MSV - Het Instituut voor Bijzondere Gevallen 14 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Het dorpje

[ bericht aangepast op 23 aug 2014 - 23:42 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

‘Jep.’ Ze keek Rodey even na, maar haalde toen het boek weer tevoorschijn. Ze wilde het vijfde hoofdstuk vandaag afronden en daarna zou ze naar het huis van Minkab gaan om te zien hoe ze daar het beste kon inbreken.

Every villain is a hero in his own mind.

'Waar blijven de kinderen dan?' wilde Kato weten. Hij zou zijn zus kunnen vragen, maar die had het al zo ontiegelijk druk en Emily was alleen en niet in staat om nog meer verantwoordelijkheid op zich te nemen. Die had Meller zelf al hard genoeg nodig.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Winnie misschien,' glimlachte Cordelia. Die zou het vast leuk vinden een uurtje op te passen. En zo niet, dan kwam het wel een andere keer.
'Lijkt het je leuk? We brengen zo weinig tijd door samen.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Kato trok een wenkbrauw op. Als hij niet werkte, was hij thuis, waar zij ook was. Hij wenste dat hij gewoon 'ja' had kunnen zeggen, maar het lukte hem niet om dat simpele woordje over zijn lippen te krijgen. Het was dat hij haar niet kwijt wilde en dat hij van haar hield, maar op dit soort momenten kon hij haar aanwezigheid niet zo goed hebben. Niet als ze zo deed.
Dat deed ze echter, omdat hij niet liet merken dat hij om haar gaf en graag bij haar was en daardoor werd het alleen maar moeilijker om haar bezorgde zorgzaamheid te aanvaarden.
'Als zij wil oppassen, lijkt het me prima,' zei hij en hij verbeet zich om niet te zuchten. 'Ik ben vanavond op tijd thuis. Dan kunnen we direct gaan.'
Hij boog zich naar Cordelia toe om haar lippen te kussen en was blij met de zoete smaak die hij telkens opnieuw ervoer als hij haar zoende. Dat was niet veranderd en ook het heerlijke gevoel van haar aanraking was er nog steeds, zij het naar achteren gedrongen door de twijfels in zijn geest.
Hij moest nog helemaal niet werken, maar Kato had wel wat behoefte aan frisse lucht en een moment voor zichzelf en slenterde nog wat door het dorp voor hij naar de muur zou gaan.
In gedachten verzonken, merkte hij niet dat hij al weer bijna voor het huis van Michelle stond en bleef verward staan. Het was niet zijn bedoeling geweest hier naartoe te gaan. Ze zou vast denken dat hij geen leven had en zich afvragen waarom hij haar opnieuw zou lastigvallen. Ook zij had behoefte aan privacy en Kato bedacht dat ze intussen wel naar haar werk was, dus besloot hij hetzelfde te doen.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Hij had toegestemd, maar Cordelia kon het niet helpen dat ze teleurgesteld was dat hij niet wat - enthousiaster had gereageerd. Hij had haar gekust, maar het voelde anders. Alsof hij het uit plichtsbesef deed, soms. Het maakte haar alleen maar meer onzeker. En die gevoelens sloegen de laatste tijd al zo vaak toe. Ze had het gevoel dat Kato door haar vingers aan het glippen was, en dat er niets aan te doen was. Ze leefden volledig langs elkaar heen en voerden nauwelijks gesprekken. Ze wilde dat niet meer. Ze begreep niet waarom ze het zover hadden laten komen. Cordelia tilde Liae op en wiegde haar heen en weer, omdat ze een beetje omrustig was. Soms wist ze ook niet meer of Kato haar nog wel aantrekkelijk vond. Hij raakte haar nooit meer aan en zei nooit meer iets over haar verschijning. Ze verwachtte geen complimenten aan de lopende band, maar nu was er niets. Zo goed als niets.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Saelihn glimlachte even mistroostig. 'Ik ben hier naartoe verhuisd omdat mijn woonstede vernield is,' mompelde ze. Het was echt vreselijk. Ze zou haar broertjes en zusjes vast nooit meer terugzien.

'Waarom?' vroeg Winnie geschokt. 'Door de Mensen? Wat erg voor je.-

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Ja, door mensen,' zei ze zacht. 'Ik weet niet waarom. Ze kwamen alle bomen omhakken.'

'Wat vreselijk,' vond Winnie. 'Mensen kappen heel vaak bomen. Het zijn milieuvervuilers.' De natuur moest met rust gelaten worden.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Inderdaad,' beaamde Saelihn. 'We maken hun huizen toch ook niet kapot.' Ze moesten eens weten wat voor schade ze aan hebben gericht. Bijna hun hele bos was weggevaagd, inclusief haar familie. Saelihn had niet veel hoop meer dat er nog iemand het had overleefd.

Winnie knikte triest. 'Het zijn milieu vervuilers.' De natuur moest met rust gelaten worden.
'Hopelijk kun je hier een nieuw, fijn bestaan opbouwen.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Ik hoop het ook,' zei Saelihn. 'Wil je nog iets drinken?'

'Water, alsjeblieft,' zei Winnie. Ze was dorstig van het warme weer.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Michelle glimlachte even naar haar college toen ze de bibliotheek verliet. ‘Tot morgen!’
‘Succes!’
Ze sloot de deur achter zich zodat deze de klamme hitte een beetje zou tegenhouden. Desondanks was het vochtig in de bibliotheek en het zou fijn zijn als er airconditioning was geweest – maar helaas.
Dat hadden ze hier nog niet uitgevonden en hoewel ze aardig gewend was aan het leven hier, miste ze sommige ongemakken enorm waar in de mensenwereld allang een oplossing voor was gevonden. Terwijl ze naar huis liep, kreeg ze Kato in het oog, die in gedachten verzonken over het pad slenterde.
‘Hé!’ groette ze hem verrast en ze liep met haar tas onder haar arm naar hem toe.

Every villain is a hero in his own mind.

'He,' xei hij verrast en hij bleef staan zodat ze hem in kon halen. 'Ben je al weer vrij?'
Zou ze weten dat hij net bijna voor haar deur stond? Het bezorgde hem een vreemd gevoel dat hij haar alsnog zqg. Alsof iemand wilde dat het zo ging.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes