[Love RPG][250] Your Wildest Dreams – Speeltopic - Speeltopics

In deze RPG komt ieders meisjesdroom uit. Je wordt een prinses, je wordt stapelverliefd op een knappe prins met zijn witte paard. Je deelt de rest van je verdere leven samen met je droomprins en heerst over een koninkrijk, gelukkig. Er komen 10 prinsessen en 10 prinsen vanuit verschillende koninkrijken naar het kasteel Gloria een magisch rijk, waar alles kan gebeuren. Om hun droomprins of droomprinses te ontmoeten. Sommige gaan er vrijwillig heen om hun ene ware liefde te ontmoeten. Sommige gaan tegen hun zin in, omdat hun ouders het willen dat ze daarnaar toe moeten gaan. Andere.. andere moeten hun ware liefde thuis laten om zo met een prins of met een prinses te kunnen trouwen om over hun eigen koninkrijk te kunnen regeren. Maar uiteindelijk zullen ze alle 20 deelnemers gelukkig zijn en hun ware liefde ontmoeten en samen regeren over hun koninkrijk.

Wat zal er gebeuren? Zullen ze verliefd raken? Misschien dat er ruzies komen?? Of liefdestriangels waar je maar niet uit kan komen?? Of verraad?? Hier zal je wat te beleven hebben.. Roddels die komen sowieso wel..

Regels:
• Natuurlijk de huisregels van Q.
• Schrijf stukjes van 250 woorden, dan heeft de ander genoeg om op te reageren.
• Geen perfecte personages! Niemand is perfect.
• Een reservering blijft drie dagen staan! Als je langer de tijd nodig hebt, meld dat dan in een mail naar mij. (XDarkWingsX)
• Geen eendagsvliegen! Ik wil mensen hebben die hiervoor tijd hebben.
• 16+ mag, aangezien het een liefdes RPG is, maar hou het wel netjes en zet het onder een spoiler.
• Sluit niemand buiten. We gaan gezellig met zijn allen RPG’en.
• No fights! In de RPG zelf mag dit natuurlijk wel.
• OOC tussen haakjes of in het praattopic!
• Twee personages per account. Een jongen en een meisje.
• Bij veel belangstelling kunnen er meer rollen vrijkomen! Dit is alleen als vrouwen en mannen gelijk zijn.
• Alleen ik (XDarkWingsX) maak de topics aan.
• En het aller belangrijkste heb plezier! (:

Dingen die je moet weten:
- Prinsen en prinsessen kennen elkaar niet, misschien dat ze eventueel elkaar hebben gezien via social media.
- Er zijn 5 plaatsen voor kamermeisjes. Zij dienen enkel voor begeleiding en schoonmaak van de prinsen en prinsessen en hun kamers. Natuurlijk roddelen kamermeisjes heel veel en kunnen daardoor drama veroorzaken.
- De hofhouding van het kasteel mag iedereen in hun eigen bericht bespelen.
- In de RPG speeltopic probeer ik zoveel mogelijk gebeurtenissen in de RPG te laten gebeuren, zodat we genoeg kunnen RPG’en. Als er mensen zelf ook ideeën hebben hoor ik het graag.
- Qua kleding, prinsen dragen een pak of een casual maar netjes geklede kleding. Prinsessen dragen jurkjes of bal/gala jurken met hakken of ballarina’s.
- De kamers zijn hetzelfde voor de heren zowel voor de dames. Er is geen kamer indeling, iedereen heeft een eigen kamer en een eigen privé badkamer.
- Tijdens de dagelijkse bezigheden worden er ook hier en daar lessen gevolgd. Voornamelijk over de economie, besturen van het land en etiquette. Deze lessen kunnen we eventueel samen RPG’en of als iemand dat niet wilt kunnen er ook privé lessen gegeven worden, waarbij je dat dus zelf moet RPG’en met je eigen personage.

Rollen:

Prinsessen:
1. Isabella Elizabeth Clark - 23 - Oostenrijk - Pagina 2 - XDarkWingsX
2. Helena Savoye Windsor - 22 - Italie - Pagina 8 - Quokka
3. Louise Tara Jess Hearn - 22 - Ierland - Pagina 2 - Voldemortx
4. Lucia Marina Haykey - 22 - Koninkrijk - Pagina 7 - Feliana
5. Freya Liv Hansen - 21 - Noorwegen - Pagina 2 - Aveyard
6. Affinity Cécile Mancher - 22 - Nieuw-Zeeland - Pagina 10 - Gayle
7. Luna Maria Von Donnell - 21 - Schotland - Pagina 11 - HarleyQuinnx
8. Mirem Gwenn Solitarios - 22 - Montenegro - Pagina 11 - Necessity

