• Crime Scene Investigation



    Het is zomer 2014 in Perth, een prachtig, aan het water gelegen stadje in Schotland. Het forensisch onderzoeksteam van de nightshift heeft werk zat, de criminaliteit lijkt zich alleen maar op te hopen. Vorige nacht is er een stel jongeren die aan het kamperen waren in een bos, stuk voor stuk vermoord. De verdachten zijn; de nogal boosaardige eigenaar van het bos, die altijd kwaad is op de jongeren omdat hij niet wil dat ze fikkie stoken op zijn terrein, maar die nu stug beweert niet thuis te zijn ten tijde van de moorden en een andere groep kampeerders, maar die daar aanwezig waren voor het filmen van een natuurfilm over de zeldzame vogels in dat bos. Zij hebben alleen nog geen motief. Tot nu toe een normale zaak, een als velen. Geruchten dat het spookt in dat bos vinden de meeste CSI’s lachwekkend. Zal het team deze zaak oplossen, net als vele anderen? En terwijl de telefoontjes binnenkomen van steeds nieuwe moorden en verdwijningen doen ze er alles aan deze zaken tot een goed einde te brengen.

    Personages:

    Teamleider


    Assistent team-leider
    Hinrisath ~ Niet zeker

    CSI Rang 3
    Nog plaats voor een man
    Joshua ‘Josh’, 'Sherlock' Robin Thomson ~ Flitwick
    Sophia Isabel de Moreau ~ Enface
    Maddie Sophia Morrison ~ Hours
    - Man gereserveerd voor Karthus ~ Niet zeker



    CSI Rang 2
    Voorlopig plaats voor drie vrouwen en twee mannen.
    Taylor Mary Livingston ~ CherrySmile
    Cameron Yorkwill ~ Sorridere


    Patholoog-anatoom
    Andrew Scott Sullivan ~ RocketRaccoon

    Assistent patholoog-anatoom
    Elisabeth 'Lizzy' Franklin ~ Eunomia

    Labratten
    Katherine Abigail Raven McQueen ~ MissVendetta
    Joanna, ‘J’, Cattagan ~ Flitwick
    Rafael Julio 'Raf' Santos ~ RocketRaccoon


    Hoofd PPD (Peth’s Police Department)
    Plaats voor 1






    Regels
    - Maximaal twee personages per persoon, maar ik wil geen verwaarlozing. Houd ook rekening met de wil van anderen.
    - Geen OOC ruzie’s in het topic. Die voer je maar lekker in een PB’tje
    - Geen besturing van andere personages. Alleen die van jezelf of na overleg van anderen.
    - Alleen ik open nieuw topic, behalve als ik anders heb aangegeven.
    - Ik zal een praattopic openen om te overleggen, zo kunnen we het speeltopic schoon houden.
    - Minimaal ong. 200 woorden per post. Ik wil het een beetje op niveau houden, dus ik hoop dat je een beetje ervaring hebt.
    - Het is altijd erg verwarrend als de een in de 3e persoon, en de ander in de 1e persoon schrijft. Ik prefereer 1e persoon, dus probeer dit aan te houden. Geef aan als je daar problemen mee hebt.
    - 16+ is toegestaan, maar ga mensen geen nachtmerries bezorgen.
    - Overleg kan natuurlijk altijd! Leve het praattopic (:
    - Probeer met iedereen om te gaan en niet na één dag als man en vrouw bij elkaar zitten en niks anders doen dan zoenen.
    - Ik sta altijd klaar voor vragen of ideeën.
    - Heb vooral heel veel plezier!


    Foto’s
    Er komen foto’s van de omgeving en hopelijk ook het lab e.d. Mocht je daar nog ideeën voor hebben, graag!

    Begin
    We beginnen aan het begin van een zaak (zie hieronder). Iedereen is bezig, of het nou over deze zaak gaat of niet; er is altijd wel iets te doen.

    Crime Scene
    Er is een lichaam van een jong meisje gevonden in het bos. Wat er al is onderzocht is dat ze Emmy heette en 13 jaar oud was. Haar ouders zijn in shock en ze konden niet kalm blijven bij de identificatie van hun dochter. Emmy ligt klaar in de autopsie-kamer terwijl er een soort draad wat op de crime scene lag, naar het lab is gestuurd voor onderzoek.

    Het meisje had een oppas, omdat haar vader veel moest werken en haar moeder was ook weinig thuis voor haar werk en extra studie. Emmy was een paar dagen vrij van school, ze is wat blijven zitten en zat daarom nog in groep 8. Ze had een groot geheim, ze werd mishandeld en misbruikt door haar oppas, een man die er niet knap uitzag maar wel heel aardig was; op het eerste gezicht. En Emmy was niet de enige; de man, Jackson Therming, past op meer kinderen op. Hij heeft Emmy vermoord door haar neer te slaan met het tennisracket wat in de buurt lag; tennis was de lievelingssport van Emmy, nadat hij haar dagboek open in haar kamer had gevonden waarin alles wat hij met haar deed geschreven stond. Ze wist niet of ze het aan iemand moest vertellen. Het CSI team moet dus opschieten; waar werkt Jackson Therming nog meer? En hoe bang gaat hij worden? Zal hij meer moorden plegen?

    - Bij de autopsie kan er ontdekt worden dat Emmy seksueel is misbruikt en de wonden van mishandelingen kunnen ook worden opgemerkt.
    - Het draad is afkomstig van het tennisracket. Het draad kan worden onderzocht door een van de labratten, Rafael misschien?. Nadat hij dit heeft onderzocht kan hij naar Joshua gaan, die samen met Taylor de Crime Scene had onderzocht. Zij moeten dan waarschijnlijk terug om het tennisracket te vinden in de omgeving, geholpen door anderen.

    Als iemand het hier niet mee eens is kan je dit gewoon aangeven, ik heb wat random namen gezegd. Ik vind het niet erg (!) als jullie zelf ook dingen ontdekken enzo, dit zijn alleen maar ideetjes om het een beetje op gang te helpen. Dit deel kan ook al wel een aardige bladzijde met posts vullen, dus je mag dit heel uitgebreid doen!

    Als pataloog-anatoom en assistent pataloog-anatoom zou ik even met elkaar overleggen in het praattopic o.i.d. Ze kunnen niet allemaal op dezelfde zaak zitten nu. Als straks de spanning stijgt (ze weten dat Jackson Terming elk moment nog een moord kan plegen) dan kan dit natuurlijk wel. Overleg even in het praattopic voor verdere vragen. Je mag zelf initatief nemen, maar maak het niet te vlug! Denk realistisch, je kan niet in één uur weten wie de moordenaar is en waarom.


    Topics
    ~ Praattopic
    ~ Rollentopic

    [ bericht aangepast op 8 sep 2014 - 10:55 ]


    "It's funnier in Enochian." ~ Castiel


    Elisabeth 'Lizzy' Franklin || Assistent Patholoog-Anatoom
    'Okay, I'm coming. Bye.' zei ik tegen Raf en legde op. Ik nam een grote slok van mijn koffie die nu onderhand wel een beetje was afgekoeld. Toen pakte ik een schoon glas uit het keukenkastje en vulde het met kraanwater. Ik pakte deze in mijn linkerhand, want de koffiemok zat in mijn rechterhand en ik hiel het rapport over de nieren waar de meth gevonden was, wat ik zo juist gemaakt had, tussen mijn arm en mijn lichaam geklemd. Langzaam liep richting het lab, bang om te knoeien op de grond, want ik had geen zin om later terug te komen en alle rotzooi dan op te vegen met tissues. Toen ik eindelijk het lab bereikt had duwde ik de klapdeuren open met mijn rug, waardoor het rapport op de grond viel en alle blaadjes op de grond verspreid vielen. 'Fuck!' mompelde ik. Ik zette snel de koffie en het water voor Raf op de dichtstbijzijnde tafel en begon alle blaadjes bij elkaar te schrapen en ze weer op volgorde in de map terug stopte. Ik gaf de map aan Raf en verontschuldigde me: 'Sorry dat ik zo handig ben.' Daarna pakte ik het glas water en de mok koffie weer en gaf het glas water ook aan hem. 'Cheers.' zei ik. 'Op de hele nacht doorwerken.' Ik nam een grote slok en genoot van de smaak van koffie, die ik op dit tijdstip hard nodig had.


    ~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

    Rafael Julio 'Raf' Santos
    "Adios." zei ik voor ik haar wegdrukte en mijn telefoon weglegde. Ik ging rustig verder met typen, wachtend op de post, maar vooral op Lizzy. Het duurde even, maar ik hoorde toch niet veel later de deur en daarna ook een gevloek. Ik keek op en zag haar met allemaal papieren aan haar voeten. "No se preocupe. Yo me encargo." zei ik voor ik opsprong en haar hielp snel de papieren bij elkaar te rapen. Toen alles weer in de bijbehorende map zat pakte ik de map van haar aan. "Gracias." zei ik voor ik er snel even doorbladerde. "Geeft niet. Het kan ons allemaal gebeuren." zei ik in mijn zo goed mogelijke Engels. Kijk, Kath kon me verstaan als ik Spaans sprak, maar de rest niet en dat was nog wel eens lastig. Ik deed daarom erg mijn best, maar sommige dingen gingen automatisch. Ik legde de map even opzij en pakte het glas aan met nog een dankbaar knikte van mijn hoofd. "Salud" zei ik voor ik een slok nam en even genoot van het koele water, voor ik weer ging zitten. "Er zaten inderdaad drugs in zijn bloed, maar niet genoeg om hem te vermoorden. Dat komt door een gif, wat mogelijk door de drugs heen gesneden is. Sommige drugskartels gebruiken dat om wanbetalers af te handelen." zei ik met een zucht. In Mexico gebeurde het zo veel vaker. Die kikkertjes waren makkelijker te krijgen door het oerwoud in de staart en de buurlanden en de drugskartels waren er veel sterker. Ik nam nog een slokje water en keek naar mijn scherm, waar het specificeren nog niet klaar was. Ik zuchtte even. "Het gebeurt veel in Sudamerica, maar ik had niet gedacht dat het ook in Europa gebeurde." zei ik nadenkend.


    Bowties were never Cooler


    Cameron Yorkwill - CSI Rang 2
    Plots werd ik wakker en ik wist precies hoe laat het was. Mijn benen vlogen mijn bed uit en de rest volgde. Ik zag even niks door de vlekken voor mijn ogen die ontstonden door het snelle opstaan. Mijn pas versnelde naar de badkamer waar ik het licht snel aan deed en de wc-bril omhoog. En al snel verdween de inhoud van mijn maag de wc in. Snel deed ik mijn haren op een knot om te voorkomen dat er braaksel in mijn haar zou komen. Ik stond ongeveer vijf minuten boven de wc gebogen tot ik me realiseerden dat me maag gewoon leeg was. Binnen enkele minuten stond ik al onder de douch in de hoop dat ik me weer wat beterde voelde. Ik dacht even aan gisteren. Het enigste wat ik me kon herinneren was dat ik opstap was geweest en dat ik een meisje had leren kennen. Even schoot de gedachten in mijn hoofd dat ze misschien wel in mijn bed lag. Met alle paniek schoot ik de douch uit en deed mijn kleding aan die ik altijd op mijn werk aan droeg. "Shit werk. Ik ben vast en zeker te laat." vertelde ik mezelf in de spiegel. Zachtjes liep ik lip bijtend en hopend dat er niemand in mijn bed lag mijn kamer binnen en deed het licht. Ja, hoor verassing daar lag een jongedame in mijn bed. Ach, gelukkig was ze knap en de naam van het meisje kwam weer naar boven." Whitney" fluisterde ik zacht. Maar het meisje opende haar mooie blauwe ogen niet waar ik gisteren op was gevallen. Ik liet mijn ogen vallen op de wekkerradio die op mijn nachtkastje stond. Ja het was al veel te laat. Snel toverde ik een blaadje en pen tevoorschijn ik schreef erop dat ik een geweldige nacht had gehad, maar dat ik moest werken. Tja, het zou vast een geweldige nacht zijn geweest, maar ik kon me er niks meer van herinneren. Het enigste wat ik nog voelde van gisteren was de hoofdpijn. Het briefje legde ik op mijn kussen en verliet de ruimte. Ik pakte mijn tas die vol zat met zooi. Nee, ik had eigenlijk niks zinvols om de tas mee te vullen, maar ik vond het gewoon om een tas bij me te hebben. Ik liep door naar de keuken waar ik een flesje water uit de koelkast toverde. Snel pakte ik de sleutels van het aanrecht af en stopte mijn telefoon in mijn zak. Ik verliet mijn huis met mijn mountainbike op naar mijn werk. De storm viel me op, maar ik was toch een beetje bang ondanks dat het me toch ook wel amuseerde. Gelukkig was ik op mijn tempo binnen tien minuten op het werk. Inmiddels waren mijn collega het wel gewend dat ik laat op mijn werk verscheen. Niet bepaald een goede reputatie. Ja, en daar stond het gebouw waar ze werkzaam was. Gelukkig was mijn hoofdpijn gezakt, maar ik zag er nog steeds belabberd uit. Er zat toch een ding in mijn tas wat wel nuttig bleek te zijn vandaag mijn zonnebril. Zodra haar beide voeten de grond konden raken deed ze haar bril op. Mijn mountainbike zetten ik tegen een lantaarnpaal aan en deed hem op slot. Rustig liep ik naar de ingang van het gebouw en zag onder het afdakje Joshua en Katherine staan. " Hoi hoi" zeg ik zacht om mijn hoofdpijn niet te verergeren. Ik leunde tegen de muur aan en nam een slok van mijn water die ik uit mijn tas toverden. Ik was toch al te laat, dus veel haast had ik niet meer. Langzaam was ze aan het genieten van de felle flitsen.

    [ bericht aangepast op 24 aug 2014 - 21:00 ]


    A Smile is the most beautiful curve on an womans body

    Elisabeth 'Lizzy' Franklin || Assistent Patholoog-Anatoom
    De informatie wat Raf mij gaf verbaasde mij erg. 'Gif? Hoe bedoel je gif? Welk gif?' Zo bestookte ik hem met mijn vragen. En alweer gaf ik mezelf een klap voor mijn hoofd in mijn gedachten, dat ik dat alweer niet gezien had. Het viel me op dat ik de laatste tijd slecht bezig was. Misschien moest ik het weer eventjes rustig aan doen. Maar dat zou er voorlopig niet van komen, aangezien er net een nieuwe zaak was binnengekomen en zo te zien nog lang niet klaar was met onze oude vriend. 'Maar wie zou hem dan dood willen hebben? En wie gaat dat dan onderzoeken? We hebben nu alle mankrachten op dat kind zitten, niemand heeft tijd voor zo'n oude man.' zei ik een beetje wanhopig. Ik wilde wel graag dat als deze man vermoord was, dat de moordenaar gevonden werd. Hoe moeilijk het ook was, ik wilde altijd gerechtigheid en ik wist dat ik niet de enige was. 'Maar hoe komt deze man dan aan meth? Ik denk dat dit dieper gaat dan we vooraf gedacht hadden.' zei ik met een diepe zucht, dit hadden we inderdaad niet van te voren aan zien komen.


    ~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

    Rafael Julio 'Raf' Santos
    Bijna direct na mijn woorden kreeg ik een vragenvuur. "Calma, signorita. Het was een enorm kleine hoeveelheid, maar mogelijk extreem dodelijk. Het is onvindbaar bij een autopsie omdat het geen sporen nalaat en zonder gevoelige apparatuur zoals deze is het onvindbaar." zei ik in de hoop haar te kunnen kalmeren. Bij haar volgende vragenvuur haalde ik mijn schouders op. "Als ik weet van welk amfibie het is, is het makkelijk terug te lijden naar een drugsbende of drugskartel." zei ik met een zure glimlach. Ik was hier in de hoop ook geen last te hebben van de kartels, maar blijkbaar zaten ze ook hier. In Mexico gebruikten meerdere kartels hetzelfde soort, maar hier leek het me erg sterk. Als een van de kartels hier een tak had, was zo deze dood op hun naam af te schrijven. Misschien was dit te simpel afgehandelt, maar zo had ik geleerd met kartels om te gaan. Je wilde er niet dieper in duiken dan echt moest, want hoe dieper je erin dook, hoe meer risico jij en je familie liepen. Ook kon thuis elk opgepakt lid, vervolgd worden voor deze moord. Ik wist niet hoe het hier zat, maar goed. Bij haar laatste vraag haalde ik weer mijn schouders op. "Een dealer op de hoek van de straat. Onder hangende schoenen mogelijk. Ik zal een mail sturen naar het politieburo of zij weten van een tak van een cartel hier in de buurt. Dan kunnen we op hun de moord afschrijven als zij dat gif gebruiken. Daarvoor heb ik nog wel connecties in Guadalajara." zei ik tegen haar, weer als geruststelling. Met een paar mailtjes was dit hopelijk opgelost en kon ik ook helpen met de nieuwe zaak.


    Bowties were never Cooler

    Elisabeth 'Lizzy' Fraklin || Assistent Patholoog-Anatoom
    'Ow, okay.' zei ik tegen Raf. 'En hoe lang gaat het duren voordat je weet van welk amfibie het is?' Ik luisterde naar wat Rafael verder te vertellen had.
    'Als je dat zou willen doen, dan zou ik dat heel prettig vinden.' zei ik tegen hem. 'Laat me maar wat weten als we meer weten, dan ga ik terug naar het autopsiekamer.' Ik pakte mijn koffie en liep terug naar het kantoortje waar ik zat te werken. Het monstertje van de nieren zat nog in de microscoop. Ik haalde deze eruit en legde er een monstertje in van de hersenen in. Ik bekeek het even goed, ik zag niets abnormaals. Ik wilde dit opschrijven toen ik me realiseerde dat ik het rapport bij het lab van Raf had laten liggen. Ik stond op en liep met mijn onderhand lege mok koffie terug naar het lab waarbij ik de mok ondertussen in de gootsteen dropte. Ik pakte snel het rapport van het tafeltje en mompelde tegen Raf: 'Deze was ik vergeten, sorry.' Ik liep snel het lab uit. Toen ik weer bij de microscopen kwam, dacht ik dat het misschien verstandig was om meneer Sullivan verslag uit te brengen. Dus ontsmette ik mijn handen, deed latex handschoenen aan, een hoofdkapje op en een mondkapje voor en liep de autopsiekamer binnen.
    'Dokter? Mag ik even storen?' vroeg ik. Zonder op zijn antwoord te wachten ging ik verder: 'Ik dacht dat het wel verstandig was om u in te lichten over de zaak van die oudere man. De meth, nog de hartaanval is de doodsoorzaak, maar een kleine dosis gif, volgens Raf. Hij gaat nu uitzoeken van welk amfibie het gif is en dan van welke kartel.'

    [ bericht aangepast op 29 aug 2014 - 17:44 ]


    ~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||



    Joanna Cattagan
    Nadat Joshua naar buiten was gegaan om koffie te gaan drinken bedenk ik me dat ik nog wat informatie nodig heb van Andrew. Daarom besluit ik om naar de autopsie kamer te gaan. Ik loop eerst naar het lab, waar ik mijn witte jas van de kapstok gris en terwijl ik door de gang loop doe ik deze aan. Met een simpele beweging van mijn hand haal ik het haar onder de kraag vandaan en ga door de klapdeur, waarna ik de gang links inga, de deur open en daar de trap naar beneden neem om zo bij het mortuarium te komen. 'Andrew,' groet ik hem met een knikje. Lizzy staat er naast. 'Hey,' zeg ik zacht en klop even op haar schouder. Volgens mij was Lizzy net wat aan het vragen dus ik wacht nog even en loop daarom langs een van de bureaus. Ik zie daar een dossier liggen en kijk er naar. Dan zie ik dat het de informatie is die ik nodig heb. Vlug lees ik door wat er op staat en probeer alles in me op te nemen. Dan dringt het pas tot me door wat Lizzy zegt.
    'Gif? Er zat ook een onbekende substantie in dat wijnglas, maar dat zou nog wel eens gif kunnen zijn! Dat ik daar niet aan heb gedacht.' zeg ik, zonder te bedenken dat het misschien slim zou zijn om niet door een vraag heen te praten. Ik vis snel mijn telefoon uit mijn zak en bel Raf.
    'Hi Raf,' ik wacht niet op antwoord, 'Ik hoor net van Lis dat je dat gif onderzoekt. Er zit ook gif in dat wijnglas wat ik had onderzocht, het ligt nu in de vitrine in het reageerbuisje. Mocht je het nodig hebben, het is zo'n twee mililiter, je kan het zo gebruiken.'


    "It's funnier in Enochian." ~ Castiel

    Dr. Andrew Scott Sullivan
    Ik was in kalmte bezig met de autopsie van het kleine meisje. Alles wat ik deed fotografeerde ik en schreef ik op, in het Iers zoals normaal. Niemand had me er ooit op afgerekent of afgezeken, dus ik deed de moeite niet eens om alles nu al te gaan vertalen en mijn gedachten te verstoren met Engels. Toch gebeurde dat wel toen Lizzy binnenkwam. Ik legde mijn scalpel weg en legde het doek weer over het meisje heen. Ja, ik wilde haar toch echt wel beschermen hiertegen. Voor zo lang ik kon zeker. Het was misschien wreed, maar ik hoopte op een afrekening in het criminele circuit of een aanrijding voor haar zaak klaar was zodat zij niet op deze zaak hoefde te gaan zitten. Ik keek op bij haar vraag en knikte voor ik rustig luisterde naar haar woorden. Dat was best interesant, maar het duurde net te lang om het in het plaatje te plaatsen voor Joanna, die ook was binnengekomen, reageerde. Toen zij begon te bellen richtte ik me weer op Lizzy. "Maar nu is het aan jou en Rafael om te bepalen hoe het gif de man heeft omgelegd, als het gif dat echt heeft gedaan. Help hem maar. Het is belangrijk om ook te weten wat er gebeurt als jij monsters voor toxocologie opstuurt." zei ik tegen haar. Het was zeker belangrijk, dan leerde ze ook anderen, hun werk en hun qualiteiten te warderen. Ik draaide me weer terug naar het lichaampje met het doek erover. Ik keek naar mijn notities. Ik kon me moeilijk concentreren met veel lawaai in het mortuarium en Lizzy wist dat, maar de rest die hier zo af en toe kwam leek dat nooit te snappen. Met herrie bleven de lichamen stil. Alleen in stilte spraken ze. Daarbij wilde ik niet verder werken met Lizzy hier. Ze hoefde geen openliggende kinderen met hun organen er half uit te zien. Die zou ze later nog jammer genoeg vaker moeten zien dan wie dan ook wenste.

    Rafael Julio 'Raf' Santos
    Ik luisterde naar Lizzy en knikte. "Als ik de monsters heb duurt het nog een aantal minutos. Maximaal una hora." zei ik met een scheve glimlach voor ik haar even nakeek en toen toch me weer op mijn computer richtte. Toch werd al snel de rust weer verbroken en mijn concentratie ook doordat Lizzy terugkeerde. Ik glimlachte en schoof het naar haar toe voor ik weer verder ging. Toch was ik niet heel veel verder toen ik werd opgebelt. Ik zuchtte zacht en nam op. "Ola" zei ik voor ik werd overspoeld door Joanna. Het duurde even voor ik alles binnen had. Wijnglas... Hmmm... Ik bladerde even door mijn aantekeningen. "Un momento, signorita." zei ik voor ik nog wat beter zocht en het pulletje vond. Er zat nog maar een miniliter in, dus ik moest het al getest hebben. Ik zocht verder en vond het uiteindelijk. :"Aha, vino. Ik heb het. Baba de un perro... Euhm... Hondenkwijl. Grote kans dat het een pitbull is geweest. Dat wijst alleen maar meer naar de bendes. Het is alleen niet giftig. Het gif zou in zo'n hoeveelheid wijn voelbaar zijn op je lippen, zelfs deze minime hoeveelheid. Het verdoofd alles in hele kleine hoeveelheden. Toch zou er best veel in een glas moeten zitten, wilde je nog zulke sporen vinden in el cuerpo." Op dat moment kwam er iemand aanlopen met een aantal doosjes. "Mijn monsters zijn er. Is het goed dat ik overr una media hora terugbel? Dan heb ik alles, espero." zei ik in de telefoon terwijl ik dankbaar de pakketjes aannam en zacht bedankte voor ik me richting de microscopen draaide, waar allemaal preparatie materiaal lag en nog meer testmateriaal. Het lukte wel om dit alles uit te vogelen. Het moest gewoon. Ik hield mijn telefoon aan mijn oor terwijl ik van mijn stoel schoof om mijn handen te gaan wassen en handschoenen en een mondkapje te pakken. Ik wilde mezelf wel proberen te beschermen tegen dat gif, want ik wilde echt niet dood. Ik wist hoe dodelijk dit gif was en was dan ook wel heel voorzichtig. Daarom hing ik ook op de deur mijn bordje 'Gevaarlijke stoffen. Niet betreden'. Ja, dit was echt een gevaarlijke procedure met dit gif. Ik was er dus extreem voorzichtig mee en zou zo ook de telefoon wegleggen als ik de doosjes zou openen en aan het werk zou gaan.


    Bowties were never Cooler

    (Ik probeer vandaag te reageren, maar ik heb het momenteel best druk met school enz.)


    ~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||


    Joanna Cattagan || Labrat

    'Mijn monsters zijn er,' zegt hij als ik nog even zwaai naar Lizzy en Andrew en dan weer de trap oploop en weer op de begane grond kom. 'Is het goed dat ik over una media hora terugbel?'
    'Si señor.' Zeg ik terug en hoor allemaal gerommel aan zijn kant. Het was altijd leuk om een beetje te praten met Raf aangezien ik graag zijn taal sprak. Een deel van mijn familie is Spaans. Ik hoor nog meer gedoe aan zijn kant. Ik vind het eigenlijk wel vet klinken, gif. 'Momento, Raf, ik kom jouw kant op. Dan help ik. Luego.' Voordat Rafael er iets tegenin kan brengen druk ik de telefoon in mijn zak en loop met haastige passen naar zijn lab. Al in de verte zie ik hem een mondkapje dragen. Daarom pak ik er ook een bij de deur en zet die op voor ik binnenkom als ik het bordje 'gevaarlijke stoffen, niet betreden' zie.
    'Hola.' groet ik hem. Ik sluit snel de deur. 'Sorry, ik heb niks anders te doen.' Ik ga naast hem staan en kijk naar de doosjes. Ik pak een paar handschoenen en trek ze met vlugge vingers aan. Dan pak ik een van de monsters voorzichtig en leg hem voor me neer, waarna ik een van de materialen pak en ook nog een afschermende bril opzet. Dan maak ik voorzichtig het bakje open en doe wat in een pipetje, waarna ik het in een reageerbuis druppel en het in een rek zet. Daarna begin ik met nog een precies hetzelfde te doen. Daarna doe ik in beide een klein beetje wijn. De een wordt zwart, met de ander gebeurt niks.
    'Ver, Raf.' zeg ik en knik naar de zwarte stof. 'Dat is hem niet,' ik leg het buisje weg. 'Want hij kan het ook gemerkt hebben. Het kan toch in de wijn hebben gezeten. Er zaten blaren op de mond.' Maar nu moeten we wel nog het goede gif vinden, denk ik en zucht, waarna ik me weer over mijn volgende monster buig.


    "It's funnier in Enochian." ~ Castiel

    Rafael Julio 'Raf' Santos
    Ik luisterde naar Joanna, maar werd niet zekerder van haar woorden. Dit was een erg tricky ding om in het lab te doen, en als je niet precies wist wat te doen, kon het flink mis gaan. Toen ze ophing legde ik snel mijn telefoon weg en deed mijn mondkapje om voor ik toch voorzichtig het doosje opende en begon met het maken en labelen van de preparaten van de soorten gif die ik had gekregen. Ik liet rustig het plaatje zakken toen ik haar stem hoorde. Ik maakte het netjes af en keek toen op. "Hola." zei ik voor ik verder ging met het maken van preparaten. Ik ging rustig verder tot ze me zei te kijken. Ik maakte mijn laatste preparaat af en keek toen naar haar buisjes. "Wat ben je in godsnaam aan het doen, signorita? Het zat niet in de vino. Dat was... Euhm... Hondenkwijl. Maar ik heb nooit iets gehoord van blaren... En dat kan hij ook niet hiervan hebben gekregen." zei ik voor ik naar mijn preparaten keek. Het werd allemaal steeds moeilijker. Blaren, what the fuck. "Het gif was waarschijnlijk een gif wat neurologische signalen blokkeerd, dus dat zou hij zoizo gemerkt hebben als het in een drankje had gezeten. Ik gok dat het in de Metanfetamina die hij nam heeft gezeten, maar ik weet het niet zeker. Dat heb ik vaker tijdens mijn studie gezien. Op het scherm staan een preparación van het gif. Als we de preparaciones van de anderen bekijken, komen we er misschien uit. Het is namelijk een te klein verschil voor el análisis químico." zei ikvoor ik haar een paar van de plaatjes toeschoof en zelf er een onder mijn electronen microscoop schoof. Ja, hiervoor was een hele sterke microscoop nodig, want het verschil was echt enorm klein. Ik keek door de microscoop en naar het scherm, steeds over en weer terwijl ik aantekeningen maakte over alles wat ik deed, en waarvan ik dacht wat Joanna deed. Ze kon het beter zelf doen, maar ik had even geen tijd om het aan haar te vragen. Mijn volle concentratie had ik hiervoor nodig, want een klein foutje en alles zou voor niets zijn geweest.


    Bowties were never Cooler

    [DanielInTheDen --> RocketRaccoon]


    Bowties were never Cooler

    Elisabeth 'Lizzy' Franklin || Assistent Patholoog-Anatoom
    Toen ik terug was in mijn kantoortje voelde ik mijn maag rammelen. Ik besloot dat het tijd was voor een korte eetpauze. Ik stond op van mijn stoel en liep naar de trap. Ik probeerde altijd zoveel mogelijk de trap te nemen, want dat was goed voor mijn conditie. Toen ik eenmaal beneden was aangekomen, liep ik regelrecht naar de cafetaria. Ik knikte naar de receptioniste toen ik langs haar kwam en zei haar netjes goedendag, waarna zij mij ook weer goedendag zei. In de cafetaria bestelde ik vier donuts, twee voor mij en twee voor dokter Sullivan. Ik betaalde en nam de trap weer naar boven met de doos met donuts in mijn hand. Boven aangekomen in mijn kantoortje at mijn twee donuts op en waste mijn handen af. Ik drukte op het knopje voor de microfoon in de autopsiekamer, zodat ik me niet weer helemaal hoefde te ontsmetten. Ik zei tegen hem: 'Er liggen twee donuts voor je klaar in mijn kantoortje, voor als je klaar bent.' Daarna verdiepte ik me weer in mijn rapport om te kijken of ik geen fouten had gemaakt.


    ~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

    Andrew Scott Sullivan
    Ik werkte rustig verder en schreef alles op en maakte van alles foto's. Alles was nodig voor een goed process. Het kleinste detail kon de zaak maken of breken. Ik had nu alles oppervlakkig onderzocht en ging verder met elk orgaan in haar buik appart te onderzoeken en daarna de organen in nette bakjes op Lizzys bureau te zetten om microscopie plaatjes van te maken. Dat durfde ik haar nog wel te geven van deze zaak, maar het hart en het brein wilde ik zelf doen. Dat bleef nog net iets te kinderlijk. Ik hoorde plots de stem van mijn assistente door het mortuarium galmen. "Er staan bakjes met organen op je bureau hier om plaatjes van te maken." zei ik voor ik verder ging met het afwerken van het meisje. Zo zou wel haar ribbenkast eraf moeten, maar dat kon ik niet zelf, want ik kon er niet goed voor staan. Ja, ik kon wel gaan staan, maar het deed zo'n pijn en ik wilde geen fouten maken. Toch wilde ik het Lizzy nu zeker niet laten doen. Dus toen ik klaar was met haar buikorganen klaar was haalde ik de juiste aparatuur erbij en drukte mezelf met moeite en mijn krukken op mijn benen. Ik verbeet de pijn en leunde tegen de rand van de autoptietafel om te blijven staan terwijl ik met veel moeite de ribbenkast openmaakte. Daarna zakte ik direct weer terug in mijn rolstoel. Ik bleef even zitten en legde de borstplaat weg. "Lizzy, kan je me een glaasje water en mijn pijnmedicatie brengen, alsjeblieft." zei ik terwijl ik het lichaampje weer afdekte en de borstplaat weglegde. Daarna rolde ik naar de deur en deed mijn handschoenen even uit om zo het glaasje water aan te pakken. Er hingen hier toch weer schone handschoentjes en ik moest alsnog mijn handen wassen na mijn medicatie. Ik had het alleen nu wel erg moeilijk met de pijn, het leidde me extreem af van mijn werk en dat kon ik er nu zeker niet bij hebben.


    Bowties were never Cooler


    Cameron Yorkwill - CSI Rang 2
    Na een tijdje was ik wel uitgekeken. De felle flitsen buiten deden me niet meer zoveel. Het enigste uitzicht waar ik uren naar kon staren was de zee met haar oneindige golven en haar sprankelende water. Ik keek even richting Joshua en Kath . Ik had geen zin om me te mengen in andermans gesprekken. Niet alleen omdat ik een flinken kater had, maar naar mijn mening hoef ik me niet in elk gesprek te mengen. Ik glimlachte even naar de twee geen idee of het was gezien en liep rustig naar binnen. Snel deed ik mijn zonnebril af om enige ondervragen te ontlopen, maar dat was misschien ook niet echt een top idee aangezien ik walen had van hier tot Tokio. Ik verstopte mijn zonnebril in mijn tas en liep verder. Het leek wel als of elke stap die ik zetten mijn hoofdpijn erger maakte. Mijn haren deed ik even als een gordijn voor mijn ogen en liep naar de ruimte waar mijn kluisje stond. Ik gooide mijn tas vol rotzooi in mijn kluisje en keek even in de spiegel die ik ergens in mijn kluis had gepropt. Ik keek goed naar mezelf maar nog geen seconden later begon ik te lachen. Nu pas zag ik hoe erg ik er aan toe was. Het lachen verging me snel toen ik voelde dat mijn hoofd er niet mee eens was. Mijn ogen vielen op een potje crème en foundation die in mijn kluisje stonden. Al snel smeerde ik het allebei op mijn gezicht in de hoop dat ik opeens een super strak gezichtje kreeg, maar helaas dat was niet het geval. Het zag er wel iets beter uit, maar mijn gezicht zag er nog steeds niet perfect uit. Natuurlijk zag ik ook in dat het staren in de spiegel niet echt hielp tegen mijn hoofdpijn en maar te zwijgen over mij gezicht, dus liep ik maar verder naar de verdieping waar ik werkte. Af en toe begroette ik een paar collega's. Eenmaal op mijn afdeling aangekomen liep ik naar het ouderwetste koffiezetapparaat en zetten een kopje koffie. Niet echt een waar je een cappuccino mee kon maken maar hij gingen ermee door. Gelukkig zag ik nog niemand. Er waren vast wel wat mensen aanwezig aangezien ik veelte laat was, maar gelukkig kwam ik ze nog niet onder ogen. Na een tijdje was mijn koffie klaar. Ik deed er wat melk en suiker bij, net zoveel. totdat het geen koffie meer te noemen was. Nee, ik was niet echt een typen voor koffie maar met een flinken scheut melk en wat suiker kon ik af en toe wel een uitzondering maken. Ik graaide een pilletje uit mijn broek zak maakte hem open en deed hem in mijn mond. Geen idee wat het was , maar mijn ouders gaven mij die pillen en aangezien zij een studie hadden gevolgd in medicijnen en geneeskunde vertrouwde ik ze. Ze hadden me ook verteld dat dat kleine pilletje hielp tegen een behoorlijke kater. Snel gooide ik er een slok koffie achteraan. Ik vroeg me af welke zaak ik vandaag ging behandelen. Vaak kreeg ik dit te horen van iemand met een hogere rang, maar omdat ik die nog niet zag liep ik naar mijn bureau. Ik ging zitten en zetten mijn koffie voor me neer. Opeens schoot me te binnen dat ik nog een kleine verslag moest maken van de zaak waar ik gisteren mee klaar was. Ik starten mijn computer op. Ondertussen nam ik nog een paar slokken koffie. Zodra mijn computer was opgestart logde ik in. Ik klikte word aan en haalde het dossier erbij. Het was een zaak die ik zeer intressant vond. Het ging over een jongen waarvan de ouders nogal een hoge status hadden en flink wat geld. De jongen was ontvoerd en de ontvoerders eisten vijftig duizend euro. Als dat niet binnen vierentwintig uur zou gebeuren zou de jongen vermoord worden. Als teken dat het allemaal wat sneller geregeld moest worden stuurde de ontvoerders een duim van de jongen. De duim werd onderzocht het bleek inderdaad de duim van de jongen te zijn, maar er bleek een verdovingsmiddel in te zitten. Er was in de duim geprikt met een spuit dat betekende dat de jongen niks had gevoeld van het bloederige spektakel. Opdat moment kreeg ik ook in de gaten dat er iets niet klopte. Na wat onderzoeken en ondervragingen kwam ik erachter. Uiteindelijk bleek de jongen erachter te zitten met zijn vrienden. Door de jongen zijn gokverslaving kreeg hij geen geld meer van zijn ouders. Hij had te veel schulden bij zijn vrienden, dus besloot hij met zijn vrienden zich zelf te ontvoeren. Al met al was het nog een moeilijke zaak. Snel begin ik mijn verslag te typen.


    A Smile is the most beautiful curve on an womans body