| 200 | Hell in Woods. | Speeltopic 001. - Speeltopics

HELL IN WOODS.
THEY WATCHING.

Een internaat ten midden van Italië vangt al jaren kinderen op met een moeilijk verleden die door bepaalde omstandigheden niet meer thuis konden wonen.
      Elk jaar nemen ze de zestienjarige mee voor een kampeer-trip met elke keer een nieuwe locatie, dit maal ook weer. Ze reizen af naar de Ardennen om daar in hun eigen tenten te verblijven. Toch is alles niet zoals verwacht.
      Wat ze niet wisten was dat de bossen al enkele jaren verlaten waren. Niemand kwam er in de buurt, en deden ze dat wel, kwamen ze niet meer terug. Als je er eenmaal vast zat kwam je er niet meer weg en liep je in handen van alle monsters en wezens die uit zijn op het doden van alle mensen die er kwamen.

Rollen.

† Leraren. [Max. 2.]
- Clara Allison Frey | Dashner.
-

† Leerlingen. - Stop op leerlingen.
- Chevanna Juliëtte diAngelo. | Thaluke.
- Storm Donaghue Gardner. | Dakruon.
- Saffron Natalia Hartley. | Ourania
- Robin Tigrisblack | Robind19.
- Shawn Magee. | BoterBabbelaar.
- Cassandra Roseria DiRomano. | Parrish.

Wezens slechte bedoelingen.
- Hope Caola Elijah Woodward.| LadyStark.
- Roman Emilio Marchissio. | Parrish.
- Mannelijk. | LoveHemmings.
- Damian. | Malt.
- Vrouwelijk. | Sivan.

Wezen goede bedoelingen. - Stop op goede wezens.
- Elijah | Paracosm.

Hunters. - Stop op Hunters.
- Vrouwelijk. | MissMills.
- Lucas 'Luke' Carter. | Dukruon.

Regels.

† Tweehonderd woorden per post.
† Houd jongens en meisjes gelijk.
† Houd de variatie tussen soorten gelijk.
† Geen perfecte personages.
† En dan nog wel de belangrijkste, wees actief!
† 16+ aangeven of in een spoiler.

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

{—Alvast een MT. Kimiyo komt ergens vandaag trouwens in het rollentopic.}

[ bericht aangepast op 21 sep 2014 - 10:12 ]

---

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

(zijn de leerlingen er al of nog op school?)

Oh, zie nu het begin vergeten te zijn.

      Het begin.
Gezien de grote afstand, besloot de school met de bus te gaan. Hun spullen werden vervoerd met kleine busjes en zijn al afgezet aan de rand van het bos, waar enkele wezens al een glimp op hadden kunnen vangen van hun nieuwe slachtoffers voor de aankomende weken.
      Leerlingen en docenten gaan druk bezig met de grote berg spullen uitzoeken. Tassen, tenten en alle overige spullen moeten terug naar de juiste eigenaar voordat er gezocht kan worden naar een geschikte plek in het bos om te kamperen. -- Het is volledig aan de wezens of de leerlingen de eerste dagen / uren met rust worden gelaten of dat ze al sneller lastig worden gevallen.
      De Hunters bevinden zich in een oude blokhut waar ze al enkele jaren overnachten, ze zorgen er voor dat de mensen die aangevallen zijn geholpen kunnen worden en bieden soms onderdak aan mensen die vast zitten in het bos vol wezens. -- Hier komen ze niet direct heen, uiteraard.

Leerlingen en docenten starten in de bus, wil je persé dat er een bepaald iemand naast jou personage zit --> Overleg in het praattopic en niet hier a.u.b.
Wezens mogen overal in het bos zijn, aan de rand om te ontdekken dat er nieuwe mensen komen of ze houden ergens gezellig een theepartijtje met z'n allen of zo. [Ook dit, overleg in het praattopic a.u.b!]
Hunters starten of bij de blokhut, of ergens in het bos.

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

[MT]

---

El Diablo.

Robin Tigrisblack

Ik plofte neer op een van de banken in de bus. Ik zelf keek een beetje tegen de heen reis op. Ik zelf hield niet van reizen. Maar van de eind bestemming. Ik deed mijn koptelefoon op en selecteerde een afspeellijst. Gemaakt voor de rit zodat ik genoeg muziek ik. En natuurlijk op een oude walkman want die mag leeg. Heb toch reserve batterijen bij me. Ik zonk weg in mijn gedachten. Als er iemand naast me zou komen zitten merkte ik dat vanzelf wel. ik zette een ander liedje aan en song mee in me hoofd. Het was een oud liedje maar wel leuk. op een onbewoond eiland. Daar zou ik willen zijn. Op een onbewoond eiland. ik keek even uit het raam. Ik pakte een flesje water uit mijn rugzak, en nam een grootte slok. Nu baalde ik er van dat ik geen onbijt heb gehad. Maar gelukkig had een paar broodjes mee genomen. Ik deed het flesje dicht en liet hem in mijn tas vallen. Daarna deed ok mijn koptelefoon iets zachter. Omdat er al een paar kinderen in de bus zat met grootte gesprekken. En ik was daar best wel benieuwd naar

[Mijn topics]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Shawn Magee

Ik zat de bus in, achter een aantal andere van het internaat. Ik had mijn rugzak tussen mijn benen gezet in en keek uit het raam. We gingen naar de Ardennen, deze waren in oostelijk België. Eigenlijk had ik er wel zin in. Ik keek alleen wel minder uit naar het slapen in een tent. Ik hield daar niet zo van, mensen konden veel te makkelijk bij me in de buurt komen. Ze konden me aanraken als ze alleen al de tent open deden. Een rilling trok over mijn lijf en ik wreef over mijn armen heen.
"Niet aan denken... niet aan denken..." prevelde ik zachtjes tegen mezelf en ik staarde naar de achterkant van de stoel voor mij. Ik voelde me down worden en besloot snel mijn mp3-speler te pakken. Ik plugde de oortjes in en stak deze in mijn oren. Ik sloot mijn ogen terwijl de muziek van Linkin Park mijn oren binnen stroomde. Ik neuriede zachtjes mee en zuchtte een keer. Het was wel fijn om er even tussenuit te gaan. De Ardennen doen mensen vaak goed. Veel mensen met een ziekte gaan daarheen om even tot rust te komen en vaak komen die mensen een stuk gezonder terug. Apart, als je er zo over nadenkt, maar het schijnt de waarheid te zijn. Of het echt zo is dat vraag ik me wel af. Ik ben meer iemand van het eerst zien, dan geloven.

[Als iemand naast Shawn wil zitten, kom dan maar (: ]

[ bericht aangepast op 21 sep 2014 - 11:49 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

MT.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

Mijn gehavende vleugels produceren een ruisend geluid wanneer ik me van een van de gigantische bomen naar benden laat zweven, voor een kort moment geheel los van de zwaartekracht. Het zachte knisperen van de takken en bladeren wanneer mijn blote voeten de grond raken, laat een lichte glimlach rondom mijn mondhoeken verschijnen – ik had mijn hart aan dit bos verloren. Alles wist me op een vreemde manier te kalmeren – het materiaal tegen mijn blote voetzolen, de zachte wind welke tegen mijn blote borstkas sloeg en de geur van verse naaldbomen en zoet water dat door de beken stroomde op weg naar een nieuw leven. Alhoewel vele aardse personen het bos als kil en duister beschouwden, voelde ik nooit of te nimmer de kou of de snijdende wind. Het gegeven dat mijn temperatuur op alle verschillende momenten gelijk bleef, was hier voornamelijk de oorzaak van – waardoor ik mezelf niet in vreemde bochten diende te dringen om een vest of t–shirt over mijn gehavende vleugels te krijgen.
      Mompelend over het gegeven dat het bos de laatste tijd ziek scheen te zijn, werp ik mijn fronsende blik op een rozenstruik welke compleet verdorven scheen te zijn. Voorzichtig neem ik een van de rozenbladeren tussen mijn vingertoppen en sluit mijn kijkers – mezelf concentrerend op het negatieve gevoel wat de struik af schijnt te geven. Zuchtend sta ik een gedeelte van mijn eigen energie af aan de rozenstruik, waardoor ik voor een kort moment met gesloten kijkers blijf staan en mijn eigen energiebalans opnieuw op pijl weet te brengen.
Wanneer ik mijn kijkers opnieuw open, lachen de rode rozenknoppen me tegemoet en kan ik er niet aan ontkomen dat er een zachte lach over mijn eigen lippen komt te rollen. Ik hield er van om voor het bos te zorgen, zoals ik vroeger voor de zielen van kleine kinderen gedaan heb. Het gegeven dat ik niet altijd met mijn meest sterke krachten rond liep, kon me vrijwel niets schelen. Het grootste gedeelte van mijn krachten was me afgenomen op het moment dat. . . Hoofdschuddend ban ik de gedachten uit mijn hoofd, ik wilde op dit moment niet denken aan het moment dat mijn oude leven in werd geruild voor mijn nieuwe leven. Binnen in mijn onderbewustzijn wist ik maar al te goed dat ik constant bezig was om mijn oude leven opnieuw terug proberen te krijgen, om de Hemel te laten zien dat ik geen slechte Engel was en het verdiende om opnieuw terug te keren – maar ik wist ook dat het allemaal tevergeefs was en dat het nooit of te nimmer zou gaan gebeuren.
      Uiteindelijk – na een verschillend aantal minuten gelopen te hebben – trek ik mijn lichaam gemakkelijk in een van de bomen aan de rand van een grote, open plek. Het was deze plek waar vele groepen kwamen kamperen, alhoewel dat in de laatste jaren ontzettend was geslonken door de dreiging welke in de bossen heerste. Ik had het altijd interessant gevonden om aarde personen te bestuderen, ook al gaven de meesten me een ontzettend negatief gevoel en raakte mijn energiebalans compleet uit zijn doen. Wanneer ik me neer laat zakken op een tak – een been bungelend over de rand, de blote huid tussen mijn vleugels schurend tegen de boomstam – begin ik zacht te neuriën.

[ bericht aangepast op 21 sep 2014 - 12:41 ]

---

•

[M.T.]

---

A girl who wonders.

      In mijn hoofd neurie ik zachtjes mee met het liedje dat door de oortjes van mijn inmiddels paar jaar oude mp4 schalt, terwijl ik mijn helderblauwe ogen over de regels van mijn boek laat glijden. Af en toe staar ik door het raam naar buiten om de omgeving te bewonderen, die op sommige manieren hetzelfde is als het landschap in Italië, maar ook in vele opzichten anders.
      Wanneer ik het geluid van mijn mp4 harder wil zetten, moet ik meerdere malen het volumeknopje indrukken. Ik vrees dat het binnenkort tijd wordt voor een nieuwe, maar totdat ik het niet meer kan gebruiken, ga ik geen andere kopen. Tegenwoordig kun je allerlei muziekspelers kopen met in mijn ogen nutteloze functies er op. Als ik foto's wil maken, dan gebruik ik daar wel gewoon mijn camera voor en behoefte aan spelletjes spelen. Vele functies op mobiele telefoons, vind ik ook maar onnuttig, maar de meeste mensen kunnen er niet zonder. Het is natuurlijk handig dat je mensen een bericht kan sturen, vanaf waar ook ter wereld, en dat je binnen vijf seconden een antwoord kunt hebben, maar, ikzelf schrijf het liefst brieven naar oma Sarah, maar gezien het lang duurt voordat die aankomen en ik enkele keren heb gehad dat ze kwijtraken in de post, stuur ik haar e-mails. Doordat oma weet hoe al die dingen werken, heb ik soms het idee dat ze moderner is dan ik ben, wat me niks zou verbazen als het echt zo is. Niet erg into de hedendaagse technologie zijn, en daarmee bedoel ik echt de high-tech dingen en niet de onbreekbare "koelkast" mobieltjes van nokia, is soms niet erg handig, maar op deze kampeertrip heb ik er enkel voordeel aan, gezien er geen internet of iets dergelijks in de Ardennen zal zijn. Er zullen vast mensen zijn die al panikeren wanneer ze een paar uur niet op internet of wi-fi kunnen, maar ik vind het juist wel prettig, gewoon even rust.

      Ik zet mijn muziek uit wanneer de bus af begint te rennen en wanneer ik uit het raam kijk, zie ik dat we waarschijnlijk all in ons kampeergebied zullen zijn, gezien in enkel bomen zie. Mijn gedachten blijken juist te zijn, gezien de leraren ons melden dat we uit kunnen stappen en dat we onze spullen kunnen zoeken, die hier al eerder zijn afgezet. We moeten het laatste stukje lopen, gezien het busje niet verder kan. Als eerste sta ik op om het busje uit te kunnen, ik heb genoeg van de muffe lucht van het busje en verlang naar frisse lucht. Wanneer ik tussen de bomen sta, haal ik even diep adem, waarna ik naar de stapel met spullen loop. Mijn spullen liggen gelukkig aan de zijkant, waardoor ik niet eerst andermans tassen hoef te verplaatsen. De grote rugzak op mijn rug valt wel mee, maar de tent is best zwaar. Ik had een eenpersoonstent kunnen nemen gezien ik alleen slaap, maar met een twee persoonstent heb ik wat meer ruimte om mijn spullen kwijt te kunnen. Hopelijk is niemand zijn of haar tent verwachten, want ik wil mijn tent niet met anderen delen. Niet uit hebzuchtige redenen, dat ik de gehele tent voor mezelf wil, maar ik wil absoluut niet op een paar meter afstand van iemand anders slapen, zeker niet in zo'n kleine ruimte. De gedachte er aan alleen al, zorgt er voor dat er een rilling over mijn rug loopt en zenuwen gemengd met angst door mijn lichaam gieren.

      Het duurt even, maar uiteindelijk heeft iedereen zijn spullen gevonden en lopen we het bos verder in. Gelukkig hoeven we niet erg lang te lopen voor we bij de open plek zijn, zo'n tien minuten à een kwartiertje, want hoewel ik de omgeving prachtig vind, is de zware tenttas, waarvan de banden in mijn handen snijden, verschrikkelijk. In een hoekje van de open plek laat ik de tenttas vallen en masseer ik zacht mijn handen, waarna ik de vlecht uit mijn haar maak, omdat die tijdens de lange busreis iets verward is geraakt, om vervolgens de vlecht er opnieuw in te maken. Eenmaal ik daar klaar mee ben, begin ik met het opzetten van mijn tent.

[ bericht aangepast op 22 sep 2014 - 22:37 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

robin Tigrisblack

Toen de bus stopte schrok ik eigenlijk wakker. Ik was blijkbaar in slaap gevallen. Mensen stonden op om naar buiten te gaan en ik maar ook. Ik zelf had de massel dat mijn twee tassen grijpbaar onderaan lagen dus in een ruk trok ik ze uit de stapel. Hier en daar waren mensen die ook al hun spullen hadden. Ik zelf keek naar me twee tassen. De ene is voor mijn tent en de andere is met spullen. Ik miste alleen mijn derde sporttas. Alleen die zag ik al snel liggen en pakte die ook. Ik was compleet. Ik zag dat iedereen nu compleet was en in een groep liepen we naar de open plek. Ik zelf keek rond en zag hier en daar mensen al plekken zoeken. Ik zelf liep naar de rand. Ik besloot niet een hoek maar een plek waar helemaal schaduw was. Teminste op dit tijd stip. Ik gooide me drie tassen neer en pakte me tenten tas. Ik had express een simpele tent hiervoor. Maar wel een vierpersoons. Dus ruimte zat. Ik had binnen tien minuten me tent staan en was er tevreden mee. Ik gooide mijn matje in de tent en draaide hem los. Nu wachten tot die vol is en dan kan ik veder. Ik legde me andere tassen naast het matje. En pakte mijn waterflesje. Water verdiende ik nu wel.

Enigszins verveeld slenter ik doorheen het bos, tussendoor alle bomen – waarvan ik elke reeds als oriëntatiepunt weet gebruiken, door de kleine details die ze van elkaar onderscheiden. Ondanks ik deze omgeving om me heen reeds eeuwen geleden was gaan waarderen, vanwege de natuurlijke kilte en rust die er hangt – en net zo lang geleden de beslissing gemaakt had te blijven – was het me nu te lang rustig gebleven. Normaliter zagen we wel eens een stel tieners die zich aan het bos wilden wagen, of families die het gebied wilden verkennen, die het later nooit meer zouden verlaten. Ik geef toe - met wat hulp van mezelf en de anderen wezens die dit hun permanente verblijfplaats gemaakt hadden. Nu was het echter al een hele tijd geleden dat er zich nog een persoon aan dit – schijnbaar oneindige – natuurgebied gewaagd had, wat me mateloos ergert. Ik heb een onnoembaar verlangen, besef ik – naar de zoete angst in iemands ogen te zien, waardoor er zich een tinteling langs mijn vingers verspreid.
      Met een zucht laat ik mijn hand in mijn broekzak glijden en haal er een lichtelijke gedeukt sigarettenpakje uit, om deze daarna te openen en tot mijn teleurstelling te zien dat er zich nog maar enkele in bevinden. Een zachte grom ontsnapt aan mijn lippen en ik stap verder, terwijl ik één van de sigaretten tussen mijn vingers laat glijden en de overige in het pakje weer in mijn broekzak wegstop, met enige voorzichtigheid. Met dezelfde gladde bewegingen klem ik mijn andere hand reeds om de aansteker en laat er een klein vlammetje uit ontstaan, tot mijn stappen onderbroken worden door het zachte geneurie, wat ik helaas maar al te goed ken.
      ’Elijah,’ spreek ik met een overdreven articulatie uit, ‘E-li-jàh’. Ik richt mijn blik naar boven, zoekend naar de persoon wiens naam ik net uitgesproken heb, om mijn donkerblauwe ogen te laten eindigen bij één van de bomen aan de rand van de open plek – die reeds voor vele bezoekers dienst had gedaan. ‘Wat een aangenaam toeval,’ zeg ik en trek een mondhoek omhoog, terwijl ik de woorden zo oprecht mogelijk wil laten lijken. De waarheid is dat ik Elijah werkelijk gaan respecteren was, althans toch in de mate dat ik nooit enig verlangen heb gehad hem wat aan te doen – dit ondanks zijn vaak frustrerende goedheid. Daarbij is er geen vezel in mijn onsterfelijke lichaam wat er aan twijfelt dat hij me in enige mate veracht, hoewel ik een geweldig, aangenaam iemand ben. Mijn daden daarentegen, waardeert hij naar mijn gevoel minder - daar komt hij echter wel overheen, nietwaar?
      ’De rust verveelt me, Elijah,’ zeg ik met een dramatische zucht, waarna ik de sigaret tussen mijn vingers eindelijk oplicht. ‘Vreselijk.’ Ik plaats mijn lippen er kort omheen en neem een zachte trek, waarna ik de rook tussen mijn lippen door weer uitblaas en een paar stappen verder zet om open de plek uit te kijken.
      Mijn wenkbrauwen schieten echter omhoog, wanneer de stilte – waar ik inmiddels meer dan aan gewend ben – doorbroken wordt, door stemmen en geluiden die me enigszins vreemd zijn. Ik zet een paar stappen naar achter, waarna ik plots een groep jongeren, samen met volwassenen, doorheen de bomen zie komen – beladen met rugzakken. ‘Krijg nou wat,’ zeg ik met een brede grijns, terwijl mijn ogen een tint duisterder worden. 'Mijn gebeden werden aanhoord.' Ik plaats me nog iets verder van de rand aan de open kampeerplek, zodanig ik met zekerheid niet gezien word, maar wel nog een goed beeld heb van wat er zich afspeelt. Met een zieke, glunderende glimlach kijk ik naar Elijah en neem nog een trek van mijn sigaret. ‘Laat het spel beginnen,’ zeg ik – en richt de blik weer naar de vreemdelingen.

---

A girl who wonders.

I'm the devil in disguise.

Mijn gezicht lijkbleek, mijn ogen donkerrood. Ik was uitgehongerd, ik had bloed nodig. Ik had echt weer een nieuwe familie nodig, of een wandelaar. Ze zouden hier nooit meer vandaan komen. Een sadistische grijns hangt rond mij lippen als ik de open plek tegen kom en een zeer bekend gezicht zie. " Damian, als dat dan niet lang geleden is." Mijn rode ogen glijden over hem heen, tot mijn blik valt op Elijah. Hij was de enige in dit bos met goede bedoelingen, ik snapte niet wat Damian bij hem deed. "Wat doe je bij dat?" Vraag ik lichtelijk geïrriteerd. Ik had Elijah nooit gemogen, Damian wel. En Roman natuurlijk, maar dat is vanzelfsprekend als je in een relatie zit toch? Ik was binnen de groep het enige vrouwelijke wezen, tenminste van wat ik afwist. Zolang ze maar geen rare dingen gingen doen, want als er iets was waar ik niet tegen kon waren het wel mannen die hun lusten niet bij henzelf konden houden.

Zoals altijd was het stil in het bos, volges leefde hier nog wel, maar maakte geen geluid meer. Alleen als er "bezoekers" kwamen zouden ze weer beginnen met fluiten. En dat is wat er nu gebeurde, ze begonnen weer vrolijk te fluiten, en Damian was de eerste die een opmerking maakte. " Nou, Ik denk niet dat je gebeden aanhoord zijn maar dat we gewoon geluk hebben. " Ik grijns vrolijk, en in nog geen seconde sta ik aan de andere kant van het bos, een vlaag wind is net hoorbaar als ik net langs de groep ren. Ik hoop dat ik de kinderen al een beetje bang gemaakt heb. "Ro-man" Roep ik vrolijk, vrolijk omdat ik weer iets te eten heb. Ik leun casual tegen een boom aan, en kijk naar de groep, als ze om zich heen zouden kijken zouden ze me opmerken. Mijn lichtbruine jack steekt duidelijk af. Mijn witte blousse is een aandachtstrekker en mijn grijze broek gaf net dat extra tintje dat ik aardig leek. Zoals altijd zat mijn haar los, mijn lippen rood en mijn ogen omlijnt met een simpel streepje eyeliner.

"Ro-man." Zeg ik weer op een zangerige toon, en staar recht in de ogen van een jongen, mijne nogsteeds donkerrood. Ze zagen er allemaal zo goed uit, geweldig bloed, ik zou er nooit mee op kunnen houden om de bezoekers hier langzaam te laten sterven door al hun bloed simpel uit hun te halen. Ik schonk een haast duivelse glimlach naar diezelfde jongen, door de glimlach kwamen mijn lange hoektanden in zicht. En nog voor dat hij iets zou kunnen schreeuwen stond ik uit het zich in de schaduwen. Ik had wel zicht op hun, mijn ogen zochten rond naar Roman.

[ bericht aangepast op 23 sep 2014 - 11:01 ]

---

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Ik had helemaal achterin de bus plaats genomen en strekte al snel mijn benen om ze vervolgens op de twee plaatsen naast me te leggen. Het was niet dat er iemand naast me ging zitten, dus.. En ze hadden een mond om om een plaats te vragen dus. Ik vis snel mijn telefoon uit mijn zak en wikkel de zwart-rode oordopjes al snel los gewikkeld van het toestel. Ik wist natuurlijk dat er geen internet en bereik was in de Ardennen, maar ik gebruik mijn mobiel meestal ook alleen maar voor muziek en wat spelletjes als ik me verveel. Ik had daarom ook niet de meest nieuwe smartphone, maar wel een met een indrukkende batterijduur. Daar heb je veel meer aan.
Al snel schalt het nummer 'Animals' van Maroon 5 door mijn oren en ik zak nog wat onderuit. Het zal nog lang duren, maar ik heb een grote collectie muziek op mijn telefoon staan dus ik overleef het wel. Waarschijnlijk slaap ik ook even, aangezien ik het moest doen met 3 uur vannacht. Ik leun met mijn hoofd tegen het raam en sluit mijn ogen als ik de bus hoor starten, ja... Slapen doet me wel even goed nu...

Na een korte tijd open ik mijn ogen langzaam en ik kijk uit het raam. Bos, veel bos. Zijn we er al? Mijn gedachtes worden bevestigd als de bus langzaam afremt. Ik kijk toe hoe iedereen uitstapt en wikkel ondertussen mijn oordopjes weer om mijn telefoon die ik nu uit heb gezet. Waarom zal ik batterij verspillen? Ik prop hem weer in de zak van mijn shorts en stap dan als een van de laatste uit. Ik loop gelijk naar de stapel met tassen en weet ik veel allemaal en ik gris de grote Nike sporttas ertussenuit. Ik heb er wonder boven wonder alles ingekregen, inclusief de tweepersoonstent. Vraag me niet hoe, want het enige wat ik kan vertellen is dat het een echt drama was, waar ik nog minimaal een keer doorheen moet helaas.
Ik volg al snel de groep helemaal achteraan en ik kijk om me heen. De omgeving was niet slecht, dat moet ik toegeven. Na een kwartiertje komen we aan bij een open plek en ik gooi mijn tas gelijk op een plek ergens bij de rand. Ik maak snel een strakke staart in mijn haar met het elastiek dat om mijn pols zat en pak dan mijn tent uit de tas. Binnen tien minuten heb ik hem opgezet en ik gooi mijn tas erin.
Snel vis ik ook het donkerblauwe luchtbed uit mijn tas en laat hem snel vol lopen voor ik mijn kussen en deken erop dump. Ik rits mijn tas dicht, meer heb ik nu niet nodig. Wel vis ik een grijs flesje uit het zijvak. 'Cobra Energy'... Altijd goed. Ik neem een paar slokken en loop dan mijn tent uit. En nu?

[ bericht aangepast op 23 sep 2014 - 11:53 ]

---

El Diablo.