[RPG] [300] Disney Descendants ||Speeltopic|| - Speeltopics

"No one is too old for a fairytale."

Rollen


Informatie


Regels








Na een introductie van Headmaster Mouse, een sportmiddag en een heerlijk groot buffet, is iedereen uitgenodigd voor het jaarlijkse feest dat plaats vind op de eerste avond om de terugkomst naar de school te vieren. Over een kwartier zal de aanvang zijn, dus trek je chique kleding aan en wees welkom op een avond vol hapjes, drankjes en muziekaal vermaak!

[ bericht aangepast op 14 sep 2015 - 18:41 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Archer Richard Hood

"Archie..." mompelde ze tegen zijn borstkas aan en een gevoel van geluk overwelmde de jongen een beetje , eindelijk kon hij zijn beste vriendin weer in zijn armen nemen, maar toch had hij nog steeds een schuldgevoel omdat hij haar een jaar alleen had achtergelaten .
"Jij kan er ook wel mee door, ja. Misschien iets meer naar de sportschool, maar ach. Dat is een detail." de plagende ondertoon in haar stem deed hem even quasi-verveeld met zijn ogen rollen maar hij kon er wel om lachen. "Wees blij dat ik geen hersenloze spierbundel ben." een lachje verliet zijn lippen en wachtte dan rustig haar antwoord af op zijn vorige vraag. "Opwekkend. De doden die dit jaar de Onderwereld inkwamen is wel met één procent gedaald," Zuleika haar sarcasme was duidelijk te horen en Archer haalde even zijn wenkbrauw op proberend niet dom te staan grijnzen. Hij had haar sarcasme gemist, haar aanwezigheid. Hij had zich eenzaam gevoeld maar nu leek het lege gevoel van de afgelopen maanden meteen verdwenen te zijn. "De moordneigingen zijn dit jaar echter met vijf procent gestegen tussen de twee ouderlijke partijen."vervolgde ze en nu werd zijn gezicht toch ietsje serieuzer, haar ouders waren de goden van de onderwereld dus hij kon zich wel inbeelden dat het geen pretje geweest moest zijn dus knikte hij maar zachtjes. "Voor de rest was de vakantie tussen de overblijfselen van doden leven niet zo erg, al had ik er op sommige moment meer voor gehad om daar bij te zweven dan tussen de conflicten van mijn ouders. Was de rest van jou vakantie nog wat?" vroeg ze hem na haar vertelling en hoewel hij haar stem nog liever had horen praten over vanalles en nog wat wist hij dat de vraag wel eens zou vallen, maar het kwam toch iets vroeger dan hij gehoopt had.
Haar hoord tegen zijn schouder kalmeerde hem wel wat en even haalde hij diep adem voor hij startte. "Nou, mijn ouders hebben na een hoop geruzie toegestaan dat ik mijn broers en zusje eens mocht zien. " zijn mondhoek krulde lichtjes omhoog toen hij er weer aan dacht hoe leuk het wel niet was geweest om hen terug te zien, maar het glimlachje verdween zo gauw als het gekomen was. "Echter moesten ze meteen weg toen het leuk werd en toen begonnen mijn ouders moeilijk te doen en was de pret weer voorbij. " zuchtte hij en beet even kort op zijn lip. "Maar genoeg over mij, ik wil de sfeer niet verbrodden"

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Ik houd Blake tegen me aangedrukt terwijl ze tegen me aan huilt. Het is fijn om haar te kunnen helpen en een soort van te troosten, net dat ik extreem veel doe nu naast haar vast houden. Maar ze kan even huilen en volgens mij lucht dat op. Zelf blijf ik nu heel kalm wat volgens mij de beste manier is om iemand te kalmeren; zelf kalm blijven. Terwijl ze rustig wordt, strijk ik over haar rug. Ze trekt zich iets terug en drukt een lichte kus op mijn wang. Even glimlach ik als ze me weer knuffelt.       “Je bent de beste.” Hoor ik haar mompelen. “Geen dank,” zeg ik voorzichtig en druk een kus op haar voorhoofd. Als ze weer wat gekalmeerd is heb ik een gesprek met Mel op whatsapp. Het is dat ik weet dat ze dit als grapje bedoelt, anders had ik niet zo apart gereageerd. Als het er op aan komt en iets serieus wordt, dan ben ik waarschijnlijk niet zo flirterig. In zo’n situatie ben ik nog nooit echt geweest maar… zo voelt het wel. Blake heeft gezegd dat ik wel naar Mel mocht gaan en ik ben haar dankbaar. Ik hoop dat het goed gaat met haar en dat ze me echt een berichtje stuurt als er iets aan de hand is of als ze me nodig heeft. Met mijn hoofd vol gedachten loop ik in de richting van de boom, de boom die Mel en ik als een soort eigen plek hebben, al vanaf het begin. Ik denk terug aan dat eerste jaar waarin we vrienden werden. Het was toen heel anders. Ik was best onzeker toen en vond haar leuk, maar doordat ik zo onzeker was heb ik daar nooit iets mee gedaan. Toen heeft het een paar jaar op de achtergrond gezweefd en ik weet niet wat er met me is gebeurd de laatste tijd. Maar het is weer aan het opspelen en ik ben bang dat dat niet goed is. Hopelijk verpest het onze hechte vriendschap niet. Ik kan er niks aan doen, dus ik hoop maar dat Mel niks doorheeft want anders dan ga ik dingen verpesten en ze heeft nu een vriend nodig die er voor haar is. Zoals ze net al zei; no boys. Ik word uit mijn gedachten getrokken door de aanblik van onze boom en Mel die er onder zit. Ze komt overeind en loopt naar me toe, om zodra ze dichtbij genoeg is haar armen om mijn nek te slaan en haar gezicht in mijn schouder te verbergen. Troostend glijden mijn handen rond haar middel en ik druk haar zacht dichterbij. Haar warme tranen druppen op mijn shirt. Met een tedere streling van mijn vingers over haar rug druk ik even zacht mijn lippen in haar blonde haren, haar tere lichaam in mijn meestal veel te drukke armen. Maar nu ben ik rustig. “Komt allemaal wel goed, Mels.” Zeg ik met mijn mond vlak bij haar oor en omhels haar iets steviger.

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Goddess of pain and joy

Hij had even quasi-verveeld met zijn ogen gerold op mijn opmerking over de sportschool, al had hij er wel om kunnen lachen.
"Wees blij dat ik geen hersenloze spierbundel ben." Een lachje verliet zijn lippen en ook ik lachte zacht. Nee, daar was ik wel blij om ja. Archer haalde even zijn wenkbrauw als reactie op wat ik zei over het dodenaantal. Toen ik iets serieuzer vervolgde, knikte hij zacht om vervolgens diep adem te halen voordat hij mij antwoord gaf.
"Nou, mijn ouders hebben na een hoop geruzie toegestaan dat ik mijn broers en zusje eens mocht zien. " Zijn mondhoek krulde lichtjes omhoog, maar het glimlachje verdween zo gauw als het gekomen was. "Echter moesten ze meteen weg toen het leuk werd en toen begonnen mijn ouders moeilijk te doen en was de pret weer voorbij. " Zuchtte hij en beet even kort op zijn lip. "Maar genoeg over mij, ik wil de sfeer niet verbrodden." Ik knikte een beetje.
"Fijn dat je - je broertjes en zusjes wel kon zien." Ik pakte zijn hand vast en gaf er een bemoedigend kneepje in. Toen veranderde ik van onderwerp.
"Dus, vanavond het welkomsfeest," begon ik en rolde met mijn ogen. Zo geweldig was het niet om terug te komen. Het enigste fijne hier was Archer. "Heb je een speciaal iemand op het oog om mee te nemen?" vroeg ik nieuwsgierig. Misschien had hij iemand ontmoet waar ik niet van wist.
Ik ging niet met iemand, ik vond niks aan het welkomsfeest en ik moest er niet aan denken om met een of andere lamzak te gaan, iets wat zo'n beetje alle jongens hier waren.
Ik keek nog wel hoe lang ik bleef. Waarschijnlijk zou ik het feest snel ditchen. Ugh, en dan moet ik me weer in een jurk hijzen. Ik zuchtte.

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

xxx

      'Goed plan,' antwoord ze. Ik volg haar op ene drafje om bij haar aan te kunnen sluiten en loop met haar mee naar buiten. Ik moet even knipperen door de felle zon. Fallon laat zichzelf op een bankje zakken en ik twijfel even, maar voel haar hand al snel om mijn pols heen waarna ze me naar beneden trekt. Ik glimlach zwakjes en bijt op mijn lip. Mijn hart maakt een sprongetje als ze me aankijkt. Het gebeurt elke keer als ik haar zie, maar ze blijft zo ontzettend mooi.
      'Vertel me eens meer over jezelf, Teddy. Ik heb het gevoel dat ik je amper ken.' Het feit dat ze meer over me wilt weten overspoeld me een beetje, waardoor ik even ongemakkelijk stil blijf, niet wetend wat ik moet reageren.
      'Ja... ehm,' ik haal een hand door mijn haar, 'ik... mijn moeder is Red Riding Hood,' mompel ik, niet wetende waar ik mee moet beginnen, 'en ik... zoals je weet hou ik van boogschieten en ik vind het leuk om een beetje artistiek bezig te zijn... fotograferen en zo,' prevel ik. Ik staar naar mijn handen. 'Ehm.. ik weet het niet zo goed... zo interessant ben ik niet.' Met rode wangen kijk ik naar haar op en glimlach ik.
      'En jij? Vertel eens wat over jezelf... ik bedoel, we hebben nooit echt veel gepraat en... ja, ik weet wel veel van je... niet dat ik je stalk of zo! Gewoon... dingen gehoord,' stotter ik.

xxx

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

---

"Geen zorgen Stella het is echt okay," glimlach ik als ze zich verontschuldigd dat ze niks van zichzelf heeft laten horen in een jaar. Ze had er een goede reden voor. Wanneer ze haar telefoon weer te voorschijn haal kijk ik nieuwsgierig over haar schouder mee naar de foto's. Bij sommige foto's verlaat een 'awh' geluidje mijn lippen, sorry maar ik vind dit soort foto's echt aandoenlijk en ik ben echt een watje eigenlijk. Niet dat – dat niet algemeen bekend was, ik ben Mo de softie en eigenlijk ben ik daar wel trots op. Beter een lieve softie dan een enge klootzak right?       "Dus, ome Mo..." ze grinnikt even waardoor ik mijn hoofd vragend kantel. "Wat denk je? Krijg ik nog een dans van je, vanavond, op het feest? Heb ik dat verdiend, na een jaar afwezigheid? Of moet ik daarvoor eerst op mijn knieën, smeken?" ik lach even en haal een hand plagend door haar haren terwijl ik even mijn hoofd schud.       "Ik zou het doen hoor..." ik kijk naar haar terwijl ze puppy ogen opzet en een pruillip en zucht alsof ik me overgeef terwijl ik mijn handen in de lucht steek.       "Nou vooruit dan maar, omdat je het zo lieft vraagt en de beste puppy-face aller tijden weet op te zetten," zeg ik grinnikend en trek Stella weer dicht tegen me aan. "Gelukkig heb ik mijn dansskills nog een beetje verbeterd dus dit wordt nog leuk, je weet hoe verzot ik ben op feestjes.

---

I just caught the wave in your eyes

---

[ bericht aangepast op 12 sep 2015 - 1:11 ]

---

kindness is never a burden.

Zayko heeft me al een tijdje geleden verlaten en ik laat mijn ogen over het plein glijden als ik van een afstandje Facilier aan zie komen.
De jongen is al een tijdje een goede vriend van me, maar mag de term 'beste vriend' niet dragen, simpelweg omdat die maar voor een iemand is weggelegd.
"Hé, man." Facilier's manieren zijn overduidelijk beter, aangezien ik nooit iemand een hand zou geven, maar ik ga mee in zijn beweging en glimlach naar hem. Of nou ja, glimlach, het is meer een kleine beweging van mijn mondhoeken. Echt glimlachen doe ik niet. "What's up."
Ik steek een sigaret op, simpelweg uit gewoonte, en haal mijn schouders op. "Nothin' much. Die eerste uurtjes voordat de chaos begint zijn altijd het vervelendst."
Langzaam laat ik mijn ogen over het plein glijden. Hij herkende een aantal mensen, maar veel van de krioelende jongens en meisjes waren eerste- of tweedejaars. Niet interessant, dus. Vooral meisjes werden pas interessant in hun vijfde of zesde jaar op deze school, dan bereiken ze pas de leeftijdsgroep waar ik nog een beetje iets mee kan. Alles onder die leeftijd is op de verkeerde manier geïntimideerd door me, of giechelt nog bij het zien van een tekening van een ontklede jongen in een boek. Daar heb ik de tijd niet voor. Ach, het is wel leuk om een beetje met ze te sollen. Een beetje flirten, doen alsof. Maar meer dan dat zou me een gevangenisstraf opleveren, en die heeft mijn vader al genoeg uitgezeten. Éen crimineel in de familie lijkt me meer dan voldoende.
Ik grijns naar een meisje in een veel te kort rokje dat langs komt lopen, veel van haar huid zichtbaar. Ze bloost en versnelt haar passen, waardoor ze al snel uit mijn blikveld verdwijnt.
Als ik verder over het plein kijk herken ik Geronimo, druk in gesprek met niemand minder dan Stella.
Normaal gesproken zou dit meisje me niet opgevallen zijn, maar na het geheimpje dat Zayko me doorspeelde kan ik het niet laten om toch even te kijken.
Ze is op het eerste gezicht niet veel veranderd in een jaar, totdat je beter kijkt. Waar ze eerst volledig aan mijn aandacht voorbij ging, zou ik nu omkijken. Ze lijkt... volwassener. Serieuzer. Vrouwelijker.
Niet dat ik me ooit in haar zou kunnen interesseren, daar is ze dan weer té serieus voor.
De sigaret tussen mijn vingers is bijna opgebrand, en dat zonder dat ik er ook maar een trekje van gehad heb. "Fuck," mompel ik, snel het laatste beetje nicotine inhalerend. "Heb je het gehoord, trouwens?" Ik laat Zayko's woorden even door mijn hoofd spelen. Ik mocht het van hem aan niemand vertellen, omdat hij haar vertrouwen anders zou schaden. Het is dat hij mijn beste vriend is, anders zou ik hem nooit gehoorzaamd hebben. "Stella is terug."

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Archer Richard Hood

"Fijn dat je - je broertjes en zusjes wel kon zien." zei ze begrijpend en Archer glimlachte even zwakjes voordat hij haar zachte hand in zijn warme hand voelde en ze er een bemoedigend kneepje in haf wat hem weer goed deed voelen.
"Dus, vanavond het welkomsfeest," begon ze en rolde even met haar donkere ogen wat hem deed grijnzen. "Ja, dat saaie feestje waar toch niemand heen gaat." Helaas was je verplicht er heen te gaan en Arch had niet echt zin om er heen te gaan, maar langs de andere kant zag hij ook weer eens oude vrienden die hij maar liefst een jaar geleden voor het laatst gezien had. "Heb je een speciaal iemand op het oog om mee te nemen?"de nieuwsgierige toon in haar stem verwonderde hem wel , maar hij schudde zijn hoofd en onbewust verstrengelde hij hun vingers. "Nee, geen speciaal iemand. Maar wel een super iemand." begon hij geheimzinnig en keek haar even kort aan. "Vanwaar de nieuwsgierigheid?" vroeg hij vervolgens zo serieus mogelijk om haar even te misleiden maar na even kon hij het niet meer houden en haf haar een speels duwtje. "Als ik ergens heen ga wil ik met jou hoor. Jij bent mijn super speciale beste vriendin." Zijn vrolijkheid was weer op punt en hij wist eigenlijk ook niet waar hij zo'n goede vriendin als Zuleika aan verdient had. Na zijn donkere periode was zij één van de weinigen die hem bovenop wist te helpen en daar was hij haar eeuwig dankbaar voor.
Ik ging niet met iemand, ik vond niks aan het welkomsfeest en ik moest er niet aan denken om met een of andere lamzak te gaan, iets wat zo'n beetje alle jongens hier waren.
Ik keek nog wel hoe lang ik bleef. Waarschijnlijk zou ik het feest snel ditchen. Ugh, en dan moet ik me weer in een jurk hijzen. Ik zuchtte.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Mei Yu Li

Het zonlicht piepte door de gordijnen heen en meteen was Mei klaae wakker met een brede glimlach om haar lippen. Gisteren hadden zij en Pepper een slaapfeestje gehouden. Dat betekende dus, veel suiker , veel gepraat over jongens en Pizza. Enorm veel Pizza.
Pepper was nog goed door aan het snurken en nog wat slaperig keek Mei naar de klok die al 8 uur aanwees. "Peppah... Peppah!" Geschrokken dat het al zo laat was sprong Mei het bed van haar vriendin op en probeerde haar wakker te schudden waarna ze zich zelf begon aan te kleden en haar haren te kammen. "Meid we zijn ZO te laat." lachte ze en zocht overal rond naar haar verloren topje die ze dan uiteindelijk onder het bed vond met een berg smurrie op. "Noo...." Pruilde ze en keek even met grote puppy ogen naar Pepper. Haar koffer was al opgestuurd naar school dus had ze slechts haar verse ondergoed mee genomen. "Mag ik wat van jou lenen meid? Alsjeblieft???" met smekerige ogen keek ze de slapende Pepper aan en zwijgen is toezeggen. Neuriënd zong ze het liedje happy terwijl ze even nieuwsgierig in de klerenkast neusde en even leuke topjes bekeek. Nog eerst verdween ze even de badkamer in om haar op te frissen gezien ze het gevoel had onder te pizza gezeten te hebben dus na haar gezicht even vlug gewassen te hebben en wat make up opgesmeerd te hebben ging ze weer peppers kamer binnen in de hoop dat haar vriendin al wakker was en haar niet in een pizzabesmeurd shirt ging laten rondlopen.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

xxx

      'Ari! Hey,' reageert hij na mijn enorm enthousiaste omhelzing.
      'Ik jou ook, al ben ik blij dat ik je de volle twee maand niet moest missen,' grijnst hij. Ik lach zachtjes en knik instemmend. Mijn hart begint sneller te kloppen bij de gedachten aan die ene avond waarbij we met zijn tweeën een horror film gingen kijken. Uiteindelijk heb ik bij hem in zijn bed, in zijn armen geslapen... lichte blosjes verschijnen op mijn wangen. Helaas kon ik zo niet denken, hij was immers mijn beste vriend en we waren zo close dat we bijna familie waren. Familie date je niet en vrienden ook niet.
      'Best prima, en saai maar ik heb het overleefd,' grijnst hij. Ik voel zijn handen even door mijn haar gaan en glimlach naar hem, terwijl ik mijn gedachten onder bedwang probeer te houden. 'Hoe waren je laatste dagen vakantie?'
      'Ze waren wel prima,' zeg ik waarna ik mijn schouders ophaal en een trekje van mijn sigaret neem. 'Ik heb vooral veel in bed gelegen,' geef ik toe terwijl ik een loshangend plukje haar achter mijn oren stop. Ik leun een beetje tegen de muur en half tegen Bran aan en zucht.
      'Ben jij net zo niet klaar om school weer te beginnen als ik?' verzucht ik waarna ik mijn sigaret op de grond laat vallen en hem uitdruk. In de vakantie heb ik amper kunnen roken omdat mijn ouders het absoluut niet mogen weten. Ik moet zeggen dat ik het niet bepaald gemist heb, omdat het niet echt de beste gewoonte is, maar soms moet je dingen doen om je status een beetje op te houden als "bad girl"... als ik dat überhaupt al ben.
      'Zullen we onze spullen in onze dorms droppen?'

xxx

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Mijn vingers kloten met het strikje dat bij mijn spierwitte blouse hoort.
Verscheidene scheldwoorden verlaten mijn lippen, waar een sigaret tussen bungelt. Het ding is aangestoken en dus moet ik mijn best doen om niet te hard te vloeken, omdat de kans dan groot is dat mijn blouse binnen een aantal seconden in lichterlaaie staat.
Desondanks meerdere smeekbodes van de mensen in de kamer of ik alsjeblieft wil ophouden, besluit ik pas na vijf minuten het strikje achterwege te laten.
Mijn blouse knoop ik meerde knoopjes los, zodat mijn gebruinde borstkas tevoorschijn komt. De zwarte blazer, passende bij de broek, heeft strakke mauwen maar maakt mijn outfit volledig af. Ik ben ergens toch blij dat mijn vader me geleerd heeft dat kleren de man maken.
Ik haal een hand door mijn haar en vouw alle lokken in een soort knot achterop mijn hoofd. Het beeld in de spiegel bevestigt mijn vermoeden: ik zie er goed uit.
Na een blik geworpen te hebben op mijn horloge merk ik op dat het al zo goed als tijd is voor het feest.
Omdat blijkbaar bijna iedereen een date meeneemt, hebben Rose en ik afgesproken samen te gaan. Of nou ja, ik heb afgesproken dat ik haar mee zou nemen.
Of ik daar heel erg blij mee ben weet ik niet, omdat de kans dat ik een meisje kan regelen voor vanavond kleiner is als het lijkt dat ik al een meisje héb. Maar then again, Rose zal vast niet de hele avond aan mijn arm blijven hangen en zo blijft er ruimte zat om te flirten.
Nog een keer strijk ik de stof van mijn pak recht en loop ik richting de deur. "Tot later, casanovas."
De kamer van Rose en een aantal andere meisjes is gelukkig recht aan de overkant, dus hoef ik niet al te ver te lopen. Of eigenlijk zou ik niet eens hoeven te lopen, kruipend zou ik er ook komen. Maar dat zou dan weer mijn outfit verpesten.
Langzaam maar hoorbaar klop ik op de deur, een elleboog tegen de muur.

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Magnus schreef:

Zuleika Cayenne Sheba Calbaith

Goddess of pain and joy

Hij schudde zijn hoofd en verstrengelde onze vingers, waardoor een kleine glimlach op mijn gezicht kwam te staan.
"Nee, geen speciaal iemand. Maar wel een super iemand." begon hij geheimzinnig en keek me even kort aan. "Vanwaar de nieuwsgierigheid?" vroeg hij vervolgens. Ik haalde mijn schouders op.
"Misschien heb je het afgelopen jaar iemand ontmoet die ik niet ken," zei ik wenkbrauw wiebelend. "Je hebt al een tijdje niet meer naar een meisje gekeken voor mijn gevoel." Zei ik nu wat serieuzer. Niet dat hij het afgelopen jaar daar veel tijd voor had, maar toch. Ook daarvoor niet echt. En tijd geleden dan nog wel een relatie gehad met een meisje wier naam ik ben vergeten, maar dat is echt al een tijd terug.
"Als ik ergens heen ga wil ik met jou hoor. Jij bent mijn super speciale beste vriendin." Zei hij vrolijk. Ik lachte en keek even naar hem. Ik was blij dat hij er weer was. Vorig jaar was verschrikkelijk door het feit dat mensen nog steeds het lef hadden om achterbakse dingen met me uit te halen, zoals mijn tas ergens plaatsen waar ik niet bij kon, briefjes, maar dat ging ik Archer niet vertellen. Hij had al genoeg aan zijn hoofd en ik wou hem niet lastigvallen en wou niet dat hij zich zorgen ging maken. Het waren namelijk gewoon een stelletje klootzakken die niks beters konden doen met hun leven.
"Wat zou ik toch zonder jou moeten?" zei ik glimlachend. "Maar dan zie ik je straks weer, ik ga me klaarmaken." Ik liet zijn hand los en na een kus op zijn wang liep ik weg.

Op de kamer liet ik me met een zucht op mijn bed zakken. Voor een aantal seconden bleef ik bewegingloos zitten, maar bewoog me toen mismoedig naar de kast waar ik mijn kleren in had gestopt. Ik beet op mijn lip terwijl ik naar mijn jurk keek. Het moest maar.
Ik legde de jurk op mijn bed en kleedde me om. Daarna liep ik naar de badkamer toe waar ik mijn make-up deed. Mijn lippen stifte ik rood en ik bewerkte mijn wimpers met zwarte mascara. Donkere oogschaduw deed ik miniem waarna ik vond dat ik wel genoeg make-up op had.
Ik trok een borstel door mijn haar en vlechtte boven half en liet mijn haar voor de rest los.
Ik keek naar mezelf in de spiegel. Mijn witte huid werd nog meer naar voren gebracht door al het rood, waardoor mijn huid net op porselein leek. Het was echter goed.
Terug op de kamer voegde ik het laatste stukje toe voor mijn uiterlijk; zwarte hakken.
Met een zucht keek ik naar mijn jurk, ik vroeg me af of het niet te formeel was. Eigenlijk maakte het me ook helemaal niet uit.
Ik was klaar voor het welkomsfeest.

[ bericht aangepast op 16 sep 2015 - 22:39 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Ik voel aan alles dat ze me liever niet hier hadden gehad. Gewoon, die blik die Mad me geeft is bijna afgunstig, ongeïnteresseerd. Zay heeft me ook nauwelijks aandacht geschonken. Het zou andere mensen verdrietig of rot laten voelen, mij amuseert het alleen. De bekende grijns die ik vaak op mijn lippen heb staan verdwijnt niet, het maakt mij echt niet uit wat zij nou wel of niet van me willen. Ik leun rustig tegen de boom aan en kijk naar hoe Mad haar koffie verafschuwt. Ze rijkt het me aan en ik trek een dunne wenkbrauw ver omhoog en een spottend lachje verlaat mijn lippen. “Attent,” zeg ik overduidelijk sarcastisch. “Aangezien hij niet te zuipen is.” Ik pak de koffie aan en neem een slok, zonder ook maar iets van afschuw te laten zien op mijn grijns. Ik luister niet naar hun gesprek maar kijk naar mensen die over het schoolplein rennen en lopen. Vooral de eerstejaars zijn zo ongelooflijk hyper en druk. Afschuwelijk gewoon. De rest van mijn koffie giet ik in een keer naar binnen terwijl ik me afzet van de boom en het lege bekertje in Mad’s hand druk, mijn ene voet al op mijn skateboard. “Die suiker was niet nodig geweest.” Is alles wat ik zeg en met een hand omhoog zwaaiend, de groet waarmee Zayko het maar moet doen, rijd ik weg. Enkele eerstejaars springen aan de kant of roepen iets naar me, maar ik grinnik alleen. Ze hebben geen idee wie ik ben, maar daar komen ze vast wel achter. Mij negeer je niet. -xxx- Ik kijk naar mijn dunne lichaam in de spiegel, de kleding laat zien hoe lang mijn ledematen zijn. Natuurlijk draag ik donkere kleding, eigenlijk bestaat mijn gehele garderobe uit zwart, wit en 50 tinten grijs grijze kleuren. Met een kam ga ik vluchtig door mijn lange haar, dat ik daarna in een simpele, losse knot op mijn achterhoofd vastbind en besluit klaar te zijn. Natuurlijk ga ik alleen, met wie zou ik anders gaan? Ik pak mijn telefoon van de oplader en loop naar buiten om me te begeven naar het feest. Eenmaal aangekomen slenter ik naar de tafel met drinken en laat mijn vingers langs de flessen gaan, op zoek naar iets. Ik gun het eten geen blik waardig en loop van de tafel weg met een glas.

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Ik voelde een koude druppel in mijn nek vallen. Mijn nekharen gingen rechtovereind staan toen ik voetstappen achter me hoorde. Voorzichtig keek ik om. Er was niemand te zien. Ik besloot verder te lopen en kwam in een soort ruimte terecht.
Ik was in een soort grot; de muren leken gemaakt van rotsen en aangenomen uit de echoënde geluiden en druppels, leek dat me dat de meest logische plaats waar ik me bevinden kon.
Ik liep, gedreven door nieuwsgierigheid, steeds verder de ruimte in. Het leek een volledig lege ruimte, maar plots realiseerde ik me dat er een blonde vrouw in de hoek van de ruimte stond.
Ze stond te schreeuwen. Ze probeerde zichzelf ergens uit te bevrijden, maar er was niets te zien waarin ze opgesloten kon zijn.
Plots realiseerde ik me dat die vrouw mijn moeder was. Ik probeerde haar te roepen, maar er kwam geen enkel geluid uit mijn keel. Als op wieltjes gezet, gleed ik naar haar toe. Ik probeerde haar aan te raken, vast te pakken, mee te nemen om gerust te stellen, maar al gauw merkte ik dat dat niet mogelijk was. Tussen mijn moeder en mij was een soort glas gezet. Een glas zonder opening.
Plots was alles wat mijn moeder onverstaanbaar. Ik begreep niet meer wat ze me duidelijk wilde maken, maar ik zag haar ogen wel groot worden naar iets achter me. Ik draaide me om en
'Peppah... Peppah!' maakte een stem die enigszins geschrokken klonk me wakker. Mei sprong op mijn bed om me nog wakkerder te maken dan dat ze al gedaan had.
Ik kreunde even. Ik was zo moe. Ik wilde nog langer slapen.
Tot ik me realiseerde wat ik gedroomd had. Het was weer diezelfde droom geweest. De laatste nachten had ik telkens dezelfde droom gehad. Mijn moeder die in paniek was en ik die haar niet kon bereiken. Steeds als ik me omdraaide om te zien wie degene was die haar dit aandeed, werd ik wakker.
Ik lag nog in bed toen Mei me op de tijd wees.
'Meid we zijn ZO te laat.' zei ze, terwijl ze zich aan het klaarmaken was voor school. Slaperig keek ik haar aan. Het leek wel alsof die dromen ervoor zorgden dat ik nog vermoeider was dan de avond ervoor.
Toch wilde ik niet weer gaan slapen. Wat als die droom weer terug kwam.
'Noo....' hoorde ik Mei toen zeggen. Moeizaam opende ik mijn ogen, die zonder dat ik het door had blijkbaar weer dichtgevallen waren.
'Mag ik wat van jou lenen meid? Alsjeblieft?' Met een smekende blik keek mijn vriendin me aan. Ik opende mijn mond om iets te zeggen, maar net als in mijn droom kwam er geen enkel geluid uit.
Het was ook niet nodig geweest. Mei pakte zelf al iets uit mijn kast.
Ik bleef nog even liggen, nadat Mei mijn badkamer ingegaan was. Vervolgens stapte ik als een slak mijn bed uit om een setje kleding uit mijn kast te trekken. Even langzaam kamde ik mijn haar en deed ik een beetje make up op. Ik was zo moe.
Na een aantal minuten kwam Mei weer naar buiten en ik deed mijn best om een glimlach naar buiten te persen.
'Laten we even wat gaan eten en dan naar school gaan.' hoorde ik een kreunende stem zeggen, het was de mijne.

---

Ik stond voor mijn spiegel en twijfelde of ik naar het feest zou gaan. Ik voelde me echt een brak, nog slechter dan dat ik me 's ochtends gevoeld had.
De dag had ik maar half meegemaakt. Wanneer een leraar me de beurt gaf of wanneer iemand iets tegen me zei, had ik vaak maar half gereageerd. Ik haatte die droom echt. Het lied me verschrikkelijk voelen in de nacht, maar nog erger overdag. Wanneer zou ik weer eens normaal dromen, een rustige nacht hebben?
Een date had ik niet, dus ook geen verplichtingen. Toch vond ik het raar om niet op te komen dagen op het eerste feestje.
Zonder mijn negatieve gedachten ook nog maar een enkele seconde invloed over me te laten hebben, liep ik mijn kamer uit.
Na even kwam ik op het feestje aan. Ik was best vroeg, zag ik, mijn vrienden waren er nog niet echt. Ik ging tegen een random muur staan. Dansen ging ik echt niet doen, daar was ik veel te moe voor.

[ bericht aangepast op 28 sep 2015 - 20:03 ]

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman