•             -- REGELS VAN STAL.
          • Geen alcohol, drugs of andere verdovende middelen op het terrein.
          • Aspiranten mogen enkel dingen doen waar hun begeleider toestemming voor heeft gegeven in de buurt van de stallen. Zo worden de dieren niet gepoetst, gereden of uit hun stal gehaald zonder weet van de desbetreffende begeleider.
          • Gelieve alle spullen netjes weer terug te hangen en zadels en hoofdstellen op hun vaste plek terug te hangen. Dit maakt het zoeken naar het juiste tuig voor de vaste ruiters en stalhulpen een stuk makkelijker.
          • In de zadelkamer zijn poetskisten te vinden, als je een eigen hebt zet je deze in je kluisje om te voorkomen dat anderen je spullen gebruiken. Het gebruik van andermans zijn spullen word dan ook eerst gevraagd om conflicten te voorkomen.
          • En word niet geschreeuwd of gerend in de stallen. De paarden waarvan de bovenkant van hun staldeur dicht is, zijn gevaarlijk en kunnen bijten bij verkeerde benadering. Blijf bij deze dieren uit de buurt en maak de staldeur dan ook absoluut niet zomaar open!
          • Zonder toestemming van de eigenaren word er niet buiten gereden. De inschrijvingen van wedstrijden word gedaan door de mensen die hiervoor zijn aangewezen en doe je dan ook absoluut niet zelf.
          • Roosters vallen te vinden in het grote kantoor aan de merrie en hengstenkant, voerschema's zijn per paard te vinden onder hun naamkaartje.

                      Overtreding van een van deze regels kan een ontslagbrief opleveren. Wees gewaarschuwd. Doe je werk en houd je aan de regels, meer word er niet gevraagd.

                -- PAARDEN.

    IN OPLEIDING.

    Olympus, hengst van vier jaar oud. - Eigendom van Lucas Jones
    Chesnut, merrie van drie en een half jaar oud.
    Madness, hengst van twee en een half jaar oud.
    Quivers, merrie van vier jaar oud.
    Challanger, hengst van vier jaar oud. -- Eigendom van Lynn Jasmine Jones.

    WEDSTRIJDPAARDEN.

    Lykos, merrie van zeven jaar oud. -- Eigendom van Lucas Jones.
    Hawk, merrie van zes jaar oud.
    Diablo, hengst van negen jaar oud.
    Desiderio, merrie van zeven jaar oud.

    FOKMERRIE'S EN HENGSTEN.

    Charger, hengst van zes jaar oud.
    Ghost, merrie van vijf jaar oud.
    Guardian, hengst van zeven jaar oud.
    Phantom, merrie van elf jaar oud.

          Ondanks dat elk paard anders is, toch even aan de hand van de bolletjes een ruwe schets over hoe ze zijn zodat niemand in de war raakt zodra de een beschrijft dat het een vriendelijk dier is, terwijl het volgens de ander een erg agressief paard is.
                • Nog onbekend. (Geef graag even door!)
                Erg moeilijk onder het zadel, verder vriendelijk en lief dier.
                Vriendelijk paard met veel talent onder het zadel, maar heeft een duidelijke ruiter nodig.
                Ontiegelijk moeilijk dier, wantrouwend of agressief naar mensen toe en moeilijk onder het zadel.
                Makkelijk paard, zowel in stal als onder het zadel.


                -- STALLEN EN TERREIN.
          Wanneer je als buitenstaander het terrein op loopt, word je verwelkomt door de paarden die aan beide kanten van het pad in de paddocks staan. Het gras wat op de foto te zien is is dan ook netjes vervangen door zand en het huis is de plek waar de vaste medewerkers en eigenaren wonen. Ook de aspiranten hebben elk een kamer toegewezen gekregen en in werkelijkheid is het huis dan ook even wat groter aangezien het beschikt over een gezamenlijke keuken, woonkamer en voor iedereen een eigen badkamer. Kamers zijn echter niet al te groot, maar er is ruimte genoeg om spullen kwijt te kunnen.
          Achter het huis zal je verwelkomt worden door de stallen. Het is een erg groot gebouw en er zijn meer boxen dan er op de plattengrond te zien valt, al geeft het een goede schets van waar de echte sportpaarden staan. Ondanks dat het misschien niet ideaal is in de kliniek niet aanwezig maar is er wel een doorgang naar de stallen van de jaarlingen, veulens en dieren in opleiding die netjes allemaal bij elkaar staan. Als je via de Merrievleugel gaat kom je uiteindelijk uit bij de fokpaarden die uiteindelijk samen komen met de jaarlingen bij de andere ingang van de bak. Ook aan deze kant is er een extra zadelkamer, voerruimte, meerdere wasplaatsen, opslagruimte en een kleiner kantoortje. Er zijn in totaal dus vier zadelkamers waarvan de twee kleinste (degene naast de wasplaatsen,) worden bezet met kluisjes. Elk aspirant en medewerker heeft een eigen kluisje om eventuele spullen in op te ruimen voor het rijden en daar dus ook eigen poetskisten neer te zetten. De dekens en halsters van de paarden hangen voor hun deuren.
          De stallen zijn dus één groot vierkant stallencomplex met in het midden een grote bak. In opslagruimtes in de muren zijn balken en standaarden te vinden om hindernissen op te kunnen bouwen en als je bij de jaarlingen naar buiten loopt, vind je nog een stapmolen, meerdere weides, twee springbakken, enkele paddocks en de beschikking tot een groot bos om buiten te rijden.

                -- ASPIRANTEN EN BEGELEIDERS.
          Lucas 'Luke'.
                Samantha
                Melissa
          Mia

                Robin

          Daniel
                Julianne

          Lynn
                Celeste

    Start:
          Het is rond een uur of twaalf, de meeste stalmedewerkers beginnen aan hun lunch maar een enkeling van de tientallen mensen tussen de honderden paarden staat te wachten op zijn of haar aspirant. Deze zullen aankomen en op zoek moeten naar degene die hun deze maand zal gaan helpen en begeleiden, wat betekend dat ze direct hun kamer, kluisjessleutels en paard toegewezen krijgen. Wat de medewerkers verder doen is aan hun, of ze hun aspiranten laten rijden en op wedstrijd uit willen laten komen of alleen maar willen laten mesten is helemaal aan diegene die ze toegewezen hebben gekregen. De enige must is dat alle paarden verzorgd en getraind blijven en iedereen zich aan de regels van stal houd.

    [ bericht aangepast op 30 jan 2015 - 16:00 ]


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Mia Elizabeth Ayres


    Al communicerend gaan we natuurlijk gewoon door met ons werk. Terwijl Dan bij Josh naar binnen loopt, die om veiligheidsredenen, oftewel een trauma, bij de jaarlingen staat, loop ik naar het hok met alle spullen voor de jaarlingen en de veulens. Aan een haak hangen halsters die we gebruiken en ik pak er één af. Vervolgens pak ik een touw en loop terug naar Amaris' stal. 'Dat geldt ook voor mij. Er valt nog veel te doen en voor 7 uur ben ik sowieso niet klaar. Waarschijnlijk niet voor iedereen een half uur klaar is met alles. Dus ik denk dat ik tussen 7 en 8 wil gaan, om daarna de laatste dingetjes te doen en alle paarden nog te voeren voor de nacht. Ik wil gewoon kijken of hij tembaar is.' vertelt Dan. 'Leuke uitdaging,' mompel ik, terwijl ik weer bij Amaris de stal in ga. Ik ga weer op mijn hurken zitten en Amaris komt al naar me toe. Ik heb al vaker met Amaris getraind, dus hij kent het spelletje al. Dat is hoe ik het ze aanleer, het is een spelletje. 'Ik zou hem graag mee laten doen met de komende wedstrijd, want ik weet dat hij het kan,' zegt hij ineens plompverloren. Ik sta meteen op mijn benen, loop de stal uit, naar Josh' stal. Ik weet dat ik rustig moet doen, dus ik blijf op afstand staan. Ondertussen speur ik de gangen af naar andere mensen, die er gelukkig niet zijn. 'Ben je helemaal gek geworden?' sis ik hem toe. 'Ik weet dat je goed met Olympus kan, maar je hebt twee weken om van hem een toppaard te maken, dat is al kort. Maar dan moet hij zich ook nog kunnen gedrágen rond andere paarden. In die drukte van een wedstrijd. Dat is regelrechte zelfmoord.' Ik schrik wel van zijn opmerking, maar hoeveel ik ook tegensputter, ik voel nu al aan mijn water dat hij niet stopt, en dat ik ook mee ga doen. Want dat laat ik hem echt niet alleen doen. Ik hoor, ver weg, geluiden van iemand die het stallencomplex binnenkomt, maar op dit moment kan me dat niet zo schelen.

