan niet zeggen dat ik niet geklopt heb. "Hey sisteeeer!", zeg ik enthousiast als ik haar kamer binnen stap. Haar vriendje is er weer voor de verandering. Als zij niet bij hem is, is zij bij hem. "Wat is er?", vraagt ze als ik de deur achter me sluit. Ik ga naast haar op het bed zitten en trek haar in een knuffel om haar te plagen. "Niks", lach ik terwijl ze zich geïrriteerd terug recht zet. "Ik wou mijn kleine zusje gewoon een vrolijk kerstfeest wensen", zeg ik wanneer ik weer opsta en daarna op haar bureaustoel ga zitten. Ik neem mijn IPhone uit mijn achterzak voor ik erop kan gaan zitten en voel die dan trillen. Het is een berichtje van Zach. Nu pas realiseer ik me dat ik hem misschien heb wakker gemaakt dus check ik even hoe laat het daar nu is. Het tijdsverschil vergeet ik echt te veel. Ik stuur dan soms een sms wanneer het daar nacht is.

    'Als ik tegen die tijd nog leef, waarschijnlijk vermoord mijn moeder me zo omdat ik waarschijnlijk te laat ben voor ontbijt. Grappig genoeg vroeg mijn vader net of ik je hiernaartoe zou halen. Hij bood zelfs aan je wat geld te geven. Maar wie zegt niet dat ik naar jou wil? XX
    Oh, en by the way; ik kreeg laatst een hockeystick tegen m'n kaak aan. Herinnert je dat niet ergens aan? Is het karma?'

    Ik glimlach naar het scherm bij het lezen van zijn bericht. "Glimlach jij nu weer zo belachelijk naar dat schermpje?", lacht mijn zus. "Alsof jij het nooit doet", antwoord ik en begin dan te typen.

    'Zeg haar dat ze je nog even in leven houdt! Perfect Timing! Je weet dat ik geen geld wil van jullie! Londen is geweldig hoor ;) Haha Karma is a bitch! Nu weet je eens hoe het voelt Xx'

    Als ik er weer aan terug denk (wat ik veel doe) was dat echt een zalige tijd daar. Ik heb het echt al zoveel gemist. Alles leek er daar beter dan hier. Ik steek deze keer mijn IPhone in mijn jaszak. "Zijn mama en papa er?", vraag ik aan haar. "Wat denk je?", zucht ze. "Ik ga da maar weer eens", zeg ik en sta recht van de bureaustoel. "Graag", antwoord mijn zusje. Ik rol met mijn ogen:"Doe ze de groeten!" Ik zeg ze allebei nog gedag en verlaat daarna de kamer weer. Haar vriendje heeft echt iets tegen me die zegt nooit iets. Ik en mijn zus doen lastig tegen elkaar als grap maar hij snapt dat echt nooit. Ik storm weer de trappen af en verlaat het huis. Stiekem mogen mijn ouders Zach ook wel meer dan hem. Het is nu ook niet echt iets wat je kan vergelijken door de situatie maar toch. Ik verlaat het huis en wandel naar mijn woonplaats waar ik nu verblijf. Gelukkig is het niet ver en hoef ik geen bus te nemen. Ik ben nu pas aan het leren autorijden. Ik heb er de vorige jaren gewoon geen behoefte aan gehad maar nu is een auto veel handiger. Ik wandel het huis in en smijt mijn sleutels op een tafeltje waar ze altijd liggen. "Hey schatjes!", roep ik.

    [ bericht aangepast op 28 dec 2015 - 23:05 ]

