[RPG] [300] Hogwarts' Next Generation [Speeltopic] [1] - Speeltopics

R O L L E N
Reservaties staan er nog niet bij!
Gryffindor
• James Sirius Potter || 6/16 - Solemnly
• Desmond Scott Finnigan-Thomas || 7/17 - LukeRHemmings
• Fred Arthur Weasley || 6/16 - WeasIey
• Curren Doncho Krum || 7/17 - SiriuslyBlack
• Nathaniel 'Campbell' Saunders || 6/16 - Philip
• Rose Jane Weasley || 5/15 - Starlord
• Lily Luna Potter || 4/14 - Aire
• Jade Fay Rosewood || 6/16 - JBarakat
• Molly Audrey Weasley || 6/16 - Baelor

Slytherin
• Scorpius Hyperion Malfoy || 5/15 - ShallNotPass
• Avery James Prescott || 7/17 - Clarick
• Vincent Nicholas Ginter || 6/16 - phoeni
• Alex Canopus Black || 7/17 - BIack
• Bonnie Grace Lisbon || 7/17 - Gunnulfsen
• Sarah Wolfe || 7/17 - Mignon
• Safirianna Justine Walke || 7/17 - QueenStark
• Hayden Crystal Hollingsworth || 6/16 - Solemnly
• Alison Elijah Woods || 6/16 - Philip

Ravenclaw
• Lysander Scamander || 6/16 - IamSherlocked
• Hugo Charlie Weasley || 4/14 - Gaskarths
• Dylan James Smith || 7/17 - Complexes
• Carter Aiden Cole || 7/17 - StiIinski
• Victoire Gabrielle Weasley || 7/17 - StiIinski
• Dominique Charlie Weasley || 7/17 - Baelor
• Tinleigh Elizabeth Florènce Gould || 6/16 - Dumbledore
• Roxanne Alicia Weasley || 5/15 - Daggers

Hufflepuff
• Teddy Remus Lupin || 7/17 - BIack
• Lorcan Scamander || 6/16 - IamSherlocked
• Louis Fred Weasley || 6/16 - Daggers
• Miller Theodore Kingsley || 7/17 - Dumbledore
• Evie Ngaio Robinson || 6/16 - LukeRHemmings
• Briana Alice Longbottom || 6/16 - Gaskarths
• Jennifer Colleen Prescott || 7/17 - Clarick
• Piper May Beauregard || 5/15 - WeasIey
• Emma Adaline Smith || 6/16 - Complexes

E X T R A


I N F O R M A T I E


T O P I C S


R E G E L S


S T A R T E R S


Welcome home
De trein komt aan op het perron bij Hogsmeade, iedereen mag uitstappen en de koetsen nemen naar het kasteel waar een groot feest staat te wachten!

[ bericht aangepast op 23 aug 2015 - 10:53 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Slytherin | Prefect |
“There must be quite a few things that a hot bath won't cure, but I don't know many of them.”

---

Eigenlijk werd ik bijna altijd vroeg wakker, niet alleen was het prettig om rond te kunnen lopen zonder iemand tegen het lijf te lopen of te hoeven praten, maar vroeg opstaan hielt ook in dat je meer kon doen in een dag, en één van de dingen waar ik de hele week al naar uitgekeken had was een bad nemen in de Prefect badkamer, erachter komen waar alle kranen voor zijn. Ik had geprobeerd Teddy te helpen met Quidditch, al was ik voornamelijk bezig geweeest met er voor zorgen dat hij niet van zijn bezem viel. Ik geloofde dat je wanneer mensen een idee of een droom hadden dat je die niet direct af moest slaan, ook al was het iets waar je niet zo zeer goed in was. Maar mischien was Quidditch gewoon echt zijn ding niet. Ikzelf ben steeds meer van Quidditch gaan houden en er ook steeds beter in geworden, de sport was één van de dingen waar hij met zijn vader naar keek, over kon praten en zo ook tijd door konden brengen. Wedstrijden van hun favoriete ploegen waren een van de enkele keren dat hij het huis uit kwam. En toen Scorpius audities deed voor het Slytherin team was dit voornamelijk om hem trots te maken. Maar enkele jaren waren nu voorbijgegaan en zowel hij als zijn vader waren veranderd, hij was niet hetzelfde elf jarige jongetje dat de grote zaal binnen liep en op het krukje ging zitten. Zwenuwachtend om te horen in welke afdeling hij geplaatst zou worden, en ergens hopend dat het Slytherin zou zijn. Zijn vader was niet een slecht man, en ook de verhalen over hem en zijn tijd hier op hogwarts veranderde mijn mening niet. Ik had een goed gevoel over dit jaar, of in iedergeval over hoe het jaar tot dus ver verlopen is, ik had best veel gepraat met Rose, iemand die ik meestal meed of enkel blikken of korte zinnen mee wisselde. Ik stap uit bed, rek me uit en laat mijn hand dan door mijn witblonde haar gaan. Ik zoek naar schone kleren om aan te trekken voor wanneer ik uit het bad stap en trek daarna de eerste broek en een zwart shirt aan die ik kan vinden aangezien ik liever niet –ookal zijn er waarschijnlijk nog niet veel mensen wakker- in mijn boxers door het kasteel loop. Mijn schone kleren stop ik samen met een kam in een tas en deze vervolgens om mijn schouder. Pas toen ik de Slytherin Commonroom uit was kwam het in me op om iemand te laten weten waar ik heen ging en stuurde ik ‘Durex’ mijn bijnaam voor mijn twee beste vrienden Alex en Curren een berichtje. Ze waren de twee mensen die ik het meest vertrouwde, en in mijn geval betekend dat erg veel. En ze waren eindelijk samen, iets dat al een lange tijd op zich liet wachten en dat ik ook al een tijdje had zien aankomen. Maar het liet me ook een beetje voelen alsof ik het derde wiel was. De badkamen vinden was makkelijk en toen ik binnen was verscheen er een nog grotere glimalch op mijn gezicht, tijd voor mezelf en om eindelijk te relaxen. Ik zette de kranen open en keek toe hoe er verschillende kleuren uit stroomden terwijl ik een handoek en kleren klaarlegde en stapte in het warme water toen het vol genoeg was.

[ bericht aangepast op 29 nov 2015 - 23:25 ]