    [ bericht aangepast op 31 jan 2015 - 18:33 ]


    I'm walking around and then I look down in my hand and where I usually have my cellphone, I just have a gun ~ Sam Tsui

    Lucas 'Luke' Jones.
          Hij keek toe hoe ze haar sprongen nam. Zolang hij maar op een veilige afstand bleef, vond hij het eigenlijk wel prima. Hij vroeg zich af waarom hij überhaupt bang was geweest voor iets onbenulligs als in de bak staan terwijl iemand sprongen nam. Soms kon hij zichzelf erg teveel dingen inpraten dat het gewoon niet meer gezond was.
          Ze stapte naar en toe en bleef vervolgens stilstaan, waarbij hij de teugels vast pakte. 'Als je nu van Feline af komt, kunnen we vanavond nog een buitenrit maken. Dan laat ik je nu het stalterrein zien, goed?' Het klonk nu haast of hij zelf een ander paard zou nemen om te rijden, maar voor hem hield een buitenrit in dat hij zelf op de fiets of hardlopen ging. De rest van de medewerkers stonden er niet meer eens raar bij te kijken. Daniel was een van de weinige die het nog niet op had gegeven hem weer op het paard te krijgen. Hij waardeerde het doorzettingsvermogen van de stalhulp, maar ondanks dat hij er zojuist achter was gekomen dat in een bak staan absoluut geen probleem bleek te zijn, ging rijden hem echt te ver. Wat als hij weer zou vallen? Door de klap was hij bijna drie dagen buiten westen geweest en had hij er een permanent litteken aan overgehouden. Hij wist dat paardrijden nou eenmaal risico's met zich mee bracht, maar hij durfde het gewoon niet meer. Hij wilde niet hebben dat het nog een keer fout ging en hij mogelijk nog langer in het ziekenhuis zou liggen dan hij ditmaal had gedaan. Met hoe hij zichzelf op kon fokken zou hij na nog een val helemaal geen vertrouwen meer hebben in paarden, iets wat hij niet wilde hebben. Oftewel, hij bleef braaf naast het paard.
          'Als je opschiet, kan je je nog omkleden als je dat fijn vind.' Hij liet de teugels weer even los en stapt naar achteren terwijl hij de balken en staanders op begin te ruimen, zodat de volgende ruiter daar in ieder geval geen last van heeft. 'Het terrein is groot, dus we kunnen eerst nog wel even wat eten halen in de kantine voor we beginnen met lopen. Met een beetje pech doe je als je snel loopt er tien minuten over om bij de achterste weides te komen, dus de tijd kunnen we goed gebruiken.'


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.


    Samantha Amy McCoven

    "Don't act like you care, no one does"


    "Als je nu van Feline af komt, kunnen we vanavond nog een buitenrit maken. Dan laat ik je nu het stalterrein zien, goed?" Zegt Lucas, wanneer hij de teugels van de merrie vast pakt. "Als je opschiet, kan je je nog omkleden als je dat fijn vind." vervolgde hij, waarop ik dankbaar glimlachte. Ondanks dat ik het vreselijk jammer vond om nu al te stoppen. Het liefst zou ik langer doorrijden, gewoon, lekker actief trainen, in plaats van even tintig minuutjes rijden. Maar het feit dat ik dan vanavond een buitenrit zal mogen rijden, is dan wel weer fijn.
    "Het terrein is groot, dus we kunnen eerst nog wel even wat eten halen in de kantine voor we beginnen met lopen. Met een beetje pech doe je als je snel loopt er tien minuten over om bij de achterste weides te komen, dus de tijd kunnen we goed gebruiken." Zegt hij er achterna, om vervolgens de springbalken op te bergen. Ik stap behendig van Feline af, en aai haar even over haar hals, waarop ik een neus in mijn buik krijg. Ik glimlach wanneer het paard zich begint te schuren met haar hoofd tegen mini zij. De beugels steek ik op, en ik haak mijn arm naar door de teugel. Terwijl ik wacht op Lucas, aangezien ik geen idee heb waar de merrie staat, of waar ik haar spullen kwijt moet.


    take me back to the basics and the simple life


    Daniel Christopher Smith
    Opeens komt Mia op me af, voor zover dat plots kon in dit stallenblok. Ik voelde hoe Josh zijn adem even verdwijnen van mijn rug, maar toch weer langzaam terugkomen. Bij haar woorden zuchtte ik en keek haar aan. Het was waar, Olympus was geen makkelijk paard, hij was groot, enorm sterk, en erg agressief, maar ik geloofde echt in hem. Ik schudde mijn hoofd en zuchtte zacht. "Ik wil het toch proberen, Mia. Hij kan het echt, dat weet ik zeker. Alleen zijn energie moet er op een goede manier uit, dan gaat het vast." zei ik, voor ik zonder te kijken mijn hand een stukje in Josh zijn stal stak. Zo kon hij wat snuffelen, terwijl ik met Mia bleef spreken. "Wil je me alsjeblieft helpen? Ik kan hem rijden en met hem omgaan, maar heb geen idee hoe hij reageert op een springconcours. Ik wil zo graag de wedstrijd rijden. Ik weet dat het twee weken tijd zijn, maar ik heb een weddenschap met Luke. Als ik met Olympus een wedstrijd kan rijden met een goede uitkomst, stapt hij weer op een paard. Ik weet dat Olympus het kan. Of het mag of niet, ik wil meedoen, zelfs al wordt het mijn dood. Het is geen slecht paard. Hij heeft alleen wat training en socialisatie nodig. Ik wil het wel geheim houden voor Luke, want anders gaat dit nooit lukken. Ik krijg hem al geladen in een trailer, transportbeschermers, knotjes, alles. Alsjeblieft, Mia." zei ik, terwijl Josh nu aan mijn hand snuffelde. Ik wist dat het kon lukken, ik voelde het aan mijn Australische water. Olympus was een toppaard, het was alleen nog niet te zien door zijn slechte gedrag. Ik kon relatief veel met hem, maar was ook niet bang voor hem. Ik was nooit bang voor een paard, en als hij probeerde te bijten hielp vaak een streng woord goed genoeg. Hij wist dat die niet met mij moest sollen. Ach, eigenlijk alle dieren in mijn thuisland waren alsnog gevaarlijker dan Olympus, inclusief de kangoeroes die ik als kind altijd uit de weides en uit de voortuin moest jagen met een bezem. Ik bewoog langzaam mijn vingers tegen Josh zijn vacht, die duidelijk bang was, maar wel bleef staan. Het kwam goed met hem, dat wist ik ook zeker. Hij was ook een heel goed paard geweest, een van de besten, maar door die verdomde stagiaire was hij nu bang voor alles en iedereen. Nu hopen dat Mia zou helpen, anders werd dit echt heel moeilijk.


    Bowties were never Cooler

    Lucas 'Luke' Jones.
          Voordat hij klaar was met opruimen was Samantha al van het paard af. 'Mhm,' Hij draaide zich om met zijn rug naar de bak toe, die hij opende. 'Anders kunnen we ook wel te paard naar de andere kant. Het bos is achteraan, dus dat kunnen we daarna direct doen.' Ze had talent, dat zeker. Hij was er van overtuigd dat ze het zou halen tot de wedstrijd die over twee weken plaats zou vinden. 'Loop anders maar even naar buiten, dat gaat wat makkelijker met alle balken waar je anders je hoofd tegen stoot.'
          Hij hield de bakdeur voor haar open en sluit die vervolgens weer af. 'Wacht anders buiten maar, ik kom er aan.' Hij liep naar zijn kantoor, waar hij zijn tas van de grond griste en die losjes over zijn schouder hing. Echt alles zat er in, vanaf de sleutels van zijn kantoor tot paardensnoepjes, maar toch was het niet zwaar. Hij opende de bovenste lade van zijn bureau om zijn fietssleutels te pakken. Over het terrein zou hij haar nog lopend bij kunnen houden, maar bij het bos niet. Als hij het zich goed kon herinneren had hij zijn fiets ergens aan de rand van het bos nog op het terrein staan, dus hij moest toch wel een stuk lopen.
          'Okay, lets go!' Als ze had verwacht dat hij zou gaan rijden, moest ze er nu wel achter zijn dat hij het niet ging doen. 'We beginnen gewoon achter de stallen, aangezien je het huis en de paddocks al wel gezien hebt neem ik aan.'


