One man's death is another man's life • 5 Second Of Summer en One Direction • Speeltopic - Speeltopics

The Crime Scene Investigation unit of Scotland Yard is one of the busiest in the country. Every day new cases come trough the doors. As soon as one case has been solved, 10 more are waiting to be solved. A team of the best specialists work long shifts to solve the most complicated murdercases. Due to the hard work of these men and women the cases get solved one by one and in that way try to serve justice and make the world a beter place every day over again. But murder and death aren't the only things roaming the workfloor. The scientists wouldn't be able to survive if that was the case, if death always won and sadness was the master of the department. They have to find ways to bring brightness into their lifes and to make all the horrible events they deal with at work worthwhile.

Op de afdeling Forensische Dienst van Scotland Yard, het politiecentrum van London en omstreken, de beste in het hele land, heb je verschillende departimenten: Verhoor, Plaats Delict, Lijkschouwing, Aarde, Planten en Dieren, Wapens, Afdrukken, Toxocologie, Bloed en DNA. Deze onderdelen werken hard samen om de moeilijkste zaken van het hele land uit te pluizen en op te lossen. Maar terwijl iedereen hard aan het werk is gebeurt er ook nog van alles onderling op de werkvloer en in de persoonlijke levens van de medewerkers van de Forensische Dienst.


• Rollen •
• Niall Horan • Wapens • LadyStark
• Zayn Malik • Plaats Delict • C_A_L_M_
• Liam Payne • Toxicologie •
• Harry Styles • Aarde, Planten en Dieren • Styford
[R]• Louis Tomlinson • Afdrukken • TateLangdon
• Michael Clifford • Plaats Delict • TateLangdon
• Ashton Irwin • Lijkschouwing • C_A_L_M_
[R]• Luke Hemmings • Verhoor • Hemlinson
[R]• Calum Hood • Bloed en DNA • Fireprooff
• Christan Milano McClair • Verhoor • Shumway


• Regels •
• Minimaal 11 regels, 300 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
• Graag met leestekens en hoofdletters typen.
• OOC graag met haakjes; [] {} () - -
• Houd het graag REALISTISCH! Bijvoorbeeld: Je hebt een zaak neit zo maar in 3 tellen opgelost, 1 streng DNA, of plantenmonster kan geen hele zaak oplossen en er is geen enkele mogelijkheid dat je een zaak helemaal in je eentje kan oplossen. Er falen ook zaken en je kan het nooit met al je collega's goed vinden. Veel kan je ook met de computer laten analyseren, maar je zal ook nogsteeds veel met de hand moeten doen en echt opzoeken en nalezen.
• Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
• Reserveringen blijven 48 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
• Als alle reserveringen vol zijn kunnen er personages worden toegevoegd
• Geen Mary Sue's (perfecte personages)
• Naamsveranderingen doorgeven.
• Geen personages van anderen besturen.
• 16+ mag
• Alleen C_A_L_M_ of Hemlinson maken nieuwe topics aan
Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!

Het Begin:
Iedereen druppelt binnen voor een 'gemiddelde' werkdag. De meesten zullen nog wel wat werk hebben liggen, maar er is ook een nieuwe zaak. In een riool in een van de getto's van de stad is door een rioolwerker met een hond het lichaam gevonden van een klein jongetje, samen met wat vreemde artefacten die wijzen op Zuid-Amerikaanse hekserij. De zaak begin als niet veel bijzonders, aangezien ze wel vaker meer van dit soort artefacten vinden, maar dan meestal met dode geiten en niet met kinderen. Toch zal de zaak snel een vervelende wending nemen, hierover komt later meer in het speeltopic te staan. Nu is het 8 uur 's ochtends en druppelt iedereen het gebouw binnen.

[ bericht aangepast op 21 nov 2014 - 11:35 ]

