• The 53rd Annual Hunger Games
    May the odds be ever in your favor




    _________________________________________________________________________________________


    Geachte Tributen,
    Een nieuwe Hunger Games komt er weer aan, met nieuwe tributen, een nieuwe arena, en een nieuwe Winnaar. Jullie zullen vechten tot een uiteindelijke dood. Ook dit jaar zullen er weer vierentwintig tributen meedoen aan de Hunger Games. Minimaal 8 van deze Tributen zullen sterven tijdens het bloedbad. De ander 16 Tributen worden ingevuld door jullie. We zullen niet beginnen voordat er 12 van de beschikbare 16 rollen zijn ingevuld. In de loop van tijd zullen de Tributen worden vermoord. Dit zal liggen aan hoe vaak de persoon reageert, hoe enthousiast de persoon bezig is en de inzet, maar ook aan de schrijfstijl en volvulling van de regels. Als een persoon een week lang niet reageert zal hij/zij vermoord worden. Voordat dit alles in werking wordt gesteld, vragen we eerst aan de mensen met twee rollen of die er eentje willen kiezen om mee door te gaan. Als er een groepje Tributen overblijven die aan alle eisen volledig voldoen, zullen de Spelen verlengd worden. De Tributen zullen verwond worden en andere spannende dingen zullen in de arena gaan gebeuren. Op die manier kunnen we wel wat tijd vullen.
    Voor spullen bij de Hoorn/sponsers die je iets geven/trainingscore moet je mij mailen. Het moet allemaal wel realistisch blijven. Dit is ook waarom ik bij elk District een algemene beschrijving heb gezet. Hier kan je je karakter op baseren zonder dat het allemaal Mary Sue's/Gary Stu's of Katniss replica's worden. Als je je karakter toch op een realistische en creatieve manier skills voor bepaalde dingen kan geven, is het geen probleem. Ik zal elk Personage lezen en bekijken en uiteindelijk goedkeuren voordat je officieel mee doet met de Spelen.
    Voor de rest lijkt alles me wel duidelijk. Als er nog vragen zijn, mail ze of vraag hieronder.

    President Snow


    __________________________________________________________________________________________


    District 1 || Luxury/Luxe
    De Tributen van dit District zijn Beroeps. Niet persé arrogant, maar wel vol zelfvertrouwen. Ze hebben veel talenten qua wapens, maar ze zijn geen experts op het gebied van bomen klimmen en voedsel verzamelen.
    Sapphire Anne Hale || Piaffe || 1.1
    Jongen

    District 2 || Masonry/Metselwerk
    Deze Tributen zijn ook Beroeps. Eigenlijk geldt hier hetzelfde als bij de District 1 Tributen.
    Maelle 'Mae' Riviera Hollister || Rosea || 1.4
    Felix Gardner || Aureolus || 1.6

    District 3 || Technology/Technologie
    De Tributen uit dit District zullen niet arm zijn. Redelijk wel verzorgd, niet al te hongerig. Geen aangeleerde talenten qua natuur, slechts alles wat met electriciteit en logica in generaal te maken hebben.
    Lily-Kate Rosewood || Verityy || 1.17
    Chase Cole Haydens || Mashtonx || 1.13

    District 4 || Fishing/Vissen
    Ook een Beroeps District, hoewel dit niet verplicht is zoals 1 & 2. Deze Tributen hebben meer kennis op het gebied van water en vissen, en dus is het minder erg als deze Tributen meer talenten op het gebied van natuur hebben dan de ander Beroeps. Ook is het een redelijk rebels District, en niet zo rijk als in 1 en 2, hoewel ik het zeker niet arm zal noemen.
    Thalia Hayes || Buddy || 1.4
    Fir Rayy Phoenix || Mashtonx || 1.4

    District 5 || Power/Kracht
    Dit District wordt als redelijk rijk beschouwd. Deze Tributen zullen ongeveer zoals District 3 zijn, met geen aangeleerde talenten die te pas zullen komen bij de Hunger Games.
    Crystal Eurenia Neglis || Dancal || 1.3
    Jongen

    District 6 || Transportation/Vervoer
    Dit District is niet echt arm, maar ook niet rijk. De Tributen zullen met metaal en ander materiaal zoals dat om kunnen gaan, aangezien ze dat gebruiken bij het bouwen van vervoermiddelen.
    Briar 'Brye' Alodia Combe. || Gently || 1.5
    Jongen

    District 7 || Lumber/Hout
    Dit is één van de armere Districten samen met 10, 11 en 12. Deze Tributen zulen wel wat van het bos af weten, aangezien ze er werken om hout te hakken. Naast bijlen en messen zullen ze niet veel wapens kunnen hanteren.
    Aurora Joanne Valance || FireFoxieABC || 1.1
    Jongen

    District 8 || Textiles/Stof
    Dit District is redelijk arm, al hoewel ze kunnen rekenen op 3 maaltijden per dag. Magere maaltijden, maar wel wat. Geen skills kwa natuur, en waarschijnlijk ook niet echt qua wapens. Misschien kunnen ze wel heel wat met stof (denk aan: dingen maken en mensen ermee wurgen).
    Meisje
    Samuel Girlish || Veravos || 1.17

    District 9 || Grain/Graan
    Misschien dat deze redelijk arme Tributen wel wat weten over natuur en om kunnen gaan met een mes. Dankzij hun werk in de graanvelden weten zij toch wel wat, hoor.
    Meisje
    Jongen


    District 10 || Livestock/Vee
    Best wel arm, en verstand dieren, zowel het voeden als het eten ervan. Voor de rest geen skills kwa wapens en natuur.
    Ariane Benigin || Veravos || 1.4
    Jongen

    District 11 || Agriculture/Landbouw
    Denk aan Rue en Tresh, arm maar verstand van de natuur. Niet veel van wapens, aan de andere kant.
    Meisje
    Gabriel Arthur Carter || Gally || 1.13

    District 12 || Mining/Mijnbouw
    Geen verstand van wapens en natuur, hoogstens hoe ze vuur kunnen maken en overweg kunnen met een pikhouweel. Een arm District.
    Meisje
    Vincent 'Vince' Trace Howard. || Gently || 1.6


    __________________________________________________________________________________________________


    DE NAAM:
    Denk eraan dat dit zich in de toekomst afspeelt, en de namen dus geen gewone namen zijn. Gebruik het liefst zelf in elkaar geknutselde namen (denk aan Beetee, Haymitch), of gebruik namen uit het verleden. In District 1 worden de kinderen vernoemd naar iets wat met hun werk te maken heeft. Geen inspiratie? Ga dan naar deze site.

    WAPENS VOOR JE PERSONAGE:
    Hierkan je wapens vinden die je kan gebruiken als specialiteit voor je personage. Het is wel in het Engels, maar anders kan je op Google ook gewoon: wapens thg intypen, dan vind je ook wel wat ;D


    Invullen:
    Naam: (volledige naam)
    Slogan: (optioneel)
    Leeftijd: (12-18)
    District: (bijv. District 12)
    Innerlijk: (uitgebreid karakter)
    Uiterlijk: (omschrijving + foto)
    Achtergrond: (familie, andere dingen over je leven)
    Specialiteiten: (voordelen in de Spelen)
    Zwaktepunten:(nadelen in de Spelen)
    District Token: (Wat heb je mee genomen van huis?)
    Trainingcijfer: (na overleg met mij, hoeft dus niet meteen ingevuld te worden.)
    Extra: (andere dingen over je personage)


    Regels:
    - minimaal 250 woorden
    - Geen Mary Sue's of Gary Stu's
    - Blijf realistisch
    - het gaat niet om het winnen van de Spelen, maar het schrijven van de RPG
    - ABN
    - OOC tussen () {} []
    - Maximaal 2 personages, en dat moeten dan een jongen en een meisje zijn
    - Niet zonder toestemming vermoorden/verwonden
    - 16+ is toegestaan
    - Originaliteit en creativiteit wordt zeer op prijs gesteld
    - Geen OOC ruzie
    - Onderling bondgenoten/verwondingen/liefdes afspreken
    - Niet aan de regels houden = einde deelname
    - Reservering vervalt na 2 dagen


    __________________________________________________________________________________________


    De Arena




    De Hoorn: deze ligt ongeveer in het midden van de arena. De tributen staan er in een halve maan omheen, met hun rug naar het bos en het strand. De wapens liggen best wel wijd verspreid, maar zoals altijd liggen de meest waardevolle dingen in de Hoorn zelf.
    Het Weiland: De Hoorn ligt middenin een groot weiland, met groen gras en vol met bloemetjes.
    De Bergen: Vlak achter de Hoorn liggen reusachtige bergen, vol met bos en beekjes en dieren. Hoe hoger je komt, hoe meer drinkwater en voedsel er is, maar het wordt ook steeds kouder. De topjes van de bergen zijn dan ook versierd met sneeuw.
    De Rotsen: Aan de linkerkant van de arena, gaan de bergen over in puntige rotsen. Hiertussen zullen ook veel krabben en andere (gevaarlijke) dieren te vinden zijn.
    Het Strand: De rotsen gaan snel over in een lange strook zandstrand. Het zand is heet, en heeft geen bescherming te bieden.
    De Zee: Een wilde, oneindige zee is ook een gedeelte van de arena. Het is gewoon zout water, en dus niet drinkbaar. De golven zijn ook erg wild en hoog, je kan er nog net niet surfen. Veel vissen en eetbare planten zijn in de zee te vinden, als je weet welke eetbaar zijn.
    Eiland 1: Drie grote eilanden liggen in de zee. Ze zijn bereikbaar met de boten die achter de puntige, gevaarlijke rotsen verstopt liggen. Op Eiland 1 is een groot bos te vinden, vol met verstopplekken en eten en drinken.
    Eiland 2: Dit Eiland heeft niet veel bijzonders te bieden, slechts een heleboel heuvels.
    Eiland 3: Dit Eiland is bij verre de bijzonderste. Een grote, verlaten stad bevind zich hier, vol met bewoonbare huizen, winkels met wapens en eten, grotere en betere boten en zelfs luxe hotels. De elektriciteit werkt nog, en dus is dit Eiland heel erg veel waard.
    Het Bos: Naast de lange zandstrook bevind zich een groot, donker bos. Na een paar stappen lijkt het al alsof het midden in de nacht is. De bomen staan heel erg dicht op elkaar, zijn hoog met geen laag hangende takken. Een beekje heeft zich toch door de bomen heen geworsteld, helemaal vanuit de bergen. Er leven voornamelijk gevaarlijke beesten.
    De Zandstrook: Als je je door het bos heen hebt geworsteld, kom je bij een dunne zandstrook uit, vergelijkbaar met het strand. Ook deze zandvlakte eindigt in de zee.
    De Heuvels: aan de andere kant van de bergen, zijn er heuvels te vinden. Een beekje stroomt hier door heen, maar dat is het wel.


    *ik vertrouw er op dat jullie deze informatie niet gebruiken om jou karakter een voorsprong te geven in de Arena of je karakter te helpen, maar zodat julie omschrijvingen realistisch blijven.


    __________________________________________________________________________________________



    Uitleg


    We beginnen met 'before the arena' stukjes. Dit hoeft geen lopend verhaal te zijn, gewoon losse stukjes over de Boete, de Openingsceremonie, de Trainingen, de Privé Training, overleg met je Mentor, de Interviews, enzovoort. Je moet persoonlijke dingen over je District (je escort, mentor, enzo) met je District partner overleggen. Heb je die niet, dan heb je geluk. Let op, ik wil niet dat iedereen heldhaftig volunteerd voor familie/vrienden. Alleen de Beroeps. Als je een speciale reden hebt, moet je mij even mailen. Ook wil ik niet dat iedereen geweldige kostuums heeft, super slimme mentoren, enorm veel fans, enzovoort heeft. Houd het alsjeblieft gewoon realistisch. De interviews mag je gewoon zelf omschrijven vanuit je personage's POV, net zoals in het boek wordt gedaan.
    Daarna gaan we de Arena in. Hierboven staat een uitleg over de Arena, en een tekening ervan. Dit is om als schrijver te gebruiken, niet om je tribuut te helpen.
    Je mag andere niet verwonden/vermoorden/besturen zonder toestemming. Bondgenootschappen en vijanden worden van te voren gemaakt.
    Als je een niet ingevuld personage wilt besturen (dus gewoon uitt je eigen personage's POV) tijdens de 'before the arena', moet je mij mailen. Dit kan je dus bijvoorbeeld doen om vijanden te worden, en dan vervolgens diegene te vermoorden in de Arena. De moorden worden met mij overlegd, en ook welke spullen jullie bij de Hoorn halen. Ik zal een seintje geven wanneer jullie mails kunnen sturen met of jullie mensen willen vermoorden/hoeveel daarvan, en welke spullen je bij de Hoorn vandaan wilt halen.
    Als er nog vragen zijn, feel free to ask.

    De Spelmaker.


    Niet vergeten te schrijven tussen () [] {}
    hierin
    dit mag ook als je in OOC schrijft ;D

    __________________________________________________________________________________________


    Je Post:

    Voeg in:
    Volledige naam.
    District.
    Foto.
    Status. (gewond?)
    Slogan. (optioneel)
    Bondgenoten. (optioneel)
    Spullen. (optioneel)
    Locatie. (optioneel)
    Spoiler met beschrijving. (optioneel)

    Praattopic

    [ bericht aangepast op 15 nov 2014 - 11:30 ]


    “A queen will always turn pain into power.”

    Crystal Eurenia Neglis - District 5


    'Wakker worden, lieverd', hoor ik mijn zus fluisteren. Een vermoeide kreun verlaat mijn mond en ik draai me om naar.
    'Crystal, je moet echt wakker worden ! De boete begint binnen een uur en een half !', zegt een bezorgde stem weer. Ik was vergeten dat we deze dag waren. De dag waar ik elk jaar zo bang om was. Ik knipper met mijn ogen en zie mijn zus -Angelina- bezorgd kijken. Even rol ik zacht met mijn ogen,,ze is maar een jaar ouder en is steeds zo bezorgd om me. Angelina neemt me in haar armen en begint te huilen. Ze is net zo zwak als mij, en we zijn allebei al jaren doodsbang voor deze dag. Ik laat ook een paar tranen vallen.
    'Ik hou van je.', fluister ik naar mijn zus.
    'Angelina ! Kom naar beneden jongedame !', hoor ik mijn vader woest roepen. Deze keer is het mijn beurt om Angelina bezorgd aan te kijken. Mijn vader was tot alles in staat, en dat weten we allebei. Snel, loopt ze naar beneden en bekijk mezelf in de spiegel. Ik trek een vies gezicht als ik mijn spiegelbeeld zie en ga snel naar een kleed op zoek.
    Maar als ik op mijn nachtkastje kijk schrik ik ! Er staat een wondermooie jurk op. Waarschijnlijk de mooiste die ik ooit mocht dragen. Zonder te twijfelen trek ik hem aan en draai dan een rondje. Ik ben zo fier op dit jurkje, ik zie er best mooi uit hiermee.
    'Jij verwend nest !', hoor ik mijn broer zeggen met een grijns. Ik besluiten hem helemaal te negeren want anders kon ik er nog voor gaan boeten ! Met de kam die ik vastpak kam ik mijn haren een paar keer en loop dan weer naar beneden en heb er ook spijt van. Hetgene wat ik zie verschrikt me.
    Mijn vader staat net op het punt om Angelina heel hard te slaan en ik zie haar huilend van de pijn in elkaar gezakt op de grond.
    'Vader ! Stop !', roep ik bang waaraan hij me ook begint te slaan. Maar al snel hoor ik het bekende geluid van de gong !

    Ik wat in de varken van de vijftienjarige meisjes. Sommige zitten te huilen, anderen zitten vol moed voor hun uit te kijken. Ik ben de enige die gewoon rondkijkt, maar ik moet toegeven dat ik nu echt we, kriebels in mijn buik heb. Ik hoor een vrouw op het podium stappen, vast weer Cordelia, de capitoolvrouw van de trekking... Maar ik luister niet naar haar vreselijk arrogante stem en kijk ook niet naar haar de felgekleurde uiterlijk. Het enige wat me interesseert zijn mijn voeten op dit moment. Ik hoor het jaarlijkse filmpje op het grote scherm verschijnen maar wenkt hem geen blik. Na enkele minuten, die wel uren bleken te duren gaat Cordelia naar de vrouwen bol. Ik kijk nu pas op en begin erg te zweten. Ik hoor hoe ze langzaam en mysterieus de naam voorleest.

    'Crystal Eurenia Neglis ! Waar ben je meisje ?', hoor ik de vrouw uitroepen. Ik slik even maar weet wat ik te doen heb. Met trage stappen maar een zelfzekerde blik loop ik het podium op. Ik merk dat er een eenzame traan uit mijn ooghoek komt maar negeer deze. De mensen kijken me vol met medelijden, maar je kan er ook wat opluchting bij vinden.
    Waarom ik?

    [ bericht aangepast op 3 nov 2014 - 17:55 ]


    “We should consider every day lost on which we have not danced at least once.”

    [ Wat als de personen die al geschreven hebben, nu vast lopen ? Wat kunnen we nu doen ? :3 ]


    "Satan's friendship reaches to the prison door."

    Aurora Joanna Valance


    ||District 7|| Status:- Bontgenoten:- Plaats: De boete

    De zonnestralen schijnen op mijn gezicht, dit is mijn favoriete manier om wakker te worden. Ik glimlach naar het plafond maar dan valt mijn oog op de groene jurk die naast mijn bed ligt. Direct betrekt mijn gezicht. Vandaag is de dag van de boete. Ik glijd langzaam uit mijn warme bed en trek de jurk aan. Ik blijf verwonderd naar mezelf kijken in de spiegel. Mijn knieën steken nog net onder de jurk uit mijn armen sla ik over elkaar. Dan loop ik naar beneden. ‘Goedemorgen,’ mompel ik. Mijn vader hangt zoals altijd lusteloos in zijn leunstoel maar mijn broer, Delano, daarin tegen staat al ontbijt te maken. ‘Goedemorgen Aurora!’ klinkt zijn stem vanuit de kleine keuken. Ik steekt mijn hoofd om de hoek van de keuken en ik glimlach snel. Delano glimlacht terug en draait zijn rug naar me toe om iets te pakken. Snel pak ik een broodje van het aanrecht en loop ik terug naar de kamer. ‘Goedemorgen vader,’ zeg ik snel terwijl ik het broodje opeet. Maar mijn vader reageert niet, niet dat ik dat verwacht had. Zo is hij al sinds de spelen van vorig jaar. Toen is mijn zusje omgekomen in de spelen.
    Ik laat me op de bank zakken en algauw komt Delano naast me zitten. ‘Zenuwachtig?’ vraagt hij met zijn mond vol brood. Ik grijns, ‘Beetje, jij?’ Delano zucht, ‘Best wel.’ Mompel hij terwijl hij zijn blouse goed dicht knoopt. ‘Zullen we die kant op gaan?’ zeg ik zacht. Delano knikt en slikt snel zijn brood door.

    Op het plein zijn al veel kinderen. ‘Tot straks!’ roep ik naar Delano en ik loop naar snel naar het vak voor de veertienjarige. Eerst krijg je een prik zodat ze zeker weten dat iedereen er is, maar die prik voel ik amper. Snel loop ik naar het vak en ga ik op in een menigte meiden van mijn leeftijd. Mijn ogen glijden naar het jongensvak waar de jongens van vijftien staan. Ik kijk de menigte door op zoek naar Jordan, mijn beste vriend, maar ik zie hem nergens. Dan kijk ik naar Delano die in het vak voor zeventienjarige staat. Hij glimlacht bemoedigend en ik glimlach terug. Dan komt er een capitoolvrouw het podium op lopen. Haar felgroene haar staat gekruld op haar hoofd en ze heeft veel te lange groene nagels. Ook haar kleding is groen, net als haar hakken. Eigenlijk is alles aan haar groen. Haar naam is Ascarda en zij heeft de ‘’eer’’ om twee kinderen van district zeven de dood in te sturen. ‘Welkom, welkom!’ tettert ze vrolijk, waardoor ik haar direct al niet mag. ‘Het is zover, het is tijd om de tributen uit te kiezen voor de 53e Hunger Games! Zoals gewoonlijk, dames eerst!’ roept ze opgewonden. Haar hand verdwijnt in een grote glazen bak met namen en met een sierlijk gebaar trekt ze er een kaartje uit. Nerveus bijt ik op mijn lip als ze het kaartje opent. ‘De vrouwelijke tributen van district zeven is…’ zegt ze vrolijk. ‘Aurora Joanne Valance!’ Het voelt alsof alle lucht uit mijn longen wordt geslagen. Dat… dat ben ik. Als in trance loop ik naar het podium toe waar ik naar boven word geholpen. Ik sta naast Ascarda die al bij de jongensbol staat. Mijn ogen glijden over het publiek en vinden de ogen van Delano. Wanhopig kijkt hij me aan met tranen in zijn ogen. Ik had altijd gedacht dat ik zou gaan huilen als ik getrokken werd, maar in plaats daar van voel ik geen enkele emotie. Ik sta daar maar, naast Ascarda die de mannelijke tribuut het podium op helpt.
    ‘Dit zijn ze dan! De tributen van district zeven!’ kakelt ze blij. De jongen en ik worden het podium afgevoerd tussen vredesbewakers. Ineens lijkt het binnen te komen, Ik moet meedoen met de hongerspelen! Een trillerige zucht verlaat mijn lippen.


    "It doesn't matter who you are or what you look like, so long as somebody loves you."

    Rosea schreef:
    (...)

    (Wauw... ik zeg in dezelfde post dat je haakjes moet doen, en dan doe je het niet.)


    ( Sorry vanaf nu zal ik tussen haakjes typen...)


    I'm living in dreamworld, where I make my stories and a dream.

    Gabriel Arthur Carter- District 11, Landbouw
    "Perfect combinations are rare in an imperfect world.”




    The reaping, de dag waarop ouder en kind doodsangsten uitstaan. Bang om hun familie te verliezen, te bang om te protesteren. Al drieënvijftig jaar, al zo lang treitert het Capitool ons met hun 'overwinning' dit door onschuldige mensen uit te moorden en maar 1 familie veilig te stellen. Het was zo bruut, zo kil... Het ergste van alles is dat ze het nog eens een feest vonden ook! Hoe leuk vonden ze het wel niet om een dertienjarige opengereten te zien? Het gedacht alleen al om mijn zusjes of broertjes zo te zien.... Nee Gabriel, zo mag je nooit denken. Ik haalde diep adem. Daarbij zou ik het nooit toelaten dat ze hun dood toegewezen kregen. "Gabe? Kom op nou we moeten zo gaan." de zachte wat beverige stem van Veronica liet me uit mijn vreselijke gedachten ontwaken. Ik liet mijn blik glijden over mezelf, mijn hemd was nog niet toe en mijn broek was ietsje afgezakt. Tja ik was natuurlijk een stuk magerder dan mijn vader. Ik prutste wat aan mijn knopen maar kreeg ze gewoon niet dicht, mijn handen trilden zo erg. Niet alleen uit angst, maar ook uit woede. "Kom." kort en bondig, zo kon je Veronica omschrijven, ze liep naar me toe en begon -zoals een moeder voor haar klein kind zou doen- mijn knoopjes dicht te doen. "Veronica, ik kan dit zelf wel." mompelde ik, maar ze bleek al klaar te zijn. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik haar ongelovig aan, waardoor ze grinnikte. "Vrouwen hé." met die woorden verliet ze de kamer en ging zo naar beneden. Terwijl ik naar het half vuile spiegelscherf keek -een goede spiegel konden we ons niet veroorloven- zag ik mijn vermoeide blik, mijn kaken leken strak op elkaar gespannen te zijn en mijn ogen leken donkergrauw in de plaats van helderlicht. Met dat laatste zicht van mezelf verliet ik de kamer en liep naar beneden. De houten trappen waren rot en kraakten enorm, in het midden was zelfs een groot gat waar je bijna over moest springen. Finnley had er gelukkig alleen een verzwikte enkel aan over gehouden. "Gabe!" Mikayla liep vrolijk naar me toe en haf me een knuffel, vroeger had ik haar nog lachend opgehoffen en kirde ze altijd vrolijk. Nu was ze een echt tienermeisje geworden, veertien jaartjes jong en zoveel kans dat ze getrokken word. Mikayla begon vrolijk en haastig te vertellen, al wist ik dat ze dit alleen maar deed om ons goede moed in te slaan. Veronica was aan het afwassen en Finn hielp met afdrogen. Mijn blik viel op Mickey die stilletjes in een hoekje stond. "Mikki, hoe gaat het." vroeg ik met een zwak glimlachje aan mijn broertje. Wetend dat dit zijn eerste boete was. Ik wilde hem laten zien dat het helemaal niet erg was, maar hij was natuurlijk een pak slimmer dan dat. "Wat als ik getrokken word Gabe? Of jij of alle andere?" Hoewel ik angst in zijn stem verwachte vond ik dit niet. Hij klonk ouder, ik wist niet echt hoe ik het moest verwoorden. "We worden heus niet getrokken Mickey, echt niet." ik had me voor hem gezet en woelde even door zijn donkerblonde haren. Zijn puppybruine ogen keken me hoopvol aan. "Beloof je dat? Beloof je dat we veilig zijn?" een stilte heerste door de kamer. Zelfs Mikayla was muisstil. Het leek net alsof het sneller slaan van mijn hart het enige geluid was in deze ruimte. Ik was bang, bang dat als ik deze belofte zou maken ik deze zou breken.
    "Het is tijd, kom we moeten gaan." ik sloot opgelucht mijn ogen toen Veronica de ijzige stilte verbrak. Echter wanneer ik deze open deed was er niemand meer te zien. Ik haastte me naar buiten en sloot de deur achter me. Ik stok een sprintje zodat ik naast mijn familie liep.

    Na zo'n goed halfuur wandelen kwamen we aan op het grote plein van district 11. Dit was een plek waar ik zelden kwam. Enkel de rijksten van district 11 leefden hier en de mensen die niet verplicht moesten werken. Vele vredesbewakers stonden hier en keken doelloos voor zich uit. Wetend dat ze ons moesten neerknuppelen zodra we nog maar één vinger uitstaken. District 11 was gewoon één grote gevangenis, wacht nee héél Panem was dit. Nadat iedereen naar zijn sectie gebracht werd. Daarna begon heel het tafereel, de vreemdgekleurde Capitool man, met roos kleurige haren en een vreemd glinsterend pak aan kwam het Podium op en begon heel zijn uitleg. Gezien iedereen zowat het hele verhaal al vanbuiten kende luisterde ik niet echt, ik probeerde contact te zoeken met mijn zusjes. Mijn broers kon ik onmogelijk zien al zag ik af en toe wel de warrige blonde haren van Finnley. "En nu is de tijd eindelijk aangebroken om onze tributen uit te vissen ! Meisjes eerst !" de stem van deze man welke volgens mij Dorvin noemde was ontzettend hoog, zelfs voor een meisje was dit moeilijk te bereiken. Hij liep wat klungelig naar de glazen bokaal toe van de meisjes. "Ladies first!" hij viste een briefje uit en liep vervolgens naar de micro waar hij vervolgens overdreven met zijn oranjegekleurde lippen bewoog. "Neméha Dorothea Herbwich" Vrijwel iedereen liet zijn blik naar de meisjeskant glijden. Ik kon alleen maar dankvol zijn dat Veronica of Mikayla niet getrokken werd. Het meisje in kwestie herkende ik wel. Ze werkte bij de perenplukkerij en had erg veel krullen. Ze leek me een vrolijk iemand, alleen nu leek haar donkere huid lijkbleek te zijn. Het meisje van amper veertien kwam traag geslenterd het podium op en werd er bijna opgesleurd door de Capitoolist. "Mooi zo!" je kon de neerbuigendheid van zijn stem horen druipen. Teleurgesteld dat hij geen stevige sterkte vrouw voor zich had staan.
    "En nu de heren!" Iedereen kon wel zijn dat hij zijn vingers kruiste in de hoop een sterkere tribuut voor zicht te krijgen. Vreselijk gewoon. Hij liep naar de glazen bol toe die uitpuilde van de briefjes. We hadden net een grote depressie gekend hier, een periode waar de oogt niet ging en al het voedsel die we hadden moest gewoon naar het Capitool. Vele kinderen hebben littekens overgehouden of zijn er zelfs niet meer. Deels door uithongering, anderzijds doordat ze betrapt werden door stelen. Volwassene worden gewoon ter plekke neergeslagen tot de dood hen licht te wachten. Doordat ik zo in gedachten verzonken was hoorde ik niet wie er geroepen werd. Pas toen ik de mensen naast me aan de kant zag gaan keek ik op en vragend om me heen. "Waar is Gabriel Arthur Carter?" de ongeduldige toon van de man stond me niet echt aan, en dan pas drong het tot me door.... Dat was ik. Ik haalde diep adem en liep daarna liep ik richting het podium toe, niet trots, niet sloom. Gewoon verward. "Gabe!" de wanhoopige angstige stem van Mickey drong tot me door. Waar was ik mee bezig! Ik keek spijtig mijn broertje aan waarna ik bruut richting het podium geduwd werd en daarna het podium opliep. Het enige wat ik zag waren de betraande gezichten van mijn familie. Ik wilde dit niet, ik wilde hen dit niet aandoen. Ik wilde niet dat ze me zouden zien afgeslacht worden, gebruikt als een speeltje voor het verdoemde Capitool. "Graag een aplausje voor onze tributen van de drieënvijftigste hongerspelen, ja !!!" vrolijk klapte de man in zijn handen, maar hier was het muisstil.


    (Sorry voor het halve boekje ! Had enorm veel inspi :3 Arme Gabe ;c )


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    (Trouwens, jullie mogen de Reaping en de Treinreis schrijven, nog niet verder dan dat. Ik wil alles een beetje tegelijk laten lopen. Veel van jullie hebben gereageerd, maar nog niet allemaal, dus we kunnen ook nog niet verder. Maar onderschat de treinreis niet; je leert je Mentor kennen en je gaat de recaps kijken van de Reaping enzo, dus je hoeft zeker niet stilt te zitten totdat we verder gaan;D)


    “A queen will always turn pain into power.”

    (Kom er nou pas achter dat dit topic er is. Schrijf vanavond iets. Zit nu op school en iedereen kijkt mee.)


    "Ignite, my love. Ignite."

    Samuel Girlish District 8 dDe boete

    Ik lig al en tijdje wakker in bed. Ik snap niet waarom ze mij zo schattig vinden. Mischien zie ik er schattig uit, maar ik ben het totaal niet. Ik ben brutaal, eigenwijs en en ik laat me door niemand om praten. Ik zucht er is vandaag weer een dag vol schattige opmerkingen. Maar ik zou me eigelijk eerder druk moeten maken om de boete. De boete.. Snel sta ik op en pak ik de kleren die ik speciaal moet dragen voor de boete. Ik trek ze snel aan en ren de kamer uit. Mijn vader en mijn zussen zijn al vertrokken en mijn moeder en ik rennen gehaast naar de boete.

    Bij het plein aangekomen zie ik een paar meiden naar mij kijken. 'Baby face.' Fluisterd een van hen. Ik besluit hun gewoon te negeren en loop naar het vak van de twaalfjarigen. Ik kijk rond en ik zie mijn oudste zus bij de zeventienjarigen staan, mijn middelste zus bij de zestienjarigen en mijn jongste zus staat bij de viertienjarigen. 'Stil!' Hoor ik een gestresde vrouw zeggen die op het podium staat. Ze doet dit al vijf jaar maar is nog steeds enthousiast. Ik zat even niet op te letten of het meisje was al getrokken. Snel let ik op de spanning stijgt en Rita pikt snel een briefje uit de bol. Ze leest het meteen voor: 'Samuel Girlish' Zegt ze met veel nadruk op de achternaam. Ik tril en schuifel naar voren. Tot nu toe was ik niet echt bang voor de spelen, maar nu ik getrokken ben.. Ik krijg kippenvel en loop zachtjes naar voren. Ik hoor mijn hart sneller kloppen door de inspanning. Ik probeer rustig te lijken, maar dat lijkt het totaal niet. Iedereen kijkt vol medelijden naar me. Dan loop ik snel naar het podium. 'Hier zijn de trotse tributen van district 8!' Roept Rita enthousiaster.
    even later in de Justice Building...


    Een vredesbewaker dot de deur open. Mijn vader, moeder, broertje en drie zussen komen naar binnen. We geven elkaar allemaal een knuffel. 'We hebben nog een district token voor je.' Zegt mijn oudste zus. Ik knik en mijn zus laat het zien. Het is een medalion. Mijn zus geeft hem en ik doe het klepje open er zit een foto in van mijn famelie en vrienden. Ik krijg er traan ogen van hebben ze dit gemaakt voor mij? 'Wanneer is die foto gemaakt?' Vraag ik. 'Net, maar er zit nog meer in.' Antwoord mijn jongste zus zenuwachtig. Ik kijk naar de andere kant van het medailon en ik zie alle namen van mijn klas met in het midden 'Zet hem op!' Ik begin nog meer traan ogen te krijgen. 'Is dit allemaal voor mij?' Vraag ik. Maar dan komt de vredesbewaker die mijn famelie naar buiten zet.


    I'm living in dreamworld, where I make my stories and a dream.

    Ariane Benigin District 10 In de Justice Building


    Ik kijk naar beneden waarom moest dit gebeuren? Waarom moest ik een nog rottiger leven hebben dan dat ik al had? Waarom ik? Dan barst ik in huilen uit. De Boete, Angrybird, De droom, De Hungergames, mijn spoorloze broer, mijn leven... Mijn rot leven! Ik denk aan alles, alles wat ik los had gelaten, alles waar ik probeerde om niet te huilen, alles wat tegen zit. Totdat er geklopt wordt.. Mijn moeder, vader en twee zusjes komen binnen, ik huil nog steeds. Mijn moeder zit het. 'Je hoeft niet te huilen Ariane. Je bent een sterke meid en je zal het heus wel overleven.' Zegt ze gereuststellend. 'Mam, dat kan ik niet!' Snik ik zo erg dat je het bijna niet kan horen. 'Wel, Ariane. Wij zijn er voor je.' Mijn moeder geeft mij een dikke knuffel en ik huil wat zachter. 'En we hebben dit voor je.' Zegt mijn vader en hij laat een scherpe poema klauw zien. 'Je kunt het ook als verdediging gebruiken; ik heb hem geslepen voor je.' Ik knik mijn tranen zijn inmiddels opgehouden. Ik pak de poema klauw en stop hem in mijn zak. Dan komt de vredesbewaker en mijn famelie loopt somber weg. Ze laten weer een kind achter voor de Hungergames.


    I'm living in dreamworld, where I make my stories and a dream.

    Maelle ‘Mae’ Riviera Hollister
    District 2
    Weapons don't kill people... People who like weapons do.

    Status: -, Bondgenoten: -, Locatie: De Boete, Stemming: Opgewonden.


    Zodra ook Felix zich heeft aangeboden, leid de escorte ons van het podium af, door een gang, en uiteindelijk naar twee verschillende kamers. Niet veel later komen mijn ouders en broer binnen.
    'Oh, liefje!' roept mijn moeder uit, met tranen in haar ogen. 'Ik ben zo trots op je!' Ze omhelst me stevig. Daarna is mijn vader aan de beurt. Hij houdt me even stevig vast.
    'Wij zijn zo trots op je,' zegt hij. Phareal knikt slechts naar me. Hij mag me niet, alleen maar omdat ik beter ben in training.
    Mijn ouders verlaten de kamer, en Seleja komt binnen. Ze glimlacht naar me en geeft me een knuffel. Ik hou niet van knuffelen, maar nou ja, je weet maar nooit. Misschien - waarschijnlijk niet - zie ik haar nooit meer.
    'Succes. Jij kan dit. Wordt niet te close met Felix, trouwens. Ik vertrouw hem niet.'
    'Hoezo niet?' vraag ik, denkend aan de simpele jongen met best wel wat skills. Hij lijkt me nou niet bepaald een bedreiging.
    'Gewoon, hij is zo... Nou ja, wat maakt het uit. Hij zal toch dood zijn binnen een paar weken. Helaas voor hem heeft hij het ongeluk om met jou de Arena in te moeten.' Ze grinnikt en verlaat dan ook de kamer.
    Nog een paar school vrienden, mijn neef en één van de trainers komen langs, maar dan is het tijd om te gaan. De Escort (wat is haar naam eigenlijk?) begleid ons naar het treinstation. Papparazi staan al klaar, filmend en klikkend en schreeuwend. Ik zet een glimlach op en loop zelfverzekerd de trein binnen. Hij begint onmiddelijk te rijden. Ik begeef mezelf naar een comfortabele stoel, en kijk naar buiten. De volgende keer dat ik hier weer ben, ben ik een Victor. Zelfverzekerd glimlachend kijk ik naar buiten, nu al ongeduldig wachtend voor de Games.


    “A queen will always turn pain into power.”



    Briar `Brye` Alodia Combe
    || District 6 || Justice Building ||

    Een korte verkrompen zucht verliet mijn mond. De dame, in pink, nam Christopher en mij mee naar het gebouw - achter ons. Het waren kale gangen, op de mensen na die er stonden. De welbekende `soldaten` in hun witte pakken namen de kale muren de saaiheid wat weg. Alleen door hun pakken, hun gezichtsuitdrukking leek gewoon precies zo kaal als de muren. Uitdrukkingsloos.
    Na een kort stukje lopen, werd ik in een kamer geduwd - waarna de deur achter me sloot. Er stond een enkel tafeltje en een houten stoel. De kleine raamopening maakte dit kamertje niet echt mooier.
    Met zachte passen liep ik naar het raampje. Mijn vingertoppen vonden plaats op de kleine vensterbank en mijn voeten gingen zo ver mogelijk omhoog, om de blik uit het raam zichtbaar te maken.
    De blik was niet erg geweldig. Vele andere mensen liepen met verlangzaamde passen weg en sommigen bleven nog ongemakkelijk staan, niet wetend wat te doen. De mannen in uniform, hielden een paar personen aan - wat een erg triest beeld gaf. De donkere wolken, die de witte hemel sierden - maakten het tot een geheel toonloos plaatje.
    Een krakend, haast piepen geluid - wekte me uit mijn trieste gedachtes. Het was ook werkelijk geen dag om blij te zijn. Zou ik een kans hebben met de beetjes die ik kan ? Of zou ik net zo dood gaan als de vele mensen hiervoor?
    Toen op mijn schouder werd geklopt, keek ik haast verschrikt om. Ik keek recht in de ogen van Xavier. Daarachter stonden Runyon en Strove. Ik viel met een snikgeluidje in zijn grote armen. Met een sussend gebaar wreef hij over mijn rug. Alleen kon ik er niet rustig van worden en de tranen stroomden over mijn wangen. » Waarom ik ? Ik wil niet, Xav. Niet ik.. « De sterke armen vielen als een losse hoepel om me heen en ik tussen mijn betraande wimpers op.
    Strove en Runyon keken met net zo met medelijden aan, als Xav - die nu naast hun stond. Mijn voeten leken me naar hun toedragen en algauw voelde ik vier armen om me heen.
    Ook dit moment was kort, toen ze abrupt naar achter getrokken werden door de uniform-mannen. Ze riepen nog naar me toe, dat ik het haalde en naar hun terug zou komen. Vanbinnen voelde ik me echt breken, als een porseleinen popje. In duizenden scherven die nooit meer aan elkaar te plakken waren. Alweer werd de krakende deur open geschoven en ik zag de dame in pink. Ze keek me met een grote glimlach aan. » Kom, darling, we gaan. « Mijn mond ging open en voordat er nog een piep uit kon komen, werd ik alweer meegenomen naar ergens anders.
    Toen het grote ijzeren voertuig in zicht kwam, wist ik dat het de bekende trein was - naar het capitool.

    [ bericht aangepast op 4 nov 2014 - 18:41 ]


    "Satan's friendship reaches to the prison door."

    Fir Rayy Phoenix || De Boete || District vier

    "Without trust you can't do anything."



    Ik wordt weer wakker uit mijn oneindig lijkende trans. Voor een moment weet ik niet waar ik ben. De glazen die op de tafel voor me staan trillen en de wereld lijkt voorbij te flitsen als je door de ramen naar buiten kijkt. Dan weet ik het weer. De trein onderweg naar het Capitool, de
    boete, het afscheid. Alles komt weer naar boven.

    Zenuwachtig waggelde ik heen en weer door het huis, tenminste zo noemde mijn broertje Seth het. "Fir, blijf nou eens stil staan! Wat is er toch aan de hand?" De armen van mijn 8 jarige broertje klemde om mijn heupen heen en dwingde me om op mijn plaats te blijven staan. Een lach rolde over mijn lippen. Seth keek me vragend aan met zijn lichtgroen ogen. Met zijn pas 8 jaar snapte hij totaal niet wat er aan de hand was en was ook nog te jong om dat te begrijpen.
    "Niks om je zorgen over te maken Seth." Er hing al dagen lang een gespannen sfeer in het huis, en natuurlijk voelde mijn broertje dit ook. De dag was aangekomen dat het tijd werd om mijn leven op te offeren, ik ging me aanbieden voor de Hunger Games. 5 jaar lang was ik hier voor getraind en het werd tijd dat ik mijn trainingen omzette in daden. Niet dat ik dit alles met plezier zou doen, nee in tegenstelling tot dat, het liefst zou ik het anders willen, maar het was nu eenmaal 'mijn taak'.
    "Weet je zeker dat je dit wel wilt doen, Fir?" Nadat ik Seth op had getild sprak een vrouwenstem me aan.
    "Ja mam, ik weet het zeker, al ik er niet in zou geloven dat ik de Hunger Games kan winnen zou ik echt niet gaan. Vertrouw me nou maar." Een grote leugen, dat is wat het werkelijk was. Eigenlijk zou ik niets liever willen dan me niet aanbieden, maar deze keuze is al voor mij gemaakt. Er is éen ding waar ik mezelf aan vast hou: 'Als je er niet in vertrouwd kun je niets bereiken.'
    Met Seth nog op mijn arm begonnen we onze weg richting het plein. Doordat het dichtbij de zee was, hing er een redelijk koude wind over het plein. Als je goed keek kon je langs de lage gebouwen de golven op het strand zien slaan. Het geluid galmde door mijn oren heen en voor een paar seconden voelde ik me weer veilig. Totdat het besef weer terug kwam, het besef waar ik was, wat er ging gebeuren. Ik overhandigde de kleine spruit aan mijn vader nadat Seth zijn armen nog even om mijn nek heen sloeg. Hij zwaaide nog even naar me voordat ik mezelf omdraaide. Gevoelens die ik normaal niet kende gierde door me heen. Verdriet nam een grote plaats in, maar ook was het gedeeltelijk woede, woede over waarom. Waarom ik dit zonder wil moet doen, waarom Seth dit zelfde lot zal hebben als hij groter is.
    "Zou je je handen alsjeblieft kunnen ontspannen?" Ik keek op zij naar de vrouw die in het loket zat. Ik was zo diep in gedachten verzonken dat ik niet in de gaten had dat ik mijn hand had samengeknepen tot een vuist en dat het daardoor onmogelijk werd voor de vrouw om bloed af te nemen. "Het spijt me. Ik zat niet op te letten." Ik ontspande mijn hand weer en voel een korte prik in mijn vinger.
    Nadat ze het bloed hadden gecontroleerd mocht ik me voegen bij de rest van de 18-jarige jongens. Veel van deze gezichten herkende ik, maar ik was het niet gewend dat ze zo zenuwachtig keken. Bijna niemand wist dat ik trainde voor de Hunger Games en aangezien er lang niet elk jaar een vrijwilliger klaar stond, was de kans dat je ongetraind de arena in ging ook groot.
    "Welkom welkom, de tijd is aangekomen om weer 1 dappere jongen en 1 dapper meisje te kiezen voor de 53e Hunger Games!"
    Met mijn gedachtes kon ik er nog steeds niet bij hoe ze zo blij kon zijn om onschuldige kinderen de dood in te sturen. Mijn vingers tikten nerveus tegen mijn been aan terwijl ik mijn blik op de meiden kant richtte.
    "En dan nu de heren!" Nadat er al een meisje op het podium had plaats genomen was het nu de beurt aan een jongen, of eigenlijk om duidelijker te zijn; aan mij. De dame uit het Capitool knipperde een keer overdreven met haar paarse wimpers en haalde haar hand nog een keer door haar korte blauwe haren heen voordat ze deze in de grote bol stak.
    "Cayden Phil Woodland." De naam van deze jongen herkende ik. Hij zat bij mij in de klas en ik heb wel eens een project met hem moeten doen.
    "Ik bied me aan." De woorden verlieten eerst zacht mijn lippen, te zacht om gehoord te worden. Alleen de jongens die naast me stonden keken me verbaasd aan.
    "Ik bied me aan!" Riep ik toen harder en won dit keer wel de aandacht van de vrouw op het podium.
    "We hebben een vrijwilliger, kom maar op het podium en stel je eens voor!" kirde ze blij. Er was een pad ontstaan, gemaakt door de rest van de jongens zodat ik in éen rechte weg naar het podium kon lopen. Iedereen zal mij kennen als een vrolijk iemand, maar op dit moment was dat ver te zoeken. Zo zelfverzekerd mogelijk liep ik naar het podium en nam plaats op de plek die voor mij gereserveerd was. Meteen werd er een microfoon in mijn handen gedrukt en ik zette een zo'n echt mogelijk lijkende glimlach op.
    "Ik ben Fir, Fir Phoenix. 18 jaar. Een jonger broertje en beide ouders. Getraind." Ik vond dat ik het moest vermelden, maar het laatste woord verliet maar zacht mijn lippen. Helaas was het hard genoeg voor de barbiepop die naast me stond om het te horen
    "Getraind zei je? Dat betekend dat 4 zich dit jaar weer bij de beroeps gaat voegen? Ik kan niet wachten! Groot applause voor Thalia en Fir, de tributen uit District 4 voor dit jaar!"

    [ bericht aangepast op 4 nov 2014 - 21:11 ]


    "I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

    (update: twee personages zijn gereserveerd maar nog niet ingevuld, en twee personages zijn nog niet geschreven (Vincent&Thalia). Ik zal iedereen een mailtje sturen zodat we zo snel mogelijk verder in tijd kunnen gaan. Voor nu, probeer wat te schrijven over je ontmoeting met je mentor enzo. Vergeet niet te overleggen met je District partner over dat soort dingen.)


    “A queen will always turn pain into power.”

    ( Dat is wel handig, :-3 )


    "Satan's friendship reaches to the prison door."

    (Ik heb nog geen districtpartner ik denk ook niet dat ik die krijg...)


    I'm living in dreamworld, where I make my stories and a dream.