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.


    Samantha Amy McCoven

    "Don't act like you care, no one does"


    "Mhm, Anders kunnen we ook wel te paard naar de andere kant. Het bos is achteraan, dus dat kunnen we direct daarna doen. Loop anders maar even naar buiten, dat gaat wat makkelijker met alle balken waar je anders je hoofd tegen stoot." Zei Lucas, waarop ik glimlachte, een oprechte glimlach. Toen ik met Feline de bak uit liep werd de bakdeur achter me gesloten.
    "Wacht anders buiten maar, ik kom er aan." zei Lucas, waarop ik door liep naar buiten. De zon scheen en er waren maar enkele wolkjes te zien aan de lucht. Mijn zweepje had ik op de bakrand laten liggen, die had ik met een buitenrit niet nodig.
    "Okay, lets go!" zee Lucas, waarop ik hem verbaasd aankeek. Als we een buitenrit zouden gaan maken, waarom reed hij zelf dan niet? "We beginnen gewoon achter de stallen, aangezien je het huis en de paddocks al wel gezien hebt neem ik aan." zei de jongen. Ik haalde mijn schouders op haalde Feline's teugels over haar hoofd om ze vervolgens bij het uiteinde en in het midden vast te pakken, en begon te wandelen. Ergens was ik geïnteresseerd in deze jongen, en zijn rede om niet te rijden. Als hij hier woonde, en vaak met paarden bezig was, waarom zou hij zelf nu dan niet gaan rijden? Ik bestuurde hem met mijn blauwe ogen en had de neiging om iets te vragen, maar probeerde het te onderdrukken. Uiteindelijk won mijn nieuwsgierigheid het van me, waardoor ik voor de tweede keer op een dag een lange zin sprak.
    "Waarom rijd je nu zelf niet?" vroeg ik hem, waarna ik onzeker mijn aandacht naar Feline en de paddocks verplaatste. Het was nog steeds zo onwerkelijk dat ik hier was, en dat ik weer reed. Hem aankijken deed ik niet, bang voor zijn antwoordt. Bang dat hij me uit zou lachen.


    take me back to the basics and the simple life

    Lucas 'Luke' Jones.
          Ze sloeg de teugels over het paard haar hals en besloot een stukje lopend te gaan, waar hij geen problemen mee had. Ondanks dat hij hun toch wel bij zou kunnen houden hoefde hij nu niet op zijn tempo te letten. 'Waarom rijd je nu zelf niet?' Eigenlijk was de vraag te verwachten geweest. Het werd hem altijd gevraagd door nieuwe stalhulpen en mensen die het niet wisten, dus inmiddels had hij er ook geen problemen meer mee. Hij wist zelf ook wel dat hij bang was en dat mochten ze best weten, al waren de opmerkingen die hij kreeg niet altijd even geweldig. Hij kreeg regelmatig te horen dat hij gewoon te snel bang was, dat hij moest accepteren dat hij nou eenmaal viel en gewoon weer op het paard moest klimmen, maar dat was nou juist het probleem. Hij was bang zichzelf nog meer op stang te jagen wanneer hij nogmaals viel en zich niet meer in de buurt van paarden zou durven te vertonen.
          Hij zou iets simpels kunnen antwoorden als: 'Ik heb momenteel geen paard', maar daar begon hij niet aan. Uiteindelijk zou ze achter de waarheid komen en dan moest hij het alsnog uit gaan leggen, dus waarom niet direct? Met een tikkend gebaar wees hij op zijn linkerarm, waar het litteken vanaf zijn pols tot elleboog liep. 'Toen ik vijftien was ben ik van een van de jongere paarden afgevallen tijdens een sprong. In haalde mijn arm open aan een van de staanders en het paard zelf liep onhandig over me heen, waarbij ik drie ribben brak en met een flinke hersenschudding drie dagen lang buiten bewustzijn in het ziekenhuis heb gelegen. Sinds dien ben ik niet meer op een paard geklommen.' Hij rilde even bij het idee, maar zette het al snel weer uit zijn hoofd. Waarschijnlijk zou ze toch enkel knikken en meer niet.
          In een van de twee springbakken was een ruiter bezig met Hawk, waarschijnlijk voor een training van een wedstrijd die er aan zat te komen. Hij kon zich vaag herinneren dat het paard aan het einde van deze week in de Z zou starten, het was zeker een merrie met talent en een goede afstamming. Het was het plan geweest haar te verkopen, maar nu waren ze er nog niet zo zeker van. Ze was nog jong maar sprong met haar acht jaar al verschrikkelijk hoog, dus zouden ze na de volgende wedstrijd kijken wat er met de merrie werd gedaan. 'Het lijkt me duidelijk, dit zijn de springbakken,' Vervolgens wees hij naar de andere kant. 'En daar heb je een stel weides met stapmolen.'


