[Love RPG][250] Your Wildest Dreams – Speeltopic - Speeltopics

In deze RPG komt ieders meisjesdroom uit. Je wordt een prinses, je wordt stapelverliefd op een knappe prins met zijn witte paard. Je deelt de rest van je verdere leven samen met je droomprins en heerst over een koninkrijk, gelukkig. Er komen 10 prinsessen en 10 prinsen vanuit verschillende koninkrijken naar het kasteel Gloria een magisch rijk, waar alles kan gebeuren. Om hun droomprins of droomprinses te ontmoeten. Sommige gaan er vrijwillig heen om hun ene ware liefde te ontmoeten. Sommige gaan tegen hun zin in, omdat hun ouders het willen dat ze daarnaar toe moeten gaan. Andere.. andere moeten hun ware liefde thuis laten om zo met een prins of met een prinses te kunnen trouwen om over hun eigen koninkrijk te kunnen regeren. Maar uiteindelijk zullen ze alle 20 deelnemers gelukkig zijn en hun ware liefde ontmoeten en samen regeren over hun koninkrijk.

Wat zal er gebeuren? Zullen ze verliefd raken? Misschien dat er ruzies komen?? Of liefdestriangels waar je maar niet uit kan komen?? Of verraad?? Hier zal je wat te beleven hebben.. Roddels die komen sowieso wel..

Regels:
• Natuurlijk de huisregels van Q.
• Schrijf stukjes van 250 woorden, dan heeft de ander genoeg om op te reageren.
• Geen perfecte personages! Niemand is perfect.
• Een reservering blijft drie dagen staan! Als je langer de tijd nodig hebt, meld dat dan in een mail naar mij. (XDarkWingsX)
• Geen eendagsvliegen! Ik wil mensen hebben die hiervoor tijd hebben.
• 16+ mag, aangezien het een liefdes RPG is, maar hou het wel netjes en zet het onder een spoiler.
• Sluit niemand buiten. We gaan gezellig met zijn allen RPG’en.
• No fights! In de RPG zelf mag dit natuurlijk wel.
• OOC tussen haakjes of in het praattopic!
• Twee personages per account. Een jongen en een meisje.
• Bij veel belangstelling kunnen er meer rollen vrijkomen! Dit is alleen als vrouwen en mannen gelijk zijn.
• Alleen ik (XDarkWingsX) maak de topics aan.
• En het aller belangrijkste heb plezier! (:

Dingen die je moet weten:
- Prinsen en prinsessen kennen elkaar niet, misschien dat ze eventueel elkaar hebben gezien via social media.
- Er zijn 5 plaatsen voor kamermeisjes. Zij dienen enkel voor begeleiding en schoonmaak van de prinsen en prinsessen en hun kamers. Natuurlijk roddelen kamermeisjes heel veel en kunnen daardoor drama veroorzaken.
- De hofhouding van het kasteel mag iedereen in hun eigen bericht bespelen.
- In de RPG speeltopic probeer ik zoveel mogelijk gebeurtenissen in de RPG te laten gebeuren, zodat we genoeg kunnen RPG’en. Als er mensen zelf ook ideeën hebben hoor ik het graag.
- Qua kleding, prinsen dragen een pak of een casual maar netjes geklede kleding. Prinsessen dragen jurkjes of bal/gala jurken met hakken of ballarina’s.
- De kamers zijn hetzelfde voor de heren zowel voor de dames. Er is geen kamer indeling, iedereen heeft een eigen kamer en een eigen privé badkamer.
- Tijdens de dagelijkse bezigheden worden er ook hier en daar lessen gevolgd. Voornamelijk over de economie, besturen van het land en etiquette. Deze lessen kunnen we eventueel samen RPG’en of als iemand dat niet wilt kunnen er ook privé lessen gegeven worden, waarbij je dat dus zelf moet RPG’en met je eigen personage.

Rollen:

Prinsessen:
1. Isabella Elizabeth Clark - 23 - Oostenrijk - Pagina 2 - XDarkWingsX
2. Helena Savoye Windsor - 22 - Italie - Pagina 8 - Quokka
3. Louise Tara Jess Hearn - 22 - Ierland - Pagina 2 - Voldemortx
4. Lucia Marina Haykey - 22 - Koninkrijk - Pagina 7 - Feliana
5. Freya Liv Hansen - 21 - Noorwegen - Pagina 2 - Aveyard
6. Affinity Cécile Mancher - 22 - Nieuw-Zeeland - Pagina 10 - Gayle
7. Luna Maria Von Donnell - 21 - Schotland - Pagina 11 - HarleyQuinnx
8. Mirem Gwenn Solitarios - 22 - Montenegro - Pagina 11 - Necessity

Prinsen:
1. Naam - Leeftijd - Amerika - Pagina - Aveyard (Springt later in)
2. Vladimir Gleb Rihanoff - 24 - Siberië - Pagina 2 - CalTHood
3. Alano Kadir Bonaventura - 23 - Spanje - Pagina 2 - Cotrona
4. Tobias Adrien Joseph Daviau - 25 - Frankrijk - Pagina 4 - Voldemortx
5. Natanael 'Natan' Joël Alexi Kjellberg. - 22 - Zweden - Pagina 10 - GeorgeWeasley
6. Damian Jake Harrison - 24 - Australië - Pagina 8 - XDarkWingsX
7. Axel Cameron Durran - 24 - Egypte - Pagina 11 - HarleyQuinnx
8. Dante Frederico Lepide - 23 - Vaticaanstad - Pagina 12 - Necessity



De dag is eindelijk aangebroken dat de prinsessen en prinsen uit verschillende koninkrijken hier naar het rijk Gloria komen!
Ze worden feestelijk begroet door het volk, maar ook door het personeel van het kasteel. Ze komen aan in hun super deluxe auto's en worden begroet door het volk, maar ook door de paparazzi om een glimp op te kunnen vangen van de gasten. Tot slot is er een welkoms gala in de avond om de gasten te verwelkomen in het rijk. Op dit punt ontmoeten de prinsen en prinsessen elkaar en is de zaal bomvol met allerlei andere gasten die hun willen ontmoeten. En natuurlijk de lekkernijen die op de tafels staan om op te kunnen eten. Het wordt een feestelijke avond om nooit meer te vergeten.

In andere woorden, jullie en ik posten in jullie berichten de feestelijke begroeting met het volk en de paparazzi. Vervolgens dat jullie binnen zijn in het kasteel en klaarmaken voor het gala in jullie eigen kamer. Dat we dan eindigen met zijn alle bij het gala. Dat we op dat punt beginnen te RPG' en. Ik denk dat dat leuker is en meer vrijheid om te RPG'en.

Alvast zet ik mijn posten neer, zodat jullie kunnen zien wat ik bedoel. (:

[ bericht aangepast op 28 sep 2015 - 14:02 ]

---

One Who Travels A Higher Path.

Terwijl ik mijn verhaal had vertelt, begon hij te glimlachen. Hij zag gewoon dat ik van mijn land hield en dat was ook zo. Nadat hij mijn vraag gehoord had, hoe Vaticaanstad zelf was, begon hij met uitleggen. Geïnteresseerd knikte ik elke keer en moest om zijn verhaal glimlachen. Je kon ook aan hem zien dat hij van zijn land hield, ondanks dat hij meer dan de helft van zijn leven in Italië was. 'Wauw dat is indrukwekkend' beken ik oprecht, doelend op de Oud-Romeinse stad. Ik hield van geschiedenis en de Romeinse geschiedenis boeide me altijd heel erg. Na zijn woorden had ik ook, dat ik zijn land en zijn stad wilde zien. Ik kon totaal niet flirten, maar de flirt die ik probeerde te maken was oprecht. 'Misschien zou jij mij eens willen rondleiden in jou stad?' vroeg ik een beetje flirterig, maar eigenlijk was het meer een vraag. Mijn wangen werden lichtjes rood. Ik was hier nooit goed in. Maar ik had zo'n vermoeden dat hij het niet erg vond. Uiteindelijk moest ik wel met één van de prinsen hier trouwen. Anders zou ik mijn ouders teleurstellen. We gleden nog steeds over de vloer en ik had gemerkt dat de muziek was veranderd. Ik vond het niet erg. Hij danste heel goed en ik wilde nog met hem dansen. En ik wilde onze gesprek gewoon laten doorgaan.

[ bericht aangepast op 28 okt 2015 - 11:52 ]

---

One Who Travels A Higher Path.

Vladimir Gleb Rihanoff
24 - Siberië
Ik vond het een beetje sneu dat niemand haar bloemen mooi vond. Het waren mooie bloemen, zelfs als je niet van tattoos hield. Ondanks haar wat vijandige buitenkant, was ze niet de ergste persoon om me mee te associëren. Ze was oprecht, en leek me niet te erg te veroordelen voor mijn problemen met de poppenkast hier, of mijn vrij buitensporige opmerking. Ik haalde nog wat ongemakkelijk een hand door mijn halen, voor ik dan toch na die ongepaste onsmaakvolle opmerking mijn façade weer op wist te werpen. Van binnen schaamde ik me echt erg voor mijn gedrag, en wist dat ik daar van Yelena push-ups en een klap tegen mijn hoofd voor zou hebben gekregen, al dan niet erger. Ze nam het gelukkig goed op. Ik luisterde naar haar woorden en grinnikte heel kort en heel zacht. Ik kon me het alleen maar voorstellen: Korte broekjes en rokjes, shirtjes met een lage hals, maar natuurlijk niet in de winter, want dat was echt veel te koud. De rest van haar woorden deden me weer naar haar jurk kijken. Hij was mooi en het patroon complimenteerde de inkt op haar huid. Ik wilde er nog een complimentje over maken, maar haar volgende opmerking zorgde weer voor een rood gezicht en een ongemakkelijke hand in mijn haren. "Ik heb al sorry gezegd daarvoor, maar okay. Ik verdien het. Ik heb me te gedragen en ben normaal echt niet zo disrespectvol." verontschuldigde ik me nogmaals. Haar knipoog maakte het eigenlijk alleen maar erger. Dit was ook weer iets nieuws voor mij, zoizo flirten, maar ook als object van het flirten. Alles zoizo hier was me niet normaal. Staatsbanketten, gala's, dat gebeurde niet heel veel in mijn leven. Parades een stuk vaker, maar dit was niets als een parade door de straten van Moskow, St. Petersburg, en Novosibirsk. Ik bestelde toch nog maar een Vodka, en gelijk maar ook een sinaasappelsap, om mezelf hopelijk nu echt losser te maken. Ik gooide de twee glazen meteen weer achterover toen ik ze kreeg en keek naar het meisje tegenover me. Nu begon toch langzaam de alcohol een beetje grip op me te krijgen, wat in een poppenkast als deze ongepast maar wel fijn was. "Maar als je graag wil dat het een suggestie was, heb ik daar geen probleem mee." zei ik met een scheve grijns, misschien wel wat laat. "We kunnen ook dansen. Ik ben er niet zo'n held in, maar mijn vader heeft me leren walsen toen ik jong was, dus misschien dat ik er nog iets van kan." mompelde ik, niet eens echt luisterend naar de muziek die speelde. Ik luisterde zoizo weinig muziek. Dar was meer Yelena's passie, en het herrinderde me nog erg aan haar. Ik liet onze dochter wel eens naar bandjes luisteren die haar moeder had ingespeeld, of waar haar moeder graag naar luisterde, maar voor mij was dat echt nog te pijnlijk en emotioneel. Toch konden we misschien wel dansen, want we moesten toch iets doen op dit gala. Daarbij maakte de alcohol me eindelijk los en gezellig genoeg om er ook maar aan te denken.

[ bericht aangepast op 25 okt 2015 - 23:29 ]

---

Bowties were never Cooler

Ze leek oprecht geïnteresseerd in zijn woorden, waardoor hij makkelijk door kon praten, al hield hij wel snel op want hij wist dat hij anders nog uren aan het praten zou zijn over hoe magisch de stad was bij zonsondergang, hoe betoverend al die straatjes waren en simpelweg hoe fantastisch het was. Hij dacht niet dat haar interesse zo ver zou reiken dat ze daarna nog steeds geïnteresseerd kon doen, hoe graag hij ook door wilde praten.
Toen ze hem vroeg of hij haar eens wilde rondleiden, merkte hij de flirterige ondertoon natuurlijk op en hij glimlachte. Hij was duidelijk niet de enige die wel echt op zoek was.
“Natuurlijk,” antwoordde hij warm. “Maar alleen als jij me jouw land ook eens zou willen laten zien,” voegde hij er deels flirterig, deels gewoon vriendelijk aan toe. Hij wilde wel flirten, maar hij wilde zich niet opdringen bij haar, dus was hij van plan om telkens iets verder te gaan, maar wel heel duidelijk op haar reactie te letten. Genoeg was genoeg. Dit was pas dag één, hij hoefde nu nog niet meteen een levensgezellin te vinden.
De muziek was ondertussen verandert in een langzaam nummer en hij ging heel iets dichter op haar staan, maar niet zo dicht dat hij echt haar personal space zou negeren. Gewoon net genoeg om heel iets intiemer te dansen, in plaats van als twee onbekenden die elkaar nooit meer zouden zien.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Mijn flirt was wel goed bevallen, dus ik hoefde me er niet voor te beschamen. Ik was er gewoon niet goed in, maar ik probeerde het wel. “Natuurlijk,” antwoordde hij warm. “Maar alleen als jij me jouw land ook eens zou willen laten zien,” voegde hij er deels flirterig, deels gewoon vriendelijk aan toe.Waardoor ik een lichte blos op mijn wangen voelde. 'Maar natuurlijk, dat zou ik heel graag willen' zei ik gemeend en keek oprecht naar hem. Ik was blij dat hij ook een beetje flirterig deed, dan was het niets voor niks geweest. Natuurlijk was dit gepast, want we zochten beiden naar iemand en we mochten wel een beetje flirten. Anders was het ook wel saai. De muziek was natuurlijk veranderd en ik had opgemerkt dat hij iets dichter tegen mij aan begon te dansen. Ik vond het wel fijn hoe hij het deed. Hij hield echt rekening met mij en gaf mij ook duidelijk mijn personal space. Wat ik ook wel fijn vond, aangezien dit onze eerste dag was. En om nou meteen hard to get te spelen, was ongepast. Maar ik vond hem nu al wel leuk. Mijn arm ging dan ook wat dieper om zijn schouder liggen en onze handen waren meer bij onze lichamen. Ik kon wel zijn geur opvangen en hij rook lekker. 'Wat vind je tot nu toe van het gala?' vroeg ik zachtjes aan hem, maar wel zo dat hij het kon horen. Ik keek hem met vragende ogen aan en glimlachte lief naar hem. Ik zou het wel leuk vinden als hij mij op date vroeg, maar als prinses kon je dat natuurlijk niet vragen aan een prins. Dat moest hij natuurlijk zelf willen en het zelf vragen. Maar ik wachtte gewoon af.

---

One Who Travels A Higher Path.

---

"Tecla is een Tortoise kat ook beter bekend als een schildpadkat, ze heeft dus een rood met zwarte vacht. Hoewel het rood lijkt meer op oranje, vind ik zelf en Tecla is dus een vrouwtje. Ik bedoel, meestal zijn schildpadkatten vrouwelijk, want katers komen niet vaak voor en ik heb ooit eens gelezen dat ze dan vaak zich niet kunnen voortplanten. Wat ik persoonlijk heel jammer vind, aangezien ik schildpadkatten mooi vind om te zien en daarom ben ik ook zo blij met Tecla.", Begon ze over haar kat en hij begon gelijk te grinniken. Dat soort katten waren inderdaad zeldzaam.
"Van wat voor soort ras is jouw, wat is zijn naam en hoe is zijn karakter?.", Vroeg ze en bij begon te glimlachen. "Mijn kat heet Triumf. Hij is een sfinx kat met een zwart wit patroon. Het is een mannetje met best een eigen wil. Hij komt alleen binnen als het hem aanstaat. Ja, Triumf doet zijn naam wel eer aan.", Zei hij met een glimlach, terwijl hij naar haar keek. Axel was nog steeds verbaasd, dat ze aardig goed kon dansen. Hij had altijd een goede danslerares gehad en daar kwam Helena aardig in de buurt van. Axel was eigenlijk best wel blij dat hij iemand had gevonden die ook van katten hield. In Egypte was het haast een gewoonte, vanwege hun geschiedenis. Axel zijn voorouders gingen ver terug in de tijd van de farao's. Het schijnt dat zijn familie afstamt van Nefertiti en Toetanchamon. Dit is nooit echt officieel bewezen, maar de geruchten gaan ten ronde in Egypte. Axel was nu eigenlijk best wel nieuwsgierig naar de geschiedenis van Helena..

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Hij leek nog steeds heel ongemakkelijk, iets wat zeker niet was verbeterd na haar opmerking en ze beet even op haar lip om een lachje tegen te houden. Ze was dit wel gewend, het uithalen naar iemands zwaktes om het zo lastig mogelijk te maken voor de desbetreffende persoon, maar toch was alles anders dan normaal. Normaal zat er een vijandelijkheid achter haar woorden, een vuur dat niemand kon blussen, maar nu niet. Nu was het meer ontspannen, vriendelijker, eerder plagen dan aanvallen. Waarom? Ze had geen idee. Ze kon hem gewoon niet zo hard aanvallen als ze gewend was. Er was iets aan zijn manieren en zijn houding tegenover haar dat haar leek te vertellen dat hij dat niet verdiende.
Hij verontschuldigde zich nog een keer voor zijn opmerking en bestelde nog maar wat Vodka, misschien wel in een poging om het te vergeten. Zij had echt geen problemen gehad met zijn opmerking, ze had liever dat iemand echt was en zulke dingen zei dan dat iemand precies op zijn woorden lette. Zij lette immers ook niet op haar manieren tegenover hem.
De alcohol begon inmiddels ook bij hem te werken dacht ze, aangezien hij toch doorging op het suggestie-gedeelte, terwijl hij zich daar zonet nog zo erg voor verontschuldigde. “Nou…” antwoordde ze suggestief en ze grijnsde even.
Vervolgens stelde hij voor om te dansen en tot haar grote verbazing hoorde ze haarzelf antwoorden dat ze dat wel leuk zou vinden. Nee! Ze hield niet van dansen en probeerde het altijd te voorkomen! Al die mensen op de dansvloer waren verstikkend en ze voelde zich daar nooit op haar gemak. Mensen die met haar dansten hadden altijd hun eigen intenties die nooit met de hare strookten en ze wilde het liefste nu omdraaien en maken dat ze weg kwam. Wat was er toch met haar aan de hand? Waarom had ze ja gezegd? Ze begon al lichtelijk in paniek te raken bij de gedachte dat ze tussen al die andere mensen straks vast zou komen te zitten, maar ze dwong zichzelf om te ontspannen, haar handen – die ze ongemerkt tot vuisten had gebald – weer te openen en naar hem te glimlachen alsof ze geheel achter haar eigen antwoord stond. Hij kon hier niks aan doen, hij wist niet van haar afkeer van weinig ruimte en ze had zijn dans al geaccepteerd, dus zou ze dit met opgeheven hoofd tegemoet gaan, hoe erg ze het ook vond.

[Niet mijn beste post, maar het is iets :')]

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Vladimir Gleb Rihanoff
24 - Siberië
Ondanks dat het echt gore vodka was, hielp het we om me neer te leggen bij deze hele situatie, te stoppen met dingen overdenken, en er maar gewoon het beste van te maken. Mijn ongemak wist ik dan ook langzaam aan de kant te schuiven, en werd ik misschien toch een beetje normaal, waar ik normaal zo enorm hard voor op mijn sodemieter kreeg, zowel van de dames waarmee ik sprak, als van mijn meerderen. Haar grijns deed me glimlachen, was nogsteeds wat onwennig voelde in deze setting. Toch schoof ik het snel van me af, wat nu lichtelijk aangeschoten allemaal een stuk makkelijker ging. Ik maakte me ook veel minder zorgen om Yelena, de toekomst, of wat dan ook. Ik wilde het gewoon gezellig hebben en wel met het meisje voor me. Ik stelde dus maar voor te dansen. Ik had sinds Yelena's dood niet meer gedanst, en daarvoor was de laatste keer onze bruiloft geweest, dus veel oefening of vaardigheden had ik niet, maar het leek me gezelliger dan de hele avond hier aan de bar te blijven zitten en alcoholisch slootwater te zuipen. Ik pakte haar hand en keek haar aan. "Kom" zei ik zacht, voor ik haar meetrok de dansvloer op. Nu pas begon de muziek echt in me door te dringen. Het was gelukkig een rustige driekwartsmaat, waardoor ik misschien nog een beetje mijn voeten onder me kon houden. Andere dansen, zeker met een partner, kon ik eigenlijk niet. Ja, wat volksdansen, maar zelfs dat was vrij belabberd. Ik verschoof mijn hand in de hare en legde de ander op haar onderrug. "Volg mij maar." zei ik nog even voor ik rustig op de maat van de muziek begon te bewegen. Het voelde zelfs met de alcohol vreemd en onwennig. Mijn voeten kenden de stapjes nog wel, en dezen deze ook netjes op de maat van de muziek, maar op een of andere manier kwam er een golf van schuldgevoelens over me heen. Alsof ik dit niet kon maken, mijn overleden vrouw verloochende. Ik had gedacht dat het een goed idee was, maar dat was het dus duidelijk niet. Aan de ene kant wilde ik direct stoppen, teruglopen naar de bar en alles wegdrinken, het liefst nog alleen. Aan de andere kant kon ik dat niet maken, zeker niet tegenover iemand die me een goede kans gaf. Ik bleef dus maar bewegen, en probeerde zo goed mogelijk mijn facade op te werpen dat ik het wel degelijk naar mijn zin had, maar ik had het er moeilijk mee. Alcohol kon veel onderdrukken, maar het was duidelijk dat deze gevoelens en de herrinderingen aan mijn huwelijk veel te sterk waren voor twee glazen drank. Hopelijk zou ik ze in de loop van de avond, met behulp van meer drank, wel weer onder de duim weten te krijgen. Ik wilde namelijk niet deze avond, of zelfs mijn hele verblijf hier, door gevoelens waarvan ik dacht dat ik ze verwerkt had, laten verpesten.

---

Bowties were never Cooler

Zijn opmerking leek ook bij haar wel in de smaak te vallen gelukkig, want hij was heel even bang geweest dat hij haar opmerking verkeerd geïnterpreteerd had en dat het helemaal niet ook toch deels flirterig was bedoeld. “Maar natuurlijk, dat zou ik heel graag willen,” was dan ook haar antwoord en hij zag wel aan haar dat het niet alleen maar een beleefdheid was, maar dat ze het ook echt meende.
Toen hij de afstand tussen ze verkleinde, reageerde ze door haar armen ook wat steviger om hem heen te slaan en hij glimlachte. Ze had er gelukkig geen moeite mee. Hij bedacht zich dat hij haar wel aardig vond en dat het eventueel zelfs wat tussen ze zou kunnen worden, als het gewoon net zo ontspannen en fijn bleef als het nu aanvoelde. Ze kenden elkaar nog maar net, dus daar was nog niet over te oordelen, maar hij had er een goed gevoel bij.
“Wat vind je tot nu toe van het gala?” vroeg ze aan hem en hij glimlachte weer, terwijl hij besloot om toch een beetje flirterig te doen. Ze mocht best weten dat hij ook wel verder wilde dan alleen bekenden. Daarom was hij hier toch? Natuurlijk zou hij aan zijn opvoeding blijven denken en de galante man blijven, maar hij was hier niet om alleen mensen te leren kennen. Hij was hier wel om een leuk meisje te vinden, dus zou hij zijn charmes toch wel een beetje in de strijd moeten gooien.
“Ik bevind me in goed gezelschap, dus tot nu toe bevalt het wel,” antwoordde hij haar dus met een knipoog. Hij had niet heel veel op met cliché pick-up lines, maar af en toe mocht het wel, al had ervaring hem geleerd dat goede manieren je ook ver konden brengen, soms zelfs verder dan al dat overdreven geflirt. Niet ieder meisje hield van dat overdreven gedoe en gewoon de gentleman zijn werkte vaak ook.
Soms zag je ook dat mensen dat als act probeerden om een meisje op te pikken, maar ook daar had hij niet heel veel mee. Hij wist dat sommigen dachten dat hij dat ook alleen deed voor het flirten, maar zo was hij nou eenmaal opgevoed. Je hoorde beleefd te zijn tegenover anderen en je als een gentleman voor de dames te gedragen, niet alleen bij meisjes die je wel leuk vond. Soms lachten mensen om zijn manieren, maar daar voelde hij zich goed bij, dus dat deed hij zo.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Hij voerde haar mee de dansvloer op, duidelijk met meer zin dan zij had. Nog steeds betreurde ze haar antwoord en haar keuze om alvast een paar glazen drank achterover te hebben geslagen voor ze überhaupt hierheen zou gaan. Dan zou ze tenminste dronken genoeg zijn geweest om ook te kunnen dansen zonder compleet in paniek te raken. Overal om haar heen waren mensen en het pad waarlangs hij haar naar de dansvloer had gevoerd, was inmiddels ook vol met mensen. Ze kon nergens meer heen en deze wetenschap liet haar hart als een razende bonzen. Toen hij zijn hand op haar onderrug legde, wilde ze eigenlijk achteruit springen, want het sloot haar nog meer in en ze kon helemaal geen kant op, maar achteruit springen zou niet alleen een teken van zwakte zijn waarmee ze zou laten weten dat er iets niet goed was, ook was er helemaal geen ruimte om haar heen. Ze kon echt geen kant op en met iedere danspas die ze zetten, leken de mensen dichter op haar te gaan staan.
Ze concentreerde zich volledig op het onder controle houden van haar ademhaling, waardoor ze bijna geen aandacht besteedde aan de danspassen, dus het duurde ook maar een paar passen voor ze het voor elkaar kreeg vol op zijn teen te gaan staan. Gelukkig voor hem was het niet met de naaldhak, maar met het gedeelte waar haar tenen de grond raakten.
“Sorry, dansen is niet zo mijn ding,” verontschuldigde ze zich, tot haar eigen verbazing. Ze verontschuldigde zich nooit voor iets. Waarom nu dan wel?
Ze herpakte haarzelf snel en staarde alleen maar naar zijn gezicht, terwijl ze probeerde de weinige ruimte om haar heen te negeren. Misschien zou het gevoel dat ze moest maken dat ze wegkwam verdwijnen als ze zou vergeten dat er zo weinig ruimte om haar heen was. Hij zag er ook niet echt gelukkig uit, maar dat wijdde ze aan deze hele poppenkast. Hij was daar duidelijk ook niet blij om.
Misschien zou hij het feit dat ze haar ogen niet van hem af haalde anders opvatten als het bedoeld was, maar dat interesseerde haar niet. Wat maakte het haar nou uit wat hij van haar vond? Het was niet zo dat ze hier nou echt iemand zou gaan vinden, behalve voor een politiek huwelijk. Zelfs als hij de verkeerde ideeën zou krijgen, dan zou hij toch vanzelf merken dat zij niet geïnteresseerd was en wat maakte het haar uit of ze zijn hart zou breken?
Dat maakt je wel uit, fluisterde een stemmetje en ze wilde hem geen gelijk geven. Ja, oké, hij was wel aardig voor haar, maar zij gaf niet om mensen en hun gevoelens. Zelfs niet als ze zich niet door haar lieten afschrikken en met haar deze poppenkast belachelijk konden maken.
Ook zij merkte hoe ongeloofwaardig haar gedachten klonken en ze vroeg zich af waarom. Het interesseerde haar wel wat hij van haar vond en juist daarom kon ze haar ogen niet van hem afwenden, want dan zou ze niet in deze menigte kunnen blijven en ze moest sterk blijven. Niemand mocht haar zwaktes zien. Ze had geen zwaktes. Ze was sterk.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

“Ik bevind me in goed gezelschap, dus tot nu toe bevalt het wel,” beantwoordde hij mijn vraag en hij knipoogde erbij. Weer hoorde ik een flirterige ondertoon in zijn stem. Ik was blij dat het gesprek goed liep, niet dat het awkward ging worden tussen ons. Mijn wangen kleurden dan ook een beetje rood aan door zijn geflirt, maar ik was dan ook blij dat hij enigzins nog voorzichtig deed. Nogmaals ik was er niet goed in en ik was dan ook bang dat ik iets ging zeggen, waar ik spijt van kreeg . Maar stapje voor stapje konden we gewoon flirten en ik nam die geflirt dan ook aan. 'Hetzelfde geld voor mij' flirtte ik dan ook een beetje terug, waarnaar ik in zijn donker bruine ogen aan keek. Ik schonk hem een lieve glimlach en ging toch iets dichter tegen hem aan staan. Ik had wel de indruk gekregen dat hij geinteresseerd was in mij. Daarom ging ik dan ook dichter tegen hem aanstaan om hem ook duidelijk te maken dat ik wel geintereseerd in hem was. We wilden niet alleen maar bekenden van elkaar worden. We zochten beiden ook naar een partner voor later. En ik wilde hieruit echt wel een man vinden. Het was natuurlijk wel gemeend. Hij was zeker een goede gezelschap. Ik vond het ook fijn om hem in mijn gezelschap te hebben. Beter dan dat ik iemand had die er niet voor open stond om iemand hier te vinden. Want die had je hier ook. Ik was dan ook benieuwd wat hij mij nog meer te vertellen had en ik wilde hem zeker leren kennen. 'Vertel eens iets over jezelf?' Vroeg ik dan ook meteen nieuwschierig aan hem. Hij was duidelijk een knappe jongen, heel erg aardig en vriendelijk. Een echte heer, hoe hij gedroeg. Ik was benieuwd hoe hij zelf was? Hij zou niet steeds zo reageren, natuurlijk was dit echt oprecht en gemeend, hoe hij deed. Maar de echte hij bevond heus wel in hem. Maar ik vond hem tenminste leuk. En het was ontspannend en fijn tussen ons. Niet dat het een gespannen sfeer ging worden. Dus dat was een begin. Misschien kon hij mijn gevoelens wel verminderen voor de jongen in Oostenrijk en dat ik echt iemand anders kon vinden. Het leuke was wel dat we alleen maar oog hadden voor elkaar. Zijn vriendelijke bruine ogen en zijn haar die netjes zat. Hoe ik zo bij hem stond, kon ik wel opmaken dat hij licht gespierd was. Nog steeds dansten we ook en ik had het zeker naar mijn zin.

---

One Who Travels A Higher Path.

Vladimir Gleb Rihanoff
24 - Siberië
Ik begon rustig te dansen, maar was er echt niet bij. Ik bleef maar aan mijn vrouw denken en me schuldig voelen. Ik probeerde het te verbijten en vooral maar te blijven gaan, omdat ik net zwak wilde lijken, of haar een verontschuldiging schuldig zou zijn over waarom ik onze dans zomaar afbrak. Nu was de pech met waltzen dat ze best lang konden duren, dus dat dit niet na een magere 4 minuten over zou zijn. Ik merkte dan ook pas laat dat ze op mijn tenen was gaan staan. Nu waren mijn laarzen van een zeer stevig materiaal en zij was ook nog eens enorm licht, dus pijn deed het niet, maar het was een beetje vreemd. Weer wist toch een klein glimlachje door mijn facade heen te breken en trok de schuld ietsjes weg, bij haar verontschuldiging. "Het is prima. Mijn laarzen kunnen wel iets hebben." zei ik zachtjes met mijn ogen even op die van haar gericht. Ze had wel degelijk een heel mooi fijn gezichtje, en zoizo een bijzondere schoonheid die op het eerste gezicht me niet eens op was gevallen. Toch wendde ik mijn blik al snel weer af, vooral omdat de schuld weer terug kwam rollen. Ik danste wel rustig op de maat verder, maar ik voelde me er nogsteeds niet goed bij. Waarom moest ik me toch altijd in dit soort poppenkasten bevinden? Ik vond het verschrikkelijk en het feit, dat ik me blijkbaar na jaren nog niet over Yelena's dood had weten te zetten, hielp ook niet mee. Ik slikte en ging door met dansen. Dit was ook niet eerlijk tegenover Mirem, want zelfs al zou dit niets worden, wilde ik haar zeker niet aan het lijntje houden. Ik was gebroken, al hield ik het zo diep mogelijk verborgen. Uiteindelijk liep de muziek ten einde en begon een stuk rapper tempo muziek te spelen in een vierkwartsmaat. Ik kon hier weinig mee, zeker niet met het meisje in mijn armen. Ik stopte dus maar met dansen en keek haar aan, waarbij ik nu eigenlijk pas merkte dat ze me aan het aanstaren was. "Zit er iets op m'n gezicht?" vroeg ik, terwijl ik haar met de arm om haar middel mee terugnam naar de bar. "Sorry, dat was ongemakkelijk. Ik wilde je niet dwingen te dansen. Je mag gewoon nee zeggen, he. Geen poppenkast tussen ons." Dat laatste was niet helemaal was, want ik verstopte wel degelijk een deel van mezelf onder een facade. Ik ging weer zitten en haalde mijn vrije hand door mijn haren, terwijl ik mijn andere hand van haar rug liet glijden. "Wil je nog wat drinken, ergens anders heen gaan, hier blijven zitten, praten, met rust gelaten worden?" vroeg ik maar aan haar. Ik wist het niet zo goed meer, was vrij roestig met de dames, zeker op deze manier, en wilde gewoon van het zeurderige schuldgevoel af wat me zo achtervolgde. Praten was voor veen waarschijnlijk het antwoord, maar niet voor mij en zeker niet met mijn opvoeding. Problemen viel je niemand mee lastig en als je het toch niet meer zelf kon viel je er alleen een expert mee lastig. Niemand hier was een psycholoog, en ik wilde uberhaupt niet naar een zielenknijper, dus ik moest het maar gewoon zo goed mogelijk wegdrukken, of wegdrinken, als ik kon, en hopen dat dit alsnog een leuke avond werd. Ik kon namelijk veel denken en voelen, maar dit meisje was selectief vriendelijk, sterk, en ongecompliceerd, precies zoals een dame hoorde te zijn. Ik moest gewoon een knop om zetten, en dat ging hopelijk met nog een glas drank.

[sorry voor de shitpost]

[ bericht aangepast op 6 nov 2015 - 0:32 ]

---

Bowties were never Cooler

“Hetzelfde geldt voor mij,” antwoordde ze hem licht flirterig en hij kon een glimlach niet verbergen. Ze was best leuk en toen ze dichter op hem ging staan, kreeg hij ook wel het idee dat dat gevoel wederzijds was. Hij was niet iemand die in één avond hopeloos verliefd kon worden en hij wist ook prima zijn hoofd voor zijn hart te laten gaan, maar ze waren hier allebei om iemand te vinden, dus het zou best kunnen. Hij zou zeker langer nodig hebben om echt van liefde of verliefdheid te spreken, maar hij merkte dat hij wel geïnteresseerd was in haar en dat hij er geen problemen mee zou hebben als het verder zou gaan.
“Vertel eens iets over jezelf?” vroeg ze vervolgens. Hij lachte even. “Pff, moeilijke vraag. Nou, ik heb een jonger broertje, ik rijd paard en heb ook een eigen paard. Umm… Wat wil je verder weten?”
Veel was er eigenlijk niet over hem te vertellen. Hij had niet zo’n hele spectaculaire jeugd gehad en er waren nou niet echt dingen die er bij hem echt uitsprongen en die het waard zouden zijn om te vertellen.
Ze dansten nog steeds en het voelde wel goed, alsof ze elkaar al langer kenden in plaats van die avond hadden ontmoet. Hij had zonet niet gelogen, hij bevond zich echt in goed gezelschap en vermaakte zich prima tijdens het dansen. Hij had altijd al van dansen gehouden en zij was er ook goed in, waardoor ze soepel over de dansvloer gingen. Hij hoopte maar dat zij zich ook vermaakte, maar zover hij aan haar reacties kon zien was dat wel zo, dus hij hoefde zich nergens zorgen over te maken.
Een beetje kort, sorry (:

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Hij was zo leuk als hij glimlachte, waardoor ik meteen begon te glimlachen. Hij had nu al best een grote invloed op mij, terwijl dit de eerste avond was. Natuurlijk was ik niet meteen verliefd op hem, dat kon ook niet. Maar ik vond hem leuk, dat was dan ook een begin. Ik wilde wel dat we het langzaam gingen opbouwen. Ik wilde hem ook altijd eerst leren kennen voordat ik wilde dat ik verliefd op hem was. Strakjes was hij heel anders dan dat ik had gedacht. Dan zou het wel een heel erge domper worden. Toen ik mijn vraag had gezegd, moest hij even lachen. Wat mij wel goed deed, maar ik was benieuwd naar zijn antwoord. “Pff, moeilijke vraag. Nou, ik heb een jonger broertje, ik rijd paard en heb ook een eigen paard. Umm… Wat wil je verder weten?” Had hij gezegd en ik moest toch een beetje lachen om zijn korte antwoord. 'Wat is je lievelings eten? Of wat zijn naast paardrijden je andere hobby's? Vertel iets wat jij leuk vind naast je leven?' Vraag ik lachend. Ik wist dat het best wel diepe vragen waren, maar als we elkaar wilden leren kennen dan waren deze vragen toch wel noodzakelijk. We hadden lang gedanst en ergens wilden ik wel even gaan zitten. Aangezien ik pijn kreeg aan mijn voeten. Plus mijn maag begon zachtjes te knorren, waardoor ik even verlegen werd, hopend dat hij dat niet gehoord had. Voordat hij mijn vragen kon beantwoorden keek ik hem dan ook zwak glimlachend aan. ' Vind je het goed als we even gaan zitten? En even wat eten' zei ik dan ook best beschaamd. Hij zal ook wel denken. Helaas, had ik vandaag niet veel gegeten dus ik voelde me wel een beetje flauwtjes. Ik hoopte dat hij het niet erg vond, maar dit was niet echt een prinsessen gedrag. Maar ik wilde al helemaal niet dat ik flauw viel, dus kon ik het beter het zeggen.

Maakt niet uit. ^^

---

One Who Travels A Higher Path.

