Eyes are the windows to the soul [Speeltopic] - Speeltopics

Cheryl Daisy Barton

---

---

I don't know who you are, but I'm with you.

---

Een tijdje loop ik rond. "Porce Dio. Porce Dio. Porce Dio. Una figura di merda." Mompel ik in mezelf, terwijl mijn voeten zich over het warme zand rond bewegen. Mijn arm brandt. De barcode doet pijn en de wonden die ik er zelf heb aangebracht ook. Ik weet nog steeds niet of ik wel iemand wil vinden, aangezien ik in mijn ondergoed rondloop en de krassen in mijn arm sta, maar ik weet zeker dat ik het alleen niet ga redden. Zachtjes spreek ik mezelf moed in; de eerste persoon die ik tegenkom, spreek ik aan, want ik weet niet hoeveel anderen er zijn, of er uberhaupt anderen zijn. Wat ik weet, is dat ik bang ben, dat ik alleen ben, en dat ik halfnaakt ben. Ik bijt op mijn lip om de tranen tegen te houden; wat moeten mijn vader en mijn broertjes nu wel niet denken? Straks denken ze dat ik mezelf echt iets aan heb gedaan... Ik hoop maar dat ze weten dat het goed met me gaat. Nouja... goed....

Nadat ik zo een tijdje in gedachten rondzwerf, zie ik plotseling een jongen zitten. "Godv..." mompel ik, maar haal dan mijn schouders op; ik heb het nu al aan mezelf beloofd en veel beter dan dit wordt het op het moment niet. Ik haal diep adem en sluit mijn ogen. "Va bene." mompel ik in mezelf, en loop voorzichtig naar de jongen toe. "Ehm... hi." mompel ik zachtjes, terwijl ik mijn armen over elkaar heen sla om ten minste nog een klein beetje van mijn lichaam te bedekken, en ook een beetje om mijn armen te beschermen. Ik bijt op mijn lip en kijk door mijn wimpers heen naar de jongen.

Christina Blake Smit

---

---

"I can't explain myself, I'm afraid, because you see; I am not myself."

---

De paar stappen, in combinatie met de hoeveelheid alcohol die ik op had gisteravond, of, voordat ik ging slapen, en het gebrek aan water, maken het me niet gemakkelijk en ik sta nogal wankel op mijn benen. Ik heb nog steeds het witte overhemd van mijn broer aan, en mijn haar zit in een rommelige staart, precies zoals altijd. De nieuwe tattoo brandt nog steeds, en ik kijk er nog eens goed naar. Een tattoo. Een barcode. Net als in de supermarkt. Net als op het pak melk in mijn koelkast, of het blik doperwten in de voorraadkast. Maar waarom? Ben ik verkocht? Of word ik nog verkocht? Waar slaat dit allemaal op? Of is het gewoon een slechte grap van een van de jongens, en vind ik ze straks ergens in een grote strandstoel?

Een tijdje loop ik in gedachten verzonken voorzichtig over het strand, ietwat dichter bij het woud in de buurt. "Hallo?" Hoor ik vaag een mannenstem, maar ik weet niet zeker of ik mijn zintuigen kan geloven op dit moment. "Is hier nog iemand?" Hoor ik dezelfde stem, dit keer wat duidelijker. Voorzichtig laat ik mezelf toegeven aan het idee dat ik hier misschien niet alleen ben. Dan wel niet met mijn broers, maar in ieder geval niet alleen. "Hallo!" Roep ik terug, waardoor er een rauwe steek door mijn keel schiet. Ik heb duidelijk op het strand geslapen en de nachtelijke koude heeft mijn keel niet veel goeds aan gedaan. Ik loop in de richting van de bron van de stem, en zie inderdaad een man staan. Niet mijn broers, niemand die ik ken, maar ik ben in ieder geval niet alleen. Voorzichtig versnel ik mijn pas en loop naar de jongen toe. "Hi..." zeg ik dan, en ik bijt op mijn lip. Wat zeg je in zo'n situatie?

• Devonne Sydney diLaurentis •
~~~~~~~~~~~~
Okay, calm down. Calm down!

~~~~~~~~~~~~

Zodra ik door mijn enkel ging door die rot hakken begon ik weer te vloeken. Geërgerd trok ik ze uit en hield ze vast, waarna ik me op het zand neerzette. Al snel schoten er allemaal ideeën door mijn hoofd van hoe ik hier kwam, met name dat iemand in de club drugs in mijn drankje had gedaan en dat dit een droom was. Helaas herinnerde ik me nooit wat van dromen, waardoor dit echt zou moeten zijn. Langzaam begon mijn ademhaling te versnellen en voordat ik het wist stroomden er ook enkele tranen over mijn wangen.
''Ok, calmate, calmate!'' Schoot er door mijn hoofd heen. Ik probeerde mijn ademhaling onder controle te brengen en na enkele minuten lukte dit. Snel stond ik weer op en veegde ik de tranen weg, waarna ik door liep om te kijken of ik iemand zag. Dit maakte ernaar dat ik ook weer Engels en Spaans begon te roepen. Hopend op reactie. En die kreeg ik. ''Hi, heb je enig idee waar ik ben?'' vroeg een meisje met bruin haar en bruine ogen. Ik schudde mijn hoofd. ''Helaas,'' antwoordde ik terug in het Engels. ''Ik ben Devonne, al je me Devi mag noemen.'' glimlachte ik. Mijn blik gleed eventjes rond het eiland of wat dan ook.

Christina Blake Smit

---

---

"Maybe it's me and my blind optimism to blame."

---

Ik bekijk de jongen nog eens goed als ik voel dat hij hetzelfde doet bij mij. Hij heeft warrig bruin haar, is niet heel groot maar ook zeker niet klein en heeft mooie blauwe ogen. Als hij dichterbij komt kijkt hij me aan en begroet hij me zachtjes. "Hey." Zegt hij, en schraapt zijn keel; zijn stem klinkt ook schor en hij zal hier misschien ook wel geslapen hebben, Daar ben ik iets zekerder van, als ik de barcode op zijn pols zie, en hij naar die van mij wijst. Een gevoel van rust daalt over me neer. De jongen ziet er vriendelijk uit en zijn stem klinkt vertrouwelijk. Meteen word ik een stuk rustiger en wat optimistischer; ik ben in ieder geval niet alleen en dat geeft me een stuk beter gevoel. "Charles Mazetti, maar je mag gewoon Charlie zeggen," zegt hij met een kleine, aanstekelijke glimlach, waardoor er bij mij ook een glimlach op mijn gezicht verschijnt. "Weet jij hoe je daaraan kwam?" Vraagt hij vervolgens, en wijst weer naar de barcode op mijn pols.

"Christina Smit, maar zeg maar Chris." Glimlach ik vriendelijk terug. Als hij vraagt naar mijn barcode bijt ik op mijn lip en denk even na. "Nee," geef ik dan toe, "en ik hoopte eigenlijk dat jij me dat zou kunnen vertellen." Zeg ik met een verontschuldigend glimlachje, "maar, als je -je daar beter van gaat voelen, wil ik wel een verklaring bedenken en doen alsof ik het weet?" Een flauw glimlachje speelt om mijn lippen, ik weet niet precies wat ik moet doen en hoe ik me moet gedragen tegenover deze jongen. Ik heb een gewoonte van mensen te snel vertrouwen, maar ik sta wel in mijn ondergoed en een overhemd tegenover een man die ik net 3 minuten ken. Ik bijt even op mijn lip en kijk hem aan, "Zijn er... nog anderen?"

Francesco keek op zijn horloge, had hij even geluk dat hij dat ding was vergeten van zijn pols af te halen toen hij ging slapen. Hij wist niet precies hoe lang hij hier al zat, maar er waren toch al wel zeker tien minuten voorbij gegaan en stilaan begon hij in paniek te geraken. Hoe hard hij ook probeerde om kalm te blijven en rustig adem te halen en te denken dat dit een droom was, die dan wel heel waarheidsgetrouw leek, toch lukte het hem niet. Zijn handen begonnen te wroeten in het zand en plots vielen zijn ogen op een barcode die op zijn pols getatoeëerd was. Dit was niet goed. Hij wist het wel zeker, dit was helemaal niet goed. Zijn vinger stak hij in zijn mond en hij probeerde de code van zijn arm af te vegen door er overheen te gaan met zijn vinger, die nu bedekt was met speeksel. Maar hoe hard hij ook wreef, de streepjes bleven staan.
Even sloot hij zijn ogen om ze daarna weer open te doen.
Maar het strand was er nog steeds.
Dit was dus echt.
Ondanks de paniek die Francesco overspoelde op dit moment, bleef hij zitten. Hij bleef rustig op het strand zitten, waardoor je haast zou denken dat het hem helemaal niets kon schelen dat hij op een vreemde plek was met een barcode op zijn arm.
'Ehm...hi', hoorde hij iemand mompelen en hij draaide zijn gezicht om. Een beetje geschrokken, maar ook opgelucht. Hij had niet verwacht dat er hier ook andere mensen zouden zijn, maar het stelde hem gerust. Hij was niet alleen.
'Ehm', even wist hij niet wat hij moest zeggen aangezien het meisje voor hem in haar ondergoed stond. Francesco vroeg zich af ze het zelf wel wist. Moest hij doen alsof het normaal was dat iemand hier in haar ondergoed stond?
'Hoi', zei hij dus en er viel een stilte.
'Je staat... ik bedoel je hebt alleen maar, nou ja je ondergoed aan', zei Francesco uiteindelijk op een zachte toon. Hij wist niet goed of hij zich nu juist gegeneerd moest voelen of zij.
Maar hij voelde zich alleszins niet volledig op zijn gemak.

Christina Blake Smit

---

---

This is how it feels to take a fall.

---

"Be my guest, zou ik zo zeggen. Een vermoeden is misschien wat beter dan een soort van black out, en dan kunnen we eventueel met twee proberen erachter te komen waar we zijn." Ik grinnik even, en begin in mijn hoofd alvast iets te bedenken. Op mijn vraag of er nog anderen zijn, kan hij geen antwoord geven. "Ik heb, om heel eerlijk te zijn, geen flauw idee. Ik werd net daarzo wakker," antwoordt hij, en wijst naar een stukje verderop, richting het woud. "Ik ben toen beginnen roepen, en daar ben jij op af gekomen." Ik knik, en lach kort met hem mee. Ik blijf naar zijn ogen kijken, terwijl ik me er stiekem over verwonder; hij heeft mooie ogen. Ik glimlach kort en laat mezelf dan in het zand neerploffen. "Well, lucky me." Zeg ik met een glimlachje, en ik meen het wel; Charles lijkt me aardig, en als ik met iemand op een verlaten eiland moet zitten is hij geen slechte keus. "Laat me even nadenken." Zeg ik dan, en begin te vertellen. "Dit is een slechte grap van mijn oudere broers. Dit is helemaal geen onbewoond eiland maar een filmset, en ze hebben ons ontvoerd en hier naartoe gebracht omdat ze vinden dat we anders eenzaam oud worden." Een glimlachje speelt om mijn lippen als ik mijn knieën optrek en naar Charlie kijk, "en de tattoo is nep, dat is gewoon een pesterijtje om ons bang te maken." Was het maar zo, dat zou het allemaal zo veel makkelijker maken....

Cheryl Daisy Barton

---

---

Now what do we do?

