250 • Tattooed & Trouble • Speeltopic - Speeltopics

Een perfect leventje wilt iedereen wel. Je hoeft maar met je vingers te knippen en je krijgt het. Een groep jongeren aan de rand van Londen weet precies hoe dit leven werkt. Maar is het eigenlijk wel zo perfect? Deze jongeren weten niet welke problemen de rest van de wereld met zich meedraagt en kennen alleen hun 'goede' leven waardoor ze al snel ook het vooroordeel 'uit de hoogte' of 'arrogant' krijgen.
Het enige probleem wat hun wel zien zijn de straatjongeren. Een groep jongeren die op straat leeft en hun het leven zuurt probeert te maken door bijvoorbeeld elke avond de muren van hun huizen te bekladden met graffiti. Dit elk met een eigen reden.
Tot zij stuk voor stuk betrapt worden door een van de andere jongeren en aan hen verbonden moeten worden, om zo in contact te komen met elkaar wereld.

De jongeren met het perfecte leven
• Lenina Kamilia Kodazovic Polovina 1.1
• Elijah Joseph Greenwood Philip 1.3
• Cain Nathaniel Johnson Vellichor 1.2
• Lynn Charlotte Morrison Mirin 1.2
• Tess Lynn Clairs LanieH 1.5
• Finnick “Finn” Joseph Campbell Tuck 1.7
• Alvera Varinia Castillo Eavan 1.7
• Owen Jace Wakefield Malikx 1.4
• Gereserveerd Sonder
• Jaylano Logan Lockheart Aleatory 1.7

De jongeren van de straat
• Shane Braylen Irwington Aleatory 1.3
• Damian Mathews Tuck 1.3
• Willow Ayo Clemons GusWaters 1.3
• Aiden Lucas Harrison Malikx 1.1
• Mackenzie Angelina Baxter Gunnulfsen 1.7
• Alfie Oliver Lewis MikeGClifford 1.6
• Alexis Ivy Heartswell Vellichor 1.4
• Gereserveerd Feliana
•
•

Lijstje:

Rol:
Naam:
Leeftijd:
Nationaliteit:
Innerlijk:
Uiterlijk:
Verleden:
Eventuele relaties:
Extra:

Regels:

•Reserveringen blijven 48 uur staan en vervallen erna zonder pardon.
•Minimaal 250 schrijven. Dit om de inspiratie hoog te houden en het is niet heel lastig.
•Geen perfecte personages, iedereen heeft wel slechte gewoonte's
•Als je offtopic gaat, zet het tussen haakjes; [ ], { } of ( ).
•Meld als je een tijdje niet kunt reageren en naamsveranderingen.
•Topics worden alleen aangemaakt door Aleatory

Topics:
• Rollentopic
• Praattopic

De avond valt, dus dat betekent dat iedereen zich weer klaar aan het maken is voor een nacht vol avonturen. De straatjongeren komen misschien net terug van het werk of zijn zich juist aan het klaar maken om de stad weer wat kleur te laten krijgen. Misschien zelfs wel plannen aan het maken om de andere jongeren te treiteren, want ze hebben gehoord dat hun in een leegstaande villa een groot feest houden.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Als ik mijn vraag heb gesteld, glimlacht ze. "Prima, en met jou?" vraagt ze vervolgens. "Met mij gaat het ook goed," antwoord ik terwijl ik nipte aan mijn witte wijn. "Ook zo'n zin in het feest?" vraagt ze vervolgens terwijl ze subtiel een handgebaar maakt naar de feestgangers, die nogal los gaan. "Ik heb er redelijk veel zin in, ik ken enkel niet redelijk veel mensen uit onze wijk, wat raar is aangezien ik hier al jaren woon, maar daar kan ik niks aan doen. Heb jij zin in het feest?" antwoord ik glimlachend terwijl ik haar op nam. Ze kwam mij vaagjes bekend voor, maar van wat weet ik niet zeker, ik weet zelfs niet hoe ze heet. "Mijn naam is Alvera," zegt ze zodat ik haar gewoon kan aanspreken als Alvera en niet als iemand van wie ik zijn of haar naam niet weet. Tenminste, dat ik dan, ik zit er tamelijk vaak naast. "Trouwens, het is leuk om je te ontmoeten," zeg ik terwijl ik een slokje neem van mijn drinken. Ik vraag me af waar Elijah en Cain blijven, twee van mijn vrienden die wel vaker samen naar een feest gaan. Ik ben met beide zeer goed bevriend, wat nogal knap is aangezien ik het nooit had verwacht dat ik zo goed met hun om kon gaan, maar dat is natuurlijk leuk. Ik corrigeer een pluk haar van mezelf die niet in model is, zodat ik er nog een beetje netjes erbij loop. "Heb jij trouwens ook gehoord dat er misschien hangjongeren naar het feest komen?" zeg ik "een vriendin van mij heeft dat namelijk gezegd"

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

Alfie Oliver Lewis
Het was niets van mijn zaken, maar het was in deze wijk altijd wel iets van een ijsbreker om over de politie te beginnen, want iedereen had het wel met die zakken aan de stok van tijd tot tijd. Ik keek even naar mijn honden en toen weer naar de dame, die inmiddels een sigaret opstak. Ik had het niet zo op roken, maar ik veroordeelde niemand voor slechte gewoontes, want ik verdiende met een aantal ervan mijn brood. Ik vroeg haar naar het feest, want alleen gaan was misschien nog wel opvallender dan als ik gewoon op de stoep zou staan. "Mooi, dan is dat afgesproken." Nu was ik blij dat ze wel netjes gekleed was, zodat we niet te veel uit de toon zouden vallen, want sommigen in onze buurt konden zelfs in hun beste kleren niet doorgaan voor mensen uit de rijke buurt. Ik moest wel even wat zaken afhandelen als we wilden gaan, want dat was afgesproken en ik had het geld wel nodig voor mijn huur. "Prima. Het duurt maximaal een kwartiertje, waarschijnlijk korter. Het ligt er een beetje aan hoe het ervoor staat." Ik drukte een kus op de rug van haar hand, zoals ik elke avond deed als ze betaalde in de pizzeria. Ik liep weg uit de steeg. eenmaal nog een paar hoeken om, zette ik mijn muts op, zodat ik onherkenbaar was, voor ik de laatste hoek om ging. Daar stonden de jongeren, kinderen net als ik was geweest, wachtend op me. Gelukkig was het snel geregeld, had ik het geld op zat, zij de drugs, en iedereen wist precies wat er te doen stond. Ik verliet de straat weer en deed net voor het steegje waar Alexis had gestaan mijn muts weer af, die ik opborg, net als de jasjes van de honden. Ik liet de steeg weer in en haalde een hand door mijn haren om ze net wat pluiziger en meer in model te krijgen. "Zullen we gaan? Deze twee vinden hun weg naar huis wel, en anders wel naar de pizzeria waar ik ze als we klaar zijn wel weer kan ophalen." Dat wist de eigenaar ook, dat als ze 'wegliepen' ze eigenlijk standaard naar mijn officiële werk gingen, waar ik ze weer zou ophalen. Ik liet de honden dus maar zonder riem gaan en stopte mijn rugzak weg tussen de scharnieren van een opgetrokken brandtrap. Ik stak mijn hand naar haar uit en wachtte tot ze in zou stemmen. Ik had wel zin in een feestje, en dat was precies waar we heen gingen.

---

Bowties were never Cooler

II Alvera Varinia Castillo II

      Een lichte bedenkelijke blik was voor heel kort over mijn gezicht heen gegleden toen de jonge vrouw me vertelde dat ze al jaren hier in de wijk woonde. Ik kon me haar zelf namelijk echt niet herinneren en voor heel even vroeg ik me af of ik me nu schuldig moest gaan voelen, of juist niet. In een wijk zoals die van ons zat het niet in ieders aard om je schuldig te voelen. De meesten voelden zich zo verheven boven de rest dat zij het idee hadden vele male beter te zijn dan wie dan ook - het type volk waar ik me niet van plan was tot toe te verlagen.
      ”Trouwens, het is leuk je te ontmoeten,” sprak Lenina verder, waarna ook zij een slok van haar wijn nam. Een zachte ‘Insgelijks’ verliet mijn mond terwijl ik mijn glas iets op hief in een teken van een proostend gebaar. Het was een oprechte reactie geweest. Ik mocht de brunette dan weliswaar niet kennen, haar eerste indruk kwam prettig op me over waardoor ik me niet gauw kon voorstellen dat ze tegen zou vallen. Terwijl mijn vingers met het glas in mijn hand speelde, blikte de jonge vrouw een keer rond - om vervolgens een losse pluk haar uit haar gezicht te stroken en haar ogen weer op mij te richten.
      ”Heb jij trouwens ook gehoord dat er misschien hangjongeren naar het feest komen? Een vriendin van mij heeft dat namelijk gezegd.”
Een van mijn wenkbrauwen trok ik lichtjes op bij het horen van deze woorden. Veel dingen die ‘gezegd’ werden waren in de meeste gevallen uit zijn verband getrokken, althans wel wanneer het aankwam op sappige roddels. Echter, dit soort dingen nam je niet licht. Wanneer het woordje hangjongeren, achterstandskinderen, of bendejeugd in één zin gezegd werd kon je er van op aan dat dát ook zeker waar zou zijn. Ergens zou het me dan ook niet verbazen als er vanavond inderdaad enkele ‘hangjongeren’ zouden verschijnen; de een misschien voor een oprecht verzetje, de ander die uit is op herrieschopperij.
      Een kleine zucht rolde over mijn lippen heen terwijl ik opnieuw een keer rond keek. Voor nu was er nog geen spoor te bekennen van wie dan ook - mijn vrienden noch de hangjeugd. Het enigste waar ik maar op kon hopen was dat het niet uit zou lopen op trammelant. Als ik namelijk ergens geen zin in had dan was het daar in.
      ”Nee, ik heb daar niks van gehoord. Ik moet ook eerlijk zeggen nog geen van hen gezien te hebben, jij?”

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

Zachtjes tikte ik met mijn handen op mijn benen op de beat van de muziek, terwijl mijn schouders daarbij schaamteloos mee bewogen. Ik kwam misschien over als een verlegen en bescheiden jongen, maar dat was ik verre van bij mensen die ik kende. Nogal cliché, ik weet het, maar het was eenmaal waar.
‘Wat nou als jij nuchter blijft en ons naar huis rijdt en ik niet te dronken probeer te worden? Dan probeer ik er gelijk voor te zorgen dat Lila meiden hun hoofden er niet afhakt omdat ze gehoord heeft dat ik naar hen keek.’ Hoewel Cain het als een grapje probeerde te laten klinken, wist ik dat er een kern van waarheid achter school. Ik had het meisje wel eens gezien en mee gepraat- hoever je het praten kon noemen. Ze claimde liever alle aandacht van Cain hoewel ze mij waarschijnlijk accepteerde omdat ik geen borsten en alle andere vrouwelijke kenmerken had.
‘En als je naar huis wil, moet je het zeggen, dan gaan we gewoon okay? Als het nog niet laat genoeg is kunnen we serie of film kijken? Lila is er toch niet bij vanavond.’
Abrupt schudden ik mijn hoofd bij het idee om vanavond op de bank te liggen, terwijl iedereen aan het feesten was. Ik was moeilijk ergens voor te porren, maar als ik voor iets ging, ging ik er helemaal voor. Cain mocht al blij zijn dat ik geen glow in the dark bandjes had meegenomen gezien ik rekende op minstens een afterparty. Het waren de enige gelegenheden dat ik wel eens dronk. Iets wat goed was ook. Ik weet haast zeker dat mijn moeder de oppasser soms door mijn kamer laat spitten. Waarschijnlijk op zoek naar allerlei ongure dingen waardoor ze weer een van haar zeven duizend preken kon houden. Ik hield wel van mijn ouders, echt heel veel; maar soms was ze gewoon té overbezorgd door haar afwezigheid. Het was niet alsof ik plotseling een drugsjunkie ben, of iets dergelijks. Ik had het maar een keer geprobeerd. Meer niet. Het was toen gewoon de spanning wat ik gevoeld had en de nieuwsgierigheid ernaar.
Voor ik het wist had Cain zijn camera tevoorschijn gehaald en stak ik speels mijn tong uit met een ‘peace’ teken, hoewel ik geen flauw idee had of ik nog op tijd was daarmee of net te laat. Shit.
‘Halen we Owen ook op? Of ga je liever met ze tweeën?’ Hij liet zijn mobiel aan mij zien, gezien hij nog steeds niet aan het rijden was en in een korte flits schreden mijn ogen over de tekst voordat er een klein lachje over mijn lippen gleed.
‘Merlin, Cain. Ik wist niet dat je onze date zo serieus nam. Ik bedoel…’ met dat legde ik mijn hand op zijn been, waarbij ik zo serieus mogelijk probeerde te kijken- wat nogal moeilijk ging door mijn immense sarcasme. ‘Ik denk kan ik het wel accepteren dat we Owen meenemen. Ik denk kan mijn tere hart dat wel aan.’ Zachtjes kneep ik in zijn been voordat ik mijn hand weer op mijn eigen schoot legde. ‘Neh grapje. Natuurlijk mag hij mee. Zolang ik het woordje ‘lila’ niet meer hoor, want anders kan ik je al geheid vertellen dat ik binnen de eerste halfuur dronken op de bank lig.’ Plaagde ik de jongen. Ik kon het niet laten. Serieus zijn was soms zo zonde van je tijd en het liefst had ik de jongen naast me gekieteld. Puur om hem wat losser te maken gezien hij er ietwat gespannen uit zag.

