MSV - Het Instituut voor Bijzondere Gevallen 14 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Het dorpje

[ bericht aangepast op 23 aug 2014 - 23:42 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Cordelia stak wanhopig haar hand uit. Ze wist niet wat ze met dat gebaar wilde bereiken, maar nu Kato mee was genomen voelden haar benen ineens aan als lood. Kato werd beschuldigd van moord. Het drong nu werkelijk tot haar door. Ze voelde plotseling zo'n golf van woede door zich heen gaan, dat er buiten direct een heftige regenbui los barstte. Witte flitsen verlichtten de lucht en ze balde haar trillende handen tot vuisten. Welke idioot had het gore lef haar Kato te beschuldigen van moord? Hij was nota bene de hele avond bij haar geweest! Dat zou ze hen vertellen ook, dacht ze. Kato was geen moordenaar. Ze begon vlug wat spullen bij elkaar te zoeken en pakte de kinderen op, die behoorlijk onrustig waren door alle ophef van zojuist.
'Niemand gaat jullie lieve papa opsluiten,' zei ze zachtjes, en ze drukte haar neus even tegen Nykins oortjes. 'Dat sta ik niet toe.'

[ bericht aangepast op 24 aug 2014 - 16:38 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Wat een stilte


Winnie was een kopje thee aan het drinken bij Emily. Ze hield het kleine meisje Maerle op schoot en glimlachte even vriendelijk naar Emily. Winnie had van Cordelia gehoord over Baiel en ze vond het vreselijk. Hij was nog zo jong. Veel te jong om te sterven.
'Ik heb iets voor je meegebracht,' zei ze. Ze pakte een plastic tasje die ze mee had gebracht en gaf die aan Emily. 'Ik dacht dat je dat wel mooi zou vinden. Dan kunnen jij en je kinderen altijd naar hem kijken als jullie dat willen.'
Winnie was altijd al een groot tekentalent geweest en daarom had ze Baiel voor Emily getekend. 'Ik hoop dat je het ook fijn vindt.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Emily pakte het opgerolde papier uit het tasje en rolde hem open. Haar ogen werden groot en ze voelde dat haar ze vochtig begonnen te worden. Ze glimlachte dankbaar en omhelsde Winnie met één arm. 'Ik vind het echt heel lief van je,' zei ze, terwijl ze haar tranen met de rug van haar hand wegveegde. 'Het is heel mooi.' Hij leek vooral op de Baiel van vroeger, de Baiel die Winnie het beste en langste gekend had, maar toch was het te zien dat hij het was.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Fijn om te horen,' zei Winnie. 'Nu zullen je kinderen ook zijn gezicht nog kennen,' zei ze zacht. Maerle was nog veel te klein om zich op langere termijn iets van hem te herinneren.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Emily keek naar Maerle, die om zich heen keek met een vastberaden blik in haar ogen. 'Ze lijkt op hem, hè?'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Winnie knikte. 'Ja, al vind ik haar ook op jou lijken.' Ze keek even naar het ei dat in de wieg in een dikke deken gewikkeld was. 'Heb je enig idee wanneer het uit komt?'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Michelle keek schichtig op toen de deur van de verhoorkamer openging. Ze was vanmorgen uit huis gehaald en hierheen gebracht, maar ze had geen idee wat er gebeurd was. Ze wist niet of ze opgelucht moest zijn of niet toen ze Kato zag. Ging dit over gisteren? Hadden ze Kato's dreigement gisteren te serieus genomen of waren ze op hun besluit teruggekomen?

Every villain is a hero in his own mind.

Kato's adem stokte even toen hij Michelle zag. Ze konden háár toch niet verdenken? Tijdens de wandeling naar het gemeentehuis, waren ze de lichaamsdelen van Minkabh gepasseerd en Kato dacht niet dat zij ooit tot zoiets in staat was. Bovendien wilde ze de hele zaak juist gaan onderzoeken en niet Minkabh doden.
'Wat is dit voor onzin?' vroeg hij toen hij op een stoel werd gedrukt. Zijn handen werden niet losgemaakt, maar Kato wist dat de touwen toch wel zouden knappen als hij veranderde. Hij was echter bang dat hij zich zou moeten inhouden.
Er werd niet tegen hem gesproken en Yati en zijn metgezel verlieten de ruimte weer, zodat Kato en Michelle alleen achterbleven. Kato probeerde een betere houding te vinden, maar dat was niet echt te doen met zijn armen op zijn rug. Hij voelde dat het bloed niet verder kon stromen als hij zich tegen de rugleuning aan liet zakken en bleef daarom op het puntje van de zitting balanceren.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Michelle keek Kato even aan. Blijkbaar wist hij evenmin wat er gebeurd was. Ze wist niet of het verstandig was om te spreken. De afluistertechnieken waren natuurlijk niet zo ontwikkeld als in de mensenwereld, maar misschien hadden ze wel hun eigen manieren om hen te observeren.

Every villain is a hero in his own mind.

'Ze denken dat we Minkabh hebben vermoord,' bromde Kato, die naar de deur keek. Behalve die waren er geen andere openingen in de ruimte. Hij wist ook wel dat het stom zou zijn om proberen te ontsnappen, maar hij kon hier ook niet te lang blijven zitten.
Er kwam niet lang daarna een ander raadslid naar binnen, die hen begroette en vertelde waarom ze hier waren. Kato probeerde zich in te houden en zei niet zolang de man sprak.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Nog vier maanden, ongeveer,' antwoordde Emily. 'Dus dat duurt niet heel lang meer!'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Javelin had vrijwel alleen maar geslapen toen ze eindelijk de kracht vond om in een mens te veranderen. Hoewel ze zich sterker voelde in wolvengedaante, was haar lichaam stabieler als mens, omdat de botbreuken minder erg waren. Ze voelde zich echter ook fragiel en de constante pijn was er nog steeds. Soms voelde het alsof het even wat wegtrok, maar vaak kwam het dan dubbel zo hard terug. Ze was mentaal en lichamelijk kapot.
Qako had haar net, met hulp van Limany, naar hun eigen huisje verplaatst, waar ze nu op het bed lag dat ze hadden geïmproviseerd voor haar. Ze had nog weinig gezegd, omdat iedere beweging haar pijn had gedaan, en was blij dat ze eindelijk weer rustig kon liggen. De pijn begon een klein beetje af te zakken en ze sloot even haar ogen, voordat ze de kracht had om Qako aan te kijken en een kleine glimlach op te zetten.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Spannend zeg!' zei Winnie. 'Ik ben heel nieuwsgierig wat het wordt.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Ze knikte, blij dat het weer over een luchtiger onderwerp ging. Een fijn onderwerp, iets waar ze graag over sprak. 'Ik ben ook heel nieuwsgierig. Ik hoop een jongetje, zodat Maerle een broertje heeft en Nykin ook een jongetje om zich heen!' Ze merkte dat ze wat enthousiaster werd.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Ja, dat zou leuk zijn,' knipoogde Winnie. Ze draaide zich om toen er op de deur werd geklopt. Winnie kwam overeind om de deur open te doen.
'Cordelia? Wat is er?' vroeg ze direct. Cordelia droeg haar beide kinderen op de arm en haar gezicht was een mengeling van woede en paniek.
'Kato is opgepakt! Voor moord!' zei ze een beetje hysterisch. 'Ik weet niet wat ik moet doen, ik werd weggestuurd bij het raadsgebouw.-

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?