One man's death is another man's life • 5 Second Of Summer en One Direction • Speeltopic - Speeltopics

The Crime Scene Investigation unit of Scotland Yard is one of the busiest in the country. Every day new cases come trough the doors. As soon as one case has been solved, 10 more are waiting to be solved. A team of the best specialists work long shifts to solve the most complicated murdercases. Due to the hard work of these men and women the cases get solved one by one and in that way try to serve justice and make the world a beter place every day over again. But murder and death aren't the only things roaming the workfloor. The scientists wouldn't be able to survive if that was the case, if death always won and sadness was the master of the department. They have to find ways to bring brightness into their lifes and to make all the horrible events they deal with at work worthwhile.

Op de afdeling Forensische Dienst van Scotland Yard, het politiecentrum van London en omstreken, de beste in het hele land, heb je verschillende departimenten: Verhoor, Plaats Delict, Lijkschouwing, Aarde, Planten en Dieren, Wapens, Afdrukken, Toxocologie, Bloed en DNA. Deze onderdelen werken hard samen om de moeilijkste zaken van het hele land uit te pluizen en op te lossen. Maar terwijl iedereen hard aan het werk is gebeurt er ook nog van alles onderling op de werkvloer en in de persoonlijke levens van de medewerkers van de Forensische Dienst.


• Rollen •
• Niall Horan • Wapens • LadyStark
• Zayn Malik • Plaats Delict • C_A_L_M_
• Liam Payne • Toxicologie •
• Harry Styles • Aarde, Planten en Dieren • Styford
[R]• Louis Tomlinson • Afdrukken • TateLangdon
• Michael Clifford • Plaats Delict • TateLangdon
• Ashton Irwin • Lijkschouwing • C_A_L_M_
[R]• Luke Hemmings • Verhoor • Hemlinson
[R]• Calum Hood • Bloed en DNA • Fireprooff
• Christan Milano McClair • Verhoor • Shumway


• Regels •
• Minimaal 11 regels, 300 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
• Graag met leestekens en hoofdletters typen.
• OOC graag met haakjes; [] {} () - -
• Houd het graag REALISTISCH! Bijvoorbeeld: Je hebt een zaak neit zo maar in 3 tellen opgelost, 1 streng DNA, of plantenmonster kan geen hele zaak oplossen en er is geen enkele mogelijkheid dat je een zaak helemaal in je eentje kan oplossen. Er falen ook zaken en je kan het nooit met al je collega's goed vinden. Veel kan je ook met de computer laten analyseren, maar je zal ook nogsteeds veel met de hand moeten doen en echt opzoeken en nalezen.
• Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
• Reserveringen blijven 48 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
• Als alle reserveringen vol zijn kunnen er personages worden toegevoegd
• Geen Mary Sue's (perfecte personages)
• Naamsveranderingen doorgeven.
• Geen personages van anderen besturen.
• 16+ mag
• Alleen C_A_L_M_ of Hemlinson maken nieuwe topics aan
Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!

Het Begin:
Iedereen druppelt binnen voor een 'gemiddelde' werkdag. De meesten zullen nog wel wat werk hebben liggen, maar er is ook een nieuwe zaak. In een riool in een van de getto's van de stad is door een rioolwerker met een hond het lichaam gevonden van een klein jongetje, samen met wat vreemde artefacten die wijzen op Zuid-Amerikaanse hekserij. De zaak begin als niet veel bijzonders, aangezien ze wel vaker meer van dit soort artefacten vinden, maar dan meestal met dode geiten en niet met kinderen. Toch zal de zaak snel een vervelende wending nemen, hierover komt later meer in het speeltopic te staan. Nu is het 8 uur 's ochtends en druppelt iedereen het gebouw binnen.

[ bericht aangepast op 21 nov 2014 - 11:35 ]

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Toen Mikey ophing rookte ik rustig mijn sigaret op voor ik naar de douche wandelde. Ik deed het nogsteeds rustig aan op dit moment. Ik draaide de waterkraan open en liep naar mijn slaapkamer om een trui en een broek te pakken, samen met een boxer en sokken. Daarna ging ik terug naar de douche, waar Harley al op me stond te wachten. Ik legde mijn kleren weg en kleedde me uit om me eens rustig aan te wassen, terwijl mijn hond wat vrolijk onder de straal huppelde. Ik waste me rustig en zorgvuldig, waarna ik ook Harley een wasbeurt gaf. Hij vond het altijd wel lekker om gewassen te worden. Ik kroelde nog even met de hond om daarna het water uit te doen. Ik gooide eerst een handdoek over de grijze hond om het schudden te voorkomen, voor ik er zelf een pakte en me iets afdroogde voor de bel ging. "Even wachten." riep ik terwijl ik even mijn haren relatief in model wreef en de handdoek toen omknoopte. Daarna liep ik naar de deur. Dat kon Michael toch nog niet zijn? Blijkbaar wel, want toen ik de deur open deed stond hij daar met Ace. Harley kwam natuurlijk direct aansprinten met zijn handdoek nog over hem heen. Ik schudde grinnikend mijn hoofd. "Sorry, ik had je nog niet verwacht." zei ik voor ik de deur open liet staan en naar de keuken liep. Eerst maar eens koffie zetten voor Michael. Ik zette een mok onder het koffieapparaat en zette die aan. "Je koffie is zo klaar. Ik ga even kleren aantrekken." zei ik voor ik terug liep naar de badkamer, om me daar beter af te drogen en daarna een boxer over mijn kont te trekken en mijn broek en sokken aan te trekken. Mijn shirt kwam zo wel. Ik stopte mijn shirt dan ook in mijn kontzak en liep de kamer weer in om daar mijn riem om te doen en mijn geweer en badge er weer aan te hangen. Harley was intussen extreem druk met Ace. Ach, leuk voor hem, hij zag maar weinig andere honden. "Heb jij het dossier bij je? Misschien kan ik helpen met de identificatie." zei ik terwijl ik mij trui aantrok. Ik zag er eigenlijk erg tegenop, maar het was beter dan hier allemaal mensen erover te moeten vragen. Dan was het beter om in een keer naar de ouders te kunnen gaan, want anders hoorden ze het zoizo van anderen en dat wilde ik voorkomen. Dan was het beter als ze het meteen van ons hoorden. Ik haalde nog een hand door mijn haren en ging weer op het aanrecht zitten. "Ash zou toch niet meer komen vandaag?" vroeg ik terwijl ik weer wat uit het raam keek naar de kinderen, die nog niet doorhadden dat een van hun vriendjes nooit meer buiten zou komen spelen.

---

Bowties were never Cooler

Christan Milano McClair.

De tonen van Marcus Foster's werk wekken me als iedere ochtend en ik grom, waarna ik me omdraai en de telefoon opneem. "Ja, ma?" mompel ik.
      "Rise and shine!" klinkt de melodische en altijd optimistische stem van Rachel.
      Ik kreun en mompel dat ik zou willen dat ze me een keer vergat te bellen, maar glimlach ondertussen. Het is ons ritueel, onze gewoonte. Vroeger maakte Rachel me iedere ochtend wakker, maar sinds ik sinds een half jaar het huis uit ben (een beetje laat ja, maar waarom je knusse nest verlaten als dat niet nodig is en je het er goed hebt?) belt ze me iedere ochtend wakker, kan ze niet dan laat ze het Stana doen, die is alleen iets minder vriendelijk.
      "Je hebt weer een dag werk voor de boeg, honey." Op de achtergrond hoor ik de stem van Stana en een smak. Dit doet me geen vies gezicht trekken, dat heeft me nooit gedaan. Ik hou van de liefde in ons gezin, van de liefde van mijn moeders, de liefde die mijn moeders voor elkaar voelen. Als je de twee samen ziet word het je meteen duidelijk dat ze voor elkaar gemaakt zijn, alleen al door ze iedere dag zo te zien hebben ze me geleerd dat ware liefde echt mogelijk is.
      Ik grom, haal een hand door mijn haar terwijl ik opsta en loop naar beneden om koffie te zetten, ondertussen vraagt ze me wat ik ga doen ik vertel haar dat het wel weer een gewone dag zal zijn en dat ik nog wat dossiers af moet werken, oh en dat ik vanmiddag op bezoek kom - zoals zo vaak eigenlijk. Als ik de koffie in mijn mok kwak vliegt het alle kanten op en het is duidelijk te horen dat mijn moeder me door heeft, haar lach verraad haar, ze kent me te goed. "Heb een fijne dag ma, ik spreek je later weer. Veel plezier. Ik hou van je," sluit ik het gesprek af, mijn hand grijpt naar een doek om de boel weer schoon te maken. Nee, ik hou niet van rotzooi, een tic die ik van Rachel geërfd heb.
      "Veel succes Milan. Wees voorzichtig, ik hou je moeder liever als bondgenoot. We houden van je!" En daarmee is het gesprek afgelopen.

---

Reality's overrated.

[Iemand voor Ashley?]

---

Bowties were never Cooler

[ja ik heb Louis, maar ik weet niet waar de rest blijft ;o ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Ik ook niet]

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Zoals altijd had ik gelijk gehad en was Zayn nog maar net klaar met douchen. Ik kon er niets aan doen, maar een lichte grijns vormde op mijn gezicht toen hij voor mijn neus verscheen met enkel een handdoek rond zijn middel. ´Sexy hoor.´ Zei ik zo onschuldig mogelijk, waarna ik naar binnenstapte en de deur achter me sloot. Het was niet gelogen. Zayn zag er verdomde heet uit op het moment. Maar dat was niet iets waar ik nu over na hoorde te denken. Of eigenlijk nooit over na hoorde te denken. Nu ik er zelf voer na dacht, besefte ik me dat ik het eigenlijk nooit hard op had mogen zeggen. Het was allang duidelijk dat ik op jongens viel en ik wist zeker dat dit daarom niet in goede aarde zou vallen, al was het maar een grapje. Ik slikte moeilijke en wende snel mijn blik af en zetten Ace op de grond, die meteen naar de veel grotere Harley huppelde. In vergelijking met hem, leek Ace wel een hamster. ´Prima.´ Mompelde ik, terwijl ik Zayn iets probeerde te ontwijken tot hij kleding aanhad en snel op de bank ging zitten. Het report gooide ik op tafel en ik ging zuchtend met mijn handen door mijn haar. Ik moest echt eens gaan leren na te denken voordat ik wat zei. Afwezig keek ik naar de twee speldende honden. Al was Ace een stuk jonger en een stuk kleiner, hij kon Harley makkelijke bijhouden met zijn energie voor tien. Ik schok op toen Zayn weer terug was en knikte naar tafel waar het dossier op lag. ´Weet je het zeker? Straks kende je hem?' Ik wist hoe zwaar het dan opeens kon vallen. Ik haalde langzaam mijn schouders op. 'Die heeft hier niets meer te zoeken, dus het lijkt me van niet.' Die mocht vandaag lekker in dood vlees gaan snijden. Echt, ik moest al bijna overgeven als ik er aan dacht. Raar, want met er naar kijken had ik geen enkel probleem.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Tsja. Milano leeft? En eigenlijk wilt hij wel sociale contacten buiten zijn moeders.]

[ bericht aangepast op 6 nov 2014 - 22:51 ]

---

Reality's overrated.

Zayn Malik
Bij Michael's opmerking over mijn lichaam trok ik een wenkbrauw op. Ik wist dat hij op mannen viel en hield daardoor wel mijn afstand, zeker met dit soort dingen, maar hij bleef mijn collega, waardoor ik alleen zacht morrend wegliep om me aan te kleden. Zelf viel ik ook op mannen en dat wist ik, maar het kon gewoon niet door de beugel en dat wist ik ook. Daarvoor had ik genoeg klappen gehad erom. Ik moest maar mooi met een meid thuis komen, of niet, dat was erg duidelijk. Ik hield me dus maar van alle liefde weg om geen risico's te nemen. Ik liep terug en vroeg Michael naar het dossier. Ik liep naar de jongen toe en liet me naast hem op de bank vallen, waarna ik op de bank ging zitten. Ik slikte en keek naar de jongen. "Ik weet vrij zeker dat ik hem ken. Daarom heb ik vannacht niet met het lichaam geholpen." zei ik zacht. Ik slikte nog een keer en sloeg het dossier open. Het was maar voor even, maar direct sloeg ik mijn ogen weg en deed het dossier dicht. "Yunayd Abdalah, twee flats verderop, nummer 192. Derde kind uit een gezin van 8. Wilde militair worden als hij klaar was met zijn middelbare school. Zijn ouders waren vluchtelingen. Ze gaan naar dezelfde moskee als ik. Aardige mensen. Ik hielp hem en wat andere kinderen met hun Engels en Arabisch. Lief kind." Mijn stem brak meer en meer met elk woord. Dit kwam echt veel te dichtbij. Nu maakte het me niet eens meer uit dat ik het enigsinds controversiële feit deelde dat ik een moslim was, dat viel namelijk niet altijd goed met mijn collega's, maar wat kon ik anders? Het was zo en eigenlijk was ik nu net iets te emotioneel aangeslagen om eraan te denken. Langzaam sloot ik me compleet af. Alle emoties verdwenen en een koude leegte kwam over mijn gelaat. "Ik ga straks wel rustig bij ze langs. Kom, aan het werk om die klootzak te pakken die dit op z'n geweten heeft." gromde ik. Wie dit op z'n geweten had kon ik op dit moment echt levend villen.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Ik was te ver gegaan. Alleen maar omdat ik op jongens viel, was deze opmerking die als grap was bedoelt, niet gepast. Als niemand het had geweten was het gewoon opgevat als een geintje. Nee, maar omdat ik homo was, dachte alle jongens meteen dat ik wat van ze wilde. Ik balde mijn handen even tot vuisten en zuchten zachtjes, voordat ik naar de bank liep en het dossier op tafel gooide. Er gewoon niets meer over zeggen, voordat ik mezelf echt verder in de problemen werkten. We waten collega's geen vrienden. Ik vond het soms gewoon moeilijk indie grens te zien, aangezien ik het best met Zayn naar mijn zin kon hebben. Maar het was al langer bekent dat ik iets te goed gelovig was en Zayn het waarschijnlijk al moeilijk genoeg vond om enkel al met me samen te werken. Ik wist hoe zijn geloof over jongens zoals ik dachten. Ik keek op en schoof het dossier naar Zayn toen hij naast me kwam zitten. Ik had eigenlijke de neiging gehad meteen weer op te staan, maar hield mezelf nog net tegen. Mijn gelijk werd bevestigt en Zayn kende de jongen inderdaad. Al had ik liever gezien dat het niet zo was. Of de sfeer nog niet kil genoeg was, bevroor hij nu helemaal. Ik wilde hem op zijn rug kloppen als teken dat ik er voor hem was, maar wist dat zelfs dat niet kon. Daarom stond ik op en keek Zayn enkel aan. Ik voelde me in deze wijk al niet welkom en nu ook niet meer in Zayn's apartement. Ik wist dat hij dit liever zelf deed, maar dat kon niet. 'Aan de slag dan.' Ik wilde deze zaak net zo graag oplossen, maar ik had vast geen recht om dat te zeggen omdat ik het jongetje niet had tekent. Ik had hier niets te zeggen. Ik was een buitenstaander. De mensen hier wilde niets van me hebben. Dit ging nog eens een helse klus worden.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Ashton Irwin
Ik had maar weinig zin om te beginnen aan de autopsie. Ik had een kind op mijn snijtafel liggen, niet ouder dan 15 gokte ik. Dat waren nooit de zaken die je graag had. Oude mensen of criminelen had ik nooit echt problemen mee, net als domme studenten, maar kinderen, dat brak zelfs mijn hart, en ik sneed lijken open voor de kost. Kinderen waren toch anders. Nu had ik wel een knop die om ging tijdens mijn werk, maar erna tijdens het schrijven van mijn rapporten en het meedelen aan collega's of familieleden werd het me met kinderen altijd wat veel. Voor ik begon besloot ik nog een glas water te gaan drinken. Te veel cafeïne was niet goed voor een mens en ik kon het weten. Onderweg naar de koffieruimte liep ik Milano tegen het lijf. Ik glimlachte en gaf hem een knikje. "Hey, mate. Als het goed is heb ik vanmiddag de uitslagen terug en daarmee een aantal dossiers voor je afgerond. Hoe gaat het trouwens, ik heb je al even niet gezien?" vroeg ik schijnbaar vrolijk. Ik probeerde op dit moment gewoon een goede band met mijn collega's te onderhouden, want meer had ik hier toch niet. Ja, mijn honden, maar die hielden me niet tegen als ik morgen naar Australië terug wilde vliegen. Dan was het inenten en gaan. Nee, het enige waarom ik hier nog was waren mijn werk en mijn collega's, maar vooral het laatste. Bij de kraan vulde ik een glas water wat ik opdronk, terwijl ik naar de man keek. Hij was niet een Ozzy, net als ik, maar hij had ook een familie, een die hij vast ook miste. Nee, ik wist niet precies hoe alle familiebanden hier lagen en wilde het ook niet vragen, omdat ik niet te nieuwsgierig over wilde komen. Daarbij wist ik dat er vast ook gebroken gezinnen tussen moesten zitten en dat wilde ik niet uit mensen dwingen. Voor nu hield ik het maar gewoon casual en hoopte dat Milan nog wat wilde kletsen voor we allebei aan het werk moesten. Kijk, ik hield van mijn werk, maar niet dit aspect ervan, dus dat stelde ik dan ook graag uit. Toch moest het, want de labresultaten duurden ook altijd even, waardoor deze zaak zoizo langer zou duren dan nodig, als het lichaampje langer dan nodig in mijn mortuarium zou liggen.

