250 • Tattooed & Trouble • Speeltopic - Speeltopics

Een perfect leventje wilt iedereen wel. Je hoeft maar met je vingers te knippen en je krijgt het. Een groep jongeren aan de rand van Londen weet precies hoe dit leven werkt. Maar is het eigenlijk wel zo perfect? Deze jongeren weten niet welke problemen de rest van de wereld met zich meedraagt en kennen alleen hun 'goede' leven waardoor ze al snel ook het vooroordeel 'uit de hoogte' of 'arrogant' krijgen.
Het enige probleem wat hun wel zien zijn de straatjongeren. Een groep jongeren die op straat leeft en hun het leven zuurt probeert te maken door bijvoorbeeld elke avond de muren van hun huizen te bekladden met graffiti. Dit elk met een eigen reden.
Tot zij stuk voor stuk betrapt worden door een van de andere jongeren en aan hen verbonden moeten worden, om zo in contact te komen met elkaar wereld.

De jongeren met het perfecte leven
• Lenina Kamilia Kodazovic Polovina 1.1
• Elijah Joseph Greenwood Philip 1.3
• Cain Nathaniel Johnson Vellichor 1.2
• Lynn Charlotte Morrison Mirin 1.2
• Tess Lynn Clairs LanieH 1.5
• Finnick “Finn” Joseph Campbell Tuck 1.7
• Alvera Varinia Castillo Eavan 1.7
• Owen Jace Wakefield Malikx 1.4
• Gereserveerd Sonder
• Jaylano Logan Lockheart Aleatory 1.7

De jongeren van de straat
• Shane Braylen Irwington Aleatory 1.3
• Damian Mathews Tuck 1.3
• Willow Ayo Clemons GusWaters 1.3
• Aiden Lucas Harrison Malikx 1.1
• Mackenzie Angelina Baxter Gunnulfsen 1.7
• Alfie Oliver Lewis MikeGClifford 1.6
• Alexis Ivy Heartswell Vellichor 1.4
• Gereserveerd Feliana
•
•

Lijstje:

Rol:
Naam:
Leeftijd:
Nationaliteit:
Innerlijk:
Uiterlijk:
Verleden:
Eventuele relaties:
Extra:

Regels:

•Reserveringen blijven 48 uur staan en vervallen erna zonder pardon.
•Minimaal 250 schrijven. Dit om de inspiratie hoog te houden en het is niet heel lastig.
•Geen perfecte personages, iedereen heeft wel slechte gewoonte's
•Als je offtopic gaat, zet het tussen haakjes; [ ], { } of ( ).
•Meld als je een tijdje niet kunt reageren en naamsveranderingen.
•Topics worden alleen aangemaakt door Aleatory

Topics:
• Rollentopic
• Praattopic

De avond valt, dus dat betekent dat iedereen zich weer klaar aan het maken is voor een nacht vol avonturen. De straatjongeren komen misschien net terug van het werk of zijn zich juist aan het klaar maken om de stad weer wat kleur te laten krijgen. Misschien zelfs wel plannen aan het maken om de andere jongeren te treiteren, want ze hebben gehoord dat hun in een leegstaande villa een groot feest houden.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

---

      Een sigaret opstekend stapte Alexis stevig door op haar veel te hoge schoenen, de winkel uit waar ze net zonder al te veel moeite een pakje sigaretten had gestolen. Roken, het was een dure hobby, maar Alexis had toch nog nooit een sigaret eerlijk gekocht. Zoiets was toch echt te duur voor een meisje dat ze wanhopig was dat ze maar een hoer geworden was. Niet alleen zielige mannetjes die niet aan een vrouw konden komen hoor, zo'n soort hoer dacht Alexis dat ze zou worden. Maar feitelijk werd ze nog zowaar ingehuurd. Een avond voor een rijke man die zijn vrouw twee dagen moest missen nu hij in Londen was bijvoorbeeld. Het verdiende alleen nog steeds niet zoals Alexis zou hopen, maar ze mocht niet klagen, ze had onderdak, voedsel en drinken. Het meisje zuchtte. Soms wilde ze weten hoe haar leven was geweest als ze haar lichaam niet verkocht had, geen deal met de duivel had gesloten, maar daar was het naar haar mening nu te laat voor. Ze liep door een van de laatste straten naar het feestje toen ze haar aansteker uit haar zal toverde. Hij deed het niet. Alex gooide het verdomde ding in de eerste prullenbak die ze tegenkwam en begon mensen aan te spreken die er niet te erg uitzagen.
"pardon, heeft u toevallig een aansteker bij u?" vroeg ze meerdere malen aan verschillende mensen die langs liepen. Ze begon geïrriteerd te raken na meerdere 'nee's'. Eindelijk kreeg ze een aansteker aangeboden van een jongen met groen haar.
"thanks, " fluisterde Alexis met een kleine glimlach. Achter haar hoorde ze een iets te bekende stem naar haar mening.
"Zij, ik herken de hoodie," hoorde Alexis achter haar. Vanonder de capuchon keek ze even in de richting van het geluid, waar een van de medewerkers van het winkeltje stond, samen met een politie agent. Alexis lachte even onschuldig voor ze het op een rennen zette. Ha, caught. Die had ze aan moeten zien komen, ooit moest het mis gaan. Het duurde een paar straatjes voor ze haar hoodie op de grond gooide. Haar hakken had ze het liefst ook uitgegaan en nog nooit was ze zo dankbaar geweest dat ze op hakken had leren vluchten. Alexis kwam uit in een straat waar ze nog niet eerder was geweest. In haar gezichtsveld kwam een jongen die haar bekend voorkwam van de pizzeria waar ze elke avond zat en de politie agent was nergens te bekennen. Ze liep voorzichtig op de jongen af.
"Sorry, maar volgens mij ben jij Alfie toch? Ik kan je ook verkeerd herkennen. Heb je enig idee hoe ik vanaf hier naar de villa wijk kom? Ik ben niet bekend met dit gedeelte van de stad, " zei Alexis in een keer zonder adem te halen. Ze schaamde zich lichtelijk dat ze verdwaald was.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Tess Lynn Clairs
Ik neem mijn nieuwe zwartje jurkje van Chanel en doe het over mijn hoofd. Daarna trek ik het over mijn heupen. Het komt tot aan mijn billen. Het is altijd zo'n probleem welke schoenen ik draag. Ik kan nooit kiezen. Melanie de kuisvrouw klaagt er altijd over dat ik veel te veel schoenen heb. Maar je hebt toch nooit genoeg schoenen? Omdat zij altijd dezelfde draagt. Ik besluit om gewone zwarte haken aan te doen en loop daarna naar mijn badkamer met mijn schoenen in mijn handen. Ik neem mijn make-up tasje en begin met mijn make-up. Tot slot krul ik mijn haren een beetje. Er zitten bijna altijd krullen lichte krullen in. Wanneer mijn haren perfect zijn loop ik de trap af naar beneden. Ik ben mijn handtasje vergeten. "Melanie, kun je even mijn handtas gaan halen die op mijn bed ligt", roep ik door het huis in de hoop dat Melanie me gehoord heeft. Melanie is meer dan een kuisvrouw voor me ze ook een beetje een hulpje. Ze word goed betaalt dus ze moet niet klagen! Vanavond is er een feestje en natuurlijk ga ik er naartoe. Ik weet niet wie het georganiseerd heeft maar ik heb mijn vriendinnen er horen over praten. Al snel komt Melanie naar me gelopen met mijn handtas in haar hand. "Dankje", zucht ik en grijp het handtasje. Ik doe mijn zonnebril op en steek mijn voeten in de hakken. Eindelijk ben ik klaar om te vertrekken. Nathan staan al klaar om me te brengen met de Porsche.

Alfie Oliver Lewis
Ik was bijna bij de afgesproken locatie, met mijn honden aan de lijn ook allebei met jassen aan om hun kleuren te verbergen, op de rand van de rijkste buurt van de stad en het arme district, wat naar mate het verder van de rijken af lag nog armer en crimineler werd natuurlijk. Ik hoorde een stel hakken achter me rennen, wat mijn honden deed blaffen, en draaide me om, waar ik een meisje eerst mijn kant op zag rennen, maar al snel terug zag vallen in een looptempo. Het zorgde dat ik iets meer op mijn hoede was, maar niet genoeg om mijn hand al op mijn wapen te leggen. Deze zorgen leken ook ongegrond toen ze het meisje uit de pizzeria bleek te zijn en er na een halve minuut nog geen politieagenten om de hoek kwamen. Ik schonk haar een klein glimlachje en haalde een hand door mijn krullen. Ik wilde eigenlijk vragen hoe ze mijn naam wist, maar toen bedacht ik me dat op mijn werk mijn naam op mijn bloes stond. "Klopt en klopt." zei ik rustig. Haar wangen waren rood en haar ademhaling wat gejaagd. "Problemen met de politie?" vroeg ik met een kleine grinnik in mijn stem. Ik hing de tas wat steviger om mijn schouders, zodat zij er niet met haar vingertjes in zou gaan graaien. "Maar je loopt hier rechtdoor over de scheiding, tot je uiteindelijk bij de hoofdweg komt. Links is de rijke buurt, rechts onze arme sloeberwijk." Jack was intussen al vrolijk rond haar aan het dartelen, terwijl Finley duidelijk nog op zijn hoede was. "Je kan ook even hier wachten en dan gaan we zo samen. Ik moet nog iets regelen, maar dat zal niet heel lang duren." Ik mocht Alex wel, dus het zou wel gezellig zijn om samen naar het feest te gaan, als de financiën het toelieten. De dealers moesten 7/8e aan mij afstaan en ik moest weer 3/4 afstaan, maar het was nogsteeds altijd een lekker bedrag wat ik ervan overhield, meer dan ik verdiende in de pizzeria. Ik hield het alleen graag voor mezelf. Ik zou met Jack en Finley een paar straten verderop moeten zijn voor de uitwisselingen en de jongeren weer de regels opleggen. Als je dat niet elke keer deed, had je de kans dat het mis ging, en ik vond het altijd heel erg om dan sancties op te leggen, maar het moest wel gebeuren. Had je geen overwicht, dan kon je het best direct opstappen. Dit waren harde straatschoffies, die al velen horrors hadden gezien, die luisterden echt niet naar iedereen. "Dus, dame? Zin om te party-crashen? Of ga je zo weer gezellig naar huis?" Ik ging haar niet dwingen, nooit, maar het zou wel gezellig zijn. Ik kende haar reputatie, en zij in elk geval die van mij van vroeger, maar het maakte me echt niets uit en haar hopelijk ook niet. Iedereen die in onze buurt was opgegroeid had wel iets gedaan wat God verboden had.

---

Bowties were never Cooler

Ik loop naar Averlyn street, de straat waar het feest gehouden wordt. Ik heb er ontiegelijk veel zin in, maar ik heb wel een paar mensen horen zeggen dat er een paar hangjongeren het feest willen verzieken. Ik ben daar nogal geschrokt over, waarom mijn wijk? Waarom niet de wijk hiernaast? Maar uiteraad willen hun de rijkste wijk pakken. Logisch, aangezien de meeste van hun niet bepaald rijk zijn. Als ik voel dat mijn voeten het niet meer aankunnen, bel ik direct een taxi. Ik heb daar tenminste het geld voor. Als de taxi arriveert, stap ik meteen in. "Welke straat mevrouw?" vraagt hij. "Averlyn street," antwoord ik "en een beetje snel graag,". De chauffeur zucht en rijdt met plankgas richting Averlyn street. Ik pak mijn oordopjes om de tijd te doden. Muziek luisteren en maken is namelijk mijn passie en door dat vergeet ik alle nare dingen die ik meemaak. Doordat ik naar mijn muziek luisterde, merkte ik niet dat ik er al was. Ik bedankte de chauffeur en ik gaf hem gauw een fooi van 10 pond. Daarna douw ik gauw mijn oordopjes in mijn broekzak en loop ik in een ramptempo naar de vila. Als ik de goede Vila heb gevonden, druk ik op de bel en er wordt direct opengemaakt. Een vrouw die ik vaag herken doet de deur open. "Goedenavond Lenina," zegt ze met een glimlach "veel plezier". "Dankjewel," antwoord ik ook met een kleine glimlach voordat ik naar binnenga. Ik herken tot nu toe geen vrienden die ook hierheen gaan zoals Cain en Elijah maar dat maakt even niet uit.

