One man's death is another man's life • 5 Second Of Summer en One Direction • Speeltopic - Speeltopics

The Crime Scene Investigation unit of Scotland Yard is one of the busiest in the country. Every day new cases come trough the doors. As soon as one case has been solved, 10 more are waiting to be solved. A team of the best specialists work long shifts to solve the most complicated murdercases. Due to the hard work of these men and women the cases get solved one by one and in that way try to serve justice and make the world a beter place every day over again. But murder and death aren't the only things roaming the workfloor. The scientists wouldn't be able to survive if that was the case, if death always won and sadness was the master of the department. They have to find ways to bring brightness into their lifes and to make all the horrible events they deal with at work worthwhile.

Op de afdeling Forensische Dienst van Scotland Yard, het politiecentrum van London en omstreken, de beste in het hele land, heb je verschillende departimenten: Verhoor, Plaats Delict, Lijkschouwing, Aarde, Planten en Dieren, Wapens, Afdrukken, Toxocologie, Bloed en DNA. Deze onderdelen werken hard samen om de moeilijkste zaken van het hele land uit te pluizen en op te lossen. Maar terwijl iedereen hard aan het werk is gebeurt er ook nog van alles onderling op de werkvloer en in de persoonlijke levens van de medewerkers van de Forensische Dienst.


• Rollen •
• Niall Horan • Wapens • LadyStark
• Zayn Malik • Plaats Delict • C_A_L_M_
• Liam Payne • Toxicologie •
• Harry Styles • Aarde, Planten en Dieren • Styford
[R]• Louis Tomlinson • Afdrukken • TateLangdon
• Michael Clifford • Plaats Delict • TateLangdon
• Ashton Irwin • Lijkschouwing • C_A_L_M_
[R]• Luke Hemmings • Verhoor • Hemlinson
[R]• Calum Hood • Bloed en DNA • Fireprooff
• Christan Milano McClair • Verhoor • Shumway


• Regels •
• Minimaal 11 regels, 300 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
• Graag met leestekens en hoofdletters typen.
• OOC graag met haakjes; [] {} () - -
• Houd het graag REALISTISCH! Bijvoorbeeld: Je hebt een zaak neit zo maar in 3 tellen opgelost, 1 streng DNA, of plantenmonster kan geen hele zaak oplossen en er is geen enkele mogelijkheid dat je een zaak helemaal in je eentje kan oplossen. Er falen ook zaken en je kan het nooit met al je collega's goed vinden. Veel kan je ook met de computer laten analyseren, maar je zal ook nogsteeds veel met de hand moeten doen en echt opzoeken en nalezen.
• Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
• Reserveringen blijven 48 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
• Als alle reserveringen vol zijn kunnen er personages worden toegevoegd
• Geen Mary Sue's (perfecte personages)
• Naamsveranderingen doorgeven.
• Geen personages van anderen besturen.
• 16+ mag
• Alleen C_A_L_M_ of Hemlinson maken nieuwe topics aan
Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!

Het Begin:
Iedereen druppelt binnen voor een 'gemiddelde' werkdag. De meesten zullen nog wel wat werk hebben liggen, maar er is ook een nieuwe zaak. In een riool in een van de getto's van de stad is door een rioolwerker met een hond het lichaam gevonden van een klein jongetje, samen met wat vreemde artefacten die wijzen op Zuid-Amerikaanse hekserij. De zaak begin als niet veel bijzonders, aangezien ze wel vaker meer van dit soort artefacten vinden, maar dan meestal met dode geiten en niet met kinderen. Toch zal de zaak snel een vervelende wending nemen, hierover komt later meer in het speeltopic te staan. Nu is het 8 uur 's ochtends en druppelt iedereen het gebouw binnen.

[ bericht aangepast op 21 nov 2014 - 11:35 ]

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Ik snapte er zelf inmiddels ook niets meer van. Dit gevoelens uiten was niet echt iets waar ik goed in was, maar toen ik Michael toch zag glunderen kreeg ik toch wel een heel speciaal en warm gevoel van binnen. Zijn woorden over mijn haar deden me verrassend genoeg iets blozen, wat me weer erg dankbaar maakte voor mijn stoppelbaard en getinte huid, waardoor het niet opviel. Zijn hand liet mijn wang brandend achter, maar niet alsof ik net was geslagen, maar meet alsof ik een tijdje voor een aangenaam haardvuur had gezeten. Zijn opmerking over ontbijt vond ik wat vreemd, want veel later dan twee uur s ochtends zou het niet zijn, maar ik liet het gaan. Iedereen zijn eigen manier om van alle verwarring af te komen. Ik maakte graag puzzels of tekende, om mijn brein af te leiden, en hij maakte blijkbaar graag ontbijt. Zijn laatste kusje was me iets te kort, maar omdat er een soort belofte naar meer in leek te liggen deed ik er niets tegen. Ik liep langs hem en haalde het stoffer en blik uit de keuken, voor ik terugliep en het glas begon op te vegen. Tijdens het vegen keek ik naar de muur en de manier waarop hij de foto's rangschikte. Plots vielen er voor mij een paar puzzelstukjes in elkaar. "Mikey. Die geit, de bedeltjes en de zaden horen bij elkaar. Waarom heb ik dit niet eerder bedacht? Ik leg het zo uit, beloofd, maar dit zal je heel snel veel uitsluitsel kunnen geven." zei ik terwijl ik ook het glas van de tafel met zijn bloed eraan opruimde. Ik was echt blind geweest. Dit was geen dierenmishandeling. Dit was een ritueel geweest. Ik had geen idee hoe de moord erin paste, maar dit werd opeens zowel duidelijker als ingewikkelder. Ik wist ook wel dat ik niet mocht helpen, ik mocht dit eigenlijk niet eens zien, want ik was persoonlijk betrokken in de zaak, maar dit was niet iets wat de meeste mensen wisten. Het was lichtelijk obscure informatie die een oude dame me eens had verteld. Ik was Michael wel dankbaar dat hij de meeste foto's van het lichaam niet ophing, want echt stabiel was ik nog niet. Ik legde nog een rolletje verband op tafel toen ik klaar was en liep weg om het glas weg te gooien en de verbanddoos en het stoffer en blik weg te bergen. Rustig liep ik terug en ging op de bank zitten, waar ik pas echt merkte hoe erg ik aan een sigaret toe was. "Vind je het erg als ik even bij het raam een peuk opsteek?" vroeg ik voorzichtig. Ik wilde niets verpesten, maar ik trok het anders ook echt niet lang meer. Mijn lichaam snakte naar nicotine en dat maakte me echt niet emotioneel stabieler.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Mijn brein kon dit allemaal niet zo goed meer aan. Het waren teveel prikkels en ik kreeg er hoofdpijn van. Maar dat was niet waar ik me op moest concentreren. Ik moest me concentreren op Zayn die tegen mijn verwachtingen in, veranderd was van gedachten en bleef. Het was alsof er niets gebeurd was. Ik mompelde iets over ontbijt, maar bedoelde eerder nachtsnack. Kon ik er wat aan doen dat ik honger kreeg. Ik hing de papieren en foto's terug op de plek waar ik dacht dat ze thuis hoorde, terwijl ik geen flauw idee ha was de link was. Zayn ruimde achter me het glaswerk op en langzaam zonk ik weg in het web van aanwijzingen. Ik hoorde hier nu hellemaal niet mee bezig te zijn, maar het ging vanzelf. Zayn bleek er ook over na te denken en ik schok op toen hij de link leek te weten. Niet begrijpend draaide ik me naar hem om en bleef ik zo staan kijken hoe Zayn verder opruimde. Mijn blik werd nog iets vreemder toen hij over roken begon, maar ik herpakte me snel. 'Tuurlijk.' Ik ruimde de overgebleven foto's op en liet nog snel Ace vrij. 'Wil je wat drinken of eten?' Ik wist mezelf totaal geen houdig meer te geven. Dit was hoe het hoorde. Ons normaal tegen elkaar gedragen. Maar ik kon het niet van me afzetten. 'Terug naar bed?' Voegde ik er aantoe. Ik was nog altijd doodop en al die stres had het alleen maar erger gemaakt. Ik tilde Ace op van de grond en en drukte een kus op zijn kruin. Zo te zien was hij ook nog niet al te wakker en al snel legde hij zijn kop tegen mijn borst om zijn ogen weer te sluiten. Groot gelijk had hij.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Michael leek te schrikken van mijn plotse openbaring, maar ik kon er niets aan doen. Het zat toch ergens in je onderbewustzijn, dat zodra je een web met aanwijzingen zag, je begon te puzzelen met alle informatie die er voor je lag en de kennis die je had. Ik was nogsteeds erg moe en voelde me erg kleverig en vies, maar toch was er een behoefte die eigenlijk alles overstemde, terwijl ik opruimde. De drang naar een sigaret. Ik vroeg dan ook maar of ik er een mocht opsteken, voor ik het glas wegmikte en de andere spulletjes opborg. Toen ik terugkwam vroeg hij of ik wat wilde, terwijl Ace weer wat ronddebberde door de kamer en uiteindelijk in zijn armen terecht kwam. "Terug naar bed klink goed, als jij dat ook goed vind." zei ik zacht. Ik schuifelde intussen naar het raam. Ik zette het een klein stukje open, om niet te veel kou binnen te laten, en stak een nieuwe peuk op, die ik samen met de aansteker uit het pakje viste. Ik nam een lange diepe hijs en liet de kalmerende nicotine zijn werk doen. Ik was nooit een ochtend mens, zeker niet voor mijn eerste peuk en een kop sterke koffie, maar op een of andere manier wist Mikey toch iets goeds in me naar boven te halen, terwijl ik net wakker was. Langzaam blies ik de rook uit door de smalle spleet tussen het kozijn en de muur de buitenlucht in en tikte de as naar buiten af, voor ik weer diep inhaleerde. Ik wist dat het slecht was en het me als oud mens mogelijk kanker zou geven, maar wie wilde er nu 90 worden? De stilte in het appartement was inmiddels niet meer gespannen, maar gewoon fijn, zoals de stilte tussen ons normaal ook was, zoals een gemakkelijke stilte hoorde te zijn. Ik rookte rustig door tot de peuk op was en ik hem tegen de buitenmuur uitdrukte. Ik sloot het raam weer, compleet gekalmeerd en niet meer trillend, en gooide het stompje weg in de afvalbak bij het gebroken glas. Daarna liep ik nog even naar de gang om mijn schoenen toch weer uit te doen en netjes onder de kapstok te zetten. Als ik toch niet wegging, kon ik ze net zo goed netjes wegzetten. Op dit moment zou ik graag nog even met Mikey in mijn armen in bed kruipen en wat slapen. Wat gebeurd was, was gebeurd, zou mogelijk nooit meer nuchter gebeuren, maar zijn armen om me heen en zijn lippen op de mijnen voelden wel enorm goed. Daar zou ik maar al te graag aan wennen, zelfs als mijn hersenen ertegen zouden blijven protesteren.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Ik had vanaf het begin geweten dat ik dit niet zonder Zayn zou kunnen en dit was het bewijs. Ik was hier gister de gehele dag mee bezig geweest en zag door de bomen niet meer. Hij keek er vijf seconde naar en leek meteen te weten waar de goede weg leek te liggen. Het maakte me alleen maar onzekerder, al moest ik blij zijn dat iemand leek te weten hoe deze zaak opgelost moest worden. Ik ging met Ace op de bank zitten en staarde naar de muur, terwijl Zayn zijn sigaret rookte om zijn verslaving aan te vullen. Ik probeerde te zien wat Zayn zag, maar ik had geen flauw idee waar hij wat uit had gehaald. Ik aaide Ace zachtjes over zijn kopje, terwijl het arme beestje vermoeid gaapte. 'Waarom horen ze bij elkaar?' Ik wilde dat hij het me uitlegde. Al zou ik er waarschijnlijk op dit moment toch niets van begrijpen. Ik keek op toen Zayn voorbij liep naar de gang en hield mijn adem in. Maand dat hij zich plots had bedacht en wel weg zou gaan. Maar in plaats daarvan trok hij zijn schoenen weer uit. Hij bleef dus en we zouden samen wat slaap in gaan halen. Hoe ongemakkelijk dat misschien ook was na vannacht. Ik legde Ace naast me neer op de bank. Die zou voorlopig toch nog wel slapen en ik had geen zin hem terug te leggen in zijn bench. Moeizaam stond ik op. Ik besefde me opeens hoe moe ik eigenlijk was. 'Kom.' Gaapte ik, waarna ik naar de slaapkamer liep en me languit op het grote bed liet vallen. Het rook nog naar zweet en seks. Seks die we nooit meer zouden hebben. Moe makkelijk het ook weer tussen ons leek te gaan, ik besefde me heel goed dat ik die hoop niet moest willen hebben.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Ik drukte net mijn peuk uit toen Michael vroeg wat ik erin zag. Ik deed het raam dicht en zuchte. "Ze hebben allemaal te maken met ritueel uit de voodoo-cultuur." zei ik zacht. Ik snapte niet helemaal wat het met de moord te maken had, maar het zou me niets verbazen als de maag van de geit en de jongen ook vol zaten met de zaden en bedeltjes. Als we meer hadden geslapen wist ik me hopelijk meer te herrinderen en zou Mikey me hopelijk kunnen helpen, want mijn emoties waren nogsteeds erg verraderlijk en eigenlijk mocht did helemaal niet. Zo'n muur kon ik wel handelen, maar dat kwam ook omdat de erge foto's er niet hingen. Dat kon ik echt niet aan. Ik liep naar de gang om mijn schoenen uit te doen en om zijn voorstel in te gaan. Het bed zou wel naar zweet en sex en man ruiken, maar zolang we nog wat konden slapen maakte het me weinig uit. Zolang we fijn samen konden liggen, hoe ongemakkelijk misschien ook, zou ik niets echt erg vinden. Ik zou toch wel slapen. Ik stommelde achter hem aan naar de slaapkamer en bleef wat ongemakkelijk bij de rand staan. Aan de ene kant wilde ik graag mijn trui en broek weer uit doen, maar ik wist absoluut niet wat hij ervan vond. Ik zette mijn handen onderaan mijn trui en keek hem vragend aan. "Vind je het heel erg?" vroeg ik voorzichtig. Wel deed ik mijn sokken uit, want met sokken aan slapen vond ik maar niets. Hoe ik Michael zag liggen, zijn brede bleke rug, zijn wilde rode haren, en zijn welgevormde achterste in zijn gekleurde boxer. Nee, ik mocht niets in mijn hoofd halen. Dat we het een keer hadden gedaan en het weer redelijk begon te gaan, betekende niets. Ook dat we sober hadden gekust was niets, nee, want morgen zou hij weer gewoon aan deze zaak gaan werken en ik zou papierwerk gaan afhandelen tot deze zaak voorbij was, of tot er een nieuwe optrad. Een andere mogelijkheid was er jammergenoeg niet.

---

Bowties were never Cooler

Christan Milano McClair

Ook zijn ogrn glijden over mijn lichaam en ook hij grijnst, waarna een grap volgt. Ik grinnik, al moet ik eerst slikken. Hij kan die dingen niet zeggen, het brengt beekden in mijn hoofd, ongezonde beelden. Het zwarte shirt dat hij me toegooid is ietwat warm en ik trek het meteen over mijn hoofd heen, de naden zijn gestretchd en het shiet is wat kort, maar het gaat wel, opzich. Nou ja, zolang ik mijn armen nuet op til. Ash ruimt de rest van zijn truien op en vraagt daarna of ik nog even mee ga. Kort denk ik na, waardoor een klein fronsje Iin mijn wenkbrauwen ontstaat, een soort gewoonte, ik heb het niet eens meer door, bhalve als Stana roept dat ik rimpels krijg van al daf gefrons. Eigenlijk weet ik niet of ik hier nou wel zo trots op moet Ijn, een peuter fronst immers als hij denkt, maar met de jaren hoort dit mibder te worden, toch ga ik er niet over in zitten, het is nou eenmaal ik, em ik mag dan wel ijdel zijn, ik kan ook vrede hebben met deze kleine dingetjes. "Zolang Luke nog foetsie is kan ik nog steeds niet zoveel, ik wil zomenteen wel dat verslag van het Plaats Dilict dat je hebt lezen, eigenlijk. Maar ik kom nog wel even mee," besluit ik uiteindelijk. Om eerlijk te zijn, heel erf vin ik het niet dst Lukr zo laat is, het js immers gezellig met Ashton. Maar aan de andere kant irriteerd het me wel weer, er is een zaak, een moord op een kind nog wel, en Luke wbedenkt het gewoon zo laat (of misschien uiteindelijk wel helemaal niet) op te komen dagen en natuurlijk ken ik zijn redenen niet, maar zo was ik daarnet bezorgd ben ik nu geïrriteerd. Ik kan nou eenmaal niet tegen onrecht en zaken (zeker dit soort zakeb) moeteb zo snel mogelijk opgelost worden.

---

Reality's overrated.

Ashton Irwin
Ik had net mijn laatste trui opgevouwen toen Milan antwoord gaf. Ik knikte bij zijn vraag en stak twee van de truien onder mijn arm om zo in mijn tas te stoppen. "Ja kan het rapport zo krijgen en als ik klaar ben met het brein, zal ik alle informatie gaan verwerken. Mogelijk heb je dat als je klaar bent met de familie. Ik ben alleen bang dat ze het niet helemaal fijn gaan vinden van de autopsie, wegens hun geloof, wat ik heb meegekregen als aantekening van het ziekenhuis. Je weet hoe je het moet afhandelen en ik heb zo eerbiedig mogelijk gedaan, maar ik waarschuw je maar even voor als het mis gaat en je er niet voorbereid op bent. Ik zal zijn haar zo goed mogelijk laten zitten, zodat ze wel kunnen komen kijken als ze willen." zei ik, voor ik de truien weglegde op de bank, en mijn paarse eenhoornt-shirt aantrok. Het paste prima, al zat het een klein beetje strak over mijn borst gespannen, maar dat zaten veel van mijn t-shirts die niet te lang waren. "Ik dacht dat je liever die had, dan deze." zei ik, in de hoop de eenhoorn en het paars iets te verzachten, terwijl ik mijn dikke trui er weer overheen trok. Hierdoor verdween gelukkig het meeste paars en de hele eenhoorn. Ook verdween de kou, en dat was het grootste pluspunt. Ik klapte mijn kluisje dicht en nam de truien weer onder mijn arm. "Kom. Dan pak ik dat rapport voor je en kan je nog een paar foto's voor mij nemen, als je het niet erg vind. Luke zal zo wel komen en anders bel je hem even. Misschien wil z'n kuif wel gewoon niet omhoog en is hij bang om met plat haar naar zijn werk te komen." zei ik als grap, want het was duidelijk dat dit hem dwars zat. Ik hoopte de lucht iets te klaren en een ruzie tussen de twee partners te voorkomen, als Luke zou komen en dan Milan zou tegenkomen.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Zayn zijn woorden hadden me aan het denken gezet. Deinzend bleef ik naar de afbeeldingen kijken en flitste het beeld van het jongetje voor mijn netvlies. 'Je bedoeld dat hij geofferd is?' Vroeg ik langzaam. Ik wist niet helemaal of ik het begreep. Ik wist alleen dat mijn hersens het op dit moment allemaal niet zo goed meer aankonden. Ik was kapot en ik had nog altijd hoofdpijn. Morgen ochtend was dit het eerste waar ik verder mee zou gaan, maar nu zocht ik echt nog even mijn bedje op. En Zayn ging met me mee. Languit liet ik me op mijn bed vallen. Je kon precies ruiken wat er hierin gebeurd was. Ik kneep mijn handen in de lakens en duwde mijn gezicht in de dekens. Ik begon me steeds meer te herinneren. Beelde flitste voorbij. Ik kneep mijn ogen dicht en probeerde het zo ver mogelijk te verbannen. Na de paar nuchtere kussen en het feit dat we beide hadden toegegeven elkaar toch niet zomaar te kunnen vergeten, had ik hoop gekregen. Maar die was als sneeuw voor de zon verdwenen door hoe we ons nu tegenover elkaar gedroegen. Langzaam keek ik op, naar Zayn die aarzelend vroeg of ik het oke vond als hij zijn kleding uittrok. 'Tuurlijk.' Ik probeerde zo ongeïnteresseerd mogelijk over te komen. 'En ik zal niet kijken.' Ik liet mijn hoofd weer neervallen en in de dekens draaien. Ik snapte best dat het ongemakkelijk voor hem was om in zijn boxer naast een jongen te liggen waar je een paar uur geleden nog seks mee had gehad, in een bed dat zo groot was dat als we zouden willen elkaar niet eens aan hoefde te raken. Nee, ik deed het niet. Ik begreep nergens meer wat van. Niet van Zayn en niet van mezelf.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Michael had gezegd wat ik niet had willen denken. Ik wilde het gewoon niet geloven. Ik wandelde in stilte even weg om mijn schoenen uit te trekken, zodat ik me ook even kon kalmeren en zo niet zou beginnen te janken. Dat wilde ik voorkomen. Ik wilde me namelijk echt niet kwetsbaar opstellen. Ik vond het verschrikkelijk om mijn emoties vrij te geven, zeker emoties die me zwak deden lijken, en deze hele situatie hielp niet mee met mijn stabiliteit. Ik liep terug toen ik toch alles weer had weggedrukt, en volgde Michael naar zijn slaapkamer. Daar stond ik wat ongemakkelijk, terwijl ik me echt niet kon stoppen van het kijken naar Michael zijn welgevormde lichaam. De geur in de kamer deed alle herrinderingen weer omhoog komen, wachtend op antwoord of hij het erg vond als ik in mijn boxer bij hem kroop. Ik rolde met mijn ogen bij zijn bijvoeging. "Het is niet alsof je niet alles al hebt gezien,Mikey." zei ik, terwijl ik mijn shirt en broek uittrok. Ik bleef nog even in mijn boxer staan, bijtend op mijn lip, omdat ik nu toch niet echt meer wist waar we stonden. Net leek het weer zo goed te gaan, maar nu wist ik het allemaal niet meer. Toch was het veels te koud om niet bij hem in bed te kruipen. Ik kroop onder de dekens naast hem en sloeg de andere helft om de bleke Australiër heen. Ik liet voorzichtig mijn arm om hem heen liggen en kroop iets dichter tegen hem aan. Ik leek misschien dan wel ijskoud, emotieloos, en of ik niets of niemand nodig had, maar niets was minder waar. Ik had een grote drang naar menselijk contact en liefde. Niet dat ik het ooit zou zeggen, maar goed. "Morgen zal alles hopelijk beter zijn." mompelde ik zacht. Ik was er niet zeker van, maar ik hoopte natuurlijk van wel.

---

Bowties were never Cooler

Christan Milano McClair.

Ashton knikt en geeft aan dat ik het rapport zo krijg en dat zijn rapport (hopelijk) ook niet lang op zich laat wachten. Ik kijk even bedenkelijk als hij over het geloof van de familie begint en ik knik, ik heb al wel vaker met zwaar gelovige families gesproken en die families reageren vaak wat heftig, maar ik weet hoe ik er mee om moet gaan. Daarbij snap ik het wel een beetje, als ik een zoon zou hebben - waarvan ik zo goed als zeker ben dat ik die niet heb, maar stel - zou ik het ook niet prettig vinden als zijn lichaam werd geschaad, zeker als ik zo zou geloven. Het liefst zou ik mijn zoon direct zien en hem de hele tijd zo dicht mogelijk bij me houden, om hem dan geheel intact te begraven, zijn lichaam te begraven zoals hij geleefd heeft. Ashton zegt tegen me dat hij dacht dat ik het zwarte shirt liever zou hebben dan het paarse shirt met de eenhoorn en ik grinnik, waarna ik hem bedank, daarna vraagt hij me te kommen en grapt hij over Luke, dezelfde grap die hij al eerder heeft gemaakt, maar gezien hij het niet door lijkt te hebben en het goed bedoeld is grinnik ik opnieuw. "Natuurlijk, ijdeltuit die hij is," mompel ik, waarna ik Ashton achterna ga. Het gaat stiekem nog even door me heen hoe cute hij eigenlijk was met dat kinderlijke, maar grappige eenhoornshirt, nog steeds eigenlijk, hij is altijd cute. Zelfs met zijn fluffy haar, misschien maakt dat hem juist alleen maar leuker. Ik slik, nee, nee, niet denken, gewoon niet, ik mag het niet denken, ik denk het niet, klaar, uit. Ashton is gewoon mijn collega en hij is níét leuk, helemaal niet. Ik moet echt niet meer aan de koffie zitten, mijn gedachten zijn raar, voorlopig blijf ik uit de buurt van cafeïne. Want dat zal wel de reden zijn, dat weet ik zeker.

---

Reality's overrated.

Michael Clifford
Mijn brein maakte overuren, maar ik kwam er geen wijs uit. Het wees me er alleen op dat ik mijn bed moest gaan opzoeken en dat was precies wat ik deed. Ik liet me languit op het bed vallen, niet van plan er snel vanaf te komen. Het was raar dat Zayn er zo naast zou kruipen, maar ik moest mezelf erop wijzen dat het enkel nog vriendschappelijk was. De reden dat ik mijn hoofd weer in de lakens draaide toen hij zich ging uitkleden. Ik kneep mijn ogen drijfsijssie bij zijn worden en slikte moeilijk, terwijl beelden van vannacht over mijn netvlies schoten. Hij had gelijk. Maar als we het normaal wilde houden, moest ik het zo snel mogelijk vergeten. Maar ik wist nu al dat dit me niet zou gaan lukken. Ik keek niet op toen ik voelde hoe Zayn naast me kwam liggen en zelfs niet toen hij de dekens over me heen legde. Ik keek pas op toen hij zijn arm over me heen legde. En op precies hetzelfde moment wist ik, dat ik het zo niet zou kunnen. Ik kroop tegen hem op als een balletje en duwde mijn gezicht tegen zijn borst. Ik wilde niet doen of vannacht niet gebeurd was. Alsof ik Zayn alleen zag als collega. Maar hij zou het er nooit mee eens zijn en ik moest er mee leren leven. Al werd dat dus waarschijnlijk wel door overplaatsing. Want anders liepen we er nog elke dag tegen aan. Langzaam hief ik mijn hoofd op en keek ik Zayn triest aan bij zijn woorden. Ik geloofde er niets van. Zachtjes streelde ik zijn wang even. 'Het spijt me.' Als ik niet verliefd op hem had geweest, hadden we dit een stuk makkelijker los kunnen laten. 'Slaap lekker.' Een federlicht kusje drukte ik op zijn voorhoofd, waarna ik weer helemaal opkrulde en mijn hoofd tegen zijn borst legde.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Nadat ik me had ontdaan van mijn bovenkleding, was ik bij Michael in zijn nog enigsinds warme bed gekropen. Hierdoor zou alles anders zijn. Ik was uit de kast, in elk geval voor hem, en kon eigenlijk mijn gevoelens ook niet meer ontkennen, zelfs al had ik ze nog niet concreet uitgesproken. Ik legde voorzichtig de dekens over ons heen en liet mijn arm om zijn warme lichaam liggen. Ik zou het nu heel normaal vinden dat hij die van zich af sloeg, maar het tegendeel gebeurde. De jongere jongen krulde juist helemaal tegen me op als een kat tegen een warme kachel. Ik sprak voorzichtig mijn hoop uit, terwijl ik mijn armen iets steviger rond hem sloot. De reactie erop was alleen zeker niet hetgeen wat ik wilde of had verwacht. Het deed me eigenlijk een beetje versteld staan. Ik wist dat ik veel voor mezelf hield en soms net iets te subtiel was met mijn uitingen, maar ik dacht dat het door de kus wel duidelijk was dat ik hem heel graag mocht en dit niet echt erg had gevonden, zeker niet op een persoonlijk vlak. Ik drukte zacht een kusje op zijn kruin en aaide door zijn haren. "Als we geen collegas waren geweest had ik je gevraagd om je nummer en of je morgen na het werk een koffie wilde gaan halen." mompelde ik oprecht, maar toch ook overkomen door slaap. "Misschien als je wil en we privé en werk echt gescheiden kunnen houden, kunnen we die koffie alsnog wel gaan halen. Maar alleen als je me nog wil zien na dit alles." mompelde ik rustig door. Of ik dit zou herrinderen wist ik niet. Mijn geheugen bleef onaangetast dood drank, maar het kwartier a half uur voor ik in slaap viel verdween altijd miraculeus uit mijn brein. Ik hoopte dat hij nog wel snapte dat koffie wel meer betekende dan alleen een halflauwe beker starbucks onderweg naar huis. Maar er was maar een manier om te weten of hij eindelijk doorzag dat ik ook echt gevoelens voor hem had, hoe sterk ik er ook nog mee in de knoop lag. Ze waren er en daar was geen enkel ontkennen meer aan, hoeveel tweestrijd ik erook door had.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Ik wilde dat het stopte. Dat het nooit gebeurd was en ik weer kon doen of ik niets voor de jongen voelde. Maar ik kon het niet meer ontkennen of onderdrukken. En als ik wilde dat ik er ooit over heen kwam moest ik dingen als in elkaar armen in slaap vallen, gaan voorkomen. Maar ik plaats van dat ik uit Zayn zijn armen rolde, zodra hij naast me lag en zijn arm om me heen sloeg, kroop ik juist als een bolletje tegen hem op. Hoe dichter hoe beter. Ik snapte dat hij wilde dat het morgen weer normaal was en beter ging. Ik kon het hem alleen niet beloven. Ik kon niets beloven. Ik bood mijn eccuus er voor aan. Voor alles. Ik drukte een laatste vlinderzacht kusje op zijn voorhoofd en wenste hem Weltrusten. Ik sloot mijn ogen en drukte mijn voorhoofd weer tegen zijn borst, met als bedoeling meteen in slaap te vallen. Maar het lukte niet. Ik beet hard op mijn lip na Zayn zijn oprechtheid. Ik wilde het allemaal niet horen. 'Maar dat is niet het geval, dus hou er maar over op.' Zei ik hees. Ik wilde geen hoop krijgen. We waten namelijk wel degelijk collega's en dat ging. Het veranderen als een van ons tweeën geen overplaatsing aan ging vragen. En we hadden dat bij elkaar behoorlijk de kop in gedrukt. Het volgende waar hij mee kwam had ik adem niet van hem verwacht of kunnen bedenken. Ik moest het even laten bezinken, maar knikte uiteindelijk stroef. 'Als het aan mij ligt kan dat wel.' Mompelde ik onzeker, terwijl ik weer iets omhoog kwam. Onzeker keek ik Zayn aan. 'Denk je dat we dat zouden kunnen?' Ik wist totaal niet meer wat ik ervan moest denken kf hoe Zayn hier nu echt tegenaan keek. Ik wist alleen dat ik hem niet zomaar wilde laten gaan.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Ik wilde hem gewoon niet opgeven en al helemaal niet zo snel. Niet nadat hij me beter had laten voelen dan wie dan ook voor hem. Er moest gewoon een manier zijn om dit toch te proberen, ondanks dat het allemaal wat moeilijk lag door ons werk. Ik liet me namelijk echt niet zo snel afwimpelen, al zeker niet nu ik merkte hoe triest dit alles de lieve jongen in mijn armen maakte. Uiteindelijk kwam ik met een enigsinds vreemd voorstel, wat toch misschien kon werken. Ik had altijd mijn privéleven en mijn werk strict gescheiden gehouden, tot nu dan. Als je dit werk deed wist ik niet hoe ik het anders vol zou houden. Dus waarom kon het dan ook niet hiermee? Zeker als het mogelijk ooit serieuzer zou worden ging het natuurlijk niet, maar zolang het pril en onstabiel was zag ik geen reden waarom we het niet konden proberen. Niemand op het werk hoefde ervan te weten, als we het goed wisten te spelen. Bij Michael's woorden knikte ik rustig en drukte zacht mijn lippen op zijn voorhoofd. "We kunnen het altijd proberen. Lukt het wel, dan is het geweldig, lukt het niet, dan weten we dat ook en zien we het dan wel weer." Nu begon ik echt vaag te worden, te vaag dan goed was eigenlijk, maar net vaag genoeg om hem hopelijk nog gerust te kunnen stellen dat ik echt nergens heen ging binnekort, behalve later vandaag waarschijnlijk naar huis en mogelijk de komende tijd nog een keertje zijn broek in, als hij het ook wilde. Heel voorzichtig trok ik de jongen nog even omhoog en keek hem aan, voor ik mijn lippen weer verenigde met die van hem. Het voelde goed en verrassend rustgevend, vooral door het idee dat ik niet alleen was en dat de komende tijd ook niet hoefde te zijn, ookal vlogen er wel een flink aantal nu best vermoeide vlinders mijn lichaam rond.

---

Bowties were never Cooler

Ashton Irwin
Het was fijn om in elk geval Milan een beetje te kunnen opvrolijken met een veelgebruikte opmerking over Luke als hij te laat was. Ik moest eens een nieuwe gaan verzinnen, maar daar kwam het maar bar weinig van. Ik sloot mijn locker weer en liep voor hem uit terug naar het mortuarium, met mijn brooddoos en twee truien onder mijn arm. Die kon ik zo in mijn tas stoppen voor ik verder werkte. Dat deed ik dan ook zodra ik de koele zaal weer binnenstapte, waarna ik mijn jas verwisselde voor mijn gevoerde labjas en een schoon schort omdeed. Voor ik mijn handschoenen aantrok pakte ik mijn eerste verslag van het plaats delict, waar enkele bloedvlekken op zaten, dat gebeurde altijd, maar voor de rest was die vrij netjes. Hij hoefde er alleen een vers mapje omheen te vouwen en dan zou niemand iets merken van mijn onzorgvuldige verwerking van de papieren die ik kreeg met lichamelijke vloeistoffen. Ik legde het klaar voor Milan op de hoek van mijn bureau en liep toen naar de koeler waar ik het lichaampje van ons slachtoffer had gelegd. Voorzichtig legde ik hem weer op een van de tafels en sloot daarna de vriezer weer. Het was hier al ijskoud, maar dat hoefde ik niet te verergeren door zo'n luik open te laten staan. Ik keek even naar het jochie, wat er redelijk vredig bij leek te liggen, op het feit na dat er een grote open wond over zijn gehele nek liep. Ik zou willen dat ik daar iets aan kon doen, maar dat was niet zo. Ik zou het kunnen hechten, maar ik wist niet of dat mocht. Ik zuchtte en pakte mijn plastic gezichtsmasker tegen het spatten van bloed en bot als ik de hersenpan zou openmaken. Dat was altijd een onprettig werkje, maar het zou moeten gebeuren en zijn brein zou moeten worden onderzocht, zeker als mijn gedachten klopten. Dan zouden hier belangrijke aanwijzingen in te vinden zijn.

---

Bowties were never Cooler