Hij accepteerde haar verontschuldiging en ze keek heel even weg van hem om naar de grond te kijken, tot ze zich weer bedacht waarom ze zich zo op hem aan het concentreren was en ze weer naar hem keek. Gelukkig was de dans snel afgelopen en hij voerde haar weg van die hel die ook wel dansvloer werd genoemd.
"Zit er iets op m'n gezicht?" vroeg hij haar. Het was hem duidelijk opgevallen dat ze naar hem aan het staren was, maar ze stopte er niet mee.
“Wat? Mag ik niet kijken?” vroeg ze met een zweem van haar trots in haar stem en ze trok een wenkbrauw op. Het klonk misschien hooghartiger dan ze bedoeld had, maar alles was beter dan zwak lijken.
"Sorry, dat was ongemakkelijk. Ik wilde je niet dwingen te dansen. Je mag gewoon nee zeggen, he. Geen poppenkast tussen ons." Dat laatste ontlokte bij haar een sarcastisch lachje. “Geen poppenkast? Dit hele gebeuren is een poppenkast, dus hoe graag je het ook wil, tot dit gedoe over is, zal er altijd een poppenkast tussen ons zijn. Je kan niet in zo’n theater zitten zonder zelf ervan deel uit te maken.”
Pas nu merkte ze hoe erg ze eigenlijk op haar benen stond te trillen. Wat ze zichzelf ook wijsmaakte, hoe sarcastisch en trots ze ook leek, het ging helemaal niet goed met haar hier. Ze leek misschien sterk, maar die dans was ontzettend zwaar voor haar geweest. Haar hartslag was nog lang niet gekalmeerd en alleen met moeite en een hoop sarcasme en stalen muren kon ze zichzelf de baas blijven. Ze moest zichzelf afsluiten van alles om haar heen, anders zou ze hier toch echt flippen. Of drank. Heel veel drank zou ook helpen.
"Wil je nog wat drinken, ergens anders heen gaan, hier blijven zitten, praten, met rust gelaten worden?" vroeg hij en hij klonk redelijk onzeker. Normaal zou ze daar zeker misbruik van hebben genomen en het nog wat moeilijker voor hem hebben gemaakt, maar ze voelde zich hier gevangen en moest hier weg, dus ze bestelde nog maar een glas drank en dronk hem in een keer leeg voor ze antwoord gaf.
“Ik- ik moet even een luchtje scheppen,” bracht ze uit terwijl het beklemmende gevoel in haar borstkas nog sterker werd. Hij mocht best meelopen, maar zij moest hier weg. Ook de drank hielp nog niet. Daarvoor zou ze nog veel meer nodig hebben.
Ze wilde langs hem heen naar de deur lopen, maar haar lichaam scheen niet meer te weten hoe het moest lopen – of misschien trilden haar benen te erg – want plots vond ze zichzelf bijna bij Gleb op schoot terwijl ze zich alleen maar overeind kon houden door hem stevig vast te grijpen en ze vervloekte zich erom. Ze kon altijd prima op die dodelijke hakken lopen, wat er ook gebeurde, en nu leek haar lichaam niet mee te willen werken of haar zwakte te willen benadrukken. Het allerliefste zou ze zich nu in een hoekje opkrullen en huilen, maar ook dat was zwak en ze was niet zwak. Ze was sterk en niemand zou haar ooit zien huilen. Ze was een vechter, misschien een bitch, maar ze was geen verliezer, dus duwde ze die aandrang weg en liet haar vechtersmentaliteit weer boven komen, terwijl ze weer rechtop ging staan.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Vladimir Gleb Rihanoff
24 - Siberië
Gelukkig vond Mirem het ook niet erg om van de dansvloer af te stappen toen het nummer was afgelopen. We liepen samen terug naar de bar, waar ik me wilde verontschuldigen voor de ongemakkelijkheid. Het feit dat ze nu volgens mij echt aan het flirten was, in plaats van gewoon wat geplaag en gespar. Nu kon ik het mis hebben, want ik was nu niet erg ervaren in dit veld, maar het leek er toch wel op. Het meisje wilde alleen niets aannemen van mijn verontschuldiging. Ze had ook eigenlijk wel gelijk. Hoe erg ik ook mezelf probeerde te zijn, zou dit inderdaad altijd nog een poppenkast blijven. Ik probeerde toch er zo min mogelijk aan toe te geven. Ik ging maar wat beter op mijn kruk zitten en besloot haar nog wat drinken aan te bieden, zeker omdat ik zelf ook nog wel een drankje kon gebruiken en ik het liefst de nare gevoelens die bij het dansen waren opgekomen wilde wegdrinken. Ze bestelde een glas, en ik deed hetzelfde, maar zij had hem op nog voor de barista klaar was met het inschenken van mijn glas. Ik knikte bij haar woorden, net toen ik mijn glas aan mijn lippen zette. Ik wist niet zo goed of ze me mee wilde of niet. Die vraag werd nog voor ik mijn glas leeg had gegooid in mijn keel voor me beantwoord door haar die min of meer op mijn schoot viel. Ik ving haar met een arm op en ondersteunde haar zo goed en zo kwaad als het ging, terwijl ik mijn glas leegdronk. Ik stond op toen ze me van zich af probeerde te drukken om rechtop te staan. Ik liet haar niet los, want wat ook dat gewiebel had veroorzaakt, ik wilde niet dat ze zou vallen. "Dan lopen we samen. Ik wil niet dat je op je neus gaat." zei ik zacht tegen haar, voor ik haar zo discreet mogelijk uit de zaal probeerde te begeleiden. Eenmaal buiten de zaal tilde ik haar als een bruidje van de grond, zodat het allemaal wat sneller zou gaan. Ze was niet zwaar, dus echt moeilijk was het niet om haar mee naar buiten te nemen en daar, bij de kennels, op een bankje te zetten. "Misschien kan je beter even zitten voor je gaat lopen. Gewoon om rustig en sober te worden." kwam er uit mijn mond. De wind woei zacht, maar wel degelijk koud. Nu pas bedacht ik me dat ze het best snel koud zou krijgen zo zonder mouwen, terwijl ik zowel een jas als een hemd met lange mouwen aan had. Ik trok dus mijn jasje, met insignes en alles, uit en hing die over haar schouders. "Er is hier niemand, dus hou alsjeblieft om. Anders wordt je straks nog ziek." mompelde ik, want zeker over het laatste voelde ik me niet erg trots. Ik klonk als een overbezorgde moeder, wat echt niet iets was waar je als soldaat in je 20ers trots op moest zijn. Ik haalde een hand door mijn haren en keek over het meisje heen naar het kasteel, terwijl ik de frisse avondlucht inademde. Ik moest me gewoon weer even bij elkaar krijgen, en de koelte hielp gelukkig, net als het beetje alcohol in mijn systeem, wat me rustig en enigsinds sociaal hield. Ik zakte neer op de grond tegenover Mirem en liet mijn ogen naar haar afdalen. Zo raakte ik toch langzaam betoverd door haar schoonheid in het pure zilveren maanlicht

---

Bowties were never Cooler