Prinsen:
1. Naam - Leeftijd - Amerika - Pagina - Aveyard (Springt later in)
2. Vladimir Gleb Rihanoff - 24 - Siberië - Pagina 2 - CalTHood
3. Alano Kadir Bonaventura - 23 - Spanje - Pagina 2 - Cotrona
4. Tobias Adrien Joseph Daviau - 25 - Frankrijk - Pagina 4 - Voldemortx
5. Natanael 'Natan' Joël Alexi Kjellberg. - 22 - Zweden - Pagina 10 - GeorgeWeasley
6. Damian Jake Harrison - 24 - Australië - Pagina 8 - XDarkWingsX
7. Axel Cameron Durran - 24 - Egypte - Pagina 11 - HarleyQuinnx
8. Dante Frederico Lepide - 23 - Vaticaanstad - Pagina 12 - Necessity



De dag is eindelijk aangebroken dat de prinsessen en prinsen uit verschillende koninkrijken hier naar het rijk Gloria komen!
Ze worden feestelijk begroet door het volk, maar ook door het personeel van het kasteel. Ze komen aan in hun super deluxe auto's en worden begroet door het volk, maar ook door de paparazzi om een glimp op te kunnen vangen van de gasten. Tot slot is er een welkoms gala in de avond om de gasten te verwelkomen in het rijk. Op dit punt ontmoeten de prinsen en prinsessen elkaar en is de zaal bomvol met allerlei andere gasten die hun willen ontmoeten. En natuurlijk de lekkernijen die op de tafels staan om op te kunnen eten. Het wordt een feestelijke avond om nooit meer te vergeten.

In andere woorden, jullie en ik posten in jullie berichten de feestelijke begroeting met het volk en de paparazzi. Vervolgens dat jullie binnen zijn in het kasteel en klaarmaken voor het gala in jullie eigen kamer. Dat we dan eindigen met zijn alle bij het gala. Dat we op dat punt beginnen te RPG' en. Ik denk dat dat leuker is en meer vrijheid om te RPG'en.

Alvast zet ik mijn posten neer, zodat jullie kunnen zien wat ik bedoel. (:

[ bericht aangepast op 28 sep 2015 - 14:02 ]

---

One Who Travels A Higher Path.

[ Mt alvast, ik zal proberen zo snel mogelijk iets te schrijven ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Terwijl de motoren van het vliegtuig werden gestart, zuchtte Mirem. Het was toch zo ver. Ze was op weg naar het o zo goede koppelprogramma. Hoewel ze vanochtend was gaan hardlopen en er alles aan had gedaan om veel te laat te zijn en te doen alsof ze het was vergeten, zat ze nu toch in dit vliegtuig op weg naar Gloria. De wanden van het vliegtuig verstikten haar en voor haar gevoel werd de ruimte steeds kleiner. Haar hartslag schoot omhoog en paniek raasde door haar lichaam. Alsjeblieft, haal me hier weg, dacht ze terwijl haar handen klam werden.
Ze dwong zichzelf om haar gespannen spieren te ontspannen en haar gedachten ergens anders op te richten terwijl het vliegtuig begon te stijgen en de wanden steeds dichterbij kwamen. Haar rebellie had niet gewerkt en ze was veel later dan gepland alsnog op het vliegtuig gezet. Haar ouders waren alleen maar teleurgesteld geweest in haar, zoals altijd. Ze was nooit goed genoeg.
"Een prinses is nooit te laat, de anderen zijn gewoon te vroeg" had haar moeder gezegd toen ze tegen haar moeder gezegd had dat ze toch veel te laat was om nog te gaan. Zij had slechts geknikt, waarop haar vader had gezegd dat ze voor de beste prins moest gaan. 'Jawel vader,' was haar antwoord geweest, herinnerde ze zich nog. Vader en moeder was het altijd geweest. Koning en koningin kon ook nog wel. Het was nooit mama en papa geweest, net zoals zij nooit Mirem of dochter was geweest voor ze, hooguit prinses.

Ondertussen was ze aangekomen bij Gloria. De meeste pers was al verdwenen, zodat het betrekkelijk rustig was voor haar om uit te stappen en zich naar de plek waar ze de komende tijd zou moeten leven te laten brengen. Ze miste Montenegro nu al en vroeg zich voor de zoveelste keer af waarom ze hier ooit zou moeten zijn om 'naar ware liefde' te zoeken. Liefde bestond niet en zou zeker niet op zo'n gearrangeerd koppelprogramma komen. Het enige waar dit goed voor was, was om het beste huwelijk te sluiten met het beste land. Zelfs dat wilde Mirem niet. Zij wilde vrij zijn en ze wilde zich niet aan al die strenge regels van het hof moeten houden. Wat maakte het haar nou uit als haar kleding vies werd of als ze niet zo beleefd was?
Door een paar naamloze mensen werd ze naar haar kamer geleid waar ze even wat water in haar gezicht gooide en haar make-up en haar een beetje bijwerkte. Daarna verliet ze haar kamer alweer en begon een beetje rond te dwalen, zodat ze de plek een beetje zou leren kennen en op zoek naar de anderen. Eigenlijk wilde ze de anderen helemaal niet ontmoeten omdat zij vast de types waren die dit soort acties vast fantastisch zouden vinden, maar ze wist dat ze geen keuze had.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

---

Luna werd hysterisch wakker gemaakt door een gil van haar moeder en haar vader die lichtjes tegen haar bromde. Luna wreef de slaap uit haar ogen en werkte haarzelf onder haar lichtblauwe dekbed vandaan. Meteen werd ze verwelkomt door de zwarte ogen van haar raaf. "Goede morgen Felix.", momelde ze slaperig en keek naar haar koffers die al klaar stonden. Een laatste paar zetjes hingen nog in de kast, die ze aan kon. Ze plukte een setje (linker setje) uit de kast met daarbij zwarte laarsjes met een klein hakje eronder. Ze liep met het setje naar de grote badkamer en maakte haarzelf klaar voor de douche.
Na een heerlijke douche, droogt ze haarzelf af en kleedt zich snel aan. Daarna laat ze iemand helpen met haar schoenen en doet ze ondertussen haas make-up en haar haar. Haar haar zaten in simpele krullen en haar lippen had ze donkerrood gemaakt, met een roze-achtige ogenschaduw en een simpel lijntje oogpotlood. Op de achtergrond klonk zacht het nieuwe nummer van Muse. Ze nuriede zachtjes met het liedje mee tot ze een klop op de deur hoorde. "Lieverd, de auto staat klaar!", Riep de stem van haar moeder. Luna liet een zucht horen en liep naar de deur, waarop vervolgens haar koffers werden opgepakt en naar de auto werd gebracht. In de hal volgde een lange tot ziens van haar moeder met vele tranen en een korte doei van haar vader. Daarmee wilde hij meestal zeggen dat ze moest doen waarvoor ze kwam, maar dat hij haar wel zou gaan missen. Haar vader liet het meestal niet zo merken dat hij haar zou missen. Luna opende vervolgens de grote houten deur en liep het trappetje af, de grindsteentjes op richting de zwarte auto. Niet veel later nadat ze had ingestapt, vertrok de auto en was dit de laatste keer dat ze de grote villa van haar oduers zou gaan zien. Op naar Gloria..
Luna was onderweg in slaap gevallen en zodra ze wakker werd, kreeg ze de nieuws dat ze er al bijna waren, dus dat ze zich maar beter kon voorbereiden op een drukke welkom vol mensen en paparazzi. Hoewel ze zich mentaal had voorbereid, was het toch drukker dat ze had gedacht en raakte ze een beetje verlegen. Dus zwaaide ze maar eventjes en liep toen maar snel naar binnen om zich voor te bereiden op de gala, die vanavond plaats zou vinden..

---

---

---

Het duurde niet lang voordat Axel wakker was. Het was warm en zijn shirt plakte tegen zijn huid. In Egypte was het altijd waar, maar deze morgen was al echt warm geweest en het was niet eens zomer. Hij sprong zo uit bed en keek even uit de open ramen. Zo keek hij uit over de pyramides. Het was een prachtig gezicht vanaf zijn kamer, maar met dat besefte hij dat het vandaag de dag was dat hij naar Gloria moest. Zuchtend pakte hij een paar sporttassen en gooide daar zijn kleding in uit z'n kast. Zijn moeder had vast gewild dat alles netjes eindigde in een koffer, maar daar had hij nu geen tijd voor en hij moest zijn vliegtuig halen. Na 5 minuten 3 tassen hebben ingepakt, pakte hij alles op om zijn ouders gedag te zeggen. Hij liep de grote wenteltrappen af naar de hal en keek zo zijn ouders aan. Hij zag de gezicht van zijn moeder en grijnste. "Ik weet het mam.", Zei hij voordat zijn moeder al iets uit kon brengen over de tassen. Hij knikte kort zijn vader. "Tot ziens pa.", Waarop zijn vader kort terug knikte. Axel had het liefst zo min mogelijk lichamelijk contact met zijn vader. Axel zette zijn tassen neer op de grond en gaf zijn moeder een knuffel. "Ik zal jullie laten weten hoe het gaat.", Zei hij zachtjes tegen haar en liep met zijn tassen toen de deur uit. De chauffeur van de auto, nam de tassen over en deed ze in de achterbak. Axel stapte rustig in de auto en nam zijn plaats. Niet veel later werd hij gereden naar het vliegveld en stapte hij zo z'n eigen vliegtuig in. Zijn ouders wilden niet dat hij in gevaar zou komen, dus namen ze voormaatregelen.
Hoewel de reis niet lang duurde, voelde het wel eeuwen, aangezien hij zowat de enige was in de vliegtuig. Naast onze medewerkers natuurlijk, maar voor de rest was alleen hij de persoon hier. Na enige paar uren was er een prachtig landschap zichtbaar. Die bestond uit de groenste bomen en de blauwste rivieren. Het was een prachtig gezicht, al helemaal toen een grote kudde wilde paarden raasten over een uitgestrekt groen veld. Het ontnam heel even zijn adem en dat gebeurde zelden. Axel keek mijn ogen uit, maar al zodra hij met zijn ogen knipperde, waren we al bij het vliegveld en zette ze de landing in. Aan de ene kant kon hij niet wachten om er te zijn en zijn kamer zich eigen te maken. Hoewel het landschap hem al vertelde wat voor soort klimaat hij kon verwachten, borrelde toch die vraag op bij hem. Ach, hij zou er toch wel achter komen. Voor de zekerheid had hij maar ook een paar jassen mee en anders kon hij daar nog wel genoeg nieuwe kleding kopen. Hoewel in Egypte de nachten koud waren, was het overdag snik heet, dus kende hij nauwelijks kou. Axel haalde een hand door zijn haar zodra hij de vliegtuig uit liep met een jas in zijn hand, die hij over zijn schouder gooide en zo naar de andere auto liep. De reis had Axel vermoeid, maar toch bleef hij kijken of hij nog meer van die wilde paarden kon zien. Hoewel hij er een paar zag, had hij niet lang de tijd, want hij werd al na een tijdje uit z'n dromenland gehaald dat het kasteel al in zicht kwam. Snel maakte hij een paar foto's voor zijn Instagram, maar zelfs daar had ik weinig tijd voor. Aan alles merkte hij dat hij aan de late kant was, want er was niet veel paparazzi meer over en er stonden ook niet veel mensen meer mensen buiten. Een grijns verscheen op zijn gezicht en Axel stapte charmant uit de auto. De tassen liet hij aan de mensen over en zo liep hij vol zelfvertrouwen naar de trap en kwam zo het kasteel binnen..

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Vanuit hier kunnen we gewoon verder RPG' en en meer vrijheid is er.

---

One Who Travels A Higher Path.

Ik wist dat het gala zo zou beginnen en wilde net aanstalten maken om naar mijn kamer te gaan toen er opeens iemand tegen mij op botste. Wankelend deed ik een stap naar achter om mijn evenwicht te behouden en keek op om te kijken wie er tegen mij aangebotst was. Een grote jongen met donker haar keek mij recht in de ogen aan. Op een of andere manier kwam hij mij heel bekend voor maar ik wist niet precies waarvan.
'Sorry,' zei de jongen. 'Gaat het?' Zijn stem klonk bezorgd. Ik haalde mijn schouders op.
'Jawel,' was mijn antwoord. Mijn stem klonk zacht. Ik wist nooit zo goed hoe ik met vreemde om moest gaan. Ik was altijd gewoon in mijn kasteel gebleven en opgetrokken met Kjell en Axel. Een beetje ongemakkelijk frunnikte ik aan mijn haar.
'Ik ben Affinity,' zei ik. Ik stak mijn hand uit en glimlachte. Nee, ik had echt geen sociale vaardigheden, tenminste niet met mensen van mijn leeftijd. Ik bestudeerde de jongen en toen wist ik het. Hij was de prins van Australië. Ik was een keer bij mij thuis geweest. Ik was toen een jaar of zeven. Hij kwam kennis maken met Axel. Daarna is Axel nog wel een paar keer naar Australië geweest. Ik mocht altijd kiezen of ik mee wilde maar ik weigerde altijd. Ik zag het nut er niet van in om ergens heen te gaan. Ik zou toch geen koningin worden. En toch ben ik hier, helaas.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Helena Windsor van Savoye

22 ~ Kroonprinses van Italië

---

Zo te horen waarschuwt Gleb zijn dochter voor Tecla. Daarna richt hij zich op het thee zetten. Een glimlach speelt om mijn lippen, aangezien ik moet denken aan wat mijn broers ervan zouden hebben gezegd om hem zo bezig te zien. Hij lijkt afwachtend en dus probeer ik iets te bedenken waarover wij kunnen praten. Alleen schiet er mij zo snel niks te binnen dus kijk ik even hoe Yelena met Tecla aan het spelen is. Nooit verwacht dat ik een gesprek aan de gang zou moeten houden, meestal is iemand niet te stoppen als ze eenmaal beginnen met praten tegen mij. Dus eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik moet doen op dit moment. Aan de andere kant is het ook een mooi moment om te kijken hoe goed mijn Russisch nog is. Gleb lijkt mij niet het soort persoon dat mij zal uitlachen omdat ik iets verkeerd zeg, misschien dat Yelena dat wel doet. Maar haar kan ik het niet kwalijk nemen, mocht ze het doen. Moet ik wel iets hebben om over te praten en wat niet te moeilijk is om te vertalen in het Russisch.

"Kak vashi sestry?", vraag ik voorzichtig aan Gleb. Hopelijk begrijpt hij dat ik wil weten hoe het gaat met zijn zussen. Misschien was het netter geweest om te vragen hoe het met hen allemaal gaat dus ook hoe het gaat met zijn ouders en broer. Hij kijkt mij even verbaasd aan. Onzeker glimlach ik naar hem. Dan antwoord hij dat het goed gaat met hen in het Russisch. Izebel komt weer binnen, blijkbaar was zij uit de kamer weg gegaan en zegt dat het gala binnen niet geringe tijd gaat beginnen.

[ bericht aangepast op 28 sep 2015 - 23:04 ]

---

Physics is awesome

Haar stem klonk zacht toen ze antwoordde naar me. Ik glimlachte zwak naar haar. 'Gelukkig' zeg ik gemeend en stond weer recht op mijn benen. Deze meisje was anders. Ze had geen jurk aan, wat de andere prinsessen wel hadden. Dus dat verbaasde me een beetje. Aangezien je hier jurken moest dragen of als man zijnde een pak of casual gekleed. 'Ik ben Affinity,' zei ze. Ze stak haar hand uit en glimlachte naar me. Ik nam haar zachte hand aan en schudde zachtjes haar hand. 'Aangenaam, ik ben Damian Jake Harrison en ik ben de prins van Australië' zei ik beleefd tegen haar. Ik keek even rond en zag dat we alleen waren op de gang. 'Dus welke land ben je de prinses van?' vroeg ik nieuwsgierig. Ik was altijd wel benieuwd waar ze allemaal vandaan kwamen. Toen ik het omroep hoorde dat het gala zou beginnen, keek ik haar even aan. 'Het gala gaat beginnen' zeg ik glimlachend. Ik vond het wel spannend, allemaal. Ik wist niet of ze nog moest omkleden. Misschien konden we samen gaan?? Ik wachtte geduldig op haar antwoord. Maar ze leek me wel een verlegen meisje, maar ze was mooi. Dit was dan ook het derde prinses die ik zag tot nu toe. Op zich waren ze niet verkeerd. Alleen die Freya type, was dus totaal niet mijn type en zou ik ook even afstand van houden. Ik was gelukkig al aangekleed voor het gala dus ik kon er zo naar toe.

[ bericht aangepast op 28 sep 2015 - 15:23 ]

---

One Who Travels A Higher Path.

Stom. Stom. Stom. Waarom zei ik zulke dingen tegen hem. En wat hij allemaal terug had geroepen!! Ik was best wel rood aangelopen van boosheid, maar gelukkig had hij dat niet gezien. Hij was gewoon zo arrogant en ik had gewoon gelijk. Hij gebruikte meisjes gewoon en zelfverzekerd?? Echt niet! Ru keek me schuin aan. Hij merkte iets aan mij en ik knielde voor hem neer. 'Er is niks' zeg ik lief en aaide over zijn hoofd, waarnaar hij daarvan genoot. Toen ik hoorde dat het gala begon, wilde ik me nog even opfrissen in mijn kamer. Wat ik ook deed. Ik zag er weer mooi uit voor de spiegel. Ik heb me voorgenomen om hem de hele avond te negeren. Zulke jongens moest ik niet in mijn leven. Helaas moest Ru op mijn kamer blijven, wat me eigenlijk onzeker maakte. Ru was er altijd, maar het mocht niet. De mensen konden bang van hem worden. Hij was nog steeds een wolf. Het dier lag op het tapijt naar mij te kijken. 'Sorry, Ru, maar je mag echt niet mee' zeg ik teleurgesteld, waarnaar hij een bromgeluidje maakte. Ik zuchtte dit was de eerste keer dat Ru er niet was of mee kon. Ik keek nog even naar Ru en liep vervolgens naar het midden van het kasteel waar de gala zaal ter plaatste was. Eenmaal binnen werd ik omgeroepen door iemand van het staf van het kasteel. Alle aanwezigen bogen voor mij en zo liep ik de zaal binnen. Hopend om hem niet tegen te komen. Met opgeheven hoofd begroette ik de aanwezigen, vriendelijk.

Wie wil met Isabella praten??

[ bericht aangepast op 28 sep 2015 - 18:16 ]

---

One Who Travels A Higher Path.

[/right]


'Aangenaam, ik ben Damian Jake Harrison en ik ben de prins van Australië' zei hij terwijl hij mijn schudde. 'Dus welke land ben je de prinses van?'
'Nieuw-Zeeland. Ik glimlachte. Hij had mij niet herkend. Natuurlijk niet. Ik was pas sinds drie jaar op de voorgrond.
'Het gala gaat beginnen,' merkte Damian op. Ik keek hem geschrokken aan.
'Nu al? Ik moet nog omkleden.' Ik zat er tegen op om om te kleden. Ik had namelijk een afspraak met mijn ouders. Ik mocht met een broek aan hierheen maar vanaf het gala moest ik altijd een jurk dragen. Ik vond jurken over het algemeen niet heel vervelend maar niet altijd. Soms was een broek gewoon fijn. Je kon namelijk alles doen zonder je ergens zorgen over te maken, dat laatste kon je met een jurk niet zeggen. Ook straalde een jurk een speciale uittraling uit, iets van gezag.

---

"Ignite, my love. Ignite."

'Buurlanden' zeg ik meteen glimlachend. Ik vond het wel leuk dat iemand vlakbij Australië woonde. Ze keek me meteen geschrokken aan over het gala, waardoor ik even zachtjes lachte om haar. Ja, ze moest inderdaad omkleden. Om nou met een broek naar het gala te gaan kon niet echt. Aangezien ze dat zei dat ze moest omkleden, veronderstelde ik dat ze meteen wilde omkleden. 'Dan laat ik je voor nu maar gaan, zodat je je kan omkleden' zeg ik plagend en keek even naar de prinsessen en naar de prinsen die naar het gala gaan. 'Zie ik je binnen?' vroeg ik glimlachend aan haar. Ik wilde wel meer over haar te weten komen. 'Misschien kunnen we onze gesprek voortzetten daar binnen' zei ik vervolgens wat onzeker en wijzend naar de zaal die verderop lag. Misschien wilde ze dat niet? Ik was niet echt goed met vrouwen. Ik keek even naar mijn schoenen en vervolgens weer naar haar. Ik vond altijd wel moeilijk om contact te leggen. Op zich lukte dat altijd wel, maar om onderwerpen aan te snijden was gewoon moeilijk. Ik wachtte gewoon op haar antwoord en dan zou ik alvast naar binnen gaan.

[ bericht aangepast op 29 sep 2015 - 17:14 ]

---

One Who Travels A Higher Path.

Vladimir Gleb Rihanoff
24 - Siberië
Het was gezellig met Helena, zelfs al ware we stil. Ik had nooit veel moeite met stilte en Yelena in de achtergrond zorgde voor wat achtergrondgeluiden. Toch werd het jammer genoeg allemaal onderbroken door Helena's kamermeisje wat terugkwam en zei dat het gala bijna ging beginnen, net toen ik haar werkgeefster had vertelt hoe het met mijn zussen ging, waar ze in een beetje brak Russisch naar had gevraagd. Ik zei Yelena maar gedag te zwaaien en gaf Helena zelf een knikje, voor ik naar de deur liep met het meisje weer op mijn arm. Met een kort fluitje wist ik dat de honden me zouden volgen, en al snel liepen we over de gang naar onze kamer. Yelena zou hier blijven met het kamermeisje/kindermeisje, en met haar eten, terwijl ik me naar het gala zou begeven met de andere prinsen en prinsessen. Daarom hoefde het meisje haar nette jurkje niet meer aan, maar ik mijn zomer showuniform wel. Het was atijd zo'n gedoe, maar het hoorde erbij en ik was er trots op dat ik in mijn uniform mocht lopen. Een man die niet trots was op zijn land, was geen man. Zo had ik nog een aantal meer van dat soort filosofieën, die niet altijd even goed bij iedereen vielen, maar ik stond er wel degelijk achter. Uiteindelijk zette ik de pet die erbij hoorde ook weer over mijn warrige zwarte haren en drukte nog een kus op de kruin van mijn dochter. Ik wenste haar vast weltruste en stapte toen de deur uit. Pasha wilde me volgen, maar ik wees hem terug naar de kamer. Er was een tijd en een plek voor een hond, en dat was niet aan een galatafel. Zo begaf ik me rustig verder naar het vertrek waar we werden verwacht. Het kasteel hier was enorm, zoizo was ik geen kastelen gewent, maar goed, dus verdwalen zou makkelijk gaan, op het feit na dat er overal mensen liepen die me constant ongevraagd de weg wezen. Nu wist ik weer waarom ik thuis maar een meisje in dienst had voor het huishouden en als oppas voor Yelena, en voor de rest niemand. Koken deed ik graag zelf, mijn en haar haar slaapkamer maakte ik graag zelf schoon, en voor de rest was het nu niet zo'n enorm kasteel, met verschillende vertrekken voor verschillende families, dat het nodig was. Meer dan de helft was zoizo al afgescheiden als onderkomen voor alle jongens die in de koninklijke stallen werkten. Ik stapte de zaal binnen en zag allemaal mensen buigen, weer iets waar ik me niet geheel prettig bij voelde, maar goed. Dat deed je naar een staatshoofd, niet een prins, of een soldaat, wat ik zou zijn tot mijn vader kwam te overlijden. Hopelijk was niet iedereen hier zo achterlijk met een stop op hun kont, Helena was gelukkig zoizo anders, want dan zou ik hier zeker geen vrouw vinden.

[ bericht aangepast op 28 sep 2015 - 17:31 ]

---

Bowties were never Cooler

---

Een paar minuten later sta ik in een grote zaal, een galajurk aan en veel mensen om me heen. Ergens voel ik me ongemakkelijk, zoveel vreemden om me heen, geen enkel persoon in deze zaal waar ik ook maar de naam van ken. Maar ik zal ze allemaal moeten leren kennen, ook het personeel, wil ik me hier prettig gaan voelen. Mijn ogen bekijken de zaal terwijl ik in het midden sta tussen de mensen, allemaal nette pakken en galajurken. Versieringen aan de muren en er klinkt veel gepraat. Het is hier mooi, anders als thuis maar mooi. Thuis heerst natuurlijk een hele andere sfeer, en daar is het ook veel rustiger..
Dan zie ik een stukje verderop een meisje staan, ze ziet eruit alsof ze wel wat afleiding kan gebruiken en eigenlijk kan ik wel een vriendin gebruiken hier.. wie weet. Met een rustige, sierlijke pas -zoals geleerd- loop ik naar haar toe, eenmaal bij haar glimlach ik vriendelijk om me vervolgens voor te stellen:
"Hoii, ik ben Louise" glimlach ik tegen haar.

[ bericht aangepast op 28 sep 2015 - 17:39 ]

---

Little do you know

Verslapen. Natuurlijk. Juist die keer dat hij echt niet te laat mocht komen, kreeg hij het voor elkaar. Mentaal gaf Dante zich een klap terwijl hij zijn bed uit schoot, zich aankleedde en zijn koffers naar de deur droeg. Zijn ouders waren allang naar een of andere belangrijke afspraak, dus er was niemand die hij gedag moest zeggen terwijl zijn koffers in de auto werden geladen om naar het vliegveld te gaan.
De reis verliep voorspoedig, maar niet snel genoeg voor Dante. Hij was altijd, áltijd, stipt op tijd en dan kreeg hij het nu voor elkaar veel te laat te zijn. De klok tikte gestaag door en leek extra snel te gaan, puur om hem te pesten. Toen ze eindelijk het vliegveld hadden bereikt, was het ondertussen zo laat dat hij allang aanwezig had moeten zijn en nu moest hij ook nog de vliegreis maken.
Terwijl het vliegtuig vertrok, bedacht hij dat hij in elk geval een spetterend entree maakte door zo laat te zijn.Hij zou niet snel vergeten worden door de rest. Hij legde zijn hoofd tegen de zijkant en keek uit het raam. Hij kon wel heel gestrest gaan doen, maar daar zou hij niks mee opschieten want het vliegtuig ging er echt niet sneller van vliegen en de tijd zou er ook niet van gaan vertragen. Hij kon beter gewoon afwachten en ontspannen.
Omdat de klok hem vertelde dat tegen de tijd dat hij aan zou komen het gala waarschijnlijk al zou zijn begonnen, koos Dante ervoor om zich in het vliegtuig vast om te kleden. Het was niet alsof hij echt iets anders te doen had en straks zou hij geen tijd meer hebben. Daardoor droeg hij zijn pak al tegen de tijd dat het vliegtuig de grond raakte en hij voor het eerst in zijn leven in Gloria was.
De pers was ondertussen al weg van het vliegveld en het was betrekkelijk rustig terwijl hij in de auto stapte die op hem stond te wachten - terwijl hij zich verontschuldigde tegen de chauffeur voor het wachten natuurlijk. Toen hij eindelijk de plek bereikte waar hij hopelijk de ware zou gaan ontmoeten, merkte hij dat hij niet eens zo heel laat was en dat het pas het begin van het gala was. Niet eens iedereen was er al, zag hij terwijl hij de balzaal inliep.
Iets verderop stond al een jonge vrouw - meisje? Hij schatte haar zijn eigen leeftijd. Aan haar was duidelijk te zien dat ze ook een van de prinsessen was en ze kwam hem ook bekend voor, al kon hij zich niet meer herinneren wie het was.
Hij liep naar haar toe en pakte haar hand, waarna hij voorzichtig er een kus op drukte. "Goedendag prinses, wat ziet u er prachtig uit," zei hij. Hij had goede manieren en hoffelijkheid altijd erg belangrijk gevonden en probeerde dat altijd na te leven. Ineens wist hij waar hij haar van kende. Ze was natuurlijk de prinses van Oostenrijk. Haar naam kon hij zich echter niet meer herinneren - het was iets met de I toch? - dus koos hij ervoor om die ook niet uit te spreken.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Ik miste Ru nu al. Ik was zo gehecht aan die wolf. Ik had al wat staat mensen ontmoet van Gloria en ze wilden weten hoe Oostenrijk was en de regering. Ik vertelde hoe alles in elkaar stook en ze bewonderde zo erg dat ik daar veel verstand van had. Ja, ik lees graag boeken en ik heb dan ook in de puntjes gelezen hoe Oostenrijk werd geregeerd. En ik zie het natuurlijk aan mijn ouders zelf, hoe ze dat deden. Ik knikte beleefd naar een man die verder ging met zijn ronde van andere prinsen en prinsessen, waarnaar ik even alleen stond. Op dit punt kon ik even het zaal bekijken. Er hingen allemaal versieringen en allerlei lekkernijen die op het grote tafels stonden, waar je uit mocht kiezen. Je kwam zeker niet om van de honger. Ze hadden zeker hun best op gedaan. Strakjes zou ik wel wat proeven. In mijn ooghoek zie ik een meisje naar mij toelopen, waarnaar ik me omdraaide naar haar. Ik glimlachte meteen vriendelijk toen ze naar mij glimlachte. Ze stelde zich voor. Ze was mooi en die jurk.. 'Aangenaam, ik ben Isabella, maar noem me Isa of Bella' zeg ik glimlachend terug. 'En je jurk is prachtig' zeg ik meteen gemeend en oprecht. 'Waar heb je die vandaan?' vroeg ik vervolgens nieuwsgierig. Ik wilde nog weten in welke land ze kwam, maar alles op zijn tijd. Voordat ze nog antwoord kon geven. Voegde er een jonge prins bij onze gesprek. Hij pakte mijn hand, waarnaar hij voorzichtig er een kus op drukte. Even was ik gecharmeerd. Dit was een prins die ik bedoelde en niet die jongeman die ik net had gezien. "Goedendag prinses, wat ziet u er prachtig uit," zei hij beleefd. 'Dank je wel' zei ik een beetje verlegen, ik was even uit mijn doen. Ik keerde me naar Louise toe. 'Dit is Louise' stelde ik Louise aan hem voor. 'En ikzelf ben Isabella, maar noem me Isa of Bella' zeg ik glimlachend aan hem. 'En wie ben jij?' vroeg ik op mijn beurt.

[ bericht aangepast op 28 sep 2015 - 21:00 ]

---

One Who Travels A Higher Path.

De klok tikte gestaag door en kondigde aan dat het gala al bijna begon, dus voor Mirem zat er weinig op dan de weg naar haar kamer te zoeken en zich om te kleden. Dit was helaas makkelijker gezegd dan gedaan en de enige reden dat ze niet hardop aan het vloeken was toen ze voor de zoveelste keer verkeerd was gelopen, was dat er allemaal mensen rondliepen. De weg vragen zou ze echt nooit doen, dus ging ze verder door dit vervloekte doolhof en niet voor de eerste keer wenste ze dat ze ergens anders was. Waar maakte haar niet uit, zolang het maar niet hier was.
Uiteindelijk kreeg ze het toch voor elkaar om haar kamer weer terug te vinden en ze pakte voorzichtig de jurk die speciaal voor vanavond uit was gezocht. Haar bedienden had ze weggestuurd omdat ze zich liever zelf omkleedde en klaarmaakte. Hoewel ze altijd een hekel had aan al die baljurken, moest ze toegeven dat dit exemplaar nog niet eens zo heel erg was. Hij was wit met zwarte, kanten details en viel tot net onder haar knieën, zodat het tenminste ook geen trouwjurk was. Dat zou wat zijn, als ze in een trouwjurk met de anderen kennis zou moeten maken!
Tot haar grote verbazing - aangezien ze de jurk zelf niet had uitgezocht en dit de eerste keer was dat ze hem zag - liet de jurk zelfs haar onderarmen bloot, zodat haar tatoeages duidelijk zichtbaar waren.
Ze was niet eens zo heel langzaam met omkleden en veel te snel voor haar doen moest ze al naar de rest toe. Zodra zij werd omgeroepen, bogen een aantal mensen en ze moest moeite doen om niet met haar ogen te rollen. Ja ja, de helft had waarschijnlijk nog nooit van haar gehoord en dan gingen ze nu slijmen? Het hele gebeuren irriteerde haar nu al en ze vroeg zich af wanneer weer weg kon van deze poppenkast. Dat was namelijk wat het was: een grote poppenkast om te laten zien hoe fantastisch iedereen was en hoe rijk. Dit hele gebeuren ging ook niet om liefde, maar om macht en dat was veel te duidelijk in haar ogen.
Omdat ze totaal niet oplette waar ze liep, was het niet verwonderlijk dat ze bijna iemand in een uniform omver liep en het was alleen te danken aan haar jarenlange ervaring met te hoge hakken dat ze überhaupt overeind bleef.
"Kijk ui-" begon ze op niet al te vriendelijke toon, maar halverwege stopte ze met praten. Ze moest zich beleefd enzo opstellen, dus meteen de eerste persoon die ze tegenkwam afsnauwen, was misschien niet het slimste plan dat ze ooit gehad had.
"Ik bedoel, het spijt me ontzettend," vervolgde ze net iets te braaf met een iets te zoete glimlach. Ze meende er ook weinig van en dat mocht hij best weten.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.