MSV - Askroth [5] - Speeltopics

Toen Epialthes en Ardaneus de magische ketting in elkaar zetten, stegen veel tovenaars, heksen, dreuzels en elven op. Ze werden meegevoerd naar de epische wereld Askroth, het voormalige thuis van de Askrothidae. Draken terroriseren deze wereld en de voormalige beschaving is grotendeels uitgeroeid.
Ze gaan de wereld verkennen, ontdekken wat er met iedereen gebeurd is en een nieuw bestaan opbouwen.

Het rollentopic
Topic 1
Topic 2
Topic 3
Topic 4
Het nieuwe topic!

Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.


Personages:

[ bericht aangepast op 29 jan 2015 - 22:02 ]

'Mama!' riep Alaine weer blij en ze liet haar moeder niet los, bang haar wéér kwijt te raken.

Eva keek het meisje aan die tegen de jongen aanschopte.
'Kom mee,' Eva omhelsde het meisje om haar te troosten.

Ze gaf Alaine een kus op haar voorhoofd. Daarna keek ze achter haar langs en zag ze Nick staan.

'Raak me niet aan!' riep Zoë schril. Er liepen nog steeds tranen over haar wangen en ze trok Ignatius' blouse uit, zodat ze die om haar eigen lichaam kon slaan. Daar voelde ze zich toch beter bij. Het kon haar niet schelen dat Eva kon zien hoe ze eruit zag, maar als ze had geweten dat ze zo kwetsbaar was zZe had dit nooit gewild.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Eva deed een stap naar achter, ze wilde geen bitch zijn tegenover het meisje maar besloot dat als ze haar hulp niet wilde aanvaren dan kon ze hem krijgen ook.
'Ik hoefde hem niet te slaan, ik kon ook weglopen! Een beetje dankbaar mag je wel zijn!' Snauwde Eva naar haar.

'Heb ik je dan gevraagd om iets te doen?' snauwde ze.
Buiten was het droog, dus Zoë hoopte dat haar haren nu eindelijk in de zon konden drogen. Die begon weer een beetje te schijnen en langzamerhand werd Ignatius blouse ook droog.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ignatius kreunde van de pijn toen hij bij begon te komen. Zijn mond was gevuld met zand en hij wist niet wat er zojuist gebeurd was. Met moeite opende hij zijn ogen, maar de wereld om hem heen bleef wazig. Hij greep een hand vol zand en probeerde overeind te komen.

Zoë, die tot haar schrik zag dat Ignatius al weer bijkwam, bukte zich en raapte zijn stok van de grond alvorens weg te sluipen.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Eva wist niet echt wat ze moest doen, ze kende de jongenman niet dus wist niet hoe hij zou reageren. Grote kans agressief.
'Sorry,' mompelde Eva ze bukte neer. Bekeek zijn hoofd en glimlachte een beetje. 'Dat wordt een flinke bult jongen, maar eigen schuld. Je moet vrouwen niet zo behandelen.' Eva keek naar Zoë. 'Misschien is het tijd voor jou om te gaan.' Zei ze bits.

[ bericht aangepast op 21 jan 2015 - 23:12 ]

De waas werd langzaam minder en Ignatius dacht dat het beter ging, maar toen galmde haar stem hard door zijn hoofd en leek in alle hoeken van zijn gedachten te weerkaatsen. Zijn oren piepten even en hij kreeg er haast hoofdpijn van, maar hij zette zich erdoorheen. Hij greep haar mouw vast en trok zich er met veel moeite aan op.
Zijn achterhoofd deed pijn en het voelde haas alsof zijn vel uit elkaar zou barsten, maar hij zou geen zwakte laten zien in het bijzijn van mensen.
Hij zei niets, maar tastte met zijn hand in zijn zak, zoekend naar zijn toverstok.

Zoë knikte. Dat deed ze maar al te graag.
Ze zocht haar toevlucht in een ander huisje dat nog verlaten was - er waren er nog een hoop - en schonk zichzelf een paar kleren die haar lichaam geheel bedekte, behalve haar handpalmen, gezicht en haar. Niemand zou haar deze kleren nog uit kunnen trekken.
Ze sprak een stel bezweringen uit over de muren van het huisje, zodat niemand er naar binnen kon en een fnuikspreuk zorgde ervoor dat er ook geen ramen of deuren kapot konden worden gegooid.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Die is weg,' Eva rolde met haar ogen. 'Ga zitten jongen. Wat is je naam?'

Ignatius' gezicht vertrok.
'Ik ga niet zitten,' meldde hij Abrupt. Pas nu begon de wereld om hem heen weer haar normale vorm aan te nemen en voor hem stond een onbekende dame.
'Waar is ze?'

'Daar gaan we het niet over hebben,' Eva glimlachte naar de jongeman. Eva pakte met haar rechterhand de wang van hem vast. 'Het is eerst tijd om voor jezelf te zorgen en daarna pas om op andere te letten.' Ze keek hem doordringend aan. Het was een aantrekkelijke jongen, jammer van zijn gedrag. 'Je bent oud, dat zie ik in je ogen maar je lichaam is jong.'

Ignatius' gezicht vertrok wederom.
'Ik ben niet oud.'
Hij gaf haar een duw om de afstand te vergroten en ging vervolgens met zijn hand door zijn haar, waar hij een enorme bult op zijn hoofd voelde.
'Wie heeft het gedaan?' gromde hij.