---

Don't be like the rest of them, darling

Desmond Scott Finnigan-Thomas
Gryffindor || Headboy || I need coffee to function and a long warm hug from someone
Het was flink gezellig geweest om de avond door te brengen met Rose en James. Toch voelde ik me nogsteeds verschrikkelijk door alles wat er was gebeurt met Molly. Ik had mijn hoofd er wel iets vanaf weten te halen, maar ik voelde me nogsteeds enorm schuldig. Ik hoopte gewoon dat ze me kon vergeven, want dit gevoel was echt het meest verschrikkelijke wat ik in een hele tijd had gevoelt. Dat ik ook nog op mijn kop kreeg omdat ik voor te veel lol zorgde op school, maar gelukkig mocht mijn feestje voor de prefects wel doorgaan. Ik was uiteindelijk, met de hulp van wat drank, in slaap gevallen, opgekruld met Monkey tegen mijn borstkas. De kat verachtte me, en dat gevoel was vaker da eens wederzijds, maar als het op warm slapen aankwam waren we het met elkaar eens. Na een toch redelijk goede nacht werd ik wakker in een leeg bed met een knorrende maag en hoofdpijn, zoals elke ochtend eigenlijk. Dit speelde dan ook mijn knorrige gedrag in de morgen en mijn drang naar een overdadige hoeveelheid koffie enorm in de hand. Ik krop dan ook uit mijn bed, en trok snel een joggingsbroek en slobbertrui aan, en trok een beanie over mijn verschrikkelijk pluizige krullen. Ik wilde wel iemand erom vervloeken, maar ik kende mijn biologische moeder niet, alleen haar voornaam, en van mijn biologische vader wist ik al helemaal niets, zelfs als mijn moeder dat wel zou weten, wat ik betwijfelde na alle informatie de mijn vaders me over haar handen verteld. Ik stommelde dus maar wat half wakker met een geheel ochtendhumeur naar de Great Hall om daar mijn normale ontbijt te nuttigen: 5 koppen koffie en een kom cornflakes. Intussen begon Cam tegen me te ratelen en te doen, waar het echt nog veel te vroeg voor was. Ik begon aan mijn koffie, gewoon om wat van de koppijn weg te drinken. Het probleem was wel, dat toen ik eenmaal mijn derde kop leeg had, de koffiepot voor me ook leeg was, en toen ik aan een huiself vroeg of er nog meer was, hij zei dat ik al meer dan genoeg had gehad in een keer. Dat ging er bij mij dus niet in en al snel struinde ik de tafels af tot ik nog een pot koffie had gevonden om mijn laatste twee koppen te kunnen drinken. Toen ik die eenmaal ook op had voelde ik me al een heel tuk beter, en toe ik ook nog eens wat eten in mijn lichaam had gestopt in de vorm van cornflakes, voelde ik me een compleet ander mens. Ik voelde me ook opeens heel eenzaam. Ik wist dat ik het feest moest voorbereiden, en mijn lessen voor maandag moest voorbereiden, maar ik wilde eigenlijk gewoon graag met iemand knuffelen, het liefst Molly of Alvy natuurlijk, maar nu ik hier zo alleen zat zou iedereen prima zijn. Ik was niet kieskeurig als het om affectie ging, zolang ik maar niet alleen was, zolang ik maar nooit alleen was. Natuurlijk moest er weer drama ontstaan, zeker doordat Rose niet handig was geweest en er nu dus een grote chaos was ontstaan in de chat. Ik probeerde het op te lossen, maar niemand luisterde en niets werkte tot ik ging dreigen met nablijven en andere strafmaatregelen. Toen veranderde het onderwerp, al waren mensen wel boos op me dat ik mijn macht als Headboy zou gebruiken, of misbruiken. Ik wilde gewoon positiviteit, vriendschap, en een knuffel, maar dat kreeg ik niet en daar werd ik erg sikkeneurig van. Uiteindelijk kalmeerde ik ook en verontschuldigde ik mezelf. Gelukkig wilde Cam me wel vergeven, en mocht ik van hem in zijn bed komen kruipen. Ik stond op en hobbelde naar boven. Ik liep net de Common Room binnen toen het onderwerp weer terug was op Rose haar ongelukje, en stapte Alex echt enorm over de streep. Ik sprak hem erop aan, wat opleverde dat ik werd uitgemaakt voor mudblood, wat me na al deze jaren weinig tot niets meer deed. Ik was verre van trots op mijn verleden en mudblood was nog het minst erge wat ik naar mijn hoofd kon krijgen. Ik maakte een notitie om Alex toch echt wel te laten nablijven, niet voor mij, maar omdat hij nog veel meer racistische uitingen had gedaan. Hierna hobbelde ik naar boven en plofte op de rand van Cam's bed. "Hey, Cammie." kwam er vrolijk uit mijn mond, voor ik me als een aanhankelijke puppy om zijn nek liet vallen en zo gewoon even bleef liggen, blij dat ik niet meer alleen was.

[ bericht aangepast op 30 nov 2015 - 19:14 ]

---

Bowties were never Cooler

---

---

---

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Desmond Scott Finnigan-Thomas
Gryffindor || Headboy || Yay! Cuddles! Though why is my shirt off?
Cam leek wel te schrikken van mijn aankomst, terwijl hij het zelf wilde en ik het ook nog een had aangekondigd. Ik plofte op zijn bed neer en liet mijn ogen even over de duidelijk verbaasde jongen glijden, voor ik me om zijn nek wierp en zo gewoon bleef hangen. Dit voelde zo fijn: De warmte en aanwezigheid van een ander persoon. Ik was een heel aanhankelijk persoon, afhankelijk zelfs van menselijke aanwezigheid. Ik wist namelijk hoe ontuitstaanbaar ik werd als ik te lang alleen was geweest, en te lang kwam bij mij al heel snel. Cam bleef even stil liggen, maar al snel kroop hij ook tegen mij aan, waardoor ik zijn koelere magere lichaam tegen me aan voelde. Het was misschien niet de meest comfortabele persoon om mee te knuffelen, maar het kon ne niets schelen. Ik was ook niet zo zacht als ik eruit zag, want zelfs al deed ik geen wizard sporten, zorgde ik zeker goed voor mezelf en had ik een lichaam waar ik trots op was. Dit leek hij ook langzaam te ontdekken, zelfs al wist ik niet hoe hij erover dacht dat ik er zo uitzag onder mijn kleren, in plaats van een zachte knuffelbeer. Ik voelde zijn handen namelijk over mijn lichaam gaan, maar zijn handen gingen steeds langzamer, tot hij over mijn buik bleef wrijven. Ik grinnikte zachtjes en aaide over zijn haren, terwijl hij me verbaasd aanstaarde en in mijn spieren prikte. Ik grinnikte zachtjes, wat in een zacht gelach veranderde bij zijn woorden. Ik wilde hem niet uitlachen, maar met een uitdrukking als die van hem samen met die woorden, maakten me het toch te kwaad om me in te houden. "Klopt" grinnikte ik zacht, toen ik mezelf weer iets in de hand had. Ik woelde nogmaals door zijn haren. Zijn volgende woorden deden me weer lachen. Ik vond het niet erg om mijn shirt uit te doen, ik zorgde niet voor niets goed voor mijn lijf, maar vooral hoe hij het vroeg was gewoon enorm aandoenlijk. "Je kan ook gewoon vragen of ik mijn shirt uit wil doen, Cam. Het maakt me echt niet uit." zei ik met een scheve grijns, voor ik mijn trui uittrok en die aan het voeteneinde mikte. Ik aaide zacht over zijn haren en kukelde om, zodat hij nu op mijn borst lag, ik in Rose kon appen over of en wanneer we zouden afspreken vandaag. Rose was mijn vriendinnetje niet, dat zou echt nooit gebeuren, maar ze was wel mijn beste maatje en ik hing graag met haar rond. Daarbij durfde ik in haar aanwezigheid af en toe iets te doen wat een Headboy eigenlijk niet hoorde te doen. Dit wat ik nu deed was misschien ook niet gepast, maar Cam leek het niet erg te vinden en er was hier niemand die me erop aansprak, dus ik vond het wel best. James had een afspraak met zijn vriendin en ik wist niet goed hoe Cam hier tegenover stond, want soms leek het wel of die een oogje op de zwartharige Quidditch speler had. Hij leek er rustig onder te blijven, wat me eigenlijk erg meeviel. Ik kriebelde mijn vingers van mijn vrije hand in zijn nek en speelde met de kleine plukjes haar die daar zaten. "Zo'n wasbordje valt best mee, hoor, Cammie. Gewoon gezond eten, push-ups, sit-ups, rennen. Je hoeft er niets voor te laten." vertelde ik hem, zonder echt te weten of hij het wilde weten. "Ik weet dat ik niet zo zacht en knuffelbaar ben, maar kunnen we nogsteeds knuffelen?" vroeg ik toch maar, hopend dt het wel kon, ondanks dat ik dit misschien heel ongemakkelijk had gemaakt door mijn shirt uit te doen. Ik zou hem nu ook maar niet vertellen dat ik behalve een joggingbroek, sokken, en een beanie niets anders meer om mijn lijf had hangen, want dan zou dit zeker over zijn. Ik drukte een speelse kus op zijn wang en liet mijn hoofd weer op zijn kussens vallen, comfortabel in elke zin van het woord.

---

Bowties were never Cooler

Rose Jane Weasley || Gryffindor || Prefect & Keeper || As red as her hair

Met mijn ogen nog stijf dicht geknepen draaide ik van de foetus houding op mijn zij naar mijn rug om mij uit te rekken. Een luide plof klonk door de kamer, waardoor ik geschrokken overeind kwam en meteen klaarwakker was. Mijn blik vond een boek dat nu op de opengeslagen pagina’s op de grond lag. Een zucht verliet mijn mond en ik haalde even een hand door mijn pluizige krullenbos waarvan de haren alle kanten opstak. Tijd voor een douche. Slapen zou ik nu toch niet meer kunnen. Het was mijn eigen stomme schuld dat ik weer eens lezend weg was gedommeld en hierom met een boek in bed had geslapen.
Ik opende de gordijnen om te zien dat één van mijn kamergenotes, degene die als enige altijd vroeg in de badkamer wilde, deze al in bezet had genomen. Weer zuchtte ik, ditmaal zeer geërgerd. Ik kon mij onmogelijk met dit haar vertonen in de grote zaal en ik moest mijn haren onder de douche kunnen houden om ze te kammen. Mijn blik viel op de prefect badge op mijn nachtkastje. Het was nog hartstikke vroeg en zaterdagochtend. Er zou waarschijnlijk toch niemand in het kasteel zijn of in de prefect badkamer.
Ik verliet mijn lieve warme bed, onder zacht geklaag van Nero die op het voeteneinde lag. Snel griste ik mijn toilettas uit mijn nog niet uitgepakte koffer, zocht een random broek en shirt uit en ging na de ontevreden Nero wat aandacht te hebben gegeven op weg naar de badkamer.
Ik had gelijk gehad. Het was nog compleet uitgestorven. Waarschijnlijk waren er wel een paar echte sportievelingen buiten aan het joggen of lagen sommigen te genieten van het feit dat hoewel ze wakker waren, ze nog niet hun bed uit hoefden te komen, maar verder waren er geen malloten zoals ik die ’s ochtends heel vroeg al opzoek waren naar een badkamer om hun haren te kunnen doen.
Zonder er verder bij na te denken dat er misschien toch wel iemand kon zijn die hetzelfde idee had gehad als ik, ging ik de badkamer –gevonden aan de hand van aanwijzingen van mijn ouders- binnen. Ik sloot de deur al achter mij, toen ik mij besefte dat het er veel te vochtig was om leeg te kunnen zijn. Fronsend draaide ik mij om en zag een wel heel bekend bleek gezicht met bleke huis, blond haar en véél te weinig kleren aan.
Een gil verliet mijn lippen, waarna ik direct zonder verder te kijken –ik wilde zijn privacy niet verder schenden, gezien mijn actie al dom genoeg was- mijn handen over mijn ogen heensloeg.
‘Oh Merlijn, het spijt mij zo. Sorry! Ik had niet verwacht dat er iemand in de badkamer zou zitten zo vroeg op een zaterdag ochtend!’ excuseerde ik mij, terwijl ik merkte hoe mijn wangen een onaangename gloed kregen. Waarschijnlijk was ik nu net een tomaat. Oh Bloody hell, dit was zo beschamend. Ik kon wel door de grond zakken. Het stomste was nog dat ik hem nu onmogelijk nog een lelijke bleke zombie kon noemen, want niets zou minder correct zijn. Oh God, zo moest ik niet denken. Verdomme, stomme gedachtes.
‘Het spijt mij echt zo erg,’ mompelde ik mijn hoofd schuddend, nog steeds met mijn handen voor mijn ogen.

---

Happy Birthday my Potter!

---

---

---

Van alles wat ik verwacht had, was dit er niet een van. De jongen naast me begon te lachen, wat mijn gezicht beschaamd deed afwenden. ‘Klopt.’ Met dat voelde ik zijn warme hand door mijn haren gaan, iets wat ik zeker niet erg vond. Het tegendeel zelfs, op een rare manier.
‘Je kan ook gewoon vragen of ik mijn shirt uit wil doen, Cam. Het maakt me echt niet uit.’ Als bewijs voelde ik wat naast me bewegen, tot ik iets weggegooid zag worden. Even keek ik naar de plaats waar het arm, vodje trui nu eenzaam lag , aan het voeteinde van mijn bed. Alleen al met dat aanblik, ontstond er al een sterkere blos op mijn wangen. De reden daarvan? Ik had geen flauw idee. Misschien omdat ik nu enorm dicht bij een jongen was zie shirtloos was- iets wat ik altijd vermeed, of het feit dat hij zijn shirt voor míj uit deed. Ik wist dat hij een vriendin had en dat mijn hart verkocht was op een onduidelijke manier aan James, maar toch maakte mij dit zelfs ontzettend in de war. Niet dat ik daar lang over na kon denken. Scott liet zichzelf vallen, op mijn bed en trok mij daarin mee. Mijn hele lichaam lag plotseling op zijn blote bovenlichaam. Te bang om te bewegen, omdat ik geen flauw idee had wat ik hiermee aan moest.
Zijn vrije hand speelde met de haartjes in mijn nek, wat mijn hoofd zich op zijn brede, stevige borst deed nestelen terwijl mijn ogen dichtvielen bij zijn aanrakingen.
‘Zo’n wasbordje valt best mee, hoor, Cammie. Gewoon gezond eten, push-ups, sit- ups, rennen. Je hoeft er niets voor de laten.’ Afwezig knikte ik gezien ik zijn op en neer bewegende borst tegen mijn hoofd veel interessanter leek te vinden dan zijn woorden en elke hersenspinsel die ik daarnet aan Emma besteed had, waren dan ook finaal verdwenen. Zachtjes voelde ik Scotts lippen op mijn wang waarbij ik zijn adem over mijn gelaat voelde gaan.
‘Ik weet dat ik niet zo zacht en knuffelbaar ben, maar kunnen we nog steeds knuffelen?’ Deze keer was ik degene die een klein glimlachje op mijn gezicht kreeg. Weliswaar geen lach, maar toch een kleine glimlach. Als ik een knuffelbeer kon hebben die als hem aanvoelde, dan had ik het wel geweten.
Zijn wasbordje was dan ook duidelijk tegen mijn- tussentijds te warme shirt te voelen. Ik wist niet of de verwarming aangezet was, of dat Scott nou zo warm was, maar het was duidelijk een aantal graden gestegen. Mijn ogen gleden dan ook weer open, waar gelukkig mijn gordijn nog steeds rond het bed stonden. Ik was op dit moment zo blij dat niemand waarschijnlijk mijn immens rode wangen kon zien. Toch zei een stemmetje in mijn achterhoofd tegen me dat ik weg moest gaan. Weg uit deze kamer, zo ver mogelijk, weg van elk fysiek contact met Scott. In plaats van naar het stemmetje te luisteren kroop ik iets omhoog, zodat ik nog op Scott lag, maar dan onder zijn kin. Aarzelend drukte ik een zachte kus onder zijn kin, voordat ik mijn hoofd er naast nestelde.
‘Ik zou zo’n dieet nooit volhouden.’ Begon ik zachtjes terwijl ik keek naar mijn vinger die vormpjes op zijn sleutelbeen maakte. Zijn sleutelbeen die nogal onder zijn huid uitstak was dan ook enorm aantrekkelijk. ‘Ik houd te veel van ijs eten. Jame- Iedereen zegt altijd dat ik het meeste ijs kan eten van de hele school. Waarschijnlijk omdat ik meestal de hoofdmaaltijd oversla voor een dessert. Niet het meest gezondste, natuurlijk.’ Zachtjes wreef ik mijn hoofd dichter tegen zijn hals en nek, alsof het zo mogelijk was om mezelf er nog dichter tegen aan te drukken, terwijl ik maar onafgebroken naar mijn vinger bleef kijken die vormpjes door bleef maken. Zelf niet eens wetend wat voor figuurtjes ik maakte, misschien was het zelfs niks. Enkel lege lijnen.
‘Ik ben nooit goed geweest in keuzes maken, zeker niet zoals jij.’ Een zachte lach verdween uit mijn keel, die ik van mijzelf even niet herkende. Mijn aanhankelijke gevoelens leken zich plaats gemaakt hebben voor iets droefs. Misschien had toch James gesprek met dat van mij wat losgemaakt. Alweer.
‘J-je bent echt een goede headboy. Echt een hele goede, Scott.’ Fluisterde ik zachter voordat ik mijn hoofd weer op hief uit zijn nek, om impulsief mijn lippen tegen zijn kaak te zetten. Zachtjes plaatste ik er een kus, waarbij mijn ogen half sloten, om ze weer tegen zijn kaak te laten kleven.

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

17 • Year 7 • 10th of April • Pureblood • Hufflepuff • Prefect Ik ben ontzettend blij als ik mijn ogen opendoe en me realiseer dat het zaterdag ochtend is. Gezien een September dit jaar op een vrijdag viel, hebben we een heel weekend om weer te wennen aan het hectische leven op Hogwarts. Ik ben blij dat ik weer terug ben, maar alles is nog een beetje ingewikkeld, vooral alles rondom het fenomeen dat Victoire en Teddy is; oftewel Tedoire als sommige het noemen. Mijn wangen verkleuren lichtjes als ik aan haar denk en ik glimlach. De glimlach vervaagd echter al snel als ik overeind probeer te komen en vanaf mijn bed zo in mijn koffer donder. Natuurlijk. Niemand anders behalve Teddy kan dit voor elkaar krijgen. Ik zucht diep en probeer mezelf los te worstelen, maar natuurlijk zit ik vast. Een diepe zucht rolt over mijn lippen en ik besluit de hulp van mijn mede schoolgenoten in te schakelen. Het is namelijk niet de eerste keer dat zoiets me overkomt. Victoire stelt voor om mij te komen redden, ik heb eigenlijk liever niet dat ze me zo ziet, maar als het toch iets tussen ons wordt... nou ja, dan weet ze op zijn minst hoe haar dagelijkse leven eruit gaat zien; haar vriendje uit een koffer redden. Vriendje. Ik moet al blozen als ik alleen maar aan dat woord denk. Ik hoop zo dat het ooit zo ver gaat komen.       Uiteindelijk - na ongeveer een kwartier angry birds gespeeld te hebben - besluit ik zelf maar eens eruit zien te komen. Na een hoop gekloot heb ik de hulp van Rose ingeschakeld en uiteindelijk - met een vierkante kont - weet ik mezelf uit de koffer te worstelen, om natuurlijk vervolgens over de gigantische stapel boeken te struikelen en mijn bezem te breken. Een diepe zucht verlaat mijn lippen en ik besluit maar te blijven liggen tot Victoire komt.       Way to go, Teds. "Drug dealer? No man. Hug dealer! Come here."

[ bericht aangepast op 7 dec 2015 - 13:27 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

---

I just caught the wave in your eyes

Desmond Scott Finnigan-Thomas
Gryffindor || Headboy || Why did I agree to this Headboy business again? Can't they just let me live for a few hours?
Cam leek gelukkig geen spijt te hebben van de vraag of ik mijn shirt uit wilde doen, of de indirecte opmerking eigenlijk. Hij kroop dicht tegen me aan en leek zich steeds meer te ontspannen terwijl ik door zijn haren aaide. Hij was net Alfie toen die net bij me was gekomen. Die hond lag toen ook permanent op mij, of hing in de de zakken van mijn kleding. Ik staarde naar het plafond boven zijn bed en voelde hoe hij wat hoger op mijn lichaam kwam liggenEen zacht kusje onder mijn kin bevestigde dat een deed me zacht grinniken. "Ik weet dat ik me niet geschoren heb, Cam. Dat hoef je niet te benadrukken." Mijn stem was nog doordrongen van de slaap, maar ook duidelijk van het geluk wat dit menselijke contact me bracht. James was in de kamer nog wat aan het rotzooien, terwijl hij duidelijk emotioneel flink onstabiel was. Toch kon ik me er niet op concentreren met alle zooi die in de groepsapp zich afspeelde en de warme jongen op mijn borstkas. Ik luisterde naar Cam's woorden en schoot bijna in de lach doordat hij me bijna James noemde. Hij hield zichzelf misschien wel voor dat hij heteroseksueel was, maar het was duidelijk dat hij zeker wat voelde voor de Quidditch Captain met de ravenzwarte haren. Aan het eind van zijn biecht kon ik alsnog de lach eruit laten. Het was dan ook enorm aandoenlijk, al was het inderdaad niet het meest gezonde wat er was. Zijn koele vingers over mijn warme borstkas voelde goed. Hij had alleen duidelijk twijfels over zichzelf. "Het komt echt allemaal wel goed, hoor, Cam. Je bent een geweldige vriend en een geweldige jongen in het algemeen. Je komt echt wel op je plekje terecht." Ik drukte een kus op zijn voorhoofd, zoals ik ook deed bij mijn kleine zusje als ze het niet meer zag zitten. Zijn complimentje deed me waterig glimlachen. Ik aaide nogmaals door zijn haren. "Dank je, Cam. Het is alleen echt veel werk. Iedereen wil wat van je en verwacht dat je alles oplost en alles goed doet. Dat is echt heel zwaar." Natuurlijk begon precies op dat moment Lorcan absurde dingen te roepen op de app. Ik had er nu nog echt geen zin in. Ik wist dat ik wel zou moeten komen, maar het was nog zo vroeg en ik lag net zo lekker. Ik besloot dus maar om de hoofdmeester een berichtje te sturen:

Professor Blofeld,
There is an apperant fight going on between a couple of Gryffindor and Slytherin first years.
Lorcan Scamander is there, but can't seem to ge it broken up.
I'm on my way, but am not presentable yet.
I hope you could get there sooner.
Scott Finnigan-Thomas, Headboy

Zo had ik zeker nog een kwartier waarin ik kon knuffelen. Cam leek alleen andere plannen te hebben, waardoor er in mijn hoofd zich weer een vreemd idee voordeed. Gezien ik Scott was en zeker in dit soort instanties eerst deed en dan pas dacht drukte ik mijn lippen kort maar stevig op de lippen van de jongere jongen. Ik was volledig hetero, daar was ik ook door te experimenteren achter gekomen, dus Cam was echt niet de eerste jongen wiens lippen ik beroerde, maar het leek in elk geval genoeg effect te hebben dat hij bij me in bed bleef liggen. Het zorgde wel voor heisa op de app, maar dat was ik nu echt even helemaal zat. Ik legde mijn mobiel dan ook gewoon even weg en sloeg mijn armen stevig om Cam heen. "Het spijt me, Cammie. Ik wil gewoon nog even liggen. Daarna kan jij naar Em en ik naar Lorcan. Ik heb alleen echt geen zin in zijn streken als ik hier ook lekker warm met jou kan liggen." De jongen was weeldegelijk een mager scharminkeltje, maar een meer dan goed genoeg knuffeltje. Nu zou ik veel liever met Rose, en het allerliefst met Molly, knuffelen, maar Cam was zeker geen slechte oplossing. Toch liet ik hem na een tijdje los en ging rechtop zitten, waarbij ik hem als een soort baby in mijn armen nam. "Ik moet er nu toch echt uit, Cammie. Sorry. Ik zie je vanavond wel weer op het feest." Met nog een woel door zijn haren zette ik hem naast me neer en pakte mijn trui van het voeteneinde, voor ik mijn benen uit het bed slingerde en zo zijn bed verliet. De koude lucht sloeg direct tegen mijn borstkas en deed me rillen. Ik trok de nu koude trui toch ook niet meer aan, omdat het niet ver was naar mijn eigen kamer en de trui in die tijd niet meer zou opwarmen. Op mijn kamer heerste nog volledige rust en stilte, wat niet lang meer zo was omdat ik opzoek ging naar mijn hemd en broek. Al snel was ik weer in mijn volledige uniform, mijn beanie verwisselde ik voor een pet die ik achterstevoren opzette, zodat mijn ontembare krullen in elk geval een beetje in de hand werden gehouden. Met een zucht trok ik schoenen aan en hobbelde, met Monkey in mijn kielzog, naar beneden en de Great Hall. Ik vond het wel degelijk leuk dat ik met Rose naar Hogsmeade zou gaan, en mogelijk Alfie zou ophalen, maar ik had echt geen zin om te zien wat er allemaal gaande was in de Great Hall. Toen ik er aankwam was er inderdaad een gevecht bezig, daarover had Lorcan niet gelogen, maar het was niet heel veel. "Kappen anders krijgt eenieder die nog doorgaat een week detentie." zei ik tegen de twee vechtende groepen, die meteen stopten. Ze zonden elkaar nog wel gemene blikken, maar meer niet. "Laat ik het niet nogmaals merken, want dit is niet iets wat hier op school wordt getolereerd. Daarmee gingen de twee groepen weer naar hun eigen tafels aan de uiterste zijden van de zaal. Snel zond ik de hoofdmeester een bericht dat het al onder controle was. Vervolgens ging ik naar Lorcan. "Hey, maat. Hoe kon je dit niet aan, als ik vragen mag? Het zijn letterlijk 6 11 jarigen." vroeg ik aan hem, terwijl ik mijn pet wat bijstelde op mijn hoofd en met mijn ogen opzoek ging naar Rose aan het nu toch best drukke ontbijt.

---

Bowties were never Cooler

Ik was vanochtend al vroeg opgestaan en had mijn dagelijkste sport ritueeltje als uitgevoerd; eerst een paar kilometer hardlopen en daarna wat simpele Quidditch oefeningen. Dat is wat er s'ochtends zo lekker was aan vliegen – heerlijk uitwaaien.

Lopend naar de meisjesdorms van de Ravenclaw tower krijg ik een berichtje die me verteld dat Teddy uit bed gevallen is en nu niet meer uit z'n koffer komt. Ik moet grinniken, Teddy is zo schattig wanneer hij clumsy is. Niet alleen schattig maar ook ongelooflijk hot. Ik geef mijn gedachten een standje. Kom op Vic, jullie zijn nog niet eens een stel. Of waren ze dat wel? Ze had hem zojuist een soort van uit gevraagd als date voor het Prefect-feest. Ik schrok op uit mijn gedachte door het plingen van mijn telefoon. Oh ja shit, Teddy had hulp nodig. Maar eerst douchen wat met dit bezweette gezicht kon ik me natuurlijk niet vertonen.

Na het douchen kleedt ik me aan en schiet mijn favoriete witte lage chuck taylors aan. Ik loop half joggend richting de Hufflepuff basement. Evie opent de doorgang en na haar op het hart gedrukt te hebben morgen weer te sporten, loop ik door naar de jongens dorms. Ik krijg een paar rare blikken van Hufflepuffers toegeworpen, maar ik glimlach een loop door. Voor de deur naar de slaapzalen krijg ik opeens een hartverzakking. Het opgewekte gevoel wordt omzet in zenuwen. Wat als het awkward zou worden? De moed zakt in m'n schoenen maar ik open de deur. Ik tref Teddy op de grond aan naast een stapel gevallen boeken en een gebroken bezem — wacht een bezem? Teddy en vliegen?
Ik grinnik "Hi Teds, zal ik je even helpen?"
De bezem repareer ik door simpel 'Reparo' te mompelen en de boeken raap ik op en maak er twee stapel van. Tussen de boeken zitten enkele die over quiddich gaan.
"Ted sinds wanneer ben jij geïnteresseerd in quiddich?"

[ bericht aangepast op 15 dec 2015 - 23:23 ]

---

ze had het universum op haar schouders maar droeg het als een paar vleugels

---

James Sirius Potter
6th year - proud Gryffindor - Captain and Chaser

Ik word wakker door een stom berichtje op mijn telefoon. Stom van mezelf dat ik die aan heb laten staan. Maar dan zie ik dat Evie terug is in Hogwarts en gaan er een paar emoties door me heen. Aan de ene kant ben ik blij, aangezien ik haar miste en ze nu weer terug is, maar ik ben ook bang omdat ik nog niet met haar in het echt gesproken heb sinds we een soort-van-relatie hebben. En dan is er natuurlijk het hele Cam gebeuren, waarvan ik geen idee heb wat ik ermee moet. Ik beloof Evie dat ik er zo aankom, maar ga me eerst klaar maken. Ik wil er wel goed uitzie als ik mijn vriendin weer zie.
Als ik de kamer weer in loop nadat ik gedouched heb en mijn tanden heb gepoetst, hoor ik stemmen van Cam's bed komen. Op whatsapp lees ik dat Scotty hier is en ik voel een steek van jaloezie door me heen gaan. Niet dat ik nooit met Cam geknuffeld heb, maar toch zou ik er redelijk wat voor geven om nu Scotty's paats in te nemen. Geloof me, ik mag Scotty wel. Hij is oké en hoewel hij Headboy is, kan je best wel een leuke tijd met hem hebben. Alleen kan ik er niet tegen dat hij bij Cam is. En ik niet.
Omdat ik ze niet alleen wil laten - ja, ik ben een enorme klootzak, ik weet het - doe ik alsof ik mijn stropdas niet kan vinden. Ik weet best wel dat die onder mijn bed lig, dat is dan ook de plek waar ik niet zoek. Ondertussen app ik met Rose, die nog steeds wil weten wie de tweede persoon is die ik leuk vind, aangezien ik haar gisteren heb verteld dat er twee mensen zijn. Ik bijt op mijn lip terwijl ik de woorden typ. Dan kijk ik naar het berichtje. Het is gewoon nog niet echt tot me door gedrongen. Iedereen kan zien dat Cam en ik niet zomaar vrienden zijn. Niet dat we al een relatie hebben ofzo, maar we knuffelen elkaar en met hem voelt het anders. Cam is zo met heel veel anderen, maar ik niet. Ik zou Lorcan nooit zomaar gaan knuffelen.
Ik besluit dat ik toch naar Evie moet en begin te lopen door de gangen van Hogwarts. Helaas ben ik niet zo goed in op mijn telefoon kijken en lopen tegelijk want ik loop tegen meerdere palen op. Wat ben ik toch geniaal. Maar terwijl ik rustig loop, ontstaat er een grote ruzie op Whatsapp. Het gaat echt over niks maar meteen is iedereen beledigd. Het zijn vooral Cam en Evie die elkaar aan het opnaaien zijn en de hele tijd gedoe om niks maken. Ik rol met mijn ogen en verlaat de chat. Hier heb ik dus echt geen zin in. Als ze allebei doorgaan met irritant zijn, besluit ik Cam en Evie te blokken. Ik weet niet waarom ik dacht dat dit een goede idee is, maar op de een of andere manier dacht mijn brein dat. Alles gaat heel snel en toch ook heel langzaam.
Ik laat mezelf op de grond zakken in een lege gang. Een aantal eerstejaars lopen voorbij en ik zie ze hun ogen uitkijken. Ik ben net een aap in de dierentuin; ze zien het niet vaak en daarom ben ik bijzonder. Maar na een tijdje beseffen ze dat de zoon van Harry Potter helemaal niet zo speciaal is en gaan ze verder met hun leven. Niet dat ik het ze kwalijk neem.
Al het gedoe op Whatsapp zorgt ervoor dat ik echt niet meer weet wat ik moet doen. Rose zegt tegen mij dat ik moet kiezen naar wie ik toe ga; Cam of Evie. Die keuze is ontzettend gemeen en ik heb geen idee hoe ik die kan maken. Uit mijn broekzak pak ik de Marauder's Map en zoek ik naar Cam en Evie. Scotty is weg uit de slaapkamer, waardoor Cam daar alleen over is gebleven en Evie is in de Great Hall. Samen met nog een heleboel mensen. Ik stop de kaart weer weg en leg mijn hoofd tegen de koele stenen muur. Uiteindelijk besluit ik dat ik naar Cam moet gaan. Hij klonk echt heel gekwetst en hij is heel erg boos op me. Ik moet dit oplossen, zelfs al moet ik er iets anders voor opofferen.

Als ik weer in de slaapzaal aankom, zie ik Cam alleen in zijn bed liggen. Ik ga niet bij hem liggen, aangezien ik niet denk dat hij dat nu wel. Ik ben nooit goed geweest in serieuze dingen. Geef me een grappige situatie en ik maak er een geweldige komedie van, maar in een serieuze situatie weet ik niet wat ik moet doen. Net zoals nu. Cam's puppy ogen staan verdrietig en ik weet dat het mijn schuld is.
"Ik neem aan dat een simpele 'sorry' niet genoeg is deze keer," begin ik en ik denk na over wat ik kan zeggen. Ik neem plaats op mijn bed - die naast die van hem staat - en blijf hem aankijken. "Maar er is niets meer dat ik je kan geven. Dus als je mijn sorry niet kan accepteren dan is er niks meer wat ik kan doen." Als ik dat gezegd heb kijk ik naar hem. Hij ziet er zo verdrietig en zo lief uit op hetzelfde moment. "En dan kan ik maar beter gaan."

[ bericht aangepast op 13 dec 2015 - 20:41 ]

---

Spoiler alert: you will save yourself

---

---

---

Verlegen drukte ik mijn hoofd dichter in Scotts nek terwijl hij precies de dingen wist te zeggen en te doen waar ik naar verlangde. De kus op mijn voorhoofd was dan ook een warme welkom terwijl zijn vrije hand nog steeds door mijn haren ging. Als mijn mobiel niet als een malloot tekeer ging, wist ik zeker dat ik als een lappenpop op hem gelegen had. Scott had op een bepaalde manier een soort rust over zich, die ik ook in zijn handeling voelde. Ergens snapte ik nu waarom Rose alleen haarzelf liet knuffelen door Scott, James en Hugo. Scott was gewoon een grote teddybeer, hoewel hij zeker knapper en gedetailleerder was dan een teddybeer. Mijn vingers die zojuist nog met zijn sleutelbeen gespeeld hadden waren nu dan ook onbewust naar zijn borst gegleden. Het liefst bleef ik dan ook de hele dag met hem hier liggen. Helaas had de lot andere plannen voor mij. Emma leek nogal gepikeerd te zijn omdat ik haar nog steeds niet gekust had. Misschien was dat ook wel vreemd, maar ik heb op een of andere manier die drang niet als ik bij haar ben. Dat moest waarschijnlijk nog groeien. Alsof Scott mijn gedachten kon raden, voelde ik opeens een paar lippen op die van mij. Letterlijk op. Voordat mijn gedachtes meegesleept konden worden in Scotts kus, of überhaupt kon denken wat ik moest doen als iemand mij kuste, haalde hij ze alweer van die van mij af.
Mijn eerste kus werd mij gegeven op de jongens slaapzaal door een jongen die waarschijnlijk geen flauw idee had, dat ik hierbij meer voelde dan mocht. Voor hem was het waarschijnlijk enkel speels bedoeld, terwijl ik het liefst mijn lippen weer tegen die van hem aangedrukt had – als ik meer lef gehad had dan.
Voor ik er erg in had, sloop het nieuwtje dat ik en Scott gezoend hadden- of hij mij, door heel de groepsapp. En ik werd dan ook niet gespaard door mijn mede schoolgenoten. Rose deed dan ook nog een extra duit in het zakje door de hele school te vertellen dat Scott mijn eerste kus was. Er kon werkelijk waar vrijwel niks gênanter zijn en ik wist ook niet welk gedeelte ik meer gênanter vond. Het feit dat Scott nu wist dat dit mijn eerste kus is of het feit dat James dit kon lezen. Alleen al bij het laatste keerde bijna mijn maaginhoud om. Het is dat er weinig in zat anders had het niks gescheeld of dat er alles uit kwam. Het was onlogisch maar ergens voelde het aan alsof ik James bedrogen had, hoewel het James waarschijnlijk niks tot weinig zou boeien.
‘Het spijt me, Cammie. Ik wil gewoon nog even liggen. Daarna kan jij naar Em en ik naar Lorcan. Ik heb alleen echt geen zin in zijn streken als ik hier ook lekker warm met jou kan liggen.’Zijn hand was reeds verdwenen uit mijn haar om zich stevig rond mijn middel te sluiten. Als ik weg had willen gaan, was dat nu onmogelijk geworden. Ik was eenmaal geen sterke jongen en ik had geen flauw idee waar ik heen zou gaan of kunnen gaan. Emma leek het uit met mij te willen maken, Lorcan wilde op een of andere manier sorry tegen me zeggen, face to face en ik had nou niet bepaald zin om James ineen gevlochten met Evie te zien staan. Ik meende die tekst die ik naar Evie gestuurd had dan ook niet. Ik was jaloers. Jaloers door haar uiterlijk en dat zij James had terwijl ik hier stond met lege handen.
‘Ik moet er nu toch echt uit, Cammie. Sorry. Ik zie je vanavond wel op het feest.’ Stevig trok hij me nog in zijn armen, dicht tegen zijn borst aan Zijn hand gleed nog een laatste keer door mijn haar, voordat hij verdween. In plaats van de jongen gedag te zeggen- of hem überhaupt na te kijken, trok ik mijn benen op en nam ik een soort foetus-houding vast terwijl mijn handen stevig om mijn dekbed geklampt bleven. In het niets staarde ik maar voorruit, wat James’ lege bed was- althans voor slechts een paar secondes. Al gauw zag ik een paar benen in mijn gezichtsveld komen die even stil stonden bij het bed. Ik hoefde niet eens omhoog te kijken om te weten dat het James was. ‘Ik neem aan dat een simpele ‘sorry’ niet genoeg is deze keer. Maar er is niets meer dat ik je kan geven. Dus als je mijn sorry niet kan accepteren dan is er niks meer wat ik kan doen.’ Gauw kneep ik mijn ogen dicht, maar aan de blik die ik op me voelde branden wist ik dat het kwaad al geschiet was. ‘…En dan kan ik maar beter gaan.’ Zachtjes slikte ik terwijl ik in mijzelf haast wat voelde breken. Het deed pijn hoe snel hij opgaf bij mij. Ik heb James het onmogelijke zien doen - hij was zo dwars en koppig dat hij alles voor elkaar kon krijgen – en nu gaf hij al op bij mij. Het deed nog meer pijn dan toen hij me blokkeerde wanneer ik eindelijk toegaf waar ik mee zat. Hetgeen wat Scott zojuist voor even gevuld had, ook al besefte de jongen dat zelf niet.
Snel stond ik naast mijn bed en liep naar mijn hutkoffer om mijn broek uit te vissen. Ik vond het altijd enorm gênant om mijzelf om te kleden waar mensen bij waren. Vooral bij James en Fred gezien ze beide groter en breder dan mij waren. Snel schoot ik in mijn spijkerbroek terwijl ik mijn shirt liet voor als het was. Ik kon altijd mijn shirt verwisselen na het ontbijt, hoewel ik absoluut geen honger meer had. Mijn haar dat waarschijnlijk al zo door de war lag door Scotts hand, verdoezelde ik door mijn pet achterstevoren neer te zetten. Nog steeds had ik niks tegen James gezegd hoewel er duizenden woorden door mijn hoofd leken te schieten. Geen een goed genoeg om mijn lippen te verlaten. Wat kon ik dan ook zeggen. Ik had gedeeltelijk gezegd hoe ik me voelde op app en dat zorgde alleen maar voor dat ik geblokkeerd werd door hem. Alleen al bij die gedachten voelde ik de tranen achter mijn ogen branden, wat snel mijn hoofd deed buigen zodat James ze niet kon zien. ‘Ga- ga gewoon naar je vriendin gezien je jezelf helemaal opgedoft hebt voor háár.’ Wist ik uiteindelijk er uit te krijgen voordat ik de deur uitliep om de trap af te denderen en in een ruk door te lopen naar de Grote Zaal. Ik verwachtte niet dat James me ging volgen- maar als hij dat idee toch nog kon hebben wist ik dat ik het veiligst was in de Grote Zaal. Hij zou mij dan nooit aanspreken, dat wist ik zeker. Met die gedachte liep ik de Grote Zaal in waar ik direct Scott en Lorcan bij elkaar zag staan. Schuin in mijn ooghoek zag ik Emma die naar mijn zin te dicht bij Evie was om naar haar toe te lopen. Onzeker beet ik op mijn lip terwijl mijn blik van de twee personen ging, die beide beweerden mij graag te spreken, maar beide momenteel niet echt aantrekkelijk waren om naar toe te lopen.

[ bericht aangepast op 16 dec 2015 - 21:25 ]

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

17 • Year 7 • 10th of April • Pureblood • Hufflepuff • Prefect Op dat moment gaat de deur open en komt Victoire binnen gelopen. Ik voel mijn wangen rood kleuren en probeer mezelf een beetje fatsoenlijk eruit te laten zien. Wat doe je nou Teddy? Je kent haar al jaren, ze weet echt wel hoe je eruit ziet, ook als je net vast gezeten hebt in een koffer en op de grond gevallen bent. Het is niet dat zoiets ongebruikelijk is voor mij.       ’Hi Teds, zal ik je even helpen?’ Ik krabbel overeind en merk dat mijn wangen nog roder worden — net zoals de puntjes van mijn haar… oh help.       ’Hee, Victoire,’ zeg ik, ‘ja graag… sorry, ik hoop dat ik je niet uit bed gehaald heb?’ Victoire repareert de bezem met een simpele “reparo en raapt de boeken op — Quidditch boeken, ja ik heb er veel tijd ingestoken. Tijd die waarschijnlijk, allemaal verspilde tijd is, gezien zowel Scorpius als Rose niet meer wil dat ik een bezem aanraak.       ’Ted sinds wanneer ben jij geïnteresseerd in Quiddich?’ vraagt ze en ik kijk op naar haar.       ’Uh…. eh… ehm,’ stotter ik, ‘nou ehm… kijk… ik ehh…ikdachtdathetmisschienindrukopjezoumaken,’ mompel ik terwijl mijn haar compleet verkleurt naar rood. ‘Ik ben m-met Scorpius gaan oefenen en ik heb h-het zelf geprobeerd… om te vliegen en het… t-te leren,’ zeg ik en ik knik naar de stapel met boeken. ‘I…. ik dacht dat… dat je… me dan leuker zou vinden,’ geef ik toe. Op dit moment heeft mijn haar een fel rode kleur bereikt… oh god. Ik kan mezelf wel slaan. "Drug dealer? No man. Hug dealer! Come here."

[ bericht aangepast op 30 dec 2015 - 18:27 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

---

James Sirius Potter
6th year - proud Gryffindor - Captain and Chaser

Hij zegt niks en kijkt me niet aan. Ik had het anders moeten zeggen, ik had hem moeten laten zien dat ik niet op ga geven. Hij kleedt zich om te ik weet niet goed waar ik naartoe moet kijken. Ik weet dat hij onzeker is, wat nergens voor nodig is natuurlijk. Normaal zou ik waarschijnlijk een of andere opmerking maken, maar nu hou ik mijn mond omdat ik bang ben weer het verkeerde te zeggen. Merlin, wat ben ik een dramaqueen nu.
'‘Ga- ga gewoon naar je vriendin gezien je jezelf helemaal opgedoft hebt voor háár.’' Ik schrik als hij iets zegt, want ik had het niet verwacht. Hij loopt weg voordat ik iets kan zeggen en ik vloek zachtjes terwijl ik mezelf op mijn bed achterover laat vallen en naar het plafond staar. Fuck, fuck, fuck. Ik heb echt alles verprutst. Wat ik ook doe, iemand gaat me ervoor haten en alleen al die gedachte is genoeg om me niks te laten doen. Maar ik weet dat ik íets moet doen. Wat dat iets moet zijn, weet ik niet.
Ik pak de Marauders Map uit mijn achterzak en mompel snel ''I solemnly swear that I am up to no good." Wat zou ik toch zonder deze kaart moeten? Mijn vader had hem gewoon in zijn bureau la liggen, waarschijnlijk omdat mam niet wilde dat ik de kaart kreeg. Ik snap het wel, want ik haal al genoeg kattenkwaad uit zonder deze kaart. Maar mijn vader vertelde me 'toevallig' dat die daar lag en dat zijn studeerkamer niet op slot zat. Hoewel ik heel vaak ruzie met mijn vader heb en over het algemeen een grote hekel aan hem heb, ben ik hem hier dankbaar voor.
Maar goed, ik ga opzoek naar de naam 'Campbell Saunders'. Hij is in de Great Hall. Met een heleboel andere mensen, waaronder Evie Robinson. Merlin, waarom moeten zij nu in dezelfde zaal zijn? "Mischief Managed," mompel ik en ik stop de kaart weer weg. Terwijl ik al mijn moed verzamel sta ik op en begin ik naar de Great Hall te lopen. Lorcan stuurt me een berichtje en ik doe weer een poging tot berichten sturen en lopen.

Lorcan: Are you there?
James: I'm on my way to the Great Hall if that's what you mean?
Lorcan: No... I dunno... How to eplain it...
James: Try anyway
Lorcan: I may have feelings for someone...
James: Who, if I may ask?
Lorcan: Eeehm Cam?

Ik staar naar de naam op het schermpje. Dit moet een grapje zijn... Of niet? Ik zucht. Cam is van mij en ik wil hem niet moeten delen met iemand anders. Maar Cam is niet van mij. Cam is van niemand en als hij al van iemand zou zijn, zou het Emma zijn. Ik dacht dat het makkelijker zou zijn als ik toe zou geven dat ik iets voor Cam voel dat meer dan vriendschap is, maar nee, het is enkel moeilijker geworden. Nu moet ik accepteren dat ik hem waarschijnlijk nooit voor mezelf zal hebben.
Als ik aankom bij de Great Hall zucht ik en blijf ik even staan. Het komt hierop aan. Eeeen alweer drama queen. Goed bezig. Ik stap de Great Hall binnen en hoewel er weinig mensen omkijken, voelt het alsof alle ogen op mijn gericht zijn. Ik zie Cam meteen staan en pak hem bij zijn arm beet, waarna ik hem de zaal uit sleur. Nu moet hij naar mij luisteren. Ik ga in een rustige gang staan en kijk hem aan. Ik weet dat ik nu iets moet zeggen maar het is alsof mijn brein in een grote pudding is veranderd.
"Ik ehm... Ik ben hier niet goed in. Ik ben een enorme idioot die denkt dat hij alles kan maken. En ik ga nu niet dramatisch doen want daar heb jij waarschijnlijk nog minder zin in. Dus ehm... Tja... Het probleem is dat ik geen goed excuus heb waarom je mij moet vergeven. Alleen... Dat ik van je hou en niet zonder je kan als dat een goed excuus is?" Mijn hart begint sneller te kloppen als ik dat zeg. Waarschijnlijk vat hij het gewoon op op de vriendschappelijke manier, maar toch voelt het vreemd om het te zeggen.

[ bericht aangepast op 31 dec 2015 - 15:08 ]

---

Spoiler alert: you will save yourself

Evie Ngaio Robinson
Hufflepuff || Quidditch Keeper || Extremely happy to be back at Hogwarts, but extremely jetlagged and in need of a hug.
Ik zat een tijdje beneden te wachten op James, en ik begon steeds meer te denken dat James me expres meed. Ik krulde me ook steeds verder op en at langzaam wat van het ontbijt, maar veel kreeg ik niet door mijn keel, gewoon omdat ik zo moe was. Ik drukte een kus op Peanut's koppie, die uit mijn jas kwam piepen, voor ik rustig wat appelsap opdronk. Met James gingen er wat dingen mis, en eigenlijk werd ik steeds onzekerder, zelfs al zou ik het nooit aan hem toegeven. Ik begon te praten met Emma, die me gelukkig leek te begrijpen en wist me een stuk te kalmeren. Ik bleef toch zitten, hopend dat James snel zou komen, maar die hoop werd uiteindelijk neergeslagen door zijn vraag of ik het erg vond dat hij eerst met Cam ging en dan pas naar mij kwam. Aan de ene kant wilde ik graag zeggen dat ik wilde dat hij naar me kwam. Ik had hem tijden gemist. Toch liet ik hem gaan, gewoon omdat ik niet wilde dat hij me vervelend vond of dacht dat ik hem van zijn vrienden wilde weghouden. Die vrienden mochten mij zoizo al niet, dus ik wilde in elk geval proberen James te laten merken dat ik hem niet wilde laten kiezen. Toen hij dat duidelijk aannam, besloot ik de tweeling te vragen of ze met me wat rondjes wilde doen. Ik moest me wel nog een stuk dikker inpakken. Ik hobbelde dus maar weer naar boven, langs James die met Cam stond te praten. Ik liep snel voorbij, al ging ik nog wel even zacht met mijn hand langs zijn arm. Hierna tripte ik met gemak naar de Common Room en door naar mijn slaapkamer. Hoe moe ik ook was, nu ik koffie en wat fruit op had voelde ik me alweer een stuk beter. Op mijn kamer graaide ik in mijn koffer voor nog een extra trui en een regenjas. Ook haalde ik een thermoslegging en mijn quidditch broek eruit. Ik trok het allemaal aan, waarna ik mijn gevoerde winterlaarzen erover trok. Nu begon ik het langzaam toch wat warm te krijgen. Peanut zette ik in zijn terrarium bij het raam, waar ik kort uitkeek. Regen, dat ook nog. Ik vroeg de tweeling of we in de Great Hall konden wachten tot de regen over was en pakte toen mijn bezem, een elastiekje, en een muts. Ik vlocht mijn haar simpel in, trok de muts erover, en ik was klaar om terug te gaan. Zo liep ik dus ook maar terug en ging verrassend wakker op de Hufflepuff tafel zitten, wachtend op de tweeling. Ik had echt zin om mijn hoofd even overal vanaf te halen, zeker met alle verwarring met James, maar nogsteeds geen zin in de regen om eerlijk te zijn. Hopelijk was de dubbelact er dus snel.

---

Bowties were never Cooler