Askroth meespeelverhaal - Speeltopics

Toen Epialthes en Ardaneus de magische ketting in elkaar zetten, stegen veel tovenaars, heksen, dreuzels en elven op. Ze werden meegevoerd naar de epische wereld Askroth, het voormalige thuis van de Askrothidae. Draken terroriseren deze wereld en de voormalige beschaving is grotendeels uitgeroeid.
Ze gaan de wereld verkennen, ontdekken wat er met iedereen gebeurd is en een nieuw bestaan opbouwen.

Het rollentopic
Topic 2

Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.


Personages:

[ bericht aangepast op 10 juni 2014 - 0:12 ]

'Water,' mompelde Brian. 'Maar er is nergens enig teken van leven te zien.'

Every villain is a hero in his own mind.

'Ik ben niet gekomen! Ik ben... gezweefd.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ardaneus keek gauw om zich heen, zoekend naar nog meer mensen, maar die zag hij niet.
Hij richtte zich weer op de vrouw.
'Nou, dan zweef je terug.'

-

'Alice, het is beter als je ook gaat zitten,' sprak Hermes.

-

'Nergens?' vroeg Daisy Brian.

[ bericht aangepast op 26 april 2014 - 15:54 ]

Epialthes zei niets, maar keek om zich heen. ‘Laten we hier weggaan,’ onderbrak hij na een tijdje ruw de conversatie van de twee. Hij vond deze woestijn maar niks.

-
'Nog niet,' antwoordde hij. 'Laten we maar gewoon een eind gaan lopen.'
Hij pakte haar hand vast om haar te leiden.

Every villain is a hero in his own mind.

'Maar we hebben wel schaduw nodig,' zuchtte Moon. 'Anders redden we de avond straks niet eens.'

Every villain is a hero in his own mind.

Aenea keek op. 'Welke wereld dan?' Ze beet even in haar arm, maar het deed nog steeds pijn. Nog steeds geen magie...

Every villain is a hero in his own mind.

Ignatius gaf haar een tik tegen haar arm.
'Ik heb niets aan je als je jezelf opgevreten hebt,' zei hij toen, 'ik denk dat we op de thuiswereld van de mahjarat zijn.'

-

'Goed,' zei Ardaneus, en hij keek even op naar de zon.
'We kunnen hem beter volgen,' sprak hij, en hij wees erop, 'voordat Aenan opkomt in het westen.'

-

Daisy hield zijn hand stevig vast.
'Wat als we verdwalen en uitdrogen?'

[ bericht aangepast op 26 april 2014 - 16:27 ]

'Wie?' Zoë roffelde met haar vuisten tegen zijn borst. 'Breng me naar huis voor ik mijn magie terug heb!'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'En hebben ze daar ook eten?' vroeg Aenea zich hardop af. Zijn opmerking had haar maag doen rammelen.

-
Epialthes knikte en blikte op Zoe. 'Misschien kunnen we haar verkopen.'

-
'Dan worden we vast weer ergens anders wakker,' meende Brian. 'Dat gebeurde de vorige keer ook.'

Every villain is a hero in his own mind.

'Wat gebeurde de vorige keer ook?' vroeg Daisy.

-

'Die gelen brachten nooit veel op,' bromde Ardaneus.

-

Ignatius haalde zijn schouders op.
'Anders maken we het wel.'

'Toen ik pasgeleden doodging werd ik ook gewoon ergens anders wakker,' antwoordde Brian.

-
'Ach, het zal al wel een tijd geleden zijn dat ze er eentje gezien hebben,' reageerde Epialthes schouderophalend. 'Misschien zijn ze inmiddels wel heel gewild.'

-
'Wat dan? Zandkoekjes?'

Every villain is a hero in his own mind.

Ignatius grinnikte.
'Zoiets ja, heerlijk, vind je niet?'

-

'Misschien heb je wel gelijk,' gaf Ardaneus toe, en hij sloeg zijn handen om de vrouw heen om haar vervolgens over zijn schouder te gooien.
'Laten we gaan lopen.'

-

'Wat bedoel je.. doodging?' vroeg Daisy en ze slikte.

'Het lijkt me zo... zanderig.' Ze blikte naar het meertje. 'Hier zit vast vis.'

-
Epialthes grinnikte om Ardaneus' vertoning en liet Zoe toen zweven. 'Dat is makkelijker.'

-
'Quinn schoot me dood,' antwoordde Brian eenvoudig. 'Ik zat een poosje en een cel en op een gegeven moment begonnen we allemaal te zweven en kwamen we hier terecht. Heel vreemd allemaal.'

Every villain is a hero in his own mind.

'Dat gebeurde mij ook, dat zweven!' riep Daisy.
'En ook bij Jurgen..maar die ben ik kwijt.'

-

'Als de vissen zandkoekjes eten, smaken zij vast ook naar zand.'

Joshua zuchtte geirriteerd. 'Het is hier bloedheet,' gromde hij, waarna hij de eerste zweetdruppels van zijn voorhoofd streek met de rug van zijn hand. 'Heb jij een idee waar we zijn?' Toen hij om zich heen keek zag hij niets anders als zand.