Upside Down - One Direction - Speeltopic 2 - Speeltopics

'Darling, just hold on'

Amelia 'Amy' Katherine Donnolly.
Ik pakte de naald en draad en begon langzaam de wond dicht te naaien. Het was een secuur werkje en ik was toch wel enigszins blij dat Louis buiten westen was. want anders had ik daar ook nog iets op moeten verzinnen. Ik kan er niks aan doen als ik tegen Harry zeg dat er consequenties zijn, omdat Louis nu word gezocht. Ik wil hem wel gerust stellen, maar ik weet dat ik valse beloftes doe en dan kan ik maar het beste eerlijk tegen hem zijn. Ik weet dat ik hem hiermee verdrietig maakt, ik voel z'n blik op mij rusten, maar ik weiger om op te kijken. De laatste paar steken worden gezet en ik vraag Harry of hij Louis naar de slaapkamer wil brengen en Harry tilt de kleine magere jongen op en brengt hem naar de slaapkamer. Ik zucht en kijk naar het kleine ding die ons nu zo in de problemen heeft gebracht. 'Fuck' lispel ik zachtjes en ik sta versteld van mezelf. Nooit vloek ik, blijf ik ontzettend rustig in de meest complexe situaties, maar zelfs nu weet ik even niet meer hoe ik het moet oplossen. Louis moet tijdelijk maar hier blijven en zo nodig moeten we hem verstoppen als er een patrouille komt. Maar waar verstop je zo'n jongen als ze overal gaan zoeken. Ik loop naar Harry's slaapkamer en kijk even naar de lijkbleke jongen die zo kwetsbaar daar op de dekens ligt. 'Nee' zeg ik Harry dan, 'Blijf maar hier, ik zal snel even een doekje over het bloed halen en dan ruim ik straks de rest op' Ik wil hem nu niet lastig vallen met mijn zorgen, al kan je mij niet zeggen dat Harry ook geen zorgen heeft. Ik loop naar de badkamer en vul een kom met water en loop terug, waarna ik begin met voorzichtig Louis' borst te wassen. De jongen is ontzettend mager, maar Harry moet dat ook wel door hebben. Ik veeg nog voorzichtig een doekje over Louis' gezicht, in de hoop dat hij wakker word, maar zelfs geen oog dat knippert. 'Ik laat je nu met hem alleen' zeg ik zacht tegen Harry en ik knijp zacht in z'n schouder. Ik neem de waskom mee en voordat ik de kamer uit loop, kijk ik nog even naar de twee jongens en ik schud mijn hoofd en loop weg, om de rest af te handelen.

'Darling, just hold on'

Liam James Payne.

Niet alleen heb ik Amy plat gekregen en haar geneukt in het hooi - wat onze gezamenlijke vriend trouwens niet weet -, niet veel later heeft Zayn me ook langzaam toch wat meer binnen gelaten, al dan wel op een andere manier. Je zou denken dat ik ongeduldig zou worden, maar nee, absoluut niet. Zayn intrigeert me en op de één of andere manier verveeld hij me tot nu toe nog totaal niet. Op de één of andere manier vind ik het knuffelen en al dat soort gedoe zelfs een beetje leuk. Waarom weet ik niet, maar waarschijnlijk is het omdat Zayn anders is, geen saai alledaags persoon. Hij kan niet horen en dat maakt het even spannend, tot ik op hem uitgekeken ben en ik weet dat -dat zal gebeuren. Met mijn handen in mijn zakken gestoken en mijn jas stevig om mijn lichaam geslagen wandel ik met grote stappen naar de kloof om Zayn nog even kort te kunnen zien, de pas heb ik al gehaald. Mijn blik valt op de donkere god en zijn hond, dus ga ik naar hem toe. "Hey Zayn," zeg ik met een glimlach en druk een kus op zijn wang. Misschien is het ook fijn dat Zayn en ik elkaar niet constant de oren van het hoofd hoeven te praten, ik ben toch nooit een grote prater geweest. "Hoe gaat het met je?" vraag ik hem. Hij woont in de Hell, wat zij goed noemen is voor ons slecht en de afgelopen tijd ben ik me daar toch steeds schuldiger over gaan voelen.

Reality's overrated.

Zayn Malik
Ik wilde net opstaan om naar huis te gaan, toen ik de verschijning zag aanlopen op wie ik al de hele dag had zitten wachten. Ik keek hem met een stralende glimlach aan en drukte een kusje op zijn wang. "Hallo Lilo." zei ik zacht en nog wat onzeker. Nogsteeds had ik wat problemen met spreken en was ik er enorm onzeker over. Bij zijn vraag beet ik wat op mijn onderlip en pakte mijn schetsblok. Niet goed. Barslecht zelfs. De belastingen zijn omhoog, de voedselprijzen ook, en er is nog een schaap dood. Het zal niet lang duren voor we echt niets meer hebben. We hebben amper nog te eten, noch slaap. En ik heb je ook nog eens enorm gemist, Lilo. Ik liet het aan hem zien en drukte nog een kusje op zijn wang. Ik vleide daarna mijn hoofd tegen hem aan en zuchtte zachtjes. Ik was eigenlijk nooit eerlijk over hoe slecht het ging, maar ik kon het gewoon niet meer aan. Ik wilde er niet meer aan denken, terwijl het voelde of iemand me in mijn maag stak, zoveel honger had ik. Waarschijnlijk zou hem afzuigen me nog meer vulling zou geven dan het eten van de laatste tijd. We hadden dan wel een dood schaap gehad, maar daar had amper iets van vlees aan gezeten, en wat eraan had gezeten was nu al best even op. We hadden nog wat botten, maar daar was al zoveel soep van getrokken, dat ze nu min of meer uit elkaar vielen. Ik was er gewoon moe van. Ik was woest op de regeerders uit het paradijs, maar ik had gewoon geen puf meer. Ik was het zat en eigenlijk hield alleen Liam, en het feit dat ik mijn familie niet in de steek kon laten, me nog op de been.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het leek alsof het iedere keer makkelijker werd om Louis en dat vond ik niet leuk, het betekende dat hij afviel en dat kon hij niet gebruiken. Voorzichtiger dan anders legde ik hem neer op mijn bed, wat een stuk zachter was dan het zijne en dus ook een stuk beter voor hem was nu. Nog steeds was ik meer dan bezorgd om hem, maar in tegenstelling tot net was ik niet meer hysterisch en wist ik ondertussen dat het goed met hem ging komen. Hij was in goede handen en hier hadden we alles wat hij nodig had. Ik kwam bij hem zitten en hield een van zijn kleine handen in mijn beide en zuchtte. Dit wilde je gewoon niet meemaken, dit wenste je niemand toe. Ik vroeg aan Amy of ik nog iets kon doen, wat ik zowel voor haar als hem bedoelde. Ik was haar immens dankbaar voor haar hulp, zonder was dit compleet fout gegaan. Langzaam knikte ik om haar antwoord en richtte me weer op Louis, die nog altijd roerloos op het bed lag. Hij verdiende zijn rust, maar ik wilde ook dat hij wakker werd voor mijn eigen egoïstische redenen. Het meisje was al snel terug om het bloed van zijn lijf te halen en ik gaf een klein kneepje in zijn hand, ik vroeg me af of hij nu droomde, alles meemaakte wat er gebeurde zoals mensen in een coma, of dat het helemaal zwart was. Ik hoopte dat als hij droomde, het beter was dan de realiteit of dat het helemaal zwart was, ik gunde hem die pijn niet. Ik glimlachte naar Amy om haar woorden en het kneepje in mijn schouder. "Echt bedankt, voor alles. Ik sta bij je in het krijt. Oh, en je mag gewoon hier eten als je dat wil, ik heb alleen niet zo'n honger meer," vertelde ik haar met een zwakke glimlach, waarna ze alweer weg was. Ik boog me voorover en drukte mijn lippen kort op die van hem, ik had de neiging om de deken over hem heen te leggen maar ik dacht niet dat hij die extra warmte bij de wond fijn ging vinden. "Dat moet je nooit meer doen, jij gigantische idioot. Je moet jezelf voor mij niet zo in gevaar brengen, niet nu alles nog strenger wordt. Als ik niet zoveel van je hield zou ik nu knap boos op je zijn," mompelde ik, meer in mezelf omdat hij het toch nooit zou horen. Ik wreef met mijn duim over de rug van zijn hand en zuchtte, als het moest bleef ik hier de rest van de avond en nacht bij hem zitten, ik bleef wakker zolang hij nog buiten bewustzijn bleef om over hem te kunnen waken.

Because I love him, do I need another reason?

Liam James Payne.

Het is bijna lief hoe hij een kusje op mijn wang drukt en me zacht en onzeker begroet met de verkeerde naam, de naam die hij me daarna ook op papier geeft. Ik verbeter hem niet nee, het is schattig, het is meer als een soort bijnaam. Ik geef alles wat ik neuk een bijnaam, en als hij mij deze ook geeft, gecreëerd uit een foutje, vind ik dat niet erg. Ik heb hem dan ook één keer gezegd dat het Liam is, maar zelfs dat was lichtjes lachend, en daarbij heb ik het gehouden. Op de één of andere manier stoort het me niet dat hij niet wist wie Liam Payne was, zoals alle anderen dat wel doen. De woorden op zijn papier doen me wel wat, het heeft me nooit veel geraakt, maar dit steekt. Mijn vader zit in de regering van het paradijs, hij is een hoge man, hij is één van die mensen die Zayn, zijn familie en de anderen hier uitbuit. Ik kauw op mijn lip en sla mijn armen om hem heen, om een korte kus op zijn lippen te drukken. "Ik heb jou ook gemist, Zee. Is er iets wat ik de volgende keer voor je mee kan nemen?" Als hij het vraagt neem ik het voor hem mee, altijd. Ik graai in mijn zak, op zoek naar de reep chocolade en prop die in zijn hand. "Hier, het is iets, ik heb niets anders, sorry." Met het aanblik op zijn conditie, zijn magere lijf tegen dat van mij, de botten die ik kan voelen, het moet stoppen, er moet een einde komen aan deze rotzooi, aan deze oneerlijkheid. "Het spijt me van deze oneerlijkheid Zayn," mompel ik zachtjes om hem spijtig aan. Ondanks dat ik met Zayn meevoel en hier nu met hem ben betekent het niet dat ik veranderd ben, in het Paradijs wacht er een meisje in mijn bed, al moet ik toegeven dat ik haar naam vergeten ben.

[ bericht aangepast op 28 maart 2015 - 0:40 ]

Reality's overrated.

Louis Tomlinson.
Ik had geen idee of ik droomde of dat ik dood was. Het was donker om me heen en het beangstigde me. 'Harry'? vroeg ik aarzelend en ik keek om me heen en probeerde wat te zien in de donkerte, maar dat was nutteloos. 'Harry'? vroeg ik nogmaals, en opnieuw geen antwoord. Ik legde een hand op m'n schouder en ik voelde geen wond zitten, alleen maar een rafelig litteken. Het komt goed, het komt goed. De woorden van Amy die me gerust proberen te stellen. Ik ben dom geweest, ik heb een fout gemaakt, ik had beter op moeten letten. 'Harry'? Zijn naam komt met een snik uit mijn mond en ik begin ongecontroleerd te snikken. Ik heb niet alleen mezelf in gevaar gebracht, maar ook Harry en zelfs Amy en dat besef ik me heel goed. Het is maar een kwestie van tijd dat ze me vinden. Maar als ik dood ben, zouden ze Harry en Amy dan nog steeds straffen? Opeens hoor ik Harry's stem en ik hoor dat hij me een idioot noemt en dat ben ik misschien ook wel. Een hele grote idioot. Ik wil wakker worden. Ik wil bij Harry zijn, want als ik dood ben, dan zou ik hem niet kunnen horen praten. Hij is niet boos, maar daar geloof ik niks van. Ik heb hem in gevaar gebracht. Ik probeer me te concentreren, ik wil hier weg. Ik wil weg uit deze duisternis en veilig in Harry's armen liggen. Ik sluit mijn ogen en ik knipper, als ik ze weer open doe, schijnt er een fel licht in m'n ogen en ik kreun zachtjes. 'Harry'? Ik knijp in z'n hand en nogmaals open ik mijn ogen en beweeg mijn hoofd en ik zie de krullenbol zitten. 'Harry'? Een snik ontsnapt uit mijn mond en een felle pijnscheut gaat door m'n schouder heen. 'Het..het spijt me zo' De tranen branden in m'n ogen en de eerste traan glijd al naar beneden, gevolgd door de tweede, tot mijn wangen nat zijn van mijn tranen. Ik wil overeind komen, maar het lukt me niet en ik blijf maar liggen, en het enige wat ik kan doen is snikken. Ik ben niet dood, ik leef en ik wil dat Harry me vast houdt en me verteld dat het goed gaat komen.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Het was frustrerend om hier te moeten blijven zitten, onzeker over alles. Een paar dingen stonden wel vast, Louis werd gezocht op dit moment en zodra hij daartoe in staat was moest hij terug naar huis, hij zou veel pijn hebben als hij wakker werd en in paniek zijn, en mijn hoofd deed pijn van al het huilen en de stress. Ik praatte tegen zijn roerloze gestalte, ik meende elk woord dat ik zei. Ik zou nooit boos op hem kunnen zijn, niet in zo'n situatie. Hij had het niet kunnen weten, niemand van ons, daar kon ik hem niet op afrekenen. Liefdevol aaide ik over zijn hand, ik wilde gewoon dat hij wakker en bij mij was, dat hij nergens op reageerde vond ik niks. Dat Louis terug moest komen fluisterde ik tegen hem, ik kon niet zonder hem. Op dat moment hoorde ik een zacht gekreun bij hem vandaan komen en ik keek met grote ogen naar hem. Hij vroeg om mij en gaf een kneepje in mijn hand. "Ik ben hier, Lou," zei ik snel tegen hem en gelijk kwam er weer een brok in mijn keel toen ik hem hoorde snikken en zeggen dat het hem speet. Ik schudde mijn hoofd en kwam dichterbij hem zitten, waarna ik hem heel voorzichtig hielp overeind te zitten en ik hem in armen kon houden terwijl ik rekening hield met zijn gewonde niet te belasten. "Het is goed, het is goed. Shh, je bent veilig nu, alles komt goed," beloofde ik hem. Zolang ik bij hem was ging ik hem niets laten overkomen, hoewel, als Louis werd ontdekt werden we sowieso allebei afgeschoten. Ik veegde zijn tranen weg met mijn vingers en drukte mijn lippen tegen zijn slaap, er was al veel te veel