Eyes are the windows to the soul [Speeltopic] - Speeltopics

Als je wilt over leven:
1. Probeer niet van het eiland te ontsnappen.
2. Wees voor het donker binnen in het huis met alle deuren op slot.
3. Word niet verliefd.

Een groep jongeren word wakker op een tropisch eiland zonder te kunnen herinneren hoe ze daar terecht zijn gekomen. Ze kennen elkaar niet, maar beseffen als snel dat er reden moet zijn waarom uiteraard deze groep op het eiland is gezet. Ieder van hen heeft een barcode getatoeëerd op de binnenkant van zijn linker pols staan en dit kan maar twee dingen betekenen; ze zijn verkocht of worden verkocht. Verder komen ze er al snel achter dat als ze heel geëmotioneerd raken (bv. heel boos, blij, of in paniek) hun ogen zwart kleuren en ze totaal geen controle meer hebben over hun acties.

Meisjes:
Jessamine Maître - Geleninja (19-1)
Devonne Sydney diLaurentis - Aranyhid (18-1)
Sasha Mavis Goldberg - Philia (20-1)
Cheryl Daisy Barton - Hecuba (21-7)
Chiby Delivery - Deliva (19-9)
Christina Smit - Hecuba (25-9)
Jongens:
Finnegan Michael Campbell Matthews - Fortis (21-6)
Francesco Paige Torres - GusWaters (19-5)
Charles Spencer Mazetti - Chelina (26-6)
Tanner Lucas Montgomery - Aranyhid (21-6)
Magnus Lehnsherr - Geleninja (21-7)
gereserveerd - Ainigma (28-9)

Begin:
Iedereen valt in slaap in hun eigen veilige normale wereldje en word dan wakker op het eiland. Hun pols jeukt van de tatoeage en langzaam vinden ze elkaar en het huis.

[ bericht aangepast op 21 mei 2015 - 11:32 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

"Moet ik me nu beledigd voelen? Okay, dus er zitten een paar gaten in m'n theorie, maar het zou toch mooi zijn... Ja, maar dat is normaal met tattoos, het is een soort schaafwond. Ik ben het gewend, het gaat vanzelf over."
Ik frons even, en doe alsof ik moet nadenken als antwoord op haar eerste vraag.
"Je hoeft je niet meteen beledigd te voelen, mij hoor je niet klagen. Je had veel minder aangenaam gezelschap kunnen zijn," zeg ik grijnzend, en gooi er een knipoogje achter. Ze is op het eerste gezicht inderdaad wel vriendelijk, en haar uitstraling heeft iets positiefs en aangenaams. Oh ja, ik had het erger kunnen treffen. Toch maak ik me geen illusies. Ze ziet eruit als iemand die bepaalde klasse gewoon is, alsof ze het uitstraalt, en ik ben zowat het tegenovergestelde daarvan. Ik heb voor de verandering eens olie-vrije kleren aan, bijvoorbeeld. Plots besef ik dat ze daarna nog iets zei, en dat ik haar een beetje aan het aanstaren ben. Gauw richt ik mijn blik op de zee en denk na over een antwoord. Kort kijk ik naar de tattoo op haar arm, wanneer ze ernaar wijst.
"Ja, het is misschien wel normaal met tattoos, maar ik betwijfel of dit een normale tattoo is. Ik bedoel, ik herinner me niet dat ik hem gekregen heb. En dat terwijl ik een lichte slaper ben!"
Ik probeer het vieze gevoel van me af te schudden dat me plots overvalt. Wie weet wat de persoon die ons dit aandoet met me heeft gedaan.
"We lijken net op een melkkarton. Of een of andere tandenborstel. Die hebben ook barcodes," grinnik ik. Ik kijk haar aan na mijn gefaalde poging tot humor.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

---

Spinning around, I'm weightless.

---

---

Het meisje leek niet helemaal op haar gemak te zijn. Je zou voor minder natuurlijk. Francesco wist maar al te goed dat hij zich ook erg ongemakkelijk zou voelen moest hij hier enkel in zijn ondergoed staan.
Gelukkig was hij die avond in slaap gevallen met zijn kleren nog aan.
Ze vroeg of hij de barcode kon verklaren maar hij schudde zijn hoofd. 'Ik voel me net als vee met een brandmerk of een product in de winkel', antwoordde hij maar want zo voelde hij zich effectief op dit moment.
'Ik hoop dat dit gewoon een flauwe grap is van iemand', fluisterde hij half omdat hij nog steeds wilde proberen te geloven dat dit niet echt was.
Het meisje stelde zich voor als Cheryl en stak haar hand uit maar nog voor Francesco die kon schudden had ze hem al weer weggetrokken.
'Francesco', zei hij.

(Sorry niet zo lang maar ik vertrek naar Parijs. Kan misschien deze avond nog antwoorden en anders morgenavond.)

[ bericht aangepast op 2 april 2015 - 5:29 ]

---

Ik wil vrij zijn zoals de wind

"Het doet niet zoveel pijn als je denkt. Maar het is inderdaad niet gewoon, waarom zouden ze dat doen?" Ik haal mijn schouders op. Ik heb geen flauw idee wie dit in de eerste plaats zou doen. De waarom-vraag kan ik al evenmin beantwoorden. Ik kijk haar even aan wanneer ze op haar rug gaat liggen, maar zelf blijf ik rechtop zitten. "Hmmmm, dan zou ik denk ik een pak koekjes zijn, of een bak ben en jerry's ijs." Ik kan het niet laten even te grinniken. "Het is zo raar... het ene moment zeg ik Jonah gedag en val ik gewoon in slaap, en dan... dit. Jonah is mijn broer. Kan jij je... iets herinneren?" Haar stem klinkt aarzelend en ik vraag me af waarom.
"Heel gisteravond is nog heel helder," geef ik toe. Als het al gisteravond is. Wie weet hoelang is het geleden dat ik thuis was. "Ik kwam thuis van de autogarage, ben langs de supermarkt gegaan, heb Joanne geholpen met het avondeten en ben vroeg in bed gekropen. En toen werd ik hier wakker."
Ik zucht even en haal mijn hand door mijn haren. Ik ben al opgelucht dat ik hier toch niet helemaal alleen ben. Dan zou ik echt gek geworden zijn van onwetendheid. En dan zou ik geprobeerd hebben het eiland te verkennen, op zoek naar een weg naar huis. Toch stel ik het niet meteen voor, ik weet niet in hoeverre zij 'avontuurlijk' aangelegd is, uiteraard.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

---

Spinning around, I'm weightless.

Charles Spencer Mazetti

"Joanne?" Het glimlachje op haar gezicht, doet me ook lachen. Ergens verwachtte ik de vraag al wel, maar toch zei ik er niet meteen bij wie Joanne is. In mijn gedachten geef ik mezelf een standje omdat ik probeer te flirten met haar. Ze houdt haar hoofd wat schuin, en ik besef dat ze er echt nieuwsgierig naar is. Voordat ik kan antwoorden, heeft ze echter zelf het woord weer genomen.
"Denk je... Denk je dat het een goed idee is om te kijken of er een manier is om... weet ik veel, hier weg te komen, te overleven, uit te zoeken waar we zijn?"
Ik knik en sta recht. Meteen steek ik mijn hand naar haar uit om haar ook recht te helpen, puur uit hoffelijkheid. En misschien omdat ik zelf wil voelen of haar handen zo zacht aanvoelen als ze eruit zien.
"Ik vind dat een prima idee. Misschien zijn we zelfs niet alleen op dit eiland," zeg ik hoopvol. Ik kijk even om ons heen. "Misschien dat we het woud eens kunnen ingaan? Hier op het strand zie ik niet meteen iets waarvan ik denk dat het ons kan helpen," stel ik vervolgens voor.
Ik doe enkele stappen richting het woud en kijk met een kleine grijns achterom.
"Joanne is trouwens een van mijn vroegere opvoedsters," beantwoord ik haar eerdere vraag.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

---

"Two can play that game."