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.


    Samantha Amy McCoven

    "Don't act like you care, no one does"


    "Toen ik vijftien was ben ik van een van de jongere paarden afgevallen tijdens een sprong. In haalde mijn arm open aan een van de staanders en het paard zelf liep onhandig over me heen, waarbij ik drie ribben brak en met een flinke hersenschudding drie dagen lang buiten bewustzijn in het ziekenhuis heb gelegen. Sinds dien ben ik niet meer op een paard geklommen." vertelde hij. Ik keek hem met een lichte combinatie van ongeloof, verontwaardiging en verbazing aan. Altijd wordt er gezegd 'het maakt niet uit hoe hard je valt, als je er maar weer op klimt'. Maar ik negeer het verder. Ik wil verdere ruzies of conflicten voorkomen. Praten is nog steeds mijn hobby niet, ookal heb ik deze dag meer gezegd dan ik meestal in een week doe. Ondertussen lopen we bij een rijbak, waar iemand met een paard aan het springen is. Hoog, getalenteerd. Ik glimlach.
    "Het lijkt me duidelijk, dit zijn de springbakken, en daar heb je een stel weides met stampmolen." zegt Lucas, terwijl hij alles aanwijst, waarop ik glimlach.
    "Ga je morgen samen met mij rijden dan?" vraag ik hem verlegen. Want ik wil dat hij weer gaat rijden, ondanks dat ik hem nauwelijks ken. Het is zonde als hij volledig stopt. Je moet gewoon doorgaan, en weer verder rijden.


    take me back to the basics and the simple life

    Melissa Green


    Mijn vader zwaait nog even een laatste keer naar me voor hij weg rijdt en mij hier alleen achterlaat. Speciaal voor deze maand heb ik een cap gekregen. Ik was wel redelijk vaak op de manege vlak bij ons huis te vinden, maar ik heb nog nooit eerder gereden, grotendeels omdat ik echt heel bang ben om ervan af te vallen. Mijn vrienden hebben altijd al grotendeels uit dieren bestaan, dus ik hoop dat het hier leuk zal zijn. Toen ik te horen kreeg dat ik naar Fourth of Horses mocht was ik heel blij. Een maand met alleen maar paarden? Perfect. Ik kijk op de papieren in mijn hand waarop staat dat mijn begeleider van deze week Lucas is. Het paard dat ik toegewezen heb gekregen is Misha. Ik hoop dat het een knuffelpaard is, dat van poetsen houdt. Meteen verwerp ik die gedachte weer. Dit is een springstal, geen stal voor troetelpaarden. Met een zucht pak ik mijn koffer en mijn poetskist. Langzaam begin ik te lopen in de richting van de gebouwen. Op een gegeven moment loop ik langs een meisje en een jongen met een paard. Ik glimlach verlegen naar ze en man mezelf tot kalmte. Op een gegeven moment zal ik toch mezelf moeten voorstellen aan mensen, dus ik kan net zo goed meteen vragen waar ik precies heen moet. Ik loop op de mensen af en zachtjes vraag ik hen waar ik heen moet en waar ik Lucas kan vinden. Nadat ik mijn vraag gesteld stop ik met naar mijn voeten staren en kijk ik naar ze onder mijn wimpers door.

    [ bericht aangepast op 30 jan 2015 - 17:08 ]


    be gay do crimes

    Lucas 'Luke' Jones.
          'Ga je morgen samen met mij rijden dan?' Vroeg ze uiteindelijk verlegen, waarop hij direct zijn hoofd schudde. 'Ik klim niet meer vrijwillig op een paard. De enige manier waarop ik op een paard te krijgen ben is zodra Olympus op wedstrijd uit word gebracht, maar dat gaat nooit gebeuren met de agressie van dat beest.' Hij pakte ergens een halster van de grond en gaf het aan een van de stalhulpen met de vraag om het op te ruimen voor hij verder liep.
          Bij de stem van een meisje keek hij om. Ze staarde naar haar voeten na haar vraag en praatte zacht, wat voor hem het teken was dat ze verlegen was. Hij vroeg zich nu al af waarom hij juist de stille moest begeleiden deze maand, gezien hij al een van de anderen had zien lopen met een aspirant waarmee je niets kon beginnen. 'Ik ben Lucas, zeg maar Luke.' Hij glimlachte even vriendelijk en besloot zijn hand maar niet uit te steken, gezien ze het als ze wilde zelf prima kon doen.


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Melissa Green



    'Ik ben Lucas, zeg maar Luke', stelt de jongen zich voor. Hij glimlacht vriendelijk, maar steekt geen hand uit, iets waar ik wel blij mee ben. 'Melissa', zeg ik, waarna ik even half glimlach. Het andere meisje heeft zich nog niet voorgesteld, maar afgaande op de informatie die in de brief stond, ga ik er van uit dat zij Samantha is, de andere aspirante die begeleid zal worden door Lucas. Ik verschuif mijn aandacht naar het paard en aai haar even zachtjes over haar neus. Ik gebaar even naar mijn koffer en poetskist die ik een stukje verderop had laten staan. 'Waar moet ik mijn spullen heen brengen?', vraag ik Lucas als ik eindelijk de moed heb opgebracht hem iets te vragen. Ik draai mijn hoofd even, zodat ik naar hem kijk en sla mijn blik snel weer neer wanneer ik zie dat hij naar mij kijkt. Desondanks voel ik zijn blik nog op me branden en wat zenuwachtig pluk ik wat aan mijn haar. Als ik merk dat mijn zenuwachtigheid het paardje aansteekt, probeer ik mezelf te kalmeren. Dit lukt me niet meteen, en voor Lucas en het meisje zie ik er waarschijnlijk een beetje gestrest uit, maar momenteel kan ik ergens niet minder om geven dan wat deze mensen van mij vinden. Uiteindelijk lukt het me toch kalm te worden, en ik richt mijn blik weer op Lucas.


    be gay do crimes

    Lynn Jasmine Jones



    Ik keek verbaasd toen ik zag dat het meisje enorm soepel reed en zich zichtbaar thuis voelde op het paard. Het kwam niet vaak voor dat we aspiranten kregen die al ervaring hadden. Ik keek Luke even bemoedigend aan toen hij de balken pakte en ze klaar legde voor het meisje. Ik wist dat hij het er moeilijk mee had om in de buurt van hindernissen en springoefeningen te zijn en het deed me pijn dat hij zo bang was geworden na zijn ongeluk. Hij was een enorm talentvolle ruiter geweest en hij had makkelijk door kunnen groeien tot misschien wel één van de beste van de wereld. Nadat het meisje zonder al te veel moeite over de hindernissen was gekomen besloot Luke om naar buiten te gaan. Iets wat voor mij een teken was om de bak te verlaten. Ik pakte mijn flesje water van de bakrand en nam er rustig een slok uit.
    Pas op dat moment viel het me op dat er een jongen toe stond te kijken naar het rijden en ik keek hem even vragend aan. Ik had hem nog niet vaker gezien en ik nam dan ook aan dat hij een aspirant was. Hij was enorm mager en zag er erg onzeker uit.
    'Kan ik je helpen?' vroeg ik hem toen ik naast hem stond.

