Stoppen met opleiding of niet? Zoveel stress en verdriet! - School

Ik zou graag advies van jullie willen.

Ik heb een aantal jaren geleden met vlag en wimpel mijn vmbo en havo diploma gehaald. Ik ben daarna aan de Pabo gaan studeren, maar ben in het tweede jaar gestopt. Ik vond de praktijk (waar het om draait) niet zo leuk om te doen. Ik heb wel mijn propedeuse gehaald.

Ik heb een soort 'tussenjaar' gehad waarin ik vijf dagen per week werkte bij het bijbaantje dat ik al had. In die tijd had ik besloten dat ik me de politieopleiding wilde beginnen en ben toen ook het keuringsproces ingerold. Ik ben mei 2013 aangenomen.

Nu ben ik bijna twee jaar verder (ik ben inmiddels 23) en ik ben hardstikke ongelukkig op deze opleiding. Ik heb nu drie stageblokken achter de rug en vanaf de tweede stage ben ik me al aan het afvragen: ben ik geschikt voor dit werk? Vind ik dit uberhaupt wel leuk om te doen!? In de tweede stage betrapte ik mezelf erop dat ik op zoek ging naar andere opleidingen. Daarnaast probeerde ik dingen te bedenken waardoor ik gedwongen van de opleiding af zou moeten gaan (drie keer zakken voor een toets, bijvoorbeeld, dat heb ik vanzelfsprekend niet gedaan). Ik heb in die periode mijn ouders verteld dat ik niet zeker wist of ik wel door wilde gaan met de opleiding. Ze werden als vanzelfsprekend pissig en gaven aan dat het alleen maar leuker zou worden. Ik heb er toen niet meer over gesproken met hun.

Mijn derde stage is net afgerond (in januari) en die heb ik ook nog eens onvoldoende afgesloten. Deze stage was mijn ergste stage ooit. Ik werkte op een rotteam en had ook nog eens een rotcoach, waar ik absoluut geen klik mee had. Ik heb nog nooit zoveel last gehad van stress en het 'depri/down' gevoel in de vier maanden dat ik stage moest lopen. Elke dag reed ik met een zwaar gevoel naar mijn stageplek.

Nu heb ik een gesprek gehad over mijn onvoldoende afsluiting. Ik krijg een hele rits opdrachten die, als ik die onvoldoende uitvoer of als mijn vooruitgang blijft stagneren, ik in mei 2015 van de opleiding moet. Mocht ik het plan van aanpak daarvan voor volgende week vrijdag niet hebben ontwikkeld, moet ik ook van de opleiding af. Mocht ik me wel door die opdracht heenslaan, maar ik eind van het volgende stageblok nog niet genoeg presteer, moet ik ook van de opleiding af.

Er ligt dus best veel druk op mijn schouders.

Mijn grootste issue is: moet ik stoppen met de opleiding of niet? Mijn grootste probleem is dat ik niet durf te stoppen: de enorme teleurstelling en boosheid van mijn ouders, het feit dat ik dan wéér een nieuwe uitdaging moet zoeken en, wat misschien stom klinkt, ik vind het moeilijk om mijn trots opzij te zetten. Ik vind het verschrikkelijk om 'gezichtsverlies' te lijden.

Ik heb wel een aantal opties bedacht, mocht ik toch stoppen. Er zijn een aantal opleidingen die op mijn interesselijstje stonden voor het geval ik niet aangenomen werd. Dat zijn: Communicatie, Leraar Engels, Leraar Gezondheidszorg en Welzijn en Schoonheidsspecialiste.

Ik heb ook nog eens een verstandige optie: Juridisch Secretaresse. Mijn opgedane kennis is daar prima te gebruiken. Ik zou de opleiding eventueel verkort kunnen doen met de competenties die ik behaald heb op de politieacademie en de pabo (denk aan Nederlands en Rekenen). Daarnaast heb ik ook nog eens balie-ervaring bij de politie opgedaan, wat ik overigens erg leuk vond.