    Joel Peter Munroe.
    Al vrij snel nadat Joel het groene icoontje had aangeklikt werd hij verbonden met Jonas. Het deed hem zo ontzettend goed om Jonas weer te zien. Zo goed zelfs dat hij de rest allemaal vergat, ook al was dat maar voor even. Jonas zijn stem klonk zoveel beter dan al die overdraaide kerstliedjes om hem heen, en luisterde inplaats daarvan het liefst de hele dag naar de stem van zijn vriendje. Ze hadden nu toch al een tijdje wat samen, maar Joel voelde nog altijd vlinders in zijn buik op wellen zodra hij ook maar Jonas stem hoorde. Joel glimlachte na Jonas zijn antwoord. "Ben je nu met me aan het flirten, of lijkt dat maar zo?" Vroeg hij en lachte. "Bij mij precies hetzelfde. Ik voel me ook een stuk beter nu ik jou weer kan zien, en kan horen." Ondanks dat Joel en Jonas elkaar sms'en als ze elkaar toevallig niet op Skype kunnen spreken, voelt het toch anders. Joel fronste zijn wenkbrauwen toen hij Jonas random zag zwaaien op zijn beeldscherm, en keek hem vragend aan, er niet over nadenkend dat Isha, Jonas zijn zus misschien binnen was gelopen. "Aha, vandaar het gezwaai." Lachte Joel. "Zeg maar Hi terug." Zei hij. Joel had het echt getroffen met zo'n geweldig iemand als Jonas, wie ook nog eens een geweldig aardige familie heeft. Joel had wel eens iets anders gehoord van mensen over hun schoonfamilie. En in tegenstelling tot Joel, wist Jonas zijn vader wel dat zijn zoon een relatie heeft. En zijn vader had het wel geaccepteerd. Joel zijn grootste angst was toch wel om niet geaccepteerd te worden. De enige van wie hij goedkeuring wilde was zijn vader, en de vraag was hoe zijn vader zou gaan reageren als Joel het zou vertellen. Joel hoorde zo nu en dan wat geluiden, maar wat wilde je dan ook als je met zoveel mensen in één huis woonde, dus besloot maar zijn oude vertrouwde koptelefoon uit een van zijn bureaulaatjes te vissen, en in zijn laptop in te pluggen. Nu kon hij Jonas nog beter verstaan. "Met mij gaat het prima, vooral nu ik jou weer even spreek." Zei hij glimlachend. "Maar ja, de kerstdagen hm? Nou ja, het kerstgevoel is bij mij om eerlijk te zijn ver te zoeken. Je weet wel, vervelende familie bezoekjes en zo. Plus ik moet jou missen." Zei hij dat laatste met een pruillip. Niet alleen de kerstdagen kwamen er aan, ook Jonas zijn verjaardag kwam steeds dichterbij. En natuurlijk kon Joel zoiets niet zomaar voorbij laten gaan zonder iets speciaals te doen. Hij had al weken nagedacht over wat hij precies zou gaan doen, maar was er nog steeds niet helemaal over uit. "Trouwens, over die vervelende familie bezoekjes. Ik zit erover te denken om het toch maar te vertellen, over ons." Zei Joel, hoe moeilijk hij het eigenlijk ook vond. Hij wilde weten hoe Jonas erover dacht. Joel keek hoe Jonas zijn blouse los knoopte, en hoe zijn witte hemd tevoorschijn kwam. Iets wat Joel wel uit zijn hoofd kon laten, tenzij hij een ijsblokje wilde worden. "Zo te zien is het daar niet bepaald wat je noemt een winterse temperatuur?" Zei Joel, wat ook logisch was, sinds Jonas in Egypte leefde. "Je zult mij niet horen klagen." Zei Joel, doelend op dat hij het totaal niet erg zou vinden als Jonas ook zijn hemd uit zou trekken. Joel voelde zich gewoon op zijn gemak bij Jonas, bij hem kon hij gewoon zich zelf zijn. En doormiddel van Skype voelde het alsof ze toch nog een beetje samen waren. "Ik mis jou ook, heel erg zelfs." Zei Joel, en knikte. "Laten we hopend dat we elkaar snel weer zien, want nog veel langer zonder jou trek ik niet." Zei hij, en op dat moment wist hij precies wat hij ging doen voor Jonas zijn verjaardag, ze zullen sneller herenigd zijn dan gedacht.


    How far is far



    Sebastian Cooper Thomas
    Het waas enorm fijn om met Aiden te kletsen, zelfs al was het laat en moest ik morgen weer op tijd op. Er was niets aan te doen, maar ik zou tijd met hem nooit willen missen, zelfs al was het over de telefoon. Mijn gedachten dwaalden langzaam af, zoals ze vaker deden, zeker als ik moe was. Ik staarde uit het raam naar de sterren en dacht aan een leven wat ik ooit met Aiden zou willen delen. Ik was bezig et een stage in de UK, maar het was lastig, zeker in het zuiden, waar Aiden was. Ik had wel een paar adressen in het noorden van Engeland en in Schotland. In Ierland had ik zelfs een aanbod gekregen omdat ze me graag wilde hebben, maar in het zuiden was echt lastig, gewoon omdat veel studenten daarheen wilden gaan. Ik wilde Aiden dus geen valse hoop geven dat ik misschien kon komen, en daarbij zou het een leuke verrassing zijn als ik rond zijn verjaardag echt langs zou kunnen komen, in plaats van te bellen of te skypen. Misschien moest ik nog maar wat mailtjes sturen, maar echt om hulp vragen kon ik niet, gezien ik naast Aiden en zijn vrienden geen connecties had in Europa, en dit geheim voor hem moest blijven, al was het maar om hem geen nutteloze hoop te geven. Toen hij weer wat zei, werd ik uit gedachten gesleurd en vroeg naar de sneeuw, iets wat hier ooit eens was gebeurt, maar ik had in Adelaide gezeten en het was dus voor mij alleen bij foto's gebleven. Ik luisterde naar zijn woorden en maakte een treurig geluidje. "Awh, hopelijk krijg je het nog. Kan je dan ook een sneeuwpop voor mij bouwen?" Misschien zou ik ooit wel sneeuw zien, hopelijk samen met mijn vriendje. Ik haalde een hand door mijn haren en ging op de grond voor het raam zitten. "Hoe gaat het met de vakantie? Ik weet dat die van jou een stuk korter is dan de mijne, maar hopelijk heb je het alsnog naar je zin." Ik hoorde Charlie achter me van de bank springen en niet veel later legde hij zijn hoofd op mijn schoot. Ik begon zacht over zijn hoofd te aaien. Het kalmeerde me en maakte me eigenlijk best duidelijk dat ik echt moe was. Ik wilde toch niet ophangen, want ik miste hem zoveel. Ik hoopte echt een adresje te vinden voor een stage in zijn buurt, maar inmiddels was ik niet meer zo hoopvol. Ik wilde gewoon bij hem zijn, maar de hele wereld leek ons tegen te zitten.

    [ bericht aangepast op 29 dec 2015 - 16:57 ]


    Bowties were never Cooler

    Jonas Ravic Abedi.
    Het kon geen kwaad om af en toe wat te flirten en omdat ik Joel niet bepaald 'Live' kon zien, deed ik het dus over Skype en over de telefoon. Joel had het ook wel door en ik grinnikte zacht toen hij aan me vroeg of ik ook daadwerkelijk aan het flirten was. 'Alleen voor jou' zei ik met een scheve grijns en ik knikte goedkeurend bij z'n antwoord. Natuurlijk was het niet leuk als we elkaar een paar dagen niet konden spreken, maar als we het wel konden doen, was mijn dag al weer goed, al was het maar voor een paar minuten. Isha kwam binnen en ik maakte even een paar rare gebaren, wat Joel ook moest hebben opgepikt, want ik zag hem even vreemd kijken en ik moest Isha de groetjes terug doen, iets wat ik zeker zou doen. Isha was dol op Joel, ook al had ze hem nog maar een keer in levende lijven gezien. Maar het was ieder geval fijn dat mijn familie hem accepteerde. Op het beeldscherm zag ik hoe Joel z'n koptelefoon pakte en die inplugde, zodat hij de geluiden om zich heen niet hoorde. Ik maakte een pruillip toen hij verteld dat hij me moest missen, want ik moest hem ook missen, iets wat ik eigenlijk helemaal niet leuk vond, maar dat kreeg je ervan als je een relatie met iemand kreeg uit aan ander land en Engeland lag ook niet bepaald om de hoek. Ik keek verrast naar Joel toen hij zei dat hij het ging vertellen, over ons. Ik wist dat z'n ouders en dan vooral z'n vader er moeite mee had en zou hebben, maar dit was een stap in de goede richting. 'He, dat is een goed ding' zei ik met een glimlach. Mijn blouse had ik nu uitgedaan en gooide ik op de grond, ik had het echt bloedje heet. 'Wil je advies, hoe ik het deed'? vroeg ik hem toen. Ik had het gedaan en het was niet bepaald makkelijk geweest en ik had zeker maandenlang in onmin met mijn vader geleefd. Het was een schande, maar uiteindelijk had hij het wel geaccepteerd en waren we nu de beste vrienden. Ik schoot in de lach toen Joel over het weer begon. 'De aarde is van slag' vertelde ik hem en ik had ook wel door dat hij ergens op hintte en ik trok m'n hemd iets omhoog. 'Zo beter schat'? vroeg ik hem toen met een knipoog. Joel miste mij ook, natuurlijk. 'Kan je niet een paar dagen over komen' ? vroeg ik hem toen voorzichtig, 'Of ik kan een paar dagen naar jou toe komen, ik regel wel wat met pa, en m'n verjaardag komt eraan, het zou fijn zijn als we dan elkaar kunnen zien. Ik mis je en ik wil je gewoon kunnen zoenen, ik mis je lippen, ik mis alles' Ik glimlachte lief naar hem. Bij Joel voelde ik me gewoon op m'n gemak, eigenlijk al vanaf het moment dat ik hem voor het eerst zag, al was het eerst ook wel een beetje ongemakkelijk geweest, maar begint iedere relatie niet gewoon een beetje ongemakkelijk? Ik keek even op de klok boven de deur, ik had nog de tijd. Dat was het belangrijkste, dat ik nu even met Joel kon praten.


    'Darling, just hold on'

    Aiden Matthew Quinn.



    Hoe langer ik met Sebastian aan de telefoon was, hoe liever ik naar hem toe wilde. Ik verlangde naar zijn tedere aanrakingen en zijn geur. Ik had lang kunnen onthouden hoe zacht zijn handen waren en hoe verhit hij had geroken na de seks die we hadden gehad, maar door de lange tijd die ik niet meer bij hem was, begon ik het te vergeten. Zijn stem aan de telefoon en zijn lachende gezicht via Skype maakte vaak een hoop goed, maar het was niet hetzelfde. en het ging nog even duren voordat ik genoeg geld had om deze verlangens te vervullen. Ik was bijna zo ver dat ik het geld voor de reis bij elkaar had. Maar dan moest ik ook nog geld hebben om mezelf daar te kunnen onderhouden. En daar was ik nog lang niet. Dus moest ik het doen met nachtelijke telefoontjes over het weer hier. 'Ik zal mijn best doen.' Ik was niet zo'n held in sneeuwpoppen bouwen. Maar als Sebastian een sneeuwpop wilde, kreeg hij een sneeuwpop. Ik dronk mijn mok leeg en zetten Wiskey op mijn schouder zodat ik op kon staan. Ik kon niet meer stilzitten, dus begon ik langzaam door de woonkamer te ijsberen. 'Ik verveel me nu al.' Ik was pas 2 dagen vrij en zou dat tot nieuwjaardag zijn. Al vroeg ik me af hoe lang ik het werkelijk vol zou houden, want waarschijnlijk zou ik na de kerst gewoon weer achter die bar gaan staan. 'jij nog leuke plannen?' Uiteindelijk, na drie rondjes om de bank te hebben gelopen, schuifelde ik naar mijn kamer, waar ik me languit op het bed liet vallen. Ik trok het nu al niet meer. 'Sab.' Begon ik zachtjes, terwijl ik me op mijn rug draaide en naar het plafon staarde. 'Ik mis je.' Fluisterde ik uiteindelijk na een diepe zucht. Het was raar. Ik wist altijd al dat ik bij hem wilde zijn, maar nog nooit had ik hem echt gemist. Want hoe kon iemand missen die je elke dag sprak. Onze relatie bestond enkel uit geprekken over de telefoon en via Skype en hadden nooit uit meer bestaan. Ja, een koffiedate en dronke seks die op dat moment zelf nog niks betekende. Maar ik kon me alleen maar een voorstelling maken hoe het was om met hem te praten zoals we nu deden terwijl we tegenover elkaar zaten. Of om seks met hem te hebben zonder alcohol en alleen uit liefde. Hoe kon je zoiets missen als je het nog nooit had gehad.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''



    Sebastian Cooper Thomas
    We konden elkaar niet zien, niet vasthouden, niet zoenen, wat nu net precies was waar ik naar hunkerde. Ik hunkerde naar fysieke aanhalingen, hetgeen wat nooit mogelijk zou zijn terwijl we elk aan een andere kant van de wereldbol waren. Alles van onschuldig handjes vasthouden in het park, tot seks hebben door het hele huis. Het zou me niet eens uitmaken als mijn ouders, zijn ouders, mijn huisgenoten, of zijn huisgenoten ons zouden betrappen. Ik hunkerde gewoon zo naar zijn aanrakingen, zijn warmte, zijn geur. Jammer genoeg zou ik dat echt nog een tijd missen, zeker als ik geen stageplek in zijn buurt wist te vinden. Deze gedachten maakten het niet makkelijker om hier zo te zitten zonder hem in mijn buurt. Ik had geen idee wat ik moest doen. Slapen, okay, maar ik had nog een hele vakantie voor me, een vakantie zonder Aiden en met alleen maar stres door mijn zoektocht naar een stageplek. "We gaan morgen voor kerst naar het strand, met oud en nieuw gaan we naar Melbourne, maar de rest van de vakantie heb ik niets te doen." Ik ging het niet over mijn stage hebben. Hoe graag ik het ook met hem wilde delen, ik alles met hem wilde delen, wilde ik hem eigenlijk nog liever verrassen met dit alles dan hem valse hoop geven. Dat had geen enkele zin en zou alleen maar iedereen in kwestie teleurstellen, en als er een ding was wat ik niet wilde was het Aiden teleurstellen. Ik aaide rustig over Charlie's hoofd, terwijl de hond duidelijk in slaap was gevallen op mijn schoot. "Ik mis je ook, maatje. Zo veel." Het was vreemd om iets te missen wat je nooit had gehad, te verlangen naar een plek waar je nooit was geweest, maar toch deed ik het. Ik wilde bij Aiden zijn, met hem knuffelen, samen kijken naar de vallende sneeuw kijken onder een deken. Fernweh, het verlangen naar een plek waar je nog nooit was geweest, dat was hetgeen wat ik voelde. "Ik hou van je. Dat weet je toch? Zo heel erg veel." Ik vond het gewoon moeilijk om zeker te zijn dat dit goed overkwam, gewoon omdat we elkaar geen echte fysieke affectie konden geven. Ik krabde even aan mijn achterhoofd en zuchtte zachtjes. Ik wist nu ook echt niet wat ik met mezelf aan moest. Ik wilde niet slapen, maar ik merkte wel dat mijn brein steeds langzamer en mistiger werd. Ik krabbelde dus maar voorzichtig op en liep naar de keuken om een blikje Red Bull uit de koelkast te halen. Anders zou ik echt niet lang meer wakker blijven.


    Bowties were never Cooler

    Aiden Matthew Quinn.



    ik dacht dat ik heel goed wist waar ik aan begon, toen we besloten echt werk te maken van onze gevoelens voor elkaar. Tuurlijk wist ik dat het zwaar zou worden, maar het was toen zo pril dat ik dacht dat het wel mee zou vallen. Maar het viel helemaal niet mee. Gelukkig waren we beide niet de types die bij de pakken neer gingen zitten. Ik genoot dan ook van elke moment dat we ook maar met elkaar praten, maar af en toe maakte dat het gemis niet minder. Maar het gaf me enkel meer reden hard te werken zodat ik zo snel mogelijk naar Sebastian toe kon. Al zou dat met een toeristenvisum zijn en dus niet voor lange tijd. Al zouden we toch de tijd wel vergeten. Ik sloot langzaam mijn ogen en trok begroef mijn tenen in de lakens. 'Ik ook van jou Seb. Ik ook van jou.' Het was raar en ik vroeg me nog steeds af hoe je van iemand kon houden die je een keertje gezien had. Maar ik deed het. Enorm veel zelf. Het was niet zo dat ik mijn hart meteen had achtergelaten in Australië, maar meer dat Sebastian hem achteraf met alle geweld door de telefoonlijn had getrokken. En opeens wist ik het. Ik schoot overeind en had nog net optijd door dat Wiskey vanuit met bekopen mijn borst was gaan liggen, zodat ik hem nog vast kon grijpen en hij niet van het bed zou donderen. 'hoe zit het met cafe's en clubs op dat eiland van jou?' Het was een opwelling. Ik had opeens het beste idee op aarde gekregen. Ik zou alleen een koper moeten vinden en een werkvisum scoren. Het leek allemaal opeens zo makkelijk. En ik stond er eigenlijk van te kijken dat ik er niet eerder op was gekomen.

    [ bericht aangepast op 1 jan 2016 - 23:41 ]


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''



    Sebastian Cooper Thomas
    Dat Aiden voor mij was gevallen, was voor mij misschien nog wel het meest wonderlijke, wat ik me keer op keer bedacht als hij zei dat hij van me hield. Dat ik die ene mafkees zou zijn die nu net verliefd moest worden op een hunk uit een ver land, daar kon ik nog in komen, maar dat hij hetzelfde voor mij voelde was nogsteeds iets waar ik me enorm over verbaasde. Ik was er enorm blij om, begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, maar echt geloofwaardig voelde het nog altijd niet. Ik dronk mijn blikje drinken leeg, hopend dat de cafeïne snel zou gaan werken. Ik mikte het blikje weg en liep weer naar de woonkamer, waar Charlie nogsteeds languit over de vloer lag te slapen. Ik schrok zelf een beetje van de plotse vraag van Aiden zijn kant, die misschien nog wel verwarrender was dan deze hele situatie. "Op Taz zijn wel flink wat café's, maar de enige club die je misschien zou kunnen vinden zou in Hobart moeten liggen. Op het vaste land vind je natuurlijk clubs en café's in de grote steden, maar dat weet je, want daar hebben we onze 'dates' doorgebracht." Langzaam begon mijn hoofd weer op te starten, en dus ook langzaam te bedenken waarom hij in hemelsnaam dit zou vragen. "Maar waarom wil je dit weten?" Ik snapte het niet zo goed. Hij had toch een prima baan in een café bij hem in de buurt? Mijn ogen werden groot bij mijn realisatie. "Je bent toch niet van plan om hierheen te komen, maat? Ik heb nog een jaar te gaan en dan ben ik afgestudeerd, dan kan ik overal heen, naar jou, samen weg, wat je maar wil, maar je gaat niet je leven opgeven voor mij." Dat wilde ik echt niet. Nu was hij even koppig als ik, toch wilde ik niet dat hij dit ging doen. Natuurlijk wilde ik hem graag in mijn armen houden, dag en nacht, maar niet als hij zijn leven ervoor moest opgeven.


    Bowties were never Cooler

    Aiden Matthew Quinn.



