Crime Scene Investigation | Speeltopic | - Speeltopics

[ bericht aangepast op 8 sep 2014 - 10:55 ]

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Maddie. - CSI Rang 3

Starend in de donkerbruine vloeisof die ze hier koffie noemen werd ik plotseling begroet door een zware, mannelijke stem die ik meteen herkende. "Ola señorita." Geamuseerd draaide om mijn as en keek recht in de ogen van Rafael, kortweg Raf.
"Jij ook hola," reageerde ik droog. Normaal was ik een stuk scherper, maar de slecht en vooral korte nacht nekken me duidelijk. Ik nipte van mijn koffie en keek Raf aan. Het was duidelijk dat hij me iets te zeggen had.
"Is er nog nieuws, of niet. Anders heb ik binnen een uurtje denk ik wel uitsluitsel over het gif en niet veel later ook over de andere monsters," zei hij met een enigszins ongeïnteresseerde ondertoon in zijn stem. Maar in de tijd dat ik hier rondloop heb ik geleerd dat dat bij Raf chronisch is. Een vreemde tegenhanger van hoe hij af en toe wel kán zijn; hij is de loyaliteit zelve.
"Vrijwel niets waarvan ik niet zeker weet dat jij het al weet en mee bezig bent of aan het afronden bent," antwoordde ik met glimlach achter mijn beker. De cafeïne in de koffie lijkt zijn werk te doen. Ik gooide het ondertussen afgekoelde restje van mijn koffie gedeeltelijk achterover, en mikte het bekertje met een boogje in de prullenbak naast me. De koffie is hier al niet geweldig, maar als ie koud is ga ik er bijna van over mijn nek.
"Ik neem aan dat jij ook op die zaak Emmy zit? Ik hoorde Dave en Joshua praten, die zitten er ook op. Ik ga zo nog even langs het lab om te kijken of er resultaat is van die draad die was gevonden."
Ik had zelf al een idee wat het zou kunnen zijn, hoewel dat vrij onlogisch is. Toen ik klein was zat ik tot mijn veertiende op tennis, één jaar ouder als dat blonde meisje dat nu klaar ligt autopsiekamer. Ik beet op mijn onderlip toen ik Raf voorbijloop naar mijn bureau. Het is één van de bureau's die naast het raam staat, wat ik me nadruk had gevraagd. Zo kan ik, als alles me een beetje naar het hoofd stijgt, me even afzonderen en mezelf tot rust brengen, waarna ik er weer met volle energie tegenaan kan. Helaas had dat s' nachts weinig nut- alleen de door lantaarnpalen verlichte parkeerplaats was te zien. Ik pakte het dossier van de kleine Emmy. 13 jaar verdomme. Ik besloot een stop te maken bij de autopsiekamer en het lab, om te eindigen bij de ouders van het meisje, waarvan de ondervraging ook nog steeds gedaan moest worden. Misschien kan ik iemand overhalen me te vergezellen, dacht ik bij mezelf, toen ik mijn nodige spullen bij elkaar pakte en weer opstond van mijn bureau.

---

What’s tasty in Busan?

Rafael Julio 'Raf' Santos
Maddie leek niet zo scherp op dit moment. Ik dronk rustig het zwarte goud uit mijn beker en vroeg haar wat en hoe. Ik rekte me uit, maar snapte haar reactie niet. Vast een nieuwe zaak. "Nò, ik zit nog op een andere zaak, maar het kan dat die al op mijn buro ligt. Ik kijk er straks naar, Si? Eerst moet de andere zaak af." zei ik voor ik even door mijn haren ging mt mjn hand en ze zo wat opschudde. Ze begonnen al redelijk droog te worden, gelukkig. Mijn haar begon alleen wel enorm te pluizen. Stomme pluizenbol dat het was. Ik nam nog een paar slokken en zette toen de mok weg. Het was lekker om zo op te warmen. Ik kamde rustig door mijn krullen, waardoor ze nogmeer gingen pluizen. "Is er nog iets aan de hand naast de beslommeringen van het lab?" vroeg ik met een scheve glimlach. Maddie was een leuke collega, maar ik zag haar weinig. Zoizo meden velen mijn lab omdat het er altijd heerlijk snikheet was. Ik kon gewoon niet tegen alle kou die altijd hierbinnen hing. Ik had te lang in de Mexicaanse hitte gewoont om hier te kunnen overleven zonder warme kleding en een straalkachel. Soms vergat ik dat alleen en had ik hier de kachel aan terwijl de rest in t-shirtjes en korte broeken liep. Dan bibberde ik weer eens en keek iedereen me vreemd aan, of liep ik in een trui en keken mensen me nog raarder aan. "Ik wilde later nog even een biertje halen in een café. Wil je misschien meegaan, Màddí?" vroeg ik aan haar. Het was niet als date bedoelt, nu mocht het voor mij ook wel zo zijn, maar goed, dit was gewoon casual. Ik wilde gewoon niet alleen zijn. Dat vond ik verschrikkelijk. Ik rekte me nog eens uit en pakte nog een kop koffie. Heerlijk die warme koffie. Ik schudde mijn krullen nog eens uit en nam nog een slok koffie. Ik dronk thuis nooit koffie, maar op mijn werk liters. Het hield me warm en gaf me een fijn gevoel. Daarbij werd ik zo goed wakker en iets minder natte honden lucht over me heen. Zo nog wat deo en dan was ik weer helemaal fris. Dan kon ik na het werk ook nog zonder schaamte naar de kroeg, al helemaal als Maddie mee wilde. Dan wilde ik, zoals voor elke dame, er goed uitzien en me netjes en galant gedragen. Dat werd er vanaf jongs af aan met de paplepel ingegoten. Je hebt respect voor elke vrouw. Flirten mag, maar meer niet zonder toestemming van haar en late haar vader.

---

Bowties were never Cooler

Maddie. - CSI Rang 3

"No, ik zit nog op een andere zaak, maar het kan dat die al op mijn bureau ligt." Ga daar maar vanuit, Raf. Soms heb ik wel eens van die scherpe momenten. "Ik kijk er straks naar, si? Eerst moet die andere zaak af." Ik knikte glimlachend. Ik hield van Rafael's accent. Spaans, temperamentvol en een tikkeltje sensueel. Het paste perfect bij hem. "Natuurlijk." Ik leunde wat tegen de koffietafel aan en onderdrukte een geeuw. Die was niet alleen omdat ik nog wat vermoeid was, maar ook omdat ik niet meer normaal had gegeten sinds gisteravond. Een bak afhaalchinees met lauwe satésaus, niet echt een culinair hoogstandje te noemen. "Is er nog iets aan de hand naast de beslommeringen van het lab?" Ik grijnsde. "Gelukkig niet. Ik zag Lizzy en Andrew net voorbij schieten, dus die zullen al bezig zijn. En verder..." Ik zuchtte en haalde mijn schouders op om aan te geven dat er niet meer te vertellen was. Ik liep net langs Raf naar mijn bureau, dat overigens vlakbij het zijne staat, toen ik hem nog wat hoorde vragen. "Ik wilde later nog even een biertje halen in een café. Wil je misschien meegaan, Maddie?" Ik glimlachte onwillekeurig om de manier waarop hij mijn naam uitsprak, en draaide me weer naar hem om. "Dat lijkt me gezellig. Noem maar een tijd." Ik wilde me net weer omdraaien en me op het dossier van Emmy storten toen ik me bedacht. Ik moet nog langs het lab. Ik pakte het dossier, schonk Raf, die nog een tweede kop koffie voor zichzelf inschonk een glimlach en liep toen door de deuren heen richting het trappenhuis.

Het lab was op de begane grond, twee etages onder mijn werkplek. Theoretisch gezien dan, want ik stond zelf vaker in het veld dan dat ik daadwerkelijk achter mijn bureau zat. Door de glazen deur heen zag ik Andrew al over het bleke lichaampje van het noodlottige meisje gebogen zitten, en ik opende de deur. Zachtjes klopte ik op het glas om aan te geven dat ik binnen was, zodat hij niet zou schrikken. De ernstige blik op Andrew's gezicht viel me meteen op zodra hij opkeek. Hij was aan de telefoon, waarschijnlijk met het lab. Dus ik wachtte geduldig af tot hij de hoorn weer neerlegde. "Evening," begroette ik hem. Langzaam stapte ik dichterbij het lichaam, en liet mijn blik over de blauwe plekken glijden. Een rilling ging door mijn ruggengraat. Kinderen, het maakt toch meer indruk dan je denkt. Ik wendde me tot Sullivan. "Je kijkt bedrukt," constateerde ik, "is er al uitsluitsel over de doodsoorzaak?"

[ bericht aangepast op 27 juli 2014 - 20:16 ]

---

What’s tasty in Busan?

[sorry dat ik zo weinig reageer. op het moment ben ik op vakantie en kan dus niet veel op quizlet komen, ookal heb ik wel wifi en zo. ik wil niet overkomen als een sociaal geruïneerde laptopverslaafde bij mijn familie . Kan iemand mij even in het praattopic kort uitleggen wat er is gebeurd? ik kan ook wel even terug lezen, maar dat kan dan vanavond of zo pas.]

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Andrew Scott Sullivan
Het duurde een tijd voor ik iemand aan de telefoon kreeg. Wat waren ze daar in hemelsnaam aan het doen dat de telefoon opnemen zolang moest duren. Uiteindelijk nam Raf op. Ik zuchtte zwaar bij zijn vrolijke spaanse begroetting. Ik vroeg hem om een verkrachtingssetje naar het mortuarium te brengen als hij tijd had en hing toen op. Inmiddels was Maddie binnengekomen. Nu al was deze zaak loodzwaar, zwaarder dan zij nu wist, maar dat kwam waarschijnlijk snel. Ik rolde naar haaren het lichaam toe en zag dat dit er duidelijk bij haar inhakte, zelfs al zonder mijn extra informatie. Bij haar vraag schudde ik mijn hoofd. "Nee, ik heb vermoedens, maar niets is nog uitgesloten. Alleen is het wel duidelijk dat dit meisje flink mishandeld is. Het lijkt erop dat het door blote handen komt, maar ik weet niets zeker tot ik haar openmaak. Wil je alsjeblieft wel doorgeven dat ik Lizzy niet op deze zaak wil hebben? Het is al zwaar zat dat ze weet dat er ook kinderen omgebracht worden. Ze hoeft hier niet verder in te komen." zei ik serieus, maar zacht genoeg dat Lizzy het niet zou horen als ze weer binnen zou komen. Ik kon het niet vertellen, want ik kwam de trappen niet op. Stomme rolstoel. Ik keek weer naar het lichaampje en zuchtte. Op dat moment kwam Raf binnen met het setje. Toen hij het meisje zag liggen kwam er duidelijk een shock over hem heen. Hij sloeg een kruisje en mompelde een Spaans gebedje. Daarna gaf hij het setje aan mij. "Direct na het werk is het makkelijkst." Weer keek hij naar het meisje en sloeg nog een kruisje. Ik snapte het aan de ene kant wel, want dit was erg shockerend, maar aan de andere kant kon je het ook niet voor elke dode hier doen. Het waren er te veel, jammergenoeg. Ik was echt zo iemand die blij zou zijn als we nooit meer aan het werk zouden hoeven, want dat zou betekenen dat mensen eindelijk eens totaal vredelievend met elkaar zouden omgaan. Toch zou dat waarschijnlijk nooit gebeuren. Rafael verdween weer en liet een kille stilte achter. Die jongen had altijd een fijne warmte om zich heen hangen. Het paste vrij slecht in zo'n gebouw vol dood en kilte, maar het was een welkome afwisseling. Velen hier waren niet zo opgewekt en warm en vol leven als hij. Het was een goede jongen, maar het zou denk ik beter voor hem zijn om in Mexico een asiel op te zetten ofzo, want ik was erg bang dat hij dit niet tot zijn pensioen zou volhouden.

[ bericht aangepast op 27 juli 2014 - 17:45 ]

---

Bowties were never Cooler

Joshua 'Sherlock' Thomson ~ CSI Rang 3
Ik luister even naar het korte antwoord en de schampere houding van Dave. Echt veel anders was ik ook niet van hem gewend, ik bedoel, het is Dave. Ik kon me wel in hem terugvinden. Hij is niet echt gesteld op mensen en ook ik vind het niet fijn als er veel mensen om me heen zijn of druk doen.
'Ze is geïdentificeerd en ligt beneden. Sullivan en Franklin zijn met haar bezig.' Ik zeg dit zodat hij weet dat hij de informatie kan ophalen als ze klaar zijn. 'Dayshift heeft een chaos achtergelaten.' grom ik dan geïrriteerd. 'Ga alsjeblieft klagen bij hun supervisor als je er last van hebt. Ze doen hun werk maar half.' Ik blader even door het rapport dat ik aan het lezen was.

Joanna 'J' Cattagan
Ik ben echt zwaar geïrriteerd. Mijn lab is totaal een puinhoop omdat iemand van de dayshift zo nodig mijn spullen nodig had moeten gebruiken. Ik kan hier echt niet tegen, mijn lab moet netjes zijn. Met het net geprinte rapport over het DNA dat is gevonden op het dertien jarige meisje loop ik mijn lab uit, op zoek naar iemand die op deze zaak zit. In de gang zie ik Dave en Joshua staan. Misschien zit een van hen er wel en ik loop kordaat naar ze toe.
'Een van jullie op die nieuwe zaak?' zeg ik.
'Rhyder,' zegt Joshua, 'Heb je iets, J?' Ik knik en richt me dan tot Dave. Ik weet dat hij het irritant vindt om met veel mensen om te gaan dus zal proberen zo kort mogelijk te houden. Ik mag hem eigenlijk wel en heb altijd hem beter willen leren kennen, alleen maar omdat ik bij welk persoon dan ook door de oppervlakte heen wil breken. Bij sommige mensen lukt dat makkelijk, maar bij mensen zoals Dave is het moeilijk. Daarom vind ik het een uitdaging om met mensen zoals hem om te gaan.
'Het DNA is van een man maar hij staat niet bij ons geregistreerd dus wist zijn naam niet, maar hij is eens in aanraking gekomen met de politie voor een aanrijding. Jackson Therming.' Ik leg mijn rapport boven op die van hem. 'Succes.' zeg ik dan en draai me om om weg te lopen.

[ bericht aangepast op 27 juli 2014 - 18:11 ]

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

{      Katherine "Kath" Abigail Raven McQueen      •      27      }

      Katherine haalde haar schouders op zodra ze niemand op de gang zag staan en pakte het dienblad met koffie op. Ze beet op haar lip en liep door de gang heen, terug naar het lab. Ze zag daar Raf trillend staan. "Dude, gaat het wel?", Vraagt ze en keek hem met een bezorgd gezicht aan. "Als je wilt kan ik wat verwarmends voor je pakken uit m'n pick-up? Ik heb vast nog wel iets." Zei ze en wierp even een blik naar Joanna. Ze had hem al een tijdje erg schattig gevonden, maar nooit aan toegegeven. Nu hij daar zo stond te bibberen, kon ze het toch niet laten om hem te helpen. Ze beet op de binnenkant van haar wang en keek Raf weer aan. Hij leek een doorweekte kleine puppy.
      Katherine glimlachte en hield de warme mok met koffie voor z'n neus. "Zwart zonder iets. Like always." Zei ze met een grijns en zette de mok van haar en Joanna neer op het bureau. "Dus, al iets gehoord over de nieuwe zaak? Ik zag Dave al met een nieuw dossier zitten." Vroeg ze aan Raf, waarna ze een grote slok met koffie naar binnen werkte. Het was al weer haar 2de bak met koffie die ze naar binnen werkte deze ochtend. Ach, ze wist toch al niet beter dan dat de meeste haar koffieverslaafde vonden. Katherine fronste en dacht even na over wat er nu weer binnen was gekomen. Ze wilde het Dave wel vragen, maar meestal had hij van die dagen dat hij snel boos werd als je het kleinste dingetje aan hem vroeg. Ze haalde dat idee maar uit haar hoofd en keek haar collega aan..

[Omg ik zie nu pas hoe cute Joshua is My god wat hou ik van de sexy guys op deze rpg!]

[ bericht aangepast op 29 juli 2014 - 19:15 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Rafael Julio 'Raf' Santos
Ik zat al snel na het brengen van de verkrachtingskit weer aan mijn buro in mijn nu heerlijk warme lab. Ik haalde mijn rozenkrans onder mijn trui vandaan en begon voor het kleine meisje te bidden in het Spaans. Het was niet veel, maar het was iets. Ik kon even niets anders verzinnen en het bracht mij ook wat rust om te geloven dat zij na al deze horror wel naar een goede plek zou gaan. Ik was nogsteeds aan het trillen, al was het wat minder geworden, toen ik Kath hoorde. Ik was halverwege mijn rozenhoedje, maar stopte hem wel weg. Ik wilde hier niet bekend staan als dat gelovige jochie. "Hoeft niet, Káthí. Het komt met mij wel goed." mompelde ik klappertandend. Ik kreeg toch snel een kop koffie voor mijn neus. Ik sloot mijn handen erom. "Gracia Signorita." zei ik voor ik stilviel bij haar vraag. Ik knikte geschokt en begon in het Spaans te ratelen voor ik merkte dat het Spaans was. "Scusa. Het was gewoon zo schokkend. Net belde Andreas voor een verkrachtingskit. Het was een niña. Een... Een... Een meisje." Mijn stem was duidelijk extreem geschokt, net als ik. Weer sloeg ik een kruisje. Ik nam nog een slok koffie. Het trillen van de kou wss inmiddels grotendeels over, maar het trillen van de shock nog niet. Ik moest gewoon niet de gezichten achter de zaken op mijn tafel weten, want dan hield ik dit echt niet vol. Ik sipte wat aan de koffie, maar mijn derde kop ging er langzaam in. "Ik ga zo verder met de andere zaak. Daar ben ik hopelijk tegen de middag mee klaar." Ik drukte gallant een kusje op haar wang. Ik was erg geintrigeerd door het meisje. De tattooages en het knalrode haar waren niet het enige. Ze was ook een interesante verschijning qua innerlijk. Toch zou ik haar nooit uitvragen, alleen al omdat ik bang was dat mijn famjlie haar zou afkeuren. Mijn familie was nou eenmaal het belangrijkst wat ik had, zelfs al zaten zij in Guadalajara en ik in Perth. Als mijn familie iets niet wilde, dan gebeurde het niet. Al was Kath best een meisje wa ik beter wilde leren kennen.

---

Bowties were never Cooler

{      Katherine "Kath" Abigail Raven McQueen      •      27      }

      Katherine glimlachte en keek heb nog steeds aan. Hoewel hij klappertandde, leek het erop alsof hij het wel warmer had gekregen. Ze glimlachte en keek naar wat hij in zijn zak stopte. Ze kon niet goed zien wat het was dus haalde ze haar schouders op en keek even rond in het lab. "De nada, señor"." Zei ze met een glimlach en nam de laatste slok van haar koffie. Ze luisterde naar wat hij te zeggen had en fronste. Een meisje.. Ze slikte daarbij en draaide haarzelf weer om naar hem. Ze liet niet merken hoe erg ze het nieuws vond, maar wilde neer ploffen op de grond. "D-dit wens je niemand toe." Brengt ze stotterend uit en keek hem aan. Ze had haar andere zaak al afgewerkt, dus was er voor haar niks te doen. Ze had al te horen gekregen dat iemand anders de zaak kreeg, dus zou ze maar wat dingen voor een rapport gaan onderzoeken.
      "Ik hoop dat je hem kan afronden." Antwoordde ze en knikte kort. Een glimlach verscheen op haar lippen zodra ze een warme kus op haar wang voelde. Verlegen krabbelde ze even achter haar hoofd en wist niet wat ze ermee moest. Ze wist dat zijn familie anders dacht over meiden met tattoos, dus durfde ze het nooit aan. Met een vriendelijk gezicht legde ze even een hand op zijn schouder en zette haar kop neer op het dienblad. Vervolgens liep ze naar haar hoekje toe en haalde wat spullen tevoorschijn voor haar onderzoek naar de oude zaak die al was afgerond. Ze moest alle bewijs nogmaals nakijken en daarvan een verslag schrijven. Ze beet op haar lip en zette zacht wat muziek aan, om vervolgens het DNA te onderzoeken. Ze zette haar laptop klaar voor het verslag en keek nog even over haar schouder naar Raf. Hij was zeker iemand die ze beter wilde leren kennen, ookal zag ze hem niet heel vaak in het lab..

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Rafael Julio 'Raf' Santos
Kath was zo'n schatje, maar in Mexico hoorde je direct bij de kartels als je tattooages had en zoizo was mijn familie nog erg behoudend. Ik zou dus nooit ook maar durven met een meisje als Kath aan te komen. Ik wilde niet dat ze straks uitgemaakt zou worden als Diabólico. Dat wilde ik tegen alles voorkomen, want daar was ze een te geweldige meid voor. Ik keek naar mijn schermen en zag dat het klaar was. Inderdaad een amfibisch gif, maar ik moest even nagaan welk gif. Ik pakte mijn telefoon van de haak en begon te bellen naar dierentuinen en archieven voor de meest logische. Ik wilde ze even kunnen vergelijken zonder database onder de microscoop, want oude slides vergingen vrij snel, zeker met zulk sterk gif. Ik legde uiteindelijk de hoorn neer en begon vast wat dingen uit te printen en bij elkaar te scharrelen. Nogsteeds had ik problemen met mijn Engels, ook in rapporten. Ik vroeg vaak wel hulp, maar vond het wel beschamend. Nu ook was ik weer al mijn gedachten en vindingen aan het uittypen, maar als ik geen normaal Engels of vaktermen gebruikte was het Spaans. En er stond dus veel Spaans in. Ik pakte mijn telefoon op en belde Kath. Zij kon een klein woordje Spaans en hielp me ook wel vaker. Ik wiebelde wat met mijn benen boven de grond onder het wachten. Ik wilde haar ook wel mee vragen naar de kroeg na het werk, maar was bang dat het dan op iets uit zou lopen wat ik nu voorkwam. Het kon jammer genoeg gewoon niet en zoizo moesten zelfs op dat vlak de kleinste dingen niet gevoed worden door drank. Daar was ik gewoon erg bang voor, want Kath intrigeerde me enorm en ze was ook nog eens enorm lief, ondanks haar ruwe uiterlijk. Ik legde mijn vrije hand op tafel en pakte daarna mijn mok weer om nog een slokje te nemen. Het was koffie precies zoals ik het heerlijk vond. Iets sterker misschien, maar thuis hadden we zoizo niet genoeg geld voor koffie, laat staan sterke. Ik nam nog een slokje terwijl ik overdacht of ik Kath mee zou vragen onder het wachten tot de roodharige de telefoon opnam.

---

Bowties were never Cooler

{      Katherine "Kath" Abigail Raven McQueen      •      27      }

      Terwijl Katherine aan het werk was met DNA checken hoorde ze door de muziek haar telefoon rinkelen. Ze beet op de binnenkant van haar wang toen ze zag dat het Raf was. Ze pakte snel haar telefoon op en grijnsde. "The red devil here." Zei ze en had moeite haar lach in te houden. Katherine haar opa kwam uit Spanje, dus kon ze zelf wel een aardig woordje Spaans, maar op het moment dat ze haar eerste tattoo kreeg, wilde haar opa niks meer met haar te maken hebben. Ze had de familie bedrogen en vergiftigd, volgens hem. Ze schudde haar hoofd bij dat idee en keek weer door de microscoop, terwijl ze met haar vrije hand de telefoon bij haar oor hield. Ze wist dat het voor oudere Spanjaarden, of elk ander gipsy-achtige families, moeilijk was zoiets te accepteren. Heleboel families vielen uit elkaar door zoiets. Katherine beet op haar lip toen ze terug dacht aan het moment dat haar opa haar hoogst persoonlijk zijn huis had uitgezet.
      Katherine zat in haar kamertje met een brok in haar keel. Ze raapte haarzelf bij elkaar en hoorde de ademhaling van Raf aan de andere kant. "Kan ik je ergens mee helpen?" Vroeg ze en zette haar microscoop opzij. Ze vond het fijn zulke onder-onsjes met Raf. Hij was een van de weinige die haar begreep. Ze glimlachte en begon alvast een stukje over het DNA te schrijven op haar laptop. Vervolgens nam ze een slok van haar zoveelste kop koffie en wachtte antwoord af van Raf. Katherine glimlachte en hoopte dat ze ooit iets samen met hem kon doen. Ze beet op de ninnenkant vaan haar wang en nam nog een grote slok koffie.

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

[Oops]

[ bericht aangepast op 31 juli 2014 - 18:06 ]

---

Bowties were never Cooler

Rafael Julio 'Raf' Santos
Ik glimlachte een beetje toen ze opnam en nam nog een slokje koffie. "Mexicano de los Muertos aquí." zei ik vrolijk terug. dat was vaak mijn bijnaam op school en stages. Ik was namelijk geboren op Dia de los Muertos. Toch merkte ik bij haar volgende woorden dat ze het ergens moeilijk mee had. Ik wilde vragen met wat, maar durfde het niet zo goed, dus ik besloot haar vraag maar gewoon te beantwoorden. "Kan je me alsjeblieft even helpen met mijn verslag? Vanmiddag krijg ik espécimen binnen van dierentuinen om te vergelijken, maar ik wil nu vast beginnen. Ik heb alleen nog wat problemen met mijn Inglés." zei ik een klein beetje verlegen. Het was toch wel beschamend als je hier al jaren woonde, dat het Engels nogsteeds een flink struikelblok was. Tuurlijk kwam ik er grotendeels wel uit, maar zeker als het netjes moest, had ik er geen idee van. Formeel Engels had ik namelijk nooit geleerd op school en dat leerde je ook niet zomaar in gesprekken. Ik moest het echt eens gaan leren. Het ging natuurlijk elke keer een klein beetje beter, maar door schaamte en trots had ik nooit ook maar een cursus durven doen om het te leren nu ik eenmaal hier was. Ook had ik er echt geen tijd voor. Ik nam nog een slokje koffie en keek naar mijn computer waar ik toch al het gif door een database aan het sturen was voor een grove richting waar ik op moest letten binnen het amfibisch gif. De uitslag zou nog wel even op zich laten wachten. Intussen keek ik naar Kath's rode haar door de glazen wanden heen. Plots kreeg ik weer een stom idee in mijn botte kop en voerde dat tegen beterweten in uit. "Even iets anders. Ik ga na werk met Maddie nog even naar de kroeg, zin om mee te gaan?" vroeg ik galant. Het was natuurlijk een stom idee, maar ik wilde haar zeker ook niet het gevoel geven dat ze ongewenst was, want dat was absoluut niet waar.

---

Bowties were never Cooler

[KodaIine -> DanielInTheDen]

---

Bowties were never Cooler

(Op wie moet ik eigenlijk reageren??)

---

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||