Upside Down - One Direction - Speeltopic 2 - Speeltopics

'Darling, just hold on'

Zayn Malik
Liam knikte bij mijn vraag of hij kwam. Zo zouden we hopelijk not heel even samen kunnen zijn voor hij toch echt weer naar de kloof moest en terugkeerde naar huis. Daar stond waarschijnlijk eten voor hem klaar, net als bij mij,al gokte ik niet dat het van hem waterige koolsoep was. Ik gaf Tilda nog een knikje, die de schapen in beweging zette, en glimlachte toen Liam mijn vrije hand pakte, waarmee ik niet de reep chocolade en mijn tekenboek ervoor als bescherming tegen mijn borstkas klemde. Ik wilde net van de gespierde jongen wegkijken toen hij zijn lippen van elkaar haalde en iets zei wat ik niet voor mogelijk hield. Ik was nog nooit door iemand lief genoemd, door mijn moeder en zusjes, maar dat was anders. Ik kreeg een rode blos op mijn wangen en zag hoe hij ook enorm verlegen wegkeek. Ik gaf hem een klein kneepje in zijn hand en schonk hem een verlegen, maar stralende glimlach. "Je bent lief." zei ik tegen hem, voor ik toch maar begon te lopen. Het moest wel, wilde ik niet nog een schaap, en daarmee alles wat we thuis hadden, kwijtraken. Ik drukte onder het lopen zacht een kusje op zijn wang. Mijn huis was nog een flink stuk weg en ik vond het echt enorm lief dat hij dit voor me deed, want het hoefde echt niet. Straks zou hij namelijk alles weer alleen terug moeten lopen als ik warm binnen zat. Op het dorpsplein stopte ik hem en draaide naar hem toe. "Tot morgen." zei ik voor ik hem nog een kus gaf als afscheid. Hij hoefde niet verder mee te lopen, want straks kon hij niet meer terug en dan was het mijn schuld. Dat wilde ik echt niet op mijn geweten hebben.

Bowties were never Cooler

Het is de volgende dag, om precies te zijn, het einde van de middag. Terwijl sommige nog moeten bijkomen van wat er in de afgelopen vierentwintig uur is gebeurd, komt daar ook het besef dat ze niet veilig zijn en dat ze misschien wel diep in de problemen zitten, terwijl andere weer hele andere plannen hebben om de rest van de middag en de avond door te komen.

'Darling, just hold on'

Louis Tomlinson.
Ik drentelde door Harry's appartement en ik keek af en toe naar buiten. De zon scheen en het was eigenlijk best een mooie dag, maar ik kon er niet van genieten. De angst zat er goed in, zowel bij mij als bij Harry, al probeerde die laatste nog wel optimistisch te blijven. Ik had vannacht misschien in totaal maar twee uur geslapen en bij ieder geluidje dat ik hoorde, had ik gedacht dat ze me zouden komen halen. Misschien maakte ik mezelf ook gek, maar ze wisten dat er iemand de kloof was overgestoken, er moest nu toch een zoekactie aan de gang zijn? Ik had Phil gebeld, de situatie uitgelegd en hij was boos, natuurlijk was hij boos, dat ik zo onverantwoordelijk had kunnen zijn. Ik kon niet weg, ik wilde weg en ik wilde Harry met mee nemen, maar dat kon niet. Ik ging op de bank zitten, maar ik was te rusteloos en ik sprong weer op. Door de pijnstillers van Amy was de pijn te doen, maar bij iedere beweging die ik deed, voelde ik de wond trekken. Ik had een veel te grote trui van Harry aan, waardoor ik de moeite niet had genomen om een broek aan te trekken. Ik liep richtig het raam en keek nog eens naar buiten, ik kon zo over de stad heen kijken en mijn hart kneep samen. Waren ze al plannen aan het maken? Ze hoefde maar zo in de Hell alles binnenste buiten te keren en als ze een bewoner miste, dan hoefde ze alleen maar alles op te tellen en dan kwamen ze bij mij uit. Ik liep weer terug naar de bank en ging zitten en trok mijn knieën op en hield ze tegen mijn borst en sloeg mijn armen over mijn benen. 'Ik ben bang Harry' Ik slikte en keek om me heen, 'Ze kunnen hier elk moment voor de deur staan' Ik was zo goed in doemdenken, 'En dan is het afgelopen en dan zie ik je nooit meer' Ik beet zo hard op m'n lip dat ik bloed proefde. 'Ik kan je niet verliezen, dat wil ik niet' Het was allemaal mijn schuld, ook al zei Harry van niet. Ik had hem in deze situatie gebracht, net zoals Amy, die nog had beloofd om langs te komen, maar dat niet meer had gedaan. Hadden ze haar al? Of was er gewoon wat anders aan de hand. 'Shit, shit'

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Ik begreep Louis' zorgen, ik deelde ze en de stress was verschrikkelijk. Het verschil tussen ons was dat ik mijn best deed positief tegen de situatie aan te kijken. Daar had hij een stuk meer moeite mee. Ik had gewoon iets makkelijks aangetrokken omdat ik toch het huis niet uitging tot ik hem thuis kon brengen, tot die tijd hield ik hem strikt in de gaten. Ook al kon ik het niet zien, ik werd gek van zijn gedrentel door mijn appartement heen en vannacht had ik door hem ook niet kunnen slapen. Daarom dronk ik nu ook thee in mijn gemakkelijkste kleren, lichtelijk geïrriteerd en vol met stress. Hij was al duizend keer gaan zitten en opgestaan en langzamerhand kreeg ik bijna de neiging tegen hem te gaan snauwen. Dat verdween meteen weer toen hij tegen me zei dat hij bang was en ik zuchtte diep. "Louis, lieverd, doe eens rustig. Ik ben ook bang, maar het helpt niet als je zo stresst en een permanente route in mijn vloer maakt," mompelde ik en nam nog een slok van mijn thee, waarna ik die op het tafeltje bij de bank zette en de jongen tegen me aan trok. "Je gaat me niet verliezen, als je schouder beter is geheeld breng ik je gewoon terug en dan is alles weer zoals het hoort," zei ik zacht en drukte mijn lippen tegen zijn haar. Het was niet goed voor Louis om zich zulke grote zorgen te maken, dan werd hij nog grijs. "Relax. Alles komt goed. Alle sporen zijn uitgewist door de sneeuw, ze kunnen ons nooit vinden en ze zijn dom genoeg om het nu al vergeten te zijn," probeerde ik hem gerust te stellen. Het kwam goed, het moest goedkomen, dat kon niet anders. "Pak anders even wat kamillethee voor jezelf, dat werkt kalmerend. En probeer anders nog een beetje slaap te pakken," stelde ik voor. Dit vergde ontzettend veel van Louis, straks stortte hij in en hij moest juist op krachten komen voor zijn schouder en de terugreis. Een verkeerde bewegingen en ze zouden het weten, dus moest hij het echt wel verborgen kunnen houden, anders was het game over.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson.
Ik kon gewoon niet rustig op de bank zitten met de wetenschap dat het binnen de kortste keren over zou zijn. Ik was veel te onrustig in m'n lijf, bang om opgepakt te worden, bang om dood te gaan, bang om Harry nooit meer te zien. Ik hield teveel van hem, ik kon me geen leven zonder hem voorstellen. Ik was niet gelovig en voor mij was er dan ook geen hemel of hel. Dood was gewoon dood. Harry bleef rustig en het irriteerde me. Ik moest relaxen, maar dat kon ik juist niet. Ik bleef maar malen en malen, m'n hoofd stond voor geen seconde stil. Kamille thee, ja, alsof dat ging helpen. En slapen wilde ik al helemaal niet. 'Hoe kan je verdomme nou zo rustig blijven'! gooide ik er toen gefrustreerd uit. Ik was vrijwel nooit boos, maar nu begon er toch iets van woede in m'n lijf te borrelen. Harry en ik hadden amper ruzie, soms een meningsverschil, maar daar hield het dan ook wel bij op. We hadden nog nooit een hele grote ruzie gemaakt, waarbij we elkaar bijna verrot scholden en dat de ene dan weg liep en dat de ander dan in huilen zou uitbarsten. Harry was zo rustig en daar kon ik niet tegen. Hij bedoelde het goed, maar dat wilde ik gewoon niet zien. 'Met kamille thee kan je niet verweren tegen een paar wapens op je hoofd gericht en zeker niet met slapen'! Ik sprong weer van de bank en met een grom liep ik naar de keuken. Ik wist dat ik nu best wel onredelijk bezig was, om zo uit te vallen tegen Harry, maar voorlopig zat ik hier nog vast. Ik mocht van Harry niet weg, voordat de wond normaal was geheeld en dat zou nog wel een tijdje duren. Ik pakte de waterkoker en pakte uit het kastje een mok en goot daar het warme water in. 'Relax' mokte ik, 'Alsof dat helpt, ja, ja' Ik pakte het doosje en stopte er een zakje kamille in. Ik voelde me uitgeput, maar ik wilde niet slapen. Ik moest niet alleen mezelf beschermen maar ook Harry. Ik zette het doosje terug in de kast en pakte de mok vast en liet me toen op een keukenstoel zakken en ik zuchtte diep.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Natuurlijk probeerde ik kalm te blijven, als ik niet kalm bleef deed niemand het en werd een grote chaos. Dat mocht niet gebeuren, dan kon er ook niet meer rationeel worden nagedacht en waren we er geheid bij als we een stap buiten de deur zetten. Ik stelde voor dat Louis een kop kamille thee kon drinken om de zenuwen iets in de hand te krijgen en misschien nog een paar uur aan rust kon pakken. Ik bedoelde het alleen maar goed en wilde hem helpen door hem in mijn armen te nemen in de hoop hem te kalmeren, maar Louis reageerde niet zoals ik verwacht dat hij zou doen, want dan was hij gewoon weggesmolten in mijn armen en nam mijn advies aan. Hij schreeuwde zowat tegen me, waardoor ik licht in elkaar kromp. Ik haatte het als mensen tegen me schreeuwden en zeker als het Louis was. Ik slikte moeizaam en keek van hem weg, het was onrespectvol, maar ik kon mensen niet aankijken aan ze zo deden. Daar was ik vroeger al voor in de problemen gekomen en toen gooide ik het erop dat ik blind was, helaas wist hij wel dat ik prima in staat was hem recht aan te kijken. Hyperventileren deed ik nog net niet, maar leuk was beslist anders, zeker omdat hij er nog eens een schep bovenop deed en daarna gewoon wegliep. In stilte staarde ik voor me uit en vocht ertegen dat ik het me niet zou laten raken. Hij meende het niet, het was de stress. Ja, dat moest het zijn. Alsnog kon ik er vrij weinig aan doen dat mijn lichaam dat niet besefte en ik wilde me niet ook nog eens zwak op gaan stellen nu, dat was het laatste dat we nodig hadden. Daarom stond ik op en liep richting mijn slaapkamer zonder iets tegen Louis te zeggen, waarna ik de deur met een harde klap dichtgooide. Hij wist dat ik hier niet tegen kon en hij mocht het ook goed weten. Gefrustreerd liet ik mezelf op mijn buik op het bed vallen. Waarom moest alles zo verdomd moeilijk zijn? Waarom konden we niet gewoon iets van elkaar aannemen om het allemaal wat makkelijker te maken? Wanhoop en angst veroorzaakten de grootste kloven tussen mensen en daarom vermeed ik de confrontatie, ondanks dat ik lichtelijk boos op Louis was, maar vooral geïrriteerd. Dit waaide vast nog wel over, alleen hoefde ik op dit moment niet met hem te praten.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson.
Ik viel tegen Harry uit en ik wist dondersgoed dat ik onredelijk bezig was, maar het was allemaal opgekropte frustratie dat er gewoon uit moest. Het was helemaal niet mijn bedoeling om hem van streek te maken. Ik liep naar de keuken, om daar dan toch maar kamille thee te maken, in de hoop dat het me zou kalmeren. Ik schrok toen ik een klap hoorde, ergens werd er een deur hard dicht geslagen en de enige die dat kon doen en waarvan ik dat kon bedenken, was Harry. 'Harry'? vroeg aarzelend en kwam op van de stoel. Ik keek naar de woonkamer en zag hem niet meer zitten op de bank. Ik had hem boos gemaakt, ook weer zoiets, ik was alleen maar aan het herrie schoppen in plaats van te bedenken dat het voor hem ook wel eens moeilijk kon zijn. Nu voelde ik me schuldig omdat ik hem boos en verdrietig had gemaakt. Ik beet op m'n lip en liep de keuken uit en ik liep naar de deur waar Harry's slaapkamer zich bevond en waar Harry was. Ik staarde naar de deur, maar ik klopte niet aan. Ik durfde het niet, maar ik moest hem wel onder ogen komen, uit zichzelf deed hij nu de deur echt niet open. Ik kauwde op m'n wang en bedacht wat ik kon doen. Het enige wat er in m'n hoofd schoot was dat ik mijn excuses aan hem moest aanbieden. Ik had het niet zo gemeend. Ik liep weg van de deur, om mezelf nog wat tijd te gunnen en om Harry nog wat tijd te gunnen, maar ik betrapte me erop dat ik terug liep naar de deur. 'Harry'? Ik klopte zacht aan en ik opende de deur voorzichtig. 'Harry, ik meende het niet zo' zei ik vol met spijt in mijn stem. Ik zag hem op het bed liggen, met z'n rug naar de deur. 'Hazza' Aarzelend liep ik een paar passen de kamer in. 'Harry, het spijt me. Ik ben ook zo'n dramaqueen af en toe' Ik keek naar z'n rug en besloot toen maar op het bed te gaan zitten. Ik durfde hem niet aan te raken, uit angst dat ik hem misschien nog wel bozer zou maken. 'Harry, praat tegen me' fluisterde ik met een brok in m'n keel en keek naar het gestalte van mijn vriendje.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Grotendeels was ik niet makkelijk op mijn tenen getrapt en bleef rustig, alleen schreeuwen was een ander verhaal. Als iemand tegen je schreeuwde wilde hij dat je -je in het nauw gedreven voelde, minderwaardig. Eigenlijk was het vaak een wanhoopsdaad, maar dat maakte het niet minder erg. Ik wilde niet hetzelfde gaan doen en ontweek Louis daarom, in de woonkamer blijven zitten voelde ook niet goed. De enige plek die ik dan nog had was mijn slaapkamer. Ik stond op en beende er met grote passen naartoe, om de deur met een klap achter me dicht te gooien. Achteloos liet ik mezelf op het matras vallen en bleef zo liggen met mijn gezicht in mijn kussen. Ik haatte de spanning die in de lucht ging, hoe logisch die ook mocht zijn. Ja, onze levens stonden hier op het spel, maar dat hoefde toch niet te betekenen dat Louis en ik moesten ruziën of wat dan ook? Ik vond van niet. Ik hoorde geklop op de deur en reageerde niet op mijn naam, net als op zijn binnenkomst. Hij had spijt, dat was duidelijk, maar hij had er best even over na kunnen denken dat ik alleen had geprobeerd te helpen en het dan niet pikte als er naar me gesnauwd werd. Ik negeerde hem compleet toen hij bij me kwam zitten, al kon ik dat niet meer bij het horen van de brok in zijn keek. "Lou, ik weet dat het pijn doet en ik weet dat je bang bent, maar denk je soms dat het mij helemaal niks doet? Ik blijf rustig omdat het verdomme het beste is wat we kunnen doen. Als kippen zonder kop rondrennen brengt ons nergens, tenzij je echt tegen de muur gezet wil worden. We kunnen niks doen tot jij je weer normaal kunt voortbewegen, is het dan niet logisch dat ik probeer je jouw krachten te laten sparen tot we het nodig hebben? Ik wil niet klinken alsof ik nou per se alles weet, het enige dat ik wil is jou veilig houden en dat gaat alleen als ik beheerst blijf," bromde ik tegen hem, zonder me te verplaatsen. Ik was net zo bang als hij, ik hield het alleen in toom tot het veilig was het te uiten en dan was dat niet eens meer nodig. Het was onzinnig mezelf op te vreten over wat er kon gebeuren. Of we haalden het, of we werden afgeschoten, klaar. Natuurlijk hoopte ik vurig het eerste, maar ik moest reëel blijven en positief bekeken zouden we in alle gevallen samen er doorheen gaan.

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik
Zodra mijn moeder de deur had dichtgetrokken was ik aan de slag gegaan om het hier toch wat toonbaar te maken voor als Liam zou komen. Vandaag bleek ook nog eens dat de dames in mijn leven wilden langsgaan bij wat kennissen, zodra ze klaar waren met hun taken, wat ons zeker twee uur extra gaf. We aten hier nooit bij anderen, maar als het uitliep kon het makkelijk zijn dat we hier tot 7 of 8 alleen waren. Als het kort duurde hadden we zeker tot het vallen van de avond. Mijn moeder had ik beloofd Liam op elke mogelijke manier hartelijk te bedanken voor het bruine goud. Voor het slapengaan hadden we er allemaal een klein hapje van genomen, waardoor nu het eerste blokje half op was. Toch hadden we geen van allen spijt, want het was echt goddelijk geweest, net als het lichaam van de jongen die het me had gegeven trouwens. Ik veegde het roet van alle objecten met een oude bezem zonder steel en klopte de kussens van het bed op. Ik wist niet hoe het werkte met een jongen, maar het zou vast niet heel anders zijn, en hij zozou het me vast leren. Toen alles klaar was zette ik een pannetje water op het vuur voor ale hij uit de kou kwam en ging toen, in alleen mijn boxer en een t-shirtje zitten wachten tot mijn hunk er zou zijn. Ik was dan wel zenuwachtig, ik had ook enorm veel zin om zijn prachtige lichaam van dichtbij te zien en aan te raken, zonder dat er stof in de weg zat. Ik hoorde in de verte een klok 3 slaan en keek ongeduldig naar de deur. Hij zou hier om 3 zijn en nu het huis er ook klaar voor was, wilde ik liever niet zo lang meer wachten. Vooral niet op Liam's lippen.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson.
Harry was echt boos op me, omdat ik zo gestrest en in paniek was. Ik had niet tegen hem uit moeten vallen, dan was hij ook niet boos op me geworden en was hij ook niet naar z'n kamer gegaan. Ik had rustig moeten blijven en we hadden samen wel naar een oplossing gezocht, maar nee, ik was een idioot en een uilskuiken. Ik bleef voor Harry's deur staan en even stond ik daar een paar minuten en staarde ik voor de deur. Ik wilde niet naar binnen, maar ik moest het wel een keer doen, want Harry zou uit zichzelf niet z'n kamer uit komen. Ik pakte de deurklink vast en duwde die naar beneden. Ik zei z'n naam en ik liep naar binnen en keek naar mijn vriendje die met z'n rug naar me toe op het bed lag. Ik vertelde dat het me speet en ik ging voorzichtig bij hem op het bed zitten. Toen hij nog steeds niks zei fluisterde ik dat hij tegen me moest praten. Ik kon niet tegen stiltes. Ik bleef stil toen hij tegen me begon te praten. Hij was duidelijk boos en gekwetst. 'Het spijt me Harry' mompelde ik vol berouw. Hij had gelijk, we moesten gewoon rustig blijven en afwachten en niet als een kip zonder kop blijven rondrennen, 'Je hebt helemaal gelijk' Ik ging voorzichtig naast de jongen liggen en mijn gezicht betrok even toen ik op mijn gewonde schouder ging liggen, maar ik verbeet de pijn en ik legde mijn armen voorzichtig om hem heen en ik legde mijn hoofd in het kuiltje van zijn nek. Hij mocht dan groter dan mij zijn, ik kon me helemaal om hem heen klemmen als ik dat wilde. 'Ik waardeer je niet goed genoeg, ik heb je boos gemaakt en gekwetst en dat was helemaal niet mijn bedoeling, Sorry' Ik drukte zacht mijn lippen in z'n nek en ik pakte zijn handen, die ik stevig vast pakte. 'Wees niet meer boos' mompelde ik zachtjes in z'n oor.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Nee, op dit moment had ik niet de behoefte om met Louis te praten, wetende dat het enige wat uit mijn mond zou komen gesnauw was. Mijn handen krulden zich om mijn kussen heen en ik kneep er hard in als een manier die irritatie los te laten. Ik hield er niet van om boos op hem te moeten zijn, al was het maar een beetje. Samen kwamen we hier echt wel doorheen, maar niet als de een te koppig was om naar de ander te luisteren, wat ook voor mij gold uiteraard. Hij klopte op de deur, wat ik negeerde, net als al zijn pogingen me aan te spreken. Dat ging niet meer op het moment dat ik hoorde dat hij op het punt van huilen stond, daar kon ik niet tegen. Ik probeerde Louis uit te leggen hoe ik tegen deze omstandigheden aankeek en waarom ik zo rustig bleef, dat was niet mijn eigen keus, maar het enige wat ik kon doen. Hij verontschuldigde zich nog een keer en ik zuchtte, ik had net zo min zo overdreven mogen reageren. Ik smolt bijna bij zijn zachte woorden dat ik niet meer boos moest zijn, als een klein jochie dat iemand probeerde te overtuigen niet kwaad op hem te zijn. En natuurlijk zwichtte ik daar weer voor, voor de kleine jongen die zijn armen als een bankschroef om me heen had geslagen. Langzaam draaide ik me om en drukte een kus op zijn kruin. "Ik kan nooit echt boos zijn op jou," mompde ik en sloeg een arm op zijn middel. "Ik had ook niet zo mogen reageren, ik wilde gewoon het beste voor jou, dat je weer zo snel mogelijk naar huis kan," ging ik verder. Uiteraard had ik liever dat hij bij me kon blijven wonen, maar dat was een ideaal die de komende jaren niet ging gebeuren. "Wat er ook gebeurt, ik zal bij je zijn." Ik aaide liefdevol door zijn haar, we gingen dit samen doen, hoe dit ook mocht eindigen. Een zacht gehum kwam uit mijn keel en ik besloot van onderwerp te veranderen, dit was niet goed om de stress tegen te gaan. "Wat wil je straks eten? Ik heb meer dan genoeg en als je honger hebt mag je pakken wat je wilt," zei ik tegen hem. Louis was nog steeds extreem mager en dat was nog niet eens zo mager als de meeste mensen in de Hell, ondanks alle zorg die ik voor hem probeerde te dragen.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson.
Ik vertelde vol berouw aan Harry dat het me speet. Hij had gelijk en ook al was ik eigenlijk te trots om dat toe te geven, nu moest ik dat wel een keer doen, ik vond het maar niks als Harry boos was, ik kon niet tegen ruzies, evenmin als stiltes. Ik was een veel te luidruchtig type en er moest altijd wel gepraat of bewogen worden door mensen. Ik ging op bed liggen en sloeg mijn armen om de grotere jongen heen en ik klemde me bijna als een aapje aan hem vast. Ik vertelde hem dat hij niet boos op mij moest zijn en ik drukte een kus in z'n nek. Het lukte me om hem enigszins te ontdooien en de krullenbol draaide zich om en drukte een kus op mijn kruin. 'Je bent veel leuker als je lacht' zei ik met een zucht, 'Maar ik wil niet naar huis, ik wil bij jou blijven, ook al weet ik dat het niet kan' Ik beet op m'n lip en steunde met mijn hoofd tegen zijn voorhoofd aan. 'En ik zal bij jou zijn' beloofde ik hem toen hij zei dat wat er ook ging gebeuren, dat hij bij mij zou zijn en dat gaf me toch wel een beetje troost. Harry en ik hoorde gewoon bij elkaar. Ik had niet zo tegen hem uit mogen vallen, hij had het alleen maar goed bedoeld en nog steeds deed hij dat. Ik waardeerde hem soms niet altijd even veel, maar dat moest ik gewoon wel doen. Ik glimlachte genietend toen hij door mijn haren heen aaide en ik keek hem aan toen hij aan me vroeg wat ik straks wilde eten. 'Zal ik eens een keer eten voor jou maken? Laten we het romantisch maken, alles even vergeten' zei ik hem toen heel enthousiast. Even waren alle zorgen weg. 'Je hebt vast wel iets in huis waarmee ik heerlijk kan koken' Ik drukte mijn lippen op de zijne. 'Een fles wijn, romantische muziek' Ik zag het al helemaal voor me. 'Samen eten met de mooiste man van wie ik ontzettend veel houd' zei ik toen met een gniffel.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Het was geen optie om boos op Louis te blijven, of zelfs maar geïrriteerd. Net alsof hij precies wist wat hij moest doen om dat te bereiken, wat hij eigenlijk inderdaad kon weten door de afgelopen jaren. Zijn zachte woorden en de kus in mijn nek kon ik niet weerstaan en ik draaide me om in zijn armen zodat ik een kus op zijn kruin kon drukken. Het kostte teveel moeite om hem te negeren en ik wilde dat niet eens, maar hij leek daar niet boos om te zijn, waar ik blij mee was. Zolang we steun bij elkaar konden vinden kwam het goed. Ik liet een glimlach zien toen hij zei dat ik leuker was als ik lachte, al deden mijn ogen niet mee. De stemming was me te grauw om vrolijk te kunnen zijn. Hij wilde niet naar huis, niet echt, en ergens kon ik dat begrijpen. "Je gaat je familie dan teveel missen, Lou. Denk je niet dat ik er wel duizend keer over na heb gedacht om te blijven? De passen te negeren en een nieuw leven op te bouwen? Als ik mijn pinpas heb is er meer dan genoeg geld voor ons en een groot deel van de andere mensen, maar ik kan mijn familie niet zomaar achterlaten. Familie is voor altijd, de meeste andere dingen niet," zei ik zacht en glimlachte dit keer oprecht omdat hij zei ook bij mij te zijn, ongeacht hoe zwaar het werd. Mijn hand gleed door zijn fluweelachtige haar, als we gepakt werden ging ik niet rennen, ik zou bij hem blijven tot het bittere eind. Ik schudde mijn hoofd licht om alle negativiteit eruit te krijgen en vroeg toen wat Louis wilde als avondeten, er was meer dan genoeg in huis. Een verraste grijns verscheen op mijn gezicht bij zijn voorstel om voor mij te koken, het was geen straf om te eten wat hij me ook voorschotelde. "Dat klinkt geweldig, Louis. Alleen even wij twee," zei ik met een kleine knik. "En ik heb nog meer dan genoeg zoetsappige films in huis die zo erg zijn dat je niet weet of je nou moet huilen of lachen," voegde ik er vrolijk, of nou ja, een stuk vrolijker dan eerst, aan toe. De laatste keer dat we voor onszelf hadden gehad was de dag voor zijn verjaardag en toen was hij ziek geweest, dus het was hoog nodig dat we weer eens gewoon ouderwets klef konden doen.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson.
