MSV - Askroth [5] - Speeltopics

Toen Epialthes en Ardaneus de magische ketting in elkaar zetten, stegen veel tovenaars, heksen, dreuzels en elven op. Ze werden meegevoerd naar de epische wereld Askroth, het voormalige thuis van de Askrothidae. Draken terroriseren deze wereld en de voormalige beschaving is grotendeels uitgeroeid.
Ze gaan de wereld verkennen, ontdekken wat er met iedereen gebeurd is en een nieuw bestaan opbouwen.

Het rollentopic
Topic 1
Topic 2
Topic 3
Topic 4
Het nieuwe topic!

Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.


Personages:

[ bericht aangepast op 29 jan 2015 - 22:02 ]

Eva schudde haar hoofd, deed weer een stap dichterbij.
'Je doet mij denken aan iemand,' Ze moest denken aan Kain, het deed pijn om aan haar kinderen te denken. 'Ik deed het, zoals ik zei: Eigen schuld, dikke bult. Je mag vrouwen niet zo behandelen, ze verdient het niet.' Hoe bitch ze ook mochten zijn dacht Eva.

Ignatius wilde haar een klap geven, hief zijn hand, maar weerhield zichzelf ervan.
'Zíj wel,' zei hij toen.
'Zij..verdient nog veel meer, ik zal het haar geven ook.'

Eva keek hem doordringend aan, daarna gaf ze hem een kus op zijn wang.
'Als dat je gelukkig maakt, moet je dat maar doen. Fijne dag verder.' Daarna draaide ze zich om, hem zou ze vast wel tegenkomen.

Ignatius kneep zijn ogen samen, zette een stap maar zakte bijna door zijn knieën.
'Wachten.' commandeerde hij.
'Terugkomen.'

Eva wierp een blik achterom over haar rechterschouder. Ze twijfelde, zou ze hem helpen? Daarna dacht ze aan Wense die nog ergens in een huisje lag te wachten op haar terugkomst.
'Het was leuk je te ontmoeten!' Zei ze en daarna zwaaide ze hem gedag. 'Tot de volgende keer!'

Toen Ignatius nog een stap zette werd hij duizelig en viel hij weer op zijn knieën in het zand.
'Kom terug!' riep hij kwaad, 'en wel nu!'

Eva draaide zich om, ze keek naar de jonge en voelde een soort medelijden met hem.
'Ik heb met je te doen, je bent zo'n grote man in je acties maar nu ben je een kleine jongen die hulp nodig heeft.' Ze liep naar hem toe en ging op haar knieën tegen over hem zitten. 'Vraag het nu eens aardig,'Eva glimlachte naar hem.

Ignatius' blik werd ijskoud toen ze die woorden uitsprak. Het was duidelijk dat het niet goed voor hem was als hij nu alleen achterbleef, want hij voelde zich niet goed.
Hij klemde zijn kaken op elkaar.

Eva stond op, haalde haar schouder op.
'Dan niet,'

Ignatius' greep haar mouw weer, zodat ze niet de mogelijkheid zou hebben om op te staan en weg te lopen. Hij trok zich echter niet op, zowel omdat hij dan zwak zou lijken, alsook het feit dat hij zich werkelijk niet goed genoeg voelde om nu al op te staan.
'Waarom zou ik?'

Eva gniffelde even en knielde weer neer, met haar linkerhand ruste op de rechterwang van de jongeman.
'Omdat ik dat vraag,' ze vond haar vraag en antwoord best simpel.

[ bericht aangepast op 22 jan 2015 - 0:40 ]

Ignatius bleef zijn kaken op elkaar klemmen, maar besefte dat dit niet het moment was om er moeilijk over te doen. Er kwam vast een moment dat zij hem nodig had, anders zorgde hij daar wel voor. Dat betekende echter niet dat hij het, als een mak lam, zou formuleren zoals verwacht werd.
'Help me?' vroeg hij daarom met geïrriteerde stem, waarin zijn afkeer aan de woorden weerklonk.

Eva had door dat het niet beter dan dit zou worden, maar hij had gedaan wat ze vroeg dus ze kon er vrede mee sluiten.
'Oké, ik zal mij trouwens even voorstellen,' Ze pakte zijn hand en schudde hem. 'Eva van Eden, aangenaam.'

Ignatius trok zijn wenkbrauw op en schudde haard hand niet.
'Koning Ignatius', zei hij ter introductie en hij probeerde zich weer aan haar arm op te trekken.

Eva hield haar lach in.
'Koning Ignatius waarvan?' vroeg ze uit interesse terwijl ze hem omhoog hielp.