Wat vinden jullie? Ik heb dringend advies nodig! Ik zit er heel erg door heen. Ik hoop op lieve tips/advies/etc...

Ten eerste, dit is JOUW leven, niet die van je ouders
Jouw ouders kunnen dan wel teleurgesteld zijn, maar je moet je wel beseffen dat als je door gaat met de opleiding en dus nog een paar jaar daarna verplicht moet werken, je nog iets van 5 jaar (weet niet hoe lang je moet werken daarna, maar neem maar even 1.5 jaa opleiding en 3.5 jaar werken) ongelukkig bent. En 5 jaar klinkt misschien weinig, maar tijd gaat langzaam als je iets niet leuk vindt. Ik zou gewoon stoppen met de opleiding en informatie gaan zoeken over alle andere opleidingen die je leuk vindt, zodat je deze keer een keuze maakt waar je volledig achter staat en ook alles vanaf weet, zodat je daarna met plezier aan het werk kan gaan. Want als je nu doorgaat, dan tellen we bijv. 5 jaar op bij 23, dan ben je dus 28 jaar en ga je dan een opleiding doen die je echt leuk vindt. Wil je dit echt?
Nogmaals, dit is jouw leven. Denk je nog 5 je zo te kunnen voelen als je je nu voelt?
Veel succes met je keuze, en laat andere meningen niet jouw eigen beïnvloeden. Neem advies aan, maar neem uiteindelijk zelf de beslissing

Family is like music. Some high notes, some low notes, but always a beautiful song

Ik ben na mijn middelbare school begonnen met een lerarenopleiding, mijn grote droom, al jarenlang. Ik had er vrienden, ik deed de opleiding graag, maar op het einde van het jaar was ik niet geslaagd op mijn stage. De leraren zeiden me dat het me nooit zou lukken. Op één na, die zei dat het misschien kon, als ik héééél hard zou werken, maar dat ik dan zo hard zou moeten werken dat ik nooit gelukkig zou kunnen zijn als leraar. Dat ik altijd zou moeten blijven vechten.
Ik heb lang getwijfeld toen, heel lang. Ik wou doorgaan, verder doen, het wel kunnen. Ik wou slagen. Mijn droom waar maken. Sommige vrienden en klasgenoten zeiden dat ik door moest gaan. Het deed pijn. Het was een zware beslissing. Maar ik ben ermee gestopt.
Ik ben met een andere opleiding begonnen: Opvoeder/begeleider. Tweede keus. Maar uiteindelijk vond ik daar ook vrienden, begon alles me te boeien, vond ik het leuk. Maar weer gebuisd op stage. Het was te zwaar. Weer gedwongen te stoppen. Weer pijn. Weer vechten. En ook nu het argument van een aantal leraars dat ik iets anders moest zoeken dat me gelukkig zou maken, waar ik niet zo hard moest vechten om het te halen.
Ik wilde niet stoppen. Ik heb beide keren serieus overwogen om door te gaan, te blijven proberen. Maar ik ben toch gestopt. Mijn ouders begrepen het gelukkig wel, maar voor mezelf en andere mensen van de familie was het een behoorlijke teleurstelling. Ik ben nu weer met iets nieuws begonnen. Niet met overtuiging, niet omdat ik het wou, maar omdat het iets is dat ik waarschijnlijk wel kan, en voor dat oh zo belangrijke papiertje, diploma genaamd. En ik besef nu ook dat mijn leraren beide keren gelijk hadden en ook waarom. Stoppen was voor mij de beste optie, hoe moeilijk dat toen ook was. Maar ze hadden gelijk: ik kon op die manier niet gelukkig zijn, niet als ik de hele tijd moest vechten.

Dus, ik ga je niet zeggen dat je moet stoppen. Ik ga je niet zeggen dat je moet doorgaan. Maar ik raad je dit aan:
- Praat met je leraren. Vraag wat zij er van denken, hoe veel kans zij denken dat je maakt
- Praat met je ouders en eventueel andere familie/vrienden, mensen die je goed kennen, hoe moeilijk dat ook is (of schrijf het op) en probeer hen uit te leggen waar je mee zit, hoe moeilijk sommige dingen zijn
- Zet voor jezelf duidelijk de pro's en contra's op een rijtje. Waarom stoppen? Waarom doorgaan?
- Bepaal voor jezelf (en dat is moeilijk, dat weet ik) wat jij nodig hebt om gelukkig te zijn, zowel nu als later. Tenslotte is een opleiding een voorbereiding op je werk later. Wat is voor jou belangrijk? Een diploma? Een job? Goedkeuring van je ouders? En kan je gelukkig zijn als je deze opleiding verder zet? Wat heb je er voor over?
- Zoek uit wat je leuk vond aan de stages en wat niet, los van de collega's/team, want dat heb je later ook niet in de hand, waar je ook werkt.
- Kijk intussen verder naar andere studierichtingen. Zo te zien heb je al wel ideeën. Zoek het verder uit. Stoppen met deze zal veel makkelijker zijn (zowel voor jou als je omgeving) als je dan meteen een nieuw doel hebt. Zoek voor jezelf uit wat er voor jou (te) moeilijk is en probeer een studierichting te kiezen waarbij je daar niet mee geconfronteerd wordt, maar die je wel ziet zitten.

Onthou vooral: Je studeert nu om later te werken en je moet nu uitzoeken wat je nodig hebt om gelukkig te zijn. Ik vind persoonlijk dat het weinig zin heeft om met een job te beginnen waarvan je weet dat je dat niet lang uithoudt, maar ik weet ook dat het niet makkelijk is een job te vinden die meteen perfect bij je past.

Dus, ik zou zeggen, denk er nog eens over na, als je wilt mag je me gerust een berichtje sturen en verder wens ik je veel succes met je keuze.

Niemand is dom, mensen zijn gewoon goed in andere dingen

In mijn ogen is dit iets wat je helemaal zelf moet bepalen. Dit is geen kwestie van ''opgeven''. Dit gaat over een keuze die je hebt gemaakt afronden, of een nieuwe keuze maken.
Succes!

I'd rather be hated for who I am, than loved for who I am not. -Kurt Cobain

Ik vind dat je moet stoppen. Als je iets echt niet leuk vind zou ik er niet mee door gaan.
Ik luister altijd naar mijn gevoel, ongeacht wat andere mensen er van vinden.
Zo wil ik als Havo leerling heel erg graag een MBO opleiding gaan doen (Dierenartsassistente.) Iedereen verklaart me voor gek maar ik voel me het beste bij deze beslissing en ik heb gewoon mijn eigen zin doorgezet. Ik heb inmiddels ingeschreven en voel me heel erg gelukkig bij deze beslissing, ongeacht van wat andere mensen zeggen.
Mijn ouders zien me ook liever een andere opleiding doen, de kunstacademie bijvoorbeeld. Ik ben bij zoveel scholen en kunstopleidingen gaan kijken maar het iets wat me absoluut niet aanstaan ongeacht mijn talent, als ik het zo mag noemen.
Ik ben wel van plan om het nog op de Filmacademie te gaan proberen. Dat is nog steeds mijn grootste droom maar ik ben gewoonweg te jong om daar aangenomen te worden, voor nu dan!

'He is very brave and very wise, that's why he is known as the great prince of the forrest.' Bambi's Mother

De vraag is, hoe groot is de kans dat als je een andere opleiding gaat doen je die opleiding ook daadwerkelijk leuk genoeg vindt? Het klinkt heel onaardig wat ik zeg en dat is absoluut niet mijn bedoeling, daarom probeer ik het een beetje uit te leggen. Stel je voor je gaat voor de opleiding Juridische Secretaresse en je hebt een stage en opnieuw zit het je tegen en heb je onvoldoendes en is het niet leuk? Ergens moet je daar overheen stappen want het feit dat de opleiding niet leuk is betekent niet dat het werk niet leuk is.