---

Als ik er even over nadenk, bedenk ik me dat hij de extra informatie er wel expres weglaat. Een klein glimlachje verschijnt om mijn lippen. Normaal ben ik wat voorzichtig met dit soort dingen, maar ach, ik mag deze jongen wel. "Ik vind dat een prima idee. Misschien zijn we zelfs niet alleen op dit eiland," zegt hij hoopvol. Hij is ondertussen opgestaan en steekt zijn hand uit, die ik aanpak om mezelf overeind te trekken. "Misschien dat we het woud eens kunnen ingaan? Hier op het strand zie ik niet meteen iets waarvan ik denk dat het ons kan helpen." Ik knik, hij heeft gelijk; op z'n minst is er misschien wel een plek om te schuilen voor vannacht. Hij loopt richting het woud en kijkt achterom, een kleine grijns op zijn gezicht. "Joanne is trouwens een van mijn vroegere opvoedsters." Zegt hij dan, en een grijnsje verschijnt op mijn gezicht terwijl ik naast hem kom lopen. "Nou," zeg ik dan, en kijk hem aan, "Dan heb ik daar hopelijk geen concurrentie aan." Ik knipoog vrolijk naar hem, en met een klein lachje op mijn gezicht richt ik mijn ogen expres een tijdje op het woud, voor ik weer naar Charlie kijk. "Dus, waar zoeken we naar?"

---

Spinning around, I'm weightless.

Ze knikt op mijn voorstel, wat me geruststelt. Ik zou niet graag alleen gaan, en het lijkt me niet echt veilig als we opsplitsen. Mijn grijns wordt breder wanneer er op haar gezicht ook een verschijnt wanneer ik haar vertel over Joanne.
"Nou, dan heb ik daar hopelijk geen concurrentie aan."
Haar knipoog verbaast me even, en ik weet niet goed hoe ik erop moet reageren. Het flirten gaat als vanzelf, dat had ik thuis ook, maar ik had niet gedacht dat ze er effectief op zou ingaan. Ik grinnik zachtjes in mezelf en schud mijn hoofd even.
"Dus, waar zoeken we naar?" vraagt ze dan. Ik haal mijn schouders op.
"Ik heb geen idee. Misschien een soort teken dat dit eiland toch bewoond is? Of een weg naar huis?" Bij een weg beeld ik me een vliegtuig in, of eventueel een telefoon. Niet dat ik weet hoe je een vliegtuig moet besturen, en of hier uberhaupt verbinding of bereik is.
Ik houd wat takken en planten opzij voor haar, galant als ik ben, per stap die we dieper het woud ingaan.
"En ik denk niet dat je concurrentie moet vrezen van Joanne. Ze is namelijk al vijf jaren gelukkig getrouwd," zeg ik grinnikend. Nu is het mijn beurt even te knipogen.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Calum zuchtte zacht en ging iets harder rijden. Zijn beste vriendin zat naast hem, in tranen, maar nog steeds naast hem. Haar vriend was nooit goed geweest, Melanie verdiende beter. Toch, had ze nooit voor iets beters gevraagd tot nu. Calum had haar bij haar vriend weggehaald en ze kon in ieder geval vanavond bij hem slapen. Hij zou op de bank slapen, kon prima, maar hij kon haar niet nog een nacht daar laten, dat nooit.

Calum draaide zich om en de bank leuning voelde koud en hard. Hij kreunde zacht, zeker dat het nog geen tijd kon zijn om op te staan. Maar zodra hij zijn ogen opende kroop hij meteen achterover van de schrik. Het was geen bankleuning, maar een gigantische steen. Zijn ademhaling was nog steeds langzaam en als je naar hem keek leek het alsof er niks aan de hand was. Van binnen ging er echter vanalles door hem heen. Waar was hij? Was hij alleen? De bomen en bossen omringde hem en de grond onder hem voelde warm, net als de lucht om hem heen. Maar niet het soort warm dat hij gewend was. Hij stond langzaam op en slikte. Hij dacht mensen te horen. Misschien was hij dan toch niet alleen? Mensen die hier woonde? Het klonk gewoon Engels.
"Hallo? Hallo, " riep hij, voordat hij diep inademen en richting het geluid liep.
" Is daar iemand? " riep hij erachteraan, hopend dat hij reactie zou krijgen.

---

We've lived in the shadows for far too long.

"Ik heb geen idee. Misschien een soort teken dat dit eiland toch bewoond is? Of een weg naar huis?" Ik knik even, en denk na over de mogelijkheden die we hebben. Het zijn er niet veel. Hij houdt want planten voor me opzij, en gaat door over Joanne. "En ik denk niet dat je concurrentie moet vrezen van Joanne. Ze is namelijk al vijf jaren gelukkig getrouwd." Zegt Charlie grinnikend, en een lach verschijnt weer op m'n gezicht, en als hij naar me knipoogt voel ik mijn wangen licht verkleuren. Ik grinnik, en kijk naar de jongen die naast me staat. Ik had het veel, veel slechter kunnen treffen. Ik trek de mouwen van het overhemd omlaag, en verstop mijn handen erin, tot ik iets hoor. "Volgens mij hoor ik iemand!" Zeg ik verbaasd, en voor ik er over na kan denken, pak ik zijn hand en trek ik hem mee in de richting van het geluid, maar ik laat hem al snel weer los. De kleur op mijn wangen wordt steeds duidelijker, maar ik doe alsof er niets aan de hand is. Als ik doorloop, zie ik een andere jongen. Verbaasd kijk ik even naar hem, en dan naar Charlie. "Um... hi." Zeg ik dan, en kijk de nieuwe jongen aan.

---

Spinning around, I'm weightless.

Charles Spencer Mazetti

Ik geniet er haast van wanneer ik een blos op haar wangen zie verschijnen. Ik vraag me af of ik op haar afgestapt zou zijn in normale omstandigheden, maar ik betwijfel het sterk. Ik spits mijn oren wanneer ik wat hoor. Meteen ben ik alert.
"Volgens mij hoor ik iemand!"
Voordat ik kan antwoorden, heeft ze mijn hand als vastgenomen en sleurt me mee het woud in. Een gevoel van paniek overvalt me. Wat als er een gevaar op de loer ligt? Even voel ik het panische gevoel toenemen, en alles wordt wazig in mijn hoofd. Wanneer ze me loslaat, en er een ander persoon verschijnt, trek ik haar -misschien iets te ruw- achter me aan. Ik onderdruk net een grom en schud even mijn hoofd. Het lijkt of de mist langzaamaan wegtrekt en ik kijk even verward om me heen.
Dan dringt het tot me door dat ze iets tegen hem -het is een man- zegt.
"Um... hi."
Ik kan het niet laten even te grinniken, gezien dat ook het eerste was dat ze tegen mij zei. Ik laat mijn blik over zijn armen glijden, en merk bij hem ook eenzelfde barcode op. Ik wijs ernaar.
"Jij hebt er ook een," merk ik slim op. Goed bezig, Charlie, bedenk ik me sarcastisch. Wanneer je terug thuis bent kan je zo bij de FBI beginnen.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

[Aranyhid went Little_Liars]

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

---

---

Zoekend zocht ik naar een meisje in de club die ergens alleen stond of niemand had. Wanneer ik een meisje in het oog krijg stap ik van de barkruk af en loop naar haar toe. ''Hey, zoek je misschien nog een danspartner? Of iemand die je wilt helpen de avond door te komen?'' Vraag ik aan haar waarna ze vervolgens knikt en met me naar dansvloer loopt om vervolgens los te gaan op keiharde muziek. Ik ben niet het danstype maar als ik de hele tijd alleen zou zitten in een club is ook niet mijn droomavond. ''Zeg, wil je wat drinken?'' Vraag ik na een halfuurtje aan de blonde meid die knikt. ''Ja lekker, wil je shots? Ik wel.'' Zegt ze waardoor ik kort moet grijnzen door haar directheid maar bestel wel een paar shotjes. Na een kwartier heb ik er vijf op en voel me ontzettend licht in mijn hoofd. ''Kom je mee?'' Vraag ik aan haar en zonder op haar antwoord te wachten pak ik haar hand en sleur haar mee naar de kapstokken waar alle jassen en tassen aanhangen achterin het gebouw. Zonder pardon duwt de blonde meid me tegen de grond en begint me te kussen. Eerst op mijn lippen, dan mijn voorhoofd, en dan naar mijn nek. Ik voel dat ik wegzak door de alcohol en sluit mijn ogen dan ook.


