RPG - Het instituut voor Bijzondere Gevallen - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Het dorpje

[ bericht aangepast op 11 april 2014 - 8:38 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Athiabbe keerde met tegenzin terug naar het plein. Hier en daar liep nog iemand rond, maar de muziek was gestopt en de muzikanten hadden hun geïmproviseerde podium verlaten. Ze merkte dat ze een droge keel had en schonk een glas sinaasappelsap in voor ze opzoek ging naar Satyr.
Hij stond bekers op te rapen en Athiabbe besloot zwijgend om hetzelfde te doen. Wat ze tegen hem zou moeten zeggen, kwam later wel. Het was belangrijker om eerst alles op te ruimen.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Javelin liep zwijgend naast Qako.

[Ik weet.. niks...]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Gezellig,' mompelde hij terwijl hij de deur van zijn huisje opendeed en haar binnenliet.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Venomis stapte de donkere steeg weer in en liep terug naar het hotel. Ze voelde zich heerlijk en was zo in gedachten verzonken dat ze het niet merkte dat drie mannen haar volgden. Pas toen iemand een hand voor haar mond sloeg, begreep ze dat ze werd aangevallen. Ze beet hard in zijn vinger en hij slaakte een kreet, maar ze kreeg direct een klap tegen haar hoofd.
Een ander greep haar bovenarmen vast en Venomis wilde zich woest losrukken, maar ze had niet zoveel kracht als gewend was.
‘Laat me los,’ siste ze terwijl ze pissig in het verbrande gezicht van een wezen keek dat ze niet nader kon definiëren.
Hij lachte schamper. ‘Straks, als we met je klaar zijn.’
Venomis voelde haar schouderbladen branden. Ze wist dat ze hen in een handomdraai kon verscheuren, maar de magie zou haar vernietigen. Ze moest zich beheersen.
Een van de mannen duwde haar tegen de muur en trok haar jurk omhoog.
‘Nou nou, je bent erop gekleed,’ grijnsde hij guitig toen hij zag dat ze geen ondergoed droeg.
‘Hier krijg je spijt van,’ gromde ze. ‘Ik ruk al je ledematen eraf.’
Ze kreeg echter enkel spottend gelach als reactie. ‘Opwindend, hoor.’

Every villain is a hero in his own mind.

Michelle dacht even over zijn woorden na. 'Dat was niet zo anders toen ik bij de mensen woonden. Daar leefde iedereen ook voor zichzelf.'

Every villain is a hero in his own mind.

Yati drentelde nog een beetje rond, hoewel hij niet zo goed wist wat hij nou moest doen. Hij voelde zich leeg van binnen, maar wilde ook niet weg voor hij er zeker van was dat Athiabbe veilig thuis gekomen was. Hij had haar confrontatie met Wyatt gezien en ook de kus die ze daarvoor aan Satyr had gegeven. Het deed hem nogal veel dat ze blijkbaar zo populair was en eigenlijk wist hij niet of hij zijn liefde voor haar nog wel durfde te uiten.
Hij ging uiteindelijk maar aan de rand van het plein zitten, wetend dat hij als een stalker overkwam, en volgde Athiabbe met zijn ogen.


~ ~

Athiabbe ruimde de laatste bekers op en deed het deksel van de kist dicht. Ze konden dit maar beter eerst terugbrengen naar het café. Afwassen kon morgen misschien ook nog wel, maar alle spullen moesten hier wel vandaan.
Ze wilde de kist optillen toen Satyr in haar gezichtsveld verscheen en zette hem maar gauw weer neer .
'Hé,' zei ze, omdat ze niet goed wist wat een betere begroeting was en hing de resten van haar jurk om haar blote schouders.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Satyr groette terug. 'Gaat het weer een beetje?'

Every villain is a hero in his own mind.

Athiabbe knikte. Ze had gedacht dat hij boos zou zijn, maar zo zag hij er op het eerste gezicht niet uit.
'Het spijt me dat ik het feest een beetje verpest heb...' Ze had zich moeten beheersen. Ze wist ook wel dat wat Wyatt zei, niet zo veel voorstelde, maar het had haar op dat moment gewoon te erg geraakt om rustig te blijven.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Wel, geen goed feest zonder een beetje mot, nietwaar?' knipoogde hij. Het laatste dat hij wilde, was dat ze zich schuldig zou voelen.

Every villain is a hero in his own mind.

Athiabbe glimlachte voorzichtig, maar sloeg toch haar ogen neer. Ze wilde graag naar hun kus vragen en wat hij van haar vond, maar dat kreeg ze niet over haar lippen.
'Iedereen is vast bang voor me,' mompelde ze, 'en voor mijn broers...'
Ze wist dat Satyr wel zou weten wat voor consequenties dit had en hoewel ze zich graag wilde voorbereiden, wilde ze liever niet dat hij het haar zou zeggen. Dat zou het er om de een of andere reden toch pijnlijker op maken. Ze wilde niet weten wat hij van haar vond. Niet écht.

~ ~

Kato werd midden in de nacht wakker van een droom die hij zich niet kon herinneren en was opgelucht dat Cordelia nog gewoon sliep. Hij stond op om wat water te drinken en bekeek zijn spiegelbeeld in de spiegel die in de badkamer hing. Hij kon niet echt iets opmerkelijks zien, omdat hij nog half sliep, maar het was wel vreemd om zichzelf in deze spiegel te zien. Even had hij het gevoel dat, wanneer hij zich zou omdraaien, hij weer in zijn eigen hun in Montserrat zou staan, maar dat was niet zo en het duurde daarom ook enkele minuten voor hij de moed bijeen had geschraapt om dat ook daadwerkelijk te doen.
Hij zag geen hut en geen thuis. Het was er licht, omdat hij een lamp aan had gedaan en het was niet het maanlicht dat hem nu zou leiden.
Kato miste dat. 's Nachts in het gras liggen met vrienden of Cordelia en dan naar de sterren kijken. Hij herinnerde zich nog dat hij haar dat beeld had laten zien en dat ze het zo fijn hadden gehad, dat ze, geheel tegen de regels in, in het gras hadden geslapen.
Misschien had hij gewoon wat heimwee, omdat hij nu ouder en verstandiger was en kinderen had. Hij zou niet echt een goed voorbeeld zijn als hij dat soort dingen nog steeds zou doen, maar toch miste hij het wel eens.
Hij was er vaak met vrienden op uit gegaan om in bomen te klimmen, zelfs als hun ouders hen dat nadrukkelijk verboden hadden. Het was gewoon geweldig om zo hoog te zitten en te kijken wie van hen het hoogste kon klimmen zonder dat er takken afbraken...
Kato geeuwde en keerde terug naar zijn bed, waar alles warm en vredig was, maar totaal niet aanvoelde zoals zijn thuis.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

‘Ach, we zijn hier echt wel wat gewend. Maak je daar maar niet druk over.’ Hij legde zijn hand op de hare. ‘Het was een geslaagd feest.’

Every villain is a hero in his own mind.

Ze kreeg het warm toen hij haar aanraakte en keek ongemakkelijk weg.
'Gelukkig...' Toch was ze niet echt gerust gesteld, want Qako had zelf gezegd dat er wel consequenties aan zouden zitten. En waarschijnlijk zouden Kato en Cordelia ook niet heel blij met haar zijn. Zeker Cordelia niet...

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Toen Emily zag wat er gebeurde, bedacht ze zich geen seconde. Ze rende op de mannen af en beukte vol op hen in. Toen ze Ariana herkende, werd ze nog veel woester en begon tegen hen te schreeuwen. 'Vieze klootzakken, blijf met jullie gore poten van haar af!' Twee mannen keken haar beduusd aan, nog steeds geschrokken van de onverwachte aanval, maar de derde man was direct weer hersteld. Ariana had zich echter vrij weten te krijgen en Emily pakte haar hand, terwijl ze haar wegtrok bij de drie mannen. Ze had het gezicht van die ene man goed in haar geheugen opgeslagen en als ze dat vieze wezen ooit weer zag, dan kon hij ervan lusten.

--

'Echt? Waar wij vandaan komen, wordt er juist heel veel samen gedaan. Maar misschien komt dat doordat wij in een clan wonen.' Hij nipte even aan zijn drankje. 'Heb je lang tussen de mensen gewoond?'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Het was verder wel een leuk feest?' probeerde Javelin hem een beetje op te beuren.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Ja, natuurlijk was dat leuk.'
Hij rekte zich uit en wachtte tot zij de deur dicht had gedaan.
'Ik ben wel bekaf. Ik vergeet wel eens dat mijn zus niet altijd even zachtaardig is als ze misschien overkomt.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes