Fourth of Horses Project. || Speeltopc OO1. - Speeltopics

            -- REGELS VAN STAL.
      • Geen alcohol, drugs of andere verdovende middelen op het terrein.
      • Aspiranten mogen enkel dingen doen waar hun begeleider toestemming voor heeft gegeven in de buurt van de stallen. Zo worden de dieren niet gepoetst, gereden of uit hun stal gehaald zonder weet van de desbetreffende begeleider.
      • Gelieve alle spullen netjes weer terug te hangen en zadels en hoofdstellen op hun vaste plek terug te hangen. Dit maakt het zoeken naar het juiste tuig voor de vaste ruiters en stalhulpen een stuk makkelijker.
      • In de zadelkamer zijn poetskisten te vinden, als je een eigen hebt zet je deze in je kluisje om te voorkomen dat anderen je spullen gebruiken. Het gebruik van andermans zijn spullen word dan ook eerst gevraagd om conflicten te voorkomen.
      • En word niet geschreeuwd of gerend in de stallen. De paarden waarvan de bovenkant van hun staldeur dicht is, zijn gevaarlijk en kunnen bijten bij verkeerde benadering. Blijf bij deze dieren uit de buurt en maak de staldeur dan ook absoluut niet zomaar open!
      • Zonder toestemming van de eigenaren word er niet buiten gereden. De inschrijvingen van wedstrijden word gedaan door de mensen die hiervoor zijn aangewezen en doe je dan ook absoluut niet zelf.
      • Roosters vallen te vinden in het grote kantoor aan de merrie en hengstenkant, voerschema's zijn per paard te vinden onder hun naamkaartje.

                  Overtreding van een van deze regels kan een ontslagbrief opleveren. Wees gewaarschuwd. Doe je werk en houd je aan de regels, meer word er niet gevraagd.

            -- PAARDEN.

            -- STALLEN EN TERREIN.
      Wanneer je als buitenstaander het terrein op loopt, word je verwelkomt door de paarden die aan beide kanten van het pad in de paddocks staan. Het gras wat op de foto te zien is is dan ook netjes vervangen door zand en het huis is de plek waar de vaste medewerkers en eigenaren wonen. Ook de aspiranten hebben elk een kamer toegewezen gekregen en in werkelijkheid is het huis dan ook even wat groter aangezien het beschikt over een gezamenlijke keuken, woonkamer en voor iedereen een eigen badkamer. Kamers zijn echter niet al te groot, maar er is ruimte genoeg om spullen kwijt te kunnen.
      Achter het huis zal je verwelkomt worden door de stallen. Het is een erg groot gebouw en er zijn meer boxen dan er op de plattengrond te zien valt, al geeft het een goede schets van waar de echte sportpaarden staan. Ondanks dat het misschien niet ideaal is in de kliniek niet aanwezig maar is er wel een doorgang naar de stallen van de jaarlingen, veulens en dieren in opleiding die netjes allemaal bij elkaar staan. Als je via de Merrievleugel gaat kom je uiteindelijk uit bij de fokpaarden die uiteindelijk samen komen met de jaarlingen bij de andere ingang van de bak. Ook aan deze kant is er een extra zadelkamer, voerruimte, meerdere wasplaatsen, opslagruimte en een kleiner kantoortje. Er zijn in totaal dus vier zadelkamers waarvan de twee kleinste (degene naast de wasplaatsen,) worden bezet met kluisjes. Elk aspirant en medewerker heeft een eigen kluisje om eventuele spullen in op te ruimen voor het rijden en daar dus ook eigen poetskisten neer te zetten. De dekens en halsters van de paarden hangen voor hun deuren.
      De stallen zijn dus één groot vierkant stallencomplex met in het midden een grote bak. In opslagruimtes in de muren zijn balken en standaarden te vinden om hindernissen op te kunnen bouwen en als je bij de jaarlingen naar buiten loopt, vind je nog een stapmolen, meerdere weides, twee springbakken, enkele paddocks en de beschikking tot een groot bos om buiten te rijden.

            -- ASPIRANTEN EN BEGELEIDERS.
      Lucas 'Luke'.
            Samantha
            Melissa
      Mia
            Robin

      Daniel
            Julianne

      Lynn
            Celeste

Start:
      Het is rond een uur of twaalf, de meeste stalmedewerkers beginnen aan hun lunch maar een enkeling van de tientallen mensen tussen de honderden paarden staat te wachten op zijn of haar aspirant. Deze zullen aankomen en op zoek moeten naar degene die hun deze maand zal gaan helpen en begeleiden, wat betekend dat ze direct hun kamer, kluisjessleutels en paard toegewezen krijgen. Wat de medewerkers verder doen is aan hun, of ze hun aspiranten laten rijden en op wedstrijd uit willen laten komen of alleen maar willen laten mesten is helemaal aan diegene die ze toegewezen hebben gekregen. De enige must is dat alle paarden verzorgd en getraind blijven en iedereen zich aan de regels van stal houd.

[ bericht aangepast op 30 jan 2015 - 16:00 ]

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

"Don't act like you care, no one does"

---

---

take me back to the basics and the simple life

Mia Elizabeth Ayres

Een flesje vruchtensap, een appel en een broodje met sla en zalm. Dat is mijn lunch. Het leven hier op het terrein is niet slecht. De kamers zijn niet groot, maar wel groot genoeg en het eten is altijd van goede kwaliteit. Nog kauwend op mijn broodje en met mijn flesje sap onder de arm keer ik terug naar de stallen. Ik zuig een grote teug frisse lucht naar binnen. Het is niet warm, maar heerlijk fris. Perfect weer om hard te werken. Tijd om de veulens op te zoeken.
Ik verwacht dat de binnenbak bezet is, omdat al die nieuwe jongeren aankomen vandaag. De mijne me vanzelf wel vinden, daar maakte ik me geen zorgen om. En inderdaad, de bak is bezet. Ik zie Luke met Feline, in rijkleding, alleen. Verbaasd blijf ik staan. De laatste keer dat hij op een paard zat werkte ik hier nog niet eens. Verhalen heb ik wel gehoord. Schijnbaar is hij erg getalenteerd, maar na een zwaar ongeluk heeft hij nooit meer gereden. Verhalen heb ik wel gehoord, maar zíjn verhaal ken ik niet. Ik leun over de rand van de bak heen, want als hij echt weer gaat rijden, wil ik daar als eerste bij zijn, en neem een hap van mijn broodje. Dan merk ik dat er een meisje de bak binnenkomt. Ze draagt rijkleding, en aan haar houding zie ik dat ze zich op haar gemak voelt. Ik zucht. Luke gaat helemaal niet rijden, hij wil gewoon zien wat zijn aspirante kan.
Ik loop verder en zie Daniel staan. Scotty rent langs me heen, op jacht naar iets. Die hond houdt zichzelf wel bezig, niet als Ipsylon. Ik steek mijn hand op naar hem als begroeting, mijn mond zit nog vol met zalm en sla, en loop door. Ik moet met veel veulens trainen, en wil ik dat voor vanavond af hebben, moet ik doorwerken.

[ bericht aangepast op 29 jan 2015 - 15:20 ]

---

I'm walking around and then I look down in my hand and where I usually have my cellphone, I just have a gun ~ Sam Tsui

Daniel Christopher Smith
Ik luisterde naar Luke, terwijl ik even naar Feline keek. Ze zag er goed uit, maar ik was bang dat ze haar achillespees rechts achter had verrekt. Ik zou het wel zien als ze vanmiddag de paddock in zou gaan. Anders hadden we nog een paar rustige paarden voor wie we haar konden wisselen, want we moesten niets forceren met deze paarden. Ik aaide de merrie zacht over haar neus en knikte. Ik snapte dat hij niet wilde dat het Juan incident herhaalt zou worden. Die jongen kon tijden niet meer rijden door die val. Ik knikte nog eens en haalde weer een hand door mijn net iets te wilde krullen. "Fietsen is inderdaad waarschijnlijk het beste idee. Ik wil geen ander paard een risico laten nemen, zeker niet nu hij een paar dagen toch bijna stil heeft gestaan." zei ik, voor ik hem alleen liet en zelf de stal in liep om de zooi op te ruimen. Ik had net een los zadel gevonden, toen ik bekende voetstappen hoorde. Ik pakte het zadel op en zag Mia lopen. "Mia. Kan ik je zo wat vragen?" vroeg ik aan haar, terwijl ik het zadel terugbracht naar de juiste zadelkamer. Nee, die andere stalhulp maakte er hier alleen een grotere rommel van. Ja, het hielp iets met de werkdruk van klusjes van uitmesten en voeren, maar ik kreeg er klusjes bij met opruimen van rotzooi en tuig. Hopelijk was mijn aspirant netter, en anders had die het heel snel geleerd. Scotty kwam inmiddels op me af rennen met twee hoofdstellen in zijn bek. Ik maakte de bitten schoon en hing ze weer op hun plek. Daarna liep ik toch weer de stal in, langs de wedstrijdhengsten, naar de jonge paarden en paarden die zeker nog training nodig hadden. Hier stonden, op Desidero na, een paar van de gevaarlijkste paarden van stal, maar ook dezen hadden veel mogelijkheden en talent, ze moeten alleen handelbaar worden, en zelf vond ik het geen probleem om mijn lichaam op het spel te zetten om hun vertrouwen en respect te winnen. Mia werkte veel met de jonge paarden, om ze zadelmak te maken, en soms was ik niet heel blij met haar acties, zeker als een paard een keertje lelijk keek. Ik aaide een van de paarden, waarmee ik echt goed mee op kon schieten, nu hij eenmaal wat was gekalmeerd. "Ik vroeg me af of je vanavond mee wilde gaan het bos in. Ik wilde Olympus eens zijn energie uitputten, voor zover dat mogelijk is, maar alleen is het verre van veilig en mag het ook van Luke niet. Ik vroeg me dus af of je ofwel rijdend, ofwel op de fiets mee wil?" vroeg ik aan haar. Hier viel het mee met de zooi, maar hier mocht hij van mij ook niet komen, gezien hij vrij onvoorzichtig was met de paarden en ik geen slachtoffers op mijn geweten wilde hebben.

---

Bowties were never Cooler

Lucas 'Luke' Jones.
      Gezien het meisje haar rijkleding al aan had, ging Luke er van uit dat ze zelf wel een cap zou hebben en deze mee zou nemen. Zo niet kon hij nog altijd er een voor haar gaan halen, maar daar maakte hij zich nu niet druk om. Eerst maar eens afwachten wat ze zelf qua spullen zou hebben. Hij vond het in ieder geval fijn dat ze een gehoorzaam meisje bleek te zijn, hij had geen zin om continu alles honderden keren aan haar uit te moeten leggen voor ze het uiteindelijk een keer begreep. En dat ze stil was, maakte het voor hem alleen maar makkelijker. Dan hoefde hij in ieder geval niet continu boven haar uit te komen.
      Vanuit zijn ooghoeken zag hij Mia tegen de rand van de bak staan, waarschijnlijk afwachtend wat er zou gebeuren. Het was algemeen bekend over stal dat degene die hem op een paard zou krijgen een held zou zijn. Het zou hem niets verbazen dat er onderlingen weddenschappen afbetaald zouden moeten worden als hij weer op een paard zou klimmen. Het verbaasde hem dan ook niets meer als er mensen rond de bak kwamen staan zodra hij alleen met een paard en rijkleding in de bak stond: Niemand wilde het missen als hij weer op een paard zou klimmen.
      Het was niet dat hij het niet wilde, maar de angst om nogmaals te vallen en te weten dat hij vervolgens misschien helemaal geen paard meer zou vertrouwen, hield hem tegen. Hij vond het werk met de dieren geweldig en nu hij er nog vertrouwen in had zolang hij er naast stond, hield hij dat liever zo. Misschien dat er ooit iemand zou komen die hem weer op een paard kreeg, maar daar ging hij maar niet van uit.
      'Stijg op zou ik zeggen. Omdat je pak 'm beet twee jaar niet gereden hebt beginnen we gewoon simpel met wat dressuur. Feline is een lief beest maar verschrikkelijk koppig onder het zadel. Wees niet bang een goede tik te geven wanneer ze na een paar keer hulpen geven nog niet doet wat je zegt en wees voorbereid op heel wat bokken, maar je zoekt wel direct de uitdaging op door erop te klimmen.' Het was niet dat hij haar bang wilde maken, maar als ze een beetje ruiter was wist ze dat je nou eenmaal van je paard kan vallen en zou het haar niet bang moeten maken, al raakte hij al in paniek aan het idee van op een bokkend paard klimmen. Hij gaf haar de teugels aan en nam een lange zweep die bij de bakrand lag zodat hij die kon gebruiken als Feline niet meewerkte.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

"Don't act like you care, no one does"

---

---

take me back to the basics and the simple life

Mia Elizabeth Ayres

Terwijl ik naar de veulens loop, hoor ik Daniel's stem. 'Mia, kan ik je zo wat vragen?' Ik maak een instemmend geluid. Zowel hij als ik heb het ontzettend druk, communicatie gaat vaak maar één kant op. Ik kijk over mijn schouders, maar hij is inderdaad al weg. Alleen als het echt een noodgeval was, werd er duidelijk gepraat, maar dan was het ook zonder woorden duidelijk dat het om een noodgeval ging. Inmiddels ben ik aangekomen bij de veulens en loop de eerste stal in, die van Amaris. Amaris is een jong hengstje van één van onze eigen fokmerrie's. Hij is een veelbelovend jochie vol temperament, maar ook een echte aandachtstrekker. En inderdaad, hij komt meteen naar me toe. Ik ga op mijn hurken zitten en laat hem rustig aan mij snuffelen. Ondertussen onderzoek ik hem snel. Nergens wondjes of andere schokkende dingen te zien. Mooi zo. Ik geef hem een klopje en loop dan de stal weer uit. Inmiddels is Dan mijn kant op gekomen. 'Ik vroeg me af of je vanavond mee wilde gaan het bos in. Ik wilde Olympus eens zijn energie uitputten, voor zover dat mogelijk is, maar alleen is het verre van veilig en mag het ook van Luke niet. Ik vroeg me dus af of je ofwel rijdend, ofwel op de fiets mee wil?' Meteen zie ik een kans om met één van de veulens te gaan oefenen met meelopen aan een halster, maar toen liet hij de naam Olympus vallen, en meteen laat ik mijn idee varen. 'Hoe laat wou je gaan? Ik heb nog wel wat werk te doen.' Zwak argument, ik weet het, iedereen heeft veel werk. 'Begrijp me niet verkeerd, ik wil wel mee, maar helaas voor jou gaat mijn werk voor.' Ik mag Daniel wel. Hij is vrolijk en altijd enthousiast, hoewel ik hem ook een keer boos had meegemaakt. Gelukkig niet tegen mij, tegen een stagiaire, volgens mij. Na die uitbarsting heb ik die stagiaire nooit meer gezien. Dat was maar goed ook, het was levensgevaarlijk was ze allemaal aan het uithalen was.

[ bericht aangepast op 29 jan 2015 - 16:20 ]

---

I'm walking around and then I look down in my hand and where I usually have my cellphone, I just have a gun ~ Sam Tsui

Lucas 'Luke' Jones.
      De simpele glimlach die ze hem schonk toen ze het paard over nam moest haar bedankje voorstellen. Ze sprak niet, dus moest hij het op haar lichaamstaal houden. Haar houding en manier was de enige manier waarop hij nuttige informatie uit het meisje zou krijgen zonder dat ze met tegenzin zou moeten spreken. Het ging nog heel wat werk worden om haar binnen een maand wat meer te laten spreken, maar hij ging de uitdaging graag aan. Nu het aardig rustig was op stal gezien er minder wedstrijden waren en er momenteel vooral gericht werd op het fokken, hadden enkele mensen hun kans gezien steeds meer te hameren op het feit dat hij weer eens op een paard moest klimmen. Dit was de perfecte oplossing om daar onderuit te komen.
      'Oké, draaf maar aan.' Zei hij vervolgens nadat ze het paard goed warm had gestapt. Voor de kantine moest je bij de jaarlingen een trap omhoog, waardoor er dus vanuit de kantine uitkijk was op zowel de binnen als buitenbakken. Hij draaide mee met het paard en ruiter, de zweep had hij op de grond laten vallen zolang hij die nog niet nodig had. De muziek die uit de radio van de stallen kwam was nog duidelijk te horen in de bak, zoals altijd. '..Gonna live, life 'til we're dead. Give me scars, give me pain, Then they'll say to me, say to me, say to me, There goes the fighter, there goes the fighter, Here comes the fighter..'
      Verder negeerde hij het geluid, hij moest zich nu concentreren. Hij moest niet hebben dat Feline besloot te gaan bokken op het moment dat hij niet opletten. 'Waar en hoelang heb je gereden?' Vroeg hij uiteindelijk. Soms merkte hij even iets kleins op, dingen zoals wanneer ze niet op het goede been reed of haar handen lager of hoger moest houden. Haar houding was erg goed voor iemand die al twee jaar niet op een paard had gezeten. 'En daarnaast, heb je ervaring met springen? Zo ja kan je zo eventueel wel wat sprongetjes nemen, als Feline mee werkt.' Normaal stond hij naast de bak, voornamelijk met springen. Dit was überhaupt al een grote uitzondering op alles, maar hij vond dat hij in ieder geval van zijn angst voor de staanders af moest. Hij moest in ieder geval normaal een sprongetje op kunnen bouwen zonder al lichtelijk in paniek te raken. Het was helemaal niets, hij was gewoon te snel bang.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

"Don't act like you care, no one does"

---

[ bericht aangepast op 29 jan 2015 - 17:35 ]

---

take me back to the basics and the simple life

---

- God only knows

Lucas 'Luke' Jones.
      Het verbaasde hem hoe makkelijk ze Feline aan de teugel kreeg, voornamelijk omdat ze het zonder te zagen voor elkaar kreeg. Ze reed een volte en even vroeg hij zich af of ze hem überhaupt had gehoord, maar uiteindelijk stopte ze net voor hem op het midden, waarbij hij even zijn hand tegen het paard haar schouder legde. Feline trok even iets aan de teugels om haar neus tegen zijn linkerarm te duwen, maar hij besteedde er geen aandacht aan.
      'Ik heb gereden bij *...* van mijn zevende tot mijn veertiende drie maal in de week, en van mijn veertiende tot mijn vijftiende een keer in de week. Ja, ik heb ervaring met springen. Toen ik stopte met rijden reed ik M1 dressuur en L springen.' Hij knikte even terug richting Lynn om aan te tonen dat hij haar had gezien. Hij was blij met het feit dat Samantha gewoon antwoordde op zijn vragen en niet stug haar mond hield.
      'Dat is al heel wat, en je houding ziet er niet verschrikkelijk uit. Over twee weken start Feline in de M. Er is nog geen besluit genomen over wie gaat rijden, dus ik ga elke ochtend achter je aan zitten tot je jezelf uit bed sleept om te gaan trainen. Met een beetje doorwerken zit jij erop.' Hij was absoluut niet de meest makkelijke trainer. Als hij eenmaal had besloten dat je iets ging halen, zorgde hij er voor dat je het bereikte ook. Hij duidde geen tegenspraak en als je zei dat je moe was, was hij het persoon dat achter je aan zat tot je je werk ging doen. Hij krijgt dan ook regelmatig te horen dat hij misschien iets te hard is, maar Lucas is niet van plan er verandering in te brengen. Je moet nou eenmaal hard werken als je iets in de paardenwereld wilt bereiken.
      'Oké, als jij op de linkerhelft van de bak even blijft draven en eventueel een galop neemt op de volte, zal ik wat hindernissen neerzetten.' Hij was niet helemaal comfortabel bij het idee van de staanders erbij moeten halen en in een bak moeten staan terwijl er een paard aan het springen was, maar hij moest toch echt die angst eens onder ogen komen wilde hij fatsoenlijk les kunnen blijven geven. Hij kon niet bang vanaf de bakrand les gaan staan geven, dus besloot hij dat dit een mooi moment was om zichzelf eens in een bak te bevinden terwijl ze gingen springen.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

"Don't act like you care, no one does"

---

---

take me back to the basics and the simple life

Lucas 'Luke' Jones.
      Samantha zette het paard weer in beweging terwijl Luke richting de bak-deur liep waar Lynn tegen aan geleund stond. Hij wierp haar een veelbetekenende blik die duidelijk moest maken dat hij dit liever niet deed. Het was niet zozeer dat hij echt bang was voor de staanders, meer voor de herinneringen. Hij hoefde er niet continu aan herinnerd te worden dat hij van zijn paard af was gevallen en dat het dier over hem heen was gelopen. Toch schoof hij het luik open om een stuk of zes balken op de grond te laten vallen, die nog net niet op zijn voeten in het zand vielen. Hij liet ze even liggen en schoof het luik weer dicht, om eerst naar de hoek van de bak te lopen om twee staanders te halen en die wat onhandig op hun plek te zetten.
      Het duurde niet lang, hoogstens vijf minuten, voordat hij her voor elkaar had gekregen twee lage sprongetjes van een centimeter of twintig op te zetten. Hij draaide zich richting Samantha en het paard en zette heel wat stappen achteruit tot hij vond dat hij op een veilige afstand stond van de sprongen. 'Oké, ik neem aan dat je weet wat je moet doen, dus ga er overheen zou ik zeggen.'

