Campbell Saunders
'Campbell, ik weet alles. Jij had alles zelf aan me verteld en zelf Perkamentus, weet je dat niet meer? Ik weet alles van af de jongen die je had gedood tot aan de afschuwelijke dingen die personen je aan deden. En ondanks dit alles probeer ik voor jou van alles het beste te maken. Begrijp je dat niet?' Ik beet op mijn lip. Nog lang niet alles is aanspraken gekomen bij Perkamentus en dat wilde ik liever zo houden. Die oude man wist te veel van mij. Te veel.
'Ik begrijp je, ik begrijp dat je nu boos bent. Boos op de wereld, op jezelf en mij, op iedereen en dat je zelfmoord wilde plegen, echt waar. En je hebt gelijk om al deze dingen te roepen, denken en te voelen, Echt. maar je bent nu hier, ver weg van klammfels, ver weg van Karkarov en Nathaniel en wie dan ook, je staat nu in een dood normale en veilige zone, en verdomme ik ken mijn moeder beter dan jij kent, dus hou al die negatieve en slechte herinneringen buiten deze zone want je bent veilig hier.' Ik voelde tranen opkomen bij zijn woorden. Door de toon in zijn stem. Hij was boos op mij en dat kon ik hem niet kwalijk nemen. Het had toch vroeg of laat moeten gebeuren. Zoals Karkarov zei; wat weet ik nou van liefde. Niks en dat was om het feit dat ik het niet verdiende anders had de persoon van het hogere hand wel gezorgd dat mijn leven anders was. Dat alles anders was. Dat ik een lieve moeder had die om mij gaf met een vader erbij en broers die zich niet om mij schaamde. Dit alles had George; en dan ben ik zo egoïstisch om hem om een onnaspeurbare reden verliefd op mij te laten worden. Waarschijnlijk is dat nu ook wel over. Ik wilde dat ik de tijd terug kon keren. De tijd toen ik op Zweinstein kwam en George me voor het eerste keer hielp. Ik wilde dat ik naar Karkarov was gegaan en niet George gevolgd had.
'Ik zei het al eerder en zeg het voor de laatste keer; ik wil en ga je helpen, Campbell. En als je het zo graag wilt dat ik je het beloof, fijn. Ik beloof het.' Ik kon zweren dat ik irritatie in zijn stem kon horen. Ik wilde alles vergeten en door hem in een omhelzing getrokken worden maar ik durfde niet. Ik kon het niet. Er was zojuist een soort barrière ontstaan tussen ons die ik gecreëerd had en die ik niet kon doorbreken omdat ik te laf was. Ik wil je hulp niet; denk je niet dat ik mijzelf niet kan redden? Ik wil je nooit meer zien. Nooit meer spreken of horen. Het was een leugen wat ik zei maar het maakte me niet meer uit. Zijn moeder zou blij zijn; George zelf zou vroeg of laat een ander hebben. Wie weet wel Angelique en dan zou hij beseffen dat wat ik gedaan heb een gift is en ik. Mijn ziel zou gesplitst zijn net zoals nu terwijl hetgeen wat ik nu nog als liefde kon noemen; verdriet en pijn zou opsluiten in een kooi zodat nooit iemand dat meer zou zien. Zodat ik nooit meer hoefde te voelen. Ik beet op mijn wang en draaide me abrupt om voordat ik weg renden de sneeuw door. Weg van alles. Weg van de plek waar ik voor het laatst nog liefde gevoeld had.
Yep nogal dramatisch (x
When I taste Tequila, Baby, I still see ya