Cordelia kreeg niet de indruk dat Kato snel terug zou komen en besloot naar Emily toe te gaan. Het kon haar niet zo veel schelen wat hij er van dacht en hoe boos hij zou zijn. Hij kon haar niet verbieden het te vertellen, en haar verbieden thuis te blijven pikte ze zeker niet. Ze liep het hotel toe, met de kinderen op haar arm. Ze zag enorm op tegen het gesprek met Emily. Ze klopte op de deur en probeerde te bedenken hoe ze dit vreselijke nieuws tegen haar moest vertellen.
Emily had eerst niet door dat er geklopt werd en bewoog zich pas nadat het geklop harder was geworden. Ze keek haar zusje recht in het gezicht aan toen ze de deur opende en besefte dat ze haar nu wel moest vertellen hoe het zat met Baiel.
Maerle lag samen met het ei in de wieg. Emily sloeg haar armen om Cordelia heen en kroop in haar armen weg, niet beseffend dat de tranen haar over de wangen liepen. Ze wist alleen dat ze Cordelia niet los wilde laten.
'Hé, rustig maar,' zei Cordelia sussend. Ze zette de kinderen op het kleed, die zich wel eventjes zouden weten te vermaken. Ze gingen op het bed zitten en Cordelia beet op haar lip. Ze was vast overstuur omdat Baiel haar verlaten had. Dat dacht Emily tenminste.
'Ik moet je iets vertellen,' zei ze zachtjes. 'Baiel.. hij is er al een tijdje niet meer, Emily. Hij is overleden, en.. Een alien nam bezit van hem. Ik - ik vind het echt heel erg.'
Emily keek Cordelia verbijsterd aan. 'Hoe weet je dat?' vroeg ze zacht.
'Ik -' Cordelia zocht naar woorden, maar het klonk op alle manieren idioot in haar hoofd. 'Haliae heeft het me verteld. Ik zie haar, soms.'
'Haliae?' riep Emily verbijsterd uit. 'De wereld is gek geworden. Echt gek. Er is een aliën die van gedaante kan veranderen en een dode is blijkbaar weer tot leven geroepen...' Ze schudde haar hoofd. 'Wanneer zie je haar dan?'
'Ze is niet in leven,' zei Cordelia met onvaste stem. 'Alleen ik zie haar. Af en toe verschijnt ze, als ik alleen ben.'
'Als - als een geest?'
Cordelia knikte.
Emily greep naar haar hoofd. 'Ik word gek. Ik word gek. Ik word echt gek...'
'Ik vind het echt heel erg, van Baiel,' zei Cordelia zacht. 'Gecondoleerd met je verlies. Jullie verlies.' Ze legde haar hand op die van Emily.
Emily knikte. 'Dat dringt dus maar niet tot me door,' zuchtte ze. 'Dat ie dood is. Dat het een - aliën zei je? - was. Dat mijn man... de liefde van mijn leven... dood is.'
'Dat kan ik me voorstellen,' zei Cordelia. 'Ik weet dat je nare herinneringen hebt aan de tijd die je met die ander had. Je weet nu in ieder geval dat hij het niet was, nu kun je zijn mooie herinneringen koesteren. Het zal heel erg zwaar zijn, maar ik zal er voor je zijn. Altijd.'
Emily sloeg haar armen om Cordelia heen en legde haar hoofd op haar schouder. 'Ik weet het. Ik weet het. Ik hou van je.'
'Ik ook van jou,' zei Cordelia. Het leek ineens eeuwen geleden dat iemand dat tegen haar gezegd had en ze slikte moeizaam. 'Ik vind dat we een gedenkdienst moeten houden voor Baiel. Gewoon, kleinschalig. Dat zou hij vast fijn gevonden hebben.'
'Ja.' Ze knikte. 'Hij - ik denk dat hij -' Ze kon haar zin niet afmaken. Wat had hij gewild? Ze wist het niet.
Ze moest zijn ouders inlichten. Emily slikte. 'Zijn ouders wisten dat hij ziek was van Glaie,' mompelde ze. 'Dat moet ze verteld hebben. Maar ze hebben hem nooit bezocht.'
'Had hij goed contact met zijn ouders?'
'Ik dacht altijd van wel... Maar we hadden het er nooit over.' Ze keek Cordelia aan. 'Er zijn zoveel dingen waar we het nooit over hebben gehad. Wat ik niet van hem weet.'
Cordelia sloeg haar arm om Emily heen. Ze kon het niet helpen dat haar gedachten voor een moment naar Kato afdwaalden. Emily zou nooit meer de kans krijgen om met Baiel te praten. Hoe hij de wereld zag, wat hij voor haar voelde, hoe gelukkig zijn kinderen hem maakten.. Zij hadden die kans nog wel, maar ze deden het nooit. Ze wilde het zo graag, maar er leek altijd een ruis te zijn aan de andere kant van het gesprek.
'Ik vind het vreselijk. Baiel was zo'n lieve, aardige man.' Ze voelde tranen in haar ooghoeken branden en wreef met haar hand over Emily's rug. 'Ik weet gewoon even niet wat ik moet zeggen.'
'Je hoeft niks te zeggen,' mompelde Emily. 'Hij blijft weg... Het heeft allemaal geen zin.' Het leek net alsof het nu pas tot haar door begon te dringen dat Baiel werkelijk niet meer leefde. De Baiel die voor haar gevallen was. 'Ik kan niet anders dan steeds maar voor me zien hoe we elkaar ontmoet hebben.' Ze sloeg haar ogen neer. 'Toen ik op de ziekenzaal lag en Baiel me wakker kuste. Ik ging toen nog met Camuel, maar - het blijft maar door mijn hoofd spoken.'
'Het was ook een belangrijk moment,' zei Cordelia. 'Al jullie momenten waren belangrijk.'
Emily knikte. 'Ik heb zoveel tijd verspild. Als ik toen al van hem gehouden had...'
'Het is niet altijd liefde op het eerste gezicht. Soms heeft het tijd nodig om te groeien.'
'Maar ik heb vijf jaar verspild. En nu is het te laat om dat nog in te halen.'
'Je kan er niets aan doen. Je kon het niet weten. Koester de momenten die je wel had. Ondanks zijn ziekte zijn jullie heel gelukkig geweest.'
Emily dacht daar over na. 'Ik heb het verpest,' zei ze toen. 'Ik heb hem alleen maar ellende bezorgd. Eén van onze kinderen is gestorven dankzij mij. En ik heb ook nog eens met een ander gezoend, terwijl Baiel hele dagen pijn lag te lijden in bed.'
'Ga jezelf nu niet van alles verwijten,' zei Cordelia. 'Dat heeft geen zin. Ik weet dat het heel moeilijk voor je moet zijn, en ik kan er ook eigenlijk niets over zeggen. Alleen - je moet niet denken aan wat er fout is gegaan. Vertel me eens over een fijn moment dat jullie samen hadden.'
'In de zee. Baiel was al ziek... Ik had een kar gekocht zodat hij toch even naar buiten kon. We zwommen in de zee met Maerle en hij fleurde een beetje op. Hij hield me vast en we besloten om in de zee te gaan wonen, omdat we daar thuishoorden.'
'Waarom hebben jullie dat nooit doorgezet?' vroeg Cordelia. 'In de zee wonen?'
'Omdat Ariana vertelde dat Venomis ook het water in kan,' fluisterde Emily.
'O. Wauw. Maar - betekent dat dan niet dat ze ook op het land kan komen? Via het water?'
'Ik weet het niet... Ze zullen het hier wel goed beschermd hebben,' zei Emily. 'Ik weet niet. Ik kan me niet erg druk maken om Venomis, momenteel. Niet nu ik weet dat er een aliën rondloopt die iedere gedaante aan kan nemen die hij wil.'
'Ja, inderdaad,' zei Cordelia huiverig. 'Wat een gemene actie. Hoe kon hij zoiets doen? Het lichaam van een overledene overnemen? Iemands gelukkige herinneringen bezoedelen.'
'Ik weet het niet. Ik weet zijn beweegredenen niet en eigenlijk begrijp ik er helemaal niks van.'
Cordelia schudde haar hoofd. Zij ook niet. Ze keek even naar de wieg, waar Maerle en het ei in lagen. Ze moesten zonder vader opgroeien. Cordelia voelde weer een brok in haar keel en liet haar tranen gaan.
'Je kunt er niets aan doen, en zij ook niet. Het is jullie overkomen, erg genoeg.' Opnieuw waren er geen woorden die de stilte en de pijn konden beschrijven of verlichten.
'Maar waarom? Ik héb al zonder gezin geleefd. Ik héb al ervaren hoe het is om anderen kwijt te raken. Waarom moet ik nog een keer ervaren? Waarom moest Baiel in hemelsnaam zo'n stomme kut-ziekte krijgen?'
'Het leven is soms niet eerlijk, Emily. Niemand heeft gezegd dat het makkelijk zou zijn. Ik weet ook niet waarom al die nare dingen gebeuren, ik wou dat ik het wist!' Ze schudde haar hoofd. 'Het is niet eerlijk.'
'Leven is niet eerlijk, nee.' Zou Kato dat ook hebben gedacht toen hij zijn moeder verloor? En Satyr, nu hij zijn vader verloren had? Of Venomis, toen ze het dorp uitgezet werd?
Emily vroeg zich af waarom ze in hemelsnaam aan Venomis dacht. Venomis was slecht. Ze had verkeerde dingen gedaan, ze had anderen vermoord. Het was wel de laatste met wie Emily enigszins medelijden mocht voelen. 'Ik kan gewoon niet geloven dat... alles, eigenlijk. Het wil er bij mij niet in.'
'Bij mij ook niet,' zei Cordelia zachtjes. 'Ik besef ook niet echt dat hij er niet meer is.'
Emily beet op haar lip. 'Ik krijg ook praktische problemen,' zei ze zacht. 'Het ei... dat durf ik niet meer alleen achter te laten. En Maerle ook niet. En Meller kan niet altijd oppassen, dat wordt me veel te duur, en ik moet werken...'
'Onder water leven lijkt voor jullie een goede oplossing,' zei Cordelia. 'In kosten, in ieder geval. We vinden wel een oplossing voor alle problemen, Emily. Het gaat wel lukken.'
'Maar daar is Venomis.' Dat was de reden waarom ze het eerder ook niet gedaan hadden. 'Of daar kan ze in ieder geval komen.'
'Ik weet het. Daarom krabbelde ik ook al terug,' zei Cordelia. 'We vinden wel een oplossing.'
Emily sloeg nog een keer haar armen om Cordelia heen en bleef zo zitten. Het was lang geleden dat ze elkaar zo hadden vastgehouden en het voelde ontzettend goed. 'Ik heb je veel te weinig opgezocht,' mompelde ze. 'En ik heb je veel te veel verweten. Dingen waar jij niks aan kon doen.'
'Ik heb jou ook te weinig opgezocht,' zei Cordelia. 'Het geeft niet. We moeten toch leren van onze fouten? Laten we het niet weer gaan oprakelen, daar hebben we toch niets aan, nu,' zei Cordelia.
'Ik wil het gewoon gezegd hebben,' zuchtte Emily. 'Ik - ik wil alles zeggen wat ik ooit had willen zeggen. Ik wil niet meer spijt hebben dat ik dingen niet heb gezegd of gevraagd of besproken tot het te laat is. Zoals ik bij Baiel heb.'
'Dat is een goed initiatief.' Cordelia glimlachte waterig. 'Je bent echt heel sterk. Sterker dan ik ben. Ik ben trots op je.'
'Ik ben niet sterker dan jij.'
Cordelia zei niets en hield haar alleen vast. Het zou een hele moeilijke periode voor haar worden.
[ bericht aangepast op 7 juli 2014 - 16:04 ]
You were born with wings. Why prefer to crawl through life?