---

Bowties were never Cooler

michael Clifford
Zodra de deur in het slot viel konden de remmen los. En die gingen ook. Ruw belande ik met mijn rug tegen de muur en kreunde ik pijnlijk. Het deed alleen niet pijn genoeg om er lang bij te blijven hangen. Met een ruk trok ik Zayn' shirt over zijn hoofd en liet deze naast ons neer vallen. Ik hapte naar adem op het moment dat Zayn mijn voeten van de grond tilde. Meteen klemde ik mezelf tegen hem aan en fauwde ik mijn benen stevig om zijn heupen. Ik moest mijn handen uit zijn haar houden, zodra Zayn mijn shirt over mijn hoofd trok. Meteen vonden mijn handen hun weg weer in zijn haren en duwde mijn onderlichaam weer steviger tegen die van hem aan, zodra zijn handen mijn kont weer vonden. Gretig zoende ik hem terug, zodra zijn tong weer een we had gevonden in mijn mond. Ik voelde hoe Zayn ging lopen en wist dat ik me zorgen moest maken over het feit dat we echt elk moment om konden donderen. Maar ik had het te druk met hem zoenen, om ook maar te beseffen wat er aan de hand was. Het scheelde dan ook dat het goed bleef gaan. Ik slaakte een gil, toen we omvielen en hapte naar adem op het moment dat ik op het matras viel en ik Zayn dichterbij zag komen. Ik kneep mijn ogen dicht, maar voelde niets. Pas toen ik mijn ogen weer opende, zag ik dat Zayn zichzelf had opgevangen. Ik wilde hem naar me toe trekken, maar hij ging al naar achter zitten. Ik slikte moeizaam toen hij met mijn riem begon te kloten en zijn lippen boven mijn broeksrand begon te zetten. Het leek hem alleen niet echt te lukken. Het leek ook altijd zo, dat iemand anders zijn broek, tien keer zo lastig was als je eigen. De reden dat ik hem maar beslot te helpen en mijn riem open trok. Om het even makkelijker te maken, trok ik ook meteen Zayn zijn riem open. Nu kon er nog maar weinig mis gaan.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Toen we eenmaal binnen waren was het alle remmen los en gaan, wat zeker ook gebeurde. Met Michael zijn benen om mijn middel en onze shirts ergens op de grond was het wel tijd om de slaapkamer op te zoeken. De grond was wel een stuk minder comfortabel. Toch werd ik al snel afgeleid van de zorg om om te kieperen door zijn lippen. Het voelde geweldig goed en waren onze tongen vervlochten in een druk spel, voor ik ook maar een stap zette. Toch begon ik heel wankel aan de toch naar zijn bed. Het ging een paar keer bijna kis, maar ik kreeg het uiteindelijk voor elkaar om tegen het bed te klappen en net niet plat bovenop de jongen onder me te landen. Het was als een wonder, maar hoe verbaast ik erover ook was, en de jongen onder me duidelijk ook, alles werd al snel verdrongen door de gedachte van sex, dronken sex, maar het bleef sex, en ik stond al enorm lang droog. Ik zocht mijn weg omlaag en begon daar per zijn riem en knoop te frummelen. Altijd was dit lastiger dan bij jezelf en bij mezelf kreeg ik ze al nooit open als ik bezopen was. Daarom was ik hem ook heel dankbaar toen hij vlug onze beide riemen losmaakte, waardoor ik alleen nog zijn knoop door de stof hoefde te drukken en hard aan de pijpen te trekken om zijn broek op zijn knieën te krijgen. Met een scheve grijns gaf ik hem een kusje op de kleine bobbel in zijn boxer en begon toen duidelijk hopeloos met een hand met mijn eigen knoop te freubelen. Na even gaf ik het op en kroop weer over hem heen, om een zacht kusje op zijn lippen te drukken. "Help" vroeg ik zacht, terwijl mijn heupen langzaam wrijving tussen ons lieten ontstaan. Het voelde allemaal heel goed, te goed, maar morgen zou ik spijt hebben. Dat had ik al als dit een vreemde was geweest, laat staan nu het Mikey zou blijken te zijn geweest, de collega op wie ik al tijden een oogje had, wat ik niet tegen hem, nog mezelf, toe durfde te geven, want ik wist ook wel dat het op meer dan een vlak fout was. Mijn lipoen drukte ik weer op de zijnen en mijn handen zette ik naast zijn hoofd, in de hoop dat hij me wilde helpen met mijn broek, anders zou dit wel heel frustrerend worden.

---

Bowties were never Cooler

Christan Milano McClair.

Als de maag open is maak ik er snel een foto van, waarna Ashton doorgaat. Als ik me hardop af begin te vragen waar mijn blonde partner blijft grapt Ashton dat hij vast nog bezig is met zijn haar en ik grinnik, het is immers goed mogelijk, al kan ik er zelf, als ijdeltuit, lastig wat van zeggen. "Grote kans."
      Ashton gaat door met zijn werk en onderussen maak ik foto's op de momenten dat hij erom vraagt. Op begeven moment lijkt hij de voetbalwedstrijd weer te herinneren en vraagt hier dan ook naar. "Opvang van oorlogsslachtoffers, en dan voornamelijk kinderen. Zonder dze opvang zullen ze in de goor belanden, of het misschien niet eens overleven. De stichting zorgt in eerste instantie voor goedemmedische hulp en gaat daarna over naar een dak boven het hoofd en de primaire levensmiddelen." Minstens reens per jaar word deze liefdadigsheidswedstrijd georganiseerd, iedere keer met een ander doel. Het bestaat uit een hoofdgroep, wat verdere voetballers die zich voor het goede in willen zetten. En daarvoor wat kleine wedstrijdjes, de mensen die recreatief voetballen. En al is de grote wedtrijd het hoofdevent, zonder die kleine wedstrijden zou het niet zo groot zijn. Er word dsn ook geen verschil tussen geslacht gemaakt, alles door elkaar. Iedereen draagt een steentje bij en de mensen zijn prettig, er word op gelet dat de boel normaal word gehouden, niks chique. Er word achteraf dan ook simpel gebarbequed waar voor wat grote dingen zijn gezorgd, maar wil je meer, dan zou je het zelf mee moeten nemen. Deze kleine catering is dan ook gesponsord, zodat al het geld richting het doel kan. Er is wel erns over nagedacht het groter te maken, met sponsorlopen, hockey, basketbal en zwemmen, maar dsn zou het teveel worden voor het kleine team en zouden ze orginisatoren mieten inhuren en al zouden ze dan misschien net iets meer geld verdienen, die mensen zijn ook niet gratis en de hele sfeer zou weg zijn. Daarbij kan je dan veel minder goed opletten op de mensen en het soort nensen dat komt. Ieder jaar is het iets waar ik naar uit kijk, ikzelf zit in de grote groep, al ben ik dan geen professioneel voetballer, ik kan het nog altijd wel, al dan niet zo lang. Ik meet me prima met de rest en al staat mijn hoofd dan niet in het boekje profs, ik heb wel enigszins naam van mijn begin, en als zoon van een wereldberoemd topmodel, met zelf wat klusjes achter de rug, kennrn mensen je toch, en zijn dit soort dingen makkelijker. Je zou het profiteren kunnen noemen, maar dat is het niet, exht njet. Onrechtvaardigheid brengt het bloed onder mijn nagels vandaan en al zou dit onschuldig zijn, ik zou er echt niet tegen kunnen. En dat is nou ook precies waarom er ook door mij (al doe ik het vooral voor mijn plezier) getraind word, al dan wel op een rustig niveau en als mijn prestaties door mijn enkel achteruit beginnen te gaan word ik dsn oom dirext vervangen. En misschien is dat niet al te handig, maar we willen het lugtig houden, vriendelijk, je wilt winnen, maar het geld voor het doel is veel belangrijker. Al zou ik mee moeten doen met een recreatieve groep, dit is eerder gebeurd dankzij een slexhte tijd met mijn enkel, ik zou nog steeds net alle liefde helpen en voetballen, al zit ik het grootste deel aan de zijlijn. Ik vind het dan ook erg gezellig dat Ashton dit keer meegaat, de voetballers mogen een vriend of vriendin meenemen die gratis het terrein op mogen, dus als Ashton op het laatste moment toch niet mee wilt doen kan hij blijven. Het lijkt me dat Ashton wel wat sociale contacten, buiten zijn werk, hier in the UK kan gebruiken en daarbij is het geeoon een goede gozer. "Achteraf word er een barbeque georganiseerd, maar deze is heel basic, zodat we het enkel kunnem doen met wat de sponsor levert, er zijn wel mensen die extra's maken en dit word allemaal gedeeld, maar als je dus meer wilt zal je zelf wat mee moeten nemen," voeg ik nog toe. Niks vijfsterrendiner of luxe buffet, maar dat is dan ook helemaal niet nodig.

---

Reality's overrated.

Ashton Irwin
Ik luisterde naar Milano terwijl ik doorwerkte. Inmiddels had ik alle buikorganen onderzocht en knikte bij zijn woorden. "Dan doe ik maar al te graag mee. Die mensen verdienen zo veel beter. Ze hebben niets met de problemen te maken maar zijn er wel de dupe van, zeker de kinderen."zei ik voor ik mijn zaag opzocht. Nu zou ik de ribben moeten verwijderen. Ik liep terug en dacht even na over zijn woorden. "Ik kan anders misschien ook wel wat hapjes meenemen voor iedereen. Hoeveel mensen komen er?" vroeg ik aan de jongen voor ik een masker voor zette om te gaan zagen. "Ik zou een naar achter gaan, Milan. Dit wordt vrij spetterig." zei ik voor ik dan toch de zaag aanzette en voorzichtig de ribben doorsneed om zijn borstkas voor mij open te kunnen leggen. Het was altijd een niet zo lekker werkje, maar het was mijn werkje. Het ging vrij snel, misschien ook wel omdat het lichaampje best klein was en er tot nu toe maar weinig te vinden was. Toen ik het stuk weglegde keek ik weer naar de jongen en zette voor nu even mijn masker afzette. Ik keek naar binnen en zag een paar dingen, dingen die ik niet had verwacht. De longen was weinig aan te zien, maar het hart was best heel interessant. Ik liet er een paar druppels zou water op vallen en zag het even compleet uit controle spasten. Daar zat iets flink mis. Ik wachtte even op de foto en nam toen het hart uit. Ik nam het mee naar mijn tafel en nam er een aantal stukjes van. Deze prepareerde ik net als de anderen, maar labelde ze wel uiterst belangrijk en interessant. In het rapport zette ik wat dingen ervan op papier. Dit proefje deed ik vaak om te kijken of er iets was, want maffe spasmes zo af en toe wel alvast liet zien. Ik controleerde wel op wat dingen die op hartziekten leken, maar dat was niet zo. Zijn hart was kerngezond op het spasten na. Ik richtte me daarna op de longen, maar daar leek weer niets mee aan de hand. Alles werd steeds vreemder. "Ik snap er niets meer van Milan. Vind je het erg als we zo eerst even een pauze houden en ik dan aan een van de laatste organen begin? Deze puzzel ga ik denk ik niet zomaar oplossen zoals normaal. Ik heb veel vreemde dingen gezien en sommige dingen lijken bekend, maar niet als ik het hele plaatje bekijk." Zei ik terwijl ik ook de longen nakeek en prepareerde. Ik zette alle samples netjes samen. Alleen de hersens nog en dan zou ik hem voor deze autopsie dichtnaaien en in een van de vriezers leggen. Ik kon gemiddeld twee van dezen op een dag doen. Ik zuchtte en zette al deze stukjes bij de toxicologie buisjes. "Kan jij dit rekje en het bakje naar Toxicologie brengen? Dan kom ik zo naar de kantine en kunnen we samen lunchen als je wil. Daarna maak ik de autopsie voor vandaag wel af, want het hoofd ik nog minder prettig dan dit. Dat doe ik je echt niet aan." zei ik tegen de jongen, voor ik met naald en draad netjes de y-incisie weer netjes afsloot. De ouders zouden wel netjes hun kindje terugkrijgen. Ik schoor ook nooit het haar af, gewoon om ze nog een waardig einde te geven. Misschien werd dan een zaak minder opgelost, maar de lichamen bleven wel in eren, voor zover dat ging met een autopsie. Ik probeerde het altijd eerbiedig te doen, dat was wel het minste wat ik kon doen, maar ik moest alsnog lichamen onteren op een bepaalde manier. Soms had ik er wel moeite mee, maar het bleef mijn baan, dus ik moet er mee leren leven, wat me tot nu toe redelijk goed afging.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Wonder boven wonder kwamen we heelhuids en zonder kleerscheuren in mijn slaapkamer terecht. Dat laatste was dan ook niet zo heel moeilijk, aangezien de helft van onze kleding al ergens door het huis lag. Ik schok me alleen een ongeluk het moment dat ik plots een val maakte en moest naar adem happen het moment dat ik zacht in de lakens viel. Mijn besef op dit moment was namelijk nog maar ver te zoeken en ik kreeg alles wat minder snel binnen. Wat ik maar wel al te duidelijk binnen kreeg was de lust in Zayn zijn ogen. Het zou echt niet lang meer duren voordat er echt geneukt ging worden. En god wat wilde ik dat graag. Op dit moment niet om de juiste reden, maar het ging toch echt gebeuren. Dat het een van mijn stoutste dromen was die uitkwam, realiseerde ik me totaal niet en het gevoel erbij was op dit moment ook ver te zoeken. Het enige waar het nu om draaide was onze behoeftes. Niet om het feit dat dit eigenlijk de jongen was die zonder het te weten al dik een jaar mijn hart veroverd had. Ik had eigenlijk niet eens echt door dat hij die jongen was. Het was duidelijk dat hij moeite had met mijn riem, dus besloot ik hem een handje te helpen en om het hem nog iets makkelijker te maken ook meteen zijn eigen riem alvast los te maken. Met een ruk werd mijn broek naar beneden getrokken en zat alles al meteen een stuk ruimer. Ik beet opgewonden op mijn onderlip, op het moment dat zijn lippen door de dunnen stof van mijn boxer te voelen waren. Maar ik was al snel weer gefixeerd op hem en zijn mislukte poging zijn broek open te maken. Ik giebelde zacht toen zijn eigen broek niet wilde meewerken, zelfs niet nadat ik het moeilijkste deel al voor hem gedaan had. Ik beantwoorde zijn kreet om hulp dan ook meteen. soepeler dan verwacht maakte ik zijn knoop los, terwijl onze lippen elkaar beroerde. Met een ruk trok ik zijn broek naar beneden, maar het ging niet heel subtiel, waardoor ik meteen zijn boxer meetrok. Ach, dan hoefde we dat straks niet meer te doen. Ik greep zijn heupen vast en trok onze onderlichamen stevig tegen elkaar aan. Ik liet zijn lippen los en bracht de mijne naar zijn oor. 'Je maakt me gek.' hijgde ik zachtjes, waarna ik speels in zijn oorlel beet en mijn tong erover heen liet glijden. Serieus, hij wist niet wat hij met me deed.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Christan Milano McClair.

Ashton knikt, ook hij vind het een goed doel, daarna zegt hij ook wel hapjes mee te kunnen nemen en vraagt hoeveel mensen er komen. "Overdag komen er hele groepen, maar bij de barbecue zullen er zo'n vijftig mensen aanwezig zijn," informeer ik. Daarna waarschuwt Ashton me een stap achteruit te nemen en dit doe ik dan ook zeker. Het zagen van de ribben ziet er inderdaad niet zo lekker uit, en dat zeg ik als toeschouwer, en als ik zie hoe het hart reageert op het zoute water weet zelfs ik, al is het mijn baan niet, dat -dat niet klopt. Ik maak een foto, maar probeer daarna niet al te gedetailleerd naar de organen en het open lichaam te kijken, ik kan een hoop hebben, maar het bekijken van de ingewanden van een kind is niet mijn hobby. Daarna vraagt Ashton om een pauze en of ik zin heb om samen te lunchen, waar ik op in ga, als hij vraagt of ik een rekje en bakje naar Toxicologie wil brengen reageer ik hier op met een "Tuurlijk." Ik kijk nog even naar het lichaampje en vraag me hardop iets af; "Denk je dat hij vergiftigd is? Een raar kruidenmengsel mischien? Of iets met het eten?" Het bakje en het rekje pak ik beiden op en breng naar de bestemde afdeling. Daarna loop ik langs mijn bureau, waar nog steeds geen spoor van mijn partner is, en ga ik door naar de kantine, waar vreemd genoeg niemand is, meestal is hier tenminste wel één collega te vinden. Dat Luke er nog steeds niet is -is alleen maar gekker, hij is nu wel heel laat. Ach, het is niet dat ik het erg vind om een ochtendje met Ashton mee te lopen, het is een leuke collega en zijn werk is interessant, maar ook van mijn baan moet wat komen en die ouders zullen over niet heel lang bij het bureau zijn. In gedachten verzonken - waar is Luke nou? en wat zou er gebeurd zijn met het jongetje? - doe ik water in de koker en zet deze aan.

[ bericht aangepast op 29 nov 2014 - 12:31 ]

---

Reality's overrated.

Zayn Malik
Zo hoor sex eigenlijk niet te zijn, dat wist ik ook wel. Het hoorde mooi te zijn en gevuld met liefde, maar dat was dit zeker niet. Dit ging alleen over lust en het toegeven aan onze behoeftes. Eigenlijk had ik nog nooit uit liefde sex gehad, soms wel in een combinatie, maar vaak gewoon omdat ik het niet meer voor elkaar kreeg langer te wachten en mezelf in de hand kon houden. Heel erg eigenlijk, maar ik maakte me er zeker geen zorgen over, al helemaal niet op dit moment. Daar was dit te fijn en geweldig voor. Morgen zou ik zoizo spijt hebben, zoals bijna altijd, me schamen en verontschuldigen, voor ik met een gebogen hoofd naar huis zou vertrekken. Nu dacht ik er niet over na. Ik genoot alleen maar van de jongen onder me. Spijt kwam morgen ochtend wel. Ik kreeg het uiteindelijk met wat hulp voor elkaar om zijn broek uit te trekken. Ik kreeg mijn eigen broek ook niet uit, maar begon wel vast met mijn kruis over het zijne te schuren. Het voelde heerlijk en werd alleen maar beter toen onze lippen en tongen elkaar weer vonden. Het ging allemaal niet zo makkelijk, maar het ging wel. Hij kreeg gelukkig wel snel mijn broek uit. Mijn boxer ging mee, maar het maakte me weinig uit, dat was toch wel een ding wat moest gebeuren. Ik trapte alles uit en liet hem iets meer de leiding nemen, zelfs al bleef ik met mijn heupen rollen. Ik pruilde een beetje toen hij terugtrok, maar kreunde ik zacht bij zijn woorden in mijn oor. Als ik hem gek maakte, wilde hij niet eens weten wat hij met mij deed. Een net iets luidere kreun rolde over mijn lippen toen hij mijn oorlel beroerde met zijn tanden en zijn tong. Als hij nu zou proberen bovenop te komen liggen, zou ik hem niet eens tegen kunnen werken, daar was ik veels te ver voor heen. Mijn probleem was inmiddels heel goed zichtbaar, maar zijn lengte zat nog verstopt achter een dun lapje stof waar ik tegenop reed. Ik liet mijn handen naar zijn heupen gaan en liet de band tegen zijn buik klappen. Ik liet mezelf weer wat afzakken en nam het elastiek tussen mijn tanden. Met een scheve grijns keek ik omhoog en trok heel langzaam het stukje stof naar beneden, terwijl ik mijn adem tegen zijn huid liet slaan. Een zachte grom kwam tussen mijn tanden door. Ik wilde hem nu en snel, geen gemaar of gekloot, gewoon hij en ik, hier en nu. "Give me all you've got." gromde ik voor ik zijn boxer van zijn lijf trok en weer naar boven kroop, om hem aan te kijken, gewoon om te proberen te zien wat hij van plan was, of hij top of bottom ging voor het grootste gedeelte, want ik zelf had ik zeker dronken geen enkele voorkeur. Het enige was wel dat ik dronken een heel stuk slechter was in het lezen van mensen, dan nuchter, maar goed. Hopelijk werkte het.