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

"Insgelijks," antwoord Alvera terwijl ik zei dat het leuk was om haar te ontmoeten. Net zoals zij hef ik mijn glas lichtjes op. Niet al te erg, want anders gooi ik de hele inhoud zoete witte wijn over mijn kleding heen, en dat wil ik totaal niet. Ik heb namelijk heel veel geld uitgegeven voor deze kleding en dat wil ik niet weggooien door wat witte wijn wat veel goedkoper is. Toen ik zei dat er misschien hangjongeren naar dit feest gaan, zie ik Alvera haar wenkbrauw lichtjes optillen, waaruit ik kan ophalen dat zij er niks van heeft gehoord en deels verbaasd kan zijn. Ik neem een slokje van mijn wijn terwijl ik wacht op een reactie van Alvera. "Nee, ik heb daar niks van gehoord. Ik moet ook eerlijk zeggen nog geen van hen gezien te hebben, jij?" Antwoord ze uiteindelijk. Ik bestudeer de feestgangers, zoekend naar een kenmerk wat misschien kan behoren bij een hangjongeren, maar ik kan niks bedenken wat typisch hangjongeren kan zijn, wat mij nogal verbaasd. Ik ben nogal opgelucht dat ik volgens mij nog geen hangjongeren heb gezien, want hun willen vast ons feest verzieken. Het zou me niet verbazen. Volgens de meeste personen zijn hangjongeren allemaal mensen die dingen doen die god verboden heeft en dat dus ook vaak doen. Als ik nog een keer de hele zaal snel bestudeer en ik weer geen verdacht persoon lan zien, focus ik me weer op Alvera. Ik nip aan mijn wijn voordat ik antwoord. "Ik zie volgens mij ook geen hangjongeren, wat volgens mij goed nieuws is. Ik vermoed namelijk dat ze misschien het feest willen verzieken. Een deel van hun dan," zeg ik vervolgens.

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

II Alvera Varinia Castillo II

      Op het moment dat Lenina haar blik bestuderend door de ruimte heen laat gaan, volgt het mijne die van haar haast automatisch. De jongeren hadden niet bepaald een soort kenmerk waaraan je ze direct zou kunnen herkennen, maar vaak waren het toch de kleine subtiele trekjes die hen net iets anders maakte dan ons - of althans, ons type volk. Ze waren wat grover in de mond, slonziger in hun uiterlijke - al wilde dat niet alles zeggen gezien ik er zelf ook wat van kon - en had een net iets arrogantere uitstraling dan de meeste hier; mezelf er buiten gelaten gezien ik ook daar een handje van aan kon hebben.
      ”Ik zie volgens mij ook geen hangjongeren, wat volgens mij goed nieuws is. Ik vermoed namelijk dat ze misschien het feest willen verzieken. Een deel van hun dan.”
Bedenkelijk staarde ik de brunette voor een paar tellen aan. Ergens waren haar vermoedens niet zo heel gek, tenslotte zou het niet voor het eerst zijn dat de hangjongeren op een van onze feesten kwamen puur om de pret voor ons te bederven - iets wat ook niet zo heel raar was, al was het niet altijd even prettig. Een van de laatste keren liep het namelijk behoorlijk uit de hand en had ik zelf het geluk op het juiste moment Alfonso al een belletje te hebben gegeven. De ravage die achter gelaten was, was de volgende dag duidelijk te zien aan sommige van hun gezichten, of de verhalen die direct daarna rond gingen.
      Zelf vond ik het alleen een beetje dubbel om per direct al van het ergste uit te gaan. Daarbij hadden we sommige situaties volledig zelf in de hand - wat voornamelijk ook wel een beetje te richten was op de verdeeldheid van geld, status en geluk; hetgeen wat degene uit de rijke wijk iets meer hadden dan degene uit de achterstandswijk.
      ”Laten we hopen dat dát niet staat te gebeuren,” weet ik uiteindelijk uit te brengen, alvorens ik een kleine slok van mijn drankje nam. “Misschien moeten we er voor nu maar vanuit gaan dat het wel mee zal vallen, mij lijkt dat het beste voor nu,” voeg ik er vervolgens met een glimlach aan toe, waarna ik met mijn vrije hand een keer door mijn lange lokken heen ging.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Willow Ayo Clemons
Ayo voor vrienden.

and so the adventure begins

Zoals Ayo verwacht had, nam Shane bijna direct op en ze hoorde dat hij zijn spullen al bij elkaar aan het zoeken was nog voor ze iets gevraagd had. Ze moest even glimlachen. Eigenlijk zou ze hem eens moeten bellen om iets totaal anders te vertellen, dan nog was ze er van overtuigd dat Shane waarschijnlijk de spuitbussen al bij elkaar aan het zoeken zou zijn.
Ayo keek nog eens over de rand van het gebouw en zag dat steeds meer rijkeluis mensen begonnen samen te troepen. Ayo walgde van hen en dat was ook de reden waarom ze steeds meer zin begon te krijgen in deze avond. Ze hoopte maar dat Shane hier snel genoeg zou zijn en dat er niet te veel politie aanwezig zou zijn. Die kon je altijd wel missen eigenlijk.
'wat brengt deze avond ons?', vroeg Shane via de telefoon. Ayo lachte. 'iemand is nieuwsgierig', zei ze om Shane nog iets langer in ongeduld te laten wachten. Ze wachtte dus nog even terwijl ze over de stad heen staarde. 'laat ik zeggen dat er een samentroeping is van allemaal verderfelijke mensen met te veel geld', zei ze.
'dus zorg maar dat je hier snel bent, dan kunnen we beginnen want dit wordt nog een lange nacht'. Ayo voelde de adrenaline nu reeds door haar lichaam stromen. Ze kon niet wachten om die rijke kindjes een lesje te leren. Stiekem hoopte ze ook dat Shane nog met één of ander geweldig plan zou afkomen wat alles nog leuker en spectaculairder zou maken. Ze keek hier echt naar uit en zou bijna uit vreugde over het dak heen beginnen te dansen. Toch besloot ze dat niet te doen omdat dat er nogal vreemd uit zou zien moest Shane hier komen, bovendien kon ze van het dak afvallen ook wel missen en ze wilde de kans niet lopen dat iemand anders haar kon zien, ook al liepen de meeste mensen niet rond in een stad terwijl ze naar boven keken -maar je wist nooit-. Daarom besloot Ayo om op haar buik te gaan liggen met haar hoofd over de rand van het gebouw om te zien wat er zich beneden allemaal afspeelde. Ergens had het ook wel iets mooi met die lichtjes, alleen die veel te glimmende auto's en te opgetutte jongeren waren er te veel aan.

---

Ik wil vrij zijn zoals de wind

Damian Mathews

Toen ik op de jongen afliep leek het wel alsof die geen idee had dat ik het tegen hem had. Waarom doet die zo apart? Hij wees dan ook naar zichzelf en daarna keek die over zijn schouder waardoor ik mijn wenkbrauw ophaalde. Denkt die nou dat ik het tegen iemand anders had? Hij snapte toch wel dat ik hem riep? Toen ik zijn woorden gehoord had verliet een grinnik mijn mond.Hij speelde gewoon een spelletje met me, ' Heel grappig Shane, maar ik weet heus wel dat jij het bent' zei ik tegen hem, het kon niet anders, toch? Nee ik wist het zeker. 'Je kent mij wel en je bent Shane' zei ik tegen hem en gaf even een speels duwtje tegen zijn schouder waarna een lach mijn mond verliet. Mijn oog viel op de gitaar op zijn rug waardoor mijn wenkbrauw weer omhoog schoot. ' Waarom heb je een gitaar bij je?' vroeg ik hem en keek nog een keer naar de gitaar die op zijn rug hing. Ik had geen idee dat Shane een gitaar had en ik wist ook niet dat hij erop kon spelen. Misschien heeft die dat ding ergens gevonden en meegenomen? Of hij had me gewoon nooit erover verteld wat me dan toch verbaasde want ik wist redelijk veel van hem. Ik wende mijn blik van de gitaar af om even over de straat te kijken. Ik zag een limousine voorbij komen en dat herinnerde me weer aan het feestje. ' Maar ga je nou meer naar dat feest?' vroeg ik hem omdat die daar nog steeds geen antwoord op had gegeven omdat die veel te veel bezig was met dat spelletje van hem. Dacht die nou echt dat ik gelijk geloofde dat hij het niet was? Ik hoopte wel dat hij er snel mee stopte want nu vond ik het wel weer leuk geweest. Straks ging ik echt nog denken dat ik met iemand anders aan het praten was.

[ bericht aangepast op 16 dec 2015 - 8:13 ]

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

ik kijk Alvera bestuderend aan als ik wacht op hetgene wat ze zal zeggen. Is ze bang geworden door door mijn mededeling? Is ze niet meer op haar gemak daardoor? Allerlei scenario's stromen er door mijn kleine hersenen. Nippend aan mijn zoete witte wijn die soms ietsjes te zoet is wacht ik op wat Alvera te zeggen heeft. "Laten we dat dát niet staat te gebeuren," antwoord ze vervolgens terwijl ze een slokje van haar drinken neemt. "Misschien moeten we er nu vanuit gaan dat het wel mee gaat vallen, dat lijkt mij het beste," voegt ze er gauw aan toe. Ik nip nogmaals aan mijn wijn voordat ik wil antwoorden. "Dat lijkt mij ook het beste, anders krijgen ze hun zin en dat is hetgene waar ik nu wel het minst zin in heb en ik ben denk ik niet de enige die dat vind," zeg ik vervolgens terwijl ik mijn haar in een knot doe om mijn nek niet te martelen. Ik kijk eventjes naar de deur, kijkend of er misschien hangjongeren eruit verschijnen, maar ik zie geen enkele spoor. Nog geen spoor bedoel ik, ze kunnen eigenlijk elk moment komen en dat beangstig mij ontiegelijk. Ik heb namelijk geen idee wat ik van hun kan verwachten en dat is doodseng. Handelen ze in drugs? Hebben ze wapens? Zijn ze bereid om hun wapens te gebruiken voor letterlijk elke situatie inclusief omdat ze er gewoon zin in hadden? Ik heb geen flauw idee waardoor ik nu erg nerveus ben. "Heb jij toevallig met iemand afgesproken?" vraag ik vervolgens aan Alvera om het onderwerp te veranderen.

[ bericht aangepast op 16 dec 2015 - 16:10 ]

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

---

When you spend so long trapped in darkness, you find that the darkness begins to stare back. - Sarah J Maas

II Alvera Varinia Castillo II

      ”Dat lijkt mij ook het beste, anders krijgen ze hun zin en dat is hetgene waar ik nu wel het minste zin heb en ik ben denk ik niet de enige die dat vind.”
Na deze woorden licht de brunette met haar handen haar donkere lokken op, om ze vervolgens in een knot te binden - iets wat ergens zonde was gezien los haar een stuk leuker stond. De nervositeit die langzaamaan in haar uitdrukking verscheen was haast niet te missen als je op haar gezicht letten. Ergens kon ik het wel begrijpen, maar aan de andere kant wilde ik een poging doen om eens niet per direct van het ergste uit te gaan. Geen van ons - of we nu rijk waren, of geen cent te makken hadden - had bewust gekozen voor de verdeeldheid hierin. Ik niet, althans. Ik en mijn zusje waren al rijk nog voor we geboren waren en dat geheel te maken met mijn ouders; een dure advocaat als vader en een moeder met een mode-imperium. Wat zouden ze beide wel niet moeten denken, gezien geen van beide dochters ook maar een klein beetje interesse hadden op een van de werkvlakken.
      ”Heb jij toevallig met iemand afgesproken?” vraagt Lenina me vervolgens, waarmee ze mijn bedenkingen door breekt. Subtiel schud ik een keer met mijn hoofd, waardoor de korte lokken in mijn gezicht lichtjes heen en weer deinen. Een van de redenen dat ik niet specifiek met iemand had afgesproken kwam doordat je er eigenlijk al met zekerheid vanuit kon gaan dat ze allemaal hier naar toe zouden komen. Het enige wat gekund had was om af te spreken met iemand mee te rijden, maar daar had ik zelf niet eens aan gedacht - laat staan een ander.
      ”Nee, ik heb niet echt met iemand afgesproken,” reageerde ik en dronk het laatste beetje van mijn drankje op waarna ik het lege glas op een van de staantafels neerzetten die vlakbij ons stond. “Ik kan er wel vanop aan dat ze hier naar toe zullen komen, en jij? Heb jij wel met iemand afgesproken?”
      Met een glimlach keek ik de jonge vrouw kort aan alvorens ik mijn blik een keer opnieuw door de zaal heen had laten glijden. Ik begon me langzaamaan toch wel af te vragen waar Cain en de rest bleven. Normaliter was ik iemand die eerder te laat dan op tijd was, iets wat dit keer eens niet het geval leek te zijn.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Owen Jace Wakefield

Toen ik eindelijk klaar was met alles voor school. Legde ik mijn boeken netjes aan de kant. Ik rekte me uit en pakte mijn boekentas al en stopte er de boeken in voor de eerst volgende lesdag. Hij zette zijn computer uit en hoorde zijn ouders naar boven komen. Hij zuchtte opgelucht. Binnen tien minuten kon hij dan eindelijk ontsnappen naar de buiten wereld. Zijn zus sliep al lang. Ze had haar 'schoonheidslaapje' nodig. Hij hoorde de deur van zijn kamer open gaan. 'Slaapwel jongen maak het niet te laat.' Zijn moeder haar stem klonk door de kamer. 'nee hoor.' Zei Owen en toen ging de deur weer dicht. Hij zuchtte en stond op en kleedde zich aan in een simpele zwarte broek en daarboven een rood hemdje. Zijn haren deed hij naar achter met wax en glimlachte in de spiegel. Owen pakte zijn portemonee en keek nog eens op zijn gsm maar hij had nog altijd geen smsje terug gehad, dat maakte hem misschien een beetje zorgen. Misschien was Cain wel naar een feestje. Ach hij zou het morgen wel uitleggen als ze naar hun plekje gingen om wat bij te praten. Owen deed het licht uit en pakte uit zijn geheime lade een sigaret en wandelde naar buiten. Hij liep het park in en ging op een bankje zitten. Dat was het voordeel hier. Na elf uur was hier bijna niemand meer te bekennen. Hij stak de sigaret op en rookte die op. Hij keek eens naar de sterren en vond rust toch hoopte hij nog op een smsje van Cain.

---

When you spend so long trapped in darkness, you find that the darkness begins to stare back. - Sarah J Maas

Ik zie Alvera met haar hoofd schudden waardoor ik meteen merk dat ze niet met iemand heeft afgesproken. "Nee, ik heb niet echt met iemand afgesproken," antwoorde ze terwijl ze toevallig op hetzelfde moment als ik een slok van m'n drinken neem. Ik had niet verwacht dat ze niemand mee zou nemen. Ze ziet er echt uit alsof ze bevriend is met alles en iedereen, dus dat verbaasde me."ik kan er wel vanop aan dat ze hier naar toe zullen komen, en jij? heb jij wel met iemand afgesproken?" zegt ze vervolgens terwijl ik glimlachend nee schud. "Normaal ga ik in een groepje naar feesten, maar zover ik weet gingen de meeste niet echt, dus ik ben hier ook in mij eentje. Je hebt wel gelijk over het dat ze hier zelf naar toe kunnen komen," antwoord ik met een kleine glimlach. Ik vraag me af waar Elijah en Cain zijn. Hun zouden namelijk samen naar het feest gaan en ik zie geen spoor van zowel Elijah als Cain, wat raar is aangezien hun er altijd redelijk vroeg zijn. Ik kijk eventjes naar de feestgangers en ik zie dat sommige mensen echt moeten leren hoe ze goed kunnen dansen. Sommige dansen namelijk belabberd slecht en ik moet mijn best doen om niet te lachen of te zeggen dat hun niet kunnen dansen. Ook al hebben ze dat wel nodig, zo gemeen ben ik echt niet en dat staat officieel vast. "Zullen we naar de dansvloer gaan? Of wil je liever hier blijven? Mij maakt het niet veel uit," zeg ik vervolgens

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina