Rose Jane Weasley || Gryffindor || Prefect & Keeper
Ik merkte dat terwijl ik mijn volledige theorie over stadia van verliefdheid aan James uitlegde, hij mij niet aankeek en mijn misschien ietwat priemende blik vermeed. Ik vroeg mij af of hij spijt had van zijn vraag, maar hij wist ook wel dat ik niet de persoon was die hem in zo’n situatie zou pesten, vooral niet als het serieus was. Natuurlijk, ik was er dol op om mijn neefjes te plagen. Ze deden dat immers ook dikwijls bij mij en ik was niet de persoon die dan maar gewoon over zich heen liet lopen. Echter was ik niet gemeen of harteloos en zag ik ook wel dat James serieus was over dit probleem. Niet dat ik die gedachtes hardop zou uitspreken. Dan kreeg ik gegarandeerd een Sirius/serious grap en die waren ondertussen zo achterhaald dat ik ze liever vermeed.
James lachte zachtjes na mijn opmerking over mijn dinosaurus achtige liefdesleven: pittig uitgestorven en niet in staat ooit weer spontaan tot leven gewekt te worden waarschijnlijk. Hij nam nu ook zelf een hap van zijn eten en ik kon het niet laten te grijnzen. Jup, ik was echt dol op mijn familie. De zojuist genoemde familie kon mijn dringende vraag echter niet beantwoorden, omdat Scotty op dat moment bij ons aansloot. Ik gaf James een “ik ben nog niet klaar met jou, dus denk maar niet dat je nu van mij af bent blik” en glimlachte vrolijk naar de gloednieuwe Head boy. Ik hoopte echt van harte dat hij iets kon doen aan mijn geëxplodeerde haren. Ik was nooit echt een schoonheidskoningin geweest en gedroeg mij hier ook totaal niet naar. Make-up was mij vaak teveel moeite en als ik niet in mijn uniform rondliep, hulde ik mij in oversized fangirl kleding, zoals het shirt wat ik vanochtend gedragen had en wat nu vrij doorweekt in mijn koffer zat gepropt. Arm shirt. Mijn haar was echter het enige waar ik nog wel veel tijd aan besteedde, gewoonweg omdat ik anders net zo goed een zak over mijn hoofd kon dragen. Dat zag er nog normaler uit dan mijn woeste veel te rode bos ongeregeld.
‘Ah, mijn held is gearriveerd,’ zei ik vrolijk, maar merkte dat mijn vrolijkheid niet volledig oversloeg op Scott en hoewel ik mij afvroeg wat er precies aan de hand was, net als dat ik mij afvroeg waar James nu precies mee zat en om wie het ging, was het nu niet het moment om dit uitgebreid te bespreken leek mij zo en als ze er echt mee zaten, dan zou ik dat wel horen.
‘Ik heb een elastiekje’, sprak ik en haalde mijn haar uit de rommelige knot waarmee ik het in bedwang had proberen te houden om vervolgens het elastiekje omhoog te houden. ‘Maar ik sluit mij aan bij James, je bent altijd welkom. James’ eten stelen is echter mijn taak.’ Ik nam grinnikend nog een hap van het eten op zijn bord en wachtte Scotty’s antwoord op James’ vraag nieuwsgierig af. Vakantieverhalen van mensen waren altijd zo leuk en hielden de vakantie stemming er nog een beetje in. Niet dat ik niet dolblij was weer terug te zijn op Hogwarts. Ik was gek op het leven hier, de briljante vakken, Quidditch, een mega grote bibliotheek om de hoek, Piper standaard op loopafstand net als de rest van mijn familie en vrienden. Echter had vakantie toch ook altijd relaxt, doordat je geen deadlines had staan voor grote opdrachten en dat gevoel hield ik graag vast.
Ik glimlachte dankbaar, toen Scott mij complimenten gaf over de zachtheid van mijn haar via whapp. Blijkbaar was het dan toch nog niet zo’n ramp als ik had gedacht en daar was ik wel blij om. Mijn moeder had mij gelukkig al een hele tijd geleden de beste haarverzorgingsproducten aangesmeerd, gezien we dezelfde vervelende pluizende krullen hadden, hoewel die van haar nu wel licht getemd waren.
‘Ik zal morgen naar het ontbijt wel een flesje van mijn haarverzorgingsproducten voor je meenemen, Scotty.’ Ik veegde een wat kortere pluk uit mijn gezicht en staarde voor mij uit. Malfoy had mij vandaag ook al waarschijnlijk indirect een compliment gegeven… sort off… half… Ik wist niet goed wat er in die jongen omging. Ik had hem altijd gezien als een simpele rivaal. Iemand die je van je vader moet verslaan, omdat onze families altijd een soort concurrenten van elkaar zijn geweest. Dat was altijd simpel en duidelijk geweest. Echter had ik nu Teddy’s raad opgevolgd en probeerde ik Malfoy van een andere kant te bekijken, maar dit maakte mij slechts in de war. Normaal kon ik met logica altijd een heel eind komen en waren mensen meestal vrij makkelijk in te delen in mijn hoofd. Misschien dat het ietwat zwart wit was, maar ik leefde nou eenmaal van logica en categoriseren. Dat was wat ik deed. Malfoy paste in mijn ogen alleen nergens. Ik zuchtte diep en probeerde mijn gedachten van de blonde jongen af te zetten. Ik hoopte slechts dat hij Teddy daadwerkelijk in de gaten zou houden. Hij leek mij niet echt te geloven, maar Teddy was echt een ontzettende vliegramp en ik was bang dat hij in zijn gedrevenheid om te kunnen vliegen misschien te ver zou gaan en zou vallen of crashen of wat je dan ook kon bedenken. Iets in mij wilde per se naar de Quidditch pitch. Gewoon om te zien of Malfoy hem daadwerkelijk zou helpen en of hem niks overkwam, maar de eerstejaars moesten naar de common room geleid worden, de speech van het schoolhoofd moest nog komen en dat wilde ik allemaal niet missen of laten liggen voor anderen. Bovendien zat ik nu midden in een gesprek met Scotty en James, wie ik ten eerste niet wilde laten zitten, omdat ze aardig en gezellig waren en daarnaast zou ik James dan moeten uitleggen wat ik ging doen en hij was net zo fel tegen Malfoys als mijn vader. Het werd dus afwachten en hopen dat ik straks vanachter de ramen waarlangs we straks zouden lopen iets mee kon krijgen van wat er zich buiten afspeelde.
[ bericht aangepast op 22 sep 2015 - 11:19 ]
Happy Birthday my Potter!