Ik heb net mijn mbo opleiding (Media, Communicatie en Informatie) afgerond en in het tweede jaar, na een ontzettende (**) stage kwam ik erachter dat het totaal niets voor mij was, maar ik weigerde mijn opleiding te stoppen omdat ik wist dat het me uiteindelijk ergens naar zou leiden. Afgelopen jaar ondervond ik een ingeving en weet ik nu precies waar ik heen wil. Daarmee bedoel ik te zeggen dat je soms even door moet bijten om uiteindelijk te vinden waar je naar zocht.

Ooit las ik een quote; "Maybe it’s brave to quit your job to go paint in Peru for a year, but it’s also brave to go to school and to find a proper job to help pay for your mom’s medical bills in the future. It’s smart to stay at the law firm until your school-loans are paid off. It’s OK to only tolerate your job but love your hobbies, because as soon as passions are turned into careers, you risk turning love into work. So you don’t love your job — who gives a shit? Are you happy with yourself? Are you happy with the way you treat people? Are you happy with your life?"

Dus je moet het zo zien. Een baan hoort niet leuk te zijn, het hoort ervoor te zorgen dat je uiteindeljk je geld kan verdienen en je de dingen kan doen die je wél de moeite waard vindt, maar ben je gelukkig met het idee dat dit je werk wordt?

Daarnaast, als ik kijk naar mijn eigen situatie waarin ik 500 euro per maand leen om mijn school af te kunnen betalen, vraag ik me af of je niet een ontzettende schuld achter je naam heb staan, wat je ook zeker mee moet nemen in je beslissing.

Als laatste, na het volledige bericht te hebben gelezen lijkt het me geen slecht idee om te stoppen, maar moet je zeker alle pro's en con's meedragen in je beslissing. Ik moet je wel meegeven dat ik aankomend jaar ga beginnen aan International Degree in English and Education en om eerlijk te zijn is Leraar Engels een fantastische opleiding (na heel veel te hebben nagevraagd en mensen recht in de ogen aan te hebben gekeken tot ze de waarheid spraken).

Ik hoop dat je een goede beslissing kan maken. Doe waar jij je het beste bij voelt. Als je het nu niet doet is er een kans dat je wakker wordt en beseft dat je 35 bent en je terug wil gaan naar het verleden om alsnog een andere weg op te wandelen.

[ bericht aangepast op 18 feb 2015 - 23:03 ]

Levensgenieter.

Als je er niet gelukkig van wordt en liever iets anders gaat doen moet je dat gewoon doen!
Het is jou leven, jou keuze.


en als je een andere opleiding gaat doen, die hartstikke leuk gaat vinden en goed doet,
kunnen je ouders toch niet meer teleurgesteld zijn?

Hopelijk heb ik kunnen helpen
xx

Heh~

Fennec schreef:
Het klinkt alsof je de opleiding en het beroep dat er bij hoort niet leuk vindt. Als je deze studie blijft doen, zul je later met "Wat als..."-vragen blijven zitten. Wat als je toch die tijd die je in de politie-opleiding gestopt hebt, had gestopt in een andere studie?
Zoek een studie waar je gelukkig van wordt, want uiteindelijk is een studie een voorbereiding op de rest van je leven. Neem even de tijd om rustig uit te zoeken wat je wel wilt doen. Ga alsjeblieft niet alleen een studie doen omdat je daarbij eventuele vrijstellingen krijgt, want dan loop je snel genoeg tegen dezelfde problemen aan. Een paar dagen meelopen met iemand die een bepaalde studie doet, of met vrienden spreken die de desbetreffende studies doen kan helpen.

Enjoy life

Als je het mij vraagt, moet je stoppen. Mijn moeder zegt al zolang ik me kan herinneren: "Je moet iets doen wat je leuk vindt, waar je blij van wordt." In mijn ogen vind jij dit niet (meer) leuk en wordt je hier al helemaal niet blij van... Je bent pas(!) 23, en je hebt nog je hele leven voor je! Het is wel de bedoeling dat je je leven doorbrengt met een baan die je leuk vindt. Ik heb helaas geen ervaring met jouw struggle, ik roep van kleins af aan al dat ik met dieren wil werken en dit doe ik ook - en ik zou niet gelukkiger kunnen zijn. Maar dat ter zijde, jij verdient het om een gelukkig leven te leiden met een baan waar je iedere dag graag naar toe gaat! Je kunt me niet wijs maken dat mensen geen begrip voor je zullen hebben als je ze verteld dat je met je opleiding bent gestopt omdat je het gewoon écht niet leuk vond. En anders zijn het gewoon poepmensen die je per direct moet verwijderen uit je leven. Ik snap het als je zegt dat je geen gezichtsverlies wilt lijden - maar in mijn ogen ben je pas echt dom als je stug door blijft gaan en daardoor wellicht een ongelukkig leven leidt. Ik heb een hoop ellende meegemaakt in mijn leven, en geloof me als ik zeg dat je het moet doen voor het geluk, voor de vreugde die je overhoudt aan dingen die je leuk vind - en niet voor hetgeen wat anderen wellicht van/over je denken!

Het is heel makkelijk om te zeggen "even doorbikkelen", maar dankzij mijn jarenlange depressie weet ik dat als je het écht niet meer ziet zitten, doorbikkelen geen optie meer is. Het beste wat je dan kunt doen is even rustig ademhalen, een stapje achteruit doen en bedenken wat je wél wilt in je leven. Volg je hart! Neem de tijd, ga bij andere opleidingen rondsnuffelen, praat met mensen uit andere sectoren en ga iets doen wat je leuk vind, waar je blij van wordt!

Heel veel succes!

I'll lick the poison from right off your kiss

Als je je niet goed voelt en echt depri hiervan wordt, zou ik toch een andere opleiding kiezen.
En ik las dat je nog 1,5 jaar moet, Dat is echt veel als je het echt niet leuk vindt.
Natuurlijk is het jammer dat je dan gaat stoppen, maar je moet iets gaan doen wat jij leuk vind en niet je ouders.

p.s als je pabo niet zo leuk vond weet ik niet of de docenten opleiding iets voor jou is. Die doe ik nu namelijk, en je begint al vroeg met stage lopen.
Denk er nog maar goed over na.
Geloof in jezelf en doe iets waar je blij van wordt.

~ Everybody Lies ~ Dr. Gregory House

Ik herken je dilemma, want ik heb zelf ook meegemaakt toen ik met de opleiding ging stoppen.
Zelf ben ik met sommigen eens dat je naar jezelf moet luisteren en niet naar anderen. Je gaf zelf ook aan dat je met zwaar gevoel naar je stage gaat en dat je zoveel last van stress en ‘depri/down’ gevoel. Denk eens goed na, kan je wel volhouden totdat je het diploma in je handen heeft?
Stress en depri gevoel is niet goed voor je lichaam. Het heeft mij zelf tot overspanning geleid.
Zelf ben ik eens met de reactie van Britsanity, je moet iets doen wat je leuk vindt, waar je blij van wordt. Je leven doorbrengen met een baan die je leuk vindt. Je bent 23 jaar en je kan nog een andere opleiding kiezen waar je blij van wordt dan hele leven vastzitten aan een baan waar je niet blij van wordt.
Je ouders zal wel boos worden en teleurstellend zijn, dat is bij mij ook gebeurd. De opleiding wordt niet leuker als je met zwaar gevoel/tegenzin naar school en stage gaat. Maar het gaat, wat sommigen al zeiden, om jouw leven. Het is jouw keuze.
Zelf vind ik niet stom klinken dat je trots hebt, dat heb ik zelf gehad. Maar als je naar jezelf luistert en niet naar je ouders, zal het last van je schouders vallen. Misschien zal je wel eerst ‘gezichtsverlies’ gevoel hebben, maar na het poosje zal je inzien dat je keuze juist was en zal je zich beter voelen.
Mocht je toch gaat stoppen met je huidige opleiding is het mijn laatste advies. Kies de opleiding die het best bij je past en wat je leuk vind. Denk ook wat je later wilt doen en dat je gelukkig kan worden met je toekomstige baan.

Veel sterkte verder

Los van het feit of je moet stoppen of door moet gaan, moet je je wel realiseren dat geen enkele opleiding perfect is. Hoe leuk je de opleiding ook vind, het zal altijd even tegen zitten. Op elke opleiding kunnen stages zwaar zijn, en ja soms is het pittig en moeilijk maar een papiertje krijg je ook niet zonder te vechten.
Je vond je vorige opleidingen in het begin ook heel leuk ,en toch was het uiteindelijk niet geschikt voor je. Het zit nu even tegen op je opleiding maar dat kan ook zo weer gebeuren als je een nieuwe studie kiest. Ik weet natuurlijk niet hoe het precies in elkaar steekt, maar je moet nooit stoppen zonder te vechten als het niet gelijk lukt.
Ook zou ik niet te veel steunen op het feit dat je iemand kent die je kan helpen met de opleiding, het is jou keuze en die moet je niet baseren op iemand die je aardig vindt en ook dezelfde opleiding doet.
Persoonlijk zou ik proberen om je opdracht af te maken. Als de opdracht onvoldoende is, dan hoef je niet meer te kiezen wat je doet. Lukt het toch om op je opleiding te blijven, dan kan je daarna nog gaan bedenken of het wel echt wat voor je is. Maar als je nu al van je opleiding afgaat en de opdracht dus gewoon niet doet, voelt het als opgeven.
Natuurlijk kan het zo zijn dat deze opleiding echt niks voor je is, en dat het te moeilijk en te zwaar is. Dan is inderdaad stoppen en iets anders kiezen beter, maar laat je niet verleiden door al die andere opleidingen. Het gras is altijd groener aan de overkant.

Can't control my second personality

Afhankelijk van hoe lang je nog moet om je diploma te krijgen zou ik nog doorgaan. Het gevaar van steeds een nieuwe studie kiezen is dat je uiteindelijk niets hebt om op terug te vallen. Wat anderen ook al zeggen: als je het aankunt liefst doorgaan zodat je in elk geval dat diploma hebt en je ergens aan de slag kunt mocht dat nodig zijn.
Als je voor jezelf het gevoel hebt dat je het echt niet meer kunt handelen moet je het natuurlijk niet doen, maar omdat je het hier al post en zelf aangeeft er heel erg over te twijfelen denk ik dat je het nog wel even kunt handelen - hoewel ik dat vanzelfsprekend niet van een scherm af kan plukken, dit is puur gebaseerd op eigen ervaring en generaliserende psychologie.

For those I love, I will sacrifice

Als je ongelukkig bent op die opleiding, dan moet je er mee stoppen.
Ik heb het zelfde probleem gehad, maar ik had dat al op de middelbare school... (als ik geen interesse heb, dan krijg ik het gewoon niet voor elkaar om te leren)
Ik ben van het vmbo af gegaan, heb een tussen jaar gehad, eigenlijk bijna twee. Heb havo gedaan, ben ook daarmee gestopt. En nu zit ik te hopen dat ik aangenomen word op het mbo4 (dit kan omdat ik in een eindexamen klas van havo heb gezeten en dat is voldoende).
Ik word eigenlijk dood ongelukkig op een school, maar wil toch graag gamedevelopment doen.

Toen ik op het havo zat was ik op mijn dieptepunt van mijn depressie. Ik heb altijd al vele depressies gehad, maar deze keer was de ergste van allemaal. Ik wilde stoppen en spijbelde veel, maar wilde ook mijn familie niet teleur stellen. Alweer.
Uiteindelijk ben ik toch gestopt.

Ik ben ook naar Spanje gegaan, als au pair, maar ik had nogal wat conflicten met het gezin, of eigenlijk de moeder van het gezin. Het werd zo erg dat ik ook daar besloot weg te gaan. Stelde ik mijn ouders en familie weer teleur, derde keer. Dat voelde echt vreselijk.

Maar, toch, je bent er niet om ANDERE tevreden te houden. JIJ bent ongelukkig daar. Het is JOUW leven. Als jij daar niet wilt zijn moet je voor jezelf kiezen en stoppen. Dat is mijn advies.
Je moet je hele leven met jezelf leven, jij bent de belangrijkste persoon in je eigen leven. Maak jezelf niet kapot om andere tevreden te houden.

Make your dreams come true. Prove to the world that you can do it.

ik weet als geen ander hoe je je op dit moment voelt. Maar mijn grote tip is om te stoppen, als je het niet leuk vind is het alleen maar zonde van je tijd. Als je het aan je ouders uit legt begrijpen ze dat heus wel, natuurlijk zullen ze even boos zijn omdat studeren toch veel geld kost en zo, maar het zijn je ouders, ze houden van je en willen dat jij gelukkig bent!

Ik ben ook al twee keer gestopt met een opleiding, dus ik weet hoe je je voelt qua schaamte, maar het is echt niets om je voor te schamen! Maar volgens mij ben je, net zoals mij, nogal besluiteloos. Er zijn zo veel dingen die je leuk lijken maar als je je dan bedankt dat je het over 40 jaar nog moet doen word je een beetje bang of je het dan ook nog wel leuk vind. Ga bij jezelf kijken waar jou sterke en zwakke punten liggen en ga dan kijken welke opleiding het beste bij jou past.

Ik denk wel dat je het beste je nog even door dit jaar heen kan slepen en dan ondertussen kijken ok je op een andere opleiding in een later jaar kan starten(met je Ps die je al gehaald hebt, al afgesloten stages en verworven competentie's). Zo hoef je niet weer helemaal opnieuw te beginnen, wat ook wel fijn is lijkt me :p

Maar om af te sluiten met mijn betoog zeg ik dat je moet stoppen met de opleiding om de simpele reden dat je je niet fijn voelt op die opleiding, en daar hoef je je totaal niet voor te schamen! Er zijn nog zo extreem veel andere opleidingen die je kan doen!

Show me how to lie, you're getting better all the time

Zoals ik nu je verhaal lees ben je gewoon diep ongelukkig op de opleiding politie. Het beste zou zijn om te stoppen met je opleiding en een andere opleiding te zoeken (waarvan je al een paar opties had).
Het is moeilijk om te bepalen wat je wilt en wat je leuk lijkt, maar als jij je ergens niet meer fijn bij voelt dan is het niet voor jou bestemt. Ook al vinden je ouders het niet zo leuk, het is uiteindelijk jou leven, jij moet elke dag naar die baan gaan, jij moet elke dag dat werk doen. Zij niet. Je kunt het er natuurlijk rustig met ze overhebben, vertellen dat het gewoon écht niks voor jou is. Ik neem aan dat je ouders je dan wel snappen, gezien de meeste ouders uiteindelijk altijd het beste voor hun kind willen. Het zal misschien ook helpen om te vertellen dat je dan wel een andere opleiding hebt gevonden, waardoor het nieuws misschien iets minder hard aankomt.
Ik hoop dat je een goede keuze gaat maken. Bedenk wel; uiteindelijk moet jíj blij zijn.
Succes!

[ bericht aangepast op 20 feb 2015 - 15:52 ]

'If we wait until we're ready, we'll be waiting for the rest of our lives.' - Lemony Snicket