[Ik hoop dat je iets met deze post kan]

[ bericht aangepast op 7 nov 2014 - 0:13 ]

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Ik voelde de spanning tussen mij en Michael rap opkomen. Het was iets wat ik zeker niet leuk vond, want ik vond hem een zeer fijne collega om mee te werken en beschouwde hem zelfs enigsinds als mijn vriend, maar toch deed ik er nu even niets aan. Iemand had een goede jongen omgelegd en diegene had hele grote problemen zodra wij onze handen op hem of haar legden. Michael kende het jongetje misschien niet, maar aan zijn blik te zien wilde hij deze klootzak even graag achter de tralies zien als ik. Al zou ik het ook zeker niet erg vinden om een kogel door zijn kop te jagen als we hem eenmaal hadden gevonden. Bij zijn woorden knikte ik en keek even naar hem. Naast dat hij een heel goed lichaam had, wat een erg ongepaste gedachte was, liep hij gelukkig wel in burger, al waren zijn badge en wapen goed zichtbaar. Mijn eigen spullen zaten verborgen onder mijn trui. "Mike, misschien wil je je badge en wapen iets meer verhullen. Zo kom je niet zo ver in deze wijk. Hoe tolerant de meesten tegenover elkaar zijn, iedereen is erg voorzichtig rond agenten. Dat is ook een van de redenen waarom ik altijd in burger naar het bureau kom en zo ook weer het bureau verlaat. Dit wordt namelijk al moeilijk genoeg zonder zichtbare rechtsmarkeringen." Ik haalde een hand door mijn haren en pakte mijn kistje met spullen. "Trouwens, jij sprak toch Spaans?" vroeg ik aan hem. Zelf sprak ik maar met moeite ene paar woorden, maar voor velen in deze wijk was hun moedertaal, of in elk geval een taal die ze vloeiend spraken, Spaans, voor veel anderen was zo'n taal Arabisch en voor eigenlijk allen was het Engels, maar dat was soms nog wel eens karig. Wij hoefden dan niet te verhoren, maar mensen gerust stellen of vragen of ze iets wisten was misschien wel aan de orde. De rest mochten Milano en Luke doen. Ik zuchtte even en keek naar de twee spelende honden, voor ik mijn sleutels pakte en naar de deur liep. "Kom je? Het wordt een lange dag." zei ik bij de deur, wachtend tot hij ook klaar was om te vertrekken naar het plaats delict niet ver van hier.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Ik moest mijn problemen niet mee naar mijn werk nemen. Maar door net, kon ik het opeens nog maar moeilijk los laten. De reden dat ik bij deze besloot nooit meer toe te geven dat ik op jongens viel of ook nog maar langer dan 5 seconde naar Zayn of naar welke jongen dan ook te kijken, voordat ze gingen denken dat ik er wat achter zocht. Het was gewoon de druppel geweest en hiermee sloot ik het af. Als Zayn me zo verafschuwde, kon hij het zo krijgen. Ik stond op en wilde zo snel mogelijk aan de slag. Niet meer nadenken en me focussen op het pakken van degene die dit op zijn geweten had. Ace snelde meteen naar me toe, maar ik gaf hem een zacht zetje. 'Je kan niet mee jongen. Jij blijft hier.' Hoe stoer dat die dacht dat die was, hoe termiede hij werkelijk was. Kort keek ik Zayn aan, toen hij over mijn wapen en bedge. Ik wilde katten of hij nog iets op me aan te merken had, maar ik wilde de sfeer niet nog akeliger maken dat die al was en stopen mijn wapen goed in de band van mijn broek en trok mijn shirt eroverheen. Omdat je nog altijd et contoer zag zitten, deed ik het onderste deel van mijn vest nog dicht en zo was het opgelost. 