MSV - Het Instituut voor Bijzondere Gevallen 14 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Het dorpje

[ bericht aangepast op 23 aug 2014 - 23:42 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

(Alvast even naar de namiddag)

Cordelia verheugde zich op een moment met Kato alleen. Winnie had het prima gevonden om op te passen en Cordelia besloot Kato op te halen uit zijn werk.
'Hé,' glimlachte ze. Ze kuste zijn wang en haalde een paar bloemetjes achter haar rug vandaan die ze had vast gebonden. Ze gaf ze aan Kato en pakte zijn hand vast, die naar haar glimlachte. Ze liepen in stilte naar het strand en dat vond ze niet erg. Het was geen ongemakkelijke stilte. Ze liepen langs de kustlijn en Cordelia glimlachte toen ze in de verte het plaid zag dat ze had neergelegd. Er stond een picknickmand op en ze had om het kleed allemaal bloemetjes gelegd. Ze had dat vaker gedaan, maar dat kon haar niet zoveel schelen. Het enige dat ze hoopte was dat Kato het leuk vond.
'Ik hoop dat je honger hebt,' zei ze terwijl ze met haar duim even langs de rug van zijn hand streek.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Hij keek even naar haar hand die in de zijne lag. Ze lieten zich beiden op het kleed zakken en Kato moest toegeven dat hij intussen behoorlijk hongerig was. Zijn lunch met Michelle leek al weer eeuwen geleden en ondanks dat het rustig was aan de andere kant van de muur, had hij niet gejaagd. Hij wist dat Cordelia eten voor hem zou meebrengen of klaar zou hebben voor als zijn dienst erop zat en had daar naartoe geleefd.
'Dankjewel, lief.'
Hij keek toe hoe ze de mand openmaakte en voelde het water in zijn mond lopen. Hij kuste haar dankbaar en richtte zich toen op wat ze voor hem had meegebracht.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Hoe was het op je werk?' vroeg Cordelia, die dichter naar hem toe schoof. 'Was alles rustig?' Ze stopte een paar stukjes zeewier in haar mond en bestudeerde zijn gezicht. Hij zag er een beetje moe uit, vond ze. Misschien moest ze hem straks even masseren. Soms was ze niet tevreden met de aandacht die ze hem gaf. Ze wilde hem meer verwennen.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Saelihn glimlachte. 'Dat lijkt me gezellig!'

Kato kauwde langzaam, zich afvragend hoe hij moest reageren op die vraag. Intussen probeerde hij zijn gezicht maar in de plooi te houden en slikte.
'Het is vrij saai,' antwoordde hij naar waarheid. Het was saai en hij werd moe van het nietsdoen. Het was niet zo dat er elke dag iets gebeurde en als er iemand was die zich buiten het dorp waagde, werd die direct weer teruggestuurd. Kato kon ook niet overal tegelijk zijn en het kon dan ook gebeuren dat hij de hele dag niemand zag. 'Er gebeurd niet veel.'
Hij overwoog of hij alweer een stuk kip in zijn mond zou steken of niet, maar weerhield zich uiteindelijk. Cordelia probeerde een gesprek aan te knopen, wat heel fijn was, maar hij had toch het idee dat ze enkel de schijn probeerden op te houden van gezellig samen zijn. Hij wist niet zo goed of hij dat moest blijven volhouden of niet en probeerde zich ergens anders op te concentreren.
Omdat hij nog honger had, at hij toch zwijgend verder en was blij dat Cordelia zelf ook nog niets gegeten had en dus iets om handen had. Hij wilde haar niet het gevoel geven dat hij haar negeerde.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Hm, voor jou is het jammer. Voor het dorp maar goed. Ik vind het vervelend dat het zo saai is.' De dag moest dan vast lang duren. Ze opende een klein doosje en liet die enthousiast aan Kato zien.
'Kijk, dit zijn de eerste aardbeitjes uit ons tuintje!'
Een hele poos geleden had Kato een klein tuintje achter het huisje aan gemaakt. Ze hadden geprobeerd hun eigen fruit te laten groeien, zoals aardbeitjes. Ze stopte er eentje in haar mond met een grote glimlach op haar gezicht. Kato reageerde echter niet zo enthousiast als ze had gehoopt en ze richtte haar blik gauw op haar doosje met aardbeien. Ze kreeg nogal de indruk dat hij hier niet wilde zijn met haar.
'Wil je er een proeven?' vroeg ze uiteindelijk toch.

[ bericht aangepast op 30 juli 2014 - 21:17 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Hij sloeg zijn armen om haar heen. Ze zaten nou niet echt dicht bij elkaar en dat had niet echt de uitstraling van iets wat hij als gezelligheid zou omschrijven.
Toen hij zijn ogen sloot, kon hij zich indenken dat ze samen op zijn slaapkamer op het Instituut zaten. Dat waren momenten waarop hij niet had gedacht dat hij haar ooit nog eens los zou willen laten en eigenlijk wilde hij dat nu ook niet. Hij hield alles in zijn armen wat zijn leven zin gaf, op zijn kinderen na.
'Nee, schat. Het zijn jouw aardbeien.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Jij hebt me geholpen ze te laten groeien, dus ze zijn ook van jou.' Ze liet hem een klein hapje proeven en staarde in zijn bruine ogen. Die ogen lieten haar van alles en nog wat voelen, nog steeds. Ze zou die gevoelens nooit kunnen beschrijven. Na al die jaren waren ze nog net zo sterk als toen en ook al leek alles niet zo van een leien dakje te gaan nu, die gevoelens voor hem hielden haar op de been. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst en pakte zijn handen vast. Zijn mooie, grote en sterke handen. Handen waar hij altijd zo hard mee werkte. Handen die zo zorgzaam en liefdevol omgingen met hun kinderen. Handen die zo vaak door haar haren hadden gestreken en die zo vaak haar lichaam hadden onderzocht. Ze drukte er een voorzichtige kus op en verstrengelde hun vingers met elkaar.
'Ik vind je lief,' zei ze zacht. 'Ik ben blij dat we hier samen zijn.'

[ bericht aangepast op 30 juli 2014 - 22:22 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Oké, fijn,' zei Winnie opgewekt. Nieuwe vrienden maken was altijd leuk.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Kato glimlachte en trok haar met zich mee omlaag, zodat ze op hun rug lagen en naar de hemel konden kijken. De zon ging al langzaam onder en hij meende de maan al te kunnen zien tussen de boomtoppen door.
Hij had geen woorden gevonden tijdens die handeling en besloot dat een kus ook wel kon uitleggen dat hij blij was om bij haar te zijn. Dat was immers ook zo, al voelde het vreemd aan. Bijna alsof hij zich er eigenlijk voor zou moeten schamen. Het was dan ook een verademing dat het gevoel na enkele minuten langzaam van hem af gleed.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Cordelia kon haar geluk niet op toen hij haar kuste. Het voelde allemaal zo lang geleden en ze snakte al zo lang naar meer.
'Hmm.' Ze glimlachte breed. 'Daar wil ik er nog wel een dozijn van.' Ze drukte een kus in zijn hals en keek diep in zijn ogen.
'Ik ga je de hele avond niet meer loslaten.' Zo fijn was het om dicht bij hem te xijn.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Venomis keek door het raam naar buiten. De nacht was gevallen en de sterren twinkelden aan de hemel. Af en toe gingen ze schuil achter de dikke regenwolken. Ze snoof de avondlucht op en wist dat er weldra een flinke hoosbui zou vallen. In haar handen hield ze een mes. Ze streek met haar vingers over het lemmet. Het zou beter voelen om de man straks met haar tanden te verscheuren, maar daarmee zou ze waarschijnlijk enkel haar kaak scheuren. Misschien kon ze na afloop het woud in gaan om nog het een en ander te jagen, want ze had eigenlijk vreselijk veel zin in een vers maal.
Zodra de eerste druppels vielen, sloot ze het raam en deed ze haar mantel aan. Ze borg het mes in een van de zakken op en liep de gang op, die naar de trap leidde. Het liefste was ze gewoon uit het raam gesprongen, maar ze wist niet hoe haar lichaam daarop zou reageren en daarnaast was het vast ongewoon als nereïden uit het raam sprongen. Ze had het Baiel nooit zien doen – al moest ze toegeven dat ze die man nooit had zien bewegen.
De wolken pakten snel boven haar hoofd samen, waardoor het makkelijk was om ongezien in een steegje te glippen. Her en der hingen lantaarns, maar er waren genoeg schaduwen waardoor ze zich haastig kon voort benen. Haar haast zou geen argwaan wekken, want iedereen hield er de pas in wanneer er een stortbui op komst was.
Ze kwam bij een woning aan de verscholen was achter een weelderige tuin. Ze wist dat de man een aantal kinderen had en hoopte maar dat die al op bed lagen. Voor de zekerheid had ze wel de capuchon over haar hoofd getrokken – wat verre van vreemd was met dit weer – en ze had de laatste honderd meter gerend. Ze was over haar japon gestruikeld en in een vormende plas terecht gekomen, maar dat zou haar verhaal alleen maar ondersteunen. Nog nahijgend klopte ze op de deur, wachtend totdat het raadslid open zou doen.

Every villain is a hero in his own mind.

Kato lachte en vond dat niet erg. Het was misschien goed als hij dat toestond en hij vond het voor het eerst ook helemaal niet erg dat ze dat niet wilde.
'Wie is er nu eigenlijk bij Nykin en Liae?' vroeg hij zich plots af. Hij wilde dolgraag de rest van de avond met haar doorbrengen, maar wilde niet dat zijn kinderen alleen waren. Hij verwachtte dan niet dat Cordelia dat zou doen, maar het was prettig om te weten wie er op hen paste. Hij vermoedde dat Athiabbe achter dit alles zat en vroeg zich af of hij haar dat kwalijk zou nemen of niet.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Minkabh draaide zich met een ruk om toen er op de deur werd geklopt. Hij moest echt eens de klopper weghalen, want het geluid stoorde hem in zijn bezigheden. Hij wilde enkel bezoek als hij hen had uitgenodigd en op dit moment verwachtte hij niemand.
Hij vloog op van de sofa waarin hij had zitten lezen en liet het boek tussen zijn poten vandaan glijden, zodat het in de kussens plofte en dichtsloeg. Hij keek door het kijkgat in de deur en vroeg toen: 'Wie is daar?'
Hij durfde niet te hard te spreken, want zijn jongste zoons lagen al in bed en hij had geen zin om de halve nacht weer te proberen hen weer te laten slapen.

[ bericht aangepast op 4 aug 2014 - 21:26 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Winnie, weet je nog,' zei Cordelia. 'Ze zei dat we zo lang weg mochten blijven als we wilden. Haar woorden,' grijnsde ze. Ze zouden natuurlijk niet de hele avond weg blijven, maar het was fijn om niet de hele tijd op de klok hoeven kijken.
Ze raakte Kato's gezicht aan en bestudeerde die.
'Ik vind je mooi.' Met haar duim streek ze langs zijn lippen en slikte even. 'Ik vind dat ik dat soort dingen niet vaak genoeg tegen je zeg, en dat ga ik veranderen. Ik ga vaker zeggen hoe mooi ik je vind, en hoe lief. Sexy, en heel erg onweerstaanbaar.' Ze drukte haar lippen tegen zijn wang. 'En lief,' herhaalde ze, met een blos op haar wangen. Ze zou er alles aan doen om weer dichter naar hem toe te groeien, en ze moest ergens beginnen.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?