    [ bericht aangepast op 30 jan 2015 - 21:44 ]


    - God only knows


    Samantha Amy McCoven

    "Don't act like you care, no one does"


    Vastberaden schudde de jongen zijn hoofd.
    "Ik klim niet meer vrijwillig op een paard. De enige manier waarop ik op een paard te krijgen ben is zodra Olympus op wedstrijd uit word gebracht, maar dat gaat nooit gebeuren met de agressie van dat beest." Hij zei het net toen ik uitgepraat was, en ik moet toegeven dat ik lichtelijk teleurgesteld was. Vervolgens liep er een meisje naar mij en Lucas toe, en ze zeggen een paar zinnen tegen elkaar. Wat ik er uit op kan maken is dat dit meisje ook door Lucas begeleid zal worden, wat ik ergens jammer vindt. Ik vindt het wel jammer dat er nog iemand zal zijn, met wie ik waarschijnlijk op zal moeten trekken. Het meisje aait het paard naast me even over haar neus, maar Feline raakt er nerveus door, waarschijnlijk doordat het meisje dat zelf ook ik. Ik weet niet wat het is, maar het halve uur dat ik hier al ben, voel ik me vrolijker, en heb ik om een of andere zin om te praten, en om te zeggen wat ik vindt. Waardoor het komt weet ik niet. Misschien gewoon door het feit dat ik weer kan rijden, en dat ik dat ook doe. Misschien omdat iemand een beetje interesse in mij toont. Of misschien omdat ik even weg ben uit de vertrouwde omgeving. Ik kijk Lucas vragend aan. Waarschijnlijk gaan we nu weer terug, en gaat hij kijken hoe het meisje rijdt, en wordt deze buitenrit uitgesteld naar een tijdtip wat zich pas een aantal dagen na deze zal bevinden. "Gaan we nog naar buiten?" vraag ik hem zacht.


    take me back to the basics and the simple life

    Robin Tigrisblack

    Ik had gezien hoe het meisje de sprong had gemaakt. En de man alles weer opruimde. Ik wist niet wat ze van plan waren omdat ik dat niet gehoort had omdat ik weer een tekening had gemaakt. Eigelijk tekende ik nooit maar soms vond ik het wel leuk. "kan ik je helpen?" vroeg een stem naast me. Ik keek verbaast opzij. "Ow hallo, ik ben Robin. Ik ben opzoek naar zij. Volgens de papieren is zij mijn begeleider,maar ik heb geen idee wie dat is." zeg ik glimlachend. Ik hoopte niet dat ik te snel ging of te onduidelijk was. Ik stopte mijn kladblok in mijn zak. wat er vast dom uitzag. Omdat hij half uit mijn zak stook.Snel drukte ik hem er anders in. Ik haalde even snel een hand door mijn haar waardoor het weer anders zat. Maakte me niet uit maar ik vond het altijd wel grappig als een plukje verkeerd viel. Ik keek weer naar Lynn toen ik besefde dat ik mijn blik weer naar van alles en nogwat richtte. ik moest echt daarmee ophouden. Ik maakte mezelf veel te druk dan.

    [ bericht aangepast op 30 jan 2015 - 23:16 ]

    Robind19 schreef:
    Robin Tigrisblack

    Ik had gezien hoe het meisje de sprong had gemaakt. En de man alles weer opruimde. Ik wist niet wat ze van plan waren omdat ik dat niet gehoort had omdat ik weer een tekening had gemaakt. Eigelijk tekende ik nooit maar soms vond ik het wel leuk. "kan ik je helpen?" vroeg een stem naast me. Ik keek verbaast opzij. "Ow hallo, ik ben Robin. Ik ben opzoek naar lucas. Volgens de papieren is hij mijn begeleider,maar ik heb geen idee wie dat is." zeg ik glimlachend. Ik hoopte niet dat ik te snel ging of te onduidelijk was. Ik stopte mijn kladblok in mijn zak. wat er vast dom uitzag. Omdat hij half uit mijn zak stook.Snel drukte ik hem er anders in. Ik haalde even snel een hand door mijn haar waardoor het weer anders zat. Maakte me niet uit maar ik vond het altijd wel grappig als een plukje verkeerd viel. Ik keek weer naar Lynn toen ik besefde dat ik mijn blik weer naar van alles en nogwat richtte. ik moest echt daarmee ophouden. Ik maakte mezelf veel te druk dan.


    Dit staat in de beginpost, misschien moet je even eerst goed kijken voordat je iets post?
    -- ASPIRANTEN EN BEGELEIDERS.
    Lucas 'Luke'.
    Samantha
    Melissa
    Mia
    Robin

    Daniel
    Julianne

    Lynn
    Celeste


    take me back to the basics and the simple life