gehuild vandaag en dat moest genoeg zijn. "Ik ben zo blij dat je er nog bent," mompelde ik en hield hem steviger vast, mijn armen om zijn middel om zijn schouder te vermijden. Zometeen ging ik hem wel wat te eten, drinken en ibuprofen geven, dat was de sterkste pijnstiller die ik had en meer kon ik hem helaas niet bieden. Amy had vast ook niet zo snel iets mee kunnen smokkelen en om nu morfine te halen zou verdacht zijn. "Hoe voel je -je?" vroeg ik zachtjes aan hem. Het deed vast veel pijn, maar ik had een antwoord nodig om in te kunnen schatten hoeveel hij van me nodig had.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson.
Ik knipperde met mijn oogleden en als ik ze open doen, schijnt een felle licht in m'n ogen. Ik vraag naar Harry en ik sluit mijn ogen weer, want het licht doet pijn aan mijn ogen en heel even laat ik ze dicht en open ik ze weer en ik gewen langzaam en ik vraag nog een keer naar Harry. Ik beweeg mijn hoofd en ik zie Harry zitten en ik hoor en zie hem zeggen dat hij hier is en dat is de enige bevestiging die ik nodig heb. Ik zeg snikken dat het me spijt en ik probeer overeind te komen, maar mijn lichaam werkt niet mee. 'Harry' Ik snik ongecontroleerd en ik laat hem bij me zitten, want ik heb nu gewoon zijn veilige armen nodig. Die armen waar ik zo in kan weg kruipen. Hij helpt me voorzichtig met overeind te gaan zitten en ik kreun zachtjes als ik mijn schouder iets te veel beweeg. Het doet pijn, maar minder pijn als eerst en ergens ben ik daar wel opgelucht over. De dingen die hij tegen me zegt dat het goed komt en dat ik veilig ben, doen me toch kalmeren, al weet ik dat het eigenlijk niet zo is. Ik ben aan de verkeerde kant van de kloof, ik word gezocht en ieder moment kan het afgelopen zijn. Ik haal hortend en stotend adem en ik probeer mijn tranen in bedwang te houden. Ik leun tegen hem aan en ik voel z'n lippen tegen mijn slaap en ik zucht trillend. 'Ik wilde..ik wilde je alleen maar verassen..' breng ik uit. Normaal praten lukt me niet en het komt keihard binnen dat ik nu wel dood had kunnen zijn en dat Harry mijn levenloze lichaam in zijn armen had kunnen houden en ik probeer die gedachte te verdringen. Harry is er nu en ik ben veilig. 'Ik ben..ik ben zo stom geweest' zeg ik met haperingen en ik hou Harry's armen stevig vast. Ik wil hem niet loslaten. Hij moet me beschermen. k snik niet meer, maar er lopen nog wel enkele tranen over mijn wangen heen en met mijn hand, van mijn gezonde arm, wrijf ik over mijn wangen. 'Het gaat wel' beantwoord ik zachtjes zijn vraag, 'Het klopt een beetje' Ik bijt op mijn lip en slaak dan een diepe zucht. Ik ben moe, maar ik wil ook niet in slaap vallen, want dan ben ik banf dat ik weer in die duisternis terecht kom en dat wil ik niet.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Het hoefde hem niet te spijten, Louis had er niks aan kunnen doen, het geluk was gewoon niet aan zijn zijde. Ik behandelde hem alsof hij brak als ik maar ietsje te wilde met hem was en hielp hem met rechtop te gaan zitten. Snel bood ik mijn excuses aan toen ik hem pijnlijk hoorde kreunen en ik hield hem dicht tegen me aan. In mijn armen kon ik hem beschermen tegen alle gevaren, zo voelde het wel tenminste. Zachtjes wiegde ik hem heen en weer, hij mocht weten dat het nu oké was, het kwam goed. Het moest goedkomen, dat kon niet anders. Ik probeerde hem te kalmeren en gerust te stellen en ik merkte dat hij probeerde rustiger te worden, dus drukte ik mijn lippen tegen zijn slaap aan en glimlachte een beetje. "Dat weet ik, baby. Ik waardeer het echt dat je dat voor me doet, maar ik wil niet dat je jezelf zo in gevaar brengt voor mij," mompelde ik. Ik hield zoveel van hem, meer dan genoeg om zeker te weten dat ik zonder hem niet meer door zou willen gaan, dat was de afgelopen tijd wel erg duidelijk voor me geworden. Ik was hem bijna kwijt geweest. Ik verstopte mijn gezicht in zijn nek en drukte mijn lippen er zacht tegenaan, in mijn hele leven was ik nog niet zo bang geweest als net. "Jij bent niet stom geweest, zij hadden gewoon geluk, anders hadden ze je nooit gespot. Je bent slim, Louis, je weet wat je wel en niet moet vermijden, het ligt echt niet aan jou," verzekerde ik hem. Hij hield me stevig vast, alsof hij verwachtte dat ik hem elk moment los zou laten, maar dat ging absoluut niet gebeuren. Ik vroeg hoe hij zich voelde en streelde zacht over zijn zijde. Het ging beter met hem dan ik had verwacht, wat alleen maar goed was. Ik knikte en drukte nog een kus op zijn wang. "Laat me nooit meer zo schrikken. Ik laat je niet zo makkelijk gaan, hoor. We zijn nog niet eens getrouwd," zei ik met een kleine glimlach in de hoop de stemming wat luchtiger te maken. Wat Louis niet wist was dat ik allang plannen daarvoor had, of in ieder geval misschien al een ring voor hem had. Het was vooral wachten tot een juist moment, in het geheim, alleen voor ons tweeën.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson.
Het deed pijn toen Harry me overeind hielp en ik kreunde zachtjes en snel bood hij zijn verontschuldigingen aan. Ik kalmeerde een beetje toen hij me heen en weer begon te wiegen en ik voelde me veilig in z'n armen. Zijn armen was het enigste waar ik me op dit moment veilig voelde. Als ik mijn ogen zou sluiten, dan zou ik die duisternis weer zien en op dit moment wilde ik dat niet. Met horten en stoten vertelde ik hem dat ik hem alleen maar wilde verassen en hij zei dat hij het waardeerde, maar dat ik mezelf niet in gevaar moest brengen voor hem. 'Dat weet ik' zei ik stilletjes en ik leunde tegen z'n borst aan. Ik had mezelf wel in gevaar gebracht, dankzij hem en ik was er bijna niet meer geweest. Als ik alleen maar een verkeerde beweging had gemaakt, had die kogel lager kunnen inslaan en was ik dood geweest en had ik Harry nooit meer gezien. Harry verstopte zijn hoofd in mijn nek en kuste mijn nek en ik sloot mijn ogen en ik glimlachte een beetje, toch was het een trieste glimlach. Ik was zo stom geweest en dat zei ik dan ook, maar Harry vond van niet en die bewakers hadden gewoon geluk gehad. Ik was slim volgens hem, maar op dit moment vond ik mezelf niet zo slim. Het lag niet aan mij, maar ik voelde me wel ontzettend schuldig omdat ik nu mijn vriendje en Amy in gevaar had gebracht. 'Ik zal het niet meer doen' De stemming werd wat luchtiger toen Harry zei dat ik hem niet meer zo moest laten schrikken en omdat hij niet kon zien, had hij het alleen op gevoel en gehoor mee gemaakt, maar dat was even erg als je het zag. 'Ik ws ook niet van plan om eerder dood te gaan, ik ga pas dood als ik oud en versleten ben en met jou op de veranda zit, samen in een schommelstoel. Ik grinnikte zachtjes, maar dat was iets teveel van het goede en de wond begon te steken. 'Oh' Ik legde voorzichtig een hand op m'n schouder en ik voelde de draadjes in m'n huid zitten. Het was net zoals in mijn droom of wat het dan ook was geweest. Toen ik mijn hand terug trok, zat er wat bloed op en ik veegde het af aan mijn buik. Ik zou later wel proberen of ik zelfstandig naar de badkamer kon en me voorzichtig wassen. Ik hou van je' fluisterde ik. Ik had de behoefte om dat tegen hem te zeggen en voorzichtig drukte ik een kus op z'n wang.

'Darling, just hold on'

Zayn Malik
Ik glimlachte zwakjes bij zijn kusje en knikte bij zijn lieve woordjes. "Hoeft niet, Lilo." zei ik zacht, terwijl ik nieuwsgierig keek naar wat hij aan het doen was. Toen ik opeens een reep bruin goud in mijn handen gedrukt kreeg. Ik had nog maar eens in mijn leven het spul überhaupt in handen gehad, en dat was een blokje geweest op een jubileum. Ik hield het dan ook vast als het meest bijzondere en dure in de wereld, wat het in mijn ogen ook was. Chocolade was hier echt onbetaalbaar, zelfs Louis met zijn goede baan zou nog geen reep als deze kunnen veroorloven en nu gaf hij me die zomaar. Ik keek hem met hele grote ogen aan. Normaal zou ik het hebben teruggegeven, omdat ik zo'n groot geschenk niet kon aannemen, maar nu klampte ik het alleen enorm strak tegen mijn koude lichaam aan. Ik schudde mijn hoofd bij zijn woorden en pakte weer mijn potlood op. Het is niet jou schuld, Lilo. Je doet veel voor me en daar ben ik je echt enorm dankbaar voor. Ook weer voor dit cadeau. Het is eigenlijk echt te veel. Chocola is zelfs voor de rijksten hier beneden haast onbetaalbaar en alleen voor hele speciale gelegenheden. Ik heb nog maar een keer in mijn leven ooit een blokje gekregen, en daarmee echt een maand gedaan. Dit is meer waardevol dan goud hier en jij smijt het zomaar rond, alsof het kool is. Ik wilde eigenlijk alleen wat genegenheid. Dit is echt een ongelofelijk groot cadeau. Ik liet het aan hem lezen voor ik hem nog een kus op zijn wang drukte. Hij was echt heel speciaal. Met trillende handen opende ik de wikkel van de chocolade en nam een minutieus klein hapje. De zoete heerlijkheid vulde mijn mond en ik genoot met gesloten ogen van de smaak. Intussen sloot ik met mijn handen de wikkel weer en hield de reep stevig tegen mijn borst gedrukt. Ik ging dit kleine beetje eten niet van me af laten pakken, dat zou niemand hier doen als ze eten in hun handen gestopt krijgen, zeker niet na zo'n straffe kerst.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik wilde me niet voorstellen hoe het zou zijn als dit fout was afgelopen, als Louis nu niet warm en veilig in mijn armen lag. Het was ontzettend lief van hem dat hij me wilde verrassen door hierheen te komen, maar het was het niet waard als hij ervoor gewond moest raken. Ik kuste zijn nek en glimlachte omdat ik hem kon voelen glimlachen. Dat hij in ieder geval nog kon lachen was fijn. Wat ik een stuk minder vond was dat hij zichzelf af begon te kraken, niks hiervan viel hem te verwijten, alleen de verdomde regering die onschuldige mensen af liet schieten als wilde honden. Ik drukte een kus op zijn wang toen hij zei dat hij het niet meer ging doen en schudde mijn hoofd lichtjes. Het liefst hield ik hem nog steeds hier en liet hem gewoon niet meer teruggaan naar de Hell, het was alleen onmogelijk nu hij gezocht werd en hij had teveel om achter te laten aan de andere kant van de kloof. Om het onderwerp wat minder zwaar te maken zei ik dat Louis me niet meer zo moest laten schrikken, in ieder geval niet zolang we niet getrouwd waren. Ik lachte even om het beeld dat hij schetste met zijn antwoord, wat niet eens zo slecht klonk voor over een lange tijd. Dat hij überhaupt dacht dat we nog zo lang samen waren, dat deed me echt goed. Hij grinnikte ook, maar dat deed zijn schouder blijkbaar pijn. "Niet aan zitten," zei ik streng tegen Louis, want ik voelde echt wel hoe zijn hand naar zijn schouder verplaatste. Misschien dat een beetje verband geen kwaad kon straks. "Ik hou ook van jou," mompelde ik terug en glimlachte om de kus die hij me gaf. Mijn vingers gleden licht over zijn rug heen, ik had zoveel geluk dat ik hem had. "Kan ik nog iets voor je halen? Je zegt het maar, ik heb zat in huis," zei ik tegen hem. Hier was een stuk makkelijk om voor hem te kunnen zorgen, waar ik minstens de benodigde dingen had en erg veel extra's. Het was geen moeite en nu had hij het harder nodig dan ooit om goed aan te sterken zodat hij zo snel mogelijk terug naar huis kon en geen van ons meer in gevaar was.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson.
Ik zou het niet meer doen vertelde ik hem. Ik zou mezelf niet meer in gevaar brengen, ik zou hem niet meer in gevaar brengen, al deed ik dat nu wel. Als ik gepakt zou worden, zou ik zonder pardon neer geknald worden en Harry en Amy erbij. Ze hadden me tenslotte geholpen, maar ik wilde daar niet aan denken. Ik was veilig bij Harry en hij zou me beschermen. Als hij het was geweest, zou ik hetzelfde bij hem hebben gedaan. Harry probeerde het onderwerp wat luchtiger te maken en dat waardeerde ik aan hem. Ik zou er maar over door blijven gaan en dat was voor Harry ook niet leuk. Hij lacht als ik hem vertel dat ik nog niet dood ga, nog lang niet. Niet voordat we beide oud zijn en samen op de veranda zitten in een schommelstoel. Dat vooruitzicht hield me op de been, ik was niet van plan om hem ooit te laten gaan. Hij werd strenger toen ik aan mijn wond kwam en zei dat ik er niet aan mocht komen. Toch deed ik het en er kwam een beetje bloed op mijn hand te zitten, dat ik af veegde aan mijn buik. 'Sorry' zei ik zachtjes, 'Het jeukt een beetje' Misschien dat ik er iets over heen moest plakken, waardoor ik de kans niet zou krijgen om er aan te gaan zitten pulken en dat was nou ook niet bevorderlijk voor het genezingsproces. Ik vertelde hem dat ik van hem hield en hij zei het terug en hij moest glimlachen om de kus die ik hem gaf, waardoor ik ook weer moest glimlachen. 'Je lach is altijd zo mooi Haz' vertelde ik hem. 'Misschien een pijnstiller' antwoordde ik toen hij vroeg of ik iets wilde, 'En wat te eten. Heb je zelf al gegeten? Misschien kunnen we samen wat eten'? vroeg ik hem daarna. Ik kon me voorstellen dat hij met alles wat er was gebeurd nog geen hap door z'n keel had kunnen krijgen en dat hij nu misschien wel honger had. Ik streelde voorzichtig over z'n arm en wachtte geduldig op z'n antwoord.

'Darling, just hold on'

Liam James Payne.

De manier waarop zijn ogen zich gigantisch vergroten zegt eigenlijk wel hoe bijzonder chocola voor hem is. Hij klampt zich eraan vast alsof het zijn levenslijn is en wat ik lees, het is zo gek wat hier gebeurd. Ik kan chocola krijgen wanneer ik dat wil, ik kan alles krijgen wanneer ik dat wil. Wij delen chocola gewoon uit, wij gooien het zelfs weg als we er geen zin in hebben. Hier is één klein blokje al zo bijzonder dat je het misschien één keer in je leven zou proeven. Voor hem is het een ongelooflijk groot cadeau, terwijl wij elkaar gewoon repen geven want waarom ook niet? Ik gaf het aan Zayn omdat het toch iets van voeding is, omdat het toch iets is waar hij van kan genieten, omdat hij het verdiend met al zijn harde werk, omdat hij zichzelf nooit voor anderen stelt. Ik wist dat chocola voor hem geen dagelijkse kost is, maar deze reactie verrast me toch een beetje. Het maakt me boos en verdrietig tegelijkertijd, hoe oneerlijk kan het zijn? Zijn gezicht als hij een hapje neemt, een minuscuul hapje, doet me glimlachen. Hoe het hier gaat is vreselijk, maar als je zo naar Zayn kijkt, hoe hij hier van geniet, leert dat je toch weer dat je ook van de kleine dingen moet genieten, dat je ook met de kleine dingen blij moet zijn, dat je helemaal niet zoveel nodig hebt om te leven. Ik sla mijn beiden armen nu om hem heen, in een warme knuffel, mijn hand wrijft over zijn rug, geruststellend zoals ik dat altijd doe bij de mensen die mij toch wel een beetje schelen. Maar Zayn kan me niks schelen, toch? Zayn is toch maar een neukertje? Eén van die velen, die ik over een tijdje weer weggoooi?

Reality's overrated.

Zayn Malik
Ik genoot enorm van het kleine flintertje chocolade. Zoetig eten hadden wij eigenlijk nooit, want suiker was stikduur en zoet fruit hadden we maar een paar maanden per jaar. Ik liet me in zijn armen trekken en kroop zo dicht mogelijk tegen hem aan, maar ik liet de reep niet los. Goud, edelstenen, en kool waren nog minder duur hier dan een aantal van dit soort voedselproducten. Hier stonden namelijk de gevaarlijke mijnen, vol met dat spul, wat mensen ook af en toe als bonus kregen, maar dit was echt veel meer waard dan goud. Ik drukte een kusje op zijn kaak en glimlachte. "Je bent goed." zei ik zachtjes. Eigenlijk wilde ik veel meer zeggen, maar dat kon ik niet. Ik wist namelijk niet hoe ik die woorden moest vormen. Hij was namelijk fantastisch, een lieve schattige jongen, misschien met een slecht imago, maar zolang hij lief deed tegen mij en mijn familie maakte het me niets uit. Ik had het dan al wel gedaan met Amy, en nog niet met hem, maar ik zou het zeker niet erg vinden. Ik had geen idee hoe het werkte, maar dat zagen we dan wel. Ik was een beetje bang dat hij even erg zou reageren als Amy op mijn magere lichaam, zeker nu het nog magerder was dan toen. Maar dat zouden we dan wel zien, nu was ik gewoon blij dat hij me genegenheid gaf. Ik richtte me iets op en drukte mijn lippen op die van hem. Het liet me nog altijd warm voelen van binnen, zelfs al was ik ijskoud van buiten. Ik was echt blij met hem, zelfs al zou dit nooit een permanent iets kunnen zijn, alleen al omdat we uit twee werelden kwamen en de ongelijkheid alleen maar erger zou worden in de loop van de tijd. Dat was me nu wel duidelijk.

Bowties were never Cooler