''Mhm, nee. Stop. Stop. Eentje dan.'' Brom ik terwijl ik mijn ogen nog dicht en de blonde meid uit de club nog voor me zie. Ik probeer haar te kussen maar het enige dat mijn lippen raken is iets vies. Ik open langzaam een oog maar als ik zie waar ik ben vliegt de andere open. Ik lag op een strand, vlakbij het water, op een eiland waar een paar tieners rondlopen. En daar lag ik, roekeloos op mijn zij het zand te kussen. Ik kom overeind en voel mijn hoofd raar genoeg niet bonken van de alcohol. Waar is de club? Waar is die meid? Waar is Chicago? Als ik mijn rechterhand naar mijn hoofd toebreng merk ik een tatoeage van een barcode op. Ik heb nog nooit een tatoeage laten zetten, dus hoe komt die dan op mijn pols? Ik sluit mijn ogen meteen, breng mijn beide handen naar mijn hoofd, begin met mijn vingers mijn slaap te masseren, adem diep in en uit. En concentreer me. Wat is er in hemelsnaam aan de hand?

[ bericht aangepast op 4 april 2015 - 14:37 ]

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Jessamine Maître

'Het is oké, ik ben ook gebarcodeerd, als dat een woord is.' zei ze glimlachend. Ik vroeg me even af of ze gek was. Hoe kon je dat zo luchtig zeggen? We hadden een Barcode! Weet je wat ook een barcode heeft, handelswaar! 'Kijken of er nog meer zijn?' vroeg Devonne door mijn innerlijke paniek aanval heen.
'Ja is goed,' mompelde ik. 'Lopen we langs het strand of gaan we het oerwoud in?' Ik keek naar de strak blauwe lucht. 'Waarschijnlijk is het het handigst als we onder de bomen gaan lopen, anders krijgen we nog een zonnesteek... maar als we het bos ingaan raken me we misschien verdwaald... Wat lijkt je het handigst?' Ik keek weer in het rond en vroeg me af hoe we hier terecht waren gekomen. Ik zag nergens tekenen van auto sporen of leg plaats voor een boot. Het was alsof we hier naar toe getoverd waren.

[ bericht aangepast op 4 april 2015 - 14:59 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Magnus Lehnsherr

"emh, hey, komt u van hier?' Ik keek op en zag een behoorlijk aantrekkelijk blond meisje staan. Ik veegde snel mijn mond af en probeerde op een degelijke manier overeind te komen. Ik stond echter heel onvast en ik wist vrij zeker dat ik als ik een heel eind moest lopen ik om zou vallen. Misschien was ik nog een beetje dronken.
'Ehm, nee ik kom niet van hier,' zeg ik zachtjes. 'Ik heb om eerlijk te zijn geen flauw idee waar ik ben.' Ik gaf haar een klein glimlachje. 'Was nogal dronken gisteravond dus ja...' Het viel me ineens op dat ze geen top droeg en ik kreeg het idee dat ik niet de enige was die gisteravond iets te hard gefeest had. 'Wil je mijn shirt?' Ik trok met een soepel gebaar mijn shirt uit en bood het haar aan. Wel... ik probeerde met een soepel gebaar mijn shirt uit te trekken, vergat even dat ik waarschijnlijk nog heel wat alcohol in mijn bloedsomloop had en dat ik een zonnebril droeg. Het resultaat was dat ik bijna om viel, net niet in mijn eigen braaksel stapte, mijn zonnebril van mijn neus gleed en dat ik weer hoofdpijn kreeg van het licht en de onhandige bewegingen, maar ik was een heer geweest die zijn shirt aan een dame had aangeboden en mijn moeder zou trots op me zijn... als ze tenminste wilde vergeten hoeveel ik gister avond gedronken had. Ik kreunde, dat licht hier was echt te fel. Ik griste snel mijn zonnebril van de grond en reek het meisje mijn shirt aan. 'Ik ben Magnus overigens,' mompelde ik.

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.