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Daniel Christopher Smith
Ik zag nu pas dat ik Olympus zijn hek open had laten staan, wat ik dus maar snel dicht deed. We wilden niet dat mensen gingen denken dat hij aaibaar was, of met hun handen in de stal gingen, want dan konden we weer de EHBO-kit open gaan trekken, die ironisch genoeg naast zijn staldeur hing. Ik keek met een glimlachje toe hoe ze met het veulentje omging. Het was duidelijk dat het een lief paardje was. Ik glimlachte een beetje en knikte bij haar woorden. "Dat geldt ook voor mij. Er valt nog veel te doen en voor 7 uur ben ik zoizo niet klaar. Waarschijnlijk niet voor iedereen een half uur klaar is met alles. Dus ik denk dat ik tussen 7 en 8 wil gaan, om daarna de laatste dingetjes te doen en alle paarden nog te voeren voor de nacht. Ik wil gewoon kijken of hij tembaar is." Ik opende de staldeur van Josh. Hij was niet heel jong meer. een jaar of 11, maar vooral heel erg bang, waardoor hij redelijk onhandelbaar was. Ik hing de ketting voor de opening, zodat hij er niet uit kon. Een halster omdoen was te doen, maar aan een lijn werd hij enorm gestrest en had zichzelf wel verwond. Hij was het paard geweest waardoor ik zo boos was geworden op een stagiaire dat ze nooit meer terug was gekomen. Mooi, want nu hadden we dus een getraumatiseerd paard, wat nu zelfs bang was als hij gevoerd werd. Ik voelde zijn ademhaling wel tegen mijn rug, maar bleef stil staan. Ik wilde hem niet laten schrikken en zo kon hij in elk geval aan mijn geur wennen en me leren kennen als iemand die geen bedreiging was. "Ik zou hem graag mee laten doen met de komende wedstrijd, want ik weet dat hij het kan." zei ik, terwijl ik naar het gekooide paard keek. Ja, ik had er vertrouwen in dat hij het kon. Ik moest alleen de juiste juiste manier vinden om hem onder controle te krijgen en te houden. Een lieverdje was hij niet, dat wist ik ook wel, maar hij had ook een lieve kant en was heen heel getalenteerd paard, maar als hij zich als een duivel bleef gedragen, zou dat nooit zichtbaar worden.

[ bericht aangepast op 29 jan 2015 - 19:28 ]

---

Bowties were never Cooler

Robin Tigrisblack

Langzaam stapte ik het erf op. Ik keek nog eenmaal naar mijn pleegouders die weg reden. En liep naar de ingang Van de stallen. Ik wist niet waar ik precies wezen moest maar ik dacht dat ik bij stallen altijd succes zou hebbe. Dus liep ik de stallen in. In het midden zag een grootte bak waar een meisje aan het rijden was. Ik liep er iets meer naar toe en ging staan kijken. Toen ik veder in de bak keek zag ik iemand bezig met de balken. Ik moest in mezelf lachen. Dat zou lang duren voor ik zou gaan springen dacht ik. Ik keek naar het meisje en moest glimlachen. Het zou me niet verbazen als dit niet haar eerste keer was grapte ik in mijn hoofd. Ik had een kladblok mee genomen voor aantekeningen. Maar tekende er nu de balken en het paard op. Toen besefde ik me dat ik hier niet kwam om te kijken maar lucas te zoeken. Ik had geen idee wie het was dus besloot ik maar te blijven kijken. Ik zou vanzelf wel iemand tegenkomen die ik het kon vragen. Teminste dat hoopte ik en dacht ik. Ik keek maar weer naar het meisje op het paard.

"Don't act like you care, no one does"

---

---

take me back to the basics and the simple life