[RPG] Oxford Acadamy for Witches and Wizards [Speeltopic 5] - Speeltopics

Ergens in de bergen van Zweden staat een school. Een school speciaal voor jongeren van 10 t/m 18met een speciale gave: het beheersen van Magie. De school gaat onder de naam 'Oxford Academy'

Het schooljaar is al ongeveer 4 maanden bezig en de school is druk bezig met het organiseren van een Bal, een bal waar ook leerlingen van de andere Europese scholen, Hogwarts, Durmstrang en Beauxbatons, voor zijn uitgenodigd.
Na het bal en de kerstvakantie vind er een soort 'samenscholing' plaats, de andere scholen zullen dan het hele jaar plaats nemen op Oxford, om de omgeving en de school te leren kennen. De lokalen worden van binnen vergroot, de dormrooms zullen ook vergroot worden met nieuwe kamers erbij. Allemaal om plaats te maken voor de drie andere scholen.

Het bal word georganiseerd door 4 leraren -Prof. Kjellberg, Prof. Redfield, Prof. Jones & Prof. Adams-
Voor op het prikbord de Grote zaal zal binnenkort een flyer opgehangen worden waarop staat dat leerlingen zich kunnen inschrijven voor de organisatie van het bal.

Rollen
Oxford leerlingen
Vrouwen
×Phoebe Dana Jacksons - Voldemortx1.6
×June Mercendes - Tingo 1.4
×America Gaia Lazar - Tsundoku 1.6
×Silena Zoë Paetrix - EthereaI 1.5
×Lily Amanda Hale - Unshadowed 1.12
×Aiden Luca Millefois - Greenleaf 1.18
×Jade Ira Phernon - Voldemortx1.20
×Phallon `Phee` Callee Grant - Iraious 2.3
×Louisa 'Lou' Scarlett Delmara Sidefield - Equine 2.9

Mannen
×Lewis Mercendes - Tingo 1.10
×Timothy "Tommy" Cleaver - Roms 1.8
×Robin McAdair -Necessity 1.15
×Max Veran Phubar - Weasley 1.15
×Stuart Remus Lupin - GigilDescent 2.1
×Blaine Thomas Cleaver - Leithold 2.1
×Brandon 'Bad' Pitcher - Alatea 2.2


Leerlingen andere scholen
Vrouwen
×Scarlett 'Scar' Victoria Malfoy - Hogwarts - CaptainKush 2.4
×Fleur Nymphadora Lupin - Hogwarts - Mamihlapinatapa 2.4
×Chloë Xanthippe Theodourious - Beauxbatons - Tsundoku 2.5
×Lila Sarahlyn La Rue - Beauxbatons - Madhouses 2.5
×Avery Maggie Burchard - Durmstrang - Weasley 2.6
×Alyssandra Hyacintha Baudin - Beauxbatons -Copterus2.12
×Belle Coeh - Hogwarts - Necessity 2.14
×Jamie-Lee 'Jamie' Layla Clapton - Hogwarts - Copterus 2.14
×Mabel Idalie Jaci Eguerre - Beauxbatons -AriaAlisonEmily2.15

Mannen
×Jackson Charles Vanderbilt - Beauxbatons - Waterhouse 1.4
×Logan Stanley Burchard - Durmstrang - Tingo 2.5
×Daniël John Green - Durmstrang - Necessity 2.5
×Jonathan 'Jonah' Colton Maverick - Hogwarts - Voldemortx 2.10
×Dylan Jai Brooks - Durmstrang - Copterus 2.11
×Emmerson "Em" Tomas O'Byrne - Hogwarts- Guarnere 2.12

Leraren
×Christopher "Chris" Redfield - DADA - 1.7
×Cevelle Appoline Delacour - Charms - 1.4
×Ric Alexander Jones - Potions - Mamihlapinatapa 1.15
×Mary Shawna Woodsen - Divination - 1.12
×Eva Katherine Adams - Transfiguration - Mangata 1.13
×Pernilla Tyra Kjellberg -Muggle Studies -Voldemortx 1.18
×Louise 'madam' hagrid -Care of Magical Creatures - 1.16
×Christian Andersson -Anciens Runes - 1.19
×Daniel Stephen Morrison -History Of Magic 1.18
×Amanda Sprouse - Herbology 1.19
×Andréas Eriksson -Flying Lessons 1.19
×Stefan Hägg -Astronomy 1.19
×Erik Olsson -Arithmancy 1.19

Regels
×Houd het graag vriendelijk in het -OOC
×Minimaal 200 woorden per post
×Naamsverandering graag doorgeven in de topics
×Houd het realistisch, nieuwe leerlingen kunnen niet meteen vanaf dag 1 al verliefd zijn op iemand.
×18+ mag, maar hou het netjes en onder een spoiler of met waarschuwing voor degenen die dit niet graag lezen.
×Het Uniform voor de leerlingen

Topics

×De story
×Praattopic 6
×Rollentopic 1
×Rollentopic 2
×Speeltopic 2
×Speeltopic 3
×Speeltopic 4

Er is niet voor niets een praattopic mensen!
Hou de conversaties daar a.u.b. dankjewel.
Het word moeilijk terug lezen als er hele conversaties hier gehouden worden.
Als je toch hier wilt gaan praten doe het dan onder je posts met je personages in plaats van zoals je in het praattopic doet (;

Vrijdag 18 December, 18:00 uur.
Het is alweer vrijdag. Vanaf het komende weekend is het kerstvakantie en wegens extreme sneeuwstormen die voorspeld zijn alle leerlingen op het Oxford gestrand en gedwongen kerst op school te vieren.

Vanavond is het Bal vanaf 20:00, wat betekent dat er nog vier uur te gaan zijn voor het bal van start gaat...
De leraren zijn al druk bezig met de voorbereidingen.
Deze avond zal er een belangrijk toernooi aangekondigd worden. De leraren hebben dit een geheim gehouden voor alle studenten, maar vanavond zal het bekend gemaakt worden dat dit de precieze reden was voor de uitwisseling.
Ze willen weer opnieuw een poging wagen met een soortgelijke Triwizard Tournament, echter dit keer met vier kampioenen en minder dodelijke opdrachten.
Het bestuur van Oxford acadamy is streng, niet zo streng als op Durmstrang, maar zeker niet zo losjes als op Hogwarts.[/b]

De grote zaal zal worden omgetoverdd tot een grote balzaal.

Roosters
Maandag T/M Woensdag
Donderdag & Vrijdag

[ bericht aangepast op 1 sep 2015 - 20:14 ]

---

Little do you know

---

"Tja, als je drinken over je heen gekregen hebt blijf je ook niet echt onopgemerkt" zegt Jonah lachend en hij wijst naar zijn broek. Oeps, dat was ik bijna vergeten. Ik voel dat ik een beetje rood word, het is immers mijn schuld.
"Um, ik ken wel een spreuk om het te drogen," zeg ik zacht. Als je zo onhandig bent als ik ben, dan leer je die spreuken wel. Wel zo verstandig.
Door mijn vraag over zijn afdeling moet hij grinniken en ik vraag me af wat er nou zo grappig aan is.
"De meest gevreesde?" zegt hij vervolgens terwijl hij met zijn ogen rolt. "Slytherin, leuke afdeling om in te zitten. Iedereen die er niet in zit veracht je al zonder dat ze je kennen," zegt hij vervolgens sarcastisch. "Oké, niet iedereen. Maar de oppervlakkige leeghoofden doen dat dus wel," voegt hij eraan toe.
Ik lach even. "Sorry om je status als gevaarlijke Slytherin dan nu te verbreken maar ik denk niet dat Slytherin de gevaarlijkste is. Ja, jullie streven naar ambitie en geven niet snel op maar maakt dat jullie gevaarlijker? Ik denk het niet. Stel je bijvoorbeeld eens voor dat je de leider van een land bent. Ik zou Slytherin dan niet het meeste vrezen. Denk maar eens aan Hufflepuff. Zij staan bekend om hun loyaliteit. Heel mooi totdat ze loyaal zijn aan een ander. Dan zou ik hem als leider toch wel knijpen.
En Gryffindor dan. Zij zijn dapper genoeg om tegen je in te gaan. Een stel aan een ander loyale Hufflepuffs en iemand die ze aan durft te voeren, een opstand is dan zo begonnen.
En als laatste hebben we Ravenclaw nog. We staan dan misschien bekend als nerds die alleen maar lezen, maar we willen weten. We willen leren. Als we iets niet weten zoeken we tot we het antwoord hebben. Daardoor zouden geheimen aan het licht kunnen komen. Kennis is macht zeggen ze toch? Ja dat is het zeker. Ravenclaw neemt niet zomaar iets aan maar denkt zelf. En een zelfdenkende menigte? Voor een leider levensgevaarlijk."
Ik zwijg een beetje beschaamd. Ik heb mijn Ravenclaw-kant weer eens boven laten komen en ben weer met een lang monoloog begonnen over iets dat me interesseert, waardoor ik ook steeds enthousiaster ben gaan praten. Het scheelt er nog maar aan dat ik niet ook nog uitgebreide armgebaren heb gemaakt en Jonah ook nog geslagen heb.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

[MT, Lypophrenia went Tsundoku]

---

No matter who you are, where you're from, your skin color, your gender identity, just speak yourself | kim namjoon

---

Een aantal mensen die meedoen aan de uitwisseling met de andere scholen komen bij ons staan. Ik focus me niet heel erg op de gesprekken en staar in de verte, richting het kasteel. Helaas zie ik daar Kjellberg aankomen, niet bepaald het uitzicht wat ik het liefste zou willen. Wanneer ze bij ons aangekomen is kijkt ze even rond tussen de mensen en ik weet bijna zeker dat er iemand in de problemen zit. Vreemd, normaal zoekt ze ons allebei wanneer ze weer zo nodig straffen uit moet delen. Of er is iets anders aan de hand.       "Is Juffrouw Hale hier?" klinkt haar stem en nadat ze de woorden uitgesproken heeft overspoelt een benauwd gevoel me. Ik realiseer me dat er iets ergs aan de hand is en gelijk doemt de vraag 'wie is er dood?' op in mijn hoofd.       "Ah, daar ben je. Je ouders verwachten dat je vanavond nog naar huis vertrekt, al je koffers staan bij de ingang," wanneer deze woorden uitgesproken zijn heb ik echt het gevoel dat ik geen adem meer kan halen. Misschien is het minder erg dan sterven, maar toch doet het heel veel pijn om de gedachte om mijn vrienden achter te laten in mijn hoofd op te laten doemen. Ik wil niet gaan. Oxford is mijn thuis en dat zal het altijd blijven. Daar kan niemand iets aan veranderen. Mijn hart ligt hier, en als je een hart van een lichaam af wilt scheiden kan dat nooit goed aflopen.       "En jullie, nadat jullie 'afscheid' hebben genomen van haar verwacht ik iedereen in zijn of haar Dorm! De regels staan luid en duidelijk op het bord! Geen feestjes, en geen leerling meer op de gangen na tienen! Nou opschieten! Of moet ik jullie allemaal twee weken laten nablijven in jullie eigen tijd?" zegt Kjellberg tenslotte waarna ze weg paradeert. Wanneer ik mijn mond open wil doen merk ik dat ik geen woord kan uitbrengen. Het leven is echt oneerlijk, het laat je kennis maken met de mooiste mensen op aarde en laat je dan plotseling gescheiden worden. Ik ga iedereen missen. Tommy, Max, Silena, June en bovenal Lewis. Ik heb geen idee hoe ik zonder Lewis ga overleven. Geluidloos loop ik samen met mijn vrienden terug naar het kasteel en stille tranen rollen over mijn gezicht. Wanneer ik er zeker van ben dat ik mijn stem weer terug gevonden heb vertel ik ze dat ik minstens eens in de twee weken zal schrijven, als dat mogelijk is. Ik heb geen idee waar mijn ouders heen willen gaan en geen idee of ik ooit nog terug zou komen. Ik ga dit niet overleven. Ik ga het niet alleen met mijn ouders overleven. Ik loop naar Silena toe en val haar in de armen en nog meer tranen beginnen over mijn gezicht te lopen. De stille tranen veranderen in zacht gesnik. En zo sta ik dan, in Silena's armen, misschien wel voor de laatste keer. Terwijl onze tranen op de grond te pletter slaan. Ik wil dit niet. Ik wil niet op deze manier afscheid van ze nemen. Ik wil nog niet dat het over is. Ik ben nog lang niet klaar. • • •       Ik heb altijd gedacht dat hevige pijn minder werd, dat in loop van tijd de wonden die de pijn heeft achtergelaten zouden helen. Maar dat is niet het geval. Het doet nog steeds verschrikkelijk veel pijn. Het voelt alsof ik uit elkaar val door de gaten die zijn ontstaan omdat ik me zo alleen voel. Elke keer dat ik me beweeg heb ik het gevoel dat ik mijn armen om me heen moet slaan omdat ik anders uit elkaar val. Ze hebben allemaal gaten achtergelaten, Tommy, Max, Silena en June. Maar vooral Lewis. Het missen van Lewis heeft een gat achtergelaten wat dwars door mijn hart loopt, recht door mijn ziel. En het verscheurt me. Ze zeiden altijd dat je de dingen die je hebt pas gaat missen wanneer ze weg zijn, en nu pas realiseer ik me hoe hard die waarheid is. Ik heb nooit geweten hoe groot deel van mijn geluk werd opgevuld door ze. Maar nu ik vertrokken ben lijkt al dat geluk bij ze zijn achter gebleven. Hier thuis is de situatie sinds de verhuizing er ook niet beter op geworden. Waar het grotendeels op neer komt is dat ik mijn ouders negeert en zij mij negeren. Maar soms barst het plotseling los, alsof je een vlammetje bij een vat benzine in de buurt houdt. Ik weet dat ze niet van me houden. Ik weet dat ik de grote teleurstelling genaamd Lily Hale ben die zestien jaar geleden in hun leven is gekomen en nu hun geluk verstoord. Ik ben niet bepaald de ideale dochter in hun ogen. Ik doe alles verkeerd volgens hen en dat is misschien ook wel het geval. Alles waar ik dichtbij kom lijkt te breken. Dat het de waarheid is haalt alleen niet weg dat het geen pijn doet, dat het verschrikkelijke pijn doet. Dat dit alles verschrikkelijke pijn doet en me het gevoel geeft dat ik op het punt van instorten sta.       "Lily," klinkt de stem van mijn vader. Ik kijk even naar hem op en daarna werp ik mijn blik weer op het raam, waar een mooi landschap met verschillende heuvels zichtbaar is. We zijn in het zuiden van Frankrijk. En hoewel we dus in het land van Beauxbatons zijn vonden mijn ouders het niet nodig om me daar heen te sturen. Ik kon veel beter thuis blijven vonden ze. Alsof dat zou helpen met me minder een mislukkeling te maken. Dit hele huis is een kooi. Ik kan niet vrij zijn. Ik kan niet weg vliegen. En een vogel die gevangen zit leert al gauw af hoe het is om voor zichzelf te zorgen. Ik ben bang dat ik nooit meer zal weten hoe het is om vrij te zijn.       "Ja?" antwoord ik mijn vader terwijl ik nog steeds niet naar hem opkijk en naar een vogel kijk die langs komt vliegen. Hij kan wel vrij buiten rond zijn. Ik vraag me af of hij ervan geniet. Of hij weet welke privileges hij heeft.       "Zit er niet zo over in. Je zal wel nieuwe vrienden make-" "Nieuwe vrienden? Nieuwe vrienden! Terwijl ik opgesloten zit in dit huis?" schreeuw ik. Het geduld wat ik de afgelopen weken heb gehad lijkt er totaal uit gevloeid. En ik weet gelijk zeker dat dit niet het goede moment is om boos te worden, hoewel het nooit het goede moment kan zijn.       "Sla niet zo'n toon aan, jongedame," zegt mijn vader terwijl hij elke lettergreep die hij zegt duidelijk uitspreekt. Zijn gezicht staat vol woede. Het is een gezicht dat me bang maakt, een gezicht dat zegt dat er klappen gaan komen.       "Ik geef om ze en zij geven om mij," zeg ik nu rustiger in de hoop dat mijn vader zijn woede in kan houden.       "Zij geven om jou? Wie kan er in godsnaam om jou geven? Jij waardeloos-" "Zij! Zij gaven om me!" wanneer ik het woordje 'gaven' uitspreek voel ik een duidelijke steek van pijn en wanneer ik het in en uitademen van mijn vader hoor weet ik dat ik te ver ben gegaan.       "Onmogelijk. Jij bent waardeloos, Lily. Niemand zal ooit om jou geven," en met die woorden komt de eerste klap van velen. • • •       Mijn vader is nu zo'n half uur weg en wanneer ik zeker weet dat mijn beiden ouders het huis hebben verlaten durf ik van de badkamer vloer af te komen. Een bloedspoor volgt vanaf de deur tot de plek waar ik lag en ik zie dat het van een wond op mijn hoofd komt.       "Balsemio," mompel ik terwijl ik mijn wand op mijn hoofd richt. Ik voel een steek in mijn rib wanneer ik een stap doe en even bijt ik op mijn lip om geen harde kreun uit te slaan. Ik moet hier weg, en wel nu meteen. In de snelheid die mijn lichaam toestaat loop ik naar mijn kamer toe en pak mijn hutkoffer van onder mijn bed vandaan. Ik had nog niet de moeite genomen om hem leeg te ruimen en ik vond het een geruststellend gevoel dat ik elke minuut van de dag zou kunnen vertrekken. Vlug pak ik een hoopje kleding van de grond en stop dat tenslotte ook in mijn koffer. Ik werp even snel een blik door mijn nieuwe kamer en weet zeker dat dit de laatste keer dat ik me op de plaats die mijn ouders hun huis noemen zal bevinden. Ik zal nooit meer terug komen. Over een paar maanden ben ik zeventien en dan ben ik voorgoed van ze af. Ik voel dat mijn handen licht trillen wanneer ik de trap afloop en vervolgens de voordeur open doe. Hoe ik op Oxford ga komen is me nog de vraag maar ik richt nu vooral mijn focus op wegkomen. Ik voel de geldbuidel in mijn zak rammelen en bedenk dat Muggle vervoer misschien de beste optie is op het moment. • • •       Het voelt fijn om weer thuis te zijn. Om weer over het terrein van Oxford te lopen en de frisse Zweedse buitenlucht in te ademen. Het kasteel heb ik nog niet kunnen vinden door de sneeuw die om me heen en in de verte door de lucht dwaalt. Het is koud maar dat kan me op het moment niks schelen. Er is een stemmetje in mijn hoofd dat roept 'Lewis, Lewis, Lewis', maar een andere stem roept weer dat ik dat niet kan maken tegenover June. Zou ze gekwetst zijn als ik eerst Lewis zou opzoeken? Ik besluit aan het lot over te laten en wachten wie ik het eerste tegenkom. Wanneer ik het kasteel binnenloop overspoelt een golf van warmte en gezelligheid me. Wat ervoor zorgt dat ik ondanks de omstandigheden moet glimlachen. Ik trek mijn jas uit en hang hem over mijn hutkoffer heen terwijl ik verder blijf lopen. Onderweg kom ik gezichten tegen die ik herken, wat me nog een warmer gevoel geeft. En dan zie ik hem staan. En ik laat mijn hutkoffer en jas vallen om naar hem toe te rennen en me eindelijk weer in zijn armen te kunnen sluiten.

