• The Crime Scene Investigation unit of Scotland Yard is one of the busiest in the country. Every day new cases come trough the doors. As soon as one case has been solved, 10 more are waiting to be solved. A team of the best specialists work long shifts to solve the most complicated murdercases. Due to the hard work of these men and women the cases get solved one by one and in that way try to serve justice and make the world a beter place every day over again. But murder and death aren't the only things roaming the workfloor. The scientists wouldn't be able to survive if that was the case, if death always won and sadness was the master of the department. They have to find ways to bring brightness into their lifes and to make all the horrible events they deal with at work worthwhile.

    Op de afdeling Forensische Dienst van Scotland Yard, het politiecentrum van London en omstreken, de beste in het hele land, heb je verschillende departimenten: Verhoor, Plaats Delict, Lijkschouwing, Aarde, Planten en Dieren, Wapens, Afdrukken, Toxocologie, Bloed en DNA. Deze onderdelen werken hard samen om de moeilijkste zaken van het hele land uit te pluizen en op te lossen. Maar terwijl iedereen hard aan het werk is gebeurt er ook nog van alles onderling op de werkvloer en in de persoonlijke levens van de medewerkers van de Forensische Dienst.


    • Rollen •
    • Niall Horan • Wapens • LadyStark
    • Zayn Malik • Plaats Delict • C_A_L_M_
    • Liam Payne • Toxicologie •
    • Harry Styles • Aarde, Planten en Dieren • Styford
    [R]• Louis Tomlinson • Afdrukken • TateLangdon
    • Michael Clifford • Plaats Delict • TateLangdon
    • Ashton Irwin • Lijkschouwing • C_A_L_M_
    [R]• Luke Hemmings • Verhoor • Hemlinson
    [R]• Calum Hood • Bloed en DNA • Fireprooff
    • Christan Milano McClair • Verhoor • Shumway


    • Regels •
    • Minimaal 11 regels, 300 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
    • Graag met leestekens en hoofdletters typen.
    • OOC graag met haakjes; [] {} () - -
    • Houd het graag REALISTISCH! Bijvoorbeeld: Je hebt een zaak neit zo maar in 3 tellen opgelost, 1 streng DNA, of plantenmonster kan geen hele zaak oplossen en er is geen enkele mogelijkheid dat je een zaak helemaal in je eentje kan oplossen. Er falen ook zaken en je kan het nooit met al je collega's goed vinden. Veel kan je ook met de computer laten analyseren, maar je zal ook nogsteeds veel met de hand moeten doen en echt opzoeken en nalezen.
    • Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
    • Reserveringen blijven 48 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
    • Als alle reserveringen vol zijn kunnen er personages worden toegevoegd
    • Geen Mary Sue's (perfecte personages)
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag
    • Alleen C_A_L_M_ of Hemlinson maken nieuwe topics aan
    Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

    Veel plezier!

    Het Begin:
    Iedereen druppelt binnen voor een 'gemiddelde' werkdag. De meesten zullen nog wel wat werk hebben liggen, maar er is ook een nieuwe zaak. In een riool in een van de getto's van de stad is door een rioolwerker met een hond het lichaam gevonden van een klein jongetje, samen met wat vreemde artefacten die wijzen op Zuid-Amerikaanse hekserij. De zaak begin als niet veel bijzonders, aangezien ze wel vaker meer van dit soort artefacten vinden, maar dan meestal met dode geiten en niet met kinderen. Toch zal de zaak snel een vervelende wending nemen, hierover komt later meer in het speeltopic te staan. Nu is het 8 uur 's ochtends en druppelt iedereen het gebouw binnen.

    [ bericht aangepast op 21 nov 2014 - 11:35 ]


    Bowties were never Cooler

    Michale Clifford
    Het was maar goed dat we beide tegelijk gekomen waren, want geen van ons tweeën leek nog ook maar een beetje puf te hebben. Totaal uitgeput, alsof we net de marathon hadden gelopen. Zo klonken we ook, want het gehijg was echt niet normaal. Een reden om verder niets meer uit te brengen. Daarbij sliep ik meteen al half. Automatisch klemde ik Zayn stevig tegen me aan. Alsof ik wist dat ik hem na morgen waarschijnlijk nooit meer aan zou raken. Dat ik wist dat ik hem voledig kwijt zou zijn, ondanks dat ik hem eigenlijk nooit echt had gehad. Niet eens op vriendschappelijk gebied. Maar ik wilde hem bij me houden. Onbewust wilde ik hem nooit meer loslaten. Wat er gebeurd was, was normaal iets waar ik enkel over droomde. Het hoorde niet echt te gebeuren. Dromen kon ik onderdrukken en wegstoppen, net als mijn gevoelens voor de jongen. Zolang ik niet zei of liet merken, bleef alles normaal. Maar na morgen zou niets meer normaal zijn. Deze nacht had waarschijnlijk allebei onze levens verwoest en ondanks dat, was het de beste nachten ooit. Ik voelde Mezelf uit Zayn verdwijnen en een van mijn handen gleed automatisch af naar een van zijn billen, waar ik zacht overheen streek. Die zou morgen zoizo last hebben. Vastbesloten dat ik het morgen wel voor hem zou masseren, viel ik met een glimlach steeds dieper weg. Zo goed als mogelijk, wist ik de deken nog over ons heen te krijgen. Ik draaide me met Zayn nog in mijn armen een kwartslag om, omdat ik gewoonweg niet op mijn rug kon slapen en trok hem dicht tegen me aan. Met mijn hersens verdronken in de alcohol en mijn hart overrompeld door liefde, viel ik eigenlijk meteen als een blok in slaap. Me niet beseffend dat morgen mijn leven totaal anders zou zijn. Dat ik waarschijnlijk een andere baan moest gaan zoeken omdat we nooit meer normaal zouden kunnen samenwerken.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Ashton Irwin
    Natuurlijk vroeg Milan om een t-shirt. Kijk, ik had ook gewoon kunnen zeggen dat ik alleen truien in mijn kluisje had liggen, maar dat ging nu niet meer. Ik bleef rustig met hem in mijn armen zitten, denkend over het feit dat ik mijn shirt uit zou moeten doen en hoe mijn lichaam daar mogelijk op zou kunnen reageren. Uiteindelijk stond hij op, waarna ik hetzelfde deed. Mijn mok zette ik in de vaatwasser en het broodbakje nam ik mee onder mijn arm. "Doe voorzichtig. Ik zal vast het shirt voor je klaarleggen." zei ik voor ik naar de kluisjes liep en daar de mijne opentrok. Mijn broodtrommel ging erin en ik keek even naar de foto van mijn moeder, broertje en zusje aan de binnenkant. Ik glimlachte kort en trok toen mijn trui en mijn t-shirt uit, waardoor ik trillend van de kou in de lockerroom stond. Het was hier zo koud. Ik legde het nog warme t-shirt op het bankje en begon toen in mijn kluisje te graven naar mijn paarse eenhoornshirt om onder mijn trui aan te trekken, want ik had het echt heel koud. Ik kon het niet vinden en de rillingen bleven maar lopen, waardoor ik luid vloekte en tegen de achterkant schopte. Waar was dat verdomme ding?! Alleen een trui was echt veels te koud en twee truien over elkaar zorgden ervoor dat ik me niet heel vrij meer kon bewegen, wat wel nodig was. "Waar is dat verdomme shirt?! Dat er een eenhoorn opstaat betekent niet dat het een magisch verdwijnend shirt is. Ik kan het niet verdomme maken om nog hier halfnaakt te staan als Milan binnenkomt. Fuck." kwam er uit mijn mond, terwijl ik tussen mijn kleren groef naar het t-shirt waarvan ik zeker was dat die hier moest liggen. Ik had een aantal lekkere dikke truien hier liggen, maar dat zocht ik nu niet. Ik wil mijn t-shirt. Nog een gefrustreerde stomp gaf ik aan mijn kluisje, wat een dreun opleverde, en mijn vuist pijn deed. Ik vloekte nogmaals, maar nu kwam wel het paarse shirt naar beneden zetten. Ik schudde nog even met mijn hand om de pijn eruit te schudden, voor ik het shirt oppakte. "Zo, kleine opdonder. Daar ben je dan." zei ik tegen het shirt, voor ik het toch even tegen de lauwe kachel legde, om het iets op te warmen, want anders kon je me nog tijden zien trillen, tot alles goed was opgewarmd.

    Zayn Malik
    Midden in de nacht werd ik wakker. Dat gebeurde eigenlijk altijd als ik veel had gezopen en de alcohol was uitgewerkt. Zacht kreunend opende ik even mijn ogen. Ik had een flikte koppijn en zodra ik me iets bewoog ging er een pijnscheut door mijn achterste en onderrug/ "Fuck" schold ik zacht, maar eigenlijk direct daarna nog een keer, omdat nu doorkwam waar ik was, maar dan wel op een hele andere toon. "Fuck" Het was nu niet van pijn, maar omdat ik wist dat ik echt een enorme fout had gemaakt en dit mijn hele leven deed veranderen. Ik lag hier in Michael zijn slaapkamer en zag hem met zijn armen om me heen naast me liggen. Ik was met mijn collega, mijn partner, naar bed gegaan. Hij was dan wel echt heel knap en een schatje, dit had nooit mogen gebeuren. We zouden elkaar nooit meer recht kunnen aankijken. We waren dan wel stomdronken geweest, maar het was gebeurt, ik wist het zeker, want mijn geheugen werd nooit aangetast door de drank. Vaak was dat wel fijn, maar nu wilde ik het liefst weg en alles vergeten, in de hoop dat alles nog zou zijn zoals hiervoor. Toch kon ik het ook weer niet over mijn hart verkrijgen om hem gewoon achter te laten met een briefje en een glas water met twee asperientjes, zoals ik eigenlijk altijd verdween als ik bij een vreemde in het bed wakker werd. Ik kon alleen ook niet meer slapen na deze ontdekken. Met veel moeite en pijn kroop ik uit zijn wel erg comfortabele armen. Ik dekte hem liefdevol toe, zodat hij het niet koud zou krijgen. Ik viste mijn boxer van de grond en trok die over mijn kont. Ik was dan wel vies, maar dat was niet het ergste nu. Ik was hier vaker dan eens geweest, dus ik hoefde als een manke sukkel met spierpijn niet te gaan zoeken. Ik vond al snel een stripje en liep naar de keuken om twee glazen water te halen. Voor mij zette ik het glas op de woonkamertafel, terwijl ik dat voor Mikey op zijn nachtkastje zette, net als de strip pillen, op drie na, waarmee ik terughobbelde naar de bank. Ik liet me er met een zucht op vallen en nam de pillen in met de helft van het water. Daarna deed ik het licht aan, wat me weer best deed schrikken. Dit was er niet toen ik er de laatste keer was. Een aantal foto's en briefjes lagen op de grond, maar het was duidelijk wat zijn bedoeling was met de muur. Ik keek er in bewondering naar en nam nog een slokje water. Hij dacht misschien niet dat hij het zelf kon, maar dit bewees wel dat hij het kon. Ik stond na even, toen de pijn wat was gezakt, op en hobbelde naar de delen die we er aan het begin van de avond af hadden gegooid en plakte ze terug. Daarna ging ik weer terug op de bank zitten en keek naar de muur. Eigenlijk mocht dit helemaal niet, maar ik kon het ook gewoon niet laten, zelfs niet na wat er tussen Michael en mij was gebeurt, misschien juist daardoor niet, omdat dit mijn hoofd bezig zou houden, in plaats van de gebeurtenissen in de slaapkamer.

    [ bericht aangepast op 5 dec 2014 - 13:24 ]


    Bowties were never Cooler

    Michael Clifford
    Zoals gewoonlijk was ik meteen als een blok in slaap gevallen. Ik sliep altijd redelijk diep zodra ik een bakkie op had zo ook niet. Ik merkte wel dat degen in mijn armen er vandoor ging, maar besefde het me niet echt en draaide me nog een keer om in de dekens die ik nu stevig om mezelf heen wikkelde om me warm te houden. Want het was echt meteen een stuk kouder. De reden dat ik me opeens besefde dat er net iemand was was gegaan en meteen zat ik rechtop in me bed. Iets wat ik beter niet had kunnen doen, want de hoofdpijn steeg als een raket op naar mijn hoofd en meteen bracht ik verkrampt mijn handen naar mijn slaap. Ik snapte al noet wat er aan de hand was, maar nog minder toen ik eenglas water en aspirines op het nachtkastje zag staan. Maar ik wilde er niet eens even nadenken en goot alles naar binnen. Met benen als lood trok ik mezelf uit bed en viste ik een schone voxer uit mijn la om deze over mijn kont te trekken. Met een nog half vol glas, slofte ik naar de woonkamer, waar ik verbluft bleef staan toen ik Zayn zag zitten. Ik wilde hem vragen wat hij hier deed, maar besefde me toen pas , dat hij hier in zijn boxer zat. Uit schik liet ik het glas op mijn voeten kapot vallen, maar me druk maken over de glassplinters die er nu inzaten kon ik niet. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en moest moeite doen niet in janken uit te barsten. Ik had dronken seks gehad met Zayn. Met mijn werkpartner. De jongen waar ik al dag een verliefd op was. De jongen die me vanaf nu nooit meer normaal aan zou kijken. Hoe kon ik mijn leven zo verpesten in een nacht. Ik wist totaal niet hoe ik moest reageren of wat ik moest zeggen, zo overrompeld was ik. Zo bang dat alles verkeerd zou zijn. Iets wat waarschijnlijk ook het geval was.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Zayn Malik
    Ik was diep in gedachten verzonken door wat ik op de muur zag en wilde eigenlijk teruglopen om mijn mobiel te pakken, toen ik ruw uit gedachten werd gescheurd door het gerinkel van glas. Ik keek geschrokken om en zag Michael me met eenzelfde geschrokken blik aankijken. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Het was opeens heel ongemakkelijk geworden. Ik keek nog even naar de grond en zuchtte. Ik stond op en hobbelde naar hem toe. "Rustig maar, Mikey. Kunnen we het misschien niet gewoon uitpraten? Het is niet niks, maar er moeten wat onuitgesproken dingen zijn, wilde dit gebeuren." zei ik verrassend kalm, maar met een nog duidelijk schrapende en schorre stem. Ik wist niet wat het was, maar ik wist mezelf redelijk goed rustig te houden op dit moment. Het leek wel of dit alles zo'n overload was van mijn hersenen, dat alle emoties waren kortgesloten en afgesloten. Ik kon eigenlijk niet meer naar de jongen kijken zonder te denken aan wat er was gebeurt, maar dat was niet alleen maar slecht. Het gevoel wat hij me had gegeven was echt geweldig geweest en om eerlijk te zijn vond ik het niet heel erg om het vaker te doen, als hij niet mijn collega was geweest. Dat maakte het allemaal erg ingewikkeld, of niet? Hij was een leuke jongen, ook erg lief en een beetje vreemd, ik wist alleen niet of ik wel uit de kast durfde te komen. Nu was van achter genomen worden misschien wel een hint genoeg. Toch was ik echt nog nergens zeker van, en misschien dat juist daardoor was ik zo rustig en afgesloten van mijn emoties. Ik keek van zijn mooie ogen eens naar de vloer. Zijn voeten zaten onder de glassplinters, dat moest verzorgd worden, maar dat kon niet als hij stond. "Ga maar op de bank zitten, dan haal ik de verbanddoos." zei ik kalm, tot bijna het kille toe, voor ik wegliep om zijn verbanddoosje te halen. Ik paste wel op om zelf geen splinters te krijgen, ik had al genoeg pijn aan mijn kont, want Mikey was echt niet zo klein geschapen. Ik liep terug en ging op de bank zitten, hopend dat we het uit konden praten en hij me zijn voeten liet verzorgen. Zelfs als hij niet wilde praten, was dat wel het minste wat ik zou kunnen doen.


    Bowties were never Cooler

    Michael Clifford
    Het leek alsof er een bom insloeg. Alsof ik enorm hard in mij gezicht geslagen werd. Ik was werkelijk helemaal in shock en kon niet anders doen dan verstijfd met mijn handen voor mijn mond blijven staan. De slingers die in mijn voeten waren gesprongen voelde ik niet. Ik was verstijfd van angst. Zo enorm bang dat alles verpest was. Dat Zayn me in elkaar zou slaan en me nooit meer wilde zien. Ik kneep mijn ogen beangstigend dicht toen hij opstond en naar me toe kwam. Me voorbereidend op de klap die zou komen. Maar hij kwam niet. Maar Zelfs na zijn worden, die me hadden moeten kalmeren, kon ik nog altijd niets uitbrengen. Ik opende enkel waterig mijn ogen. Hij had me door. Hij wist wat ik voor hem voelde. Het kon niet anders. En nog altijd smdeed hij niets om van me af te komen en me nooit meer te hoeven zien. Ik was er werkelijk zo beroerd van, dat ik me niet eens echt bedacht wat er werkelijk gebeurd was. Ik moest het op de lust schuiven. Op de drank. Maar opeens herinnerde ik me hoe fijn het werkelijk was geweest. Het had als veel meer gevoeld dan enkel dronkenmans seks. Ik vond deze jongen echt leuk. Trillend haalde ik mijn handen weg en knikte ik trillen. Het moest uitgepraat worden. Of we nu wilde of niet, we waren nog altijd collega's. Iets vreemd keek ik naar mijn voeten. Ik had het niet eens echt doorgehad. Stil en met mijn blik strak op de vlier gericht, ging ik ongemakkelijk naast Zayn zitten, terwijl Ik de tranen binnen probeerde te houden. Iets wat me redelijk moeilijk af ging. 'Het spijt me.' Ik keek recht naar hem op, terwijl de eerste traan over mijn wangen viel. Ik meende het. Ik had mijn gevoelens voor hem meteen over boord moeten gooien en me op andere jongens moeten richten. Hoe moeilijk dat ook was omdat ik hem elke dag zag. Ik had beter mijn best moeten doen. Snel keek ik weer weg en zetten ik mijn voeten tegen het tafeltje voor de bank aan. 'Ik begrijp het als je weg gaat nu en me nooit meer wilt zien. Desnoods vraag ik overplaatsing aan.' Ik keek hem niet aan, terwijl de tranen over mijn wangen gleden en ik ondanks het vocht in mijn ogen, dat mijn zicht verminderde, de scherven uit mijn voet probeerde te peuteren.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Zayn Malik
    De jongen met de felgekleurde haren uitte zijn verbijstering duidelijk heel anders dan ik. Terwijl ik al mijn emoties kortsloot, raakte hij juist compleet over de rooie. Ik probeerde hem te kalmeren, maar het werkte duidelijk niet. Hij zag er hondsberoerd uit, en dan keek ik nog niet eens naar zijn open liggende voeten. Toch zag ik uiteindelijk een knikje, wat me hoop gaf dat er misschien nog ergens iets was om te redden. Ik wilde het namelijk graag redden, want ik werkte niet alleen graag samen met Michael, maar ook buiten mijn werk om zag ik hem graag. Hoe cliché dat ook was om te denken of te zeggen. Ik vroeg hem om op de bank te gaan zitten, terwijl ik zijn verbanddoos ging halen, het was niet veel, maar zolang er een pincet, iets van ontsmettingsmiddel en verband in zat, was het genoeg. Ik liep er voorzichtig mee terug en ging naast hem op de bank zitten. Ik begon in het kistje te zoeken naar de pincet toen ik iets hoorde, wat ik liever niet had gehoord: een verontschuldiging. Dat hoefde en wilde ik niet. Hij had namelijk niets om zich schuldig over te voelen. Dit was stom geweest van ons beiden en dat glas had hem meer pijn gedaan dan wie dan ook. "Zeg dat alsjeblieft niet, Mikey." zei ik toen ik opkeek en ook een traan zag bingelen aan zijn kaak. Ik veegde voorzichtig de druppel weg en keek even naar zijn voeten die hij op het tafeltje plaatste. Ze zagen er echt slecht uit. Toch had ik niet lang om ernaar te kijken, want zijn woorden sloegen in als een donderslag. Voorzichtig nam ik even zijn kin vast en dwong hem me aan te kijken. "Niemand vraagt hier nu overplaatsing aan en ik zie je nogsteeds heel graag, daarom zitten we hier denk ik ook nog om dit uit te praten, dus ga je alsjeblieft geen gekke dingen in je hoofd halen en laat me eens voor jou zorgen." zei ik, voor ik hem weer snel losliet en verder ging zoeken naar het pincet. Toen ik dat metalen rotding eindelijk had en naar mijn collega keerde, zat hij met zijn vingers aan het glas te plukken met tranen in zijn ogen. Voorzichtig legde ik zijn handen op zijn schoot en begon sneetje voor sneetje de stukjes glas uit zijn voeten te halen om ze vervolgens tinkelend op het tafeltje te laten vallen. Langzaam kwamen mijn hersens weer op gang en begon in de waarheid, hoe moeilijk ook, onder ogen te komen. "Het spijt mij juist, Mikey. Ik zit erg met mezelf in de knoop en had je dit niet mogen aandoen. Je bent een geweldige jongen. Dit hoort jou allemaal niet te overkomen." zei ik zacht, met een tikje onzekerheid in mijn stem, terwijl ik geconcentreerd doorwerkte aan het verwijderen van het glas uit zijn voeten.


    Bowties were never Cooler

    Michael Clifford
    Ik had me nog nooit zo beroerd gevoeld. Het voelde alsof ik net te horen had gekregen dat ik nog maar een week te leven had. Ik had echt het idee of dit het einde van mijn leven betekende. Het was dus maar goed dat Zayn de situatie reliek onder controle leek te hebben en nog wel normaal leek te kunnen nadenken. Want dat was bij mij echt niet het geval. Ik was in paniek, bang en verstrooit. Ik zag hier totaal geen uitweg meer, behalve dat we elkaar nooit meer zouden zien en ik dus overplaatsing aan moest vragen. Desnoods moest verhuizen. Dat was dan ook wat ik zei. Zelfs ng nadat hij had gezegd dat ik geen sorry moest zegen. Maar dat moest ik wel. Het was mijn schuld. Ik was degene met de opgekropte gevoelens en niet de vergeten de homo. Al zou ik daar nu mijn vraagtekens over moeten hebben bij Zayn. Maar ik zag het allemaal niet. Ik ha het idee dat Zayn me nu haten en dat zou waarschijnlijk niet snel on te praten zijn. Verstrooid en niet goed weten waar ik mee bezig was, probeerde ik totaal onvoorzichtig de splinters uit mijn huid te peuteren, waardoor ik het alleen maar erger maakte. Benauwd keek ik hem aan toen hij mijn gezicht tussen zijn handen nam. Mijn onderlip bleef ongecontroleerd trillen, maar langzaam knikte ik. Een snik verliet mijn keel, op het moment dat hij me haast geschoken weer losliet en ik liet mijn hoofd hangen. Ik liet mijn handen gewillig in mijn shoot leggen en Zayn mijn voeten verzorgen. Ik slikte moeilijk bij zijn worden en kneep mijn ogen even dicht. Ik wist totaal niet wat ik van deze worden moest denken over hoe ik me hier over moest voelen. Ik beet op mijn lip en veegde ruw mijn tranen weg. 'Jij mag ook geen sorry zeggen.' Zei ik schor, terwijl ik naar mijn voeten keek waar hij mee bezig was. Het deed niet echt pijn, maar ik was er ook niet echt mee bezig, dus dat scheelde ook. 'Ik wil je niet kwijt. Op wat voor manier dan ook.' Fluisterde ik na een stilte. Ik durfde hem niet aan te kijken. Maar aangezien we er nu toch al zo diep inzaten, kon ik het maar beter eerlijk zeggen.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Zayn Malik
    Ik richtte me zoals altijd in emotionele situaties op iets anders dan mijn emoties. Die zaten veilig van binnen opgekropt en zouden er als ik alleen was wel weer een keer uitkomen. De woede, het verdriet en de onzekerheid waren maar enkelen die de wervelwind aan emoties in mijn binnenste zijn kracht gaven. Ik probeerde me te concentreren op het verzorgen van Mikeys voeten, toen hij zei dat ik niets had om me voor te verontschuldigen. Dat had ik zeker wel. Dit was allemaal mijn schuld. Ik was degene die niet om kon gaan met zijn emoties, die bang was voor negatieve gevolgen, maar ook voor acceptatie. Ik had me laten gaan op de eerste jongen die me echt had laten twijfelen of uit de kast komen wel zo slecht was als ik mezelf voorhield. Zijn gefluister deed me opkijken van mijn bloederige klusje. Bloed deed me na al die jaren niets meer, maar zijn woorden zeker wel. "Ik wil jou ook echt niet kwijt. Maar dit had gewoon niet mogen gebeuren. Ik heb mijn emoties me laten leiden het zal niet nog eens gebeuren." zei ik nogsteeds verontschuldigend. Ik had dit moeten voorkomen en voortaan zou ik dat ook doen door niet meer naar de drank te grijpen, maar alleen naar sigaretten, zonder welke mijn handen nu toch wel licht begonnen te trillen. Ik liet het laatste stukje glas op de tafel vallen en pakte de betadinezalf, om de wondjes daarmee te ontsmetten. "Ik zie je echt heel graag, Mikey. Ik wil het alleen niet allemaal verpesten door mijn twijfels en mijn angsten. Ik weet gewoon niet wat ik ben en wat ik wil. Ik ben bang voor de negativiteit, maar ook voor acceptatie, want ondanks dat het echt heel fijn was, hoort het absoluut niet." Zo, dat was eruit. We zaten er nu toch zo diep in dat ik net zo goed mijn eigen graf erbij kon graven. Dit was ook de eerste keer dat ik dit deel van de hele wervelwind zo goed en duidelijk, voor mijn gevoel, onder woorden had weten te brengen. Zelfs met tekeningen lukte dat me eigenlijk nooit, wat dit deel altijd aanwezig had gehouden, tot nu dan echt de bom was gebarsten en dit daarop de uitkomst was: Een mogelijk einde van werken met toch iemand die ik beschouwde als een goede vriend en een enorm ongemakkelijke situatie. Ondanks dat we nu wel spraken, wist ik echt nog niet of deze schade ooit hersteld zou kunnen worden.


    Bowties were never Cooler

    Michael Clifford
    Ik had et niet moeten zeggen. Ik had mijn mond moeten houden, Zayn zijn werk als voetverzorging laten doen en alleen stèren van de pijn die ik van binnen voelde. Want onderdanen dat Zayn zei dat hij mij ook niet kwijt wilde, was het een klap in mijn gezicht. Mijn nagels duwde ik automatisch in mijn bovenbenen om rustig te blijven en ik slikte moeilijk. Hij had het wel over emoties maar die leek die op dit moment absoluut niet te hebben. De reden dat ik er niet op reageerde en mijn angst wegtrok en plaats maakte voor woede. Ik duwde mijn kaken op elkaar toen Zayn betadine op mijn voeten begon te smeren. 'Hoe niet? Omdat we collega's zijn of omdat ik een jongen ben?' Ik trok mijn voeten terug en stond op. 'We weten allebei dat het klaar is Zayn. Je houd jezelf voor de gek. Ik vraag vandaag nog overplaatsing aan. Dan hoef je me nooit meer te zien en kan je doorgaan met jezeld voorliegen.' Moet was kil. Er zat geen enkele emotie meer in mijn stem. Hij moest absoluut niet gaan doen of ik een of andere debiel was zonder gevoel en zelf een potje zielig gaan lopen doen. Ik liep naar de muur voor bewijzen en aanwijzingen en begon deze er met trillende haden, maar zo rusti mogelijk zonder iets te slopen eraf te halen. Hoe graag ik deze zaak ook wilde oplossen, Iemand anders zou het wel afmaken. Het had me in mijn eentje toch nooit gelukt. Alsof Ace alles aanvoelde begon het beestje in zij bench zielig te piepen stuk hij zijn neus tussen de spijlen. Ik negeerde hem, zoals ik de wereld om me een probeerde te vergeten. Maar het lukte niet. Ik moest nog een sing kwijt, voordat het voorgoed over zou zijn. Ik draaide me goed richting Zayn en keek hem recht aan met de papieren nog in mijn handen. 'Drank doet veel met je. Maar het maakt je niet opeens homo.' Wees ik hem met zijn neus op de feiten.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Zayn Malik
    Het was wel duidelijk dat dit bij Michael erg hoog zat en me eigenlijk niet goed begreep. Hij werd woest op me, dat was wel duidelijk. Hij begon steeds killer te klinken en ik werd er eigenlijk best bang van. Ik was niet snel bang, maar nu beangstigde hij me toch best wel. Ik liet zijn voeten los en luisterde naar hem. Dit was zo'n moment waarop ik niets durfde of wist te zeggen. Ik keek hem na toen hij alles van de muren begon te halen. Ik stond op en wilde hem direct stoppen, maar zijn woorden lieten me bevriezen. Hij had gelijk, dat deed drank inderdaad niet, maar zo was ik wel geboren. Ik stond op en liep naar hem toe. "Nee, dat klopt, Mikey. Drank doet dat inderdaad niet met je. Maar drank zorgt ervoor dat je grenzen vervagen en angsten verdwijnen, zoals mijn angst om uit de kast te komen en iets met een jongen te krijgen." zei ik voor ik recht voor hem halt hield en mijn handen om de zijnen vouwde. "Drank maakt je geen homo, maar zelfhaat maakt je ook geen hetero." zei ik voor ik mijn lippen even zacht op die van hem drukte. Het liet een stroom door mijn lichaam gaan. Het voelde verrassend goed, ookal kwamen alle onzekerheden naar boven. Ik trok langzaam terug en keek beschaamd naar de grond. "Het spijt me. Dit was ongepast. Ik ga wel naar huis en dien vandaag mijn ontslag in. Dan heb je nooit meer last van me." zei ik, voor ik naar zijn slaapkamer liep, om daar mijn kleren te verzamelen en alvast een sigaret tussen mijn lippen te steken. Die stak ik buiten wel op. Waarschijnlijk zou ik mijn pakje leeg hebben voor ik thuis was, wat dan het derde pakje vandaag was. Ik trok mijn broek aan en maakte mijn riem vast. "Het spijt me, Mikey. Je bent een geweldige gast, een geweldige detective, en ooit zal je iemand vinden die je behandeld zoals het hoort. Met alle liefde en genegenheid die je verdient." zei ik zacht. Ik gaf hem nog een kusje op zijn wang voor ik mijn trui ook aan trok en naar de deur hobbelde, nogsteeds flink mank. Ik zuchte zacht en trok langzaam mijn schoenen aan. Dit was het dan, het einde van alles.


    Bowties were never Cooler

    Michael Clifford
    Nooit meer zou ik een druppel alcohol drinken. Dat riep ik wel vaker na een weekend, maar dit keer meende ik het. Hoe geweldig het ook was geweest vannacht, het had zoveel verpest. En het was duidelijk dat het uitpraten niet ging werken. We zouden nooit meer zo worden als vroeger en het maakte me boos. Het was maar seks. Het hoorde niet zoveel invloed te hebben op ons leven. Ik had ook wel eens seks gehad met Floyd en dat was nu ook nog gewoon mijn beste vriend. Kwaad, maar met beleid begon ik de papieren van de muur te trekken, terwijl ik Zayn erop wees dat drank je geen homo maakte. Ik had nooit geweten dat Zayn ook maar iets van aan zijn heteroseksualiteit twijfelde en ondanks dat, dat nu wel duidelijk was, had ik niet van hem verwacht dat hij het hardop zou zeggen. De bladen in mijn handen kneep ik samen, terwijl ik mijn collega strak volgde met mijn blik, toen die naar me toe kwam. Mijn handen ontspande iets toen hij deze vastnam en ik wist totaal niet wat ik van hem kon verwachten op dit moment. Maar zeker niet dat hij me uiteindelijk kuste. Heel even viel alles weg, maar het kwam net zo snel weer terug toen hij terug trok. Gekweld keek ik hem aan. Dit kon hij me niet aandoen. Verslagen legde ik het papierwerk op tafel. Ik wist echt niet meer wat ik moest doen. Het viel aan geen enkele kant meer te redden. Maar ik kon deze jongen onmogelijk zonder tegenspraak laten weggaan. Zayn kwam terug met zijn broek al aan en ik sloeg mijn ogen neer bij het kusje op mijn wang. Hij snapte echt totaal niet wat hij met me deed. Toen ik weer opkeek, stond hij al bij de deur zijn schoenen aan te trekken. Snel trippelde ik naar de deur toe en ging ik er voor staan. Hij mocht niet weg. 'En jij denk dat zo alles goed komt? Dat ik jou zomaar kan vergeten en jij nooit meer na hoeft te denken over je geaardheid.' Ik deed langzaam een stap ik zijn richting. Ik pakte zijn gezicht beet en keek hem recht aan. 'Dat kan ik niet. Fluisterde ik zacht, waarna ik mijn lippen op die van hem drukte. Ik had niets meer te verliezen, aangezien toch alles al kapot was.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Zayn Malik
    Sinds ik wakker was geworden was dit een ramp van begin tot eind geweest. Michael geloofde me niet, was compleet over de rooie en wilde zijn baan hiervoor opgeven. Ik ook, maar ik was misschien toch wel toe aan iets anders. Deze laatste moord was net iets te dichtbij gekomen en gaf me net iets te veel tegenstrijdige gevoelens. Als ik alleen een slachtoffer was geweest, was alles zo veel makkelijker geweest. Ik zuchtte zacht en trok langzaam mijn schoenen aan. Toen ik omhoog kwam zag ik de jongen recht voor de deur staan. Ik slikte bij zijn woorden en stond aan de grond genageld. Ik kon helemaal niets meer, behalve hem aankijken en alles gewoon ondergaan. Hij had gelijk. Ik kon niet voor altijd blijven rennen voor mijn geaardheid, waar ik toch niet onderuit kwam, en ik zou hem evenmin kunnen vergeten als hij mij blijkbaar ook. Dat vond ik nog wel het meest verwonderlijke: Hij zag mij blijkbaar even graag als ik hem. Ik wist dat hij homo was, maar had nooit gedacht dat hij op mij zou vallen. Toen hij me dan ook plots kuste, wist ik even niet wat te doen. Als eerste liet ik de peuk uit de zijkant van mijn mond vallen, voor ik hem zacht terug kuste. Ik schuifelde iets dichter naar hem toe en vlocht heel voorzichtig mijn vingers door zijn haren die licht stroef waren door de haarverf. Het voelde precies goed, dit alles voelde verrassend goed. Ik trok uiteindelijk toch terug en keek hem met een klein glimlachje aan. "Zullen we dan nog even op de bank gaan zitten? Als jij de foto's weer ophangt, zal ik het glas opruimen." zei ik zachtjes. Ondanks dat ik doodsbang was voor wat de buitenwereld hiervan zou denken of zeggen, voelde het stiekem toch wel goed om dit geheim niet meer voor iedereen te hoeven verbergen. Het was namelijk echt niet makkelijk om altijd maar te doen of je op dames viel, terwijl je je ogen eigenlijk niet van een van je collega's af kon houden. Ik had een leven vol leugens geleefd, al veel te lang. Misschien was het maar goed dat het eens uit kwam, in elk geval gedeeltelijk. "Je haar zit trouwens echt heel schattig." zei ik heel zacht en misschien zelfs een beetje giechelig. Het was echt niet goed voor me, maar het voelde aan de andere kant ook heel erg goed. Misschien was dit ondanks alles toch wel ergens een klein beetje goed.


    Bowties were never Cooler

    Christan Milano McClair.

    Ashton waarschuwt me voorzicjtig te zijn, iets wat ik hoog nodig heb, en gaat dan naar de kluisjes voor een shirt. Ik rommel nig wat maar ga dan ook naar de kluisjes, mijn natte shirt in mijn hand. Obderweg hopr ik iemand, ik kan niet verstaab wat die persoon zegt, maar het lijkt gefrustreerd en het eindigd met een vloek, waarna er kabaal klinkt, wat me doet fronsen en meer door laat lopen. Weer hoor ik wat woorden, op een andere toon ditmaal, en ga de hoek om. Ashton staat, shirtless, een shirt tegen de kachel te verwarmen en ik slik. Ik blijf even in de deuropening staan en laat mijn ogen over zijn lichaam glijden - dat er zelfs vanuit deze hoek goddelijk uot ziet, tussen twee haakjes - dan scheur ik mijn blik los, beseffend hoe fout het is. Daarbij sil ik niet betrapt worden op staren, al kan niemand het me kwalijk nemen. Ondanks de gêne kan ik het niet laten te fluiten, een grijns is ondertussen mijn gezicht opgekropen. "Je weet hoe fout dit er uit ziet hè? We zijn beiden halfnaakt, er hoeft maar iemand binnen te komen en het goede uitzicht zal compleet verkeerde ideeën wekken," grap ik, al doet zijn lichaam misschien meer met me dan ik wil toegeven. Nu pas besef ik dat ik zojuist heb gezeg dat hij er goed uitziet en al is het niets dan waarheid, ik had het niet moeten zeggen. Maar oh, wat zou ik graag mijn handen op die heupen leggen en hem naar me toe trekken, mijn vingers door zijn haren laten spelen, hem zoenen, mijn lippen over zijn lichaam laten glijden- Nee Milan, dat daxht je niet. Dat mag je niet denken en waag het niet dat ooit nog in je botte kop te halen, spreek ik mezelf streng toe, spijtig genoeg.


    Reality's overrated.

    Ashton Irwin
    Ik keek geschrokken op toen ik plots Milan's stem hoorde. Ik keek hem met twee grote ogen aan en voelde hoe zijn ogen over mijn lichaam gleden. Ik werd er wel een klein beetje ongemakkelijk van, maar misschien meer door de eenhoorn op het paarse shirt op de achtergrond, dan door het feit dat iemand mijn lichaam zag, want thuis liep ik daarvoor gewoon te vaak zonder shirt rond. Zijn gefluit deed me aan de ene kant wel goed, maar maakte me toch een klein beetje onzeker. Ik liet mijn ogen weer even over zijn lichaam glijden en grijnsde. Zeker niet mis. "Laat ze lekker denken. Zolang ik je niet van achter neem in de douches, heeft niemand bewijs dat er iets aan de hand is." zei ik semi-speels. Ik bedoelde het als grap, maar als hij interesse had, zou ik het zo doen. Dat was deze situatie eigenlijk. Met dat lichaam van hem zou ik ook zeker geen twee keer nadenken. Dan zou hij binnen drie seconde voorovergebogen in de douches staan met zijn broek op zijn enkels. Nu gooide ik mijn zwarte t-shirt naar hem toe en vouwde rustig mijn kleren op, die ik in frustratie had verfrommeld. Ik rilde wel een beetje van de kou, ik had het namelijk best koud en niet een beetje ook. Waarom was het hier altijd toch zo koud? Misschien zou ik zoizo wel onder de douches springen, gewoon om op te warmen. Ik stond hier namelijk te rillen van de kou, terwijl ik mijn truien opvouwde. Zo had mijn t-shirt wel de tijd om op te warmen. "Kom je zo nog even mee, of moet je aan het werk?" vroeg ik aan hem, onder het opvouwen van mijn kleren en het uitzoeken. Een aantal van de truien konden straks wel mee naar huis, want zeven truien was een beetje overdreven en een t-shirt of twee konden dan morgen misschien wel terugkomen, zodat het weer een beetje evenwichtig was.


    Bowties were never Cooler

    Michael Clifford
    Dit waren van die momenten dat ik een tijdmachine wilde. Want ik had rechtstreeks terug naar gisteravond gegaan, zodat ik Floyd zijn voorstel kon weigeren en alles nog normaal zou zijn vandaag. Maar tijdmachines bestonden niet en dit waren de momenten dat je moest leren omgaan met je fouten. Maar ik was daar nooit zo'n held in geweest. Ik was altijd iemand die liever wegrende. Maar omdat Zayn dat nu nog meer leek te hebben en inderdaad op het punt stond weg te gaan, moest ik de rol van doorzetter aannemen. Iets wat automatisch gebeurde. Hij was degene die had gezegd dat we dit moesten uitpraten, dan ging dat gebeuren ook. We moesten dit onder ogen komen, hoe moeilijk dit ook was en dat probeerd ik hem duidelijk te maken. Wegrennen had in de opzicht totaal geen zin, want het probleem zou er niet mee opgelost worden. En als klap op de vuurpijl, omdat ik toch niets meer te verliezen had, kuste ik Zayn. In de veronderstelling dat et een afscheidskus was en ik hem hierna nooit meer zou zien, omdat ik degene was die een andere baan ging zoeken en waarschijnlijk ging verhuizen. Ik had er niet op gerekend dat Zayn me werkelijk terug zou kussen, laat staan dat hij zich daardoor had bedacht toch niet weg te gaan. Verbaast keek ik de jongen die nu wel heel dichtbij stond aan en piepte ik wat onverstaanbaars, waarna ik toch langzaam knikte, toen het tot me doordrong. Zayn zou echt niet weg gaan. Langzaam verscheen er een mini glimlach op mijn gezich en ontspande ik wat door de luchtige opmerking over mijn haar. 'Diet net uit je bed look staat jou anders ook niet verkeerd. Zei ik haast verlegen. Even streelde ik zijn wang nog waarna ik hem losliet. 'Kom, ik ruim op en dan maak ik ontbijt.' Dat het nog geeneens ochtend was maakte even niet uit. Heel deze situatie klopte al van geen kante meer, dus dat kon er ook nog wel bij. Ik wist niet zo goed wat ik er meer van moest denken. Ik wist alleen dat ik het niet kon laten hem een kusje na te drukken, voordat ik terug naar de woonkamer liep, waar ik langzaam alles begon terug te hangen op de goede plek. De legubere foto's liet ik dit keer maar achterwege en deze stopte ik veilig in de map. Ik wilde dat Zayn die niet vaker zag dan noodzakelijk.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''