MSV - Askroth [5] - Speeltopics

Toen Epialthes en Ardaneus de magische ketting in elkaar zetten, stegen veel tovenaars, heksen, dreuzels en elven op. Ze werden meegevoerd naar de epische wereld Askroth, het voormalige thuis van de Askrothidae. Draken terroriseren deze wereld en de voormalige beschaving is grotendeels uitgeroeid.
Ze gaan de wereld verkennen, ontdekken wat er met iedereen gebeurd is en een nieuw bestaan opbouwen.

Het rollentopic
Topic 1
Topic 2
Topic 3
Topic 4
Het nieuwe topic!

Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.


Personages:

[ bericht aangepast op 29 jan 2015 - 22:02 ]

'Hoi,' klonk de zachte stem van Alassëa ineens in de ruimte.
'Je lijkt bang,' zei ze, want ze wist geen beter woord.
'Waarom?'

Zoë draaide zich om met een lichte kreet.
'Nee,' bromde ze en ze richtte haar toverstok op het kind.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Alassëa's ogen werden groter, want ze kende de dreiging van toverstokken.
Ze kantelde haar hoofd.
'Wat is er?' vroeg ze.

'Ga mijn huis uit,' bromde Zoë en ze behon de muren te pleisteren met enkele zwierige gebaren van Ignatius' toverstok.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Askroth... Aenea kon zich herinneren die naam eerder te hebben gehoord, of waarschijnlijk had ze erover gelezen.
'Is dat niet de wereld waar de Mahjarrat vandaan kwamen?'
Het was millennia geleden dat die groep voor onrust had gezorgd en ze wist dat haar zoon er ook bij betrokken was geweest. Als haar geheugen haar niet in de steek liet, had hij daardoor uiteindelijk zijn leven gelaten - ondanks zijn onsterfelijkheid.
Maar misschien zat ze er wel helemaal naast. De herinneringen vloeiden steeds vaker in haar over, als uitgelopen inkt die zinnen onleesbaar maakten.

[ bericht aangepast op 26 jan 2015 - 11:51 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Ardaneus knikte.
'Ja. Hier kwamen we vandaan.'
Een glimlach verscheen weer op zijn gezicht toen hij het zei.
'En nu zijn we terug, en het zal niet lang zijn voor we onze familie en vrienden terugzien.'

'Waar zijn ze?' vroeg Aenea. Ze was eigenlijk wel benieuwd of Ardaneus deze gedaante had aangenomen omdat hij op de aarde woonde, of dat ze er werkelijk net zo menselijk uitzagen als zij.

Every villain is a hero in his own mind.

'Ik heb ze achtergelaten in de heilige stad,' antwoordde Ardaneus, zijn glimlach werd breder.
'Ik mis haar, je zou haar moeten zien. Ze ligt aan de voet van de berg waarin Mahja slaapt. Prachtige huizen, tempels. Omringt door een grote, witte muur, die de stad beschermt tegen de berg van Mahja. Want als Mahja droomt, spuugt de berg vuur, en het vuur zaaide dood en verderf..en nieuw leven. '
'In diezelfde berg ligt de belangrijkste tempel van de hele wereld, al zijn haar deuren al millenia, nee, miljarden jaren gesloten, om Mahja, die binnen is, te beschermen. De berg is rijkelijk versierd, uitgehouwen, bevat prachtige stenen. Als in de zomer de zon op de berg scheen, weerkaatste deze het licht in duizenden kleuren, zoals ook de berg bestond uit duizenden stenen. Zij voerden een schouwspel op dat in heel de stad te zien was, en iedereen was op straat en vierde feest. Als het winter was en het woei, dan zong de berg duizenden melodieën, waar wij iedere avond bij in slaap vielen.'
Hij schudde zijn hoofd.
'Nee, daar kan geen mensenstad tegenop.'

'Ik was hier eerst,' zei Alassëa.
'Ik hoef hier niet weg. Jij mag ook blijven, meisje.'

Zoë sloeg haar armen over elkaar. 'Ik hou niet van delen.'
Ze hing gordijnen op die uit de punt van haar toverstok kwamen en draaide zich naar het kind om.
'Wie of wat ben je?' vroeg ze maar voor de helft geïnteresseerd.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Beleefdheid Ignatius, niet bevelen uitdelen maar het gewoon vragen zou fijn gevonden worden.' Eva bleef staan en keek hem strak aan.

-

[ bericht aangepast op 29 jan 2015 - 21:33 ]

'Het was gebiedende wijs, geen bevel, Eva,' zei Ignatius en hij wees wederop op de bank.
'Ga zitten.'

'Omdat je het zo lief vraagt,' Eva forceerde even een glimlach maar nam daarna plaats op de stoffige bank.

Ignatius legde meteen zijn hoofd tevreden op haar schoot. Dat was beter dan zo'n harde bank.


Het nieuwe topic!

Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

[ bericht aangepast op 29 jan 2015 - 22:03 ]