MSV - Het Instituut voor Bijzondere Gevallen 13 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Het dorpje

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Venomis kon het niet helpen dat ze in de lach schoot toen ze die verklaring hoorde. Zoiets had ze nooit uit Rodeys mond verwacht.
‘Waarom zou je dat willen?’ Ze keek hem aan met een mengeling van spot en nieuwsgierigheid.

Every villain is a hero in his own mind.

Kato bleef staan. 'Nee.'

~ ~

'Omdat ik van je hou.'
Rodey wist dat ze dat begrip maar nauwelijks kende, maar het was waar en als ze wilde dat hij dat zou uitleggen, dan zou hij dat doen.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Venomis vond dat maar een raar antwoord, dat eigenlijk net géén antwoord was. Ze wist niet of ze überhaupt in liefde geloofde – iets wat ongrijpbaar was en nauwelijks beredeneerd kon woden. Ze had zich er nooit mee bezig gehouden. Ze zag het wel bij anderen, maar betwijfelde of het iets voor haar was.
Ze wist evenmin wat deze mededeling verder zou moeten veranderen aan hun omgang.
‘En nu?’ vroeg ze daarom maar. ‘Wil je op één kamer wonen?’
Dat was in ieder geval wat anderen deden. Al hield hij ook van Emily, wist ze. Moesten ze dan met zijn vieren – inclusief Zipp – een kamer delen? Ze zat er niet op te wachten de hele tijd mensen om zich heen te hebben en zeker Emily niet.

Every villain is a hero in his own mind.

'Doe open!' zei Cordelia schril. 'Je kunt me niet opsluiten!' Ze probeerde de sleutel om zijn nek te pakken.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Op zijn minst,' zei Rodey die de verwarde blik in haar ogen zag en vreesde dat ze het niet zou begrijpen.Hij liet haar hand los en staarde naar het raam. Hij moest zeggen dat hij zelf ook niet goed wist wat er van hen verwacht werd als ze een relatie zouden hebben, behalve dat hij haar zonder gêne zou mogen aanraken waar hij dat wilde en dat hij haar diepere geheimen zou leren kennen...

~ ~

Kato tilde haar moeiteloos op en zette haar op de bank. Hij gaf haar een glas drinken en ging voor har op het kleed zitten.
'Ik denk dat het beter is als je nu even rustig hier blijft.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Ik wil niet hier blijven, ik moet het Emily vertellen.' Ze staarde stug een andere kant uit en sloeg haar armen over elkaar. 'Ik kan niet geloven dat je me.. opsluit. Belachelijk,' snoof ze. Ze pikte dit niet, maar wat kon ze doen? Uit het raam klimmen?

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Hoe kunnen we nu in één kamer wonen als je de hele dag bang bent dat je kind me in stukken scheurt?' vroeg Venomis. Het idee van zijn gezelschap stond haar niet helemaal tegen, maar cónstant, dat was voor hen beiden waarschijnlijk een beetje teveel gevraagd. Ze wist ook niet of ze Rodey voldoende vertrouwde. 'Of wil je dat we samen in het bos gaan wonen?'

Every villain is a hero in his own mind.

Hij was met een reden naar de bibliotheek gegaan. Dat hij Michelle was tegengekomen, was toeval, geluk, geen opzet. Meller had hem werkelijk gevraagd of hij even langs de bibliotheek kon gaan om een boek in te leveren en het tweede deel op te halen, dus dat hij Michelle zag, was toevallig. Al had hij er natuurlijk wel op gehoopt.
Hij glimlachte naar haar toen hij naar haar liep en deed zijn uiterste best de kriebelende gevoelens die ze bij hem opwekte, te negeren en haar te zien als een kennis. 'Hé! Ik kwam een boek inleveren voor Meller. Ze is op zoek naar het tweede deel.' Hij stak het boek een beetje onhandig naar haar uit.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Michelle nam het boek aan en zocht tussen de notities naar Mellers naam. Ze maakte een aantekening en knikte hem toe. 'Geregeld!'

Every villain is a hero in his own mind.

'Weet je toevallig waar ik het tweede deel kan vinden?' vroeg hij. 'Ik ben hier echt een leek.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Ik sluit je niet op,' zei Kato die zijn kalmte probeerde te veinzen, maar bang was dat hij eerder geërgerd en bezorgd klonk. 'Ik wil gewoon dat je vanavond bij me blijft.' Normaliter zou zij dat net zo graag willen en het baarde hem zorgen dat ze er nu niet blij mee was dat hij graag een avond met haar doorbracht.
Nykin klom bij Cordelia op schoot en Kato hoopte dat zijn aanwezigheid haar wat zou vermurwen. Of ze zou in ieder geval doen alsof ze het oké vond om thuis te blijven.

~ ~

'Het draait niet enkel om samenwonen.' Rodey voelde dat het gesprek de verkeerde kant op zou gaan. Hij kon Venomis niet uitleggen wat een relatie betekende... Hij kon het niet eens tegenover zichzelf. Hij wist alleen dat hij wilde dat het was zoals het met Emily was.
'Het - het gaat erom dat we ons leven samen lijden en dus ook samen een toekomst opbouwen. Dat wil ik graag.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Je sluit me wel op. Normaal vindt je het ook niet erg als ik even weg ga. En je zegt anders nooit dat je wilt dat ik blijf.' Ze streelde Nykins haren en rook er even aan. 'Niet dat dat zo erg is,' voegde ze eraan toe. 'Ik vind het alleen niet leuk dat je me verbiedt de deur uit te gaan. Zoiets doe je gewoon niet.'

[ bericht aangepast op 6 juli 2014 - 22:05 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Kato gromde en liep naar de deur om die open te doen.
'Dan ga ik zelf wel.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Nu wil je ineens niet dat ik blijf?' Ze rolde haar ogen. 'Kinderachtig,' mompelde ze. Ze drukte Nykin tegen zich aan en zuchtte diep.
'Hoe ga ik je tante dit vertellen..'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Sofia slaakte een diepe, gefrustreerde zucht. De trouwerij was fantastisch geweest gisteren. Het was bere-gezellig geweest en ze had zich ook zeker vermaakt. Ze was alleen zo bang - zo bang - dat ze Kelly nooit weer terug zou zien. Dat haar leven een stuk onaangenamer zou worden nu er nóg een zus uit haar leven verdween, en dan ook nog eens de zus met wie ze het allerbeste kon opschieten. Ze was haar voorbeeld geweest en ze had altijd op haar zus kunnen vertrouwen, haar steun en toeverlaat, maar nu was Kelly getrouwd en zwanger en zou ze haar eigen gezin stichten. Ze zouden vertrekken naar een andere locatie en het was maar de vraag of Sofia haar ooit weer zou zien. Natuurlijk kon ze er moeite in steken door te proberen contact met haar op te nemen via de visjes, maar de oceaan was zo enorm groot, zelfs dan was de kans nog klein.
En dus had ze gisteren afscheid genomen van haar meest dierbare zus. Ze vroeg zich af of er nog iemand was om voor te blijven. Ze was al 27 jaar oud en dat was behoorlijk oud voor een zeemeermin om nog alleen te zijn. Ze was niet de enige, want ook Dianna was nog steeds alleen, maar Amanda had haar geluk gevonden en ze wist da took Cordelia en Emily in een relatie zaten. Ze had lang niet meer aan haar twee ‘verstoten’ zusjes gedacht en wist ook niet zeker of ze hen echt had gemist de afgelopen jaren. Ze had weinig tijd gehad om Cordelia te leren kennen: ze had haar enkel gezien op haar vakantie in Hawaï en toen had ze zich voornamelijk met haar andere zussen bezig gehouden; Kelly en Sofia hadden zich beide een beetje achterwege gehouden. Natuurlijk was het fijn om hun verloren zusje terug te vinden, maar ze was de oorzaak van de ellende die hun gezin van jongs af aan al had gebroken en voor hen was ze gewoon een vreemde die familie van hen bleek te zijn. Sofia had wel eens geprobeerd, maar had de klik met Cordelia niet gevoeld. Het was niet alsof ze echt familie waren, maar eerder dat ze een poging deden tot.
Met Emily was de situatie anders. Ze was wél met Emily opgegroeid en hoewel ze niet de sterkste band had gehad met haar losbandigste zusje, had ze wel van haar gehouden. Het was haar zusje geweest, net zoals Amanda haar zusje was, en Avalon, Lorelei, Greta. Ze was met Emily opgegroeid, en ineens was ze verdwenen.
Het was de angst van haar ouders voor het mensenras dat hen ook nu weer uit elkaar gedreven had. Sofia verafschuwde mensen ook, omdat ze hun gezin hadden verscheurd: tot tweemaal toe waren haar ouders depressief geworden door het verlies van een kind. En het moest gruwelijk voor hen zijn om hun dochter dan te verliezen aan een landwezen, dat waarschijnlijk net zo slecht was als het mensenras: het doodde ten slotte vissen.
Maar waarom had Emily daarbij ook verstoten moeten worden? Wat was de reden dat haar ouders, en daarmee zij ook, geen contact meer hadden met Emily? Het was Sofia nooit duidelijk geweest, omdat haar ouders er nooit over hadden willen praten. Sofia had dus ook geen idee hoe het met haar zusjes ging.
Ze plukte een stukje zeewier van de bodem en begon die in stukjes te versnipperen. Het was een soort vermaak dat ze tegen de verveling had gevonden, wat ze ook deed als ze zenuwachtig was. Ze wist niet of ze momenteel nerveus was of dat zich verveelde; waarschijnlijk zat het er een beetje tussenin.
Ze liet het stukje zeewier vallen toen er een ander waterwezen op haar af kwam; waarschijnlijk één van haar zusjes. Ze besefte maar moeilijk dat ze nu de oudste was en dat zíj nu degene was naar wie Lorelei en Avalon zouden gaan als ze problemen hadden. Hun moeder was die rol al lang geleden verloren en hun vader durfden ze nauwelijks nog iets te zeggen, omdat die vrijwel altijd chagrijnig was. Hoewel Sofia niet bang was om tegen hem in te gaan, deed ze het liever niet: ze vermeed dat omdat het de sfeer er niet beter op maakte.
Het was niet Lorelei of Avalond; het was Dianna. Dianna was na haar de oudste en Sofia wist dat zij degene was die, naast Emily, de grootste band met Cordelia had gehad. Ze had Cordelia ook echt gemist en nu ze geen contact meer met haar hadden, vroeg ze zich soms wel eens luidop af hoe het met haar zusjes zou gaan. Ze zou dat nooit in de buurt van één van haar ouders doen, want dat veroorzaakte gedoe, en gedoe was niet goed.
‘Hé!’ Sofia begroette haar oudste zusje met een omhelzing. Ze wist niet goed waarom ze dat deed en vermoedde dat ze het deed omdat Kelly het ook altijd bij haar had gedaan. Zij vulde nu Kelly’s rol in en daardoor zou Dianna haar rol in moeten vullen. ‘Heb je genoten van het feest gisteren? Je hebt lang uitgeslapen.’

[ bericht aangepast op 7 juli 2014 - 0:22 ]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain