Back To The Future • One Direction • Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 2 mei 2014 - 11:58 ]

"Family don’t end in blood”

Louis Tomlinson
Ik voelde twee handjes aan mijn arm trekken, en opende vermoeid mijn ogen. Mijn blik viel op de kleine Luca, die meedeelde dat Zayn ons beneden nodig had. Ietwat nieuwsgierig stapte ik mijn bed uit. Bailey was hier ook al niet meer en vermoedelijk dus ook al beneden. Terwijl Luca de andere jongens langs ging, liep ik naar de badkamer. Ik plensde wat koud water in mijn gezicht en haalde vlug een hand door mijn haar, voor ik de trap af liep naar beneden. 'Zayn, waar had je me voor no-' Ik maakte mijn zin niet af, omdat mijn mond van verbazing openviel bij de aanblik van de woonkamer. Zo te zien hadden we vijf bezoekers. En niet zomaar bezoekers. Nee, het waren wij, maar dan een paar jaar jonger. Zoals we waren tijdens onze tijd bij X-Factor. Alsof ze regelrecht uit een fotoalbum gesprongen waren.
'W-wat... H-hoe...' Mompelde ik, totaal in de war gebracht. Dit kon toch niet waar zijn? Waren het acteurs? Was dit een grap? Ik ging onze jongere versies één voor één langs. Als dit acteurs waren, leken ze wel heel goed. Dit waren precies wij. In die tijd was de band al erg close, dus ik zag het bijna meteen, maar toen ik langs mezelf kwam wist ik het zeker. Dit kon haast niet nep zijn.
Mijn ogen bleven even hangen bij de kleine krullenbol. Harry. Nee, de Harry van vroeger, die hij allang niet meer is. De jongen die ik destijds altijd bijzonder had gevonden, die ik zo had gemist. En ineens stond hij voor mijn neus. Ik schudde langzaam mijn hoofd. 'Nee, dit kan niet waar zijn,' verliet op fluistertoon mijn mond.

"Family don’t end in blood”

[Iemand voor Liam en/of Bailry? Grzien ze beiden nogal loner zijn.]

Reality's overrated.

Zayn Malik
Ik wist niet goed wat ik moest zeggen terwijl ik naar het tafereel voor me keek. De oudere versie van mezelf was anders dan ik nu was; al was de manier hoe hij snel boos werd nog steeds hetzelfde als bij mij. Toch was er wel iets veranderd. Ten eerste leek hij een heel goede reden om boos te zijn op het meisje dat zo net binnen was gekomen, al kon ik nog niet zo goed beoordelen waarom. Ten tweede leek hij zich in zo'n situatie meer in te kunnen houden dan ik nu zou kunnen doen. Er was iets veranderd tussen mijn tijd en in de tijd waarin hij nu leefde. Terwijl ik probeerde te bedenken wat ik moest doen, kwam iemand binnen die ik maar al te goed kende - of toch niet? Het was Harry, maar hij was veranderd. Hij was gegroeid - volwassen geworden. Zijn huid was niet meer zo gaaf als die van de Harry die al in de keuken had gezeten. Hoe waren die tatoeages er zo snel bijgekomen? Niet lang daarna kwam er ook een klein jongetje binnen, die meteen naar Zayn liep en zichzelf aan hem vastklemde. Dit alles ging te snel voor mijn hoofd om bij te houden. 'Ja, ik vind het goed,' zei ik met een frons op mijn gezicht op Zayn's voorstel. Toen vroeg ik hem echter nog iets. 'Eh - pas je op iemand zijn kind, of zo?' Veel anders kon ik niet bedenken om dit te kunnen verklaren, tenzij ik zelf een kind zou krijgen. Dat kon echter niet. Nee, daar was ik nog lang niet klaar voor en daar zou ik nog wel even mee willen wachten.

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.

[Zayn heeft net tegen iedereen in de keuken gesproken, dus niemand hoort loner te zijn]

Bowties were never Cooler

[Oh, well, ik heb alle posts gelezen - noem mijn manier van RPG's doorlezen maar half, het is te veel om iedere posts tot in dr puntjes te lezen en ik kijk gewoon snel ergens over heen -, maar heb dus weeral de helft niet meegekregen. Mijn excuses.
- Ik heb morgen trouwens een erg drukke dag dus zal niet tot amper op Quizlet komen, ik reageer dus niet. -]

Reality's overrated.

[Is het niet handig als iedereen naast zijn personage ook 'oud/nieuw' zet? Want ik raak echt ontzettend in de war door die dubbele personages. ]

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

[Lijkt me een goed idee.]

Reality's overrated.

Harry Styles [oude]

Ik bevond me nog in slaperige toestand toen ik Zayn iets tegen Al hoorde zeggen, maar de geërgerde ondertoon in zijn stem viel niet te negeren. Ik wist dat Zayn nogal opvliegend kon zijn, dus ging ik beschermend voor mijn vriendin staan. 'Ze heeft je niets misdaan, dus gedraag je even, oké?' fluisterde ik op dwingende toon. Ik nam Als hand en verstrengelde mijn vingers met de hare. 'Kom, we gaan naar de anderen voor hier slachtoffers vallen,' zei ik tegen haar. Ik liep de keukendeur uit, maar net op dat moment hoorde ik de deur opengaan. Nieuwsgierig draaide ik om, benieuwd naar wie ik nu zou herkennen. Gelukkig was het de normale Louis die verbaasd de keuken in kwam lopen. Ik zag zijn blik verstarren bij het aanbeeld van mijn jongere versie. Nee, dit kon niet. Niet nu ik een vriendin had en ik alles achter me had gelaten. Mijn jonge ik kon niet verliefd worden op Louis anno 2014, evenmin anderzijds. Ik voelde me jaloers worden, maar wist me net op tijd om te draaien en de woonkamer in te lopen. Ik dacht dat ik flauw zou vallen, zo licht voelde ik me toen ik jonge Niall en Louis naast onze Liam zag zitten. Ik liet Als hand los, en struikelde naar de zetel. 'Lou, Niall ...' Het voelde raar om de jonge Niall te zien. Hij leek op zijn oudere versie. Misschien was hij wel het minst veranderd. Mijn blik gleed naar Louis. Ik voelde tranen opwellen. Ik heb deze Louis zo gemist. 'Mag ik je een knuffel geven?' De vraag rolde over mijn lippen voor ik ze kon tegenhouden. Had ik nu net tegen een wildvreemde - of alleszins iemand die ik al drie jaar niet gezien had - gevraagd of ik hem een knuffel mocht geven. Ik wachtte zijn antwoord niet af, maar plofte neer op zijn schoot en sloeg mijn armen om zijn nek. Een traan rolde geruisloos over mijn wang. Ik herpakte me en zei: 'Dit had ik even nodig. Bedankt.'

[ bericht aangepast op 21 april 2014 - 23:08 ]

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

Louis Tomlinson [jong]
Mijn blik was nog altijd op Liam gericht terwijl mijn aandacht wel was verdeeld over twee personen. De jongen die me wakker had gemaakt en doodleuk een verklaring probeerde te geven terwijl de andere juist dicht tegen me aan kroop, alsof ik juist zijn houvast was in deze vreemde situatie. Mijn blauwe ogen zochten voor een keer toch Niall op, om te glimlachen bij het aanzicht van de jongen en mijn armen nog iets steviger om hem heen te slaan. Ik wist niet waarom, maar ik had nog altijd de drang om hem te beschermen. Misschien kwam het doordat hij in mijn ogen de jongste leek, zijn karakter, of het was iets anders. 'Het gaat goed komen, Nialler,' zei ik zachtjes, om een zacht kusje op zijn geblondeerde kapsel te drukken. 'Ik ben bij je, zal je niet alleen laten, en de rest loopt hier ook rond,' kwam er nog als toevoeging achteraan, ook al was ik toch zelf niet helemaal zeker van mijn woorden. Was er überhaupt wel een weg om terug te keren? En wat was er eigenlijk gebeurd, behalve dat we in de toekomst waren beland en oog in oog stonden met onze oudere versies? Ik schudde mijn hoofd in de hoop dat mijn gedachten zouden verdwijnen, om mijn blik van de een naar de ander te laten glijden. Liam die stil viel en Niall die zich mogelijk nog nog dichter tegen me probeerde te drukken, om gewoon de angst al bij de jongen af te lezen. Ik wilde mijn mond openen, vragen wat ik voor hem kon doen, en hem op mijn schoot neerzetten, om nog dichter tegen me aan te houden, maar een derde persoon liet dat plan veranderen. Langzaam gleed mijn blik naar voren, om mijn mond bijna open te laten vallen door de oudere krullenbol die voor onze neuzen stond. Een krullenbol die ik uit duizenden herkende, ondanks hij toch aardig was veranderd. Bij zijn vraag was ik nog steeds niet in staat om hem antwoord te geven, bleef alleen naar de jongen kijken, om hem goed in me op te nemen. Dit was toch niet echt waar? Gelukkig was de jongen nog altijd zo eigenwijs, om zonder antwoord iets te doen, waardoor hij al snel op mijn schoot zat en ik ook wakker leek te worden. Mijn ene arm verplaatst ik naar zijn middel, om hem terug te knuffelen. Het mocht vreemd zijn, maar de jongen bleef mijn krullenbol en het maakte niet uit in welk opzicht, of gedaante. 'Je weet dat je altijd een knuffel kan krijgen, Hazz. Maar geen dank,'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan[jong]
Ik was blij dat Louis me probeerde te beschermen, want die bescherming had ik nu zeker wel nodig. Zijn geruststellende woorden hielpen een beetje met mijn paniek, net als het kusje op mijn haren, maar toen de oude Liam, absoluut niet de jongen die ik kende en een jongen waar ik best bang voor was, verder sprak nam de angst en paniek weer toe. Ik probeerde nog dichter tegen de oudere jongen aan te kruipen. Ik hoorde een stem die ik niet herkende en richtte bang mijn blik op naar een jongen met donkere krullen en heldergroene ogen. Dit moest Harry zijn, maar dit was hem niet. Dit was niet de pluizige krullenbol die ik kende of wilde kennen. Dit was een vreemde en ik vond het dus ook maar niets dat Louis hem meteen gewoon aannam als Harry. Ik hing nu als een verstoten baby koala aan zijn rug. Het kon ook eigenlijk neit anders. Louis en Harry, in welke vorm dan ook, zouden altijd naar elkaar toe trekken als twee magneten. Ik zag de jongen huilen, dat wilde ik ook niet. Ik aaide zacht, maar voorzichtig en angstvallig door zijn krullen. Hij was toch wel een beetje als onze Hazza, maar alsnog was hij, net als Liam, zo erg verandert dat ik er bang van werd. Ik keek langs hun hoofden en zo naar de oude Liam. Hij zag er raar uit met de tatoos en de baard en de kuif, maar in zijn ogen zag ik duidelijk wel echt dat het Liam was. Toch durfde ik Louis zijn schouders niet los te laten. "Is er veel verandert?" vroeg ik voorzichtig en toch enigsinds bang aan de jongen. Ik wilde dit allemaal neit geloven, maar misschien zou ik het toch moeten doen. Aan het meisje te zien die Harry had vastgehouden leek het daar wel op, want vroeger zou niemand hebben verwacht dat hij met een meisje zou eindigen, maar eerder met een van ons, en dan waarschijnlijk met de jongen aan wiens schouders ik nu hing uit angst voor deze situatie. Ik was hier gewoon allemaal niet zo goed in en wilde het liefst stil in een hoekje gitaar spelen tot ik alles snapte en alles weer normaal was, maar dat ging vast neit, dus misschien kon ik toch het beste maar proberen aardig en open te zijn naar de jongens, die op de een of andere manier nog mijn vrienden hoorden te zijn. Al herkende ik ze amper en was ik bang dat ze erg waren verandert. Inmiddels was mijn kater door al deze verwarring en angst al snel afgenomen, al was mijn brein nogsteeds heel erg sloom.

Zayn Malik[oud]
Net toen ik klaar was met mijn vraag kwam Louis binnen lopen die onsamenhangend begon te brabbelen. Ik had Luca inmiddels weer veilig op mijn arm en Harley ook bij me terwijl Hazza met de heks van een vriendin van hem uit mijn blikveld verdwenen, waardoor ik weer wat kalmeerde, al irriteerde ik me mateloos aan het feit dat Harry zonder na te denken constant de kant van dat wicht koos zonder ook maar te zien dat zij mij aan het opstoken was in plaats van andersom. Bij de vraag van mijn eigen kleine ik schrok ik een klein beetje, waardoor mijn kleine jongen zijn handje op mijn wang legde. "Wat is er, papa?" vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. "Niets, Luc." zei ik tegen hem voor ik naar mijn kleine zelf keek. "Nee, hij is mijn zoontje Luca. Ik weet het, misschien was 19 wat jong om vader te worden, maar ik zou hem voor geen goud willen missen in mijn leven." Ik aaide nog even door Luca zijn donkere haren en keek toen naar Lou die haast in shock staarde naar de jonge pluizige krullenbol. Zijn gemompel zorgde er echt voor dat ik bang werd dat Louis in shock zou zakken door dit alles. Dan had hij volgens mij niet eens zijn eigen zelf al gezien. Dat was voor mij in elk geval de grootste schok geweest. "Rustig, Boo. Het is echt zo. Laten we naar de woonkamer gaan. Dan krijg je een kop thee van me en kan dit bij iedereen even bezinken." mompelde ik als een soort vader. Ik leek bloody Liam wel op dit moment. Waar was Payno eigenlijk? Ik keek even naar mijn kindje. "Je hebt oom Liam toch wel wakker gemaakt?" vroeg ik aan Luca. Hij schudde zijn hoofd. "Liam al uit bed." zei hij met zijn schattige hoge stemmetje. Ik knikte en keek toen even rond voor ik Luca naast Harley op de grond zette. Ik draaide me even naar het aanrecht om hem vast zijn eigen beker pakte die hij van Liam in Disney had gekregen.Die gaf ik aan hem en zei dat hij die mocht dragen voor ik naar de rest keek. "9 mokken, de theepot en het pak melk moeten mee..." mompelde ik in gedachten terwijl ik probeerde uit te vogelen hoe we dit gingen doen zonder dat het mis ging.

[ bericht aangepast op 22 april 2014 - 16:03 ]

Bowties were never Cooler

Harry Styles [jong]
Ik glimlachte naar de oudere Zayn bij zijn woorden. Misschien was hij wel anders dan de Zayn die ik kende en verliefd op was geworden, maar hij gaf me absoluut hetzelfde gevoel. Ik bleef zijn hand stevig vasthouden tot hij uit eigen wil me losliet om zijn zoontje op te pakken. Mijn blik richtte ik weer op de grond en luisterde naar de lichte irritaties en discussies binnen de groep. Ik vond mijn oudere zelf nog altijd doodeng, en veel kon ik niet meer hebben voor ik vluchtgedrag ging vertonen. Dat was wel een slechte eigenschap van me, zodra ik het heel moeilijk kreeg vluchtte ik in plaats van het probleem aan te gaan. Het liefst zou ik Zayn weer bij zijn hand grijpen, want het gaf me toch het beetje rust dat ik nodig had, aangezien ik onbewust licht was begonnen met trillen. Ik vond deze hele situatie maar niks. Langzaam keek ik op toen nog iemand naar binnen liep, wiens stem ik uiteraard herkende. Mijn adem stokte even in mijn keel toen ik de oudere Louis in me opnam. Hij zag er goed uit, echt goed. Hij was wel veel veranderd, maar hij bleef Louis, de andere jongen waar voor ik heel hard was gevallen en wast nog steeds zo was. Het trillen werd heviger bij zijn aanzicht en de tranen prikten in mijn ogen. Dit kon ik niet, met zoveel mensen in zo'n kleine ruimte en hoeveel emoties elk van die personen bij me opwekte. Een zacht gesnik kwam omhoog in mijn keel, wat voor mij het moment was waarop ik besloot te vluchten. Ik wurmde me tussen iedereen door en stormde de trap op, naar de plek die mijn kamer was, en dat hopelijk in deze tijd nog steeds was. Vanuit de deuropening werd het me heel duidelijk dat dit toch echt mijn kamer was, maar dan met wat kleine aanpassingen. Ik hield er niet van als iets veranderde. Zacht snikkend en met de paar tranen die over mijn wangen gleden liet ik me op mijn buik op het bed vallen, mijn gezicht verstopt in het kussen. Ik hoopte dat niemand me ging zoeken, want ik had echt geen behoefte aan iemand die ging vragen waarom ik in godsnaam huilde. Het was ook zo onlogisch, maar op dit moment voelde het goed om het eruit te krijgen.

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne.
Louis geloofde blijkbaar niet dat ik hem toelachte, daarom liet ik een grinnik horen. 'Dan geloof je me niet, maar het is toch echt de waarheid Boo Bear.' verliet mijn mond. 'En dat laatste is niet helemaal waar. Je kent me al heel lang, alleen nu ben ik ouder.' zei ik. Daarna besloot hij dat hij me eng vond, en liet een zachte grinnik horen. Ik maakte een beledigd geluidje. 'Nou, en bedankt. Zo eng ben ik toch niet?' zei ik. Daarna mompelde hij dat dit geen goed begin van de morgen was, waar ik mee in stemde. 'Daar heb je gelijk in, ik denk ook nog steeds dat dit een droom is.' zei ik. Hij bevestigde mijn woorden door te zeggen dat Niall zo veel kon drinken als hij wou, maar dat dit toch echt zo zou blijven. Ik volgde het eigenlijk allemaal niet meer zo. Niall die wel bang voor me leek, en Louis die er ook niets van snapte. Gelukkig kwam Harry aan lopen, en was ik niet meer de enigste oude versie van... ons. Ik snapte het echt niet meer, en had even tijd om alles even op een rijtje te zetten. Niall haalde me uit mijn gedachten door te vragen of er veel veranderd is. 'Goede vraag, dat weet ik zelf eigenlijk niet eens. Ja, we zijn qua uiterlijk aardig veel veranderd, we zijn inmiddels al bij het derde album, en bijna bij de derde tour, maar van binnen veranderd? Nee, dat zeker niet. Ondanks alle fame, en fans zijn we geloof ik allemaal onszelf gebleven voor zo ver ik weet.' vertelde ik de blonde jongen.

How far is far

En toen had ik drie bladzijden gemist.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Niall Horan[jong]
Ik luisterde met grote bange, maar toch begrijpende ogen naar de jongen met de kuif en de baard. Hij klonk, zeker in zijn taalgebruik, nog wel als Liam en zijn stem ook wel, al was die iets lager geworden. Hopelijk was er inderdaad maar weinig verandert. Toch klampte ik me nog echt als een baby vast aan de jonge Doncasternaar om me maar een beetje veilig te voelen. Ook liet ik het bezinken. 3 CD's, een derde tour, de grote veranderingen in alleen Harry en Liam al. Wat stond mij in hemels naam dan te wachten met mijn eigen oudere zelf? Zwarte lokken, tatoos en piercings? Het leek me niet erg waarschijnlijk, maar dat Liam en Harry er zo uit zouden komen te zien over 3 jaar ook niet. Nu de stres langzaam afnam kwam mijn kater terug. "Hebben jullie toevallig asperines? Mijn hoofd staat op springen." mompelde ik tegen hem. "En begin nu niet over dat ik minder moet drinken en nog niet mag drinken. Het was oud en nieuw, zonder ouders, met drank en ik ben een Ier. Daar heb ik gister avond al een preek van je over gehad... of jouje, niet jij, andere Liam. Mijn Liam." Zonder het te merken had ik een klein stukje van mijn hart en ziel uitgesproken wat ik nog nooit had gedaan. Ik had over de afgelopen maanden een verliefdheid ontwikkeld voor Liam, onze Liam, 2010, nu 2011, Liam.Dat ik dit nu toegaf kon ik niet geloven en ik verstopte mijn knalrode wangen in Louis zijn nek terwijl ik mijn knieen optrok onder mijn rugbyshirt en mezelf zo dicht mogelijk tegen mijn houvast aan trok. Ik voelde me nu echt heel kwetsbaar en verraden door mezelf, het ergste gevoel wat er was. Dat ik hier nu zat in alleen een veels te groot shirt en een boxer hielp ook niet, zeker niet omdat ik dit nu net min of meer had opgebiegd tegen een oudere versie van de jongen zelf. Alleen als Liam uit mijn tijd het had gehoord was het nog veel beschamender geweest... Of mijn ik van nu moest nu een vriendin hebben, dan zou het ook heel ongemakkelijk worden, al zag ik die kans eigenlijk niet in, hoe hard ik mezelf ook probeerden vol te houden dat ik niet gay was.

Zayn Malik[oud]
Ik haalde net de mokken uit het keukenkastje toen ik een snik hoorde en toen ik omkeek zag ik Harry wegrennen. Jonge harry, onschuldige Harry, de Harry die ik tegen de hele wereld wilde beschermen. Ik zette snel de laatste paar mokken op het aanrecht en zette het pak melk ernaast voor ik naar boven snelde. Luca liet ik beneden bij Harley, die zou ofwel mij komen zoeken, ofwel zich goed vermaken met de hond, maar zolang die twee bij elkaar waren vertrouwde ik het wel, en Harley verliet nooit Luca's zijde. Ik ging snel de trap op en bleef daar even staan om uit te vogelen waar Harry zou zijn. Het meest logische leek zijn eigen kamer. Het was nogsteeds dezelfde kamer, al was die in de loop der tijd wel verandert, zeker nu dat wicht daar ook sliep. Ik duwde voorzichtig de deur open en zag daar inderdaad als een klein hoopje ellende het jonge jongetje op het bed liggen. Ik liep naar hem toe en ging naast hem op het bed zitten. het brak mijn hart om hem zo te zien. Ik aaide zacht met een hand door zijn pluizige krullen terwijl ik geruststellende geluidjes maakte, die ik normaal gesproken ook maakte als Luca moest huilen. Ik had nou neit echt het gevoel alsof hij zin had in een uitvoerig gesprek, en ik eerlijk gezegd ook niet. "Shhh maar, Fluffy. Ik ben er voor je en zal je beschermen. Zo goed als ik dat kan." Net als tegen Luca wilde ik tegen hem neit liegen. Voor altijd zou namelijk erg onwaarschijnlijk zijn dat ik dat zou kunnen, dus ik hield het maar hierop. Ik bleef zacht sussende geluidjes maken en door zijn krullen aaien. ik kreeg heel erg de nijging om hem op mijn schoot te trekken, dicht tegen me aan te houden en nooit meet los te latne, maar dat zou vast neit kunnen. Daarbij wist ik ook niet of hij dat wel wilde. Of hij uberhaupt wilde dat ik hier was. Ach, veel kon hij er nu neit meer aan doen en ik ging echt niet weg voor hij weer gekalmeerd was, of mij echt wist te overrtuigen dat hij alleen wilde zijn. Ik was alleen iemand die lastig te overtuigen viel, en dat wist hij ook. toch wist hij volgens mij neit dat hij wel een erg zwakke plek had in mijn hart, nog zwakker dan Lemon had gehad, en ik had echt veel van haar gehouden en hield nogsteeds veel van haar, maar mijn onbeantwoordde liefde voor Harry was vele malen groter, al zou ik dat nooit helemaal vrijwillig durven toegeven.

[ bericht aangepast op 22 april 2014 - 19:39 ]

Bowties were never Cooler

Harry Styles [jong]
Sniffend hield ik het kussen stevig mijn vuisten. Ik begreep heel goed waarom het me plots zoveel pijn deed, maar ik wilde er niet aan denken, bang dat ik anders echt nooit meer van dit bed afkwam. Het rook niet eens meer naar mijn bed, maar dat kwam vast door die Allison, het was gewoon geen rustgevende geur meer, wat het wel altijd was geweest. Ik hoorde niet eens dat er iemand binnenkwam, zo ver was ik. Met betraande ogen keek ik licht op bij de hand die zacht door mijn haren ging, om in de bezorgde donkere ogen van de oudere Zayn te kijken. Ergens wilde ik heel bot zijn en zeggen dat hij moest oprotten, maar ik had hem eigenlijk zo nodig nu. Mezelf dwingen om te stoppen was ook geen optie, dit moest eruit. Mijn schouders schokten alleen maar meer bij zijn geruststellend bedoelde woorden. Ik wilde zo graag dat hij me vasthield, al was het maar voor heel even, al was ik bang dat hij me af zou wijzen. Het kon me alleen op dit moment helemaal niks meer schelen en kwam ik al snikkend iets overeind en kroop tegen Zayn zijn borst aan. "Dat is nou net het probleem, dat kun je niet, jij bent deel van het probleem," bracht ik tussen mijn snikken door uit. Misschien had ik nu al teveel gezegd en zou hij me doorkrijgen, het maakte allemaal niet meer uit. Hij verdiende het te weten na al die jaren, al wilde ik niet dat de jongere hij het te weten zou komen, dit was al moeilijk genoeg. Ik sloeg mijn armen rond zijn middel en verstopte mijn gezicht in zijn nek, waar ik zacht doorging met wat leek nooit ophoudend gesnif. Op deze manier werden zijn nek en een deel van zijn shirt wel vochtig, maar na zijn woorden dacht ik niet dat het hem veel uit zou maken. Het enige waar ik op hoopte was dat hij niet al te heftig zou reageren, dan was ik een van de weinigen die ik echt vertrouwde ook kwijt.

Because I love him, do I need another reason?