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

II Alvera Varinia Castillo II

      Na ruim anderhalf uur bezig te zijn geweest met het föhnen en in model brengen van mijn lange, donkere lokken en het aan brengen van de juiste make-up, evenals het uitzoeken van een gepast outfit, was ik eindelijk klaar om te vertrekken. Vanavond was er een feestje in een van de lege villa's ergens achterin de wijk waar ik woonde. Samen met nog wat enkele andere was van plan om er naar toe te gaan - voornamelijk omdat ik wel toe was aan een avondje uit, samen met het feit dat ik geen zin had om de hele avond thuis te blijven; bepaald gezellig was het hier namelijk niet echt.
      ”Tot vanavond, ergens!”
Na deze woorden trok ik mijn jasje van de kapstok af en rukte de voordeur open zonder een reactie van mijn ouders af te wachten. Als ze me al gehoord zouden hebben, waren ze zoals altijd te druk bezig om te reageren. Appjes op de telefoon, of juist gesprekken daaraan waren veel belangrijker dan een kik geven om een van hun dochters. Valeria was een uur of twee geleden al vertrokken naar een vriendinnetje voor hun wekelijkse logeerpartij. Zij had het geluk gehad een afwezige kus op de wang te krijgen van onze moeder. Zuchtende schudde ik lichtjes met mijn hoofd waardoor enkele plukken haar langs mijn wangen af stroken, die ik in een subtiele handeling achter mijn oor duwde.
      Zodra ik het pad richting onze voordeur afgelopen was liep ik naar de pikzwarte Audi die zacht brommend op me stond te wachten. Normaal gesproken zou de chauffeur naast het portier staan om deze voor me te openen zodat ik in kon stappen, maar na meerdere malen te hebben aangegeven dat ik dat niet wilde hebben hadden mijn trouwe chauffeur eindelijk besloten om te luisteren en in de auto op me te wachten. Zijn loyaliteit was bewonderenswaardig en ik apprecieerde het enorm, maar ik was niet zo als mijn ouders - geen haar op mijn hoofd die ooit zo zou worden.
      ”Averlyn Street, Miss?”
Glimlachend knikte ik naar de oude man achter her stuur, waarna ik me subtiel op de achterbank liet zakken en het portier dicht trok zodat de man kon aanrijden. Met een zacht muziekje op de achtergrond duurde de hele rit alles bij elkaar nog geen halfuur en bereikte ik uiteindelijk zonder problemen de leegstaande Villa. “Ik geef je wel een belletje wanneer je me kunt ophalen, Alfonso. Rijd jij maar lekker naar huis om bij je vrouw te kunnen zijn.” Een warme glimlach verscheen op de man zijn gezicht terwijl hij me aankeek via de achteruitkijkspiegel. “Dankjewel, kind. Vermaak jezelf en geniet ervan. “
      Na een vriendelijk bedankje stapte ik de Audi weer uit en staarde naar de ingang van de grote villa. Hier werden meestal onze feestjes gehouden, en toegegeven, het was er tot nu toe nog altijd gezellig geweest. Terwijl de Audi achter me weer wegreed woelde ik een keer met mijn vingers door mijn haren heen en streek vluchtig mijn omhoog gekropen jurkje terug glad, waarna ik aanstalten maakten om naar binnen te gaan.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Aiden Lucas Harrison

Aiden was voor vandaag klaar met zijn kunstwerk. Hij vond het geweldig hoe het zich gevormd had. Hij had een kroon gemaakt maar met daaronder iemand die niet rijk was eerder arm met veegen op zijn gezicht. Zo wou hij duidelijk maken dat je niet rijk hoeft te zijn om een koning te worden of om geliefd te worden. Hij rekte zich uit en stopte alle spuitbussen kn zijn rugzak en stond op. Hij zetge zijn beani beter op zijn hoofd en keek rond zijn oog viel op een jongen van rond zijn leeftijd. Hij slikte. Want hij zag er wel knap uit maar hij was van de rijke kant. En dat dat mocht niet. Hij verafschuwfe die mensen niet nee maar zij hem wrl. Dat vond hij jammer. Maar hij kon er niets aan veranderen. Ze apprecierenden zijn gedachten en kunstwerken niet. Hij zuchtte en merkte dat de jongen nog altijd naar hem aan het kijken was en aiden slikte hij pakte zijn rugzak stevig vast en begon de andere kant uit te wandelen niet te snel maar ook niet te traag misschien was die jongen wel anders? Ach wie hield hij voor de gek. Hij slikte en hij wou gewoon dat hij misschien eens begon te praten iets te vertellen. Maar aiden wist dat dit waarschijnlijk voor altijd een vreemde zal blijven. De onbekende jongen ziu hem vast niet komen roepen en een praatje maken.

(Sorry als er spellingsfouten in staan het is op men gsm getypt en er mag altijd iemand de onbekende jongen spelen die wel iets komt zeggen c;)

---

When you spend so long trapped in darkness, you find that the darkness begins to stare back. - Sarah J Maas

Ik verveelde me ontiegelijk, ik zag niemand die ik ken en daarom had ik mij volop gefocust op de zoete, witte wijn, wat het enige alcoholische drinken is wat ik lust en ken. Ik neem een klein slokje terwijl ik de leegstaande villa bestudeer. Ik herken meteen dat de villa leegstaand is. Sommige muren zijn namelijk niet zo netjes als in andere huizen in deze wijk. Ik neem nogmaals een klein slokje van de wijn en ik loop weer direct terug naar de feestzaal. Ik loop naar een tafeltje om daar even mijn sociale media te updaten. Ik post wat op twitter en daarna doe ik mijn mobieltje weer in mijn broekzak. Ik kijk de zaal rond om te zien of ik iemand die ik ken zie. Weer zie ik niemand en deprimerend neem ik plaats aan de bar, waar de barman mij wat water geeft zodat ik mijn wijn kan verdunnen. Ik bedank de ober en daarna sip ik weer van mijn wijn. Ik praat nog eventjes met een onbekende vrouw voordat ik weer rondloop. Ik hoor als ik opsta de muziek aangaat, wat dus betekent dat het feest officieel gaat beginnen. Ik hoor iedereen naar de vloer gaan om compleet los te gaan. Ik wurm uit de groep om naar een hoekje te kunnen lopen waar bijna niemand is. Ik haal een hand door mijn haar terwijl ik richting de deur loop. Als ik daar ben, zie ik dat er een meisje naar binnenloopt. Ik loop op haar met een glimlach. "Hallo, hoe gaat het?" vraag ik "ik ben Lenina,"

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

Damian Mathews

Ik keek naar de muur waar ik net wat op had gemaakt, ik had niet bepaald talent voor graffitispuiten maar het werd toch steeds beter. Ik was nu toch best tevreden met het resultaat. Graffitispuiten was iets wat ik nog niet zolang deed maar begon het wel wat leuker te vinden. Ik pakte mijn spuitbussen in en hing de tas over mijn schouder. Gauw ging ik ervandoor, ik wilde niet dat de politie weer kwam daar had ik dus nu echt geen zin in. Ze moesten mij altijd hebben, ook al deed ik amper wat moesten ze me vaak toch nog een waarschuwing geven of me meenemen naar het bureau. Nadat ik op een veilige afstand was haalde ik de tas weer van mijn rug af om mijn pet eruit te pakken en deze op mijn hoofd te zetten. Ik keek naar de rest van mijn kleding. Het was niet bepaald schoon maar ja ik had niet veel anders en bij me ouders kon ik nu ook niet aankomen. Heel af en toe ging ik als ik zeker wist dat ze beide weg waren voor werk. Ik keek naar mijn kleren en haalde mijn schouders op, dan nog maar een dagje dit aan. Ik had eigenlijk wel wat anders aan willen doen voor het feestje waar ik straks heen ging, niet dat ik daarheen ging om het feestje maar meer omdat het voor de rijke was en ik en een paar andere het wel leuk vonden om daar is even binnen te vallen. Terwijl ik over straat liep verscheen er ineens een wel heel bekend gezicht. 'Shane!' riep ik en liep op de jongen af. Ik glimlachte naar hem, ' Hey, ga je straks mee naar dat feest?' vroeg ik hem ervan uitgaande dat hij het nieuws ook wel had meegekregen. Ik hoopte wel dat hij meeging, ik ging liever met hem erbij, Shane was toch wel degene met wie ik het meeste omging.

---

Mijn blauwe ogen werden weerkaatst in de spiegel voor me, terwijl ik bezig was met mijn kapsel in model te krijgen. Als er een ding opviel aan mijn uiterlijk was het wel mijn felblauwe ogen, die haast uit mijn gezicht leken te willen springen door mijn bleke huid en donkerbruin tot zwarte haar.
Mijn zusje, Abigail was dan een totale tegenpool van mij met haar blonde haren en bruine ogen. Als we samen over straat liepen kon je dan ook totaal niet zien dat we familie waren. We waren beide mixjes van onze ouders. Ik had de blauwe ogen van mijn moeder georven en de bruine haar van mijn vader. Helaas had ik mijn lichaamsbouw ook van mijn moeder gekregen. Als ik keek naar jongens rond mijn leeftijd- zoals Cain en Jay was ik maar een onderdeurtje. Gelukkig hadden we ook nog een oplossing om breder te lijken door té grote shirts en truien te dragen. Nu droeg ik dan ook een zwarte shirt zonder mouwen. Een grote print waar Londen op staat stond er ingeprent. De ketting waar mijn sleutel aanhing, hing bij deze op mijn blote huid. Ik en Cain zouden samen naar een feest gaan in een leegstaande villa. Ik ging normaal niet zo vaak naar feesten omdat ik liever naar Youtube filmpjes keek of boeken las. Toch had Cain me over weten te halen en aan de toeter buiten te horen, was mijn buurjongen al gearriveerd. Snel zette ik de laatste puntjes op de i met de gel die ik nog op mijn vingers had kleven, voordat ik naar beneden denderden met mijn witte all-stars. Beneden trof ik mijn kleine zusje aan die aan de tv gekluisterd was. Haar lach vulde de kamer, waardoor ik naar haar toe liep en een kus op haar wang drukte wat haar op deed kijken. ‘Zijn de minions leuk?’ vroeg ik kinderlijk aan haar. Enthousiast knikte het meisje, wat mij zachtjes in haar wang deed knijpen gezien ze haar aandacht in mij al verloren had. Zonder gedag tegen de oppasser te zeggen, liep ik de deur uit naar Cains auto. Ik had zelf ook al een rijbewijs, maar ik reed vrijwel nooit. Niemand kwam dan ook aan mijn vaders auto, tenzij je tot je 65e opgesloten op je kamer wilde zitten.
Zachtjes trok ik de deur open, waarna ik voorin naast Cain plofte. ‘Heeiii Cainieee.’ Met dat boog ik voorover om speels een kus op de wang van de jongen naast me te drukken.
Het was een wonder dat wij vrienden waren gezien hij in tegenstelling tot mij enorm volwassen was. Soms voelde ik me nog als een kind van vijf.
Snel veroverde ik de radio die in de auto zat, terwijl ik alle zenders afging tot ik de juiste vond en voldaan naar achteren in de stoel leunden, om de jongen naast mij op te nemen. Ik wist niet precies wat hij van plan was op het feestje, maar hij had zich weer werkelijk goddelijk gekleed. Die pestkop moest waarschijnlijk weer de ogen van onschuldige meisjes uitprikken met zijn uiterlijk. Er was bij deze geen twijfel over mogelijk dat het hem niet ging lukken.
‘Dus hoe moet ik dit zien… Een All-Night-Party of een avond dat jij nuchter blijft en ons naar huis gaat rijden.’ Bij die woorden stak ik plagend mijn tong naar de jongen uit.

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

---

      Een hond danste vrolijk om haar benen, terwijl een ander haar ietwat schichtig aankeek. Alexis had altijd al van honden gehouden, maar helaas nooit echt geld gehad om er één te onderhouden. Ze voelde zich opgelucht dat ze Alfie juist had herkend, ze was slecht met namen, maar niet met gezichten, iets wat soms een beetje onhandig kon zijn.
“Misschien,” lachte Alexis zodra Alfie haar de vraag over de politie stelde, “maar dat is dan altijd nog mijn probleem.” Alex had geen zin om uit te leggen dat ze een pakje sigarretten had moeten stelen, simpelweg omdat ze er geen geld voor had. Alfie kennende wist hij al in welke richting hij moest gissen, aangezien Alexis niet om haar goede gedrag bekend stond. Nog één keer overweegde Alexis om gewoon nog een avondje te gaan werken, in plaats van naar een godvergeten feestje te gaan, maar een feestje klonk toch echt zo slecht nog niet.
“Ik was in feiten zelf onderweg om te party-crashen tot ik verdwaald raakte,” zei Alexis met een halve glimlach. Ze sloeg haar shawl een extra keer om zich heen, aangezien ze haar vest ergens in de steeg had neergegooid.
“Ik wacht wel op je, dan raak ik tenmisnte niet weer verdwaald,” besloot het meisje. Even probeerde ze een reden te bedenken waarom Alfie niet meteen door zou lopen. Alexis vertrouwde mensen niet zo en was er bijna altijd zeker van dat mensen haar problemen zouden opbrengen, maar dit was Alfie zijn eigen keuze en als hij in de problemen zou komen, zou zij hem niet kennen en stug doorlopen. Ze wist niet waar Alfie zich nu zoal mee bezig hield, maar ze had maar weinigs goeds over hem gehoord. Wat ze hoorde kwam ook totaal niet overeen met de jongen die ze zoveel avonden per week achter de toonbank bij de pizzaria zag staan. Echter, mensen hadden ook zo hun mening over haar, dus wie was zij om een mening over hem te vormen. "Duurt het lang denk je?"

---

We've lived in the shadows for far too long.

Owen Jace Wakefield

Ik zag door men raam meerdere mensen rond lopen en ik zuchtte. Ik pakte men gsm en smste cain of hij misschien kon afspreken deze avond. Ik vond het niet erg dat e het stiekem moesten doen. Hij was beste vriend al was hij eerder speciaal. Ik zuchtte en speelde nog wat verder op de piano zodat men vader beneden tevreden zou zijn. Nadat ik had gespeeld deed ik de piano dicht en pakte mijn boeken om te leren. Ik zette men bril beter op men neus en begon te leren. Misschien als ik niet de perfecte zoon zou zijn dat ik dan ook eens naar een feestje kon nee nu kon ik enkel leren op men kamer en als men ouders sliepen zou ik naar buiten sluipen om af te spreken met cain. Veel andere vrienden had ik niet. Ze vonden me allemaal een nerd en ik kon ze niet tegenspreken want dat was ik ook maar ze moesten me een kans geven. Ik deed men huiswerk voor de volgende week en zette klassieke muziek op om me te concentreren en hoopte dat cain snel zou antwoorden. Ik werd al lichtelikk gestoord van hier binnen te zitten

---

When you spend so long trapped in darkness, you find that the darkness begins to stare back. - Sarah J Maas

---

      Cain wachtte geduldig op zijn vriend. Nog één laatste keer checkte hij zijn haar in de achteruitkijkspiegel van zijn auto, voordat hij besloot dat het ermee door kon. Cain dacht er nog overna om een ander shirt aan te doen, maar Elijah kwam al naar buiten. Met een glimlach keek Cain hoe de jongen zijn witte all-stars hun weg vonden naar zijn auto. Elijah leek niks op Cain, kwa uiterlijk niet en kwa innerlijk voor het grootste gedeelte ook niet en toch was Elijah één van zijn favorite personen.
“Ook hallo Eli,” lachte Cain. Bijna bloosde Cain toen hij de lippen van Elijah op zijn wang voelde. Bijna voelde Cain zich schuldig tegenover de jongen dat hij niets verteld had over het feit hij biseksueel dacht te zijn, maar snel schudde hij het gevoel van zich af. Cain zijn vader zou hem vermoorden als hij ooit aan zou komen met het zinnetje ‘Pa, ik denk dat ik ook op jongens val’. Cain’s vader was het perfecte voorbeeld van een kapitalistische katholieke klootzak die niet wist wat nou echt goed voor zijn geliefde was. Toch zorgde het ervoor dat Cain voorzichtig was met wie hij vertelde dat hij biseksueel was. Owen wist het, maar ook alleen maar omdat Cain niet op zijn dronken woorden had gelet die avond.
“Wat nou als jij nuchter blijft en ons naar huis rijdt en ik niet te dronken probeer te worden?” vroeg Cain lachend aan Elijah, maar hij meende het ergens wel.
“Dan probeer ik er gelijk voor te zorgen dat Lila meiden hun hoofden er niet afhakt omdat ze gehoord heeft dat ik naar hen keek.” Cain zei het als een grapje, maar Lila was een heks. Ook het verplichte daten met haar was voor hem een extra reden om zijn mond te houden over… nja alles over hem. Cain hoorde de klanken van Elijah’s muziek keuze door de auto klinken en beet op de binnenkant van zijn wang. Zonet had hij nog op de Italiaanse opera muziek van Lila en haar vader gestaan, dus Elijah’s muziek werd door Cain gewaardeerd.
“En als je naar huis wil, moet je het zeggen, dan gaan we gewoon okay? Als het nog niet laat genoeg is kunnen we serie of film kijken? Lila is er toch niet bij vanavond,” Cain lachte terwijl hij zijn tas van de achterbank pakte en zijn camera tevoorschijn toverde. Cain maakte altijd foto’s en zo nu ook van Elijah. De mobiel op zijn schoot maakte een vrolijk geluidje. Een sms’je van Owen.
“Halen we Owen ook op? Of ga je liever met ze tweeën?” zei Cain, terwijl hij het sms’je van Owen liet zien.

---

We've lived in the shadows for far too long.

II Alvera Varinia Castillo II

      Ik had de deur van de grote Villa nog niet geopend of de muziek stroomde me tegemoet. Als vanzelf gleed er een tevreden glimlach over mijn lippen heen - wetende dat ik mezelf hoe dan ook van plan was te gaan vermaken. Onderweg naar de ruimte toe waar het feest zich bevond maakte ik een kleine tussenstop bij een kleine garderobe. Daar hing ik mijn jasje op zodat ik deze niet de gehele tijd bij hoefde te houden; hetgeen wat toch alleen maar een belemmering zou zijn als ik wilde gaan dansen - plus het feit dat ik hem anders ergens zou laten slingeren waar ik hem niet meer zou terug vinden.
      Zodra ik dit gedaan had liep ik in een stevige pas de danszaal in. Daar stonden verschillende jongeren al te dansen op de muziek - de een iets beter als de ander, maar het feit dat de sfeer ontspannen was-was hetgeen wat telde. Subtiel blikte ik een keer rond, zoekende naar een bekend gezicht van één van mijn vrienden, maar merkte al gauw op dat die er nog niet waren. Na een korte schokschouder wandelde ik richting de bar, om daar een van mijn favoriete drankjes te bestellen - Malibu Cola - en besloot om op een rustig plekje te gaan staan.
      De gehele ruimte was belicht met zachte disco lampen, her en daar stond er aan de zijkanten enkele staan tafels bij elkaar en langs de gehele bar waren verschillende krukken neergezet voor ieder wie er rustig op wilde zitten. Achter de bar stonden twee - of misschien zelfs drie - barmannen en in een van de hoeken was een grote draaitafel neergezet waarachter een, nog vrij jonge, DJ stond. Met een spelende glimlach bleef ik dit tafereeltje voor een paar seconden kijken. Alleen van het kijken naar de dansende menigte kon ik vlot genieten en maakte het dat ik uiteindelijk zelf ook van plan was een dansje te gaan doen.
      Op het moment dat ik mijn glas aan mijn lippen zetten zodat ik een flinke slok van mijn drankje kon nemen, stapte er een vriendelijk ogende brunette op me af. “Hallo, hoe gaat het?” sprak ze precies hard genoeg zodat ik het kon horen. “Ik ben Lenina.”
      ”Prima, en met jou?” glimlachte ik vriendelijk terug. “Ook zo’n zin in dit feestje?” Subtiel maakte ik een klein handgebaar richting de feestende jongeren, waarna ik nog een nieuwe slok van mijn drankje nam en de brunette een keer volledig op nam. Hoewel ik vele kende uit mijn eigen wijk, kwam zij me nog niet bekend voor. Wellicht woonde ze net in een ander gedeelte, of had ik simpelweg nog nooit kennis met haar gemaakt. Tenslotte bestond mijn vriendenkring alleen uit degene die ik het beste en langste kende - waaronder Cain.
      ”Mijn naam is Alvera.”

[ bericht aangepast op 15 dec 2015 - 20:06 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'