'Vloeiend.' Ik was een keer op vakantie geweest in Panama en vond Spaans zo fascinerend dat ik het ben gaan leren. Het kwam eigenlijk nooit van pas, behalve nu dan. Ik liep achter Zayn aan naar de deur en liep hem voorbij naar buiten. Waar ik toch op hem zou moeten wachten want dit was zijn terein. Hij was vandaag de baas en ik mocht het stomme hulpje spelen. Iets wat vaak zo ging, aangezien ik ook de jongste was. Maar nu irriteerde het me meer dan normaal. Ik gaf de schuld aan het feit dat ik mijn slaaptekort nu toch al begon te voelen en gewoon snel geraakt was.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Ik was wel blij dat Michael me niet tegensprak. Het was namelijk nog vroeg, waardoor ik al niet de gezelligste was, maar het nieuws van net maakte her alleen maar erger. Ik liep met hem mee over straat naar het plaats delict. Onderweg kwamen er een aantal kinderen naar me toe. Ik glimlachte als een boer met kiespijn toen ze vroegen of Harley buiten mocht komen spelen. Ik schudde mijn hoofd en aaide een meisje door haar haren. "Nu even niet, Mikayla. Vanavond misschien, maar nu even niet." zei ik terwijl ik naar de beteuterde gezichtjes keek. Meestal vonden de kinderen en de hond het geweldig om buiten te spelen als ik vrij was, maar nu was ik niet vrij en had Harley zelf al een speelmaatje. Daarna liep ik door richting de plek waar we moesten zijn. Ik zag een aantal mensen bij het lint staan. Mensen hier bleven ofwel zo ver mogelijk weg van dit soort dingen, of waren zo nieuwsgierig dat ze het wel heel graag wilden zien. Ik liep voorzichtig tussen ze door en stapte onder het lint door. "Willen jullie alsjeblieft wat afstand houden, zodat wij ons werk kunnen doen." vroeg ik eerst gewoon in het Engels en daarna ook in het Arabisch. Bij mij was het ook niet helemaal mijn moedertaal, maar ik sprak het vloeiend en het hielp vaak met het uit de weg ruimen van veel verwarringen. Mijn kistje met spullen zette ik net iets verderop en keek naar Michael. "Waar wil jij beginnen?" vroeg ik aan hem. Het liefst zou ik nu even graag rustig en alleen in stilte werken. Even tot mezelf komen. Ik wilde namelijk echt niet bot of grof doen, dat wilde ik echt niet. Het was gewoon mijn beschermingssysteem, al wist ik ook wel dat het een erg slecht excuus was om een goede jongen als Michael zo af te katten en buiten te sluiten. Ik zou later nog wel mijn excuses aanbieden, maar dat zou vast niet zo goed overkomen als ik hem daarna weer een steek onderwater gaf omdat ik me nogsteeds klote voelde. Ik zuchtte en keek even rond. Er was hier weinig te zien, maar goed, het lichaampje was in het riool gedumpt. Nog iets waardoor ik flink boos werd. Het was maar een kind. Ik deed handschoenen aan en wachtte op Michael zijn keuze. Nu dacht ik niet dat hij vrijwillig het riool in zou gaan, al was dit stuk afgesloten voor onderhoud en voor ons onderzoek. Ik pakte dus ook maar vast een mondkapje. Niemand zou namelijk graag ondergronds gaan, zeker niet zo, als diegene ook boven de grond kon blijven. Michael was dan wel een groentje, maar hij hoefde echt niet altijd de slechte klusjes op te lossen. Zeker omdat hij echt niet zo groen meer was en omdat ik toch best nog wel wat goed te maken had.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Ik had er nu al geen zin meer in. Ik stak mijn handen diep in mijn zakken en slofte achter Zayn aan naar het plaats delict. voor het afzetlint stonden een aantal mensen en ik zuchten. Ik had een hekel aan al die ramptoeriste. Ze hadden hier niets te zoeken, behalve als ze iets hadden gezien of iets wisten dat ons kon helpen. Ik dook onder het lint door en liet mijn Badge aan de politie zien die de toeschouwers op afstand hield. Zayn vroeg in twee verschillende talen of de mensen wat afstand konden houden. Uit het kistje haalde ik alvast handschoentjes, die ik meteen over mijn vingers trok. Het was verplicht, anders mocht ik niets aanraken. Niet dat ik hier anders überhaupt iets wilde aanraken. Ik keek op naar Zayn en beet even op mijn lip, waarna ik snel weer wegkeek. 'Ik ga het riool wel in. Ga jij maar met de ouders en omstanders praten.' Ik snapte best dat ik hier niets te zoeken had en dat Zayn me liever kwijt dan rijk was. Misschien had die geluk en verdwaalde ik daar beneden wel. Ik pakte het mondkapje dat hij al vasthad van hem over en pakte ook het veiligheidspak. Ik begon mezelf er in te heisen en trok de rits tot hoog op. Ik trok de capuchon over mijn haren heen en deed het mondkapje om. Dit was absoluut niet mijn favorieten bezigheid en ik wist zeker dat ik over een week nog naar riool zou ruiken. Maar ik wist best dat ik er enkel was om de vieze klusjes op te knappen. Heel even keek ik Zayn nog aan en slikte ik. Ik wilde echt dat deze dag heel snel over was. 'Succes.' Mompelde ik zachtjes waarna ik me omdraaide.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Ik liet heel even mijn badge zien bij de politie die op wacht stond, maar zeker niet langer dan nodig. Ik wilde geen mensen afschrikken. Ik vroeg aan de jongen wat hij wilde doen terwijl ik dingen klaarzette om te gaan werken. Ik trok mijn handschoenen aan en pakte vast een mondkapje. Zijn antwoord verraste me. Ik had echt gedacht dat hij liever hier in de open lucht zou blijven werken, maar zijn woorden maakten wel duidelijk waarom. Ik keek hem met twee schuldbewuste ogen aan. "Het spijt me, Mikey." zei ik zacht toen ik hem het mondkapje gaf. Ik keek hoe de jongen zich aankleedde om het riool in te gaan. Bij zijn laatste woorden knikte ik dankbaar. "Jij ook. Heel veel success." zei ik zacht voor ik naar de verste hoek van het steegje liep om daar systematisch te beginnen met het zoeken naar sporen. Achter me hoorde ik allemaal druk geklets en gemompel. Ik keek achterom en schudde mijn hoofd even kort. "Als iemand iets heeft gezien of gehoord gister en de afgelopen nacht in dit steegje, zou het fijn zijn als jullie blijven. Kunnen jullie ons anders in rust laten werken? Dan is dit zo snel mogelijk opgelost en kunnen we hopelijk snel weer terug naar ons normale leven." zei ik tegen ze, voor ik verder ging zoeken. Ik maakte overal foto's van en stopte zo nu en dan dingen in zakjes, die ik netjes labelde, maar toch kwam ik al snel bij iets wat ik in mijn werk nog nooit had gevonden. Ik slikte even en liep naar mijn koffertje om een echt grote zak te halen. De agenten hadden de gevulde zakjes met bewijsmateriaal al in hun wagen gezet, maar hiermee had ik wel wat hulp nodig. Ik was wel sterk genoeg, maar het was gewoon lomp. "Plottwist." mompelde ik voor ik een grote zak pakte, wat eigenlijk een vuilniszak was. Daarna liep ik ermee terug en begon met veel moeite de dode geit die ik had gevonden er zo zorgvuldig, maar toch ook respectvol, mogelijk in de zak te krijgen. Deze zou direct naar Harry gaan, of Ashton, dat mochten zij besluiten. Ik gaf de zak aan de politieagent en vroeg hem dit bewijs vast naar het bureau te brengen. De rest zou straks wel komen, maar ook dierenlijken vergingen en daarmee verging ook bewijs. De geit kon er niets mee te maken hebben, maar aangezien wij niet dichtbij een boerderij of wat dan ook woonden leek het er wel op of dit erbij hoorde, aangezien het ook nog eens vrij dichtbij het gat van de riolering had gelegen met allerlei andere vreemde spulletjes er omheen. Ik begon die dus maar ook maar in te pakken, terwijl ik de politiewagen hoorde wegrijden.

---

Bowties were never Cooler