Toen Harry aan me vroeg of ik wat wilde gaan eten en dat er genoeg in huis was, zodat ik zelf eten kon pakken als ik dat wilde. Maar dat wilde ik niet, ik wilde voor Harry koken en dat zei ik hem dan ook. Ik wilde gewoon dat voor even alle zorgen weg zouden zijn en dat we er een romantische avond van konden maken. Met eten, drank en zoetsappige films, wat hij daarna dan ook voorstelde. 'Dat komt helemaal goed' zei ik met een gniffel. Ik gaf hem een zoen op z'n voorhoofd en toen op z'n lippen en ik beet zacht plagend in z'n lippen en met een zacht lachje duwde ik hem weg. 'Nou, laten we dan maar eens gaan kijken wat je nog allemaal in huis hebt' zei ik met een scheve grijns en ik rolde van hem weg en voorzichtig stond ik op. Ik wilde nu gewoon niet aan nare dingen denken en gewoon wat quality time met mijn vriendje doorbrengen. Met een paar stappen was ik uit de slaapkamer en liep ik richting de keuken. Ik trok de koelkast open en keek keurend langs alle spullen die er in stonden. 'Hm, eens kijken' Het hoefde echt geen culinair hoogstandje te zijn, als het maar lekker was en ik vond het echt helemaal niet erg om te moeten koken. Harry vond het helemaal geweldig als ik dat deed en mijn ego kreeg daar weer een boost van als hij me weer eens een complimentje gaf als ik had gekookt. 'Spaghetti alla Tommo' Ik grinnikte en pakte het doosje champignons en het gehakt uit de koelkast. 'Als ik geen spaghetti in een van die laatjes vind, dan verzin ik wel weer wat anders' Ik sprak meer tegen mezelf dan tegen Harry, maar ik zou er vast wel een opmerking over krijgen. 'Spaghetti' Ik trok een laatje open en vond daar inderdaad een pakje spaghetti. 'Bingo' Ik pakte een pan en ik zette het water op, zodat het kon koken. Ik liep naar het kleine radiootje die op het aanrecht stond en zette die aan. Zachte romantische muziek kwam de keuken in. 'Perfect' mompelde ik zachtjes. Het koken kon beginnen.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Misschien werd dit toch nog een relaxte avond, even vergeten dat we in een levensgevaarlijke situatie zaten. Ik kuste hem zacht terug, waarna ik breed grijnsde toen Louis in mijn lip beet. Als de spanning nog niet zo ik mijn lijf zat en als ik niet nog erg voorzichtig was met zijn schouder, had ik hem zo op zijn rug gewerkt hiervoor. Vervolgens duwde hij me een beetje weg en pruilde ik, ik lag prima zo tegen hem aan en ik zag niet in waarom ik dat fijne plekje op zou moeten geven. Daar dacht Louis blijkbaar niet hetzelfde over, want hij zei dat er dan maar gekeken moest worden wat ik werkelijk in huis had en hij stond op van het bed. Met de weinige opties die ik had stond ik ook maar op en liep achter hem aan richting de keuken. Daar hoorde ik vanaf een afstandje aan hoe hij de producten in de koelkast af ging en uiteindelijk besloot spaghetti te maken, waarop ik goedkeurend knikte met een glimlach. Daarvoor had ik alle ingrediënten wel en daar was ik blij mee, want zijn spaghetti was echt heel lekker. Eerlijk waar, je mocht me daarvoor om drie uur 's nachts wakker maken. "Ik heb het volgens mij wel in een van de lades, anders heb ik ook gewoon wat kant en klare dingen staan hoor," zei ik, voor het geval ik me dan toch vergist bleek te hebben. Dat was gelukkig niet zo en had Louis alles wat hij nodig had. Ik gniffelde zacht en glimlachte om de muziek die hij opzette, waarna ik zuchtte en naar toe liep. Losjes legde ik mijn armen van achteren om zijn middel en mijn hoofd op zijn schouder, zijn goede schouder wel te verstaan. Met mijn lippen dicht bij zijn oor zong ik heel zacht mee met het nummer, in mijn achterhoofd hoe hij me altijd smeekte voor hem te zingen. "Waarom kan het nou niet altijd zo zijn?" fluisterde ik. We zouden prima samen kunnen wonen, we waren nou eenmaal een stel voor domesticatie. Ik had de ring nog steeds hier in een van de lades liggen, wachtend op het juiste moment, tenzij Louis hem eerder vond natuurlijk, maar stiekem hoopte ik van niet. "Als ze je niet hadden ontdekt had ik je nu niet meer laten gaan." Ondanks mijn principes over familie, was ik net zoals ieder mens een beetje egoistisch en zou hem graag tot het einde der tijden bij me houden, wat alleen een vage droom was voor in de verre toekomst. De prioriteit was nu dat we in leven konden blijven.

Because I love him, do I need another reason?