    Ik moest me inhouden niet meteen mijn koffers alvast in te gaan pakken. Maar hoe onbezonnen en impulsief ik ook was, ik snapte best dat ik dan op de dingen vooruit ging lopen. Niet dat ik hier beter over na ging denken dan dat ik nu gedaan had. Het was zo'n ding dat mijn brein binnen drong en dan meteen gedaan moest worden. Ik kirde enthousiast toen Sebastian wat onwennig antwoord gaf op mijn vraag. Ik kon de verwarring in zijn stem horen, maar het kwam niet echt binnen door de adrenaline die opeens door mijn lichaam raasde. Het moest dan ook even door me doordringen dat Sebastian geen gedachte kon lezen en dus echt niet begreep wat ik van plan was. Zijn vraag kwam dan ook redelijk onverwachts, waardoor ik mezelf even moest herpakken. En dat gaf Sebastian de tijd mijn rare breinkronkel te verwerken en te begrijpen. En hij was het er duidelijk niet mee eens. Ik piepte protesterend, zetten Wiskey op het bed en sprong op. Ik moest bewegen. 'Ik ga mijn leven niet opgeven, Ik ga mijn leven uitbreiden.' Ik wist niet wat het was. Ik had verwacht dat hij het geen goed plan zou vinden omdat het een bizar slecht idee was om te emigreren voor iemand die je een keer gezien was. Niet omdat hij bang was dat ik mijn leven voor hem op zou geven. 'En waarom zou jij je leven dan wel mogen achterlaten en ik nu niet?' Ik was het er gewoon niet mee eens. 'Wat ik hier doe, kan ik ook daar bij jou doen.´ Ik vond niet dat hij me hier echt ongelijk in kon geven. Ik kon overal in de wereld biertjes tappen. Tuurlijk had ik hier zekerheid, maar als je moest af en toe risico´s nemen in het leven. En dit was er zo´n moment.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Joel Peter Munroe.
    Mijn glimlach was zolang ik met Jonas aan het praten was niet meer van zijn gezicht te krijgen. Zelfs dit kleine momentje samen, wat voor anderen misschien niet zoveel voor zou stellen, maakte mij intens gelukkig. Voor mij stelde dit onderonsje met Jonas samen heel veel voor, en hoopte ik dat er nooit een eind aan zou komen.
    Ik grinnikte op Jonas zijn antwoord. "Ik weet wel dat ik speciaal ben." zei ik overdreven, en knipoogde nog eens naar Jonas om het nog wat aan te dikken. Daarna schoot ik in de lach. "Maar jij bent natuurlijk vele malen specialer." zei ik nu zoetsappig. Maar dit keer meende ik wat ik zei. Jonas is zeker speciaal, en vooral voor mij.
    Ik glimlachte wat ongemakkelijk toen ik Jonas verrast zag kijken toen ik vertelde dat ik aan mijn familie zou gaan vertellen dat Jonas en ik een relatie hebben. Ik krabde ongemakkelijk aan mijn achterhoofd. Dit onderwerp is voor mij nogal moeilijk om over te praten. Het liefst wil ik het over de daken schreeuwen over mijn relatie met Jonas, en hoe speciaal ik onze relatie vindt. En vooral hoe belangrijk Jonas voor me is. Maar toch hield iedere keer iets mij tegen. Misschien waren het wel de negatieve opmerkingen van zijn vader over mensen van hetzelfde geslacht die samen zijn. En dan met name mannen. Of misschien was het het feit dat Jonas zijn vader er ook flink moeite mee had gehad. Ik zou het verschrikkelijk vinden om met name door mijn vader niet geaccepteert te worden, hij is toch altijd mijn voorbeeld geweest, en wil hem absoluut niet teleur stellen. Maar aan de andere kant, ik ben wie ik ben, en ik ga me zelfs niet voor hem veranderen. En toch heb ik het nog steeds niet verteld. Toch weet ik haast wel zeker dat mijn vader er anders over zou gaan denken zodra hij erachter zou komen dat ik, zijn eigen zoon, iets heb met iemand van hetzelfde geslacht. En toch schijt ik in mijn broek alleen al over het idee om het te vertellen.
    Ik lachte zacht. "Ja, het klink geweldig om het te doen, geloof me, ik wil niets liever dan het gewoon vertellen over ons." zei ik. "Maar er is iets wat me tegenhoud, terwijl daar eigenlijk niet eens een duidelijke reden voor is. Misschien is het wel dat ik aan mijn vaders beeld over mij wil voldoen. Ik weet het niet." zuchtte ik, en haalde een hand door mijn haar, wat nu aardig in de war was gebracht. Ik knikte. "Maar ik ga het wel vertellen. Sterker nog, ik moet het vertellen. Dit is ook niet eerlijk tegenover jou, iedereen mag weten dat ik van je hou." zei ik.
    Ik knikte enthousiast toen Jonas voorstelde me advies te geven over hoe hij het had verteld. Ik was benieuwd hoe Jonas het had gedaan, misschien was het wel veel simpeler dan ik dacht, en denk ik er gewoon te moeilijk over. "Ik ben blij dat je me wilt helpen." zei ik. "Wat moet ik toch zonder je." zei ik zwijmelend, en leunde met mijn kin op mijn hand om naar Jonas te kunnen staren.
    Ik knikte toen Jonas mijn hint doorhad, en zijn hemd iets omhoog trok, en vroeg of het zo beter was. "Dat je dat nog moet vragen. Je hebt voor een nog net iets beter uitzicht geregeld dan dat ik al had." glimlachte ik.
    Ik beet even op mijn lip door wat Jonas vroeg. Ik was het al van plan om naar hem toe te komen, als verassing voor zijn verjaardag. Ik wilde het het liefst zolang mogelijk een verassing laten, maar nu moest ik het wel vertellen. "Weet je, eigenlijk wilde ik het een verassing laten, maar je laat me geen keus Abedi." zei ik gespeeld streng. "Ik ben van plan voor je verjaardag naar je toe te komen, tenminste als jij het daar mee eens bent." zei ik. "Ik mis jou ook zo ontzettend erg, ik wil je zo graag weer in mijn armen nemen, en je gewoon kunnen aanraken." zei ik. "Daarom is het ook maar goed ook dat we elkaar snel weer zien, als jij ermee akkoord gaat." zei ik, en glimlachte naar Jonas, een nog bredere glimlach wetende dat we elkaar snel weer gingen zien.


    How far is far



    Sebastian Cooper Thomas
    Ik was echt compleet verbijsterd dat Aiden zo makkelijk zijn leven op kon en op wilde geven in de UK. We woonden dan allebei wel het grootste deel van de tijd alleen, het was toch niet niets om zomaar naar de andere kant van de wereld te willen verhuizen. Ik stond dan ook flink te steigeren toen ik zijn plan doorkreeg, al was die van mij niet heel veel minder radicaal, maar goed. Ik zou tenminste zeker aan het werk kunnen als ik eenmaal daarheen zou gaan, dat was voor hem nog maar de vraag als hij hier biertjes wilde gaan tappen. Niet iedereen had het namelijk erg op Engelsen hier op de eilanden. Hij was het alleen duidelijk weer niet eens met mijn gesteiger. Twee koppige jongens in een relatie, dat vroeg eigenlijk al om dit soort problemen. Ik zuchtte en haalde hopeloos mijn hand door mijn haren. Ik wilde mijn plan doorzetten, maar wist niet hoe snel een visum te verkrijgen was. Daarbij had ik geen idee of je wel een werkvisum kon krijgen om hier als barman te werken. "Aiden, ten eerste weet ik niet eens of je een werkvisum zal krijgen, omdat je daar waarschijnlijk diploma's voor nodig hebt. Ten tweede heb ik binnenkort wel die diploma's, dus ik kan wel een werkvisum krijgen voor jou land." Ik keek zeker niet op hem neer dat hij niet studeerde of een diploma had, maar ik wist dat ik gelijk had. Zonder diploma's was een visum krijgen extreem lastig, dan moest je een visum aanvragen voor toekomstige echtgenoten, maar gezien we hier niet konden trouwen, was dit niet mogelijk. Aan de ene kant vond ik het verschrikkelijk, maar aan de andere kant was ik erg blij, want mijn plan kon ik zo doorzetten en als ik een UK visum en een stageplaats kreeg. We hoorden bij elkaar, maar wel op een legale manier, anders zagen we elkaar straks heel lang niet meer. "Ik hou van je, maatje, maar we moeten dit goed regelen, willen we een lange tijd bij elkaar kunnen blijven." mompelde ik naar de telefoon, bang dat Aiden nu boos op me was, iets wat ik koste wat het kost wilde voorkomen en anders verhelpen.


    Bowties were never Cooler

    Zachary "Zach" Nicholas Amell
    "We can chase the dark together, if you go then so will I."


    Net toen ik in een oogwenk mijn eerste broodje naar binnen had geschrokt, kreeg ik een bericht. Ik wilde mijn telefoon pakken, tot ik mijn moeder hoorde hoesten. Ik keek haar onschuldig aan, terwijl ze me een blik schonk die duidelijk zei: 'Als je het maar laat.'
    Mijn vader vond het daarentegen erg grappig blijkbaar, want ik hoorde hem lachen. 'Laat die jongen toch, het waait wel weer over liefje,' zei hij, waarop hij mij een knipoog schonk. Ik rolde met een grijns op mijn gezicht mijn ogen en pakte mijn telefoon.

    Zeg haar dat ze je nog even in leven houdt! Perfect Timing! Je weet dat ik geen geld wil van jullie! Londen is geweldig hoor ;) Haha Karma is a bitch! Nu weet je eens hoe het voelt Xx


    Ik glimlachte breder, en begon terug te typen.

    Ik beloof niets, de blikken die ik op dit moment krijg... Anyways, ik weet zeker dat ik geld voor een trip Londen bij elkaar kan boksen.
    Ik weet ook wel zeker dat het bij jou minder pijn deed. M'n kaak is helemaal verkleurd, and it hurts like hell. Gekke Brit van me xx


    Verzenden. Ik zou kunnen wachten op antwoord, maar ik besloot mezelf nuttig te maken en verder te eten. Tevreden met mezelf begin ik mijn tweede broodje te smeren. In de verte hoor ik Sarah iets mompelen in de richting van 'Sukkel', maar ik hoor het al niet meer. Ik voel me helemaal warm van binnen. Ergens vraag ik me af of het daadwerkelijk liefde is, als ik aan de relatie tussen mij en Hélene denk. Is het mogelijk om iemand die je zo weinig kent zo danig lief te hebben? Al snel schuif ik die gedachte aan de kant, want wat voor bullshit haal ik me nou weer in mijn hoofd?



    "At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

    Aiden Matthew Quinn.



    Ik wilde absoluut geen discussie starten met Sebastian, maar als ik eenmaal iets in mijn hoofd had, kreeg niemand dat er zomaar uit. Tuurlijk was het ondoordacht en impulsief en ik was het wel gewent dat iedereen altijd maar al mijn ideeen daardoor afkraakte, maar daar ging het nu niet om. Want Sebastian had net zo'n idee, maar dan andersom en dat kon allemaal zomaar wel. Ik zuchten zachtjes toen Sebastian mijn naam zei en een pleidooi hield over wat er allemaal wel niet mis was met mijn plan. En ik kon er niks aan doen, maar er kwam toch een lichte irritatie opzetten. En niet alleen omdat de jongen aan de andere kant van de lijn ergens een punt had, want dat zou ik toch nooit toegeven. Uit onmacht begon ik doelloos rondjes te lopen in mijn kamer. 'Dan niet.' Ik had de neiging om te snauwen dat ik hem dan wel over een jaar zou zien en op te hangen en moest moeite doen om het niet echt te doen. Dus ging ik in plaats daarvan onder mijn bed liggen. Een stomme tik van me als ik beledigd was. Alsnof ik hier veilig zou zijn voor iedereen zijn kritiek. Ik wist dat ik iemand nodig had die me af en toe terug de realiteit in sloeg zoals nu, maar dat betekende niet dat ik het altijd goed opvatten. Daarbij had hij mijn idee over mezelf opsturen wel normaal gevonden. 'Wat jij wilt.' Het was niet heel volwassen, maar ik kon gewoon slecht tegen dit soort dingen en ik kon er dan ook echt naar van worden. En gelukkig was er Mouse die dat altijd door leek te hebben, want de kater kwam ook onder het bed gekropen en nestelde zichzelf op tegen mijn borst. Zachtjes haalde ik hem aan, terwijl ik in het donker tuurde. Geen flauw idee meer hebbende over wat ik nog kon zeggen zonder als een lul over te komen.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''



    Sebastian Cooper Thomas
    Ik voelde me echt rot dat ik Aiden's dromen moest breken, zeker toen hij duidelijk gekwetst reageerde. Nu wist ik dat ik dat ook zou doen als hij mijn dromen en ideeën in duigen sloeg. Ik krulde me verder op in de stoel en mompelde nog zacht dat ik van hem hield. Het was verre van een leugen. Ik hield echt van hem en dat ik net zijn plannen in duigen had geslagen, hoe mooi dat ook was voor mijn plannen, was een van de ergste dingen in mijn wereld. Dat hij zelfs mijn liefkozing schijnbaar koud afwees deed me best wel wat. Ik wilde niet dat hij boos op me was. Ik had alleen geen idee meer wat ik kon zeggen nu de kilte tussen ons in kroop. Ik zuchtte zachtjes en krabde nogmaals aan mijn achterhoofd. "Je bent heel belangrijk voor me, en ik wil je dromen niet in duigen slaan, maar emigreren is lastig, geloof me. Alleen al van dit eiland naar het vaste land gaan en weer terug is keer op keer een grote ramp, zeker met een hond. Laat staan als je uit het buitenland komt. Ik wil gewoon niet dat je keer op keer deuren in je gezicht geslagen krijgt." Ik bedoelde het goed, maar ik was bang dat het allemaal mis zou gaan. Af en toe was er wel eens een klein voorvalletje tussen ons geweest, maar nooit zoiets als dit. Ik was echt bang dat dit het begin van het einde kon zijn, vrij ironisch, gezien het juist ging over het feit hoe ons verdere leven eruit zou zien. Ik zuchtte en ging maar weer staan. Ik was langzaam rusteloos aan het worden, nu er onzekerheid was omtrent de toekomst waar ik zo erg naar verlangde. Nog een zucht rolde over mijn lippen. "Het spijt me, maatje." Charlie hief zijn hoofd een klei stukje op en keek me met wazige oogjes aan. Ik glimlachte naar de hond en knielde naast hem neer en aaide over zijn kop, hopend dat hij weer in slaap zou vallen.


    Bowties were never Cooler

    CHARLIE ELLIOT WILLOW


    “Have you ever been in love? Horrible isn't it? It makes you so vulnerable. It opens your chest and it opens up your heart and it means that someone can get inside you and mess you up.”



    Het duurde niet lang voordat er werd opgenomen. Charlie’s gezicht lichtte onmiddelijk op: een twinkeling verscheen in zijn ogen en zijn glimlach werd alsmaar breder. ‘Hey,’ begroette de Spaanse schoonheid hem. ‘Hoe is het met je?’
          ‘Goed nu ik jou zie. Hoe gaat het met jouw? Heb je een fijne Kerst?” Vroeg hij, oprecht geïnteresseerd. Normaal vroegen mensen het altijd zonder écht geïnteresseerd te zijn, gewoon, om beleefd te zijn, en er werd altijd van je verwacht dat je dan antwoordde met ‘goed’ of iets dergelijks. Maar met Nova voelde het anders. Hij kon eerlijk tegen haar zijn maar op dit moment voelde hij zich werkelijk waar goed.
          “Vier je het met je familie?” Vroeg hij. “Ik vier het met vrienden maar iedereen zit inmiddels op zijn mobiel,” glimlachte hij. “Niet dat ik het erg vind, want nu kan ik met je praten.”
    Hij was helemaal warm van binnen hij vroeg zich af of dat kwam door Nova of door de thee — al wist hij al lang wat het antwoord was. Hij haalde zijn duim over het schermpje van zijn mobiel alsof hij zo Nova aan kon raken. “Ik mis je,” zei hij zachtjes.


    " icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "