Pfff... Verschrikkelijk hoe de kinderen er de laatste tijd bij lopen... Dan heb ik het niet exact over uiterlijk. Ik bedoel hun gedrag. Soms wordt het me gewoon teveel! En zeker omdat ik elke dag met de kinderen van mijn zus zit opgescheept. De jongere valt nog mee, hij is zes of zo en kan zich tenminste normaal gedragen. (Ook al begint hij af en toe wel eens heel kut te doen, maar dat is gewoon nadoen van zijn broer. Typisch kinderen.)
Maar die oudste... Hij is amper tien en begint al te puberen als gek! Ik weet dat het steeds vroeger begint, maar zó vroeg?! Het is verschrikkelijk irritant. Moest hij gewoon wat opstandig doen, ok! Maar zoals hij nu doet... Hij doet gewoon alles om me te kwetsen.
Vandaag werd het me even teveel. Mijn moeder was weg, dus ik moest voor het eten zorgen. (Ook voor de kindjes van mijn zus dus want die zijn zowat altijd hier) Ik moest niet veel doen. Mijn moeder had de saus al klaar gemaakt, ik moest alleen opwarmen en verder moest ik gewoon de aardappelen koken en er purree van maken. Ondertussen kon mijn pa me natuurlijk niet met rust laten (Hij denkt altijd dat ik het niet alleen kan. Het is irritant, maar ergens nog wel handig, omdat hij zo wel af en toe een tip kan geven).
Toen het eten klaar was en iedereen kon eten, had mijn oudste neefje natuurlijk te klagen... 'De saus is te waterig.', 'De aardappelen zijn te heet.', 'De bolletjes zijn te heet' Niets was goed... En ik zou het nog met rust laten. Ik zou het nog gewoon laten, als hij me toen niet zo aan keek. Zodra ik het beu was dat hij zo over het eten bezig was, keek ik hem aan en die lach... God ik kon hem wel van zijn gezicht slaan! Hij lachte me recht in zijn gezicht uit! Die kleine doet alles om me te kwetsen en echt kwetsen. Het is gewoon veel erger dan gewoon lastig doen, het zijn steken, heel veel steken... En dan ontplof ik soms eh. Maar dan moet ik volwassen zijn en zwijgen.
Hij is ook enorm gemeen tegen mijn vader (zijn opa) en dat haat ik. Ok, ik moet toegeven, mijn vader is niet perfect, maar hij is en blijft mijn papa. Het is verschrikkelijk als hij zo doet tegen hem! Hij zegt dat hij lelijk is en zo, recht in zijn gezicht. Soms kan ik me dan ook niet meer in houden en vraag ik of hij wel spiegels in zijn huis heeft...
Maar niemand doet er wat aan! Ja, mijn neef is licht autistisch en kan daardoor redelijk moeilijk met emoties om gaan, maar zo gemeen zijn heeft daar niets mee te maken! Autisme maakt mensen niet gemeen toch? Nee, daar doet de opvoeding heel wat aan, maar neeeeeeee, mijn familie lijkt ervan overtuigd te zijn dat een autistisch iemand niet opgevoed moet worden! Hij is trouwens heel licht autistisch, want hij heeft verder nauwelijks problemen met contact leggen. Dus het lijkt me echt geen excuus...
Verder zit ik met nog wat dingen... Vandaag heb ik mijn rapport teruggekregen. Ik mag gewoon doorgaan naar mijn zesde jaar, zonder problemen en met een mooi eindresultaat vind ik. Ik ben in mijn examenperiode amper 5% gezakt in vergelijking met mijn dagelijks werk en dat is zeer goed vind ik persoonlijk! Normaal gezien zakt iedereen gemiddeld zo'n 10%. Dus ik ben zeer tevreden.
Toen ik mijn punten smste zei m'n moeder ook: proficiat, in de sms die ze terug stuurde. Ik ging daarna shoppen met een paar vriendinnen dus het duurde nog enkele uren voor ik hun mijn rapport zelf kon geven, maar toen heb ik er niets van gehoord... Niets. Ik bedoel: ik heb in een, in vergelijking met andere jaren, moeilijk jaar een goed resultaat gehaald, maar mijn ouders laten daar niets van merken. Misschien was het een beetje mijn fout... Ik gaf m'n rapport, liep weg en dus konden ze niet meteen iets tegen me zeggen. (Ik liep weg, omdat ik nog een cadeau moest inpakken) Maar ik vraag me af of het dan niet mogelijk is later wat te zeggen... M'n rapport is goed, toch? Ze laten me nogal twijfelen... Ik heb het beste gedaan wat ik kon! Dus dat moet dan toch goed genoeg zijn?
Tot slot ben ik zelf niet zo goed bezig. Ik kom gewoon helemaal verkeerd over dan ik bedoel! Ik ga verder niet tot detail treden, maar laten we het erop houden dat in iedere situatie waarin ik gewoon mijn best doe goed te doen, ik eindig met het allemaal te verpesten...
Ik probeer dingen goed te doen, maar op een of andere manier kom ik helemaal verkeerd over...
Al met al ben ik dus gewoon blij dat mijn vakantie kan beginnen. Zondag vertrek ik samen met mijn vriend naar Nederland om daar twee maanden lang bij hem te blijven (Met tussenpozen van 3-4 dagen in België, omdat m'n ouders me natuurlijk zo lang niet kunnen missen)
Gelukkig heb ik dat om naar uit te kijken. Daar is het ook 4686841681x rustiger dan bij mij thuis. Er zijn geen kleine kinderen in de buurt en het is gewoon zoooo rustig. Nederland vind ik sowieso fijner voor mijn mentale gerustheid. Alles staat daar zo mooi en geordend, ik word er zelf rustig van. Maar waar ik bovenal naar uit kijk, is natuurlijk het samenzijn met mijn vriend. Dat gaat me deugd doen!
Wow dit is nogal een tekst geworden ;x
[ bericht aangepast op 27 juni 2014 - 18:32 ]
To live will be an awfully big adventure.
