Back To The Future • One Direction • Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 2 mei 2014 - 11:58 ]

"Family don’t end in blood”

Reality's overrated.

Harry Styles [jong]
Nu Louis er ook vast klampte ik me aan hem vast als een verdrinkende kitten. Ik gaf zo veel om beide jongens, ik zou breken als een van de twee besloot bij me weg te gaan. Zijn shirt hield ik in een stevige greep en legde mijn hoofd tegen zijn schouder. Door zijn kalmeringen werd het gesnik langzaam maar zeker minder, het was goed geweest om het eruit te gooien, maar het niet kunnen stoppen was wat minder. Toch lukte het deze twee altijd, hoe overstuur ik ook was. Ik glimlachte breed toen ik Zayn zijn lippen tegen mijn flank voelde, het was fijn en hij mocht dat best vaker doen. Het was dat ik me nu niet helemaal naar hem kon omdraaien omdat ik vast zat in de greep van beide jongens, anders had hij zeker een kusje op zijn wang gehad. Een diepe schokkerige zucht rolde over mijn lippen en ik glimlachte weer vanwege het kusje van Louis, die hij gelijk terug kreeg. "Je bent lief, Boo," mompelde ik, om me iets uit zijn greep te wurmen en datzelfde kus op de wang van Zayn te plaatsen. "Jij ook, Zaynie. Bedankt voor alles, jullie beiden," vervolgde ik, ik trilde nog een beetje en ik beloofd mezelf dat zodra dat was opgehouden ik ze de waarheid ging vertellen. Ze hadden er dan wel drie jaar op moeten wachten, maar hopelijk was het -het waard, voor mij in ieder geval wel. Het zou goed zijn om het niet alleen meer bij mezelf te houden, al had ik Louis volgens mij wel eens in een dronken bui gezegd dat ik van hem hield, maar dat had hij vast niet serieus genomen of was het vergeten. Zayn had ik op dat gebeid ook wel wat ontweken, vooral omdat hij geen enkel teken gaf dat hij hetzelfde voelde, terwijl ik heel close was met Louis. Ik schrok op van een stem die veel te lief klonk, om automatisch weer tegen Louis zijn borst te kruipen en mijn gezicht in zijn nek te verstoppen. Ik kon niet tegen dat soort opmerkingen, zij hadden ook alleen maar geprobeerd me te troosten.

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik
De jaloezie werd alleen maar erger met elke actie die Louis deed om Harry te kalmeren. Hij had een verdomme vriendin, verloofde inmiddels, en 3 jaar gehad om Harry de liefde te verklaren. Nu ik eindelijk dit toe durfde te geven, verpestte hij het alsnog. Ik wist nu echt niet wat ik moest doen. Aan de ene kant werd ik heel hulpeloos en verdrietig hiervan, maar aan de andere kant ook echt woest en bloedlink. Toen Harry hem een kusje gaf en bedankte begon mijn bloed te koken en voelde ik de tranen achter mijn ogen prikken. Zo goed mogelijk worstelde ik tegen ze en verstrakte mijn grip nog iets rond zijn middel. Harry's lieve woordjes en zijn kusje op mijn wang deden me weer warm voelen, maar alsnog hielden de woede en het verdriet de overhand. Ik had ook geen idee wat ik ermee aan moest en wilde nu het liefst overstuur wegrennen, maar dat wilde ik A. Harry niet aandoen en B. dat was Louis niet waard. Ik gromde zacht toen Harry zich nog verder in Louis probeerde te verstoppen en verstopte mijn gezicht in Harry zijn flank in de hoop wat te kalmeren. "Ik hou van je, Fluffy." mompelde ik zacht in zijn stal, niet wetend of iemand het kon horen. Hopelijk niet, want ik had geen idee wat er dan zou gebeuren. Mijn hoofd schoot omhoog toen ik de stem hoorde van de tweede bitchie kat van dit huis. Waarom konden die twee niet ophoepelen en samen kleine katjes gaan verzuipen ofzo, want dat zou vast een van hun hobbies zijn. Ondanks dat ik Louis het liefst zag vertrekken, vond ik haar echt te ver gaan. "Ga op de kleuterschool kinderen nachtmerries aanjagen, Bailey, en neem Allison mee. Hij probeert alleen iemand te troosten." siste ik haar fel toe. Dat ik nog niet tegen Louis was uitgevallen of weg was gerent, betekende niet dat alle opgehoopte stres en emoties me nogsteeds elk moment te veel kon worden en ik uit kon vallen. Intussen waren wel alle spieren in mijn armen zo strak gespannen om mezelf onder controle te houden, dat kleine pluizige Harry haast plat tegen me aan werd gedrukt, door alle drama en emoties, zonder dat ik het echt merkte

[ bericht aangepast op 23 april 2014 - 23:34 ]

Bowties were never Cooler

Allison 'Al' Jenna Wright.
Er gebeurde voor mijn gevoel te veel om te bevatten. Zayn dreigde, Harry beschermde, Harry nam me mee, nog meer jonge versies, de jonge versie van mijn vriendje die in huilen uitbarstte, en mijn huidige vriendje die zijn armen om een zo goed als tattooloze Louis slaat. Ik moet moeite doen om overeind te blijven staan, en ik snap niet hoe de rest het wel kan bevatten. Ik grijp me vast aan de tafel voor stabiliteit, maar mijn zwak gestel dwingt me te gaan zitten. Mijn gezicht is bleek geworden, en het feit dat Zayn me op een bepaalde manier heeft bedreigd zit me ook niet lekker. 'Harry?' Mijn stem klinkt zwakker dan normaal. 'Hoe doe jij dit zo makkelijk? Hoe bevat jij het besef van iets wat waarschijnlijk tijdreizen zal zijn?' Ik maakk me zorgen om Zayns houding. Als Harry er niet was geweest, zou hij dan hebbrn geslagen? Een jonge Liam staat voor me. 'Euh, misschien kunnen jullie uitleggen wie jullie zijn. Jezelf voorstellen?' Ik knik voorzichtig. 'Ik ben Al - Harry's vriendin. Als in relatie,' zei ik. Hrt laatste was verduidelijkend bedoeld, want je weet maar nooit. Mijn toon was dan ook zacht, niet opschepperig.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Markham schreef:
Allison 'Al' Jenna Wright.
Er gebeurde voor mijn gevoel te veel om te bevatten. Zayn dreigde, Harry beschermde, Harry nam me mee, nog meer jonge versies, de jonge versie van mijn vriendje die in huilen uitbarstte, en mijn huidige vriendje die zijn armen om een zo goed als tattooloze Louis slaat. Ik moet moeite doen om overeind te blijven staan, en ik snap niet hoe de rest het wel kan bevatten. Ik grijp me vast aan de tafel voor stabiliteit, maar mijn zwak gestel dwingt me te gaan zitten. Mijn gezicht is bleek geworden, en het feit dat Zayn me op een bepaalde manier heeft bedreigd zit me ook niet lekker. 'Harry?' Mijn stem klinkt zwakker dan normaal. 'Hoe doe jij dit zo makkelijk? Hoe bevat jij het besef van iets wat waarschijnlijk tijdreizen zal zijn?' Ik maakk me zorgen om Zayns houding. Als Harry er niet was geweest, zou hij dan hebbrn geslagen? Een jonge Liam staat voor me. 'Euh, misschien kunnen jullie uitleggen wie jullie zijn. Jezelf voorstellen?' Ik knik voorzichtig. 'Ik ben Al - Harry's vriendin. Als in relatie,' zei ik. Hrt laatste was verduidelijkend bedoeld, want je weet maar nooit. Mijn toon was dan ook zacht, niet opschepperig.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Louis Tomlinson [Oud]
Het kusje kreeg ik meteen weer terug, wat een grote glimlach op mijn gezicht veroorzaakte. 'Je bent lief, Boo,' mompelde Harry. Hierna draaide hij zich meteen om naar Zayn en gaf hem ook zo'n kusje, iets wat de glimlach iets kleiner deed worden, maar puur door het feit dat Harry's lippen mijn wang hadden geraakt zat hij er nog wel. 'Jij nog veel liever, Curly,' zei ik zachtjes, maar nog wel verstaanbaar, terug. Ineens kwam er een andere stem tussendoor, die van mijn aanstaande verloofde. Haar worden waren niet bepaald aardig, maar ik voelde me ergens wel schuldig. Ze was wel mijn verloofde en misschien was ik wat close met Harry, maar ik kon er niks aan doen dat kleine Harry ineens voor mijn neus stond net en al mijn gevoelens voor hem weer terug kwamen. Ik twijfelde de laatste tijd sowieso al. Misschien was het al die tijd wel niet echt van mijn kant, misschien deed ik het onbewust alleen maar omdat ik mij schaamde voor mijn gevoelens voor mannen. Ik wist het gewoon even niet meer, maar wat ik wel wist was dat ik voor deze kleine krullenbol meer voelde dan vriendschap.
Mijn wenkbrauwen schoten van verbazing een stukje omhoog toen Zayn het zowaar voor mij opnam door een opmerking naar Bailey terug te bitchen. Ik keek hem even dankbaar aan, want die hulp had ik echt niet aan zien komen maar was ergens wel nodig, aangezien ik zelf echt niet zo goed wist wat te zeggen.

"Family don’t end in blood”

Harry Styles [jong]
Ik gniffelde even om de lieve woorden van Louis, hij was degene, samen met Zayn, die al het lof verdiende, ik had niks voor hun gedaan. Niet in deze tijd in ieder geval. Doordat het meisje, dat ik niets eens kende, nogal vals tegen ons begon te doen, zocht ik mijn troost en steun bij de oudere jongen van de twee. Emotioneel gezien was ik nog niet stabiel genoeg om kritiek aan te kunnen, dus probeerde ik haar stem te dempen door middel van Louis' shirt en schouder. Wel hoorde ik de hele zachte woorden van Zayn, waardoor mijn ogen zo groot werden als theeschoteltjes en ik hem voorzichtig aan probeerde te kijken. 'Ik hou ook van jou,' zei ik tegen hem zonder geluid te gebruiken, ik hoopte maar dat hij kon liplezen en Louis het niet gemerkt had. Vlug erna begon de getinte jongen terug te bitchen, dat was ook niet helemaal wat ik wilde, zo moeilijk was het echt niet om wat vriendelijker met elkaar om te gaan. Ik schoof weer wat van Louis af, terug naar Zayn zijn schoot, veel anders kon ik niet, hij drukte me plat en dit was de enige manier waarop ik kon ademhalen. "Zayn, ik ben best bereid om mijn verhaal te doen als je me loslaat, anders gaat het wat lastig zonder zuurstof," zei ik zacht terwijl ik met mijn hand over zijn wang aaide en een kusje op zijn mondhoek gaf. Hij was echt een schatje als het om mijn veiligheid ging, maar dat was Louis ook. Ze waren beide zo ontzettend lief voor me en ik dacht niet dat ik ooit kon kiezen, hopelijk gaf dit gesprek duidelijkheid. Ik mocht niet egoïstisch zijn en ze aan het lijntje houden, hou graag ik ze ook beide op die manier bij me had. Daarbij was ik bang dat ik de vriendschap voor altijd ging verpesten met degene die achterbleef, dat kon ik hem niet aandoen en brak ik zelf ook. Ik had me nog nooit zo verscheurd gevoeld.

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik[oud]
Het deed pijn om voor de zoveelste keer genegeerd te worden, al wilde ik er nu geen drama door creeren. Het deed toch pijn dat zelfs nu ik het hardop had gezegd, hij het niet eens had gemerkt. Mijn gedichten werden afgeschreven als mooie fanmail en het sporadische contact wat ik over de jaren durfde te hebben als vriendschappelijk. Het was echt niet leuk, maar huilen erom zou ik pas doen als ik alleen was. Door deze emoties er nog eens bij stond ik nu echt op klappen en op welke manier dat zou gebeuren, zou bepaald worden door de laatste druppel. Bailey had dus maar geluk dat zij dat niet was, maar een hele felle opmerking van mij kon ze wel verwachten en ook het feit dat ik nu echt moeite kreeg met mijn controle. Het was zeker niet het geval dat ik Louis wilde beschermen, dat kon hij prima zelf en ik zag hem liever gaan op dit moment, maar hij bleef mijn vriend en zijn verloofde ging te ver. Ik schrok een beetje door de voor mij plotse lieve woordjes van Harry en zijn lichte aanrakingen die mijn hart een paar slagen deden overslaan, mijn ademhaling deden stokken en mijn huid onder zijn vingers en lippen deden branden. Toen ze eenmaal echt doordrongen liet ik de spanning in mijn armen direct grotendeels varen en keek schuldbewust omlaag. "Sorry, Fluffy." mompelde ik zachtjes met lichte blosjes op mijn wangen. Ze waren zo licht dat je ze door mijn huidskleur heen niet zag gelukkig. Ik voelde me zo stom op dit moment. Ik wilde deze jongen tegen alles en iedereen beschermen en hem koesteren zolang het kon, maar tegelijkertijd was ik degene die hem pijn deed omdat ik me niet kon beheersen en de manieren waarop ik me probeerde te beheersen zonder pen en papier hem ook pijn toe brachten. Heel langzaam liet ik hem helemaal los en duwde hem voorzichtig op Louis zijn schoot. "Sorry voor alles." mompelde ik gepijnigd en schuldbewust voor ik in stilte met een geborgen hoofd naar mijn kamer sjokte. Daar liet ik me op mijn bed vallen en pakte een groot schoon vel papier en een potlood om te gaan tekenen tegen de muur, omdat het bed te zacht was. Alles moest ik eruit laten op een onschuldige manier en een andere manier dan tekenen kon ik nu even niet bedenken, hoe langzaam dit ook werkte en hoe erg mijn tranen nu ook over mijn wangen begonnen te stromen. Dat ik Harry pijn had gedaan was de laatste druppel geweest en nu zou ik daar dus de gevolgen van dragen, wat voor nu mentale pijniging en trillend tekenen betekende. Ik was nu echt op een hele donkere plek en het was helemaal mijn eigen schuld. Ik voelde niet veel later het bed een klein beetje indeuken. Niet veel later voelde ik een klein handje door mijn haren gaan en een warm pluizig lichaam op mijn rug gaan liggen. Het kalmeerde me iets, maar verre van genoeg. Inmiddels wisten zowel de hond als het jongetje dat stilte nu het enige was wat ik aan mijn hoofd wilde hebben, omdat daar al te veel zorgen aan zaten.

[ bericht aangepast op 25 april 2014 - 12:18 ]

Bowties were never Cooler

Bailey Giselle Stonem.

"Ga op de kleuterschool kinderen nachtmerries aanjagen, Bailey, en neem Allison mee. Hij probeert alleen iemand te troosten," siste de jongen met de zwarte kuif haar toe, Zayn.
      Ze had geen hekel aan Zayn, hij viel wel mee, maar je moest niet zo tegen haar spreken, dat wist iedereen die ook maar een beetje slim was. Toch, ze zag Louis en besloot voor hem, en alleen voor hem, enigszins te dimmen. "Ik heb Allison niet nodig, zou ik iemand af willen schrikken, dat lukt me in mijn eentje wel. Maar doe je best maar, met een persoonlijkheid als dat van jou zal het lastig worden, maar doe je best die knul op te vrolijken." Misschien leek het niet aardig, maar voor haar was het erg vriendelijk. Ze draaide zich om en ging weer naar beneden. Om zich daar weer bij de rest te voegen, al zou ze er het liefste zo min mogelijk mee te maken hebben. "Stonem," ze had een hekel aan haar voornaam en haar achternaam was al meer dan genoeg, "Louis' vriendin, verloofde," stelde ze zich snel voor, ze namelijk geen zin een heel verhaal te gaan houden. Ongeïnterreseerd prutste ze wat aan de ringen aan haar vingers en draaide deze rond.

Reality's overrated.

Louis William Tomlinson [Oud]
Toen Bailey langskwam en op een niet zo'n aardige toon begon te praten, kroop Harry wat meer tegen mij aan en verstopte zijn gezicht in mijn shirt. Ik wierp een dankbare blik op Zayn, nadat die mij had geholpen door fel te reageren op Bailey, al had ze ergens gelijk, want zij was mijn verloofde. Maar ik voelde gewoon nog steeds iets voor deze kleine krullenbol. Harry schoof weer wat naar Zayn en zei iets over dat hij zijn verhaal wel wilde doen maar daar wel zuurstof voor nodig had, Zayn had hem namelijk ook nogal strak vast. Het kusje op de mondhoek van Zayn en de aai over zijn wang deden mijn jaloerse gevoelens opnieuw opspelen, maar toen deed Zayn iets wat ik niet had verwacht. Hij zei 'sorry' en liet hem daarna heel langzaam los, om hem op mijn schoot te duwen. Automatisch sloeg ik mijn armen om de middel van de jongen en drukte een kusje op zijn krulletjes. Toch zag ik Zayn ook liever niet verdrietig weglopen, het was nog altijd een van mijn beste vrienden. Bailey had intussen ook geantwoord en was weer weggelopen. Ik had haar antwoord maar half gehoord door de situatie met Zayn en Harry, maar volgens mij klonk het voor haar doen nog redelijk vriendelijk.
Mijn hand legde zich voorzichtig op die van Harry. Ik voelde me schuldig, zowel tegenover hem als tegenover Bailey. Bailey was mijn verloofde en ik had nu alleen nog maar oog voor Harry, dus genoeg redenen om me schuldig tegenover haar te voelen. En Harry... We maakten het hem niet makkelijk door allebei verliefd op hem te zijn, Zayn en ik.

[ bericht aangepast op 26 april 2014 - 12:25 ]

"Family don’t end in blood”

Harry Styles [jong]
Ik glimlachte even toen ik zijn adem hoorde stokken onder mijn aanraking, het kon alleen iets goeds betekenen nadat hij stilletjes had toegegeven dat hij van me hield. Bij zijn verontschuldiging wilde ik zeggen dat het niet erg was en mijn lippen weer tegen zijn wang drukken, maar die kans kreeg ik niet. Ik kroop nog heel even dicht tegen hem af voor hij me van zich af schoof en neerzette op Louis' schoot, die zijn armen meteen rond mijn middel wikkelde. "Zaynie," klaagde ik zachtjes toen hij verdrietig wegliep. Zo wilde ik hem niet zien, zo wilde ik helemaal niemand zien, de pijn droop gewoon van zijn hele houding af. Zuchtend kroop ik wat verder in de omhelzing van Louis bij zijn kusje, met mijn handen tegen zijn borst aan drukte ik mijn lippen tegen zijn kaak. Misschien was het beter om even in zijn armen te blijven liggen en Zayn rustig tot zichzelf te laten komen, maar het voelde zo kil om niet eens achter hem aan te gaan. Ik glimlachte weer om Louis zijn hand die hij voorzichtig op de mijne legde, het was schattig dat ook degene met de grootste mond zo onzeker kon zijn. "Ik hou van je, Boo," mompelde ik zacht, waarna ik me uit zijn greep worstelde. "Maar ik ga toch even kijken hoe het met hem is, ik ben zo terug," vervolgde ik, om een kusje op zijn mondhoek te geven, maar in de haast die ik had belandde die per ongeluk op zijn lippen. Ik snelde naar de kamer die, in ieder geval in mijn tijd, Zayn's kamer was. Vanuit de deuropening zag ik hem tekenen op zijn bed met de hond en zijn zoon, zelfs vanaf hier was het te zien dat hij aan het huilen was. Op mijn tenen liep ik naar hem toe, ik wilde hem niet doen opschrikken van zijn werk. Voorzichtig ging ik op de rand van het bed zitten en keek geïnteresseerd toe naar hoe hij tekende. "Wat teken je?" vroeg ik zachtjes, mijn stem klonk nog wat schor en gebroken na het huilen van net, maar al een stuk beter. Ik wilde niet opeens heel bot op tafel gooien hoeveel ik wel niet om hem gaf, vooral niet omdat ik het net ook op die manier had toegegeven aan Louis. Dan maar proberen het op te bouwen en het subtiel te vertellen, al was subtiliteit niet mijn sterkste punt.

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik[oud]
Ik lag trillden van het huilen, opgekruild op mijn bed, te tekenen. Ondertussen zat Harley beschermend tegen mijn rug en aaide Luca door mijn haren, terwijl het steeds maar erger werd. Ik wilde niet dat mijn zoon me zo zag, maar op een of andere manier voelde Harley dit altijd aan en verliet dan mijn zijde niet meer tot ik weer mezelf was, en Luca bleef altijd bij Harley. Toen ik het bed nog een beetje voelde inzakken, was ik verbaasd, maar ik dacht dat het mijn verbeelding was. Wie zou me nu weer gaan zoeken? Louis en pluizige Harry zeker niet, want ik had die situatie flink verpest door net datgene te doen waartegen ik de jonge pluizenbol wilde beschermen. Waarom zorgde ik altijd dat er wel iets mis ging? Mijn tranen bleven stil en overvloedig vloeien terwijl mijn lichaam trilde en schokte. Toen ik eenmaal een stem hoorde die ik niet had verwacht voelde ik mijn hart wat springen en keek met grote waterige bruine ogen op. Hij klonk nog wat schor en gebroken, maar een stuk minder dan daarnet. Ik keek even om naar mijn zoon. "Luca, ga maar met Harley in de tuin van oom Louis spelen. Het gaat weer beter met me. Dank je." zei ik tegen de jongen. Ik was nog verrast hoe vast mijn stem klonk en ook hoe makkelijk de kleine man te overtuigen was. Hij liep namelijk alweer vrij snel met zijn handje om de halsband van de grijze pit geslagen de deur uit. Toen hij eenmaal weg was krulde ik me tegen Harry aan in de hoop dat het trillen zou stoppen, wat niet gebeurde, net als het huilen, maar verwarring kwam er ook doorheen. "Het maakt niet uit wat ik teken. Waarom ben je hier en niet veilig in Lou's armen? Ik kan je alleen maar pijn doen." In mijn stem klonk duidelijk de pijn maar ook verwarring door en misschien zelfs wat zelfhaat. Ik kon niets goed doen, zeker op het emotionele vlak. Ik moest het altijd op een of andere manier verpesten. Ik moest altijd alles op een of andere manier verpesten. Ik was een slechte vriend, een slecht vriendje en het aller ergste nog een slechte vader. Ik zou Luc moeten troosten, niet andersom. Hij zou mij niet zo moeten zien en ik had niet mogen roken vanochtend. Ik haalde een keer hard uit tegen de muur, waardoor een klap door het huis ging en mijn knokkels zich schaafden. "Verdomme." mompelde ik geirriteerd met mezelf voor ik me zonder enige aandacht voor mijn geschade hand weer opkrulde.

Bowties were never Cooler

Harry Styles [jong]
Het deed echt pijn om hem zo te zien, de jongen waarvan ik gewend was dat hij kalm en beheerst bleef, die nu compleet ingestort leek. Langzaam liep ik naar het bed en kwam naast hem zitten, ik wilde er voor hem zijn zoals hij net voor mij was en het kon me niet schelen als hij wilde dat ik wegging, ik zou toch blijven. Wel was ik zeer slecht in mensen troosten, dus had ik geen flauw idee wat precies moest doen. Ik vroeg zacht wat hij aan het tekenen was, waardoor hij opkeek en Luca en de hond wegstuurde. Zodra die twee weg waren kroop Zayn tegen me aan en sloeg ik mijn armen om hem heen, om zacht over zijn rug en door zijn haren te aaien. Ik schudde mijn hoofd bij zijn woorden, dat klopte voor geen meter. "Dat is niet waar, Zayn. Ik ben hier omdat ik van je hou en er voor je wil zijn," zei ik op fluistertoon. Volgens mij had hij de gedachte gehad dat ik alleen maar oog had voor Louis, wat gedeeltelijk waar was, maar zeker ook voor hem. Het vragenvuur zou dan ook nu wel beginnen en ik ging eerlijk antwoorden, maakte niet uit wat voor vraag. Ik bleef hem dicht tegen me aanhouden terwijl ik hem iets probeerde te sussen, het was nergens voor nodig om verdrietig te zijn, niet voor hem. Toch zag ik hem vanbinnen koken en duurde het niet lang voor hij hard tegen de muur uithaalde. Ik keek hem verbijsterd aan toen hij zich gewoon weer opkrulde. Voorzichtig pakte ik de hand vast die nu best pijn moest doen en drukte zacht mijn lippen tegen zijn knokkels. "Dat moet je niet doen, dat ben ik niet waard. Ik ben jouw pijn ook niet waard, dus ik begrijp niet waarom het je toch zoveel pijn lijkt te doen. Je hebt niks verkeerd gedaan," mompelde ik, voor ik zijn hand weer liet zakken en hem tegen me aan trok. Hij mocht niet huilen, en zeker niet voor mij. Zolang Zayn wilde zou ik hem zo tegen me aan blijven houden en anders was ik zo weer weg, het kostte hem maar een woord.

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik[oud]
Harry zijn woorden waren veels te lief. Ik had hem bijna verstikt en was toen zonder pardon weggerent. Ik was echt niet zo lief als dat velen dachten en deed vaak meer fout dan goed. Zijn armen om me heen warenheel fijn en warm, maar tegelijkertijd liet het me nog veel schuldiger voelen. Ik had dit niet verdient. Harry was te lief, deze Harry zeker. Ik maakte alles kapot en alles wat ik voelde was fout. Dat had ik inmiddels wel geleerd. Harry hoorde gewoon bij Louis en ik hoorde daar als alleenstaande ouder met een kort lontje niet tussen. Door dit alles werd ik erg geirriteerd met deze situatie. Omdat ik nu al mijn emoties gewoon de vrije loop liet, kwam dit er ook direct uit, wat eindige in een harde stoot met mijn vuist tegen de muur. Daarna krulde ik me weer veilig op tegen Harry aan. Ik was nu als een soort overemotioneel lappenpopje. Je zou me zo kunnen oppakken en waarschijnlijk van de trap gooien zonder problemen, omdat ik echt niet meer wist wat ik met mezelf aan moest en alle irritatie en woede er met die klap wel uit was gekomen. Zijn lippen tegen mijn knokkels deden me pas echt de pijn voelen die de klap had veroorzaakt. Ik luisterde stil naar zijn woorden en keek hem met rode waterige oogjes aan. "Ik heb vaak genoeg van alles verkeerd gedaan. Roken na een hele tijd geen sigaret te hebben aangeraakt, jou platgeknepen door jaloezie en irritatie, mijn zoon me laten zien breken en dat allemaal alleen vanochtend maar. Ik verdien niet iemand zoals jij. Iemand die zo lief en zorgzaam voor me is. Dat kan ik je namelijk nooit teruggeven. Jij verdient iemand die je wel alle liefde kan geven die je verdient. Ik wil je beschermen van al het kwade, Fluffy, en ik ben daar een van geworden." fluisterde ik zacht en gebroken tegen de jongen. Hij was veels te lief voor me en ik zou dat nooit terug kunnen geven, hoeveel ik ook van hem hield. Ik hield namelijk echt met heel mijn hart van hem... En daarom moest ik hem laten gaan, hoe graag ik hem ook voor de rest van mijn leven bij me wilde houden. Ik had nu namelijk wel door dat ik op bescherming na hem nooit alles zou kunnen geven wat hij wilde en nodig had.

Bowties were never Cooler

Harry Styles [jong]
Ik hield de gebroken jongen dicht tegen me aan en probeerde hem met mijn woorden te troosten, wat niet heel goed leek te werken. Goed was ik niet met woorden, helemaal niet, de andere jongens konden dat veel beter. Ik zuchtte diep toen hij me weer tegen begon te spreken, ik kon er niet tegen als hij zo deed. Bij zijn laatste zin knapte er iets in me en keek ik Zayn fel aan. Ik liep hem los en stond op van het bed, zonder oogcontact te verliezen. "Verdomme, Zayn!" schreeuwde ik furieus naar hem. "Is dat wat je wilt horen? Dat je een slechte vader en vriend bent? Dat ik je nu haat en ik die deur ga uitlopen om nooit meer terug te komen? Zelfs als al die onzin waar zou zijn, waarom denk je dat ik voor je ben gevallen? Omdat je me tegen alles beschermd, me aan het lachen maakt, zelfs als ik het niet wil. Omdat je, elke keer als je dichtbij me komt zitten, mijn hart laat springen. Omdat je een van de liefste jongens bent die ik ken. Daarom hou ik van je, Zayn, en niemand kan dat veranderen." Elk woord werd een stukje zachter, waar ik eerst nog naar hem schreeuwde, was het nu niet veel meer dan een zachte fluistering. Ik kwam weer bij hem zitten en legde mijn handen op zijn wangen. Met mijn duimen veegde ik voorzichtig zijn tranen weg, ik wilde hem niet meer zien op deze manier, het brak niet alleen hem maar ook mij. In een impuls drukte ik mijn lippen heel zacht op de zijne, het was gewoon alsof ik het moest doen, dat het zo hoorde. Het voelde wel goed, heel goed zelfs. Of hij dit wilde wist ik niet, en hij mocht me wegduwen wanneer hij wilde. Ik hield van hem en was niet bang meer om dat te laten merken. Dit was hopelijk in ieder geval een eerste stap om eindelijk een keuze te kunnen maken, het lag echt aan die twee.

Because I love him, do I need another reason?