---

De jongen zit zo stil, zo rustig, dat ik bijna het idee kreeg alsof hij hier hoorde. Was het... wel een goed idee geweest om hem te benaderen? "Dio cane..." mompel ik in mezelf, maar dan draait de jongen zich om. Ik word me er opeens pijnlijk van bewust dat ik in mijn ondergoed sta, en kijk verlegen naar de grond. "Ehm," hoor ik de jongen zeggen, waarna er een stilte valt. "Hoi." Zegt hij, en er volgt nog een pijnlijke stilte. "Je staat... ik bedoel je hebt alleen maar, nouja, je ondergoed aan." zegt de jongen zacht, en ik knik beschaamd. "Ik.... ik ben zo in slaap gevallen en ik werd zo wakker en ik..." ik haal even diep adem, terwijl de tranen achter mijn ogen prikken, "Ik hoopte dat jij me kon vertellen waar we zijn en waarom ik een barcode op mijn arm heb en wat er allemaal aan de hand is..." Nu ik het er allemaal uit heb gegooid wordt mijn hoofd veel rustiger en kan ik eindelijk een beetje nadenken. "Oh, shit, ik heb me helemaal nog niet voorgesteld... sorry. Ik ben Cheryl..." Ik wil mijn hand uitsteken, maar bedenk me nog net op tijd en kijk de jongen voorzichtig aan.

Christina Blake Smit

---

---

"I have found that, if you love life, life will love you back."

---

Charlie lijkt ondertussen ook wat meer op zijn gemak, en dat kalmeert mij ook meer. Natuurlijk klopt er iets niet helemaal, maar daar gaat voorlopig niets aan veranderen en we kunnen er maar beter het beste van maken. Als reactie op mijn verhaal begint Charlie vrolijk te lachen, en ik grinnik even, maar hij herpakt zich snel. Hij schudt even met zijn hoofd. "Als je gelijk hebt," begint hij, en ik grinnik; had ik maar gelijk. "Dan vraag ik me af wat ik je broers in godsnaam verkeerd heb gedaan." Ik grinnik. "Moet ik me nu beledigd voelen?" Zeg ik met een scheef lachje, waarna hij zijn verhaal vervolgt. "En wat de tattoo betreft," zegt hij, en steekt zijn vinger op, en ik wacht, waarna hij richting het water loopt en wat over zijn pols spettert en er overheen wrijft, zijn schouders ophaalt, terug loopt en weer naast me komt zitten, "Ik denk dat hij redelijk echt is. Brandt het bij jou ook zo?" Ik glimlach flauwtjes, "Okay, dus er zitten een paar gaten in m'n theorie, maar het zou toch mooi zijn..." Ik kijk even naar mijn pols, en dan naar die van hem, waarna ik hem weer aan kijk. "Ja, maar dat is normaal met tattoos, het is een soort schaafwond." Zeg ik, en wijs naar de tattoo op mijn arm. "Ik ben het gewend, het gaat vanzelf over." Ik bijt op mijn lip en kijk naar de tattoo op mijn pols. Ik zou hem toch wel liever weg hebben, en weten waar ik ben, en weten of mijn familie okay is.

Sasha Mavis Goldberg

• Devonne Sydney diLaurentis •
~~~~~~~~~~~~
It's okay. It makes me feel like this is real.

~~~~~~~~~~~~

Het meisje stelde zich voor als Jessamine, maar ik mocht haar ook gewoon Jessa noemen. Een glimlach sierde mijn lippen. Ze leek me aardig, maar dat was de eerste indruk. ''Hé, gaat alles goed met je voet?'' vroeg ze. Na dit maakte ze een opmerking over mijn hakken. ''Ik had niet bepaald zin om me nog om te kleden voordat ik op de bank plofte na de club en toen werd ik naar dit gegijzeld, dus tijd had ik niet.'' grapte ik. Ze had met haar hand naar mijn voet gewezen en ik zag dat zij ook de barcode had. Snel stopte zij de hand achter haar rug. ''Het is oké, ik ben ook gebarcodeerd, als dat een woord is.'' glimlachte ik. ''Misschien kun je je voet even in de zee steken? Het koele water kan helpen tegen een zwelling.'' zei ze nog nadat haar hand achter haar rug verdween. Langzaam haalde ik mijn schouders op. ''Het is oké. De pijn laat me weten dat dit alles echt is. Soms is pijn goed.'' Ik zond haar weer een glimlach. Gosh, ik zou nu over komen als een idioot.
Mijn blik gleed naar mijn rechter pols, waar met geluk nog het haar elastiekje aanzat. Snel deed ik mijn haar in een knot en keek ik rond. ''Kijken of er nog meer zijn?'' vroeg ik Jessamine.