[RPG] Oxford Acadamy for Witches and Wizards [Speeltopic 5] - Speeltopics

Eeen deel van de gesprekken gaat langs me heen, totdat ik Kjellberg aan zie komen lopen. Ik vloek binnensmonds, waarom moet zij nou altijd weer komen. Damnit.
"Is Juffrouw Hale hier?" vraagt ze, en ik werp een vragende blik op Lily. Over het algemeen was het altijd zo dat als Kjellberg weer eens naar ons toe kwam, ze ons allemaal zocht, gezien we apart van elkaar bijna nooit in de problemen raakten.
"Ah, daar ben je. Je ouders verwachten dat je vanavond nog naar huis vertrekt, al je koffers staan bij de ingang" zegt kjellberg, haar ogen gefixeerd op Lily. Wanneer haar woorden tot me doordringen wordt ik overvallen door paniek. Lily's ouders zijn altijd al impulsief geweest, maar dit konk alsof ze weg ging. Weg. De drie letters spoken door mijn hoofd terwijl mijn gezicht bleek wordt. Lily mag niet weg. Daarvoor geef ik te veel om haar. Het is Lily. Lily, die al ik al ken sinds ik hier op Oxford zit, Lily, waarmee ik de eerste dag meteen al bevriend was. Aan wie ik alles wkijt kon, en zij alles aan mij. Nee. Dit mag niet. Lily zelf ziet bijna net zo bleek, en alsof ze een pop is die bewogen wordt begint ze te lopen. Al snel loop ik naast haar., Max staat nog altijd bij het huisje en op Lily's gezicht zie ik tranen.
"en jullie, nadat jullie 'afscheid' hebben genomen van haar verwacht ik iedereen in zijn of haar Dorm! De regels staan luid en duidelijk op het bord! Geen feestjes, en geen leerling meer op de gangen na tienen! Nou opschieten! Of moet ik jullie allemaal twee weken laten nablijven in jullie eigen tijd?" Hoor ik Kjellberg boos zeggen. Alsof ik nu in de mood ben voor een feestje. Niet veel later waren we aangekomen bij de massieve deuren van de school. Ik kijk even snel achterom, en zie dat de leerlingen van de andere scholen er bij zijn alsof het hen niks boeit. Natuurlijk boeit het hen niks, ze kennen Lily niet. Maar het voelt alsof er meerder steken in mijn hart zijn geplaatst, en als ik naar Lily kijk, voelt het bij haar precies hetzelfde. Wanneer we binnen staan zie ik haar koffers staan, en we vallen elkaar huilend in elkaars armen. Ik kan hier niet tegen. Niet Lily. Het voelt wazig, als een zieke grap. Het doet pijn, pijn dat ze hier niet meer zal zijn. Mijn wereld voelt alsof het in elkaar gevallen is, en we onder de brokstukken van het grote kasteel liggen. En dat is iets wat pijn doet, weten dat je iemand niet terug zal zien voor de rest van het jaar, misschien wel nooit. Na een tijdje zijn onze tranen op, maar van binnen voel ik me nog net zo kut. We spreken af om minstens een keer per twee weken te schrijven, ookal hebben we geen idee of dat mogelijk zal zijn, gezien we beiden geen idee hebben waar Lily heen gaat. Mijn schouders beginnen te schokken, evenals die van Lily en dit maal vallen er geluidloze tranen over mijn gezicht terwijl ik haar weer in mijn armen sluit. Niet Lily. Waarom moet Lily nou weer weg.. Het is gemeen, maar er valt niks aan te doen. En zo staan we daar, onze armen om elkaar heen geslagen, met geluidloze tranen die een vochtig spoor achter laten op onze gezichten, en uiteindelijk kapotvallen op de vloer, of op elkaars kleding.