---

Bowties were never Cooler

Ashton Irwin
Milano vertelde me dat er zo'n 50 mensen zouden zijn bij de barbecue, daar kon ik wel wat hapjes voor maken. Ik waarschuwde hem even en ging door met mijn werk. Ik vond nog wat abnormale dingen, maar het meeste was wel normaal, alleen zijn hartje niet. Dat ging dus direct in het rapport. Bij de vraag keek ik op. Hij had iets in gedachten, wat mij ook hielp met puzzelstukjes, maar toxicologie zou alles hopelijk verklaren. "Dat denk ik wel, hoogst waarschijnlijk ofwel een gif dat werkt op de spieren of een neurotoxine, maar dat wordt zichtbaar in de hersenen, hoop ik." zei ik. Ik zou dus echt wel naar de hersenen moeten kijken. Daar zijn geen spieren, dus dan zou dat uitsluitsel geven over wat voor klasse gif het was. Het was alleen niet geïnjecteerd, wat naast wat lichte schrammen en blauwe plekken had het kindje niets. Ik had alles nagekeken. Ik naaide netjes zijn torso dicht en legde toen het lichaam van het jongetje in een van de lichaamskoelers voor verwerkte lichamen. Ik schreef wat dingen op het kaartje op de deur en sloot die af, voor ik mijn handschoenen, schort en mondkapje weggooide en mijn labjas weghing. Ik waste mijn handen en trok toen snel mijn jas aan voor ik naar de koffiekamer liep. Daar zag ik Milano al staan, bij de waterkoker. Zelf zette ik een mok onder het koffiezetapparaat en liet zeer sterke koffie in de mok lopen. "Die blonde mafkees nog niet gevonden?" vroeg ik aan hem terwijl ik mijn brood uit de koelkast haalde en even in de magnetron liet opwarmen. Het maakte het brood zompig, maar koud brood was ook echt niets. Ik liep uiteindelijk met een volle mok espresso en mijn trommeltje met 4 boterhammen met vegemite en een banaan naar de bank en liet me erop vallen. Mijn spulletjes zette ik op het kleine tafeltje naast me, maar de kop hield ik vast, om kleine slokjes te blijven nemen van de hete sterke drank die erin zat. Nu ik zo zat had ik een goed uitzicht op de Canadees, die er toch zeker wel goed uitzag, dat kon ik echt niet ontkennen. Natuurlijk kon ik niets doen of maken, maar kijken kon geen kwaad, toch? Natuurlijk kon ik wel naar een homobar gaan, maar alleen naar een bar gaan vond ik nooit zo prettig, zeker niet in een land waar ik me ook al niet echt prettig voelde. Toch zou ik het niet erg vinden om een keer dat kontje voor me eens flink onder handen te nemen, maar dat moest ik maar voor mezelf houden en nooit iemand laten weten, anders kon ik de vriendelijkheid van mijn collega's ook wel op mijn buik schrijven.

---

Bowties were never Cooler

Christan Milano McClair.

Ashton verteld dat hij denkt dat mijn idee klopt en verteld zijn verdere vermoedens. Als hij het vraagt breng ik een rekje buisjes en een bakje weg en ga hierna, met een omweg langs mijn bureau, naar de lege kantine. Om hier te beginnen aan een kop thee. Ik schrik wat op uit mijn gedachten als Ashton over Luke vraagt en als ik het warme water in mijn mok heb geschonken draai ik me om. "Nee, een beetje vreemd. Hij heeft alle informatie, zonder hem kom ik op het moment niet zover en daarbij moeten we zomenteen samen de ouders ondervragen." Ashton gaat op een bank zitten, maar ik doe nog even een zakje in het hete water voor een smaakje en als ik deze eruit haal roer ik er wat doorheen, al zit er dan geen suiker - of melk, voor de liefhebbers - in. Het is een beetje een gekke gewoonte. Ook ik pak mijn boterhammen, maar als ik dan mijn thee erbij wil pakken gaat er wat mis. Ik gooi de mok met gloeiend hete vloeistof om en de inhoud komt over mijn bovenlichaam. Ik hap naar adem en klem dan mijn kaken op elkaar. Shirt uit, nu. Dat is dan ook het eerste wat ik doe. Over mijn hoofd en omdat de stof nu ook warm in mijn handen is laat ik hem pardoes los. Shit, waarom ben ik zo ongelooflijk onhandig, dit is echt weer typisch. Iets wat alleen mij kan overkomen. Als kind zijn is het me vaak genoeg gebeurd, maar op het werk is deze situatie me gelukkig nog bespaard gebleven, tot nu toe. Mijn huid brand en word langzaam rood, door de pijn besef ik amper dat ik nu halfnaakt voor mijn collega sta en op het moment kan het me dan ook niks schelen. Snel pak ik een theedoek en houd deze onder de kraan, om deze op mijn huid te deppen, bij gebrek aan iets beters.

---

Reality's overrated.

Ashton Irwin
Ik luisterde naar Milano en knikte. "Ik heb anders nog wel mijn versie van het Plaats Delict rapport op mijn bureau liggen. Ik heb niet de nieuwe bevindingen van Zayn en Mikey, maar misschien dat je toch iets met dat rapport kan. Mijn rapport komt in de loop van de dag, als er geen anderen mijn mortuarium in komen. Anders heb je hem voor de volgende dienst." zei ik, voor ik nog een slokje koffie nam. Dat hielp zeker wel met wakker blijven vandaag. Plots zag ik Milano zijn thee over zichzelf heen gooien. Ik was dan niet officieel een doctor voor levenden, maar ik kende de basis wel. Ik zette snel mijn mok weg en snelde naar de verbanddoos die aan de muur hing. Met wat moeite klikte ik die eraf en groef er even in, voor ik brandwondenzalf vond. Toen ik me naar mijn collega draaide zag ik hem staan met een natte theedoek op zijn borst. Man, wat zag hij er geweldig uit, misschien was dit een heel ongepaste gedachte, maar ik dacht het wel, voor ik me bedacht dat ik zijn borst met de crème in moest gaan smeren. Ik liep naar hem toe en duwde voorzichtig zijn handen weg. "Laat mij maar." zei ik met mijn kalme stem die ik altijd gebruikte om nabestaanden te kalmeren en te vertellen dat het niet hun schuld was en ze er niets aan hadden kunnen doen. Ik nam een grote klodder crème in mijn handen en begon zacht zijn borst in te smeren. Dit zou ik maar wat graag op een andere situatie doen, maar goed, ik moest maar genieten van wat ik kreeg, had mijn moeder altijd gezegd, dus dat deed ik ook. Teder en zorgvuldig smeerde ik een dikke laag over de rode huid, terwijl ik hem met een grijns aankeek. "Misschien moet je het voortaan maar gewoon bij capri sonne houden, Milan. Dat is niet zo warm" zei ik plagerig, terwijl ik met mijn handen over zijn borst bleef gaan, al was de zalf al wel goed verspreid. Ik wilde hem gewoon even niet met rust laten, want het voelde heel prettig. Als hij een hoer zou zijn, zou ik al mijn geld aan hem hebben uitgegeven, maar dat was hij niet, en dus moest ik andere manieren verzinnen nooit genoeg geld te hebben om terug naar huis te gaan, maar met kerst wel genoeg te hebben voor een retourtje. Anders was ik hier namelijk zo weg en kwam ik nooit meer terug. Iets of iemand om me hier te houden had ik naast mijn werk namelijk hier na al die tijd nogsteeds niet.

---

Bowties were never Cooler

Christan Milano McClair.

Ashton geeft aan dat hij nog wel een rapport van de plaats dilict heeft en dat zijn rapport niet lang meer op zixh zal laten wachteb. Ik glimlach. "Dat zou fijn zijn, bedankt." Al missen de meest recente paar dingetjes, iets is beter dan niks en hiermee kom ik waarschijnlijk al een heel eind. Misschien moet ik zomenteen Luke maar bellen, maar nu is dat even mijn zorg niet, eerst lunchen. Ik mort zeggen, ik ben niet bepaald een held in de keuken, dus verder als wat simpele boterhammen kom ik niet, of ik moet het nummer van de brandweer bij de hand hebben liggen.
      Stom genieg ben ik zo handig hete thee over mezelf heen te gooien en als ik mijn shirt direct uit heb getrokken en met een lauwe theedoek begon te deppen, komt Ashton aan met een brsndwondenzalf en neemt het over. Zorgvuldig, mmaar voorzichtig smeert hij de substantie over mijn huid en mijn betrekt ietwat van de pijn, al lucht het daarna gelukkig wel wat op. Grijnzend plaagt hij me wat en ik pruil. "Ik doe nog wel zo verstandig de koffie te laten staan omdat ik niet tegen cafeïne kan, nu word mijn thee ook nog afgepakt." Ashton's handen blijven maar op mijn borst. Ik heb de ietwat hese ondertoon in mijn stem wrl gemerkt, maar dat komt door de schrik - en ern beetje door Ashton's enorme handen tegen mijn naakte huid, maar vooral door het hete water, echt wel. "Hey, eh, bedankt," zeg ik zaxhtjes, omdat ik nu niet meer grappend mopper of pruil begint de hese ondertoon tochf wel lichtjes door te komen en Iik ben een beetje bang dat hij het merkt, maar de kans is nihil, daarbij kan ik de schuld altijd op de thee schuiven en dat is niet eens een smoes, nee hoor.

---

Reality's overrated.

Ashton Irwin
Ik grinnikte zacht bij Milano zijn woorden. Intussen ging ik wel verder met het insmeren van zijn gespierde torso. Ik zou hem eigenlijk los moeten laten, maar dat ging niet. Hij had er gewoon een te lekker lijf voor, een lijf wat je zelfs op surfers op de stranden van Sydney niet altijd zag. Toen hij me bedankte nam ik met een lichte blos een stapje terug en waste mijn handen. Intussen gingen mijn hersens wel door met malen, want ik had iets gehoord in zijn stem, wat me erg had aangestaan, al was het waarschijnlijk niet wat ik ervan maakte. Ik droogde mijn handen af en liep weer terug naar de bank. "Kom je alsnog even zitten, Milan? Dan kan ik je warm houden in plaats van dat je daar thee voor nodig hebt." zei ik met een scheve glimlach, waarachter ik toch wel wat onzekerheid verschool. Ik wist echt niet of hij dat wel wilde. Ik was net duidelijk te ver gegaan met dat hele insmeer gedoe en zat nu wat ongemakkelijk op de bank, terwijl ik maar weer verder ging met mijn lauwwarme boterhammen. De verbanddoos zou ik straks wel opbergen, maar als hij toch weer last kreeg als de zalf was ingetrokken, kon ik er zo nog een nieuwe laag op smeren, of het hem zelf laten doen, want ik dacht niet dat ik nog aan hem mocht zitten op dit moment, al had dit voorval me daar alleen maar hongeriger naar gemaakt. Jammer genoeg zou het nooit gebeuren, want gay was hij vast niet. Kom op, een voetballende hunk van de politie, no way dat die ooit wat in jongens zou zien, laat staan in een kneus als ik. Ik zuchtte en knabbelde verder aan mijn boterham. De rest van mijn koffie dronk ik zo wel, maar nu was ik even net iets te afgeleid door dit alles en vooral al mijn gedachten en gevoelens op dit moment. Het was allemaal zo verwarrend. Ik had het echt allemaal niet meer op een rijtje en het feit dat deze zaak enorm verwarrend was hielp ook echt niet mee.

---

Bowties were never Cooler

Christan Milano McClair.

Na mijn bedankje - met die afschuwelijke ondertoon in mijn stem - neemt Ashton weer ruimte, om vervolgens zijn handen te wassen, deze te drogen en weer terug op de bank te gaan zitten. Zijn woorden en scheve grijns doen mijn ogen ietwat verwijden, heel even en een heel klein beetje, dan grijns ik ook, ondanks de sporen en pijn die de thee axhter heeft gelaten. Ik weet niet wat hij precies bedoelt, maar ik heb een goed idee, toch zou het ook altijd anders kunnen en ik ben dan ook voorzichtig. Het is immers mijn collega's en collega's doen niks met kleine Milo, helemaal niks. Daarbij, die vriend tussen mijn benen mag dan wel een veelvraat zijn, ik ben geen player en ik mocht vroeger expirimenteel dan wel emotieloos de gekste dingen proberen (en dan heb ik het niet alleen over blindoeken, handboeien en gekke houdingen) met menig mens, ober die vase ben ik weleen bbeetje heen, meestal.
      "Graag, ik hou het verder liever even droog." En daarmee ga ik ook naar de bank, om hier plaats te nemen. Ik weet nu al hoe mijn moeders zouden flippen als ze dit hoorden en direct overhaaste conclusies zouden trekken, uiteindelijk zullen ze het begrijpen, zemer Rachel, maar ik zou voorlppig niet van de plagernij afkomen en dan is de omgegooidr mok nog maar een begin. Daarom hou ik ook verstandig mijn mond over dit sooet dingen, hoe onschuldig dit ook is, ik hoef ook maar het kleinste beetje te zeggen en Ashton zou niet eens het voetbalveld op komen, zo zouden ze hem de kleren van het lijf vragen. Behalve als de twee vrouwrn ergens een hoekje hadden gevonden en elkaar de kleren van het lijf namen, ik weet namelijk dat ze nog erg seksueel actief zijn, mensen stralen het uit en daarbij gaan hun opmerkingen me allang niet meer voorbij, om er nog bij te voegen dat Stana een grommer is.

---

Reality's overrated.

Sucre = ZaynJavaddMalik

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Ashton Irwin
Ik nodigde Milano uit om bij me te komen zitten, op een enigsinds schunnige manier. Hij stemde gelukkig toe en zocht er hopelijk niet te veel achter. Dat was er wel, maar dat hoefde hij niet te weten. Ik glimlachte naar hem toen hij naast me kwam zitten en sloeg stevig een arm om hem heen. Mijn armen waren zoizo wel gespierd, maar eigenlijk zonder het te merken spande ik mijn spieren aan om ze wat groter te laten lijken.Het was niet dat je het door mijn trui heen zag, maar goed. Ik was er niet over uit en wil het stil houden, maar mijn lichaam had duidelijk andere ideeën. Ik knabbelde rustig op mijn laatste boterham op en draaide me naar hem toe. Hij zag er echt enorm goed uit, ik ging niet liegen. Hij was echt een enorm grote hunk. Ik aaide met mijn vrije hand door zijn mooie haren. Met een klein glimlachje trok ik hem op mijn schoot en sloeg mijn armen stevig om hem heen. "Kom hier. Je bent ijskoud, mate. Laat me je een beetje opwarmen met het kleine stukje Australische zon wat ik bij me draag. Dit is niet gezond." zei ik, terwijl ik hem dicht tegen mijn borst aan hield en hopelijk hem iets kon opwarmen. Stiekem hoopte ik gewoon dat mijn hartslag en mijn vriend in mijn broek zich rustig konden houden. Dat eerste was nu al niet het geval, dan maar hopen dat het tweede wel gewoon rustig op z'n plek bleef, anders werd dit heel ongemakkelijk. We waren collega's, misschien zelfs vrienden, dat wilde ik zeker niet verpesten. Nu maar hopen dat hij dit niet verkeerd opvatte, hoe het eigenlijk voor mijn lichaam bedoeld was, want anders had ik een groot probleem. Ik wilde gewoon vrienden blijven en mijn lichaam had zich daar maar aan te houden. Mooi niet dat ik dit alles ging verpesten, alleen omdat mijn collega hier zonder shirt zat en er toevallig beter uitzag dan de jongens van de strandwachten op Bondi, waar ik al nooit met mijn ogen vanaf kon blijven, en ook niet altijd met mijn handen... En zo komt het dus dat ik weer wat het is om letterlijk overal zand te hebben en dat het doen in zout water geen pretje is, maar dat hoefde niemand te weten.

---

Bowties were never Cooler