---

-

---

June Mercendes

Oxford Academy ~ 7th Year

---

She was always looking for more..

      Ik zie hoe hij me volgt en moet even glimlachen, zijn aanwezigheid fleurt me echt honderd keer meer op.
'Nu ik in uw aanwezigheid ben, is alles meteen een stuk beter,' beantwoordt hij mijn vraag hoe het met hem gaat en ik moet even blozen en kijk hem met rode wangen aan.
'Charmeur,' fluister ik grinnikend en duw even plagend tegen zij borst aan voordat ik mijn hoofd schud. Terwijl we lopen, merk ik dat ik onbewust richting 'zijn' tafel ben gelopen en de jongen – Logan – zit er nog steeds aan met een ik-heb-een-ochtendhumeur-dus-praat-maar-niet-tegen-me gezicht. Glimlachend schraap ik even mijn keel
'Hey jij bent toch Logan als ik het goed heb onthouden,' ondertussen kijk ik vanuit mijn ooghoeken even naar Daniel voordat ik me weer op Logan richt.

---

I just caught the wave in your eyes

---

Lewis Mercendes

Oxford Academy ~ 7th Year

"Balen dat je – je hier niet thuisvoelt," Zegt Alyssandra zacht - ongemakkelijk. Haar woorden lijken me een understatement. Die toon die haar stem aanslaat is dan ook precies hoe ik me voel. Hoewel ik haar nog maar ontzettend kort ken, weet ik al zeker dat ze niet mijn type favoriete persoon is. Dat kon ik al aan hier zien vanaf het moment dat ze kwam aanlopen - en dan vooral de manier waarop. Waarschijnlijk denkt zij precies hetzelfde over mij, dat verklaart de stilte die volgt wel. Ik wed dat zij stilte nog ongemakkelijker vindt dan ik. Ik schat haar dan ook in als zo iemand die altijd en overal enkel wil praten en o zo gezellig wilt zijn. Dat is dus totaal niet wie ik ben. Misschien is het ergens wel wie ik was toen Lily er nog was. Met haar voelde ik me zo anders, zo levendig - als een heel ander persoon. Die gedachtes worden me bijna teveel en ik ben dan ook haast opgelucht als er een of andere gast komt om haar op te halen. Hij kwam volgens mij van Durmstrang, al weet ik dat niet helemaal zeker. Zoveel interesse heb ik dus totaal niet in al die uitwisselingsstudenten. Alyssandra is dan nog ongeveer de eerste die ik daarvan tegenkwam. "Goedemorgen schone dame, hoe bent u vandaag?" Vraagt hij haar het meisje, wie vast en zeker ook wel opgelucht moet zijn dat iemand haar gered heeft van mij. Bij zijn woorden krijg ik bijna de neiging om met mijn ogen te rollen. Maar daarna krijg ik mijn vaste misselijke gevoel weer terug. Als mensen op deze manier tegen elkaar praten gaan mijn gedachten gelijk weer uit naar Lily en al de dingen die ik tegen haar zou willen zeggen. Bijna ben ik bang dat de twee hier willen blijven zitten om leuk klef te doen waar ik bij zit. "Nou het was leuk kennis te hebben gemaakt met je, Lewis," Ik ben al helemaal opgelucht als ik die woorden uit Alyssandra's mond hoor komen. "Hetzelfde." Zeg ik een beetje afwezig terug, toch nog proberend om enigszins beleeft te zijn. Bijna vrolijk voor mijn doen kijk ik hoe de twee weglopen. Sommigen mensen snap ik dus echt niet. Ik weet niet of ze al iets hebben - of iets hebben gedaan - maar zo te zien zou dat er anders ook wel snel van komen. Hoe lang kennen ze elkaar wel niet? Een paar dagen? Maar misschien heb ik het mis. Misschien komt die jongen ook van Beauxbantos, hoewel me dat erg sterk lijkt. Hij lijkt me daar dus totaal niet het type voor, en daarnaast had hij ook niet het accent wat Alyssandra met zich meedraagt. Niet dat dat nou zo kenmerkend is voor Beauxbantos, maar toch. Het lijkt me waarschijnlijker dat ze elkaar echt nog maar net ontmoet hebben. Nu ik weer alleen zit weet ik niet precies wat ik moet doen. Ik doe zo lang mogelijk over mijn eten, maar voel me voornamelijk onrustig. Nadat ik nog een glas drinken naar binnen heb gegoten zet ik het glas weer neer op de tafel en blijf ik er even een paar minuten naar staren. Ik probeer de drang die opkomt naar iets sterkers dan water te verbergen, wetend dat ik me weer verschrikkelijk zou voelen als ik me er - weer - aan toegeef. En toch gaat dat gevoel niet weg. Even snel kijk ik mijn rooster na terwijl ik eerlijk gezegd hoop dat ik het eerste uur een hele belangrijke les heb die ik absoluut niet kan missen - hopend dat ik mezelf daardoor niet in de verleiding kan brengen. Ik zucht dan ook even als ik het lege vakje onder het eerste uur van vrijdag zie staan. Niets. Nog meer minuten blijf ik op precies dezelfde plek zitten en maak ik mijn handen tot vuisten. Maar uiteindelijk kan ik mezelf toch niet tegenhouden. In een seconde sta ik op en loop ik weg van het eten, van de mensen, van alles. Heel vaag zie ik June's gezicht nog zitten tussen alle anderen mensen. Ze zit samen met Silena aan een tafel. Ik wend mijn blik snel af en loop naar het einde van de Great Hall, om vervolgens weer terug te lopen naar de Dorm van de jongens. Ik duw mijn kamerdeur zachtjes open, waarna ik zie dat Timothy nog steeds - gelukkig - ligt te slapen. Ik slik even als ik zo zacht mogelijk de kamer probeer binnen te sluipen. Als ik iets wel niet wil is hem wakker maken. Want daarna breekt waarschijnlijk de hel los, zeker als hij merkt wat ik ga doen. Terwijl ik steeds argwanende blikken werp naar mijn hopelijk niets vermoedende kamergenoot, probeer ik mijn koffer in stilte te openen en gooi ik de bovenliggende voorwerpen een beetje aan de kant. Als ik dan eindelijk heb gepakt wat ik zocht ben ik zo snel mogelijk de kamer weer uit. Gelukkig had ik op de heenweg al gezien dat de Dorm zelf zo goed als leeg was. Voor de zekerheid zoek ik mijn favoriete donkere hoekje maar weer eens op, waar ik de fles drank - oftewel de enige manier om alles even te vergeten - op het tafeltje voor me neerzet. En ergens voel ik me meteen al ellendiger dan eerst. Voor dit alles - voordat Lily verdween - had ik ongeveer nog nooit ook maar een druppel alcohol op. De oude ik zou me waarschijnlijk haten, al deed ik dat hoe dan ook wel. Normaal gesproken stond ik altijd fel tegen drank. Toen ik de kamer binnenkwam stonden mijn ogen geschokt open, oog in oog met de blik van hem - de man die zich mijn vader durfde te noemen. Hij zei van alles, maar niets wat ook maar ergens op sloeg. "Papa, stop." Mijn stem trilde. Ik probeerde zo moedig te zijn als een jongetje van zes maar kon. Even bleef hij stil staan, zijn lichaam leek net veranderd in een standbeeld. En toen richtte hij zijn ogen - woedend en half van de wereld - op mij. "Wat ze je daar?" Zijn stem klonk zo luid dat ik automatisch een paar stappen achteruit zette. Ik probeerde mijn ogen niet op zijn dronken gezicht te wenden en keek van de lege flessen naar de grond. Ik kon het niet in me opbrengen om antwoord te geven. "Wat zei je!" De stem galmde nog harder in de kamer. Mijn hart ging als een bezetene tekeer. En toen vloog hij haast op me af. Ik schrok zo erg dat ik nog verder achteruit deinsde, zover dat ik tegen de muur opbokste. Net toen ik wist dat de klap gaan komen, kwam hij niet. Ondanks dat hoorde ik mijn vaders hand wel ergens tegenaan ketsen. Het was mijn moeder, ze had de klap voor me opgevangen. Mijn vader ergerde zich niet eens. Toen hij op me afstapte greep hij naar mijn keel, wat mijn ademhaling belaste. "June komt dit niet te weten, hoor je me!?" Op dat moment was ik zo bang geweest dat ik mijn zus inderdaad nooit iets had verteld. Ik draai de lege fles rond in mijn hand. Meer heb ik niet. Het is op. Als ik een tweedejaars binnen zie komen weet ik dat ik hier niet langer kan blijven. Daarom vertrek ik maar snel en doe ik een poging om de fles te verbergen. Als ik uiteindelijk met lege handen sta ga ik opzoek naar een ruimte waar ik alleen kan zijn zonder nieuwsgierige tweedejaars om me heen. Als ik in de gangen loop kijk ik niet echt om me heen. Niets betekende gezichten lopen rond me heen, maar als ik er eenmaal voorbij ben gelopen weet ik niet meer hoe ze eruit zagen. Maar dat is totdat ik haar zie. Hoe zou ik haar niet kunnen zien? De bruine haren die prachtig langs haar gezicht vallen - haar ogen. Ik merk vaag - alsof ik met één been in een ander universum sta - hoe ze op me af rent en haar armen om me heen slaat. Haar heerlijke geur is haast overweldigend. Ze lijkt bijna echt. Ik krijg het niet echt voor elkaar om iets te zeggen, maar uit automatisme kus ik haar op zo'n manier waarop ik haar nog nooit heb gekust. Dit mag dan wel een droom zijn, maar op dit moment maakt dat me eigenlijk allemaal niet meer uit. Hoewel ik later - terug in de werkelijkheid - mezelf waarschijnlijk ga haten voor dit soort fantasieën die alles uiteindelijk alleen maar pijnlijker maken, lijkt dat het nu allemaal waard. Als ik mijn evenwicht moeilijk kan houden zoek ik hou vast aan het dichtstbijzijnde iets wat ik kan vinden - de deur van één of andere bezemkast. Voordat ik daar verder over nadenk trek ik daar de deur van open en voordat ik het weet sta ik er samen met Lily in. En ik druk haar tegen de muur aan, waarna ik verder ga waar ik gebleven was.

[ bericht aangepast op 21 mei 2015 - 18:58 ]

---

She was always looking for more..

---

Dove Laneya Paetrix

---

Voordat Louisa op mij kan reageren, zie ik mijn zus de zaal binnenlopen. Eerst schenk ik er nog niet zoveel aandacht aan, maar als ik vanuit mijn ooghoek zie dat ze me wenkt, probeer ik het gesprek even op pauze te zetten. "Dat is mijn zus." Laat ik Louisa weten, terwijl ik mijn hoofd een knikje maak in Silena's richting. "Volgens mij wil ze dat ik kom." Ga ik verder, terwijl Sileen precies op het juiste moment nog een keer wenkt, waardoor ik even lichtelijk grinnik. "Ik ga even naar haar toe en ben zo weer terug!" Zeg ik blij, waarna ik op wil staan om naar mijn zus te gaan.
Tijdens het opstaan, komt de pijn weer naar boven, maar toch ga ik door. Alles gaat drie keer zo langzaam als normaal, maar het gaat wel, al doet het wel enorm veel pijn.
Heel erg traag sta ik op en op een misschien nog wel langzamer tempo loop ik naar de andere kant van de zaal. Het gaat allemaal erg moeizaam, maar gelukkig staat er een tafel in mijn loopweg. Ik wijk van mijn weg af om er even tegen aan te leunen. Eigenlijk wil ik niets laten merken en gewoon doorlopen. Ik ben geen oud wijf! Toch negeer ik deze gedachten en loop ik naar de tafel. Het móet gewoon.
Eenmaal daar wil ik tegen de tafel aanleunen, maar voordat ik de tafel met ook maar één vinger kan aanraken, houden mijn benen het niet meer en zak ik op de grond.

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Jonathan 'Jonah' Colton Maverick

---

Ze vertelde me dat ze wel een spreuk kende om mijn broek te laten drogen, vrolijk kijk ik haar aan.
"Heel fijn, dan hoef ik niet het komende jaar rond te lopen als 'The boy who wet his pants'" grinnik ik tegen haar.
Dan, als ik zei dat ik in de 'meest gevreesde' afdeling zit, begin ze een hele lectuur te geven over dat de andere afdelingen ook aardig gevreesd kunnen zijn. Vanwege de loyaliteit van Hufflepuff, de moed van Gryffindor en de wil naar kennis van Ravenclaw. Het is best grappig -en ik geef toe ook best schattig- hoe ze haar hersenen de vrije loop geeft en maar door praat over hoe die drie afdelingen met hun eigenschappen gevreesd zouden moeten worden door leiders. En gelijk heeft ze, elke afdeling is krachtig op zijn eigen manier -alleen niemand die dat echt begrijpt of ziet-
Uiteindelijk zwijgt ze beschaamd, en een lach siert mijn lippen.
"Geweldige Theorie" zeg ik met een glimlach "Maar, als een Slytherin iets wil zal hij of zij vaak alles in zijn of haar pad uit de weg ruimen met alle macht omdat er geen omweg mag zijn. Omwegen kosten tijd dus is er enkel en alleen een recht vooruit" grinnik ik vervolgens tegen haar.
Ik heb hier ervaring mee, en ik ben zeker niet trots op mijn verleden. De oude ik heeft zich gedragen als een klootzak, hij was iemand die zich beter voelde dan de rest. Die Jonah paradeerde door de gangen alsof Hogwarts van hem was, met zijn 'minions' achter zich aan. Natuurlijk zijn de woorden 'Mudblood' en 'Bloodtraitor' vaak genoeg over zijn lippen gevlogen... Maar die versie van mij ligt diep begraven. Ik ben niet trots op mijn oude ik...

"Maar elke afdeling heeft zo zijn eigenschappen waardoor ze gevreesd kunnen worden, Slytherin word echter het meest beschouwd en het meest veroordeeld als de minst meelevende, minst aardige afdeling" zeg ik dan na een korte tijd stil geweest te zijn.
Langzamerhand beginnen er leerlingen te lopen, ik werp een blik op de grote klok die hier hangt en zie dat de lessen zo meteen beginnen. Niet dat het veel uit maakt, volgens mij had ik het eerste uur vrij. Het voedsel verdwijnt van de tafels als de klok tien voor half negen slaat en ook de borden en glazen verdwijnen mee. Het enige wat nog op de tafels ligt zijn een kleed en een paar bloemstukjes die de boel een beetje vrolijk houden.
"Heb jij het eerste uur les? Of zit je in hetzelfde jaar als ik?" vraag ik Belle dan, ergens hoop ik dat ze geen les heeft nu. Het is wel fijn om in gezelschap te zijn na zoveel jaren alleen zijn.

---

Little do you know

---

"Heel fijn, dan hoef ik niet het komende jaar rond te lopen als 'The boy who wet his pants'" antwoordt hij op mijn opmerking dat ik zijn broek wel kan drogen. Ik pak mijn toverstok en wijs even naar hem terwijl ik een paar woorden mompel. Dit is echt een van mijn beste spreuken geworden, zo vaak gebruik ik hem.
"Geweldige Theorie" zegt hij na mijn woordenstroom met een glimlach die ik beantwoord. "Maar, als een Slytherin iets wil zal hij of zij vaak alles in zijn of haar pad uit de weg ruimen met alle macht omdat er geen omweg mag zijn. Omwegen kosten tijd dus is er enkel en alleen een recht vooruit," vervolgt hij grinnikend.
"Maar elke afdeling heeft zo zijn eigenschappen waardoor ze gevreesd kunnen worden, Slytherin word echter het meest beschouwd en het meest veroordeeld als de minst meelevende, minst aardige afdeling," zegt hij dan.
"Dat is wel waar, maar dat is gewoon een vooroordeel van de menigte. Het hoeft niet zo te zijn," antwoord ik grinnikend.
Ik wil nog wel meer zeggen maar hij werpt een blik op de klok en ik ben bang dat ik hem verveel met mijn eindeloze gepraat, dus ik houd mijn mond maar. Voor ik ook op de klok kijk, verdwijnt het eten van de tafel, dus zal het wel bijna tijd voor de lessen zijn.
"Heb jij het eerste uur les? Of zit je in hetzelfde jaar als ik?" vraagt hij dan.
"Ik zou het om eerlijk te zijn echt niet weten," zeg ik grinnikend. "Ik ken mijn rooster nog niet. Ik zit in jaar 7, jij weet niet toevallig dat rooster?" Ik kijk hem hoopvol aan. Ik zou echt niet weten wat ik heb. Over een paar weken ken ik mijn rooster waarschijnlijk uit mijn hoofd, maar daar is het nu nog te vroeg voor en ik ga hem ook niet speciaal uit mijn hoofd leren.
Ik hoop dat ik in hetzelfde jaar als Jonah zit. Hij is aardig en met de rest heb ik nog niet echt contact gehad, al heb ik me met mijn boeken ook prima gered. Toch is met iemand kunnen praten ook wel fijn.
Ben ik de enige die problemen heeft om het rooster te vinden?

[ bericht aangepast op 24 mei 2015 - 11:41 ]

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Chloë Xanthippe Theodorious

---

's Ochtends kom ik met grote moeite mijn bed uit. Mijn kamergenote, Lila, is blijkbaar de kamer al uit en ik kleed me langzaam om. Gezien mijn haar niet bepaald fantastisch zit, pluk ik een beanie uit mijn nogsteeds maar half uitgepakte rugzak. Na toch maar snel een borstel door mijn klitten heen te hebbemn gejasd druk ik mijn beanie op. Ook pak ik mijn iPod, die ik op shuffle zet alvorens richting de grote zaal te lopen. Ik zie zo een twee drie geen mensen die ik echt goed ken dus ik laat me simpelweg ergens op een bankje ploffen. Er zitten al een paar andere leerlingen, maar die besluit ik in eerste instantie te negeren, terwijl ik een broodje klaarmaak voor mezelf. Langzaam begin ik het broodje, nu belegd met abrikozen marmelade, op te eten.
Haha, nee daar zocht ik ook al naar

[ bericht aangepast op 24 mei 2015 - 16:44 ]

---

No matter who you are, where you're from, your skin color, your gender identity, just speak yourself | kim namjoon

---

Ik word langzaam wakker door de stemmen van June en Silena. De meiden die ik ooit als mijn beste vriendinnen beschouwde, maar die me toen random begonnen te negeren. Ik heb niet gevraagd waarom en ik denk ook niet dat ik mezelf ertoe zou kunnen zeten. Wanneer ik de stemmen van de twee niet meer kan horen, sla ik de dekens van mij af, om vervolgens het bed uit te stappen. Het schooluniform wat we verplicht moeten dragen op de dagen dat we les hebben pluk ik uit mijn kledingskast waarna ik me naar de badkamer begeef. Ik neem een snelle douche en droog me dan af. Waneer ik dit heb gedaan heb, trek ik het uniform aan. Ik doe mijn haar in een simpele staart, gezien ik geen zin heb het goed te borstelen. Ik loop terug naar zowel Silena's als mijn slaapkamer en leg mijn pyjama op mijn bed neer. De boeken die ik vandaag nodig ga hebben dump ik vast in mijn schooltas. In tegenstelling tot een aantal andere leerlingen uit zowel mijn jaar als andere jaren, had ik vrijwel altijd alles op orde. Ik slinger de tas over mijn schouder en loop dan richting de zaal. In de zaal zie ik Phoebe nog niet zitten en ik zie niet meteen mensen die ik goed genoeg ken om bij te gaan zitten, dus uitendelijk loop ik, na een minuut ofzo twijfelend in de deuropening gestaan te hebben maar naar Silena en June toe. Even ben ik verbaasd om te zien dat Lily niet bij hen zit, tot ik me herinner dat zij een paar weken terug weg moest, met haar ouders. Met een beetje ongemakkelijke, neppe glimlach ga ik bij ze zitten. Ik begroet mijn klasgenoten met een zachte 'hai' en pak dan een broodje.

---

No matter who you are, where you're from, your skin color, your gender identity, just speak yourself | kim namjoon

      'Shit,' scheld ik wanneer mijn telefoon op de grond klettert. Ik had hem in mijn kontzak willen steken maar had hem als de handigheid zelfde er naast gestoken. Wanneer ik hem opraap zie ik dat er een prachtige barst van hier tot Tokyo in zit, dit is zo'n moment dat ik wenste dat mijn ouders mij een Nokia hadden gegeven inplaats van een smartphone. Zuchtend steek ik het apparaat nu wel goed in mijn zak terwijl ik richting de Grote Zaal loop, zoals altijd ben ik aan de late kant, want ja, langslaper. Zuchtend trek ik mijn muts iets beter op mijn hoofd en verstop ik mijn gezicht lichtjes in de wollen sjaal die ik om mijn nek heb hangen, ja ik ben echt een enorme koukleum. Wanneer er een zachte windvlaag door de gang stroomt ril ik even van de kou die voor mijn gevoel dwars door mij heen snijd. Gelukkig krijg ik het gelijk warmer wanneer ik de Grote Zaal instap, die afgesloten is en hierdoor dus een stuk warmer. Het is al best druk in de zaal want veel studenten zitten al in groepjes te ontbijten, met enkele uitzonderingen daargelaten, zoals een brunette die wel in de buurt zit van een groepje mensen maar ook weer alleen. Gezien ik toch vrij weinig mensen nog 'echt' ken, besluit ik haar gezelschap te houden. Doelbewust stap ik haar richting op en plof ik naast haar neer, waarbij ik bijna van het bankje val omdat ik niet goed mik. Met wat gewiebel weet ik toch te blijven zitten en ik kijk haar blozend aan.
'Heya,' zeg ik vrolijk en pak vervolgens een broodje met kaas en jam waaraan ik begin te knabbelen terwijl ik haar nieuwsgierig aankijk. 'Ik ben Jamie, en jij?'

[ bericht aangepast op 24 mei 2015 - 15:00 ]

---

I just caught the wave in your eyes

---

Logan Stanley Burchard

Durmstrang ~ 7th Year

Daniël lijkt te twijfelen bij mijn woorden. Ondertussen kijk ik hem doordringend aan.
"Vooruit dan, omdat je zo aandringt," Zegt hij uiteindelijk. Die woorden brengen een glimlach op bij mij en ik kijk hem na als hij naar haar toeloopt. Ze was al bij iemand anders gaan zitten, al snap ik niet echt waarom ze bij zo iemand zou willen zitten. De jongen lijkt een beetje chagrijnig, ergens vindt ik hem wel met mezelf overeenkomen. Misschien komt hij ook van een andere school en heeft hij hier net zo veel te zoeken als ik. En anders zit hij hier al jaren op Oxford. In dat geval zou ik ook wel snappen waarom hij niet al te blij kijkt. Ik zou allang zijn gecrepeerd als ik hier al zeven jaar had doorgebracht. Gelukkig voor Daniël lijkt Alyssandra blij om hem te zien - of zo lijkt het in elk geval wel door haar glimlach. Naar mijn gevoel lijkt Alyssandra altijd te glimlachen. Ik snap niet dat ze dat kan doen op zo'n school als deze. Mijn sympathie voor Oxford Academy zakt dan ook met de minuut. Net als ik een beetje begin te wennen en me tegelijkertijd begin te irriteren aan het alleen zijn komen de twee weer richting deze tafel lopen. Alyssandra laat haar blik op mij vallen.
"Hey jij bent toch Logan als ik het goed heb onthouden," Ik knik gelijk.
"En jij bent Alyssandra als ik het goed heb onthouden." Antwoord ik op exact dezelfde toon. "En hoe bevalt het jouw tot nu toe op deze prachtige school?" Ga ik door met duidelijke sarcasme bij het woord 'prachtig'.

---

{Het rooster is te vinden onderaan het tweede speeltopic, voor wie het toevallig nog niet had gevonden. Ik ben ook even wezen zoeken.}

---

She was always looking for more..

---

Ze zegt dat ze geen idee heeft wat haar rooster is maar dat ze laatste jaars is, zoals ik.
"Dan zit je bij mij" glimlach ik vrolijk. En toen maakte je een vriend waar je al jaren lang mee op de zelfde school zit maar elkaar nooit tegen bent gekomen -Hogwarts is dan ook extreem groot en overvol- Het is grappig, zij zat altijd twee tafels verderop maar we spraken elkaar nooit. Ik heb volgens mij wel een aantal lessen met Ravenclaw, maar geen idee of ik haar ooit gezien heb. Niet dat ik tijdens de lessen veel om me heen keek...
Ik werp een blik op mijn rooster, eerste uur vrij dus.
"Het tweede uur hebben we een blokuur Mugglestudies" vermeld ik dan "Daarna hebben we... Arith..mancy..?" ik knijp mijn ogen wat samen aangezien de letters vervaagd zijn door een natte vlek op het papier, waarschijnlijk doordat Belle net een kan drinken over de tafel had gegooid...
"Ik denk dat dat er staat" grinnik ik dan tegen haar.

[Sorry voor de kortheid x'd
[Found them too, de Roosters staan in de beginpost!
Ik heb het hele eerste praattopic doorzocht omdat ik wist dat ze daar sowieso ergens stonden haha]

[ bericht aangepast op 24 mei 2015 - 20:49 ]

---

Little do you know

---

Robin zegt goedemorgen terug en verteld dat zijn slaap slechter had gekund, waarna hij de vraag zo'n beetje terug stelt.
"Ja, opzich lekker geslapen" zeg ik dan met een glimlach. Ik rommel wat door mijn tas en zie dat ik de boeken van Muggle Studies niet bij me heb, een zucht rolt over mijn lippen. Het duurt misschien nog een aardige tijd tot de les begin -drie kwartier om precies te zijn- maar ik heb geen zin dat ik het straks vergeet en ik weer moet haasten of problemen krijg met Kjellberg -wel de laatste leraar hier waar ik problemen mee wil hebben, haar straffen zijn totaal geen pretje.
Ik pak twee croissantjes en doe op allebei boter en kaas waarna ik ze in mijn hand pak en weer op sta.
"Boeken vergeten" zucht ik "Zal ze nu maar ophalen voor ik ze zometeen weer vergeet" vervolg ik tegen Robin waarna ik mijn weg de zaal uit vervolg. Ik was niet van plan Robin mee te vragen, hij leek sowieso al niet heel blij mij te zien. Maar ja, hij zat altijd alleen -rustig- en toen kwam ik zijn rust verstoren. Waarom weet ik niet, maar ik denk dat ik hem maar wat vaker met rust moet laten en meer vrienden moet gaan maken. Hij is zo'n beetje de enige waar ik echt mee praat en mee omga en volgens mij werkt het op zijn zenuwen dat ik zo vaak bij hem rond hang, ik voel me zo opdringerig nu. Maar goed, op naar nieuwe vrienden maken dus. Hoe moet dat? en wie zal bevriend met mij willen zijn? Moeilijk, Moeilijk...

[anyone? x'D]

---

Little do you know