MSV - Het Instituut voor Bijzondere Gevallen 14 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Het dorpje

[ bericht aangepast op 23 aug 2014 - 23:42 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Ik ook niet. Een plek waar mijn man ook nog eens onterecht beschuldigd wordt van moord.'
Winnie, die nog niet veel had gezegd had, legde haar hand op die van Cordelia.
'Rustig maar. Laten we naar de Raad gaan. Hier helpen we Kato ook niet.'
Cordelia knikte direct en pakte haar kinderen. 'Ik wil hem zien.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Venomis trok zich los en keek hem vragend aan. 'Wat wil je daarmee zeggen?'

-
Erich was naar het strand gegaan. Hij wist dat het een heisa was in het dorp en hier zou niemand hem storen. Hij zat op een grote kei en keek uit over het water. 'Haliae,' sprak haar. 'Ik weet dat je hier bent.'

Every villain is a hero in his own mind.

'Probeer rustig te blijven, oké?' zei Emily. 'Je weet hoe ze zijn. Als je in paniek raakt, dan zullen ze niet makkelijker worden.'

--

Haliae had in het water gelegen toen ze aangesproken werd. De dagen waren lang omdat ze nooit met iemand kon praten, maar ze wilde Cordelia niet te veel lastig vallen. Ze wist dat Cordelia het fijn vond, maar ook beangstigend, om haar te zien. Ze had het gesprek tussen Kato en Cordelia niet af willen luisteren, maar Kato had haar hoe dan ook niet geloofd. Het lag niet in zijn karakter om dat soort dingen te geloven.
Ze schrok dan ook toen ze haar naam hoorde, gesproken door een onbekende stem. Ze had niet verwacht door iemand anders te worden aangesproken dan Cordelia, maar deze man kende ook haar naam. Ze liep aarzelend het water uit. Ze kon het niet voelen, het water tegen haar huid, en een steek trok door haar heen toen haar voeten alweer geen voetstappen achterlieten in het zand. Lichamelijk voelde ze niets - maar haar geest leefde nog en die kon nog steeds verdriet voelen. 'Wie bent u?' Haar stem piepte een beetje en ze vroeg zich plotseling af of de man haar óók kon horen. Dat hij van haar bestaan af wist - of eigenlijk nog maar haar halve bestaan - was iets anders dan dat hij haar ook zou kunnen zien. Hij keek haar niet in haar ogen; zij bekeek hem. Hij was volledig in het zwart gekleed, zwarte haren, zwarte mantel, zwarte vleugels. Op zijn schouder rustte een kraai, en Haliae slikte toen die haar wél in haar ogen aankeek. Het was niet de eerste keer dat een kraai naar haar keek.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Ik ben ik paniek, ik kan er niets aan doen,' zei Cordelia wanhopig. Het was moeilijk om kalm te blijven, maar ze moest het proberen. Al was het alleen maar voor haar kinderen.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Emily keek even achterom. 'Anders laat je de kinderen bij mij,' zei Emily, 'en blijf ik hier.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Dat je ze niet lastigvalt als je zin hebt om buiten de muur te treden,' antwoordde Rodey.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Venomis keek hem vurig aan. 'Waarom zou ik dat doen?'
Ze vond het maar niks dat Rodey haar vertelde wat ze moest doen. Als dat zijn idee van een relatie was, dan hield ze er snel mee op. Daarnaast ergerde het haar dat hij blijkbaar dacht ze zo zomaar zijn vrienden verscheurde. Alsof ze een gewetenloos monster was dat enkel instincten volgde.

Every villain is a hero in his own mind.

'Je hebt al eerder je tijd genomen om Kato te bekijken en dat meisje is bijna menselijk, ik had verwacht dat ze je interesse wel zou opwekken, zeker nu je haar goed kunt bekijken.'
Rodey haalde zijn schouders op.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Graag,' zei Cordelia dankbaar. 'Liae heeft net gegeten en als je Nykin een fruithapje wilt geven, graag.' Ze glimlachte waterig en omhelsde haar zus en Winnie.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Als ik ergens werkelijk interesse in heb, dan laat ik me door niemand vertellen dat ik daarvan af moet zien.' Ze keek hem recht in zijn ogen. 'Gelukkig voor hen zijn er nog genoeg anderen die ik liever van de aardbodem zie verdwijnen.'

Every villain is a hero in his own mind.

'Mijn naam is Erich,' vertelde hij. Hij kon niet precies zien waar ze was, want hij zag haar enkel door de ogen van de raaf op zijn schouder en zijn zicht verschilde van die van hem.

Every villain is a hero in his own mind.

'Kunt - u kunt me zien?' Haliaes ogen werden groot.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Ik niet,' antwoordde hij, waarna hij met zijn vingers over de kraai streek. 'Maar zij wel, en haar ogen en oren zijn de mijne.'

[ bericht aangepast op 7 sep 2014 - 19:02 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Kato liep een stukje het bos in, zonder Michelle los te laten.
'We zijn hier wel een tijdje veilig,' zei hij. 'Het meeste gevaar zit veel dieper tussen de bomen, maar ik hoop dat we mijn broers eerder tegen komen. Die zullen toch wacht moeten lopen.'

[ bericht aangepast op 7 sep 2014 - 19:16 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ze liep dichterbij. Aarzelend stak ze haar hand uit naar de kraai. Zou ze hem ook kunnen aanraken? Een vluchtige glimp van een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze besefte dat Cordelia niet de enige was die haar kon zien en met haar kon spreken. 'Hoe weet u mijn naam?' vroeg ze. Haar hand kwam dichterbij de kraai en het diertje deinsde even terug, maar liet zich uiteindelijk toch aanraken. Aanraken... ze had al zo lang niets gevoeld, dat de zachte veertjes van de kraai heel gek aanvoelden. 'Wauw,' fluisterde ze.


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt. Klik hier voor het nieuwe topic.

[ bericht aangepast op 7 sep 2014 - 19:15 ]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain