Back To The Future • One Direction • Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 2 mei 2014 - 11:58 ]

"Family don’t end in blood”

Zayn Malik[oud]
Bij mijn laatste oprechte woorden zag ik iets ontbranden in hem, iets waardoor ik eerlijk gezegd doodsbang werd. Ik keek hem aan terwijl hij opstond, waardoor ik me toch wel heel erg eenzaam voelde. Zodra hij zijn stem verhief kromp ik bang in elkaar als een klein kind. Daar was het ook een reactie door. Zodra iemand die veel voor me betekende boos tegen me gilde kroop ik bang weg. Toch sloeg ik mijn ogen niet weg en luisterde ik wel. Zijn woorden waarom ondanks dat ze me angst aanjoegen ook enorm lief. Zodra hij weer kwam zitten schoof ik dan ook direct naar hem toe, zonder enige twijfel. Ik hield van hem en zijn woorden deden me oprecht geloven dat hij hetzelfde dacht, al dacht hij niet hetzelfde over mij als ik over mezelf dacht. Ik glimlachte weekjes toen hij over mijn wangen wreef. "Sorry" mompelde ik zachtjes terwijl ik zijn zijn prachtige groene kijkers keek. Het was amper uit mijn mond toen er iets gebeurde waarvan ik niet eens had durven dromen. Hij drukte zijn lippen op de mijne. Door deze actie leek ik even te bevriezen en mijn hart leek even stil te staan, maar zodra ik besefte wat er gebeurde sprong mijn hart in een keer in de 5e versnelling, ontplofte er een bom met wilde dieren in mijn buik en schoof ik nog wat dichterbij. Het voelde geweldig. Direct was mijn hoofd eigenlijk compleet blanco en had mijn hart alle touwtjes in handen, wat eigenlijk nooit gebeurde. Ik schoof zonder pardon op zijn schoot en haakte mijn vingers stevig in zijn pluizige krullen om hem dichterbij me te houden. Nu ik hem zo had wilde ik hem nooit meer loslaten. Hij liet me geweldiger voelen dan wie of wat dan ook... Op de dolgelukkige blik van mijn zoontje na als hij echt gelukkig was. Dat was nog net iets meer waard, maar het scheelde weinig. En nu hij me dan echt wilde, ondanks al mijn slechte punten, ging ik hem niet meer loslaten ook. Ik zat in een emotionele achtbaan en hoopte maar gewoon dat dit het laatste punt was, want ik wist niet of ik het aankon weer te breken. Al had ik het gevoel dat ik als ik pluizige Harry had ik alles aankon.

Bowties were never Cooler

Niall Horan
Ondanks dat ik niet wist wat ik met mezelf en mijn gevoelens aan moest, keek ik wel op van mijn enige houvast, Louis, toen Liam woorden sprak die me verwarden. "Maar je bent wel verandert, niet veel, maar goed. Dat kan ik nu nog niet bepalen." Voorzichtig klom ik van Louis af en ging aan deze oudere, grotere en vooral veel gespierdere verzie van Liam hangen. Hij zou het vast aan kunnen, want hij had echt spieren als de hulk. Echt de hulk was hij niet, want toch voelde hij nog wel als mijn eigen Liam. De Liam voor wie ik gevoelens had en ze niet durfde te uiten omdat ik bang was voor alle reacties en zoizo niet zeker was van de gevoelens. Plots zag ik een kindje en een hond langslopen op weg naar buiten. Het jochie had wel iets weg van Zayn. Het zou toch niet dat hij zo dom was geworden in zo ongeveer een jaar of wat, te schatten aan de leeftijd van het knulletje. Daar zag ik hem echt niet voor aan. Ik klampte me nog iets steviger aan Liam vast, deze Liam, al verschilde het in gevoel niet enorm veel van mijn Liam, al zou ik het bij hem toch veel fijner vinden om dit te kunnen doen. "Liam? Kunnen we kijken waar mijn Liam is? Ik moet hem denk ik iets vertellen." Ik beet wat onzeker op mijn onderlip terwijl ik de knoop doorhakte. Ik wilde Liam vertellen wat er in mijn hoofd omging, gewoon zodat hij me kon helpen. Naast Louis waren hij en Zayn degene bij wie ik altijd mijn schuilplaats zocht. Aangezien het nu over hem ging was het dan toch wel het eerlijksts om hem om hulp te vragen. Als hij hetzelfde zou voelen, wist ik niet wat ik zou doen, en anders kon hij me hopelijk in elk geval helpen uitvogelen wat ik noj echt voelde en wat ik ermee moest. Alleen met deze Liam, hulk Liam, durfde ik dat niet zo goed. Niet alleen om de reden dat ik het gevoel had dat hij me met zijn pink door midden kon breken als hij wilde en ook omdat ik toch nog niet echt hoogte van hem kon krijgen, maar genoeg om me met een veilig gevoel aan hem vast te durven klampen.

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Toen Niall zei dat ik toch wel iets veranderd was, wist ik niet goed wat ik moest denken. Ik wou niet veranderen, tenminste, niet qua innerlijk. Ik wil me zelf niet verliezen door de fame. Ik wil blijven wie ik ben, en dat voor niemand veranderen. Zou ik dan toch veranderd zijn? Ja, qua uiterlijk was dat duidelijk, maar het is lastig om van mezelf te zeggen of ik nou wel of niet qua innerlijk ben veranderd. 'Hoe bedoel je veranderd? Innerlijk, of uiterlijk?' vroeg ik aan Niall, nou ja, de jonge versie dan. Hij klom voorzichtig van Louis af, en ging aan mij hangen. Het voelde vertrouwd, zoals vroeger. Toen hij vroeg of we de Liam uit zijn tijd konden op zoeken was ik lichtelijk verbaasd, wat wou hij aan hem, de jonge versie van mezelf vertellen? 'Ja, tuurlijk. Maar wat wil je hem vertellen? Of nou ja, mij eigenlijk... maar dan de jongere versie.' als je het zo zegt klinkt het eigenlijk best vreemd, in principe ga ik nu dus opzoek naar mezelf, maar dan letterlijk. Ik word met de seconde nieuwsgieriger naar wat hij mijn jongere ik wil vertellen. Ik vind het al raar om jonge Niall en Louis te zien, laat staan mijn jongere ik..

How far is far

Harry Styles [jong]
Ik zag hem wat in elkaar duiken toen ik begon met mijn preek, die overigens goed bedoeld was, maar het was fijn dat hij zijn blik niet afwendde, dan wist ik dat hij wel luisterde. Na even besloot ik dat ik mijn punt wel had gemaakt en kwam weer bij hem zitten, waarna ik glimlachte toen hij naar me toe schoof. Het was goed om te weten dat hij me het schreeuwen niet kwalijk nam. Met zorg wreef ik de overgebleven tranen op zijn wangen weg en rolde met mijn ogen om zijn verontschuldiging, alsof Zayn niet wist dat ik dat niet wilde horen. Gelijk erna drukte ik zacht mijn lippen op die van hem, waardoor ik mijn hoofd licht voelde worden en wat vlinders agressief rond voelde fladderen. Eerst raakte ik wat onzeker omdat Zayn niet reageerde en was bang dat ik dingen toch verkeerd had geïnterpreteerd, maar ontspande weer snel toen hij me terug kuste. Ik had nooit gedacht dat ik dit werkelijk zou durven, maar ik had het gedaan en geen greintje spijt. Het voelde goed en vertrouwd, alsof we dit al duizend keer eerder hadden gedaan. Door de plotselinge beweging dat hij op mijn schoot kroop kieperde ik achterover op het bed en trok hem automatisch bovenop me, ik was er niet op voorbereid en had de kracht dan ook niet zien aankomen. Ik gniffelde tegen zijn lippen aan voor ik mijn handen van zijn wangen naar zijn haar verplaatste en ze daar doorheen vlocht. Nu ik hier eindelijk de kans voor had ging ik hem geen mogelijkheid geven om weg te komen. Omdat ik was zoals ik was was er natuurlijk geen ontkomen aan dat ik vergat adem te halen en trok me even los om daarnaar te kunnen happen. Terwijl ik dat deed keek ik recht in zijn prachtige donkere ogen die oprecht liefde uitstraalden. Net zoals ik oprecht van hem hield, zeker ook van de jongen die in de andere kamer nog op me wachtte en waar ik me erg schuldig over voelde, maar dat was een probleem om aan te pakken als ik een beetje was bijgekomen van dit alles. Dit was niet al te makkelijk te verwerken.

Because I love him, do I need another reason?

[Sorry dat ik even niet heb gereageerd, ik had niet zo veel tijd. Nu heb ik gelukkig vakantie. Iemand voor jonge Zayn?]

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.

Niall Horan
Ik keek Liam aan bij zijn vraag. Zijn bezorgdheid liet al zien dat hij toch nog grotendeels zichzelf was, al was hij toch wel een heel stuk ouder. "Allebei, maar het ene minder dan het ander." piepte ik terwijl ik voorzichtig van Louis naar hem kroop en in alleen mijn gifgroene boxer en Ierse rugbyshirt aan hem ging hangen. Het voelde fijn om toch op een of andere manier aan een Liam, al was het deze Liam, te gaan hangen. Hij rook anders en was veel gespierder, maar onder alle lagen stoerheid en spieren zat vast nog ergens een stukje van mijn Liam verscholen. De Liam waar ik al tijden stiekem een oogje op had, maar waar ik niets over durfde te zeggen, tegen niemand. Het had zelfs al heel erg lang geduurd, eigenlijk tot een paar dagen geleden, tot ik het aan mezelf durfde toe te geven. Het enige was dat ik er moeilijk mee naar mijn Liam kon voor hulp, omdat ik hem dan ook een liefdesverklaring moest geven, en daar was ik als de dood voor. Toch zou hij me wel het beste advies kunnen geven, omdat het ook om hem ging. Ik vroeg dus aan deze Liam of we naar hem konden. Hij begon daarop vragen te stellen. Hij was inderdaad nog echt Liam: Altijd het beste voor iedereen willen, maar tegelijkertijd alles willen weten. "Euhm... Dat ligt lastig..." mompelde ik wat onzeker. Toen bedacht ik me iets. "Het jij of mijn toekomstige ik eigenlijk een vriendin?" vroeg ik toen zachtjes. Als dat zo was kon ik het net zo goed voor mezelf houden, want dan had het toch geen zin hem ermee te storen, want dan zou het toch nooit iets worden. Al leek het me sterk dat mijn toekomstige ik een vriendin had, omdat ik nooit ook maar iets voor een meisje heb gevoelt, alleen voor jongens. En het meeste nog voor de jongen aan wiens schouders ik nu hing... On nou ja, zijn versie uit mijn tijd. Mijn Liam.

[Zaynieboo komt vanavond]

[ bericht aangepast op 29 april 2014 - 18:19 ]

Bowties were never Cooler

Zayn Malik[oud]
Zodra Harry om kieperde op het bed trok hij me mee. Ik ging mee en hield mijn handen stevig in zijn pluizige krullen gewikkeld. Ik voelde me geweldig zo in de armen van de kleine pluizenbol. Ik voelde zijn handen door mijn haar gaan en glimlachte een beetje tegen zijn lippen. Ik wilde hem echt nooit meer loslaten, zeker omdat ik niet wist hoe lang hij hier nog zou zijn en het zo goed voelde. Toen hij terugtrok keek ik recht in zijn prachtige groene ogen en kwam er nu pas achter dat ik weer moest ademhalen. Ik hapte naar adem en keek hem glimlachend aan. Mijn ademhaling was nog wat vreemd, net als mijn hartslag, maar het voelde zo gigantisch goed. De vlinders raasden door zijn lichaam als gekken. "Ik hou van je, Fluffy." mompelde ik voor ik mijn lippen zacht tegen zijn voorhoofd drukte. Dit was eigenlijk zo fout. Zoizo was hij 4 jaar jonger, minderjarig en daarbij was dit gewoon heel erg fucked up. Degene die hij in deze tijd was had een rotmeid als vriendin en was verre van de jongen die nu onder me lag. Hij had het gewicht van de wereld nog niet op zijn schouders gegooid gekregen, het gewicht wat ik zo graag voor hem op had willen vangen. Het probleem was geweest was dat ik ook erg jong was geweest en zelf ook ineens veel gewicht op mijn schouders had gekregen. Toch had hij het nooit verdient en ik had altijd de pers daar de schuld van gegeven. Ik had het ook vaker dan eens gezegd, maar niemand leek er iets van aan te trekken. Nu had ik gelukkig wel de kans hem te beschermen zoals hij nodig had gehad. Ik aaide zachtjes door zijn haren terwijl ik mijn lippen zacht tegen zijn voorhoofd liet rusten. Ik voelde me aan de ene kant schuldig, tegenover Louis, zowel de jonge als de oudere, en de Harry van nu. Ik had namelijk geen idee hoe dit het heden zou beïnvloeden. Ook wilde ik niet Harry van Louis stelen. Hun vriendschap was altijd de sterkste geweest van ons allen en ik wilde dat niet verpesten. Het had vaak zelfs zo dichtbij een relatie gelegen dat ik extreem jaloers was op hen. Toch kon ik aan geen van deze dingen denken nu wij eenmaal samen waren en hij zo lief tegen me was.

Bowties were never Cooler

Harry Styles [jong]
Ik lachte zachtjes toen bleek dat ik niet de enige was die was vergeten te ademhalen, al was het ook omdat ik me hier zo goed bij voelde, hoe fout het eigenlijk was. Ergens vroeg ik me af of de herinneringen van mijn oudere zelf nu niet veranderden, maar dat merkte ik wel als ik hem weer tegenkwam. Dat wilde ik liever niet, want ik vond het doodeng om mezelf te zien. Met een hand aaide ik over zijn wang en pruilde even toen hij zei dat hij van me hield. "Noem me nou niet zo, het klinkt te schattig. Ik ben al bijna zeventien, hoor," klaagde ik, zonder te beseffen dat ik zo waarschijnlijk erger maakte. "Maar ik hou ook van jou," zette ik er vlug achteraan, voor hij zou denken dat ik het er expres uit liet omdat het niet zo was, wat niet klopte. Ik hield heel veel van hem, vanaf het begin af aan al. Ik glimlachte om zijn lippen op mijn voorhoofd en zuchtte tevreden. Dit was stiekem het beste begin van het nieuwe jaar dat er kon zijn, al had ik in een avond drie jaar overgeslagen. Ik wilde zo graag weten hoe het was gegaan met de band en de vriendschappen onderling, maar je hoorde me niet klagen als ik nog even zo moest blijven liggen. Terwijl hij door mijn haar aaide draaide ik mijn hoofd iets waardoor ik de tatoeages op zijn arm weer kon bestuderen. "Hoeveel heb je er?" vroeg ik, want het leek mij, als ik dit zo zag, dat de inkt niet alleen op zijn armen zat. Daarbij was ik gewoon benieuwd naar de Zayn van deze tijd, in hoeverre hij was veranderd of juist niet. Zacht bleef ik zijn wang aaien en sloot genietend mijn ogen onder zijn strelingen en het gevoel van zijn lippen op mijn huid. Ik had het idee dat ik hier wel voor eeuwig kon blijven liggen met hem in de buurt, maar ik had ook nog zoveel te doen. Uitvinden wat ik ging doen met deze situatie en Louis, wat er gaande was in mijn familie, aangezien ik bang was niet geaccepteerd te worden door hen in deze tijd en mijn eigen nooit meer zou zien. Maar als die zorgen leken zo klein nu, en hopelijk bleef daf nog even zo.

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik[oud]
Ik grijnsde tegen zijn voorhoofd bij zijn woorden. "En ik ben bijna 21. Je bent nou eenmaal heerlijk pluizig, en dat vind ik geweldig." mompelde ik voor ik mijn ogen sloot en genoot van zijn aanrakingen. Ik bleef zo rustig even liggen, ondanks dat ik nog wel enigzins op mijn armen steunde om hem niet te pletten. Het voelde gewoon heel fijn om hier zo te zijn met hem en alle schuldgevoelens kwamen later wel. Mijn vingers bleven zacht door zijn haren aaien. Bij zijn vraag opende ik mijn ogen en zag hem naar mijn volgetatooeerde armen kijken. Ik trok mijn lippen voorzichtig van zijn voorhoofd en draaide me om, zodat ik hem bovenop me kon trekken. "Heel veel. Als je wil kan ik er meer van laten zien." zei ik met een scheve grijns. Ik liet een hand langs zijn wang glijden en drukte een kusje op zijn neus. Ik had er geen op een erg ongepaste plekken, alleen eigenlijk onder mijn broek en shirt, maar mijn boxer zou nooit uit hoeven. Daarbij kon hij altijd zeggen dat hij ze niet wilde zien. Ik was erg blij dat ik de meeste had. Het was alsof ik kunst met me mee droeg die van alles wat het meest voor me betekende. Ik zuchtte zacht en sloot mijn armen stevig om zijn middel. Zoveel woog hij echt niet en ik wilde hem gewoon zo dicht mogelijk tegen me aan hebben. In mijn buik werden de vlinders nogsteeds compleet gek en mijn hoofd was nogsteeds geensinds in staat rationeel te denken. Harry had me betoverd, zoals het eerste moment dat ik hem had gezien. Het probleem was geweest dat ik het toen niet durfde toe te geven en hij nu zo veel was verandert dat ik hij amper nog het jochie was waarvoor ik hals over kop was gevallen. Nu ik hem dan toch weer in mijn armen kon slaan en veilig bij me kon houden, zou ik dat zeker doen. Ik hield enorm veel van hem en wilde hem beschermen tegen alles. Hij was het geweldigste wat me ooit was gebeurt, al was ik ook bang wat dit alles voor uitwerking had op de huidige Harry. Ik had het gewoon in het begin moeten zeggen, maar dat zou gewoon te moeilijk zijn geweest omdat ik zo met mezelf in de knoop had gezeten. Ik was erg blij voor deze tweede kans, ondanks alle honderden lagen van foutheid die er doorheen verweven waren.

Bowties were never Cooler

Markham schreef:
Allison 'Al' Jenna Wright.
Er gebeurde voor mijn gevoel te veel om te bevatten. Zayn dreigde, Harry beschermde, Harry nam me mee, nog meer jonge versies, de jonge versie van mijn vriendje die in huilen uitbarstte, en mijn huidige vriendje die zijn armen om een zo goed als tattooloze Louis slaat. Ik moet moeite doen om overeind te blijven staan, en ik snap niet hoe de rest het wel kan bevatten. Ik grijp me vast aan de tafel voor stabiliteit, maar mijn zwak gestel dwingt me te gaan zitten. Mijn gezicht is bleek geworden, en het feit dat Zayn me op een bepaalde manier heeft bedreigd zit me ook niet lekker. 'Harry?' Mijn stem klinkt zwakker dan normaal. 'Hoe doe jij dit zo makkelijk? Hoe bevat jij het besef van iets wat waarschijnlijk tijdreizen zal zijn?' Ik maakk me zorgen om Zayns houding. Als Harry er niet was geweest, zou hij dan hebbrn geslagen? Een jonge Liam staat voor me. 'Euh, misschien kunnen jullie uitleggen wie jullie zijn. Jezelf voorstellen?' Ik knik voorzichtig. 'Ik ben Al - Harry's vriendin. Als in relatie,' zei ik. Hrt laatste was verduidelijkend bedoeld, want je weet maar nooit. Mijn toon was dan ook zacht, niet opschepperig.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Louis Tomlinson [Oud]
Ik besloot toch ook even te gaan kijken bij één van mijn beste vrienden, al was Harry nu al bij hem. Ik stond dan ook op van het bed en sloop voorzichtig naar de andere kamer, niet wetend of mijn aanwezigheid gewenst zou zijn. Daar kwam ik dan ook al snel achter toen ik in de deuropening stond en de twee zoenend op bed zag liggen. Als versteend stond ik aan de grond genageld terwijl tranen geruisloos over mijn wangen stroomden. Mijn ogen volgden de bewegingen van de twee, die inmiddels niet meer aan het zoenen waren maar nog steeds wat op het bed lagen te klooien. Ik stond daar maar en deed helemaal niets. Het enige wat er op dit moment was, waren Harry en Zayn die daar op bed lagen. Het feit dat Harry zijn keuze waarschijnlijk al had gemaakt, deed mij, jaloers als ik ben, niet bepaald goed. Ik sloot mijn ogen, om het beeld van de twee lovebirds niet meer te hoeven zien, maar het beeld verdween voorlopig niet van mijn netvlies en het dichtdoen van mijn ogen hielp dus niet echt.
Langzaam kwam ik in beweging en zette het op een lopen, niet precies wetend waarheen. Als ik maar weg was van hier. Eerder was ik muisstil geweest, maar vanaf het moment dat ik mij omdraaide had ik daar niet echt meer de moeite voor gedaan. Dat was namelijk wel het laatste waar ik mee bezig wilde zijn. Ik rende door naar buiten en liet me uiteindelijk op het dichtstbijzijnde bankje zakken, als een hoopje pudding dat moedeloos in elkaar zakte.

"Family don’t end in blood”

Harry Styles [jong]
Ik keek hem wat quasi-boos aan en pruilde om zijn woorden. Pluizig, ik was heel veel dingen, maar zeker niet pluizig, dus hoe hij erop kwam wist ik niet. Ik zette het van me af en besloot me te richten op de tatoeages die overal op zijn armen leken te zitten. Hij draaide zich op zijn rug en trok mij daarin mee, wat ik rustig toeliet zonder spartelen. Om hem nog enigszins aan te kunnen kijken kruiste ik mijn armen op zijn borst en legde mijn hoofd daarop. "Laat maar zien dan," zei ik met glinsterde oogjes, oprecht benieuwd naar de rest, wat aan mijn oog werd onttrokken door zijn shirt. Meestal hadden mijn woorden dan wel een dubbele betekenis en wilde ik gewoon zijn shirt uit hebben, maar dit keer niet. Ik wist van Zayn dat wat bij alles wat hij deed er betekenis aan verbonden was, dus dat zou bij de inkt op zijn huid vast ook zo zijn en ik was benieuwd naar de verhalen erachter. Ik genoot ervan dat hij me zo stevig vasthield, het liet me veilig en geliefd voelen, al kon ik me absoluut niet loswurmen zo, zelfs niet als ik echt kracht zou zetten. Wel kon ik me nog iets naar voren schuiven om zacht hem een kusje te geven, maar meer ging echt niet. Een gedempt lachje rolde over mijn lippen, gewoon omdat ik me zo fijn bij hem voelde. Plots hoorde ik wat gestommel bij de deur en zag nog net een gebroken Louis wegrennen. "Lou, wacht alsjeblieft!" riep ik hem nog achterna, want ik wilde het uitleggen, al werd dat heel pijnlijk voor ons allemaal. Ik hoopte zo dat hij stopte en omkeerde, maar ik was bang dat -dat er niet inzat. Hulpeloos keek ik Zayn aan, hij was een stuk ouder en had waarschijnlijk meer ervaring met dit soort situaties. Ik wilde heel veel doen, me uit zijn armen rukken en de andere jongen achterna gaan, dit allemaal oplossen en een soort van happy end creëren. Maar in werkelijkheid moest ik mijn best doen om niet weer in snikken uit te barsten, ik deed iedereen pijn vandaag. Eerst mezelf, toen Zayn en nu Louis. Mijn eigen pijn kon me niet schelen, maar ik gaf zo veel om die twee dat ik het niet opnieuw aankon een van hun zo gebroken te zien.

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik[oud]
Alles ging zo goed en voelde zo fijn tot er gestommel klonk van de gang. Zowel mijn als Harry's ogen schoten erheen en zagen Louis duidelijk over de rooie weglopen. Ik voelde een steek van pijn en schuld door mijn hart gaan. Bijna direct werden mijn armen losser en ik aaide zacht door Harry zijn krullen die hem nog wat na had geroepen. Dit had Lou even veel, al dan niet meer, pijn gedaan als elke keer dat ik zag dat hij en Harry close waren geweest, zeker vroeger. Ik wilde hem niet zien lijden en dat al helemaal niet veroorzaken. Hij was de clown van de groep, degene die zelfs mij meestal kon opvrolijken. Hij hoorde niet te huilen en het was een verschrikkelijk rot gevoel nu ik dat wel had verzorgt. Zoizo wilde ik degenen om wie ik gaf nooit pijn doen, ik wilde ze daartegen beschermen. En ondanks dat ik extreem jaloers was en was geweest op Louis door zijn goede relatie met Harry, wilde ik hem niet zo zien. Voorzichtig ging ik rechtop zitten en drukte Harry op zijn benen voor me. "Ga achter hem aan, Fluffy. Hij heeft je nu echt nodig. Ik hou extreem veel van je met heel mijn hart, maar ik kan het even min als jij verdragen om clown Louis zo te zien. Je zal hem vinden op het bankje tegenover het huis." zei ik met een gebroken stem. Ik wilde Harry echt niet laten gaan, voor geen goud, maar dit was al niet natuurlijk en niet gewoon en dan kon ik helemaal niet de Louis uit mijn tijd, onze Louis, maffe, gestoorde, Peter Pan Louis, daarvoor opgeven. Ik stond ook op en drukte de kleine pluizenbol nog een kus op zijn voorhoofd voor ik verslagen naar beneden liep om naar Luca te gaan kijken die met Harley in de tuin aan het voetballen was. Ik ging gewoon niet samen met liefde, want zodra ik van iemand hield ging er altijd iets extreem mis... En dit was het zoveelste voorbeeld daarvan. Ik moest voortaan maar gewoon mijn gevoelens, net als vroeger, voor mezelf houden en in mijn tekeningen, poëzie en zang stoppen. Ze uiten liep altijd uit in problemen. In de tuin liet ik me in het gras zakken en keek vertedert naar hoe de jongen en de hond samen speelden met de bal terwijl ik van binnen door schuld werd opgevreten.

Bowties were never Cooler

[Valiente went Envidia]

"Family don’t end in blood”

Louis William Tomlinson [Oud]
Voor ik de trap af rende hoorde ik Harry mij nog iets achterna roepen, maar ik was op het moment even niet in staat om tot me door te laten dringen wat. Ik bleef rennen tot ik mijn oude, vertrouwde bankje buiten zag en me hierop liet neerzakken. Terwijl ik de tranen, die nog steeds over mijn wangen liepen, ruw wegveegde met mijn mouw, trok ik mijn knieën op en sloeg mijn armen om mijn benen. Zo, opgerold als een bolletje, bleef ik zitten terwijl het beeld van Zayn en Harry nog steeds door mijn hoofd bleef spoken. Het wegvegen had niet veel nut gehad merkte ik nu, want de tranen begonnen opnieuw te stromen. Alsof iemand een kraan opengedraaid heeft. De kleine krullenbol betekende echt veel voor mij al wist ik ergens dat het niet kon. Hij hoorde bij Zayn en ik ging binnenkort trouwen met Bailey. Eind goed, al goed, zou je denken, maar zo voelde het niet bepaald. Het was niet dat ik niet van Bailey hield, zij was ook één van de redenen dat ik het nu echt even niet meer wist, maar op dit moment leken mijn gevoelens voor Harry gewoon groter. De kleine Harry had al het schattige en lieve dat Bailey miste. Bailey was stoer en kon ook ontzettend bitchie zijn. Eigenlijk waren de twee tegenpolen en toch was ik allebei op ze gevallen. Mijn hoofd zei dan ook dat ik bij Bailey moest blijven en Harry bij Zayn, maar mijn hart verlangde op dit moment toch naar de kleinere jongen.

"Family don’t end in blood”